WKN Weer, Klimaat en Natuurrampen
Lees alles over het onstuimige weer op onze planeet, volg orkanen en tornado's, zie hoe vulkanen uitbarsten en hoe Moeder Aarde beeft bij een aardbeving. Alles over de verwoestende kracht van onze planeet en tal van andere natuurverschijnselen.
Thnx Barthol!! (ook al is het voor je 'beurt'...hihi) 
Crazy as Always...met vleugels natuurlijk..;-0
Zon komt twee dagen te vroeg op in Groenland
quote:De zon is in Groenland twee dagen te vroeg opgekomen. De zonsopgang tekent het einde van een anderhalve maand zonder zonlicht tijdens de winter. Wetenschappers vrezen dat dit een signaal is dat het ijs sneller smelt dan verwacht.
In de stad Ilulissat eindigt de donkere winterperiode als de zon even boven de horizon verschijnt. Voor het eerst is de zon er twee dagen te vroeg opgekomen. Wetenschappers staan voor een raadsel, al vermoeden ze dat de ijskappen in de omgeving lager zijn en de zon zo sneller toegang vindt tot de stad.
Als het ijs zakt, dan zakt ook de horizon. Daardoor ontstaat de illusie dat de zon vroeger opkomt. Dat is uiteraard niet het geval. Volgens een rapport zou de temperatuur in Groenland vorig jaar drie graden boven het gemiddelde gestegen
quote:Smeltende gletsjers geven hun geheimen prijs
Smeltende gletsjers over het hele Andes-gebergte gaven langzaam maar zeker hun geheimen prijs. Volgens The New York Times zijn er de laatste jaren zo onder andere twee gecrashte vliegtuigen, verongelukte bergbeklimmers en zelfs drie Inca-kinderen tevoorschijn gekomen.
Eulalio Gonzalez, een 49-jarige Boliviaanse bergbeklimmer, vond in november bijvoorbeeld nog het lichaam van Rafael Benjamin Pabon, een 27-jarige piloot die in 1990 met zijn Douglas DC-6 crashte in de Andes. Hij vond het lichaam op de Huayna Potosi, een berg van 6.088 meter hoogte op 25 kilometer van La Paz. "Toen ik hem vond, zat hij nog vastgegespt in zijn zetel", aldus Gonzalez. "Hij zat voorovergebogen, alsof hij aan het slapen was."
De combinatie van extreme koude en droge lucht zorgt ervoor dat lichamen even goed bewaard worden als gemummificeerde lichamen in het oude Egypte. Daardoor bezorgen ze onderzoekers ook een schat aan informatie.
"Het is een wereldwijd fenomeen", zegt een glacioloog in The New York Times. "Zulke ontdekkingen zijn overal ter wereld te vinden, nu het warmere klimaat steeds meer gletsjers doet smelten."
BP kan in poolgebied boren met Russische miljardendeal
Uitgespuwd door de Amerikanen zoekt BP nieuwe vriendjes in Rusland
BP, de bekendste oliereus na de ramp in de Golf van Mexico, zal binnenkort in het poolgebied beginnen boren. Het is één van de laatste onaangetaste stukjes wildernis op onze planeet. Vrijdagavond sloot BP een miljardendeal met de Russische oliegigant Rosneft.
BP staat bij de meeste milieuorganisaties op de eerste plaats op hun lijst met vijanden. Greenpeace en WWF beloofden de Amerikaanse topman van BP, Bob Dudley, al te confronteren met de Russische deal. Ook Friends of the Earth heeft z'n pijlen op de Britse oliereus gericht. Dankzij een akkoord met Rosneft, een Russisch oliebedrijf in handen van de overheid, plant BP nieuwe boringen in de Karazee, ten noorden van Rusland.
Op die manier dreigen olieplatformen op te duiken in een regio met een grote biodiversiteit en verraderlijke weersomstandigheden. Er leven enkele ernstig bedreigde diersoorten, zoals ijsberen, walrussen en beloega's. Ook het visbestand is belangrijk in de Karazee, met sleutelsoorten zoals kabeljauw en heilbot.
Olielek van negen maanden
Sinds de olieramp in de Golf van Mexico heeft BP geen goede reputatie en tegenstanders vrezen dat het poolgebied nog kwetsbaarder is voor milieurampen. "Enkele jaren geleden beloofde BP de groenste van alle oliebedrijven te worden door andere bronnen dan olie te zoeken", zegt Mike Childs van Friends of the Earth in The Independent. "Intussen zijn ze de grootste vijand van het milieu geworden, zeker na de olieramp in de Golf van Mexico."
"Het poolgebied is heel kwetsbaar en we moeten manieren zoeken om het te beschermen en niet om het te vernietigen", gaat Childs verder. Dax Lovegrove, van de Britse tak van WWF, vreest dan weer dat de noodplannen van BP nog zwakker zullen zijn dan in de Golf. "Er is minder infrastructuur om olielekken af te bakenen en schepen om de olie van het wateroppervlak te halen."
BP en Rosneft hebben bovendien al een kwalijk verleden. Zo gelooft WWF dat de bedrijven bij boringen in het noorden van de Stille Oceaan voor veel geluidsoverlast gezorgd hebben. Dat was een ernstige bedreiging voor de laatste grijze walvissen die er leven.
Greenpeace vreest ook dat een lek in het poolgebied nog veel langer vrij spel kan krijgen dan in de Golf van Mexico. Zo kan BP er maar drie tot vier maanden per jaar boren. Als er een lek ontstaat op het einde van die periode zou de olie negen maanden lang in zee kunnen stromen.
Nieuwe vriendjes
Voor BP is de deal natuurlijk goed nieuws, aangezien het bedrijf in de Verenigde Staten niet veel vrienden meer heeft. Daarom lijkt het interessanter om nieuwe partners in het oosten te zoeken. Bob Dudley probeert het imago van zijn bedrijf op te smukken: "BP deelt de lessen die we geleerd hebben over de hele wereld. Je zal zien dat BP deze lessen ter harte neemt."
In de VS heeft BP het door de deal met de Russen definitief verkorven. "Ondanks de grootste olieramp in de Amerikaanse geschiedenis en de mogelijk miljarden dollars boete zijn de Russen blijkbaar koppig", zegt het Amerikaanse Congreslid Ed Markey. "BP stond ooit voor British Petroleum. Met deze deal wordt het Bolshoi Petroleum." (gb)
HLN
Uitgespuwd door de Amerikanen zoekt BP nieuwe vriendjes in Rusland
BP, de bekendste oliereus na de ramp in de Golf van Mexico, zal binnenkort in het poolgebied beginnen boren. Het is één van de laatste onaangetaste stukjes wildernis op onze planeet. Vrijdagavond sloot BP een miljardendeal met de Russische oliegigant Rosneft.
BP staat bij de meeste milieuorganisaties op de eerste plaats op hun lijst met vijanden. Greenpeace en WWF beloofden de Amerikaanse topman van BP, Bob Dudley, al te confronteren met de Russische deal. Ook Friends of the Earth heeft z'n pijlen op de Britse oliereus gericht. Dankzij een akkoord met Rosneft, een Russisch oliebedrijf in handen van de overheid, plant BP nieuwe boringen in de Karazee, ten noorden van Rusland.
Op die manier dreigen olieplatformen op te duiken in een regio met een grote biodiversiteit en verraderlijke weersomstandigheden. Er leven enkele ernstig bedreigde diersoorten, zoals ijsberen, walrussen en beloega's. Ook het visbestand is belangrijk in de Karazee, met sleutelsoorten zoals kabeljauw en heilbot.
Olielek van negen maanden
Sinds de olieramp in de Golf van Mexico heeft BP geen goede reputatie en tegenstanders vrezen dat het poolgebied nog kwetsbaarder is voor milieurampen. "Enkele jaren geleden beloofde BP de groenste van alle oliebedrijven te worden door andere bronnen dan olie te zoeken", zegt Mike Childs van Friends of the Earth in The Independent. "Intussen zijn ze de grootste vijand van het milieu geworden, zeker na de olieramp in de Golf van Mexico."
"Het poolgebied is heel kwetsbaar en we moeten manieren zoeken om het te beschermen en niet om het te vernietigen", gaat Childs verder. Dax Lovegrove, van de Britse tak van WWF, vreest dan weer dat de noodplannen van BP nog zwakker zullen zijn dan in de Golf. "Er is minder infrastructuur om olielekken af te bakenen en schepen om de olie van het wateroppervlak te halen."
BP en Rosneft hebben bovendien al een kwalijk verleden. Zo gelooft WWF dat de bedrijven bij boringen in het noorden van de Stille Oceaan voor veel geluidsoverlast gezorgd hebben. Dat was een ernstige bedreiging voor de laatste grijze walvissen die er leven.
Greenpeace vreest ook dat een lek in het poolgebied nog veel langer vrij spel kan krijgen dan in de Golf van Mexico. Zo kan BP er maar drie tot vier maanden per jaar boren. Als er een lek ontstaat op het einde van die periode zou de olie negen maanden lang in zee kunnen stromen.
Nieuwe vriendjes
Voor BP is de deal natuurlijk goed nieuws, aangezien het bedrijf in de Verenigde Staten niet veel vrienden meer heeft. Daarom lijkt het interessanter om nieuwe partners in het oosten te zoeken. Bob Dudley probeert het imago van zijn bedrijf op te smukken: "BP deelt de lessen die we geleerd hebben over de hele wereld. Je zal zien dat BP deze lessen ter harte neemt."
In de VS heeft BP het door de deal met de Russen definitief verkorven. "Ondanks de grootste olieramp in de Amerikaanse geschiedenis en de mogelijk miljarden dollars boete zijn de Russen blijkbaar koppig", zegt het Amerikaanse Congreslid Ed Markey. "BP stond ooit voor British Petroleum. Met deze deal wordt het Bolshoi Petroleum." (gb)
HLN
Ik weet niet of ik een gebied met een biodiversiteit vergelijkbaar met die van de Sahara nou echt heel erg biodivers zou durven noemen.quote:in een regio met een grote biodiversiteit
bron
Dat gezegd hebbende, het zou absoluut verboden moeten worden om te gaan boren in relatief ongerepte gebieden waar ook nog eens nauwelijks mogelijkheden zijn om rampen te bestrijden.
Zou een lage biodiversiteit een gebied niet gevoeliger maken voor verstoring? Het lijkt me dat er daardoor minder kans is dat een andere soort de rol van een soort op zich kan nemen zodra die getroffen wordt door een olieramp van het formaat GOM... In het extreemste geval zou het uitvallen c.q. drastisch reduceren van maar 1 soort de hele keten in kunnen laten storten.
True, overleven is daar zo moeilijk dat maar een paar diersoorten het kunnen. Maak je het nog moeilijker door een olieramp of door een diersoort uit de voedselketen weg te halen, kan dat rampzalige gevolgen voor het hele systeem hebben.
Dat maakt echter het statement dat het een gebied met grote biodiversiteit is nog niet waar. Het is juist één van de gebieden met de kleinste biodiversiteit op aarde. Maar daarom niet minder waardevol. De weinige ongerepte gebieden die er nog zijn op aarde moeten we zo laten, of het nou om poolgebieden, woestijnen of extreem biodivers oerwoud gaat.
Dat maakt echter het statement dat het een gebied met grote biodiversiteit is nog niet waar. Het is juist één van de gebieden met de kleinste biodiversiteit op aarde. Maar daarom niet minder waardevol. De weinige ongerepte gebieden die er nog zijn op aarde moeten we zo laten, of het nou om poolgebieden, woestijnen of extreem biodivers oerwoud gaat.
De lage biodiversitet lijkt inderdaad zo te zijn maar ongerept is het niet meer (maar wellicht geldt dat eigenlijk voor de hele aarde).
Wat mij nog wel zorgen baart is dat de olie in de GOM in water terecht kwam met een hoge bacteriele activiteit en in een gebied met hoge temperaturen en veel zoninstraling. Dat helpt allemaal om een vervuiling op natuurlijke wijze aan te pakken (van de dunnere olien verdampt normaal gesproken het meeste). In de toch behoorlijk koude Kara zee zouden die factoren bij een ongeluk wel eens veel minder invloed kunnen helpen.
Wat mij nog wel zorgen baart is dat de olie in de GOM in water terecht kwam met een hoge bacteriele activiteit en in een gebied met hoge temperaturen en veel zoninstraling. Dat helpt allemaal om een vervuiling op natuurlijke wijze aan te pakken (van de dunnere olien verdampt normaal gesproken het meeste). In de toch behoorlijk koude Kara zee zouden die factoren bij een ongeluk wel eens veel minder invloed kunnen helpen.
Cruises naar Antarctica worden stopgezet
Steeds meer cruiseschepen maken de oversteek naar Antarctica. Zo hebben al 35.000 toeristen het wondere poolgebied met eigen ogen kunnen aanschouwen. Toch ziet het er nu naar uit dat hier een einde aan komt omdat de schepen de kwetsbare regio te zeer bedreigen. Deze zomer zal het laatste grote cruiseschip de tocht naar de Zuidpool maken.
De IMO (International Maritime Organisation), een organisatie die deel uitmaakt van de VN, heeft namelijk besloten om het gebruik en vervoer van zware stookolie rond Antarctica te verbieden. Onder meer de grote cruiseschepen gebruiken deze brandstof en betalen hier nu een prijs voor. De ban wordt versneld van kracht door het aan de grond lopen van twee schepen in 2009 en het zinken van de M/S Explorer in 2007.
En zo komt het dat de 'IB Kapitan Khlebnikov', een legendarische Russische ijsbreker, op 10 juli begint aan de laatste rondreis van 66 dagen in het gebied. Verschillende grote maatschappijen zoals Holland America Line, Princess Cruises, Celebrity Cruises, Regent Seven Seas en Chrystal Cruises hebben Antarctica uit hun aanbod geschrapt.
Toch betekent dit niet de doodsteek voor het toerisme in het Zuidpoolgebied. Kleinere schepen die het kunnen stellen zonder zware stookolie en met maximaal 500 passagiers aan boord, blijven wel welkom. Al moeten er wel strengere richtlijnen worden nageleefd. Zo mag men enkel vanaf het moederschip met kleine bootjes voet aan wal zetten op Antarctica. Slechts 100 opvarenden mogen tegelijkertijd gedurende drie uren aan land gaan. Dit alles met de bedoeling om de kostbare regio te beschermen tegen meer onheil. (kve)
HLN
Steeds meer cruiseschepen maken de oversteek naar Antarctica. Zo hebben al 35.000 toeristen het wondere poolgebied met eigen ogen kunnen aanschouwen. Toch ziet het er nu naar uit dat hier een einde aan komt omdat de schepen de kwetsbare regio te zeer bedreigen. Deze zomer zal het laatste grote cruiseschip de tocht naar de Zuidpool maken.
De IMO (International Maritime Organisation), een organisatie die deel uitmaakt van de VN, heeft namelijk besloten om het gebruik en vervoer van zware stookolie rond Antarctica te verbieden. Onder meer de grote cruiseschepen gebruiken deze brandstof en betalen hier nu een prijs voor. De ban wordt versneld van kracht door het aan de grond lopen van twee schepen in 2009 en het zinken van de M/S Explorer in 2007.
