Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 20:28 schreef Jack. het volgende:

[..]

Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.
Ik wil ook vermijden dat mensen me straks gaan mijden met het idee "straks begint hij er weer voor de triljoenste keer over, dus liever niet", dus ik probeer het ook dikwijls gewoon voor mezelf te houden. Uiteindelijk ben ik het die ermee moet om zien te gaan. Op momenten dat het echt onhoudbaar is, zal ik het wel op tafel gooien, en dan weet ik ook wel bij welke mensen ik daarvoor terecht kan. Maar zolang het houdbaar is, probeer ik anderen er niet mee lastig te vallen.

Overigens heb ik nu ook keelpijn, maar of het daardoor komt weet ik niet

Het helpt mij al vaak als ik kan zeggen: Snotver! ik heb het effe moeilijk met herinneringen. Je maat hoeft dan niks te zeggen, maar je hebt het wel even gezegd. Dat scheelt vaak al, dat je het zegt.
En. Als jij het zo brengt, hebben mensen de keus of ze er wel of niet over willen praten.
Vaak zijn mensen het niet gewend om over doodgaan en wat dat met zich meebrengt te praten. Als jij erover begint, is het vaak minder moeilijk.
Jij weet niet hoe mensen erover denken als je erover begint, want dat vermijd je. Je kan ook zeggen: joh, vind je het vervelend als vertel......
Je moet niet gaan invullen wat mensen denken, want dat weet je niet.


Tenslotte: Als je het kwijt moet, moet je het kwijt. Praat dan tegen je huisdier, je geranium of desnoods de telefoon zonder dat je iemand belt.
Oh ja,of hier he.....

Tja...

Tijd heelt alle wonden.

Uiteindelijk gaat iedereen dood.

De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...

Tijd heelt alle wonden.

Uiteindelijk gaat iedereen dood.

De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.

ja joh..ik ben dolgelukkig!

even een rectificatie, ben van mezelf echt niet zo bot. Maar het was inderdaad de toon waarop dat meisje (is van zichzelf al een lomp dom wijf) dat zei. Als ik dan doodmoe voor de "ontspanning" door een tuincentrum loop is dat gewoon even teveel.

Wat eerder is aangedragen dat mensen ontwijken, maak ik andersom mee. Mensen willen juist aanspreken. Mijn moeder loopt daar erg tegenaan (letterlijk). Als ze een krop sla wil gaan halen, duurt dat ineens een half uur omdat ze iedereen tegenkomt waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Maar mensen willen toch hun medeleven betonen. Dat is natuurlijk goed bedoelt van iedereen, maar soms zit je daar gewoon niet op te wachten. Vooral in het begin.... Staat ze daar te huilen in de supermarkt, terwijl ze alleen een krop sla wil halen. Dat soort dingen. Gewoon alleen "hoi" is soms al voldoende. Of even sterkte wensen. Maar die hele gesprekken... Vooral omdat pap super plotseling is overleden vroegen mensen "zag je dan echt niks?", dan kreeg ze weer een schuldgevoel terwijl ze hier helemaal niks aan kon doen. Maar dat kunnen we nu achteraf benaderen als de angst van mensen om dood te gaan. Pap is haast in 1 dag dood gegaan (het bleek later al een week mis te zijn, maar dat is achteraf..), mensen zijn bang dat dat bij hun ook kan gebeuren. Het kan iedereen gebeuren.

Die opmerking dat we blij moeten zijn dat iemand dood is gegaan, omdat wij nog leven heb ik ook niet echt door.... Beetje lullige opmerking.

Laatst zei iemand ( toen pap 2 weken was overleden) iets wat erop neer kwam dat mam over een paar jaar vast weer gelukkig kon worden met een andere man. Ook zo'n opmerking waar je dan niet op zit te wachten. Ze hadden een kei gelukkig huwelijk!

Och soms is het ook lekker om effe flink kwaad te worden op iemand. Dan ben ik het effe kwijt. Er zit een hoop frustratie te borrelen wat ik niet kwijt kan. Dus effe lekker pissig worden op iemand kan dan helpen. En als ik diegene toch niet echt mag, verlies ik er niks aan.

