Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 21:54 schreef Bill_E het volgende:
Ik zit nu te twijfelen of ik morgen wel of niet naar een feestje van een vriend ga. Op zich heb ik wel zin in een feestje, maar ik heb momenteel maar 1 gespreks onderwerp.. En ik wil de sfeer niet verpesten.. De meest van mijn vrienden kende me vader ook.

Weet die vriend wat er is gebeurd? Zo ja, zou ik gewoon gaan, die vriend weet wel hoe je je voelt

Zal best meevallen Bill_E. Tenzij je zelf geen zin hebt in zo'n avond, en anders gewoon gaan. Als het wel over je vader gaat, zul je er ook veel steun vinden..

Mijn pa overleed toen hij 42 was, en ik 15. Geen ziektebeeld, overleden door een slagaderlijke bloeding in z'n hoofd.

Is nu bijna 13 jaar geleden. Mis 'm nog dagelijks. Kan er zonder probleem over praten.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 21:54 schreef Bill_E het volgende:
Ik zit nu te twijfelen of ik morgen wel of niet naar een feestje van een vriend ga. Op zich heb ik wel zin in een feestje, maar ik heb momenteel maar 1 gespreks onderwerp.. En ik wil de sfeer niet verpesten.. De meest van mijn vrienden kende me vader ook.

Waarom niet? Je kunt je gedachten even verzetten.

Goed topic!

Mijn broertje (3 jaar jonger dan ik) is overleden aan leukemie.
M.i. niet zozeer aan de kanker zelf, als wel aan de behandeling.
Hij heeft veel geleden. En heeft meer dan een jaar in het ziekenhuis gelegen.
Dit is nu al 5 jaar geleden, hij was 27 toen hij dood ging. Maar het beinvloed mijn leven nog steeds iedere dag.

Niet dat ik nog steeds boos ben (dat was ik in het begin wel, en onder bepaalde omstandigheden van machteloosheid nog), maar wel dat ik heel anders naar dingen ben gaan kijken. Het heeft mij zoveel beinvloed dat ik het nog steeds dagelijks merk.
Dingen als carriere en wat mijn leidinggevende van mij vindt, dat interesseert mij ontzettend weinig. Ik ben voor dat soort aspecten bijna ongevoelig geworden. Mijn werk is nog steeds wel okay, maar meer intrinsiek...en niet zozeer wat mijn leidinggevende er van vindt...(is maar een voorbeeld).
Zelf ervaar ik dit juist als positief. Maar de maatschappij ziet dat toch anders...
Tevens heb ik last van angst- en paniekaanvallen gekregen een paar jaar na zijn dood.

En wat ik heel moeilijk blijf vinden, ook al kan ik zelf inmiddels wel met het verlies omgaan, is het verdriet bij mijn ouders. De pijn die zij nog steeds hebben, en iedere dag voelen, dat kan ik niet wegnemen...dat weet ik wel. Maar het is zeer moeilijk om dat maar gewoon waar te nemen en er niets aan te kunnen doen.

Ik heb nog een zusje...14 jaar jonger dan ik. Zij heeft dit dus in haar kindertijd mee gemaakt.
Ik zie de vernietigende effecten die zoiets heeft op een jong iemand.
Je kunt haar niet buitensluiten ook al wil je haar behoeden voor pijn. De dingen die zij heeft gezien en gevoeld op haar 8ste en 9ende die zijn extreem geweest. En dat zie ik ook iedere keer in haar, als we elkaar zien. Omdat ze zo jong was dat het gebeurde, heeft ze stiekem ook wel door dat een verwijzing naar die situatie toen, haar voordeel op kan leveren in de zin van meer zakgeld en aandacht etc.
Maar ook haar situatie, hoeveel ze het ook probeert uit te buiten, is m.i. gewoon triest.

Het overlijden van Remco heeft wel een plek in mijn leven gekregen. Maar wat ik dagelijks merk bij de overlevenden (zo noem ik ons) is misschien wel veel heftiger. Want dat kan ik niet verwerken omdat ik het iedere dag zie en meemaak... Ik heb wel eens gedacht: zijn lijdensweg was over, die van ons gaat nu pas beginnen... Pas over 10 jaar (of nog later) kunnen we zeggen wat het met ons gedaan heeft.

Shit, heftig topic!