En zo komt het dat de 'IB Kapitan Khlebnikov', een legendarische Russische ijsbreker, op 10 juli begint aan de laatste rondreis van 66 dagen in het gebied. Verschillende grote maatschappijen zoals Holland America Line, Princess Cruises, Celebrity Cruises, Regent Seven Seas en Chrystal Cruises hebben Antarctica uit hun aanbod geschrapt.
Toch betekent dit niet de doodsteek voor het toerisme in het Zuidpoolgebied. Kleinere schepen die het kunnen stellen zonder zware stookolie en met maximaal 500 passagiers aan boord, blijven wel welkom. Al moeten er wel strengere richtlijnen worden nageleefd. Zo mag men enkel vanaf het moederschip met kleine bootjes voet aan wal zetten op Antarctica. Slechts 100 opvarenden mogen tegelijkertijd gedurende drie uren aan land gaan. Dit alles met de bedoeling om de kostbare regio te beschermen tegen meer onheil. (kve)
HLN
Wat een kulartikelquote:Op woensdag 19 januari 2011 19:21 schreef aloa het volgende:
Cruises naar Antarctica worden stopgezet
[ afbeelding ]
Steeds meer cruiseschepen maken de oversteek naar Antarctica. Zo hebben al 35.000 toeristen het wondere poolgebied met eigen ogen kunnen aanschouwen. Toch ziet het er nu naar uit dat hier een einde aan komt omdat de schepen de kwetsbare regio te zeer bedreigen. Deze zomer zal het laatste grote cruiseschip de tocht naar de Zuidpool maken.
[ afbeelding ]
De IMO (International Maritime Organisation), een organisatie die deel uitmaakt van de VN, heeft namelijk besloten om het gebruik en vervoer van zware stookolie rond Antarctica te verbieden. Onder meer de grote cruiseschepen gebruiken deze brandstof en betalen hier nu een prijs voor. De ban wordt versneld van kracht door het aan de grond lopen van twee schepen in 2009 en het zinken van de M/S Explorer in 2007.
[ afbeelding ]
En zo komt het dat de 'IB Kapitan Khlebnikov', een legendarische Russische ijsbreker, op 10 juli begint aan de laatste rondreis van 66 dagen in het gebied. Verschillende grote maatschappijen zoals Holland America Line, Princess Cruises, Celebrity Cruises, Regent Seven Seas en Chrystal Cruises hebben Antarctica uit hun aanbod geschrapt.
Toch betekent dit niet de doodsteek voor het toerisme in het Zuidpoolgebied. Kleinere schepen die het kunnen stellen zonder zware stookolie en met maximaal 500 passagiers aan boord, blijven wel welkom. Al moeten er wel strengere richtlijnen worden nageleefd. Zo mag men enkel vanaf het moederschip met kleine bootjes voet aan wal zetten op Antarctica. Slechts 100 opvarenden mogen tegelijkertijd gedurende drie uren aan land gaan. Dit alles met de bedoeling om de kostbare regio te beschermen tegen meer onheil. (kve)
[ afbeelding ]
HLN
Mensen die naar Antarctica willen gaan zullen niet voor de grote cruiseschepen kiezen. Enige wat verandert zijn de statistieken. Toeristen die nu op een grote cruiseschip langs het continent varen, worden al meegeteld. Maar vele van deze toeristen zullen nooit een voet aan wal zetten omdat deze schepen niet het benodigde materiaal hebben.
Bijna alle schepen die nu richting Antarctica gaan en landingsmogelijkheden hebben, voldoen al aan de nieuwe regels. Het aantal echte toeristen zal dus niet afnemen.
Dat de Klebnikov op 10 juli haar laatste reis naar Antarctica maakt klopt volgens mij niet. Juli is niet het seizoen om naar Antarctica te gaan, het is daar dan midwinter en zo goed als onbevaarbaar. Verder staan er verschillende reizen gepland voor de Klebnikov voor de Antarctische 2011-2012 seizoen.
Verder klopt volgens mij de regel van max 100 mensen en 3 uur tegelijk aan land ook niet. Het zijn ook zelf opgelegde regels van IAATO, en niet IMO.
Totaal Travel 04-24: 87 reizen, 151 vliegtickets, 58 landen, 6 continenten, 949 reisdagen, 163.804 foto's
Mijn reisfotos!
Mijn reisfotos!
quote:Gletsjers Groenland smelten in recordtempo
NEW YORK/NUUK - De gletsjers op Groenland hebben afgelopen jaar ernstig te lijden gehad onder de hoge temperaturen.
Onderzoekers hebben in 2010 een smeltrecord vastgesteld, zo meldden zij in het wetenschappelijke tijdschrift Environmental Research Letters.
Uitzonderlijk
''Het afgelopen smeltseizoen was uitzonderlijk. In sommige delen van Groenland smolt het ijs vijftig dagen langer dan gemiddeld'', aldus onderzoeker Marco Tedesco van het City College in de Amerikaanse stad New York.
''Het smelten begon bijzonder vroeg, al aan het einde van april, en hield best lang aan, tot medio september.''
Het onderzoek werd mede betaald door natuurbeschermingsorganisatie WNF en ruimtevaartorganisatie NASA.
Ook eens even kijken wat de extend van het zee ijs van Antarctica doet.
Hoewel het maximum van het afgelopen najaar vrij hoog was, lijkt er (zo op het eerste gezicht) een minimum aan te komen wat mogenlijk wel eens lager kan worden dan wat we de afgelopen jaren hebben gezien, Het kruipt aardig in de richting van het minimum van 2006.
Hoewel het maximum van het afgelopen najaar vrij hoog was, lijkt er (zo op het eerste gezicht) een minimum aan te komen wat mogenlijk wel eens lager kan worden dan wat we de afgelopen jaren hebben gezien, Het kruipt aardig in de richting van het minimum van 2006.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Nou, gezien de slechte statistieken voor zowel de NH als ZH, zal het wel erg rustig zijn op WUWT met het aantal zeeijs posts.quote:Op vrijdag 21 januari 2011 16:37 schreef barthol het volgende:
Ook eens even kijken wat de extend van het zee ijs van Antarctica doet.
Hoewel het maximum van het afgelopen najaar vrij hoog was, lijkt er (zo op het eerste gezicht) een minimum aan te komen wat mogenlijk wel eens lager kan worden dan wat we de afgelopen jaren hebben gezien, Het kruipt aardig in de richting van het minimum van 2006.
[ afbeelding ]
Maar ik kijk wel uit om te checken of het echt zo is...
Atlantische Oceaan warmt Noordpool op
De Atlantische Oceaan warmt de Noordpool op. Het water in de Framstraat tussen Groenland en Spitsbergen is de voorbije 2.000 jaar nooit zo warm geweest. Dat berichten wetenschappers rondom Robert Spielhagen van het Leibniz Instituut voor Mariene Wetenschappen in Kiel in het vakblad Science.
De vorsers namen voor onderzoek naar klimaatsverandering op twee manieren hun toevlucht tot de fossielen van foraminiferen, eencellige dieren die op een diepte van 50 tot 200 meter leven. De wetenschappers kwamen tot de bevinding dat de temperatuur van het door de Farmstraat vloeiende water van de Atlantische Oceaan de voorbije honderd jaar met zowat twee graden Celsius is gestegen.
Het water is er de laatste 2.000 jaar nog nooit zo warm geweest.
Een dergelijke opwarming van het Atlantisch water in de Farmstraat tekent zich wezenlijk af van de klimaatswijzigingen van de voorbije 2.000 jaar, rapporteerde Spielhagen. De deskundigen vermoeden dat de versnelde inkrimping van het ijs en de in de laatste decennia gemeten opwarming van de oceaan en de atmosfeer aan de Noordpool een gevolg zijn van het versterkte warmtetransport vanuit de Atlantische Oceaan.
De wetenschappers vrezen dat een verdere opwarming dramatische gevolgen kan hebben voor het ontstaan van ijs in en de ijsbedekking van de Noordelijke Poolzee. Zonder ijs daar kunnen de klimaatsveranderingen op de Noordpool zich versterken, omdat de zonnestralen niet door het blinkend ijs worden gereflecteerd. (belga/adb)
hln
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 28-01-2011 12:03:14 ]
De GRACE data voor 2010 is binnen. De gewichtsafname van de Groenlandse ijskap heeft weer een nieuw record gebroken en neemt nu ongeveer dubbel zo snel af als 10 jaar geleden:
(Groenlandse ijsmassa anomalie: de afwijking ten opzichte van de gemiddelde ijsmassa over de periode 2002-2010)
Het massaverlies in 2010 was meer dan 200 Gt. Hoe dit zich verhoud met andere meetmethoden en over een langere tijd:
(Massa balans van Groenland sinds 1960. Lineaire trend is -21Gt/jr2)
Wat heeft dit tot gevolg voor de zeespiegelstijging:
De bijdrage van Groenland aan de zeespiegelstijging voor 2010 is ongeveer 0.6mm. De trend in de zeespiegelstijging is de laatste decennia zo'n 3.1 mm/jr. Dus uitgaande van een lineaire voortzetting van deze trend (waarschijnlijk sneller), is de bijdrage van Groenland over 10 jaar ongeveer 1/3 van de zeespiegelstijging van +/- 3.7 mm/jr (zonder de eventuele bijdrage van West Antarctica in deze berekening mee te nemen).
Bijzonder hieraan is dat Groenland zo snel een groot aandeel lijkt te krijgen, aangezien de stijging de afgelopen eeuwen grotendeels door uitzetting van oceaanwater als gevolg van opwarming kwam.
Voor de zeespiegelstijging tegen 2100 is het erg belangrijk hoe het Groenlandse ijs zich gedraagt: Blijft de afname doorgaan met het huidige langere termijn gemiddelde van 100Gt/jr of blijft de afname verdubbelen zoals het de afgelopen 10 jaar heeft gedaan? In het eerste geval is de puur Groenlandse bijdrage 9.000Gt (~2.7 cm), in het tweede geval is de bijdrage 127.000 Gt (~38 cm). Belangrijk daarbij: er is geen natuurwet die lineaire afname aannemelijk maakt, in tegendeel de aardse historie laat meermaals zeer sterke zeespiegelstijging (van regelmatig meerdere meters per eeuw) zien.
Dit lijkt me voer voor de risicoanalisten
(Groenlandse ijsmassa anomalie: de afwijking ten opzichte van de gemiddelde ijsmassa over de periode 2002-2010)
Het massaverlies in 2010 was meer dan 200 Gt. Hoe dit zich verhoud met andere meetmethoden en over een langere tijd:
(Massa balans van Groenland sinds 1960. Lineaire trend is -21Gt/jr2)
Wat heeft dit tot gevolg voor de zeespiegelstijging:
De bijdrage van Groenland aan de zeespiegelstijging voor 2010 is ongeveer 0.6mm. De trend in de zeespiegelstijging is de laatste decennia zo'n 3.1 mm/jr. Dus uitgaande van een lineaire voortzetting van deze trend (waarschijnlijk sneller), is de bijdrage van Groenland over 10 jaar ongeveer 1/3 van de zeespiegelstijging van +/- 3.7 mm/jr (zonder de eventuele bijdrage van West Antarctica in deze berekening mee te nemen).
Bijzonder hieraan is dat Groenland zo snel een groot aandeel lijkt te krijgen, aangezien de stijging de afgelopen eeuwen grotendeels door uitzetting van oceaanwater als gevolg van opwarming kwam.
Voor de zeespiegelstijging tegen 2100 is het erg belangrijk hoe het Groenlandse ijs zich gedraagt: Blijft de afname doorgaan met het huidige langere termijn gemiddelde van 100Gt/jr of blijft de afname verdubbelen zoals het de afgelopen 10 jaar heeft gedaan? In het eerste geval is de puur Groenlandse bijdrage 9.000Gt (~2.7 cm), in het tweede geval is de bijdrage 127.000 Gt (~38 cm). Belangrijk daarbij: er is geen natuurwet die lineaire afname aannemelijk maakt, in tegendeel de aardse historie laat meermaals zeer sterke zeespiegelstijging (van regelmatig meerdere meters per eeuw) zien.
Dit lijkt me voer voor de risicoanalisten
zie ook:quote:Warme noordpool oorzaak van sneeuwrecords VS
Grote delen van Canada en de VS kregen dinsdag en woensdag de zevende zware sneeuwstorm van deze winter te verduren. Volgens een nieuwe studie heeft de recordsneeuwval alles te maken met de opwarming van de Noordpool. Grote hoeveelheden warm water stromen naar de Noordelijke IJszee en doen het zee-ijs sneller smelten.
Woensdagmiddag was in Chicago al een halve meter sneeuw gevallen, en er wordt nog meer sneeuw verwacht. In het grootste deel van de staat Illinois waren de wegen onberijdbaar. Nog veel andere deelstaten hebben te maken met extreem winterweer. In Ohio zaten woensdagochtend al 200.000 gezinnen zonder stroom, in New Jersy en Pennsylvania nog eens 50.000 gezinnen. De regio die getroffen werd door hevige sneeuwval, stormwind en ijsregen begint in het midden van de VS en strekt zich uit tot in het noordoosten van Canada, over een afstand van ruim 3000 kilometer.
Warme pool
In het noordpoolgebied was het in januari dan weer ongewoon mild - ruim 20 graden warmer dan normaal. "De eerste week van januari konden we nog varen", zegt David Phillips, een klimatoloog van Environment Canada. Hij heeft het over Baffin Island, zo'n 2000 kilometer ten noorden van Montreal. Eigenlijk moet het daar nu 25 tot 35 graden vriezen, maar op sommige dagen in januari steeg het kwik tot boven het nulpunt. "Voor de tweede winter op een rij kunnen de mensen in het oosten van het poolgebied niet veilig op het ijs gaan om te jagen", schrijft Phillips in een rapport.
De Noordpool warmt veel sneller op dan verwacht. Grote hoeveelheden warmer water stromen nu van de Atlantische Oceaan naar de Noordelijke IJszee en warmen die verder op, schreven onderzoekers vrijdag in het tijdschrift Science. De temperatuur van het water dat noordwaarts door de zee-engte tussen Groenland en Spitsbergen stroomt, bleef tweeduizend jaar vrijwel onveranderd, maar is de voorbije honderd jaar plots met twee graden Celsius omhooggeschoten, zegt Thomas Marchitto van het Instituut voor Arctisch en Alpijns Onderzoek van de Universiteit van Colorado.
Marchitto denkt dat het aan de klimaatverandering ligt. Meer dan 90 procent van de extra warmte die door het broeikaseffect in de atmosfeer gevangen wordt, gaat immers naar de oceanen. En blijkbaar wordt een deel van die warmte naar de Noordelijke IJszee gevoerd.
Poolijs weg
De voorbije jaren werd al duidelijk dat de poolkap elke zomer kleiner wordt. Sommige experts voorspellen dat het Noordpoolijs binnen vijf jaar zo goed als verdwenen zal zijn in augustus. Een paar jaar geleden dacht men nog dat dit ten vroegste rond 2060 het geval zou zijn.
Het is een enorme verandering, want de Noordelijke IJszee is veertien miljoen vierkante kilometer groot, bijna even groot als Rusland. De opwarming kan dramatische gevolgen hebben, want samen met de zuidelijke poolregio is de Noordpool een belangrijke determinant van het klimaat op aarde.