Ik snap ook wel dat mensen vaak pogingen doen om ons te helpen met praten. Maarja, wij moeten ook aan kunnen geven wanneer we daar geen zin in hebben. Of wanneer wel.....

Heb vannacht heel veel dromen gehad over pap. Hij was er steeds bij, maar ik wist dat hij was overleden. Dus bij de groepsfoto moest pap achter degene staan die de foto nam, omdat hij niet op de foto mocht, want hij was dood. Dat soort dingen. Heb in mijn dromen heel veel gehuild. Iets wat ik zo nog niet kan. Best raar, maar ook wel fijn.
Mam had laatst ook een fijne droom over pap. Dan is het net of hij er weer even is.

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
Pyttpytt, wat Weltschmerz ook schrijft, verwerken is een werkwoord. Ik vind het geen diep, donker gebeuren, het is voor mij werk.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.

Sterker nog, je hebt zelf ook invloed over wanneer het opkomt en wanneer niet. Als het nou elke dag wel een keer opkomt en je een halfuur in beslag neemt, dan kun je er ook voor kiezen om er elke dag een half uur voor te nemen en het te laten opkomen, of zelfs opwekken.

Kennelijk zit het erin en moet het eruit, dan kun je het er ook gecontroleerd uit laten, en dan kun je er weer even tegenaan. Het eruit laten komen lucht op, organiseer dan je eigen opluchting.

binnen mijn familie hebben we een 8 daagse "ritueel" waarbij we de doden eren en onze verdriet eigenlijk kunnen uitstorten in dat periode. Tot nu toe heeft het mij altijd geholpen.

Wat ik het meest irritant vind, wat ik ook opmaak aan de reacties hier, is dat ik rekening moet houden met het feit dat het voor ánderen, bij wie niets is gebeurt, moeilijk of confronterend is. Terwijl ík een verlies te verwerken heb, en de overbuurvrouw niet. Ik verwacht van niemand een bemoedigend relaas, het enige wat ik ik verwacht, en mijns inziens mag verwachten, is een 'dag', zoals we eerder ook deden, en niet genegeerd te worden. En inderdaad, ik hoef ook niet in de supermarkt de hele wijk aan hun neus te gaan hangen hoe of het wel niet met mij gaat. Je wordt al zo bekeken door dit soort gebeurtenissen, vreselijk.
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.

Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?

Die vliegangst herken ik niet, bij mij is het eerder andersom. Als ik morgen een vliegtuig zou instappen en ze vertellen onderweg dat we gaan neerstorten zou ik me daar gewoon in schikken...

Wat ik wel heb is angst om andere personen die dicht bij me staan ook te verliezen.

quote:

Op maandag 30 november 2009 14:00 schreef Pyttpytt het volgende:
Wat ik het meest irritant vind, wat ik ook opmaak aan de reacties hier, is dat ik rekening moet houden met het feit dat het voor ánderen, bij wie niets is gebeurt, moeilijk of confronterend is. Terwijl ík een verlies te verwerken heb, en de overbuurvrouw niet. Ik verwacht van niemand een bemoedigend relaas, het enige wat ik ik verwacht, en mijns inziens mag verwachten, is een 'dag', zoals we eerder ook deden, en niet genegeerd te worden. En inderdaad, ik hoef ook niet in de supermarkt de hele wijk aan hun neus te gaan hangen hoe of het wel niet met mij gaat. Je wordt al zo bekeken door dit soort gebeurtenissen, vreselijk.
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.

Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?

Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.


' Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender'

Die quote van je lijkt me al een verklaring voor je vliegangst......

Sterkte!

quote:

Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.

