Taakstraf beter dan gevangenis

Je kan het ook omdraaien; als de rechters gelijke gevallen taakstraf danwel gevangenisstraf opleggen dan tonen ze een enorme willekeur. Schandalig gepruts dan wat onmiddellijk aanleiding zou moeten geven tot schorsing, aftreden der Minister en een parlementaire etiquette.

Althans, als je echt serieus gelooft dat de suggestie van het onderzoek klopt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Napalm op 04-09-2009 20:29:12 ]

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 18:26 schreef Reya het volgende:
Maar dat brengt ons terug op de onvermijdelijke conclusie dat causaliteit niet vast valt te stellen, omdat we nooit onze complete leefomgeving (en dus ook niet onze onderzoeksomgeving) kunnen controleren. Dan kun je vervolgens vaststellen dat wetenschapsbeoefening geen zin heeft, of je kunt accepteren dat we het nou eenmaal altijd met suboptimale middelen zullen moeten doen. Het betreffende onderzoek heeft een betrekkelijk zwakke controlestructuur, maar dat laat onverlet dat een interessante hypothese wordt opgeworpen, en dat er nog genoeg ruimte is voor kruisvalidatie, eventueel via datasets die omvattender controlemodellen toestaan.

Ik zie niet in hoe dat het wezenlijke probleem zou kunnen verhelpen dat rechters al anticiperen op en onderdeel uitmaken van die causaliteit.

En de vraag of wetenschapsbeoefening zin heeft is een andere dan de vraag of deze wetenschapsbeoefening ook zin heeft. Wetenschapsbeoefening die niks aantoont en evenmin een inzicht geeft wat we nog niet hadden lijkt me niet zinvol. Je kunt je zelfs afvragen of het als wetenschapsbeoefening kwalificeert.

Het is natuurlijk wel heel zinvol voor de bühne. Maar dat is het verhaal van wetenschap als de lantaarnpaal voor de dronkenman: Niet om in het licht te gaan staan maar om steun bij te vinden.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 19:40 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Ik zie niet in hoe dat het wezenlijke probleem zou kunnen verhelpen dat rechters al anticiperen op en onderdeel uitmaken van die causaliteit.

En de vraag of wetenschapsbeoefening zin heeft is een andere dan de vraag of deze wetenschapsbeoefening ook zin heeft. Wetenschapsbeoefening die niks aantoont en evenmin een inzicht geeft wat we nog niet hadden lijkt me niet zinvol. Je kunt je zelfs afvragen of het als wetenschapsbeoefening kwalificeert.

Het is natuurlijk wel heel zinvol voor de bühne. Maar dat is het verhaal van wetenschap als de lantaarnpaal voor de dronkenman: Niet om in het licht te gaan staan maar om steun bij te vinden.

Het oordeel van rechters dat voor het selectiemechanisme zorgt valt wel mogelijk wel na te bootsen; het zou me niet verbazen dat, zeker in kleine zaken, het oordeel van rechters sterk afhangt van enkele primaire factoren die wellicht meetbaar of benaderbaar zijn. In hoeverre dat ook werkelijk kan en de juiste informatie voor handen is zou ik niet durven te zeggen, het is mijn vakgebied niet. In elke studie waarbij menselijke actoren zijn betrokken is er echter - vermoedelijk - sprake van een stukje oncontroleerbare variantie, dus dit onderzoek is daarbij vergeleken moeilijk een uitzondering te noemen.

Wat wetenschapsbeoefening, en zinvolle wetenschapsbeoefening is, lijkt me voor iedereen een onbeantwoorde vraag. Ik denk niet dat er een sluitend antwoord op valt te geven, maar een grote meerderheid van de wetenschappelijke publicaties doen in feite niet meer dan de heersende opvattingen over een zeker vraagstuk bevestigen, dus een eventuele vereiste dat wetenschap tot revolutionaire inzichten zou moeten leiden, lijkt me een wat al te hoge doelstelling.

Als het om studies naar menselijk gedrag gaat is er meer nodig dan alleen wat cijfers en grafieken.
Daar zit ook gelijk het enorme probleem bij dit bericht, dat overigens veel te weinig inzicht in het onderzoek zelf verschaft. Ik vind het een erg vreemd onderzoek en het verbaast me dat een 'hoogleraar criminologie' zulke voorbarige conclusies durft te trekken.