De wetenschappers zijn het er over eens dat de snelle opwarming van de Noordelijke IJszee het klimaatsysteem van de Aarde al veranderd heeft. Een van de gevolgen is dat Noord-Amerika en Europa meer sneeuw krijgen. Naarmate er meer poolijs smelt, is er een grotere oppervlakte water die de warmte van de zomerzon kan opslaan. Van oktober tot januari geeft dat deel van de Noordelijke IJszee die extra warmte weer vrij, in plaats van er zoals vroeger bevroren bij te liggen. Dat heeft de windpatronen op het noordelijke halfrond veranderd. Het gevolg is dat de poolregio relatief warm blijft, terwijl de gebieden ten zuiden daarvan kouder worden en meer sneeuw krijgen. In de toekomst kunnen koude winters met veel sneeuw dus de regel worden in Europa en het oosten van de VS.
Winter in de V.S. (2010/2011)
Ter aanvulling van het artikel van Frutsel...
NSIDC: Januari verstigd nieuw laagte record Arctisch ijs extent
Inleiding:
NSIDC: Januari verstigd nieuw laagte record Arctisch ijs extent
Inleiding:
quote:Arctic sea ice extent averaged over January 2011 was 13.55 million square kilometers (5.23 million square miles). This was the lowest January ice extent recorded since satellite records began in 1979. It was 50,000 square kilometers (19,300 square miles) below the record low of 13.60 million square kilometers (5.25 million square miles), set in 2006, and 1.27 million square kilometers (490,000 square miles) below the 1979 to 2000 average.
Ice extent in January 2011 remained unusually low in Hudson Bay, Hudson Strait (between southern Baffin Island and Labrador), and Davis Strait (between Baffin Island and Greenland). Normally, these areas freeze over by late November, but this year Hudson Bay did not completely freeze over until mid-January. The Labrador Sea remains largely ice-free.
Sneeuwdek noordelijk halfrond
Gisteren schreven we in deze rubriek al even kort over de sneeuwstorm die een groot deel van de Verenigde Staten in zeer korte tijd in een immens wit landschap veranderde. Naar aanleiding van deze grote hoeveelheden sneeuw en vooral het grote gebied dat door de sneeuw en kou getroffen werd, circuleerden in de media meteen verhalen over de enorm grote hoeveelheid sneeuw die zich momenteel op het noordelijk halfrond bevindt.
Over het algemeen staan we er niet van te kijken dat het in deze tijd van het jaar op de Noordpool, in Groenland, grote delen van Canada en de noordelijkste delen van Siberië zo koud en sneeuwrijk is. De afgelopen dagen leek de witte vlakte zich echter steeds verder zuidwaarts uit te breiden en op de satellietfoto’s van onder andere NASA en NOAA (National Oceanic and Atmospheric Association) was dit inderdaad goed zichtbaar. Tot in het zuiden van Amerika viel de afgelopen dagen sneeuw. In het normaal zo warme Texas en zelfs de meest noordelijke delen van Mexico daalde het kwik tot ruim 10 graden onder nul en lag in de woestijn ineens een laagje sneeuw. Deze sneeuwstorm kwam tot leven door het botsen van twee luchtmassa’s.
Op deze kaart die is samengesteld uit satellietbeelden van o.a. NASA en NOAA is de sneeuwbedekking op het noordelijk halfrond goed te zien.
Warme lucht uit het westen botste op koude lucht in het oosten en dat resulteerde in een extreem lange en bijzonder krachtige frontale zone. Op veel plaatsen viel bijna een halve meter sneeuw en lokaal zelfs meer. Dit soort hoeveelheden op zo’n grote schaal komt ongeveer eens in de 50 jaar voor in Amerika. Bijna een derde deel van de Verenigde Staten lag de afgelopen dagen onder een laagje sneeuw. Eerder deze winter kwam het bovendien ook al tot de bizarre situatie dat in 49 van de 50 Amerikaanse staten sneeuw viel.
Andere kant van de wereld
Maar niet alleen in Amerika viel veel sneeuw, ook aan de andere kant van de wereld is het momenteel op veel plaatsen wit. Ook hier geldt dat veel mensen het niet gek vinden dat er in de winter in het noorden van Europa en in grote delen van noordelijk Azië veel sneeuw ligt, maar in een strook van Oost-Europa richting Rusland tot in Korea en Japan is het ook wit. Zelfs delen van het Midden-Oosten en de centrale delen van China veranderden de afgelopen dagen in een wit winterlandschap.
Het sneeuwdek op de Noordpool, op Groenland, in Siberië enzovoorts is vrij normaal voor deze tijd van het jaar, maar ook grote delen van de Verenigde Staten, Azië en Eueopa zijn nu echter ook bedekt met sneeuw.
Voor ons deel van Europa, maar eigenlijk ook delen van Frankrijk, Spanje, Italie en zelfs Griekenland kende de winter twee gezichten. Toen de wind in decembermaand vaak uit het noorden waaide en Nederland vaak winterweer had, drongen sneeuwstoringen soms tot ver in het zuiden van Europa door. Er waren in december momenten dat ongeveer 80 procent van Europa (inclusief de Britse eilanden en geheel Ierland) met sneeuw bedekt waren. Toen was er bij ons veel meer sneeuw dan normaal. Het enige groene stukje dat toen nog overbleef, was het zuidoosten en natuurlijk de gebieden direct rond de Middellandse Zee. Inmiddels heeft zich in West-Europa een westcirculatie ingesteld en is de meeste sneeuw in het westen en zuiden verdwenen. Feitelijk is de situatie bij ons weer naar normaal gegaan. Toen Europa wit was, hadden de VS en Canada een flink gebrek aan sneeuw. Die situatie is nu omgekeerd.
Bijzonder of niet
Een hoop sneeuw dus op het noordelijk halfrond, maar is nou wel zo bijzonder? Voor een deel wel, want de sneeuw viel dit jaar op diverse plaatsen waar normaal niet zoveel sneeuw valt, maar leggen we die plaatsen tegenover de gebieden waar normaal veel sneeuw valt en dit jaar niet, dan heft het verschil zich vrij snel op. Het allesomvattende antwoord is dan nee.
Als we een vergelijking maken met de voorgaande jaren, zien we dat er in januari van dit jaar ongeveer 48 miljoen vierkante kilometer sneeuw op het noordelijk halfrond aanwezig was. Een jaar eerder, dus in januari 2010 was dit ook ruim 48 miljoen vierkante kilometer en ook in 2009 en 2008 zaten we daar dichtbij met respectievelijk 47 miljoen vierkante kilometer en 49 miljoen vierkante kilometer. De jaren daarvoor lagen ook relatief dicht bij de waarde van dit jaar. Natuurlijk is een verschil van 2 miljoen vierkante kilometer erg veel, maar als we het geheel in perspectief zetten, zijn de verschillen klein.
In deze grafiek is echter te zien dat het gemiddelde in de afgelopen 53 jaar redelijk constant is gebleven. Sommige jaren zitten we er net iets onder en andere jaren zitten we er boven.
Dit jaar is het ‘verschil’ dus vooral te wijten aan de locaties waar de sneeuw zich bevindt. In zo’n situatie als in Amerika zal het voor veel inwoners wel degelijk extremer zijn dan in de voorgaande jaren, maar vergelijken we de sneeuwbedekking in bijvoorbeeld de Alpen met die van de voorgaande jaren, ligt daar tot nu toe juist vrij weinig sneeuw.
Vergelijken we het geheel echter met voorgaande jaren, dan vallen de verschillen qua oppervlakte mee. Zoals deze kaart aangeeft zijn het vooral de locatieverschillen. In het midden en zuiden van de USA ligt meer sneeuw dan normaal (blauw/paarse vlak) en in de noordwesthoek van de USA ligt minder dan normaal (rode vlak). Ook aan de andere kant van de wereld zijn op het noordelijk halfrond verschillen te zien, maar leggen we die verschillen over elkaar heen, dan valt het eigenlijk wel mee. Het zijn dus vooral de locatie verschillen.
La Niña
De vraag is nu natuurlijk hoe het komt dat de verschillen van plaats tot plaats zo groot zijn dit jaar. Deskundigen vermoeden dat het deels te maken heeft met La Niña. Bij een La Niña, het tegenovergestelde van een El Niño, koelt het oppervlaktewater van de Stille Oceaan tijdelijk af en dit heeft uiteindelijk zijn effect op de wereldwijde zeewater- en luchtstromen, met name rond de evenaar en op het zuidelijk halfrond. Maar dit zou uiteindelijk ook op de ontwikkeling van hoge- en lagedrukgebieden op het noordelijk halfrond invloed kunnen hebben.
Bronnen: Meteo Consult, NAOO, NASA, Rutgers University Global Snow Lab, The Daily Mail
onweer-online
Gisteren schreven we in deze rubriek al even kort over de sneeuwstorm die een groot deel van de Verenigde Staten in zeer korte tijd in een immens wit landschap veranderde. Naar aanleiding van deze grote hoeveelheden sneeuw en vooral het grote gebied dat door de sneeuw en kou getroffen werd, circuleerden in de media meteen verhalen over de enorm grote hoeveelheid sneeuw die zich momenteel op het noordelijk halfrond bevindt.
Over het algemeen staan we er niet van te kijken dat het in deze tijd van het jaar op de Noordpool, in Groenland, grote delen van Canada en de noordelijkste delen van Siberië zo koud en sneeuwrijk is. De afgelopen dagen leek de witte vlakte zich echter steeds verder zuidwaarts uit te breiden en op de satellietfoto’s van onder andere NASA en NOAA (National Oceanic and Atmospheric Association) was dit inderdaad goed zichtbaar. Tot in het zuiden van Amerika viel de afgelopen dagen sneeuw. In het normaal zo warme Texas en zelfs de meest noordelijke delen van Mexico daalde het kwik tot ruim 10 graden onder nul en lag in de woestijn ineens een laagje sneeuw. Deze sneeuwstorm kwam tot leven door het botsen van twee luchtmassa’s.
Op deze kaart die is samengesteld uit satellietbeelden van o.a. NASA en NOAA is de sneeuwbedekking op het noordelijk halfrond goed te zien.
Warme lucht uit het westen botste op koude lucht in het oosten en dat resulteerde in een extreem lange en bijzonder krachtige frontale zone. Op veel plaatsen viel bijna een halve meter sneeuw en lokaal zelfs meer. Dit soort hoeveelheden op zo’n grote schaal komt ongeveer eens in de 50 jaar voor in Amerika. Bijna een derde deel van de Verenigde Staten lag de afgelopen dagen onder een laagje sneeuw. Eerder deze winter kwam het bovendien ook al tot de bizarre situatie dat in 49 van de 50 Amerikaanse staten sneeuw viel.
Andere kant van de wereld
Maar niet alleen in Amerika viel veel sneeuw, ook aan de andere kant van de wereld is het momenteel op veel plaatsen wit. Ook hier geldt dat veel mensen het niet gek vinden dat er in de winter in het noorden van Europa en in grote delen van noordelijk Azië veel sneeuw ligt, maar in een strook van Oost-Europa richting Rusland tot in Korea en Japan is het ook wit. Zelfs delen van het Midden-Oosten en de centrale delen van China veranderden de afgelopen dagen in een wit winterlandschap.
Het sneeuwdek op de Noordpool, op Groenland, in Siberië enzovoorts is vrij normaal voor deze tijd van het jaar, maar ook grote delen van de Verenigde Staten, Azië en Eueopa zijn nu echter ook bedekt met sneeuw.
Voor ons deel van Europa, maar eigenlijk ook delen van Frankrijk, Spanje, Italie en zelfs Griekenland kende de winter twee gezichten. Toen de wind in decembermaand vaak uit het noorden waaide en Nederland vaak winterweer had, drongen sneeuwstoringen soms tot ver in het zuiden van Europa door. Er waren in december momenten dat ongeveer 80 procent van Europa (inclusief de Britse eilanden en geheel Ierland) met sneeuw bedekt waren. Toen was er bij ons veel meer sneeuw dan normaal. Het enige groene stukje dat toen nog overbleef, was het zuidoosten en natuurlijk de gebieden direct rond de Middellandse Zee. Inmiddels heeft zich in West-Europa een westcirculatie ingesteld en is de meeste sneeuw in het westen en zuiden verdwenen. Feitelijk is de situatie bij ons weer naar normaal gegaan. Toen Europa wit was, hadden de VS en Canada een flink gebrek aan sneeuw. Die situatie is nu omgekeerd.
Bijzonder of niet
Een hoop sneeuw dus op het noordelijk halfrond, maar is nou wel zo bijzonder? Voor een deel wel, want de sneeuw viel dit jaar op diverse plaatsen waar normaal niet zoveel sneeuw valt, maar leggen we die plaatsen tegenover de gebieden waar normaal veel sneeuw valt en dit jaar niet, dan heft het verschil zich vrij snel op. Het allesomvattende antwoord is dan nee.
Als we een vergelijking maken met de voorgaande jaren, zien we dat er in januari van dit jaar ongeveer 48 miljoen vierkante kilometer sneeuw op het noordelijk halfrond aanwezig was. Een jaar eerder, dus in januari 2010 was dit ook ruim 48 miljoen vierkante kilometer en ook in 2009 en 2008 zaten we daar dichtbij met respectievelijk 47 miljoen vierkante kilometer en 49 miljoen vierkante kilometer. De jaren daarvoor lagen ook relatief dicht bij de waarde van dit jaar. Natuurlijk is een verschil van 2 miljoen vierkante kilometer erg veel, maar als we het geheel in perspectief zetten, zijn de verschillen klein.
In deze grafiek is echter te zien dat het gemiddelde in de afgelopen 53 jaar redelijk constant is gebleven. Sommige jaren zitten we er net iets onder en andere jaren zitten we er boven.
Dit jaar is het ‘verschil’ dus vooral te wijten aan de locaties waar de sneeuw zich bevindt. In zo’n situatie als in Amerika zal het voor veel inwoners wel degelijk extremer zijn dan in de voorgaande jaren, maar vergelijken we de sneeuwbedekking in bijvoorbeeld de Alpen met die van de voorgaande jaren, ligt daar tot nu toe juist vrij weinig sneeuw.
Vergelijken we het geheel echter met voorgaande jaren, dan vallen de verschillen qua oppervlakte mee. Zoals deze kaart aangeeft zijn het vooral de locatieverschillen. In het midden en zuiden van de USA ligt meer sneeuw dan normaal (blauw/paarse vlak) en in de noordwesthoek van de USA ligt minder dan normaal (rode vlak). Ook aan de andere kant van de wereld zijn op het noordelijk halfrond verschillen te zien, maar leggen we die verschillen over elkaar heen, dan valt het eigenlijk wel mee. Het zijn dus vooral de locatie verschillen.
La Niña
De vraag is nu natuurlijk hoe het komt dat de verschillen van plaats tot plaats zo groot zijn dit jaar. Deskundigen vermoeden dat het deels te maken heeft met La Niña. Bij een La Niña, het tegenovergestelde van een El Niño, koelt het oppervlaktewater van de Stille Oceaan tijdelijk af en dit heeft uiteindelijk zijn effect op de wereldwijde zeewater- en luchtstromen, met name rond de evenaar en op het zuidelijk halfrond. Maar dit zou uiteindelijk ook op de ontwikkeling van hoge- en lagedrukgebieden op het noordelijk halfrond invloed kunnen hebben.