Goed punt, maar toch was ik ook zo, in het begin.. Ik vond dat mensen of normaal moesten doen of gewoon hun mond houden. Ik ben enorm boos geweest naar mensen toe en dat hebben ze geweten ook. Nu heb ik de meest krankzinnige reacties gekregen, van 'het zit je niet mee' tot 'gelukkig hadden jullie geen kinderen samen'. Houdt dan gewoon je mond

Overigens komen de kutopmerkingen alweer. Hij is vandaag exact 23 maanden dood. 'Je gaat zeker weer geen oud&nieuw vieren?' en 'hij had beter een dag later kunnen gaan'. Tja. Tegenwoordig kan ik het aardig relativeren en weet ik dat men het goed bedoelt.. Maar ik ben echt enorm egoistisch geweest in mijn verdriet en ik vind nog steeds dat ik daar recht op had, eerlijk gezegd.

Ik heb bijna 2 jaar geleden mijn moeder verloren aan de beruchte ziekte. Ik ben blij dat er een topic is om zoiets toch te kunnen delen..

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:20 schreef Lavenderr het volgende:

[..]

Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?

Ja, ik ga wel, regelmatig.

ik ben mijn ouders en zoon en toenmaligen vriendin en moeder van mijn zoon verloren in een auto ongeluk 13 jaar geleden mijn zoon was 1.5 jaar jong.wij wonen in israel en waren op vakantie in nederland ,bij mijn ouders.
ik ben alleen terug gegaan naar israel.
sinsdien ben ik nooit meer terug naar nederand geweest .het ongeluk was in duitsland gebeurd .

waarom..ben ik nooit meer terug naar nederland geweest .
ik ban bang.

wel een paar keer een ticket gekocht maar ben niet op het vliegrhuig gestapt.
bang ben ik voor... ik weet hoe ik nu ben.en ik weet niet hoe ik ben na een bezoek aan nederland bij de begraaf plaats ..ik heb nu een anderen vrouw en zoon van 5 ,en ik ben gelukkig .en dat wil ik zo houden .
2 keer per maand heb ik terapie voor 1 uur .
en dat is de manier hoe ik dit verwerkt .

quote:

Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.


' Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender'

Die quote van je lijkt me al een verklaring voor je vliegangst......

Sterkte!

Nou weet je wat het is, voor goed bedoelde opmerkingen die er wat cru uitkomen, heb ik echt nog wel begrip. Dan snap ik echt wel dat niemand een perfecte reactie klaar heeft. Daar heb ik het hier niete ens over. Maar ik wordt spontaan genegeerd, ik krijg dus niet eens een reactie. Ik verwacht alleen een goedendag, zoals eerder ook. Dus niet eens iets aan het overlijden gerelateerd, zeg maar. Gewoon gedag, zoals we altijd deden. Dat vind ik zó raar, end aar kan ik gewoon geen begrip voor opbrengen. Ze stond verdomme voor het raam toen mijn vader na zijn overlijden het huis uit gedragen werd, sindsdien zegt ze geen gedag meer!

Toen mijn oom een aantal jaar geleden erg ziek was en daar ook aan overleed (ook kanker) heeft zijn broer (niet mijn vader gelukkig) niets meer van zich laten horen. Niets. Hij liet zijn broer stikken, 'omdat hij het moeilijk vond'. Hoe kún je zoiets doen? Jezelf zoveel belangrijker vinden? Tuurlijk is het moeilijk, dat is het voor iedereen, maar om je broer dood te laten gaan en daarbij compleet je broer te latens tikken, waar je eerst gewoon een goede relatie mee had? Voor zulk gedrag zal ik nooit begrip hebben, en ik mag hopen dat hij zelf eens dondersgoed zal beseffen wat zo'n actie voor gevolgen heeft. Soms moet je je ergens overheen zetten in dienste van een ander, en dat vind ik niet meer dan normaal, in deze situatie.

Voor degenen die hulp hebben gezocht.. Wat houdt dat soort hulp in? Is dat gewoon veel praten of zijn dat echt therapie achtige sessies? Ik denk er over om ook wat hulp te zoeken, want heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet, eigenlijk

Wat Jack beschrijft, de angst om meer dierbaren te verliezen heb ik ook heel sterk. Mijn vriend moet smorgens laten weten als hij op het werk is aangekomen en 's avonds als hij weer thuis is, zodat ik weet dat hij veilig is. Ineens kan ik me daar heel erg zorgen om maken.
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.

