Verlies van kindje en geloof

Dit vraag ik me ook altijd af Ik ben ook benieuwd.

Gelovigen accepteren in principe alles als zijnde van God. Kortom, als God je kindje wegneemt zijn zijn wegen ondoorgrondelijk, is er ongetwijfeld een reden voor het heeft het kindje vrede in het hiernamaals. Het lijkt me allemaal tamelijk ondoenlijk om vol te houden, maar ik ben dan ook niet religieus.

quote:

Op maandag 21 september 2009 15:41 schreef TNA het volgende:
Gelovigen accepteren in principe alles als zijnde van God. Kortom, als God je kindje wegneemt zijn zijn wegen ondoorgrondelijk, is er ongetwijfeld een reden voor het heeft het kindje vrede in het hiernamaals. Het lijkt me allemaal tamelijk ondoenlijk om vol te houden, maar ik ben dan ook niet religieus.

Lang niet elke gelovige denkt zo... Ik ben katholiek opgevoed, en ik vind de rituelen die volgens de katholieke kerk horen prettig. Het doopsel, maar ook de kerkdienst bij een overlijden. Het hoort wat mij betreft bij het leven en ik vind voor mezelf een begrafenis zonder kerkmis niet compleet.

Maar god is wat mij betreft niet almachtig... Ik geloof niet in de beschikking en accepteer zaken niet klakkeloos 'omdat god het zo gewild heeft'...

Ik ben niet gelovig, wel redelijk gelovig opgevoed dus dit gaf nog wel eens een rot opmerking van mijn kant uit naar mijn moeder in de tijd dat onze middelste is overleden. Zij kwam eens met een versje en ik liep dan alleen maar te griepen wat voor een ongelovelijke kloothommel het wel niet moest zijn.. Mijn moeder kon mij wel 'begrijpen', ondanks dat zij het niet zo zag.

Ondanks alles vond ik het toch goed dat mijn ouders dit versje zouden opdragen tijdens de uitvaart, wij hebben duidelijk gewoon ieder ons eigen ding wat een god of wat ook betreft en kunnen dat respecteren van elkaar. Ik vond dat ik ook rekening met mijn ouders moest houden, omdat ook zij een verlies te verwerken hadden, het was toch een kleinkind.

quote:

Op maandag 21 september 2009 15:45 schreef Sjeen het volgende:

[..]

Lang niet elke gelovige denkt zo... Ik ben katholiek opgevoed, en ik vind de rituelen die volgens de katholieke kerk horen prettig. Het doopsel, maar ook de kerkdienst bij een overlijden. Het hoort wat mij betreft bij het leven en ik vind voor mezelf een begrafenis zonder kerkmis niet compleet.

Maar god is wat mij betreft niet almachtig... Ik geloof niet in de beschikking en accepteer zaken niet klakkeloos 'omdat god het zo gewild heeft'...

Ja denk er ook zo over, al ben ik dan christelijk opgevoed..

De vasthoudend gelovige zal geloven dat God een bedoeling had met het wegnemen van een kind.
Ik ben zelf behoorlijk Calvinistisch opgevoed en ik weet van een stel dat de heilige overtuiging heeft dat hun kind is weggenomen om het te bewaren voor het leed en de vernedering die het gezin jaren later ten deel viel. Zij zijn in de overtuiging dat God het kind daarvoor weggenomen heeft.

Zelf kende ik ook een jongen die op zijn 19de overleed, waarvan ik zelf wel eens het gevoel heeft dat hij te heilig (no pun intended, zo was hij gewoon) was voor deze verrotte maatschappij, terwijl ik er normaliter helemaal niet zo over denk. Maar in die jongen was niets, maar dan ook helemaal niets slechts. Onvoorstelbaar.

Als mensen de overtuiging hebben dat God dat soort dingen ook doet en ze putten daar hun troost uit, dan ben ik de laatste die ze een schop na wil geven door vage algemeenheden als 'er is geen God', of 'er is geen hemel'.
Hun verdriet is al immens genoeg zonder hufterigheden in hun omgeving.