Bronnen: Meteo Consult, NAOO, NASA, Rutgers University Global Snow Lab, The Daily Mail
onweer-online
Russen bijna bij mysterieus meer Zuidpool
MOSKOU - Vijftien miljoen jaar is een meer afgesloten, diep onder de ijskorst van Antarctica. Het bevroren meer bevat wellicht prehistorisch of onbekend leven. Nu staan Russische wetenschappers op het punt het meer aan te boren.
,,We hebben nog maar een klein stukje te gaan'', zei Aleksej Toerkeyev, hoofd van de Russische poolstation Vostok Station. Zijn team heeft wekenlang geboord naar het 3750 meter diepe meer onder de poolkap, in een poging om er te komen voor het einde van de korte Antarctische zomer. Hier was de koudste temperatuur ooit op aarde gemeten: min 89,2 graden Celsius.
Met de snelle inval van de winter waren wetenschappers gedwongen uiterlijk zondag te vertrekken. ,,Het is nu min 40 graden buiten'', zei Toerkeyev. ,,Maar wat maakt het uit? We werken, we voelen ons goed. We hoeven nog maar 5 meter tot we het meer bereiken.''
Het Vostokmeer, ongeveer zo groot als het Baikalmeer in Siberië, is het grootste en diepste van de honderdvijftig meren onder de ijskap van de Zuidpool.
Onderzoekers vermoeden dat de diepten van het meer nieuwe levensvormen onthullen. Daardoor wordt wellicht duidelijk hoe het leven op de planeet was voor de ijstijd en hoe leven zich ontwikkelde. Het kan een glimp opleveren van de levensomstandigheden in soortgelijke extreme omstandigheden op Mars en Jupiters maan Europa.
,,Het meer is als een vreemde planeet waar nog nooit iemand is geweest. We weten niet wat we zullen vinden'', zei Valery Loekin van het Russische Noord- en Zuidpool Onderzoeksinstituut AARI in Sint-Petersburg, dat de missie coördineert.
Een eeuw na de eerste expedities naar de Zuidpool heeft de ontdekking van de meren onder de ijskap in de jaren negentig een nieuwe drang naar avontuur ontketend. Amerikaanse en Britse onderzoekers zitten de Russen op de hielen, met soortgelijke missies om andere meren te bereiken.
Het laaggelegen Vostok Station bevindt zich recht boven het boorgat. Het gat is vol met kerosine en het gas freon om te voorkomen dat het dichtvriest. De Russen worstelen met de vraag hoe ze het meer schoon kunnen houden en hoe ze kunnen voorkomen dat ze een vreselijk virus mee naar boven nemen. ,,Ik ben erg opgewonden, maar als we het doen is er geen weg terug meer'', zegt wetenschapper Aleksej Akajkin. ,,Als je het aanraakt, is het voorgoed aangeraakt.'' (ANP)
AD
MOSKOU - Vijftien miljoen jaar is een meer afgesloten, diep onder de ijskorst van Antarctica. Het bevroren meer bevat wellicht prehistorisch of onbekend leven. Nu staan Russische wetenschappers op het punt het meer aan te boren.
,,We hebben nog maar een klein stukje te gaan'', zei Aleksej Toerkeyev, hoofd van de Russische poolstation Vostok Station. Zijn team heeft wekenlang geboord naar het 3750 meter diepe meer onder de poolkap, in een poging om er te komen voor het einde van de korte Antarctische zomer. Hier was de koudste temperatuur ooit op aarde gemeten: min 89,2 graden Celsius.
Met de snelle inval van de winter waren wetenschappers gedwongen uiterlijk zondag te vertrekken. ,,Het is nu min 40 graden buiten'', zei Toerkeyev. ,,Maar wat maakt het uit? We werken, we voelen ons goed. We hoeven nog maar 5 meter tot we het meer bereiken.''
Het Vostokmeer, ongeveer zo groot als het Baikalmeer in Siberië, is het grootste en diepste van de honderdvijftig meren onder de ijskap van de Zuidpool.
Onderzoekers vermoeden dat de diepten van het meer nieuwe levensvormen onthullen. Daardoor wordt wellicht duidelijk hoe het leven op de planeet was voor de ijstijd en hoe leven zich ontwikkelde. Het kan een glimp opleveren van de levensomstandigheden in soortgelijke extreme omstandigheden op Mars en Jupiters maan Europa.
,,Het meer is als een vreemde planeet waar nog nooit iemand is geweest. We weten niet wat we zullen vinden'', zei Valery Loekin van het Russische Noord- en Zuidpool Onderzoeksinstituut AARI in Sint-Petersburg, dat de missie coördineert.
Een eeuw na de eerste expedities naar de Zuidpool heeft de ontdekking van de meren onder de ijskap in de jaren negentig een nieuwe drang naar avontuur ontketend. Amerikaanse en Britse onderzoekers zitten de Russen op de hielen, met soortgelijke missies om andere meren te bereiken.
Het laaggelegen Vostok Station bevindt zich recht boven het boorgat. Het gat is vol met kerosine en het gas freon om te voorkomen dat het dichtvriest. De Russen worstelen met de vraag hoe ze het meer schoon kunnen houden en hoe ze kunnen voorkomen dat ze een vreselijk virus mee naar boven nemen. ,,Ik ben erg opgewonden, maar als we het doen is er geen weg terug meer'', zegt wetenschapper Aleksej Akajkin. ,,Als je het aanraakt, is het voorgoed aangeraakt.'' (ANP)
AD
IJsbedekking poolzeeën in januari recordlaag
De gemiddelde zeeijsbedekking op het noordelijk halfrond was afgelopen januari recordlaag. Het record uit 2006 (sinds 1979 worden satellietwaarnemingen gedaan) werd met 50.000 vierkante kilometer scherper gesteld. Het minder sterk zijn dan normaal van de winden rond door pool is waarschijnlijk de veroorzaker van de trage zeeijsaangroei in het poolgebied. Vooral aan de andere kant van de oceaan in Canada, op de Hudsonbaai, de Hudsonstraat, de Davisstraat en de Labradorzee, bleef de zeeijsbedekking sterk achter bij wat normaal is in januari. Ook op andere plaatsen waren er echter tekorten.
Gisteren schreven we op deze site al over de sneeuwbedekking op het noordelijk halfrond, gedurende de lopende winter. Hoewel vooral naar aanleiding van de sneeuwval van de afgelopen week in de VS op diverse plaatsen te lezen is geweest dat we een bijzonder sneeuwjaar meemaken, blijken de afwijkingen ten opzichte van voorgaande jaren niet significant te zijn. Tegenover de witte vlakten van de VS staat bij voorbeeld een Europees continent waarvan een groot deel, na het winterweer in december, inmiddels alweer groen is geworden
Ook de berichten rond de recordlage ijsbedekking in het poolgebied in januari laten zien dat we allesbehalve aan het begin van een ijstijd staan. De trend van opwarming, die we al heel lang zien op aarde, is dan ook niet gestopt, ook al lijken regionale gebeurtenissen voor het gevoel weleens in andere richtingen te wijzen. Om uitspraken te kunnen doen over hoe het wereldklimaat ervoor staat, moet je nu eenmaal de gebeurtenissen wereldwijd in ogenschouw nemen. Dat houdt automatisch in dat je over de grenzen van je eigen regio heen moet kijken. Helaas wordt dat in sommige publicaties nogal eens vergeten. Je krijgt dan vaak een incompleet beeld.
Vooral Canada en Groenland
De gemiddelde oppervlakte van het zeegebied op het noordelijk halfrond waarvan minstens 15 procent met ijs was bedekt, bedroeg in januari 13.55 miljoen vierkante kilometer, 1.27 miljoen vierkante kilometer minder dan normaal en 50.000 vierkante beneden het record dat uit het jaar 2006 stamde. Op de kaartjes naast dit verhaal is te zien dat de tekorten zich vooral voordeden in de buurt van Canada en Groenland. Gebieden als de Hudsonbaai, de Hudsonstraat en de Davisstraat, die normaal al eind november dicht liggen, waren nu pas rond het midden van januarimaand geheel met ijs bedekt. De Labradorzee is nog steeds vrijwel ijsvrij. Maar ook in de Barentszzee en aan de oostkant van Siberië traden duidelijke tekorten op.
De gemiddelde temperaturen (zie ook het kaartje naast dit verhaal) lagen in een groot deel van het Noordpoolgebied in januari tussen 2 en 6 graden boven normaal. Boven de zeeën aan de oostkant van Canada bedroeg de afwijking naar boven minimaal 6 graden, ook omdat de zeeën daar normaal met ijs bedekt nog open lagen. De warmte van het water kon daardoor in de atmosfeer komen en zorgde voor hogere temperaturen dan normaal. Daarbij was het bovendien zo dat de wind in die regios veel vaker dan anders uit het warme zuiden waaide.
Polaire vortex
Normaal is het in de poolgebieden natuurlijk ijskoud. Koude lucht is zwaar en gaat dichterbij het aardoppervlak liggen dan de warmere lucht, om het poolgebied heen. De dikteverschillen tussen de koude lucht in het poolgebied en de warmere er omheen, in combinatie met de zwaartekracht en de draaiing van de aarde, maken dat om de Noordpool heen in een cirkel winden gaan waaien die de kou op zijn plaats houden. Samen heten deze winden de polaire vortex. Hoe sterker deze vortex is, hoe beter de kou in het poolgebied op zn plaats wordt gehouden. En blijft de kou op zn plek, dan kan het zeeijs in de poolregio natuurlijk beter aangroeien.
Een maat voor de kracht van de polaire vortex is de AO-index. Is die positief, dan is de vortex sterk en zien we op het noordelijk halfrond vaak een sterke straalstroom. Noordelijke en zuidelijke winden komen in zon constellatie relatief weinig voor, de wind zit veel meer op richtingen tussen noordwest en zuidwest. Koude lucht van de Noordpool komt zo moeilijk naar het zuiden, warme lucht vanuit het zuiden moeilijk naar het noorden. Die warme lucht dringt dan ook niet tot de poolgebieden door en heeft geen kans het ijs daar te laten smelten.
Is de AO-index negatief, dan is de polaire vortex relatief zwak en komt het op het noordelijk halfrond veel vaker tot situaties waarin de wind over langgerekte gebieden uit noordelijke dan wel uit zuidelijke richtingen waait. Een duidelijk voorbeeld hiervan maakten we de afgelopen decembermaand mee. Een zeer sterk hogedrukgebied in de regio Groenland//IJsland was er toen de oorzaak van dat de wind (vooral in de bovenlucht) in Europa lange tijd uit het noorden waaide. Bij ons reageerde toen vrijwel voortdurend de winter (veel kou verliet het poolgebied en stroomde naar het zuiden). Aan de andere kant van de oceaan was de (bovenlucht)wind juist voortdurend zuidelijk. Warme lucht kwam daar heel ver naar het noorden, tot in de poolregios, en hield de aangroei van het zeeijs tegen. Toen kwamen ook de grote tekorten aan zeeijs tot stand, die we nog steeds in die gebieden aantreffen.
AO-index nu positief
In het kaartje naast dit verhaal is te zien, dat de AO-index aan het einde van de januarimaand sterk positief is geworden en dat ook nu nog is. De polaire vortex is daarmee sterker geworden. Wij zijn in Europa in een westcirculatie terechtgekomen waarbij de winter op veel plaatsen is verdrongen, maar in Canada is de temperatuur juist omlaag gegaan. Mocht deze situatie de komende weken zo blijven, dan wordt voor wat de situatie van het zeeijs betreft toch nog wel enig herstel verwacht. Helemaal zeker is dit niet, want volgens de weerberichten van dit moment gaat de AO-index de komende 5 tot 10 dagen weer omlaag. Dat gaat overigens samen met een mogelijke overgang naar kouder weer in Europa, al is die nog steeds erg onzeker.
Onderzoekers zijn overigens zeer geïnteresseerd in het feit dat het er op lijkt dat fases met een negatieve AO-index (en dus een relatief zwakke polaire vortex) de laatste 5 jaar vaker lijken op te treden dan voorheen. Als mogelijke oorzaken hiervoor gelden de geringe hoeveelheden zeeijs die aan het einde van het smeltseizoen in september de laatste jaren in het poolgebied nog maar over zijn, het vroeg in de herfst al optreden van sneeuwval in het noorden van Siberië, maar nog steeds ook de gevolgen van het verlengde zonnevlekkenminimum dat we hebben gehad. Onderzoek zal moeten uitwijzen wat er aan de hand is. Mochten de onderzoekers eruit komen, dan bieden de resultaten wellicht aanknopingspunten om seizoensverwachtingen te verbeteren.
Bron: Meteo Consult, NSIDC, World Climate Service, Climate Prediction Center.
weer.nl
De gemiddelde zeeijsbedekking op het noordelijk halfrond was afgelopen januari recordlaag. Het record uit 2006 (sinds 1979 worden satellietwaarnemingen gedaan) werd met 50.000 vierkante kilometer scherper gesteld. Het minder sterk zijn dan normaal van de winden rond door pool is waarschijnlijk de veroorzaker van de trage zeeijsaangroei in het poolgebied. Vooral aan de andere kant van de oceaan in Canada, op de Hudsonbaai, de Hudsonstraat, de Davisstraat en de Labradorzee, bleef de zeeijsbedekking sterk achter bij wat normaal is in januari. Ook op andere plaatsen waren er echter tekorten.
Gisteren schreven we op deze site al over de sneeuwbedekking op het noordelijk halfrond, gedurende de lopende winter. Hoewel vooral naar aanleiding van de sneeuwval van de afgelopen week in de VS op diverse plaatsen te lezen is geweest dat we een bijzonder sneeuwjaar meemaken, blijken de afwijkingen ten opzichte van voorgaande jaren niet significant te zijn. Tegenover de witte vlakten van de VS staat bij voorbeeld een Europees continent waarvan een groot deel, na het winterweer in december, inmiddels alweer groen is geworden
Ook de berichten rond de recordlage ijsbedekking in het poolgebied in januari laten zien dat we allesbehalve aan het begin van een ijstijd staan. De trend van opwarming, die we al heel lang zien op aarde, is dan ook niet gestopt, ook al lijken regionale gebeurtenissen voor het gevoel weleens in andere richtingen te wijzen. Om uitspraken te kunnen doen over hoe het wereldklimaat ervoor staat, moet je nu eenmaal de gebeurtenissen wereldwijd in ogenschouw nemen. Dat houdt automatisch in dat je over de grenzen van je eigen regio heen moet kijken. Helaas wordt dat in sommige publicaties nogal eens vergeten. Je krijgt dan vaak een incompleet beeld.
Vooral Canada en Groenland
De gemiddelde oppervlakte van het zeegebied op het noordelijk halfrond waarvan minstens 15 procent met ijs was bedekt, bedroeg in januari 13.55 miljoen vierkante kilometer, 1.27 miljoen vierkante kilometer minder dan normaal en 50.000 vierkante beneden het record dat uit het jaar 2006 stamde. Op de kaartjes naast dit verhaal is te zien dat de tekorten zich vooral voordeden in de buurt van Canada en Groenland. Gebieden als de Hudsonbaai, de Hudsonstraat en de Davisstraat, die normaal al eind november dicht liggen, waren nu pas rond het midden van januarimaand geheel met ijs bedekt. De Labradorzee is nog steeds vrijwel ijsvrij. Maar ook in de Barentszzee en aan de oostkant van Siberië traden duidelijke tekorten op.