Morgen gaan we pap verstrooien. Een erg raar idee. Ik zie er erg tegenop. We doen het met het gezin + aanhang. Verder geen familie. Zo raar he, dat de as ooit pap was. Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe werkt het?

Gister heb ik met mam films van vroeger gekeken om weer te weten hoe zijn stem klonk. Ineens kwam de bruiloft van hun voorbij. Erg emotioneel om te zien hoe ze vroeger straalden van geluk! De openingsdans etc. mooi en tegelijkertijd dubbel.....

xx Miss Vanilla

quote:

Op woensdag 2 december 2009 13:33 schreef Pyttpytt het volgende:
Voor degenen die hulp hebben gezocht.. Wat houdt dat soort hulp in? Is dat gewoon veel praten of zijn dat echt therapie achtige sessies? Ik denk er over om ook wat hulp te zoeken, want heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet, eigenlijk

Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.
Ik heb dagen dat ik mezelf wel van een gebouw zou kunnen gooien, maar ook afgewisseld met dagen dat de mensen die het mij zo moeilijk maken bij het verwerken gewoon mogen doodvallen, dat ik dus heel erg kwaad ben maar tegelijkertijd ook wel de nodige energie vind om me erdoor te trekken.

Vooralsnog ben ik ook niet overtuigd van de meerwaarde van zo'n psycholoog/psychiater. Praten doe ik al genoeg, maar het gevoel waar ik vanaf wil blijft gewoon zitten en daar gaan zo iemand geen verandering in brengen. Dat is iets in mij dat geblokkeerd zit en waar ik voorlopig nog niet overheen raak, ongeacht hoeveel ik praat en hoeveel anderen mij erdoor willen praten.

quote:

Op woensdag 2 december 2009 21:00 schreef Jack. het volgende:

[..]

Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.
Ik heb dagen dat ik mezelf wel van een gebouw zou kunnen gooien, maar ook afgewisseld met dagen dat de mensen die het mij zo moeilijk maken bij het verwerken gewoon mogen doodvallen, dat ik dus heel erg kwaad ben maar tegelijkertijd ook wel de nodige energie vind om me erdoor te trekken.

Vooralsnog ben ik ook niet overtuigd van de meerwaarde van zo'n psycholoog/psychiater. Praten doe ik al genoeg, maar het gevoel waar ik vanaf wil blijft gewoon zitten en daar gaan zo iemand geen verandering in brengen. Dat is iets in mij dat geblokkeerd zit en waar ik voorlopig nog niet overheen raak, ongeacht hoeveel ik praat en hoeveel anderen mij erdoor willen praten.

De meerwaarde van professionele hulp kan zijn dat ze dingen vragen waar je met je vrienden enzo niet over praat. Ze zijn er juist om vragen te stellen over dingen die in jouw geblokkeerd zitten. Daar zijn ze voor, anders kon je het zelf oplossen.

Het is wel zo dat je het zelf moet doen, ze geven alleen aanwijzingen.Het betekent dus ook dat je er zelf aan toe moet zijn om hulp te zoeken.
Maar het is niet gek, niet raar, zoals ik al zei, verwerken is werk.

Sterkte Vanilla!

quote:

Op woensdag 2 december 2009 14:43 schreef _Vanilla_ het volgende:
Wat Jack beschrijft, de angst om meer dierbaren te verliezen heb ik ook heel sterk. Mijn vriend moet smorgens laten weten als hij op het werk is aangekomen en 's avonds als hij weer thuis is, zodat ik weet dat hij veilig is. Ineens kan ik me daar heel erg zorgen om maken.
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.