Ten eerste omdat ik nergens kan opmaken om welke delicten het gaat. Dat maakt nogal wat uit. Het maakt ook uit wat voor daders het zijn, wat natuurlijk samenvalt. Mensen die een gevangenisstraf krijgen, hebben in de ogen van de rechter een zwaarder vergrijp begaan dan iemand die een taakstraf krijgt. Het is voor de hand liggend dat deze mensen dus ook een slechtere, criminelere inslag hebben. Het is dus ook aannemelijk dat deze mensen sneller in herhaling vallen, vooral bij bepaalde delicten (zeden- bijv) is de kans op herhaling erg groot. Dat verschil zie ik nergens verwerkt in dit onderzoek. Er wordt hier een klassieke fout gemaakt welke ik erg vaak zie bij sociale wetenschappers: het niet maken van een onderscheid tussen een statistisch verband en een causaal verband.
Het is een statistisch gegeven dat armen meer misdaden plegen dan rijken. Wil dat zeggen dat armoede zelf de misdaad aanwakkert? Niet per se. Het kan van invloed zijn, maar die is gering en dus overdreven.
Een soortgelijk probleem zien we hier: Er blijkt een statistisch verband te zijn, maar dat bewijst helemaal niet dat mensen in herhaling vallen doordat ze in het gevang hebben gezeten. Ik vind het zelfs een vergezochte conclusie.

In Nederland barst het van de linkse rechters, die straffen dus slinks....

Recidive is normaal geworden, dat levert werk op voor de linkse hulpverleners en zo is het cirkeltje weer rond...en dat blijft ook zo.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 19:59 schreef Reya het volgende:
Het oordeel van rechters dat voor het selectiemechanisme zorgt valt wel mogelijk wel na te bootsen; het zou me niet verbazen dat, zeker in kleine zaken, het oordeel van rechters sterk afhangt van enkele primaire factoren die wellicht meetbaar of benaderbaar zijn. In hoeverre dat ook werkelijk kan en de juiste informatie voor handen is zou ik niet durven te zeggen, het is mijn vakgebied niet. In elke studie waarbij menselijke actoren zijn betrokken is er echter - vermoedelijk - sprake van een stukje oncontroleerbare variantie, dus dit onderzoek is daarbij vergeleken moeilijk een uitzondering te noemen.

Het is dus geen oncontroleerbaar variabele, het is een variabele die de rechters controleren. Ze geven taakstraffen aan mensen omdat en opdat ze niet zullen recidiveren, en dan komt dat grotendeels uit, en dan gaan onderzoekers roepen dat de taakstraf maakt dat ze niet recediveren. Terwijl de rechter van de mensen met een taakstraf al hadden beslist dat die waarschijnlijk niet zouden revalideren.

Als je wilt vergelijken dan moet je vergelijken met toen er nog geen taakstraffen werden gegeven. Is de recidive afgenomen met de invoering van taakstraffen of niet? Dan heb je al bijna je causaal verband.

quote:

Wat wetenschapsbeoefening, en zinvolle wetenschapsbeoefening is, lijkt me voor iedereen een onbeantwoorde vraag. Ik denk niet dat er een sluitend antwoord op valt te geven, maar een grote meerderheid van de wetenschappelijke publicaties doen in feite niet meer dan de heersende opvattingen over een zeker vraagstuk bevestigen, dus een eventuele vereiste dat wetenschap tot revolutionaire inzichten zou moeten leiden, lijkt me een wat al te hoge doelstelling.

Nee, maar het lijkt me dat we na een onderzoek meer moeten weten ten aanzien van de gestelde vraag of theorie dan daarvoor, ook al is het maar een beetje. Anders kunnen we er beter een ander voorvoegsel voor zetten dan 'weten', neuzelschap of zo. We wisten al dat taakgestraften minder vaak recidiveerden, en of er een causale relatie is met taakstraf weten we nog steeds niet. Welke vordering is er dan geboekt?

quote:

Op donderdag 3 september 2009 14:18 schreef Mr.K het volgende:

[..]