Ik kan niet over mezelf praten maar weet wel dat voor mijn oma het zeer hoogstwaarschijnlijk de reden was om het geloof waarin ze was opgegroeid gedag te zeggen toen haar eerste kind na 14 dagen overleed (we spreken nu over 1933 en mijn oma was 18 jaar oud en in die tijd (weet ik van een veel jongere broer van haar) heeft ze het geloof ook de rug toegekeerd). Ze heeft zich blijkbaar nooit officieel uitgeschreven bij die kerk want zelfs op hoge leeftijd kreeg ze nog kerkblaadjes etc maar ze wilde er echt niets meer van weten.

Behoorlijke lul dan als ie bestaat die god. Je een kindje schenken en hem of haar dan meteen weer wegnemen.

god

Mijn moeder heeft haar zoon verloren (en ik mijn broertje) na een lang ziekbed. Daarbij komt ook dat hij veel geleden heeft. Meer dan een jaar.
De pastoor die na het overlijden bij ons langskwam begon te vertellen over het lijden van Jezus aan het kruis.

Mijn moeder werd toen zo boos, en heeft de pastoor verzocht haar huis onmiddelijk te verlaten.
Hoe haalt zo iemand het in zijn hoofd om over zoiets te beginnen? Zelfs als je gelovig bent: Jezus heeft maar een dag of zo geleden. En dat is niet te vergelijken met het lijden wat mijn broertje meegemaakt heeft. En wat wij hebben moeten aanzien bij hem.

Ook vraag ik me vaak af waar god was in Auswitsch.
Voor mij is de conslussie dat er dus geen god bestaat. In ieder geval geen persoonlijke god.

Ik heb dan wel geen kindje verloren, maar bij het verlies van naasten is juist mijn geloof hetgeen wat mij sterker maakt

Maar iedereen beleeft zijn geloof natuurlijk anders. Er zijn gelovigen die niet naar een arts zullen gaan omdat ze geloven dat God ze wel beter zal maken, ik ben juist weer iemand die gelooft dat God degene is die ervoor zorgt dat die arts me wellicht kan helpen En verder denk ik dat het stukje film van Bruce Almighty best een goede kijk geeft op hoe het werkt. God kan niet iedereen zijn zin geven Het is niet mogelijk iedereen te redden, maar waar Hij dat kan, zal Hij dat doen. (Overigens vond ik sommige stukken in die film echt veel te ver gaan, maar dat terzijde)

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:09 schreef capricia het volgende:
Zelfs als je gelovig bent: Jezus heeft maar een dag of zo geleden.

Jezus heeft zijn hele leven geleden. Of denk je dat het prettig is om van te voren te weten hoe en wanneer je aan je einde komt? Hij is aan het kruis misschien snel gestorven, maar dat wil nog niet zeggen dat Hij niet geleden heeft!

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:11 schreef Troel het volgende:

[..]

Jezus heeft zijn hele leven geleden. Of denk je dat het prettig is om van te voren te weten hoe en wanneer je aan je einde komt? Hij is aan het kruis misschien snel gestorven, maar dat wil nog niet zeggen dat Hij niet geleden heeft!

Dat is de boosheid in iemand die een dierbare veloren heeft. Hoe het nou wel of niet zit, dat zal je dan worst wezen.

Alsof god (altijd) persoonlijk is betrokken / de schuldige is met het overlijden van mensen.
Dan zou hij wel een heel druk baantje hebben.
Jezus hing per slot van rekening aan het kruis, god kwam hem ook niet even een handje helpen, is het wel?

Misschien is god niet zoveel anders dan wij (mocht hij bestaan), en net als wij proberen wij zo goed mogelijk het leven/bestaan te leiden, en door dingen die jij doet, zijn anderen soms de dupe, vaak onbedoeld, dingen gebeuren gewoon.

Verder niet echt een reden om niet te geloven.
Ik geloof wel maar geloof niet dat god als een oppas ''daarboven'' alle slechte dingen probeert te voorkomen, het hoort gewoon bij het leven, het leven is lachen en huilen.