Dat gevoel van 'er gaat vast nog iets ergs gebeuren' heb ik ook zo erg!
In 2003 overleed mijn enige oma, in 2004 mijn oom, in 2005 werden beide ouders ziek, die overleden in 2007 en 2008, en tussendoor ook twee scheidingen in de familie. Daarna had en heb ik zo'n sterk gevoel van: what's next, wie nu? En ik merkte dat ik mezelf al schrap ging zetten om de volgende klap op te vangen, 'want die zou er zeker komen'. Ik zal vast eerste en miskraam krijgen, als ik al zwanger kan worden, ik krijgt vast zelf ook kanker, of mijn vriend komt onder een auto... ik maak mezelf soms helemaal gek, en het is zo moeilijk om te geloven dat het nu een keer rustig blijft en goed blijft gaan. Want tot nu toe kwam er steeds en steeds weer een keiharde klap. Als mijn vriend gebeld wordt door zijn ouders en hij reageert niet direct enthousiast, denk ik 'oh zal er iets zijn?', of als ik meer dan twee gemiste oproepen heb, dan zal er ook vast wel iets aan de hand zijn...
Nu voelt het alsof ik tegen een muur duw die ineens weg wordt getrokken: er is al een half jaar niets ernsitigs gebeurd nml....


_Vanilla_, sterkte komende tijd!

quote:

Op maandag 30 november 2009 09:18 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.

Neeh verwerken doe ik niet, maar het haalt wel een soort van last van je schouders.

quote:

Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...

Tijd heelt alle wonden.

Uiteindelijk gaat iedereen dood.

De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.

Dat is een mooi gezegde als je zo'n ervaring weer een paar jaar achter je hebt liggen. Aan zoiets heb je geen boodschap als er een ouder, geliefde, vriend of naast familielid je net ontvallen is. Nu kan ik de dood van m'n zwager in dit daglicht zien; 5 jaar geleden, toen'ie van de 1 op de andere dag er niet meer was, en wij hem een week voor Kerst naar de begraafplaats brachten niet

Vandaag pap verstrooid. Het was niet zo erg beladen als wat ik verwacht had. We kregen een strooi-urn mee en konden zelf een plekje zoeken in het bos. We hebben een plekje gekozen waar ook de zon schijnt. Dat geeft wel een fijn idee. Ieder van ons heeft een beetje gestrooid. Dat was goed. Ik heb nu het gevoel dat pap ook rust heeft. Wellicht dat door hem een plek te geven, wij het ook een plek kunnen geven.

De hulp in de vorm van een psycholoog helpt me in het ordenen en in het juiste perspectief plaatsen van mijn gedachten. Misschien maak ik wel problemen die er niet zijn? Ik wil graag verdrietig zijn / rouwen, maar het komt er niet uit. Voor mij is dat een probleem want ik hield veel van pap. Het lijkt net of het me niks doet, terwijl ik altijd zo'n gevoelsmens ben. Dus ik hoop dat de psycholoog me met dit vraagstuk kan helpen. Ik moet hier morgen naartoe. Een andere therapeut als die de intake deed, want daar kon ik niks mee. Ik vraag wel of ze achter haar bureau vandaan wil komen en naast me wil zitten. Ik kan niet praten met een bureau ertussen. Zo onpersoonlijk. Ik hoop dat er morgen wel een klik is, dan kan ik ook echt tot de diepten komen.
Met vrienden / Mr. Vanilla / familie praat ik ook wel, maar dat is anders. Het helpt ook wel, maar het is toch anders. Juist met iemand die er verder vanaf staat kan ik beter praten. Mensen die pap niet hebben gekend / geen beeld bij hem kunnen vormen kunnen juist helpen. Dat vond ik het fijne toen ik jaren terug in therapie ging. Toen kon ik ongestoord over mijn familie en dergelijke praten want ik wist dat de psycholoog hun toch nooit zou zien.
Maar zoals eerder gezegd, je moet er zelf aan toe zijn en zelf het werk doen. Ze geven alleen handreikingen.

xx Miss Vanilla

Mooi gezegd over het zelf doen Miss. En als het niet klikt met de psych weet je dat je een andere kan vragen he.

Dit wordt al de 2e van die organisatie. Maar inderdaad, als het nodig is gewoon een derde.
En ik heb voor januari vast, als back-up, bij een andere psychologiepraktijk een intake gepland.

xx Miss Vanilla

Eh, waarom nog een andere, als ik mag vragen. Vraagteken.