De gemiddelde temperaturen (zie ook het kaartje naast dit verhaal) lagen in een groot deel van het Noordpoolgebied in januari tussen 2 en 6 graden boven normaal. Boven de zeeën aan de oostkant van Canada bedroeg de afwijking naar boven minimaal 6 graden, ook omdat de zeeën daar normaal met ijs bedekt nog open lagen. De warmte van het water kon daardoor in de atmosfeer komen en zorgde voor hogere temperaturen dan normaal. Daarbij was het bovendien zo dat de wind in die regios veel vaker dan anders uit het warme zuiden waaide.
Polaire vortex
Normaal is het in de poolgebieden natuurlijk ijskoud. Koude lucht is zwaar en gaat dichterbij het aardoppervlak liggen dan de warmere lucht, om het poolgebied heen. De dikteverschillen tussen de koude lucht in het poolgebied en de warmere er omheen, in combinatie met de zwaartekracht en de draaiing van de aarde, maken dat om de Noordpool heen in een cirkel winden gaan waaien die de kou op zijn plaats houden. Samen heten deze winden de polaire vortex. Hoe sterker deze vortex is, hoe beter de kou in het poolgebied op zn plaats wordt gehouden. En blijft de kou op zn plek, dan kan het zeeijs in de poolregio natuurlijk beter aangroeien.
Een maat voor de kracht van de polaire vortex is de AO-index. Is die positief, dan is de vortex sterk en zien we op het noordelijk halfrond vaak een sterke straalstroom. Noordelijke en zuidelijke winden komen in zon constellatie relatief weinig voor, de wind zit veel meer op richtingen tussen noordwest en zuidwest. Koude lucht van de Noordpool komt zo moeilijk naar het zuiden, warme lucht vanuit het zuiden moeilijk naar het noorden. Die warme lucht dringt dan ook niet tot de poolgebieden door en heeft geen kans het ijs daar te laten smelten.
Is de AO-index negatief, dan is de polaire vortex relatief zwak en komt het op het noordelijk halfrond veel vaker tot situaties waarin de wind over langgerekte gebieden uit noordelijke dan wel uit zuidelijke richtingen waait. Een duidelijk voorbeeld hiervan maakten we de afgelopen decembermaand mee. Een zeer sterk hogedrukgebied in de regio Groenland//IJsland was er toen de oorzaak van dat de wind (vooral in de bovenlucht) in Europa lange tijd uit het noorden waaide. Bij ons reageerde toen vrijwel voortdurend de winter (veel kou verliet het poolgebied en stroomde naar het zuiden). Aan de andere kant van de oceaan was de (bovenlucht)wind juist voortdurend zuidelijk. Warme lucht kwam daar heel ver naar het noorden, tot in de poolregios, en hield de aangroei van het zeeijs tegen. Toen kwamen ook de grote tekorten aan zeeijs tot stand, die we nog steeds in die gebieden aantreffen.
AO-index nu positief
In het kaartje naast dit verhaal is te zien, dat de AO-index aan het einde van de januarimaand sterk positief is geworden en dat ook nu nog is. De polaire vortex is daarmee sterker geworden. Wij zijn in Europa in een westcirculatie terechtgekomen waarbij de winter op veel plaatsen is verdrongen, maar in Canada is de temperatuur juist omlaag gegaan. Mocht deze situatie de komende weken zo blijven, dan wordt voor wat de situatie van het zeeijs betreft toch nog wel enig herstel verwacht. Helemaal zeker is dit niet, want volgens de weerberichten van dit moment gaat de AO-index de komende 5 tot 10 dagen weer omlaag. Dat gaat overigens samen met een mogelijke overgang naar kouder weer in Europa, al is die nog steeds erg onzeker.
Onderzoekers zijn overigens zeer geïnteresseerd in het feit dat het er op lijkt dat fases met een negatieve AO-index (en dus een relatief zwakke polaire vortex) de laatste 5 jaar vaker lijken op te treden dan voorheen. Als mogelijke oorzaken hiervoor gelden de geringe hoeveelheden zeeijs die aan het einde van het smeltseizoen in september de laatste jaren in het poolgebied nog maar over zijn, het vroeg in de herfst al optreden van sneeuwval in het noorden van Siberië, maar nog steeds ook de gevolgen van het verlengde zonnevlekkenminimum dat we hebben gehad. Onderzoek zal moeten uitwijzen wat er aan de hand is. Mochten de onderzoekers eruit komen, dan bieden de resultaten wellicht aanknopingspunten om seizoensverwachtingen te verbeteren.
Bron: Meteo Consult, NSIDC, World Climate Service, Climate Prediction Center.
weer.nl
Gemummificeerd bos gevonden binnen de Poolcirkel
Op een afgelegen eiland binnen de Canadese poolcirkel is een gemummificeerd bos gevonden. Deze vondst geeft wetenschappers een inzicht hoe planten reageerden op klimaatveranderingen in het verleden. Een studie die belangrijk is omdat op dit moment wetenschappers proberen uit te zoeken wat de impact van globale opwarming van de Aarde zal zijn op het Noordpoolgebied. Het prehistorische bos werd gevonden op Ellesmere Island, in het Noorden van de Canadese poolcirkel en bestaat uit berken, lariksen, sparren en andere pijnbomen. Onderzoekswetenschapper Joel Barker van de Ohio State University ontdekte de site per toeval terwijl hij daar in 2009 kampeerde.
Gewapend met een onderzoeksbeurs keerde hij afgelopen zomer terug naar de plek die 2 tot 8 miljoen jaar geleden door een lawine begraven werd. De smeltende sneeuw van het vorige jaar legde de vondst bloot, waaronder de bewaarde overblijfselen van boomstammen, bladeren en naalden. Er zijn al ruim een dozijn van zulke bevroren bossen gevonden maar deze is het meest noordelijk. Het bos bestond in een tijd waarin de temperaturen aldaar hoger waren maar al veranderden naar de barre koude omstandigheden van het heden. Het onderzoeksteam denkt dat het gebrek aan diversiteit aan bomen en de kleine bladeren laat zien dat het bos toen al zijn best moest doen om de snelle verandering van een bos met seizoenen naar een die het hele jaar groen is te overleven.
onweer-online
Op een afgelegen eiland binnen de Canadese poolcirkel is een gemummificeerd bos gevonden. Deze vondst geeft wetenschappers een inzicht hoe planten reageerden op klimaatveranderingen in het verleden. Een studie die belangrijk is omdat op dit moment wetenschappers proberen uit te zoeken wat de impact van globale opwarming van de Aarde zal zijn op het Noordpoolgebied. Het prehistorische bos werd gevonden op Ellesmere Island, in het Noorden van de Canadese poolcirkel en bestaat uit berken, lariksen, sparren en andere pijnbomen. Onderzoekswetenschapper Joel Barker van de Ohio State University ontdekte de site per toeval terwijl hij daar in 2009 kampeerde.
Gewapend met een onderzoeksbeurs keerde hij afgelopen zomer terug naar de plek die 2 tot 8 miljoen jaar geleden door een lawine begraven werd. De smeltende sneeuw van het vorige jaar legde de vondst bloot, waaronder de bewaarde overblijfselen van boomstammen, bladeren en naalden. Er zijn al ruim een dozijn van zulke bevroren bossen gevonden maar deze is het meest noordelijk. Het bos bestond in een tijd waarin de temperaturen aldaar hoger waren maar al veranderden naar de barre koude omstandigheden van het heden. Het onderzoeksteam denkt dat het gebrek aan diversiteit aan bomen en de kleine bladeren laat zien dat het bos toen al zijn best moest doen om de snelle verandering van een bos met seizoenen naar een die het hele jaar groen is te overleven.
onweer-online
Dat komt van een nieuwsbericht van 16 december
(Sciencedaily 16 dec 2010) Ancient Forest Emerges Mummified from the Arctic: Clues to Future Warming Impact
Maar ook al eerder zijn er fosiele bossen op Ellesmere Island gevonden, en ook een schat aan fossielen die een aardig (maar intrigerend) beeld geven van de flora en fauna in het poolbos daar ten tijde van het Eoceen.
Er groeiden ook hoge watercypressen (metasequoia), walnootbomen, iepen, berken en elsen. en ginkgo en de katsuraboom.
Er waren reptielen: Aligatorachtigen, schildpadden en slangen.
Herbivoren zoals: Brontotherium, een tapirachtige, een nijlpaardachtige, en een vroege paardachtige. Ook roofdieren, insecteneters en knaagdieren.
Er is zoveel gevonden daar op Ellesmere Island
Het intrigerende is dat je die scenery van dat poolbos en die fauna moet voorstellen in een pool-lichtregiem, dus poolnachten waarin het 5 maanden donker bleef, en in de zomer 24 uur per dag licht, maar met een lage zon. Want ook in het Eoceen lag het al op 75 tot 80 graden Noorderbreedte.
(Sciencedaily 16 dec 2010) Ancient Forest Emerges Mummified from the Arctic: Clues to Future Warming Impact
Maar ook al eerder zijn er fosiele bossen op Ellesmere Island gevonden, en ook een schat aan fossielen die een aardig (maar intrigerend) beeld geven van de flora en fauna in het poolbos daar ten tijde van het Eoceen.
Er groeiden ook hoge watercypressen (metasequoia), walnootbomen, iepen, berken en elsen. en ginkgo en de katsuraboom.
Er waren reptielen: Aligatorachtigen, schildpadden en slangen.
Herbivoren zoals: Brontotherium, een tapirachtige, een nijlpaardachtige, en een vroege paardachtige. Ook roofdieren, insecteneters en knaagdieren.
Er is zoveel gevonden daar op Ellesmere Island
Het intrigerende is dat je die scenery van dat poolbos en die fauna moet voorstellen in een pool-lichtregiem, dus poolnachten waarin het 5 maanden donker bleef, en in de zomer 24 uur per dag licht, maar met een lage zon. Want ook in het Eoceen lag het al op 75 tot 80 graden Noorderbreedte.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
ba
Zie hier hoe Prof. Richard Alley het bestaan van pre-historische bossen nabij de pool tijdens een congressionele hoorzitting uitlegt:
Door processie van de aardas kan de hoeveelheid licht op de noordelijke gebieden fors varieren.quote:
Het intrigerende is dat je die scenery van dat poolbos en die fauna moet voorstellen in een pool-lichtregiem, dus poolnachten waarin het 5 maanden donker bleef, en in de zomer 24 uur per dag licht, maar met een lage zon. Want ook in het Eoceen lag het al op 75 tot 80 graden Noorderbreedte.
Zie hier hoe Prof. Richard Alley het bestaan van pre-historische bossen nabij de pool tijdens een congressionele hoorzitting uitlegt:
Een nieuwe presentatie van Maslowski (de man achter het US Navy PIPS3 model) en andere prominente Arctische onderzoekers is beschikbaar (hoewel uit maart 2010).
Uit de conclusies:
1. The rate of decrease of sea ice thickness and volume appears to be much greater than that of sea ice extent.
2. Oceanic heat has contributed critical preconditioning to sea ice melt in the western Arctic since the mid-1990s.
3. Near ice-free summer Arctic might become a reality much sooner than GCMs predict.
4. A regional high-resolutionArctic Climate System Model can address GCM deficiencies and improve predictive skill of climate modelsat seasonal to decadal scales.
Sombere vooruitzichten...
Uit de conclusies:
1. The rate of decrease of sea ice thickness and volume appears to be much greater than that of sea ice extent.
2. Oceanic heat has contributed critical preconditioning to sea ice melt in the western Arctic since the mid-1990s.
3. Near ice-free summer Arctic might become a reality much sooner than GCMs predict.
4. A regional high-resolutionArctic Climate System Model can address GCM deficiencies and improve predictive skill of climate modelsat seasonal to decadal scales.
Sombere vooruitzichten...
Ook ijsgroei aan onderkant ijskappen Antarctica
(Novum/AP) - De enorme ijskappen op Antarctica groeien niet alleen aan de bovenkant, bijvoorbeeld door sneeuwval, maar ook aan de onderkant. Deze nieuwe ontdekking wordt door wetenschappers beschreven in een artikel dat vrijdag door het wetenschappelijke tijdschrift Science wordt gepubliceerd.
Aan de onderkant van de ijskappen smelt het ijs, waarna het smeltwater als een soort smeermiddel dient en de ijskap over de ondergrond kan bewegen. Wetenschappers zeggen nu echter dat dit smeltijs ook weer vast kan vriezen en de ijskap naar boven kan duwen.
Van een bepaalde ijskap zou zelfs 25 procent van de onderkant uit opnieuw bevroren water bestaan
Nieuws.nl
(Novum/AP) - De enorme ijskappen op Antarctica groeien niet alleen aan de bovenkant, bijvoorbeeld door sneeuwval, maar ook aan de onderkant. Deze nieuwe ontdekking wordt door wetenschappers beschreven in een artikel dat vrijdag door het wetenschappelijke tijdschrift Science wordt gepubliceerd.
Aan de onderkant van de ijskappen smelt het ijs, waarna het smeltwater als een soort smeermiddel dient en de ijskap over de ondergrond kan bewegen. Wetenschappers zeggen nu echter dat dit smeltijs ook weer vast kan vriezen en de ijskap naar boven kan duwen.
Van een bepaalde ijskap zou zelfs 25 procent van de onderkant uit opnieuw bevroren water bestaan
Nieuws.nl
Bron: ScienceDaily (Mar. 8, 2011)quote:Melting Ice Sheets Now Largest Contributor to Sea Level Rise
— The Greenland and Antarctic ice sheets are losing mass at an accelerating pace, according to a new NASA-funded satellite study. The findings of the study -- the longest to date of changes in polar ice sheet mass -- suggest these ice sheets are overtaking ice loss from Earth's mountain glaciers and ice caps to become the dominant contributor to global sea level rise, much sooner than model forecasts have predicted.
"That ice sheets will dominate future sea level rise is not surprising -- they hold a lot more ice mass than mountain glaciers," said lead author Eric Rignot, of NASA's Jet Propulsion Laboratory, Pasadena, California, and the University of California, Irvine. "What is surprising is this increased contribution by the ice sheets is already happening. If present trends continue, sea level is likely to be significantly higher than levels projected by the United Nations Intergovernmental Panel on Climate Change in 2007. Our study helps reduce uncertainties in near-term projections of sea level rise."
The results of the study will be published this month in Geophysical Research Letters, a journal of the American Geophysical Union.
The nearly 20-year study reveals that in 2006, a year in which comparable results for mass loss in mountain glaciers and ice caps are available from a separate study conducted using other methods, the Greenland and Antarctic ice sheets lost a combined mass of 475 gigatonnes a year on average. That's enough to raise global sea level by an average of 1.3 millimeters (.05 inches) a year. (A gigatonne is one billion metric tons, or more than 2.2 trillion pounds.) Ice sheets are defined as being larger than 50,000 square kilometers, or 20,000 square miles, and only exist in Greenland and Antarctica while ice caps are areas smaller than 50,000 square km.