Tsja, ik denk dat het heel menselijk is om een verklaring te willen voor het onrecht dat je overkomt. Het protestants geloof is nogal een verklarend geloof. Gelovigen hebben de afgelopen 2000 jaar toevallig héél veel geschreven in hun zoektocht naar verklaringen, dus is er een enorme hoop verklaringen waar je altijd iets uit kunt vissen wat toepasselijk is. Of die verklaringen waar zijn, dat is een tweede. Vaak voldoen ze helemaal niet meer op het moment dat jou werkelijk iets ergs overkomt. Dan zal de zogenaamde uitleg je aan je reet roesten want het doet verdomd veel pijn en dat is niet weg te redeneren.

Wat is het alternatief? Ik heb daar wel ideeën over, maar die zijn niet zo boeiend. Het is in praktijk namelijk helemaal niet zo rationeel. Misschien kun je jezelf simpelweg afvragen: wat kun je nog geloven nu je gezien hebt dat je veel krijgt, maar dat je ook veel ontnomen wordt? Kun je een geloof bedenken (los van wat je weet over het protestantse geloof) waar je in zo'n situatie nog houvast aan kunt hebben? Zo ja, hoe "vaag" ook, dan kun je aanvoelen waarom een ander nog in God blijft geloven ondanks alle ellende.

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:11 schreef Troel het volgende:

[..]

Jezus heeft zijn hele leven geleden. Of denk je dat het prettig is om van te voren te weten hoe en wanneer je aan je einde komt? Hij is aan het kruis misschien snel gestorven, maar dat wil nog niet zeggen dat Hij niet geleden heeft!

En dus moet je daar maar troost uit halen als je je broertje / zoontje verloren hebt
Vreemd...

BTW: Volgens mij is Jezus pas op zijn 30ste begonnen met prediken, daarvoor is er niet zoveel over hem bekend...dus waar haal jij het vandaan dat hij zijn HELE leven geleden heeft?

Kom er hier later even wat uitgebreider op antwoorden.

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:15 schreef Billary het volgende:
Misschien is god niet zoveel anders dan wij (mocht hij bestaan), en net als wij proberen wij zo goed mogelijk het leven/bestaan te leiden, en door dingen die jij doet, zijn anderen soms de dupe, vaak onbedoeld, dingen gebeuren gewoon.

Ja, wie weet Staat er niet ergens in de Bijbel dat de mens geschapen is naar Gods beeld?

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:28 schreef capricia het volgende:

[..]

En dus moet je daar maar troost uit halen als je je broertje / zoontje verloren hebt
Vreemd...

BTW: Volgens mij is Jezus pas op zijn 30ste begonnen met prediken, daarvoor is er niet zoveel over hem bekend...dus waar haal jij het vandaan dat hij zijn HELE leven geleden heeft?

Nee, maar dat hoor je mij toch ook niet zeggen?
Jezus was op zijn 12 op een dag al vermist omdat hij in gesprek was in de tempel met priesters en dergelijke. Da's ver voor zijn 30e

Ook als je niet gelooft, blijft er een redelijk 'normale' vraag bestaan over het 'waarom'.... zeker na het overlijden van een klein kindje.
Dat kan verdomd sterk gaan 'draaien' en volgens mij zal iedereen die het meemaakt de behoefte voelen iets of iemand daarvan de 'schuld' te geven, er een zekere 'oorzaak' achter te zoeken...

die emotie is overigens juist ook de basis voor het geloof in een 'god' an sich (en bv ook in het 'hiernamaals'.... de meest sterke overblijfselen van religieuze uitingen uit het verleden hebben meestal met een 'begrafenis-cultuur' te doen)...


