Ha..eindelijk ook de 'eer' om in dit topic te posten
Afgelopen twee weken is het me duidelijk gemaakt dat mijn relatie over is, zij had het voor zichzelf al bepaald en na een maandje of twee besloten het mij ook eens te vertellen.
Lang verhaal, ze studeert in Amerika (ze is Amerikaans, heb haar hier ontmoet toen ze hier student was), hebben een jaar of 2 hier in NL een relatie gehad maar vervolgens is ze in Amerika gaan studeren..dus al 1,5 jaar een lange afstands relatie. Niet ideaal natuurlijk, maar het ging erg goed en wilde kijken hoe we dit zouden volhouden. En het eerste jaar was eigenlijk nog wel uit te houden, maar nadat een aantal pogingen om elkaar weer te zien mislukten vanwege werk/tijds- en financiële redenen nam de frustratie wel wat toe. Volgend jaar zou ze een aantal semesters in Utrecht gaan studeren, dus dat maakte wel weer een hoop goed. Al begon ze daar steeds meer over te twijfelen.
In april/mei dit jaar was ze niet te genieten, toen ik vroeg waarom dat was zei ze dat het tentamen stress was, ik nam dat maar aan. Na haar tentamens gaf ze aan dat ze deze zomer wat tijd voor zichzelf wilde en dat ze besloten had die semesters in Utrecht niet te gaan doen maar er een studie aan vast te plakken in Amerika. Toen zag ik de bui al wel hangen, maar ze gaf aan dat ze me niet kwijt wilde en alleen even wat tijd wilde. Van juni tot augustus heb ik haar amper gesproken, begreep dat ze een aantal weken bij een vriend ingetrokken was (ze had twee bruiloften in een andere staat in een tijdsbestek van een aantal weken en had geen zin om 7 uur heen en 7 uur terug te rijden)..uiteraard zat dit me niet lekker maar ik hoefde me absoluut geen zorgen te maken benadrukte ze..het was een goede vriend, en ze had totaal geen interesse in hem.
Vervolgens begon ik toch wat ongeduldig te worden (had haar immers al een aantal maanden amper gesproken, terwijl we elkaar normaal elke dag spraken), en gaf ze aan dat ze graag nog even alleen gelaten wilde worden, dat er nog steeds hoop was, maar dat ze ons op dit moment niet als samen beschouwde. Leuk bericht zo via de sms..maargoed.
En nu is ze 'terug', verhuisd naar een nieuw appartement. En drie maal raden..ze woont samen met die vriend waar ze deze zomer ook al een aantal weken bij heeft gezeten, en heeft kennelijk een relatie met hem. Het begon kennelijk als 'favor' omdat hij geen woonruimte kon vinden..en van het een kwam het ander volgens haar.
Ondanks dat ze zweert dat het niet zo bedoeld en dat ze volgens haar duidelijk was over onze status tegenover mij en dat er volgens haar redelijk wat tijd tussen de twee relaties zit voelde ik me verschrikkelijk genaaid, ze heeft me maanden lang aan het lijntje gehouden, niets (of amper) wat verteld. Voordat ze wegging had ze het nog over elkaar ontmoeten omdat ze erg van me houd en me niet kwijt wil, en dan dit. Ik weet het niet. In die 4 jaar dat ik haar nu ken is ze een van de meest oprechte personen geweest die ik ooit heb ontmoet, dus ergens geloof ik haar wel..maar toch, het feit blijft dat ze voor zichzelf de relatie al had verbroken, maar mij dus niets definitief verteld had, dat zit me absoluut niet lekker. Misschien wat naïef van mij om na al die maanden nog te verwachten dat het goedkwam, maar zoals ik al zei, ik vertrouwde haar compleet.
Gister voor het eerst in maanden weer echt met haar gesproken, tot een uur of 4 s'nachts en dat was wel een aparte ervaring. Gesprek ging van onderkoelde koetjes en kalfjes, via flinke boosheid/frustratie naar een hoop sarcasme en tenslotte de melding dat ze nog steeds van me houd en hoe ontzettend veel ik voor haar beteken..en dat ze er nog van alles aan wil doen om elkaar te ontmoeten. Op de vraag hoe die nieuwe dude daar over dacht (als we elkaar weer zien hoef ik hem er niet bij te hebben) heeft ze geen antwoord gegeven. Behoorlijk weird dus allemaal.
Aan de ene kant heb ik zoiets van als zij nog een studie erachter aan plakt dan duurt het zeker nog 5 jaar voordat we samen kunnen zijn. En ik geloof niet dat ik dat trek. Aan de andere kant had ik gehoopt dat het op een andere manier was geëindigd. Daar zit denk de grootste frustratie. Het feit dat ze (naar mijn beleving) zonder echt wat te zeggen of vragen de relatie verbrak, zelf fijn doorging met haar leven, een nieuwe relatie is begonnen terwijl ik nog in de veronderstelling was dat er nog steeds wat was. Hell..ik was zelfs bezig met plannen maken voor de kerst omdat ik het dan wat rustiger heb op mijn werk. En op het moment dat haar leven weer aardig op de rit was besluit ze het mij pas te vertellen en kan ik pas opnieuw beginnen en dingen verwerken.
Voordat jullie in slaap vallen van dit lulverhaal hou ik maar op. Wat moet je ermee denk je nu wellicht? Geen idee, maar ik moest het even kwijt
[ Bericht 0% gewijzigd door buzz_aldrin op 10-10-2009 00:02:04 ]
Ever notice that anyone going slower than you is an idiot, but anyone going faster is a maniac?
-George Carlin