MOOI

[ Bericht 1% gewijzigd door capricia op 10-10-2009 02:00:56 ]

Heel mooi topic. Zelf heb ik nooit van heel dichtbij een sterfgeval meegemaakt. Slechts mijn twee opa's, maar bij de ene was ik te jong en bij de andere was het euthanasie. Dat laatste was trouwens wel heel bijzonder, bewust afscheid kunnen nemen met heel de familie en het was gewoon goed.

Vorig jaar is de vader van mijn schoonzus overleden aan kanker. Hij was 49 jaar en mijn schoonzus en haar zussen zijn zonder moeder opgegroeid. Ze zijn opgevoed door hun vader en oma, hun oma was een paar jaar terug overleden en nu dus vorig jaar ook hun vader.
Ik vond het zo intens gemeen! Gelukkig hebben ze elkaar, maar het is gewoon zo oneerlijk als je ineens iemand moet missen die er eigenlijk nog jarenlang had moeten zijn.

quote:

Op zaterdag 10 oktober 2009 01:34 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Niet gewoon in dit topic?
[..]

Ja iedereen die er is weet wat er gebeurt is. En iedereen kende mijn vader. Ik ben dus bang dat het de hele avond over me pa gaat daar. En daarmee misschien wel de sfeer verknal.

Ik zou gewoon lekker naar het feestje gaan, dan heb je tenminste een beetje afleiding

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 23:08 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Kanker ? Mijn vader is ineens gestorven, hartstilstand. Reanimatie hielp niet. Maar de manier hoe hij gestorven is is wel een mooie manier. Gewoon aan het werk wat hij het liefste deed. Zonder ook nog maar iets te voelen. Alleen dan een jaar of 30 te vroeg. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar vind wel troost in de manier hoe hij gestoven is. Geen lang ziekte bed ofzo

Ik heb ook net mijn zus verloren na een lang gevecht aan kanker, al wisten we dat die tijd dat ze zou komen te overlijden er aan kwam, was haar overlijden heel plotseling.
Ik was op dat moment van overlijden bij haar en kon afscheid van haar nemen, en dat was ook een wens van haar om niet in een ziekenhuis te overleden maar thuis met haar zus naast haar.
Ik vind ook een beetje troost dat het sneller is gegaan dan we hadden gedacht en dat haar een lang ziekte bed bespaar is gebleven.
Ik heb heel veel moeite mee om te haar te rouwen.
Bij mij is niet hoelang het duurt voor ik het kan verwerken.
Maar dat ik het kan verwerken en uiteindelijk mooie herinnering aan haar over houd en troost vind in het feit dat ze nu geen pijn meer heeft en dat ze nu vrede heeft.

quote:

Op zondag 11 oktober 2009 01:28 schreef Bill_E het volgende:
Ik ben op het feestje geweest en het is goed bevallen!

als je er maar eenmaal bent!
( is mijn ervaring)

Ik verloor mijn vader toen ik 17 was..... Daar is geen topic, hulp of wijze raad voor....... Voor mij was dat voor het eerst dat ik echt geconfronteerd werd met de dood en wat dat in houdt. Na het inmense verdriet van zijn plotselinge verdwijning, groeide langzaam het besef dat weg, echt weg is en nooit, maar dan ook nooit meer terugkomt. En juist voor iemand van die leeftijd is nooit een abstract, oneindig begrip. Dat nooit, gaat zeer doen naarmate de jaren vorderen. Inmiddels ben ik heel wat jaren verder, mis hem nog steeds, maar naarmate je ouder wordt, verlies je meerdere mensen om je heen. De laatste waar ik afscheid van moest nemen was mijn zwager van toen pas 46. Dat klinkt voor velen hier misschien oud, maar hij had net 2 kindjes van 2 en 1. De dood is een rotzak, die je op de meest onverwachte momenten opzoekt en je in totale verbijstering overvalt en achterlaat. Het leert je melancholiek, spijt en verlangens kennen. Het maakt je milder in de samenleving. Sterkte en als je een PB wilt sturen dan merk ik dat wel

quote:

Op zondag 11 oktober 2009 01:28 schreef Bill_E het volgende:
Ik ben op het feestje geweest en het is goed bevallen!

Leuk om te horen

vorige week was het de verjaardag van mijn moeder, eind deze maand is het een jaar geleden dat ze overleden is en pas nu merk ik dat als een sneltrein doorstomen niet altijd kan

Ik weet niet hoe het bij jou precies is gegaan. Maar ik ben op 11 febr. jl mijn vader zeer plotseling overleden. Toen ik naar school ging leefde hij nog. 2 uur later zat ik in de kamer van de directeur met 2 politieagenten en was mijn vader dood. Als je het er over wilt hebben ben ik daar zeker voor in. Stuur me maar een pm. Praten helpt, dat is 1 ding dat zeker is!