Volgens mij is het moeilijkste bij zoiets te realiseren dat er géén duidelijke reden te bedenken is waarom juist jouw kind zoiets moest gebeuren....
toen bij een naaste van mij dat gebeurde vertelde de arts op een duidelijke manier dat als je het moeilijk hebt met de 'waarom-vraag' je het ook kunt vergelijken met een baksteen die uit de lucht op iemands kop valt en hem dood... ook dan bestaat er geen 'reden' voor, het gebeurt gewoon zonder een vooropgezet 'plan'...


ik denk dat zeker religieuzen die geloven in een 'vooropgezet' plan dat mensen voor heeft, een 'persoonlijke god' die als een soort van 'super-butler' alles voor hen regelt en warbij het geloven je een soort van 'voorrang' hebt op anderen... Of mensen die geloven in een God die 'straft'
die zullen het zeker extra moeilijk hebben bij de dood van een direkte naaste of een kind...
echter, lang niet iedereen gelooft op zulk een wijze....


Veel gelovigen hebben ook niet specifiek een idee van een bepaale 'persoon' bij god, eerder een vorm van abstract 'bestemming' of hun geloof kan zelfs slaan op dowmeg het gevoel dat dingen in hun omgeving een soort van 'onzichtbare band' hebben.
Voor zulke mensen zal juist hun geloof hen eerder helpen bij rouwprocessen, juist doordat het een bepaalde berusting of zekerheid kan geven juist datgene te accepteren waarvoor geen 'reden' te vinden is.

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:11 schreef Troel het volgende:
Jezus heeft zijn hele leven geleden. Of denk je dat het prettig is om van te voren te weten hoe en wanneer je aan je einde komt? Hij is aan het kruis misschien snel gestorven, maar dat wil nog niet zeggen dat Hij niet geleden heeft!

Maar je leed wordt niet minder door het met het leed van een ander te vergelijken. Voor míj zegt het lijden van Jezus meer dit: wat ik ook lijd, Hij is mij voorgegaan. Ook al moet ik door het diepste dal, Hij staat me aan de overkant op te wachten. Dat maakt mijn lijdensweg niet minder pijnlijk, het maakt het ook niet begrijpelijker. Maar het geeft me de moed om door te gaan, het geloof dat mijn lijden gezien wordt en de hoop dat ik in de toekomst eens verlost ben van alle leed.

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:36 schreef AncientSound het volgende:

[..]

Maar je leed wordt niet minder door het met het leed van een ander te vergelijken. Voor míj zegt het lijden van Jezus meer dit: wat ik ook lijd, Hij is mij voorgegaan. Ook al moet ik door het diepste dal, Hij staat me aan de overkant op te wachten. Dat maakt mijn lijdensweg niet minder pijnlijk, het maakt het ook niet begrijpelijker. Maar het geeft me de moed om door te gaan, het geloof dat mijn lijden gezien wordt en de hoop dat ik in de toekomst eens verlost ben van alle leed.

Nee, dat zeker niet (zou het maar zo zijn toch?)


Mijn reactie had voornamelijk betrekking op het idee dat Jezus maar 1 dag geleden zou hebben. Dat doet niets af aan het leed wat iemand heeft als je je kind of je broer tijdenlang ziet lijden. Ik denk dat veel mensen niet op het verhaal van die pastor zitten te wachten bij zo'n gebeurtenis.

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:31 schreef Troel het volgende:

[..]

Nee, maar dat hoor je mij toch ook niet zeggen?
Jezus was op zijn 12 op een dag al vermist omdat hij in gesprek was in de tempel met priesters en dergelijke. Da's ver voor zijn 30e

En volgens jou is dat ook leiden? Want jij schrijft dat hij zijn HELE leven geleden heeft...
Ik ken de bijbel ook weet je.

quote:

Op maandag 21 september 2009 16:07 schreef Armageddon het volgende:
Behoorlijke lul dan als ie bestaat die god. Je een kindje schenken en hem of haar dan meteen weer wegnemen.

Dit vat het wel een beetje samen voor mij ja. Ik weet niet wat voor een masochistische hufter er dan aan het stuur zit daarboven maar een stomp op z'n neus is wel het minste wat -ie kan verwachten.