Er is nogal eens kritiek op de linkse kerk wat betreft de aanpak van criminaliteit. Rechts vind deze aanpak te soft. Kreten als "de dader zal er wel weer met een taakstrafje vanaf komen" en "alsof een maandje schoffelen helpt" verschijnen nogal eens op dit forum. Uit dit onderzoek blijkt dat taakstraffen dus wel degelijk helpen, vergeleken met gevangenisstraffen. Mijn vraag is: zijn er die-hard rechts stemmers die hun mening veranderen na zulke onderzoeken? Het zou wel logisch zijn, want rechts claimt altijd rationeel te zijn, dan moet je ook op de feiten afgaan, toch?

Nee, omdat ...

quote:

Daders die tot een werkstraf veroordeeld worden gaan beduidend minder vaak weer de fout in. Daders met een korte gevangenisstraf vervallen twee keer zo vaak in herhaling. Dit geldt voor zowel vrouwen als mannen.

Correlatie impliceert geen causaliteit.


Je moet dus aantonen dat er een oorzakelijk verband tussen lage recidive en de taakstraf. En dat doe je niet door een andere statistiek (de relatie tussen recidive en gevangenisstraf) erbij te pakken.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 21:11 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Het is dus geen oncontroleerbaar variabele, het is een variabele die de rechters controleren. Ze geven taakstraffen aan mensen omdat en opdat ze niet zullen recidiveren, en dan komt dat grotendeels uit, en dan gaan onderzoekers roepen dat de taakstraf maakt dat ze niet recediveren. Terwijl de rechter van de mensen met een taakstraf al hadden beslist dat die waarschijnlijk niet zouden revalideren.

Als je wilt vergelijken dan moet je vergelijken met toen er nog geen taakstraffen werden gegeven. Is de recidive afgenomen met de invoering van taakstraffen of niet? Dan heb je al bijna je causaal verband.
[..]

Dat lijkt me niet direct een opportune strategie. Ten eerste omdat ik betwijfel of de data ervoor aanwezig zijn, maar vooral omdat je in dat geval niet randomiseert over settings (in dit geval, de tijdsspanne). Wederom kunnen er - in theorie oneindig veel - ongeobserveerde variabelen aanwezig zijn die covariëren met zowel onafhankelijke als afhankelijke variabele. Desalniettemin zou het wellicht de moeite waard zijn om een poging te wagen, maar als de gegevens voorhanden zijn, is dat vermoedelijk allang gebeurt.

quote:

Nee, maar het lijkt me dat we na een onderzoek meer moeten weten ten aanzien van de gestelde vraag of theorie dan daarvoor, ook al is het maar een beetje. Anders kunnen we er beter een ander voorvoegsel voor zetten dan 'weten', neuzelschap of zo. We wisten al dat taakgestraften minder vaak recidiveerden, en of er een causale relatie is met taakstraf weten we nog steeds niet. Welke vordering is er dan geboekt?

Het model - inclusief onbekende factoren - is geconsolideerd, over een - zover duidelijk wordt - een nog niet eerder verkende combinatie van units en settings. Heel veel onderzoek doet weinig anders dan dat; nu wordt er echter plots wat publiciteit aan gegeven.

(Overigens zou je kunnen stellen dat het gebruikte controlemodel onvoldoende correleert met de afhankelijke variabele - recidive - om er een adequate verklaring voor te zijn, en dat als bevinding kunnen opvoeren. Vermoedelijk is ook dat echter al wel eens eerder bevonden.)

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 21:29 schreef Reya het volgende:
Dat lijkt me niet direct een opportune strategie. Ten eerste omdat ik betwijfel of de data ervoor aanwezig zijn, maar vooral omdat je in dat geval niet randomiseert over settings (in dit geval, de tijdsspanne). Wederom kunnen er - in theorie oneindig veel - ongeobserveerde variabelen aanwezig zijn die covariëren met zowel onafhankelijke als afhankelijke variabele. Desalniettemin zou het wellicht de moeite waard zijn om een poging te wagen, maar als de gegevens voorhanden zijn, is dat vermoedelijk allang gebeurt.