*Meeleest

heb vroege heel veel problemen gehad met het feit dat mijn vader al oud was.
grote angst dat ik een van mijn ouders zou verliezen.
vorig jaar was het dan zover dat ik mijn grootstenachtmerrie in de ogen kon kijken, mijn moeder overleed geheel onverwachts.

op de een of andere manier viel het me makkelijk als zijnde dat ik nog steeds een wil had om door te gaan.
tuurlijk, jankte op de raarste plekken soms..

het bizarre en dat heb ik dus niet echt verwacht is dat de breuk met mijn ex me 10x zwaarder weegt (paar maanden erna ...)
ben nu compleet ontspoort

belangrijkste is dat er mensen zijn die je niet in de steek laten en waarmee je kunt praten zoals jij dat fijn vind

quote:

Op zondag 11 oktober 2009 12:04 schreef gebakken-koekje het volgende:
vorige week was het de verjaardag van mijn moeder, eind deze maand is het een jaar geleden dat ze overleden is en pas nu merk ik dat als een sneltrein doorstomen niet altijd kan

Nee, dat kan niet en nu loop je daar tegenaan. Het is ook wel iets van onze maatschappij. Als mensen weten dat je sinds kort een dierbare hebt verloren, is dat meestal het enige onderwerp wat in een gesprek niet ter sprake komt. Het lijkt wel of veel mensen bang zijn voor gevoelens, bang dat je misschien verdrietig wordt of zelfs gaat huilen, dus wordt dit onderwerp vaak behandelt alsof het er niet is. Jammer, want het hoort ook zo bij het leven en zou het leven voor de nabestaanden wat luchtiger en draaglijker kunnen maken.......

quote:

Op zondag 18 oktober 2009 22:55 schreef sergeantpeppers het volgende:
heb vroege heel veel problemen gehad met het feit dat mijn vader al oud was.
grote angst dat ik een van mijn ouders zou verliezen.
vorig jaar was het dan zover dat ik mijn grootstenachtmerrie in de ogen kon kijken, mijn moeder overleed geheel onverwachts.

op de een of andere manier viel het me makkelijk als zijnde dat ik nog steeds een wil had om door te gaan.
tuurlijk, jankte op de raarste plekken soms..

het bizarre en dat heb ik dus niet echt verwacht is dat de breuk met mijn ex me 10x zwaarder weegt (paar maanden erna ...)
ben nu compleet ontspoort

belangrijkste is dat er mensen zijn die je niet in de steek laten en waarmee je kunt praten zoals jij dat fijn vind

Ja dat ken ik. Maar dat heeft misschien ook te maken met het feit dat iemand die overlijdt, je alleen verdriet bezorgt. Een ex kan je ook woede en andere gevoelens bezorgen. Ik zou het wel heel erg vinden als mijn ex overlijdt; het is wel de vader van mijn kind en iemand waar ik zoveel jaar van mijn leven van gehouden heb.

Toen mijn vader net overleden was (ik was 17, hij 44) zei een kennis tijdens het uitgaan: "Ik weet hoe je je voelt, mijn ouders zijn net gescheiden....". Ik ben toen zo boos geworden Hij had altijd nog de mogelijkheid te praten met beide ouders als hij dat wilde; die mogelijkheid was mij ontnomen en dat is een groot verschil.

quote:

Op donderdag 22 oktober 2009 21:27 schreef Bill_E het volgende:
nu 3 weken na dato lijk ik er helemaal overheen.. Erg vreemd maar ik heb alleen nog wat rare nachtmerrie's gehad ( waar ik nooit last van heb) Verder kan ik er zonder problemen over praten, of aan denken. Natuurlijk mis ik hem wel een beetje.. Maar misschien moet het ergste nog komen..

gisternacht is mijn broertje ingestort.
helemaal overstuur, huilen en bij mijn vader in bed slapen.
dat terwijl mijn moeder nu 13 maanden geleden overleden is en die ogenschijnlijk er goed mee kon om gaan.
zoiets kun je nooit voorspellen.

ik heb het er zelf niet zo heel moeilijk mee.
mijn moeder heeft tot het eind gevochten en er was geen andere uitkomst.

maar goed, vraag me af hoe ik me hou als ik weer een vriendin heb en dus intieme gesprekken heb.
of als ik ooit voor het altaar sta en mijn moeder er niet bij is.
en straks dus weer de feestdagen

Was ik weer

Inmiddels al wel een redelijk prima gesprek met ma gehad, en een beetje bijgelegd. Iets wat ze pas ineens zij, en waar ik blijkbaar zoveel waarde aan hecht, is dat zij excuses aanbood, omdat ze dat ook veel te weinig gedaan had vond ze...