Omdat mijn eerst gevoel me zei dat dit geen lange termijn oplossing is. Ik had het gevoel dat ik mijn echte diepe gevoel niet kwijt kon daar. Bij de tweede optie kon ik pas in januari terecht dus ik dacht, alles beter als niks. Dus nu ben ik vanmorgen gegaan. Viel wel mee nu, een andere therapeute als die de intake deed. Nu klikte het wel. Dus ik ga met een gerust hart de overige afspraken na.
Als ik nuttige dingen meekrijg zal ik ze posten. Wellicht hebben jullie er ook nog wat aan ;-).

xx Miss Vanilla

Hoe is de sinterklaas geweest bij jullie? Missen jullie degene nu meer op zo'n dagen?
Wij gaan vanmiddag gourmetten. VInd zoiets wel moeilijk. Waarschijnlijk gaan we allemaal ons best doen zo min mogelijk verdrietige dingen te zeggen of zo min mogelijk aan pap te denken zodat we de dag doorkomen.
Hoe doen jullie dat? Juist wel "herdenken" of juist niet?
xx Miss Vanilla

Sinterklaas geeft mij geen moeilijk gevoel wat dat betreft.
Ik heb het veel moeilijker met kerstmis/nieuwjaar en verjaardagen (van mezelf of de persoon in kwestie).

Sinterklaas zou de verjaardag van mijn zus geweest zijn en ik vind dat best een rottijd.
Ik zou met mijn moeder uit eten gaan en uiteindelijk gingen er nog 2 ooms en tantes mee. Het was enorm gezellig en we hebben over vanalles gepraat.
Vanilla: Mijn moeder en ik herdenken niet. We denken er wel aan en halen herinneringen op.
Maar dat gaat vanzelf en naast het verdriet dat iemand er niet meer is, hebben we plezier om die herinneringen.
Ik vind het juist veel moeilijker om niet aan mijn zus en vader te denken en er niet over te praten.
Dan wordt zo'n dag voor mij pas echt moeilijk, als je niet jezelf kan zijn.

Vandaag precies 3 jaar geleden is mijn oma overleden aan kanker en daar blijf ik toch nog heel erg bij stil staan. Ze was voor mij de belangrijkste persoon in mijn familie en ik mis haar nog elke dag. Heb al sinds gister een paar foto's van haar voor mij op tafel met kaarjes er omheen en dat is voor mij steevast elk jaar de manier om haar te herdenken, omdat ze iets met kaarjes had

Het klinkt misschien raar, maar ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies en dat vond ik een hele eer. Haar dood was aan de ene kant heel pijnlijk, maar aan de andere kant ook heel mooi omdat ze omringd was door iedereen die ze zo lief had. Ik heb het idee dat ik daarom ook redelijk om kan gaan met het verlies, al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...

quote:

Op maandag 7 december 2009 23:10 schreef JX het volgende:
..., al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...

Dat heb ik ook heel erg, en ook dat ik het gevoel dat ik bij het afscheid had zou vergeten.

Ik vind het zo raar dat ik de stem van pap ben vergeten. Hem zelf zal ik nooit van mn leven vergeten.

Gister weer slecht nieuws gekregen. Een oom met slokdarmkanker (diagnose ong. 2 weken na paps dood gesteld) is niet meer te genezen. Zijn leven wordt verlengd met chemo's.
Vanmiddag krijgt de schoonvader van mijn broer uitslagen van onderzoeken mbt zijn chronische leukemie.
Dus weer een hoop klote en stress....

Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....

xx Miss Vanilla

quote:

Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik vind het zo raar dat ik de stem van pap ben vergeten. Hem zelf zal ik nooit van mn leven vergeten.

Ik heb destijds gsms geruild, en daarop staat nog een geluidsopname van toen hij de opnamefunctie aan het testen was. Stelt op zich niet veel voor, maar op momenten dat ik het moeilijk heb en alleen ben, dan luister ik wel eens naar die opname om z'n stem nog een keer te horen en hem te horen lachen.

quote:

Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....