Als de vraag is of taakstraffen de samenleving helpen lijkt de juiste methode om die vraag te beantwoorden te kijken of die de samenleving helpt ten opzichte van een stelsel met alleen maar vrijheidsstraffen. En dan heb je nauwelijks oncontroleerbare variabelen, het gaat immers om het stelsel.

quote:

Het model - inclusief onbekende factoren - is geconsolideerd, over een - zover duidelijk wordt - een nog niet eerder verkende combinatie van units en settings. Heel veel onderzoek doet weinig anders dan dat; nu wordt er echter plots wat publiciteit aan gegeven.

Ja, maar als je niks wijzer bent dan voor het onderzoek, dan moet je het ook geen wetenschap noemen. Leuk voor de publicatieindex, maar niet voor de wetenschap.

Maar als er beleidsmakers zijn die als dronkenmannen rondlopen, zal er behoefte zijn aan lantaarnpalen die geen licht schijnen.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 21:42 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Als de vraag is of taakstraffen de samenleving helpen lijkt de juiste methode om die vraag te beantwoorden te kijken of die de samenleving helpt ten opzichte van een stelsel met alleen maar vrijheidsstraffen. En dan heb je nauwelijks oncontroleerbare variabelen, het gaat immers om het stelsel.
[..]

Maar de insteek is dan dat - als het nieuwe stelsel niet bevalt - je weer terug kunt naar het oude stelsel. Dat hoeft echter nog niet het beoogde effect op te leveren, omdat de transitie tussen stelsels zelf invloed kan uitoefenen op de effectiviteit van de betreffende stelsels, en omdat externe maatschappelijke trends effecten kunnen veroorzaken die verward kunnen worden met de wisseling van methode.

quote:

Ja, maar als je niks wijzer bent dan voor het onderzoek, dan moet je het ook geen wetenschap noemen. Leuk voor de publicatieindex, maar niet voor de wetenschap.

Consolidatie is nou juist een belangrijke component van wetenschap; althans, eerder een nevenproduct van een belangrijke component. Als je een model - hoe onvolledig ook - toetst, ben je altijd op zoek naar verwerping (zodat je het daarna kunt aanpassen en - hopelijk - verbeteren); als je dat niet bereikt, heb je het model geconsolideerd. Akkoord, dat verandert pro forma niets aan de status van het model, dus ook niet aan onze kennis, maar zoiets bekend maken helpt de wetenschappelijke gemeenschap wel verder, want het is dan voor iedereen duidelijk dat het zinloos is het model wederom aan exact dezelfde data te toetsen. Bovendien doet de herbevestiging van een model de kans verkleinen dat het een toevalstreffer is (een euvel waaraan de sociale wetenschappen onvermijdelijk lijden).

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 22:19 schreef Reya het volgende:

Maar de insteek is dan dat - als het nieuwe stelsel niet bevalt - je weer terug kunt naar het oude stelsel. Dat hoeft echter nog niet het beoogde effect op te leveren, omdat de transitie tussen stelsels zelf invloed kan uitoefenen op de effectiviteit van de betreffende stelsels, en omdat externe maatschappelijke trends effecten kunnen veroorzaken die verward kunnen worden met de wisseling van methode.

Nee, maar als je iets wil zeggen over de waarde van het stelsel voor de samenleving zul je het stelsel met het voorgaande moeten vergelijken, of met een buitenlands stelsel moeten vergelijken. Een interne vergelijking zegt niks, als nou de recidive onder de taakgestraften afneemt, en onder de vrijheidsgestraften toeneemt (wat natuurlijk een open deur is) zo dat het elkaar opheft, is de waarde van de taakstraf voor de samenleving nihil. Het is sowieso eigenlijk al raar om de taakstraf los te bekijken van het gehele stelsel, en dan ook nog te vergelijken met een ander aspect van het stelsel.

quote:

Consolidatie is nou juist een belangrijke component van wetenschap; althans, eerder een nevenproduct van een belangrijke component. Als je een model - hoe onvolledig ook - toetst, ben je altijd op zoek naar verwerping (zodat je het daarna kunt aanpassen en - hopelijk - verbeteren); als je dat niet bereikt, heb je het model geconsolideerd. Akkoord, dat verandert pro forma niets aan de status van het model, dus ook niet aan onze kennis, maar zoiets bekend maken helpt de wetenschappelijke gemeenschap wel verder, want het is dan voor iedereen duidelijk dat het zinloos is het model wederom aan exact dezelfde data te toetsen.Bovendien doet de herbevestiging van een model de kans verkleinen dat het een toevalstreffer is (een euvel waaraan de sociale wetenschappen onvermijdelijk lijden).