Afgelopen maandag heeft zij de bediening vd pastoor gehad. Ze gaat de laatste 2 weken zienderogen hard achteruit. Slaapt veel, valt in slaap tijdens gesprekken, is zeer verward af en toe. Door dat slapen vergeet ze soms halve dagen.

Als iemand mij vraagt hoe het is, zie ik wat ik vertel eigenlijk niet goed in. Het kan echt elk moment afgelopen zijn, binnen een week. Maar aan de andere kant denk ik van, dat kan toch niet Heel onwerkelijk blijft het nog steeds.

Mijn zus gaat duidelijk heel anders om met de situatie. Zij is continu bezig met mama, begrafenis en dat soort dingen. Ik ben er ook mee bezig in mijn hoofd, maar ik denk vaak ook een stap verder. Voor mij heeft de begrafenis opzich wel veel waarde, maar welke teksten er gesproken worden maakt mij eigenlijk niet veel uit. Ik ben zelf helemaal niet gelovig, dingen als de zalving e.d. trek ik mij dus weinig van aan. Fijn dat mama er steun aan heeft iig.

Ik trek me af en toe heel bewust terug, ik hoef niet 24/7 met mijn neus op het lijden gedrukt te worden. Kan daar echt niet tegen, ik word gewoon chagerijnig dan. Mijn tante, zus + vriendje, zijn nagenoeg continu aanwezig, visite heel af en toe. Zitten elkaar alleen maar op de lip...

Steun kan ik niet echt krijgen hierin... Iedereen zegt dat wel, en sterkte enzo, maar ik ga hier alleen doorheen voor mijn gevoel. Enige wat helpt, is "normaal" de dingen kunnen doen die ik wil. K zie het zo, iedereen maakt dit een keer mee, en het is zeer kut, maar het hoort er ook bij. Jammer dat het zo vroeg gebeurd, maar ik heb er redelijk vrede mee, accepteer het.

quote:

Op donderdag 22 oktober 2009 21:36 schreef lunaris2009 het volgende:

[..]

gisternacht is mijn broertje ingestort.
helemaal overstuur, huilen en bij mijn vader in bed slapen.
dat terwijl mijn moeder nu 13 maanden geleden overleden is en die ogenschijnlijk er goed mee kon om gaan.
zoiets kun je nooit voorspellen.

ik heb het er zelf niet zo heel moeilijk mee.
mijn moeder heeft tot het eind gevochten en er was geen andere uitkomst.

maar goed, vraag me af hoe ik me hou als ik weer een vriendin heb en dus intieme gesprekken heb.
of als ik ooit voor het altaar sta en mijn moeder er niet bij is.
en straks dus weer de feestdagen

Je hebt wel mensen waar je alles tegen kwijt kunt dus ook over de "feestdagen" ?

quote:

Op dinsdag 20 oktober 2009 00:05 schreef childintime het volgende:

[..]

Nee, dat kan niet en nu loop je daar tegenaan. Het is ook wel iets van onze maatschappij. Als mensen weten dat je sinds kort een dierbare hebt verloren, is dat meestal het enige onderwerp wat in een gesprek niet ter sprake komt. Het lijkt wel of veel mensen bang zijn voor gevoelens, bang dat je misschien verdrietig wordt of zelfs gaat huilen, dus wordt dit onderwerp vaak behandelt alsof het er niet is. Jammer, want het hoort ook zo bij het leven en zou het leven voor de nabestaanden wat luchtiger en draaglijker kunnen maken.......

Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld! en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen.

Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat

Mijn vader is dus 11 februari dit jaar overleden. En zijn eerste verjaardag zonder dat hij er zelf bij was, was afgelopen dinsdag (20 oktober). Ik wist echt niet wat ik er mee aan moest. Mijn moeder liep al 2 weken van tevoren bij het minste of geringste erom te huilen. En ik voelde er niet veel bij. Ik wist dat het kut zou zijn, maar ik zag meer op tegen hoe zij zich zou voelen dan tegen die dag zelf.