Je mag jezelf niet wijsmaken dat je het niet gezellig mag vinden. Je vader zou het ongetwijfeld veel erger vinden dat jullie elke keer bedroefd bij elkaar zitten, terwijl jullie gewoon plezier moeten maken ook al is hij er niet meer bij. Dat wil niet zeggen dat je ook niet meer aan hem mag denken ofzo, maar plezier maken en hem daarin een plaats geven kan wel, bv door even bij een leuke herinnering aan hem stil te staan, maar het mag ook niet overheersen.

Ik merk nu trouwens op dat ik wel heel makkelijk raad aan bv jou kan geven, maar dat ik die raad zelf niet volg. Ik laat het gemis eigenlijk mijn dagelijkse leven overheersen, ook al weet ik dat ik dat niet zou mogen laten gebeuren. Maar het is een soort automatisme geworden, op stille momenten verzinken m'n gedachten automatisch naar die herinneringen en heimwee naar die tijden. Dat ik op m'n werk dan ook nog heel de tijd meetings in het Frans heb, helpt daar niet bepaald bij (m'n concentratie bij Franstalige meetings is sowieso al een stuk lager ). Dus het gebeurt vaak dat ze ineens wat aan mij vragen en dat ik op de gok maar ja of nee knik omdat ik gewoonweg niet weet waarover ze 't hebben... Tot nu toe wel altijd goed gegokt (denk ik) . Al krijg ik de laatste tijd wel erg veel de vraag hoe het gaat, maar kan ook zijn dat ik er plots harder op ben beginnen letten. Ze weten op m'n werk ook niets van het overlijden (ben pas half jaar later gestart op m'n huidig project), en dat wil ik ook zo houden. Een omgeving die niet zo zwaar geladen is en gewoon normaal doen alsof er nooit wat gebeurd is etc doet wel deugd.

[ Bericht 15% gewijzigd door Jack. op 08-12-2009 19:27:14 ]

Ik begrijp wat je bedoelt. Ik kan beredeneren dat ik gerust mag genieten, maar in de praktijk is dat lastiger.
Het gaat nu ineens helemaal niet goed meer. Ik kan niet meer denken, ik begin in de auto te schreeuwen, ben doodmoe, emotioneel, kan me niet meer concentreren.... pffff.... ik heb net met de bedrijfsarts gebeld en die snapte niet dat ik effe wilde horen dat ik naar huis toe kan. Ik wil gewoon morgen en overmorgen thuis blijven. Ik red het niet. Maarja, mijn verantwoordelijkheidsgevoel spreekt ook.
Ik heb naar mijn leidinggevende een berichtje gestuurd dat het niet gaat en dat ik naar huis ben en dat ik mijn werkzaamheden ga aanpassen omdat het niet meer lukt.
Maarja.... vanmiddag maar eens slapen....

Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....

xx Miss Vanilla

quote:

Op woensdag 9 december 2009 12:25 schreef _Vanilla_ het volgende:
Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....

Bij mij spelen ook andere factoren dan louter het gemis, dus je hoeft niet te wanhopen dat je per definitie voor hetzelfde staat als ik (gelukkig maar).

Sowieso verschilt het van persoon tot persoon, dus het kan best dat je volgende week er weer met volle moed tegenaan kan, en dat je over het jaar verspreid hier en daar misschien een dipje hebt, of er zelfs helemaal geen problemen meer mee hebt. Hangt er maar vanaf hoe goed je erin slaagt om het te verwerken (of eraan te werken zoals eerder aan bod kwam).

edit:
Bij mij is het zelfs zo dat m'n geheugen een serieuze trek heeft gekregen blijkbaar. Ik ben altijd goed geweest in dingen onthouden, zelfs de stomste details kon ik erg lang onthouden (bv wat iemand maanden geleden gezegd heeft ofzo). Sinds het overlijden is dat steil bergaf gegaan, zodat ik nu zelfs dikwijls 's morgens niet meer weet of ik nu de avond voordien wel m'n puffer tegen m'n astma heb genomen of niet. Maar misschien dat het door vermoeidheid komt, en dat het op zijn tijd wel weer terug normaal functioneert.

[ Bericht 10% gewijzigd door Jack. op 09-12-2009 15:43:41 ]