Herhaalbaarheid is natuurlijk eerste voorwaarde, dus die vlieger gaat niet op. Daarnaast moet je onderzoeksindustrie niet verwarren met wetenschap, ik snap wel dat al die studenten ook onderzoeken moeten leren en dat die professoren in de publicatieindex moeten scoren, want daar wordt je op beoordeeld en niet op de inhoud, maar dat maakt het op zich natuurlijk geen wetenschap. Net zo min als de scheikundeleraar vroeger op school echt een 'experiment' liet doen. De uitkomst was immers al bekend. Het uitvoeren van de herhaalbaarheid maakt het geen wetenschap. En als het meezit wordt bij dat onderzoek dan wel de wetenschappelijke methode aangehouden, hoewel de sociale wetenschappen daar ook niet om bekend staan.

Maar de essentie van wetenschappelijk onderzoek is en blijft dat het het weten vergroot, daar doet quasi- of pseudowetenschappelijke praktijk op de universiteiten niets aan af. Dit onderzoek is gelul in de ruimte. Het 'lijkt' of de zon om de aarde draait, en je kunt duizendzoveel meetresultaten verzamelen waarom dat zo lijkt (gewoon heel vaak kijken) maar je hebt niet vastgesteld of het zo ís. Dan is het gelul in de ruimte. Het heeft geen houvast, het is niet gegrond noch verankerd in de onderzoeksresultaten. Die onderzoeksresultaten wijzen dus niks uit ten aanzien van de stelling of de vraag. En dan is het onderzoek in wetenschappelijke zin mislukt. Het moet in ieder geval iets uitwijzen, ook al is het niet het gewenste.

Ik heb wel een vermoeden hoe het nu verder gaat. De conclusie is dat er meer onderzoek moet komen, wat een gelukkig toeval, er zijn nog steeds criminologen beschikbaar omdat onderzoek uit te voeren. Dezelfde methode en het 'lijkt' weer iets uit te wijzen, dus dan kan daarna nog een onderzoek worden gedaan. Op weerstand in de criminologie hoef je niet te rekenen als je zo onderzoekt en deze 'resultaten' de logische uitkomst zijn. En de budgetten zullen ook niet zo makkelijk van hoger hand worden gekort wanneer je beleidsmakers met een wetenschappelijk sausje vertelt wat ze horen willen. En over een paar jaar is het dan "steeds meer onderzoeken wijzen uit..." Terwijl geen enkel onderzoek het uitwijst maar ze in gezamenlijkheid de suggestie wekken. En de suggestie wordt dan door het tijdsverloop als wetenschappelijk vastgesteld feit aangenomen.

quote:

Reclassering is geen softe organisatie meer’

INTERVIEW, Van onze verslaggever Menno van Dongen
Gepubliceerd op 11 september 2009 05:45, bijgewerkt op 11 september 2009 11:28

Utrecht -

OM-topman Harm Brouwer zei in juni dat hij laat onderzoeken of er nog voldoende maatschappelijk draagvlak is voor taakstraffen. Vindt u dat zorgelijk?

‘Ik maak me, net als het OM, zorgen over het draagvlak. Ik ben het met critici eens dat je voor zeer ernstige delicten geen taakstraf moet opleggen. Maar het OM stelt niet voor niets een onderzoek in. Wat als blijkt dat het draagvlak voor alle taakstraffen gering is? Moet je dan minder taakstraffen opleggen om de burger, de Telegraaflezer, tevreden te stellen? Nee, dat is een omgekeerde redenering. Waar het om gaat, is dat je met taakstraffen twee keer zo vaak recidive voorkomt als met een celstraf. Dat is vorige week na grootschalig onderzoek nog eens aangetoond. We moeten het lef hebben de rug recht te houden en de samenleving uit te leggen dat taakstraffen uitermate zinvol zijn.’

Het ging nog sneller en gemakkelijker dan ik dacht, het onderzoek vervult zijn functie al meteen: Een verkooppraatje voor een reeds ingenomen standpunt.