The pace at which the polar ice sheets are losing mass was found to be accelerating rapidly. Each year over the course of the study, the two ice sheets lost a combined average of 36.3 gigatonnes more than they did the year before. In comparison, the 2006 study of mountain glaciers and ice caps estimated their loss at 402 gigatonnes a year on average, with a year-over-year acceleration rate three times smaller than that of the ice sheets.
Rignot's team combined nearly two decades (1992-2009) of monthly satellite measurements with advanced regional atmospheric climate model data to examine changes in ice sheet mass and trends in acceleration of ice loss.
The study compared two independent measurement techniques. The first characterized the difference between two sets of data: interferometric synthetic aperture radar data from European, Canadian and Japanese satellites and radio echo soundings, which were used to measure ice exiting the ice sheets; and regional atmospheric climate model data from Utrecht University, The Netherlands, used to quantify ice being added to the ice sheets. The other technique used eight years of data from the NASA/German Aerospace Center's Gravity Recovery and Climate Experiment (Grace) satellites, which track minute changes in Earth's gravity field due to changes in Earth's mass distribution, including ice movement.
The team reconciled the differences between techniques and found them to be in agreement, both for total amount and rate of mass loss, over their data sets' eight-year overlapping period. This validated the data sets, establishing a consistent record of ice mass changes since 1992.
The team found that for each year over the 18-year study, the Greenland ice sheet lost mass faster than it did the year before, by an average of 21.9 gigatonnes a year. In Antarctica, the year-over-year speedup in ice mass lost averaged 14.5 gigatonnes.
"These are two totally independent techniques, so it is a major achievement that the results agree so well," said co-author Isabella Velicogna, also jointly with JPL and UC Irvine. "It demonstrates the tremendous progress that's being made in estimating how much ice the ice sheets are gaining and losing, and in analyzing Grace's time-variable gravity data."
The authors conclude that, if current ice sheet melting rates continue for the next four decades, their cumulative loss could raise sea level by 15 centimeters (5.9 inches) by 2050. When this is added to the predicted sea level contribution of 8 centimeters (3.1 inches) from glacial ice caps and 9 centimeters (3.5 inches) from ocean thermal expansion, total sea level rise could reach 32 centimeters (12.6 inches). While this provides one indication of the potential contribution ice sheets could make to sea level in the coming century, the authors caution that considerable uncertainties remain in estimating future ice loss acceleration.
Other participating institutions include the Institute for Marine and Atmospheric Research, Utrecht University, The Netherlands; and the National Center for Atmospheric Research, Boulder, Colorado.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Een alternative bespreking van Rignot 2011 is hier. Langzamerhand wordt wel duidelijk dat de conclusies over de toestand en verwachtingen naar de toekomst van de ijskappen/gletschers en daarmee ook zeespiegelstijging in het volgende IPCC rapport (eind 2014) heel veel alarmistischer zullen worden dan het rapport uit 2007. Een kleine hoop dat regeringen daarna eindelijk eens actie zullen ondernemen...
quote:Zeespiegel kan met meer dan 15 centimeter gaan stijgen
Uit een nieuw onderzoek, aan de hand van de satellieten van NASA is gebleken dat de ijskappen op Groenland en Antarctica sneller hun massa verliezen dan gedacht. De uitkomsten van dit onderzoek, het langstlopende sinds de eerste metingen begonnen, suggereren dat het smelten van deze ijskappen een dominantere rol gaat spelen ten opzichte van het smelten van gletsjers. Dit betekend dat het smelten van ijskappen op Groenland en Antarctica ook dominanter wordt op het stijgen van de zeespiegel, sneller dan dat de modellen voorspelde. Het onderzoek duurde 20 jaar in totaal en met resultaten van een separaat onderzoek uit 2006 is te zien dat het ijs op Groenland en Antarctica gezamenlijk 475 gigaton aan massa heeft ingeleverd op jaarbasis. Dat is genoeg om globaal de zeespiegel met 1.3 mm te laten stijgen. De snelheid waarmee het ijs zijn massa verliest wordt steeds groter. Elk jaar smelt er van de ijskappen gemiddeld 36.3 gigaton meer eraf dan het jaar ervoor. In vergelijking, het onderzoek uit 2006 van de gletsjers schatte het verlies op 403 gigaton op jaarbasis, met een snelheid die 3x zo klein is als die van de ijskappen.
"Dat het smelten van de ijskappen de zeespiegel gaat domineren is geen verrassing, ze houden immers meer ijsmassa vast dan gletsjers," aldus wetenschapper Eric Rignot van het NASA's Jet Propulsion Laboratory (JPL) en universiteit van Californie. "Wat verrassend is, is dat de ijskappen nu al veel meer bijdragen aan de stijging. Als deze trend voortzet, dan zal de zee veel meer stijgen dan wat het VN IPCC berekend heeft in 2007. Onze studie helpt het verkleinen van onzekerheden in korte termijn voorspellingen van zeespiegelstijging." Het team van Rignot combineerde bijna 2 decennia (1992-2009) aan maandelijkse satellietmetingen, samen met een geavanceerd klimaatmodel voor de regionale atmosfeer. Zo kon hij veranderingen meten in de massa van ijskappen en verbanden leggen in de snelheid waarmee het ijs verdwijnt.
De studie vergeleek twee onafhankelijke meetmethoden. De eerste karakteriseerde het verschil tussen 2 type data: interferemetrische synthetische diafragma radar data (techniek gebaseerd op licht, red.) van Europese, Canadase en Japanse satellieten en radio-echo soundings welke werden gebruikt om het massaverlies aan ijs van de ijskappen te meten. Tevens is er gebruikt gemaakt van een regionaal atmosferisch klimaatmodel van de Universiteit Utrecht of er ijs werd toegevoegd aan de ijskappen. De andere techniek gebruikte 8 jaar aan data van NASA en data van Duitse GRACE (Gravity Recovery and Climate Experiment) satellieten. Deze bekijken elke minuut het zwaartekrachtsveld van de aarde. Veranderingen in massa veroorzaken veranderingen in het veld, dus ook het smelten van ijskappen is hiermee detecteerbaar. Het team verenigde de verschillen tussen de data en vonden een overeenstemming, beide voor de totale massa en de snelheid van massaverlies, over een tijdspanne van 8 jaar durende periode. Dit valideerde de dataset en vormde zo een reeks gegevens over massaverandering van de ijskappen tussen 1992 en 2009.
Ze hebben ontdekt dat elk jaar (van de 18 jaar durende studie) de ijsmassa op Groenland stuk sneller afneemt dan het jaar ervoor, met een gemiddelde van 21.9 gigaton per jaar. Voor Antarctica is dit 14.5 gigaton per jaar. "Dit zijn 2 totaal verschillende technieken zo het is een grote doorbraak dat de resultaten zo goed passen" zei co wetenschapper Isabelle Velicogna die eveneens bij JPL en UC Irvine zit. "Het laat het enorme progressie zien hoe het ijs in massa toeneemt en afneemt door de data van GRACE te analyseren."
De wetenschappers concluderen dat, als het smelten van de ijskappen in deze mate blijft aanhouden in de komende 4 decennia, de zeespiegel met zon 15 centimeter kan stijgen wereldwijd. Samen met de geschatte stijgingen door het smelten van de glaciale ijskappen (8 cm) en thermische expansie van oceanen (9 cm) zou dit uitkomen op een totaal van 32 cm. Hoewel dit een indicatie geeft van de contributie van het ijs op de zeespiegelstijging waarschuwen de wetenschappers erop dat onzekerheden over de snelheid van het massaverlies blijven bestaan.
©onweer-online
Weer of geen weer, altijd actueel www.onweer-online.nl
Ook februari 2011 vestigt record: extreem weinig zee-ijs
Onderzoekers van het Amerikaanse National Snow & Ice Data Center (NSIDC) melden dat de ijskap van de noordpool in februari 2011 extreem klein was. In deze maand had het zeeijs een oppervlak van 14,4 miljoen vierkante kilometer. Een gedeeld maandelijks record, want ook in februari 2005 bedroeg de oppervlak van de Arctische ijskap 14,4 miljoen vierkante kilometer. De kans is groot dat dit record binnen enkele jaren verbroken gaat worden, want het gemiddelde totale oppervlak van het winterse zeeijs daalt sterk.
Februari 2011 is niet de eerste maand dit jaar met het minste zee-ijs ooit gemeten. Ook in januari 2011 was er nog nooit zo weinig zee-ijs op de Noordelijke IJszee te bekennen. Twee maanden geleden had de noordelijke ijskap een grootte van slechts 13,55 miljoen vierkante kilometer.
Het noordpoolgebied kampte in januari met hogere temperaturen door de Arctische Oscillatie. Dit is een wisselende luchtstroom, waardoor warme lucht naar de polen werd gebracht. Aan het eind van de eerste maand van dit jaar stabiliseerden de temperaturen zich. Dit zorgde ervoor dat het ijs eind januari groeide in de Labradorzee en de Saint Lawrencebaai.
Het winterse zee-ijs op de noordpool is sinds 1979 (toen begonnen de metingen) gemiddeld jaarlijks met 3,3 procent afgenomen. Hoewel het zeeijs de afgelopen decennia in de wintermaanden krimpte, is het effect in de zomer veel groter.
Scientias.nl
Onderzoekers van het Amerikaanse National Snow & Ice Data Center (NSIDC) melden dat de ijskap van de noordpool in februari 2011 extreem klein was. In deze maand had het zeeijs een oppervlak van 14,4 miljoen vierkante kilometer. Een gedeeld maandelijks record, want ook in februari 2005 bedroeg de oppervlak van de Arctische ijskap 14,4 miljoen vierkante kilometer. De kans is groot dat dit record binnen enkele jaren verbroken gaat worden, want het gemiddelde totale oppervlak van het winterse zeeijs daalt sterk.
Februari 2011 is niet de eerste maand dit jaar met het minste zee-ijs ooit gemeten. Ook in januari 2011 was er nog nooit zo weinig zee-ijs op de Noordelijke IJszee te bekennen. Twee maanden geleden had de noordelijke ijskap een grootte van slechts 13,55 miljoen vierkante kilometer.
Het noordpoolgebied kampte in januari met hogere temperaturen door de Arctische Oscillatie. Dit is een wisselende luchtstroom, waardoor warme lucht naar de polen werd gebracht. Aan het eind van de eerste maand van dit jaar stabiliseerden de temperaturen zich. Dit zorgde ervoor dat het ijs eind januari groeide in de Labradorzee en de Saint Lawrencebaai.
Het winterse zee-ijs op de noordpool is sinds 1979 (toen begonnen de metingen) gemiddeld jaarlijks met 3,3 procent afgenomen. Hoewel het zeeijs de afgelopen decennia in de wintermaanden krimpte, is het effect in de zomer veel groter.
Scientias.nl
Kou in ozonlaag Noordpool leidt tot ozonafbraak
4 april 2011 - Het was bijzonder koud in de ozonlaag afgelopen maand. De lage temperaturen in de ozonlaag boven de Noordpool hielden dit voorjaar uitzonderlijk lang aan. In de eerste helft van maart werden in de stratosfeer op zo'n 20 kilometer hoogte zelfs een paar dagen lang kouderecords gevestigd voor deze tijd van het jaar.
De aanhoudende kou in de stratosfeer, waar de ozonlaag zich bevindt, was opmerkelijk. De afgelopen jaren, in 2009 en 2010, traden juist al en vrij vroeg, achtereenvolgens in januari en halverwege februari zogenaamde stratosferische opwarmingen plaats. De temperatuur in de stratosfeer op 20 kilometer hoogte was de eerste helft van afgelopen maand nog zo laag dat polaire ijswolken (polar stratospheric clouds) konden ontstaan. In polaire ijswolken in de stratosfeer worden chloorverbindingen gevormd die de ozon in de ozonlaag boven de Noordpool afbreken. De ijswolken helpen om het chloor uit de chloorverbindingen vrij te maken waarna het vrije chloor (katalytisch) met ozon kan reageren en ozon afbreekt.
De lage ozonwaarden boven de Noordpool kwamen niet alleen door ozonafbraak in ijswolken, maar ook doordat de aanvoer van ozonrijkere lucht vanuit de tropen, begin maart minder was dan andere jaren door de sterke straalstroom rondom de Noordpoolwervel op 20 km hoogte.
De ozonlaag boven de Noordpool had nog wel een dikte van meer dan 250 Dobsoneenheden (De Dobsoneenheid geeft aan hoeveel ozon er in de lucht aanwezig is boven een bepaald punt op aarde, zie uitleg onder begrippen). Dat is veel meer dan in het ozongat boven de Zuidpool dat jaarlijks in september-november optreedt. In het jaarlijkse ozongat neemt de dikte van de ozonlaag af tot minder dan 150 Dobsoneenheden. In tegenstelling tot de Zuidpool, varieert de dikte van de ozonlaag boven de Noordpool in het voorjaar sterk van jaar tot jaar. Ook de temperatuur op 20 km hoogte boven de Noordpool kent jaarlijks sterke wisselingen.
Een situatie zoals begin maart, met aanhoudende kou in de ozonlaag, komt weinig voor. Normaal gesproken breekt de Noordpoolwervel ergens in de loop van het voorjaar op waarbij de temperatuur oploopt en het gedaan is met de ozonafbraak. Dat zien we ook nu geleidelijk gebeuren. Wel zal de relatief grote ozonafbraak dit voorjaar leiden tot een wat minder dikke ozonlaag op het noordelijk halfrond, want het duurt een tijdje voordat de verdwenen ozon weer is aangevuld.
KNMI
4 april 2011 - Het was bijzonder koud in de ozonlaag afgelopen maand. De lage temperaturen in de ozonlaag boven de Noordpool hielden dit voorjaar uitzonderlijk lang aan. In de eerste helft van maart werden in de stratosfeer op zo'n 20 kilometer hoogte zelfs een paar dagen lang kouderecords gevestigd voor deze tijd van het jaar.
De aanhoudende kou in de stratosfeer, waar de ozonlaag zich bevindt, was opmerkelijk. De afgelopen jaren, in 2009 en 2010, traden juist al en vrij vroeg, achtereenvolgens in januari en halverwege februari zogenaamde stratosferische opwarmingen plaats. De temperatuur in de stratosfeer op 20 kilometer hoogte was de eerste helft van afgelopen maand nog zo laag dat polaire ijswolken (polar stratospheric clouds) konden ontstaan. In polaire ijswolken in de stratosfeer worden chloorverbindingen gevormd die de ozon in de ozonlaag boven de Noordpool afbreken. De ijswolken helpen om het chloor uit de chloorverbindingen vrij te maken waarna het vrije chloor (katalytisch) met ozon kan reageren en ozon afbreekt.
De lage ozonwaarden boven de Noordpool kwamen niet alleen door ozonafbraak in ijswolken, maar ook doordat de aanvoer van ozonrijkere lucht vanuit de tropen, begin maart minder was dan andere jaren door de sterke straalstroom rondom de Noordpoolwervel op 20 km hoogte.