Je hoort & probeert er voor elkaar te zijn. Maar soms lijkt het echt alsof ik rekening met mijn moeder moet houden en zij niet ziet dat het voor mij ook moeilijk is. Alsof ze denkt dat ik hem niet mis, dat ik er geen verdriet om heb, dat het mij niets kan schelen. Uiteindelijk hebben we wat visite gehad en wel redelijk gezellig gepraat.

Even iets anders: Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik had eigenlijk een vergadering bij een vereniging die avond, waar ik dus niet naar toe ging. En toen ik dat naar de voorzitter mailde kreeg ik terug: "Ik hoop dat je een gezellig avond hebt". Terwijl ze donders goed wist dat mijn vader dus een paar maanden geleden overleden is. Ben ik de enige die dit soort gevoelloze mensen kent?

Ik weet niet of dat gevoelloos is......ik weet even niet goed hoe ik het uit moet leggen maar sommige mensen om je heen gaan na een tijdje gewoon weer door en denken niet echt meer aan het feit dat je iemand verloren bent en voor de een komt dat als ongevoelig over terwijl diegene je misschien gewoon oprecht een gezellige avond gunde en ik heb persoonlijk liever dat ze zoiets zeggen dan dat ze maanden doorgaan over hoe erg ze denken dat je het hebt want dat heb ik dus heel erg gehad, dat ik mezelf eigenlijk best goed voelde maar dat mensen om mij heen mij helemaal in de put konden praten door te zeggen dat het vast allemaal vreselijk moeilijk was en of ik het nog wel zag zitten enz. Nee, laat ze dan maar (misschien een beetje onnadenkend maar goed bedoeld) een gezellige avond wensen.

quote:

Op zaterdag 24 oktober 2009 16:18 schreef MissSunshine412 het volgende:
Even iets anders: Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik had eigenlijk een vergadering bij een vereniging die avond, waar ik dus niet naar toe ging. En toen ik dat naar de voorzitter mailde kreeg ik terug: "Ik hoop dat je een gezellig avond hebt". Terwijl ze donders goed wist dat mijn vader dus een paar maanden geleden overleden is. Ben ik de enige die dit soort gevoelloze mensen kent?

Als ze gevoelloos waren hadden ze je ook geen gezellige avond gewenst. Verder vind ik het een overtrokken reactie van je: Iedereen verwerkt het verlies van een dierbare anders. Ook je omgeving. Ik vind niet dat je ze van gevoelloosheid kan betichten. Voor hen gaat het leven door: Zij hebben niet hun vader verloren.

Ik werd door mn vriend "meneer vanilla" op deze topic gewezen.
Ik ben mijn vader 5 oktober plotseling verloren aan acute leukemie. Zo acuut dat niemand afscheid oid heeft kunnen nemen. In het weekend ben ik altijd bij mijn vriend, dus ging vrijdagavond naar hem toe met het idee "pap heeft de griep". Maandags dood.
Ik ben die week thuis geweest en de week erna ook. Nu rustig op aan het bouwen met 2 a 3 uur per dag werken. Kan het beter rustig aan doen, das beter als na 3 maanden instorten.
Ik had een goede band met mijn vader, maar was me ook aan het losmaken van hem. Ik weet niet of het daar aan ligt, maar ik ga er heel anders mee om als mijn broers en moeder. Mijn moeder en jongste broer zijn in het ziekenhuis bij de reanimatie geweest. DIe hebben de streep op de monitor gezien....
Ik kan aan pap denken zonder het beeld voor me te hebben van zijn laatste dag, toen hij toch wel behoorlijk ziek en moe was.
Ik zoek juist de situaties op om me te ontspannen en eens over wat anders te praten. Iedereen vraagt constant hoe het gaat. Tja, weet ik veel!!! Klote, goed en alles wat daar tussen zit.....
Het is juist lekker om af en toe de gedachten te verzetten.
Omdat ik nog "half" thuis woonde, ben ik nu ook veel thuis. Maar thuis lijkt thuis niet meer. Er hangt een beetje een bedrukte sombere sfeer terwijl iedereen wel zn best doet om gezellig te zijn. Het is anders.
Soms denk ik, voor alles is een handleiding, dit moeten we allemaal zelf doen, terwijl half nederland hier toch mee zit? Hoe doe je het (= goed verwerken) goed?? Chocola werkt ook maar eventjes.....

Sterkte iedereen die dit nu ook meemaakt.....

xx Miss Vanilla

Sterkte Miss Vanilla

ik snap wat je bedoelt. Soms moet je even stilstaan.
Maar niemand is onmisbaar! Ook al is het druk op het werk, je baas is er ook niet mee geholpen als je nu volop gaat werken en straks (over 3 maanden / half jaar/ jaar) instort. Dan zit je dan een maand thuis. Daar heeft ie ook niks aan. En je kunt het verwachten, want dit is echt niet niks!! Hier heb je tijd voor nodig om het een plaatsje te geven. En ik merk in jouw verhalen dat je daar nog erg mee zit. Dus niet te snel en te hard doorgaan! Echt waar! Bij mijn broers is dat nu ook aan het opbreken.....

Mijn broer is ook weer volop aan het werk. Al zegt hij zelf dat hij zich maar 3 uur per dag kan concentreren, hij is wel de hele dag bezig. Hij heeft van de zomer een huis gekocht wat hij nu nog aan het verbouwen is. Daar is hij ook veel mee bezig. Maar ik merk wel dat hij daar heel veel moeite mee heeft omdat pap nog veel in dat huisje heeft gedaan. Pap was zo'n alleskunner dus die heeft veel in het huisje meegeholpen. Nu is het extra moeilijk voor hem om in zijn huisje te komen. Hij durft de zolder nog niet op want daar heeft pap het tapijt gelegd, deurtjes gemaakt, etc.... Wij helpen hem daarbij maar hij blijft ook hangen nu in zijn verdriet. Hij neemt de tijd niet om stil te staan, terwijl hij dat het hardst nodig heeft van ons allemaal. Hij had een speciale band met pap en hij was erbij toen hij overleed. Dus dan juist zou je zeggen neem de tijd om het te verwerken. Maar ik denk dat hij het nog allemaal uit de weg wil gaan. Terwijl hij ook zo in de put kan zitten. Moeilijk om mijn "grote broer" zo te zien lijden......

Ik hoop wel dat het goed met je gaat, maar je moet dit niet onderschatten. Misschien gaat het nu nog goed met je omdat het besef nog moet komen. Althans ik merk dat het stukje "nooit meer...." er nog niet is. Ik denk dat dat allemaal pas later doordringt, op de "feestdagen" enzo.....

Wat zeg jij als mensen vragen hoe het met je gaat? Collega's ofzo? Ik vind het raar om te zeggen dat het goed gaat, want het is eigenlijk niet goed. Maarja, kan nou ook niet zeggen dat het niet goed gaat want ik red het nog aardig.... :-s

Groetjes! Miss Vanilla

Mijn zus en vader zijn overleden.
MissVanilla, als iemand vroeg hoe het ging zei ik: naar omstandigheden goed. Of ik zei dat ik een rotdag had.

En wat hier al gezegd is: er is geen officiele handleiding voor rouwen. Je moet echt doen wat voor jouw gevoel goed is. Als andere mensen het raar vinden dat je niet naar het graf gaat, maar een cordon bleu eet, jammer voor hen. Die cordon bleu was mijn manier van rouwen.

quote:

Op donderdag 29 oktober 2009 18:23 schreef krakkemieke het volgende:
Mijn zus en vader zijn overleden.
MissVanilla, als iemand vroeg hoe het ging zei ik: naar omstandigheden goed. Of ik zei dat ik een rotdag had.

En wat hier al gezegd is: er is geen officiele handleiding voor rouwen. Je moet echt doen wat voor jouw gevoel goed is. Als andere mensen het raar vinden dat je niet naar het graf gaat, maar een cordon bleu eet, jammer voor hen. Die cordon bleu was mijn manier van rouwen.

Ik heb altijd erg rekening gehouden met anderen. Maar toen mijn zus overleed, heb ik gedaan wat goed voelde. Ik lachte bv veel om alle goede herinneringen. Je hoort niet te lachen, maar het maakte mijn grote verdriet dragelijk.

Ja, ik vind lachen ook belangrijk, om de grappen die die maakte enzo....
En ik bekijk het positief, ik heb 23jaar een goede vader gehad. Er zijn mensen die het slechter hebben....
Ik heb veel goede herinneringen, ik ben goed opgevoed en ik weet dat hij trots op me is.
Doordat het besef er nog niet is, kan ik wel positief nadenken over de hele situatie.
Evengoed ga ik m missen.....