De ozonlaag boven de Noordpool had nog wel een dikte van meer dan 250 Dobsoneenheden (De Dobsoneenheid geeft aan hoeveel ozon er in de lucht aanwezig is boven een bepaald punt op aarde, zie uitleg onder begrippen). Dat is veel meer dan in het ozongat boven de Zuidpool dat jaarlijks in september-november optreedt. In het jaarlijkse ozongat neemt de dikte van de ozonlaag af tot minder dan 150 Dobsoneenheden. In tegenstelling tot de Zuidpool, varieert de dikte van de ozonlaag boven de Noordpool in het voorjaar sterk van jaar tot jaar. Ook de temperatuur op 20 km hoogte boven de Noordpool kent jaarlijks sterke wisselingen.
Een situatie zoals begin maart, met aanhoudende kou in de ozonlaag, komt weinig voor. Normaal gesproken breekt de Noordpoolwervel ergens in de loop van het voorjaar op waarbij de temperatuur oploopt en het gedaan is met de ozonafbraak. Dat zien we ook nu geleidelijk gebeuren. Wel zal de relatief grote ozonafbraak dit voorjaar leiden tot een wat minder dikke ozonlaag op het noordelijk halfrond, want het duurt een tijdje voordat de verdwenen ozon weer is aangevuld.
KNMI
IJsbedekking poolgebied blijft zeer laag
Op deze site was 6 februari van dit jaar al een verhaal te lezen over de recordlage ijsbedekking van de poolzeeën op het noordelijk halfrond in de januarimaand. Hoewel er toen nog enig uitzicht was op herstel, is dat er gedurende de rest van de winter uiteindelijk nauwelijks gekomen. De maximale ijsbedekking van de poolzeeën, bereikt op 7 maart, was precies even laag als het laagterecord dat uit het jaar 2006 stamt. Omdat later in de maartmaand weinig meer veranderde, terwijl normaal alweer alweer een beetje ijs wegsmelt, kwam maart als geheel op een eennalaatste plaats uit.
Oorzaak van de slechte start van het ijsseizoen was het weerpatroon dat ons de koude decembermaand opleverde. Normaal is het in de poolgebieden natuurlijk ijskoud. Koude lucht is zwaar en gaat dichterbij het aardoppervlak liggen dan de warmere lucht, om het poolgebied heen. De dikteverschillen tussen de koude lucht in het poolgebied en de warmere er omheen, in combinatie met de zwaartekracht en de draaiing van de aarde, maken dat om de Noordpool heen in een cirkel winden gaan waaien die de kou op zijn plaats houden. Samen heten deze winden de poolwervel. Hoe sterker deze wervel is, hoe beter de kou in het poolgebied op z’n plaats wordt gehouden. En blijft de kou op z’n plek, dan kan het zeeijs in de poolregio natuurlijk beter aangroeien.
Poolwervel
Een maat voor de kracht van de poolwervel is de AO-index. Is die positief, dan is de wervel sterk en zien we op het noordelijk halfrond vaak een sterke straalstroom. Noordelijke en zuidelijke winden komen in zo’n constellatie relatief weinig voor, de wind zit veel meer op richtingen tussen noordwest en zuidwest. Koude lucht van de Noordpool komt zo moeilijk naar het zuiden, warme lucht vanuit het zuiden moeilijk naar het noorden. Die warme lucht dringt dan ook niet tot de poolgebieden door en heeft geen kans het ijs daar te laten smelten.
Poolwervel eerst zwak
Is de AO-index negatief, dan is de poolwervel relatief zwak en komt het op het noordelijk halfrond veel vaker tot situaties waarin de wind over langgerekte gebieden uit noordelijke dan wel uit zuidelijke richtingen waait. Een duidelijk voorbeeld hiervan maakten we de afgelopen decembermaand mee. Een zeer sterk hogedrukgebied in de regio Groenland//IJsland was er toen de oorzaak van dat de wind (vooral in de bovenlucht) in Europa lange tijd uit het noorden waaide. Bij ons reageerde toen vrijwel voortdurend de winter (veel kou verliet het poolgebied en stroomde naar het zuiden). Aan de andere kant van de oceaan was de (bovenlucht)wind juist voortdurend zuidelijk. Warme lucht kwam daar heel ver naar het noorden, tot in de poolregio’s, en hield de aangroei van het zeeijs tegen. Toen kwamen ook de grote tekorten aan zeeijs tot stand, die vervolgens de hele winter overleefd hebben.
In een van de kaartjes naast dit verhaal is goed te zien hoe de AO-index halverwege januari omsloeg van sterk negatief, in de periode daarvoor, naar positief gedurende de rest van de winter. Feitelijk zou je op grond hiervan verwachten dat het in poolgebied kouder zou worden, met wat extra ijsaangroei als gevolg. In werkelijkheid is daar nauwelijks iets van gebleken. Het kaartje naast dit verhaal, dat de opgetreden gemiddelde temperatuur gedurende de winter in het gebied binnen 80 graden noord laat zien, toont heel mooi hoe die gemiddelde temperatuur vrijwel de hele winter ver boven normaal bleef. Gedurende de maartmaand werden vooral aan de oostzijde van de Arctische zee erg hoge temperaturen gemeten, gemiddeld zo tussen 4 en 9 graden boven de voor de tijd van het jaar normale waarden. Lagere dan normale temperaturen traden alleen op boven Groenland, de Noorse zee en boven delen van Canada.
Leeftijd ijs
Aan het einde van het winterseizoen wordt met satellieten ieder jaar ook in beeld gebracht wat de gemiddelde leeftijd is van het ijs in de Arctische gebieden. Al jarenlang blijkt het aandeel van meerjarig ijs (ijs dat meerdere smeltseizoenen heeft overleefd) sterk terug te lopen. Steeds grotere delen van de poolzeeën zijn aan het begin van het smeltseizoen bedekt met jong, vaak eenjarig ijs dat nog erg dun is en sterk gevoelig voor smelt gedurende de warme zomermaanden. Dit jaar blijkt het aandeel van meerjarig ijs iets te zijn toegenomen ten opzichte van voorgaande jaren. Toch blijft het aandeel ervan veel kleiner dan normaal. Het oudste ijs in het poolgebied heeft nu een leeftijd van ongeveer 4 jaar. Vroeger was een groot deel van de Arctische zeeën nog bedekt met meerjarig ijs, dat gedurende de zomermaanden veel makkelijker standhield.
Recordminimum?
Of dit alles nu betekent dat we de komende zomer op een nieuw zeeijsminimum afkoersen, is verre van zeker. Veel zal afhangen van hoe het weer in het poolgebied zich de komende maanden ontwikkelt. Niet alleen de temperaturen zijn daarbij belangrijk, ook de hoeveelheid zonneschijn, het overheersende windregime en de exacte ligging van zeestromingen die warm water het gebied in voeren, spelen een belangrijke rol. Voor wie dit allemaal zelf wil volgen is de ‘Arctic theme page’ een aanrader waarop een keur aan info over de ijsontwikkeling in het poolgebied aan te treffen is. Het leukst op deze pagina zijn de webcams die door middel van foto’s iedere dag laten zien hoe het er met het ijs en de temperaturen in het poolgebied voorstaat
Bron
Op deze site was 6 februari van dit jaar al een verhaal te lezen over de recordlage ijsbedekking van de poolzeeën op het noordelijk halfrond in de januarimaand. Hoewel er toen nog enig uitzicht was op herstel, is dat er gedurende de rest van de winter uiteindelijk nauwelijks gekomen. De maximale ijsbedekking van de poolzeeën, bereikt op 7 maart, was precies even laag als het laagterecord dat uit het jaar 2006 stamt. Omdat later in de maartmaand weinig meer veranderde, terwijl normaal alweer alweer een beetje ijs wegsmelt, kwam maart als geheel op een eennalaatste plaats uit.
Oorzaak van de slechte start van het ijsseizoen was het weerpatroon dat ons de koude decembermaand opleverde. Normaal is het in de poolgebieden natuurlijk ijskoud. Koude lucht is zwaar en gaat dichterbij het aardoppervlak liggen dan de warmere lucht, om het poolgebied heen. De dikteverschillen tussen de koude lucht in het poolgebied en de warmere er omheen, in combinatie met de zwaartekracht en de draaiing van de aarde, maken dat om de Noordpool heen in een cirkel winden gaan waaien die de kou op zijn plaats houden. Samen heten deze winden de poolwervel. Hoe sterker deze wervel is, hoe beter de kou in het poolgebied op z’n plaats wordt gehouden. En blijft de kou op z’n plek, dan kan het zeeijs in de poolregio natuurlijk beter aangroeien.
Poolwervel
Een maat voor de kracht van de poolwervel is de AO-index. Is die positief, dan is de wervel sterk en zien we op het noordelijk halfrond vaak een sterke straalstroom. Noordelijke en zuidelijke winden komen in zo’n constellatie relatief weinig voor, de wind zit veel meer op richtingen tussen noordwest en zuidwest. Koude lucht van de Noordpool komt zo moeilijk naar het zuiden, warme lucht vanuit het zuiden moeilijk naar het noorden. Die warme lucht dringt dan ook niet tot de poolgebieden door en heeft geen kans het ijs daar te laten smelten.
Poolwervel eerst zwak
Is de AO-index negatief, dan is de poolwervel relatief zwak en komt het op het noordelijk halfrond veel vaker tot situaties waarin de wind over langgerekte gebieden uit noordelijke dan wel uit zuidelijke richtingen waait. Een duidelijk voorbeeld hiervan maakten we de afgelopen decembermaand mee. Een zeer sterk hogedrukgebied in de regio Groenland//IJsland was er toen de oorzaak van dat de wind (vooral in de bovenlucht) in Europa lange tijd uit het noorden waaide. Bij ons reageerde toen vrijwel voortdurend de winter (veel kou verliet het poolgebied en stroomde naar het zuiden). Aan de andere kant van de oceaan was de (bovenlucht)wind juist voortdurend zuidelijk. Warme lucht kwam daar heel ver naar het noorden, tot in de poolregio’s, en hield de aangroei van het zeeijs tegen. Toen kwamen ook de grote tekorten aan zeeijs tot stand, die vervolgens de hele winter overleefd hebben.
In een van de kaartjes naast dit verhaal is goed te zien hoe de AO-index halverwege januari omsloeg van sterk negatief, in de periode daarvoor, naar positief gedurende de rest van de winter. Feitelijk zou je op grond hiervan verwachten dat het in poolgebied kouder zou worden, met wat extra ijsaangroei als gevolg. In werkelijkheid is daar nauwelijks iets van gebleken. Het kaartje naast dit verhaal, dat de opgetreden gemiddelde temperatuur gedurende de winter in het gebied binnen 80 graden noord laat zien, toont heel mooi hoe die gemiddelde temperatuur vrijwel de hele winter ver boven normaal bleef. Gedurende de maartmaand werden vooral aan de oostzijde van de Arctische zee erg hoge temperaturen gemeten, gemiddeld zo tussen 4 en 9 graden boven de voor de tijd van het jaar normale waarden. Lagere dan normale temperaturen traden alleen op boven Groenland, de Noorse zee en boven delen van Canada.
Leeftijd ijs
Aan het einde van het winterseizoen wordt met satellieten ieder jaar ook in beeld gebracht wat de gemiddelde leeftijd is van het ijs in de Arctische gebieden. Al jarenlang blijkt het aandeel van meerjarig ijs (ijs dat meerdere smeltseizoenen heeft overleefd) sterk terug te lopen. Steeds grotere delen van de poolzeeën zijn aan het begin van het smeltseizoen bedekt met jong, vaak eenjarig ijs dat nog erg dun is en sterk gevoelig voor smelt gedurende de warme zomermaanden. Dit jaar blijkt het aandeel van meerjarig ijs iets te zijn toegenomen ten opzichte van voorgaande jaren. Toch blijft het aandeel ervan veel kleiner dan normaal. Het oudste ijs in het poolgebied heeft nu een leeftijd van ongeveer 4 jaar. Vroeger was een groot deel van de Arctische zeeën nog bedekt met meerjarig ijs, dat gedurende de zomermaanden veel makkelijker standhield.
Recordminimum?
Of dit alles nu betekent dat we de komende zomer op een nieuw zeeijsminimum afkoersen, is verre van zeker. Veel zal afhangen van hoe het weer in het poolgebied zich de komende maanden ontwikkelt. Niet alleen de temperaturen zijn daarbij belangrijk, ook de hoeveelheid zonneschijn, het overheersende windregime en de exacte ligging van zeestromingen die warm water het gebied in voeren, spelen een belangrijke rol. Voor wie dit allemaal zelf wil volgen is de ‘Arctic theme page’ een aanrader waarop een keur aan info over de ijsontwikkeling in het poolgebied aan te treffen is. Het leukst op deze pagina zijn de webcams die door middel van foto’s iedere dag laten zien hoe het er met het ijs en de temperaturen in het poolgebied voorstaat
Bron
Ja, het ijswatcher seizoen 2011 is reeds begonnen 
Neven's blog is natuurlijk weer de place to be. Interessante discussies en analyses van echte ijsgekken. Vreemd eigenlijk dat een blog welke vorig jaar pas is begonnen zo snel al dé plek is geworden voor leken als mijzelf...
Spannend en gelijkertijd zorgwekkend voorproefje.
Neven's blog is natuurlijk weer de place to be. Interessante discussies en analyses van echte ijsgekken. Vreemd eigenlijk dat een blog welke vorig jaar pas is begonnen zo snel al dé plek is geworden voor leken als mijzelf...
Spannend en gelijkertijd zorgwekkend voorproefje.
Ook niet goed voor Arctische ijsgroei in de winter, de periode waarin de ijskoude maanden lange nacht de toenemende smelt in de zomer moet compeseren, waren de extreem hoge temperaturen in het Arctische gebied de afgelopen maanden. Terwijl wij een redelijk koude winter kregen met 1 graad onder het langjarige gemiddelde was het in Noordelijk Canada zo'n 10 graden warmer met uitschieters van 30 graden (!!) warmer dan normaal.
May 4, 2011
Slow start to summer sea ice melt
Arctic sea ice declined slowly through most of April. Because of the slow decline in April, ice extent for the month as a whole did not approach record lows, as it did in March. However, ice extent began to decline more quickly towards the end of the month.
Central Russia saw an early retreat of snow cover, as a result of prevailing warm conditions during the past winter over the eastern Arctic and Siberia.
Arctic sea ice extent for April 2011 was 14.15 million square kilometers (5.46 million square miles). The magenta line shows the 1979 to 2000 median extent for that month. The black cross indicates the geographic North Pole.
Overview of conditions
Mean ice extent for the month was 14.15 million square kilometers (5.46 million square miles). This is 850,000 square kilometers (328,000 square miles) below the average for the reference period of 1979 to 2000.
Ice extent was lower than average in much of the northern North Atlantic, including the Barents Sea and Greenland Sea, and in the Canadian Maritime regions and Sea of Okhotsk. Only scattered areas in the Bering Sea and Baffin Bay had more extensive sea ice than average for this time of year.
Conditions in context
Ice extent declined through the month more slowly than usual, at an average rate of 29,950 square kilometers per day (11,560 square miles per day). The average daily rate of decline for 1979 to 2000 was 40,430 square kilometers (15,610 square miles) per day.
Cool conditions helped retain ice in Baffin Bay, between Canada and Greenland. Most of the ice loss during April was in the Kara Sea, north of Siberia, and the northern Baltic Sea in Europe. Ice also retreated rapidly in the western Bering Sea and the Sea of Okhotsk.
Towards the end of April, ice loss accelerated in the eastern Arctic as temperatures warmed there, leading to the formation of open water areas, or polynyas, near Franz Joseph Land and along the coast in the Kara Sea. Open water also started to form in Hudson Bay and Hudson Strait.
The graph above shows daily Arctic sea ice extent as of May 1, 2011, along with daily ice extents for previous low-ice-extent years in the month of April. Light blue indicates 2011, dashed green shows 2007, pink indicates 2006, and dark gray shows the 1979 to 2000 average. The gray area around the average line shows the two standard deviation range of the data
April 2011 compared to past years
April 2011 continued the overall downward trend of the past thirty years, ranking fifth lowest in the satellite record. The two lowest years for April were 2007 and 2006.
Monthly April ice extent for 1979 to 2011 shows a decline of 2.6% per decade.
Warm temperatures for Asian Arctic; cool for northern North America
For most of April, nearly all of the eastern Arctic, north of Europe and Russia, remained warmer than average. The largest anomalies were over central Russia, northern Siberia and the Laptev and East Siberian Seas, where temperatures averaged over the month were approximately 6 degrees Celsius (11 degrees Fahrenheit) above average. In contrast, most of the western Arctic was cooler than normal, with temperatures 6 degrees Celsius (11 degrees Fahrenheit) cooler than average over Davis Strait and Baffin Bay.
The eastern Arctic remained warmer than average all winter. This suggests that that sea ice there did not thicken as much as in past winters, and may retreat rapidly as the summer melt season progresses. University of Washington's Pan-Arctic Ice Ocean Modeling and Assimilation System (PIOMAS) model of sea ice volume reflects this, showing continued very low ice mass in the Arctic compared to previous decades.
Meanwhile, the atmospheric circulation for April was characterized by a strong positive phase of the Arctic Oscillation (AO), with unusually low sea level pressure over much of the Arctic Ocean, and the lowest pressures between Greenland and Iceland. This pattern helped to draw warm air into the eastern Arctic. How this will affect observed sea ice conditions at the end of this summer remains to be seen.
The map of air temperature anomalies for April 1 to 29, 2011 show warmer-than-normal conditions over Russia and the eastern Arctic, with coolder-than-normal conditions over North America and Greenland.
Snow cover update
Warm conditions in central Russia, linked to the positive phase of the Arctic Oscillation, promoted an early retreat of snow cover in a broad band stretching from the Urals to far eastern Siberia. However, in North America several late snowstorms led to higher-than-average monthly snow extents in the northern Plains states and western Canadian provinces. Greater-than-average
snowcover was seen in the Tibetan plateau and east of the Urals.
This snow cover anomaly map for April 2011 shows the difference between snow cover this April, compared with average snow cover for April 1971 to 2000. Areas in orange and red indicate lower-than-usual snow cover, while regions in blue had more snow than normal.
bron
Slow start to summer sea ice melt
Arctic sea ice declined slowly through most of April. Because of the slow decline in April, ice extent for the month as a whole did not approach record lows, as it did in March. However, ice extent began to decline more quickly towards the end of the month.
Central Russia saw an early retreat of snow cover, as a result of prevailing warm conditions during the past winter over the eastern Arctic and Siberia.
Arctic sea ice extent for April 2011 was 14.15 million square kilometers (5.46 million square miles). The magenta line shows the 1979 to 2000 median extent for that month. The black cross indicates the geographic North Pole.
Overview of conditions
Mean ice extent for the month was 14.15 million square kilometers (5.46 million square miles). This is 850,000 square kilometers (328,000 square miles) below the average for the reference period of 1979 to 2000.
Ice extent was lower than average in much of the northern North Atlantic, including the Barents Sea and Greenland Sea, and in the Canadian Maritime regions and Sea of Okhotsk. Only scattered areas in the Bering Sea and Baffin Bay had more extensive sea ice than average for this time of year.
Conditions in context
Ice extent declined through the month more slowly than usual, at an average rate of 29,950 square kilometers per day (11,560 square miles per day). The average daily rate of decline for 1979 to 2000 was 40,430 square kilometers (15,610 square miles) per day.
Cool conditions helped retain ice in Baffin Bay, between Canada and Greenland. Most of the ice loss during April was in the Kara Sea, north of Siberia, and the northern Baltic Sea in Europe. Ice also retreated rapidly in the western Bering Sea and the Sea of Okhotsk.
Towards the end of April, ice loss accelerated in the eastern Arctic as temperatures warmed there, leading to the formation of open water areas, or polynyas, near Franz Joseph Land and along the coast in the Kara Sea. Open water also started to form in Hudson Bay and Hudson Strait.
The graph above shows daily Arctic sea ice extent as of May 1, 2011, along with daily ice extents for previous low-ice-extent years in the month of April. Light blue indicates 2011, dashed green shows 2007, pink indicates 2006, and dark gray shows the 1979 to 2000 average. The gray area around the average line shows the two standard deviation range of the data
April 2011 compared to past years
April 2011 continued the overall downward trend of the past thirty years, ranking fifth lowest in the satellite record. The two lowest years for April were 2007 and 2006.
Monthly April ice extent for 1979 to 2011 shows a decline of 2.6% per decade.
Warm temperatures for Asian Arctic; cool for northern North America
For most of April, nearly all of the eastern Arctic, north of Europe and Russia, remained warmer than average. The largest anomalies were over central Russia, northern Siberia and the Laptev and East Siberian Seas, where temperatures averaged over the month were approximately 6 degrees Celsius (11 degrees Fahrenheit) above average. In contrast, most of the western Arctic was cooler than normal, with temperatures 6 degrees Celsius (11 degrees Fahrenheit) cooler than average over Davis Strait and Baffin Bay.
The eastern Arctic remained warmer than average all winter. This suggests that that sea ice there did not thicken as much as in past winters, and may retreat rapidly as the summer melt season progresses. University of Washington's Pan-Arctic Ice Ocean Modeling and Assimilation System (PIOMAS) model of sea ice volume reflects this, showing continued very low ice mass in the Arctic compared to previous decades.
Meanwhile, the atmospheric circulation for April was characterized by a strong positive phase of the Arctic Oscillation (AO), with unusually low sea level pressure over much of the Arctic Ocean, and the lowest pressures between Greenland and Iceland. This pattern helped to draw warm air into the eastern Arctic. How this will affect observed sea ice conditions at the end of this summer remains to be seen.
The map of air temperature anomalies for April 1 to 29, 2011 show warmer-than-normal conditions over Russia and the eastern Arctic, with coolder-than-normal conditions over North America and Greenland.
Snow cover update
Warm conditions in central Russia, linked to the positive phase of the Arctic Oscillation, promoted an early retreat of snow cover in a broad band stretching from the Urals to far eastern Siberia. However, in North America several late snowstorms led to higher-than-average monthly snow extents in the northern Plains states and western Canadian provinces. Greater-than-average
snowcover was seen in the Tibetan plateau and east of the Urals.
This snow cover anomaly map for April 2011 shows the difference between snow cover this April, compared with average snow cover for April 1971 to 2000. Areas in orange and red indicate lower-than-usual snow cover, while regions in blue had more snow than normal.
bron
Denemarken van plan Noordpool te claimen
Uit gelekte documenten blijkt dat de Deense regering van plan is de Noordpool en andere delen in het Arctische gebied te claimen. Door het smeltende poolijs komen nieuwe scheepvaartroutes en visgronden beschikbaar en wordt het eenvoudiger om te boren naar olie en gas.
In het concept-document, met de naam 'Strategie voor het Arctische gebied', staat ook dat het Deense ministerie van wetenschap begonnen is gegevens te verzamelen om uiterlijk 2014 formeel een claim te kunnen indienen bij de Verenigde Naties.
De Deense regering bevestigde dinsdag de authenticiteit van het document dat online werd geplaatst door de Deense krant Information. Volgens de Deense minister van buitenlandse zaken wordt er echter nog gewerkt aan het plan. De uiteindelijk versie wordt in juni verwacht. (AP)
AD
Uit gelekte documenten blijkt dat de Deense regering van plan is de Noordpool en andere delen in het Arctische gebied te claimen. Door het smeltende poolijs komen nieuwe scheepvaartroutes en visgronden beschikbaar en wordt het eenvoudiger om te boren naar olie en gas.
In het concept-document, met de naam 'Strategie voor het Arctische gebied', staat ook dat het Deense ministerie van wetenschap begonnen is gegevens te verzamelen om uiterlijk 2014 formeel een claim te kunnen indienen bij de Verenigde Naties.
De Deense regering bevestigde dinsdag de authenticiteit van het document dat online werd geplaatst door de Deense krant Information. Volgens de Deense minister van buitenlandse zaken wordt er echter nog gewerkt aan het plan. De uiteindelijk versie wordt in juni verwacht. (AP)
AD
quote:West-Antarctica voegt extra decimeters toe aan zeespiegel
UTRECHT - Sneller afsmelten van de West-Antarctische ijskap dreigt de totale zeespiegelstijging in deze eeuw met enkele decimeters te verhogen, meldt een nieuw rapport van het Scientific Committee on Antarctic Research (SCAR).
Daarmee komt volgens de onderzoekers de gemiddelde zeespiegelstijging op 1,4 meter en wordt het risico op overstromingen langs laaggelegen kusten wereldwijd aanzienlijk verhoogd.
“We zien dat de gletsjers op West-Antarctica snel genoeg smelten om bij te dragen aan een zeespiegelstijging van 1,4 meter. Maar scenario’s met nóg snellere stijgingen lijken ons onwaarschijnlijk, op basis van onze kennis van ijskappen”, zegt Colin Summerhayes, hoofd van het onderzoekscomité.
Het laatste IPCC-rapport gaat nog uit van een zeespiegelstijging van 18 tot 59 centimeter tegen het jaar 2100. Wetenschappers waarschuwen sindsdien dat dit rapport nieuwe inzichten van versnelde ijssmelt nog niet goed weergeeft. Ook op Groenland en de Oost-Antarctische ijskap blijkt de opwarming en het verlies aan ijsmassa sneller te verlopen dan eerder aangenomen.
Venetië
In gebieden die nu al vatbaar zijn voor wateroverlast onder springvloeden of hoge rivierafvoeren, zoals Venetië, dat door hoge waterstanden momenteel voor de helft blank staat, zal het risico op ernstige overstromingen flink toenemen.
Aantasting van de infrastructuur van miljoenensteden, zoals rioleringsnetwerken die hun natuurlijk verhang verliezen en het vollopen van metrotunnels, kan een onverzekerbare financiële schadepost worden.
Ontheemden
Volgens het Ontwikkelingsprogramma van de VN zullen in deze eeuw wereldwijd honderden miljoenen mensen hun vruchtbare rivierdelta’s moeten opgeven.
Nu halverwege juni (met 2 meter temperaturen boven of rond het vriespunt in het Noordpoolgebied) is het weer spannend wat de Arctic Ice Extend zal gaan doen.
De situatie nu op het kaartje van the Cryosphere today
En de grafiek van de arctic Ice extend, (ik neem die van de Universiteit van Bremen)
Zo te zien lijkt de extend voor de komende 3 a 4 weken als een laagste ooit in de grafiek te ontwikkelen.
Dat zegt natuurlijk nog niets over wat het uiteindelijke minimum in september zal zijn. 2007 blijft uitzonderlijk toen dat ijs in de Beaufortzee zo fragmenteerde. Maar het lijkt er wel op dat de arctic ook dit jaar weer op een lage Ice extend afstevent..
[ Bericht 0% gewijzigd door barthol op 16-06-2011 21:09:34 (typo) ]
De situatie nu op het kaartje van the Cryosphere today
En de grafiek van de arctic Ice extend, (ik neem die van de Universiteit van Bremen)
Zo te zien lijkt de extend voor de komende 3 a 4 weken als een laagste ooit in de grafiek te ontwikkelen.
Dat zegt natuurlijk nog niets over wat het uiteindelijke minimum in september zal zijn. 2007 blijft uitzonderlijk toen dat ijs in de Beaufortzee zo fragmenteerde. Maar het lijkt er wel op dat de arctic ook dit jaar weer op een lage Ice extend afstevent..
[ Bericht 0% gewijzigd door barthol op 16-06-2011 21:09:34 (typo) ]
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Even het rampjaar vergelijken met nu en met 30 jaar geleden.
De grafiek laat zien dat 2011 onder 2007 zit.
Wat ook opvalt is dat er in 2007 meer sneeuw lag dan nu in 2011.
[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 17-06-2011 19:13:35 ]
De grafiek laat zien dat 2011 onder 2007 zit.
Wat ook opvalt is dat er in 2007 meer sneeuw lag dan nu in 2011.
[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 17-06-2011 19:13:35 ]
Het smeltseizoen is nu in vele opzichten verder dan in dat 'rampjaar' 2007, maar er is 1 groot verschil, en dat is wat er toen in 2007 in de Beaufort zee gebeurde. Het opbreken van het ijs daar.quote:Op vrijdag 17 juni 2011 18:59 schreef aloa het volgende:
Even het rampjaar vergelijken met nu en met 30 jaar geleden.
De grafiek laat zien dat 2011 onder 2007 zit.
Wat ook opvalt is dat er in 2007 meer sneeuw lag dan nu in 2011.
Dat gaf later (juli 2007) een versnelde smelt in arctische basin.
Ik heb een iets gedetailleerde kaart van 13 Jun 2007, (klikken voor een hoge resolutie) en daarop is goed te zien hoe het ijs in het arctische bassin bij de beaufortzee al vroeg kwetsbaar was.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Het Arctic Monitoring and Assessment Program heeft een nieuw rapport uitgebracht. Enkele opmerkelijke highlights:
quote:The research confirms that warming in the Arctic has been occurring at twice the global average warming trend since 1980.
(Merk op dat het 'beste wetenschapsblog' WTFUWT focust op het feit dat de lucht temperatuur dit jaar iets lager is dan vorig jaar. Jawel, dat is heel belangrijk...)quote:Surface air temperatures in the Arctic since 2005 have been higher than for any five-year period since measurements began around 1880, and summer temperatures in the region have been higher in the past few decades than at any time in the past 2,000 years.
Hmm, ik kan het niet laten: de IPCC Himalaya fout was groot opgeblazen door de 'skeptici', waar is hun verontwaardiging nu de zeespiegelstijging grof onderschat blijkt?quote:Rachold says the new body of research findings suggest the cautious figures for sea level rise contained in the last IPCC report underestimate the trend.
"The latest figures show very clearly that the sea level rise we can expect by 2100 will be much higher than predicted. This is connected to the fact that the Greenland ice sheet is currently melting at a very fast rate."
The new report by the (AMAP) projects sea levels to rise by between 0.9 and 1.6 meters by the end of the century - significantly more than the IPCC's 2007 projections (18 to 59 centimeters).
quote:If the Greenland ice sheet were to melt completely, which would take several hundred years, sea level could rise by 7 meters – more than enough to inundate many of the world's coastal megacities.
(Bron)quote:"Emissions are now running right on the line of the worst scenario the IPCC is calculating. So in the long run this would mean a 4 degree, or even higher, increase of temperature by the end of the century."
