De kunst van het loslaten van je ex.. deeltje 80

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 00:58 schreef Dein_Gesicht het volgende:

[..]

Ik ben een en al oor.

Om een lang verhaal enigszins kort te houden, er was eens [...] tot de dood ons scheid, einde.
Nou ja, ik trof een jaar of 3 in de Haagse binnenstad een geweldig leuk, mooi, tof, grappig en adorabel meisje op een bankje in een park die bellen aan het blazen was.
Lang donker haar, Zuid-Amerikaans voorkomen en behoorlijk klein, dus ik had naar aanleiding van dat laatste niet direct het idee dat het iemand was die in mijn leeftijdscategorie viel.
Desondanks was ik wel geinteresseerd en probeerde ik een foto van haar te maken zónder op te vallen, uiteindelijk dus niet gelukt anders zou het verhaal nogal kort en anti-climax achtig zijn.

Ze zag me, lachte en ik was betoverd.
Wat gepraat, nog meer gepraat en de klik was er, heerlijke momenten als dát gebeurd en vanaf het eerste gesprek dat we hadden voelde het gewoon speciaal, alsof het iemand was die m'n zusje had kunnen zijn.
Zoveel karaktereigenschappen die overeen kwamen, zelfde soort (botte, grove en harde randstad) humor, zelfde interesses (in de zin dat ze niet gelijk zat op dat bankje) en de tijd vloog voorbij en ik had haar eigenlijk daar ter plekke al ten huwelijk willen vragen.
Was natuurlijk éen probleem, wist niet hoe oud ze was en schatten was nogal lastig, uiteindelijk maar m'n mobiele nummer gegeven en ik ben dan nogal een scheitert.

Zij dus niet, niets geen smsje, gewoon bellen en inmiddels wist ik haar naam en toen ik die in het display zag durfde ik haast niet op te nemen, zoveel kriebels enz.
Kortom, ik was al verliefd voor ik goed en wel wist hoe oud ze was, had zo in het pedo-programma kunnen komen bij wijze van.
Van het een kwam het ander, op MSN vele nachtelijke uurtjes zitten cammen en ouwehoeren en met de dag werd het gevoel sterker en uiteindelijk besloot ik het maar te vragen, "hoe oud ben je eigenlijk?".
Krijg je zo'n reactie terug? "Hoezo, je wilde me toch niet versieren hé", dan slaat de twijfel toe, de hartslag gaat omhoog en je antwoord gaat wel 40 keer met de backspace weer pleite tot ik uiteindelijk zei, mijn famous words " ".
Dat was het dus, het begin van een bruisende relatie ... niks geen openingszin, die smilie moet ik nog steeds op m'n gezicht zien te kunnen toveren, moet vast werken.

Ondertussen kreeg ik wel gelijk te horen dat ze nogal wat had meegemaakt, dacht nog, zal best meevallen en dat moet ik wel kunnen handelen, bleek ze hartpatiente, geadopteerd vanuit Colombia na haar 1ste jaar en voor lange trips in het binnen en buitenland al een rolstoel nodig te hebben, maar ik was verliefd en het boeide me weinig, de overige dingen ook niet en ik zag het helemaal voor me.
Nog nooit - en ik heb wat meiden versleten - zó verliefd geweest, me zo heerlijk gevoelt dag in, dag uit en nog nooit zo vertrouwd bij iemand gevoelt, alsof je diegene al je hele leven kent.
We hadden beiden het gevoel dat we de ware voor elkaar waren, plannen voor samenwonen waren er al, wekelijkse bezoekjes werden dagelijks en overnachten werd bijna inwonen.
De enige keer dat ik echt verliefd ben geweest en dat na zoveel relaties, dates en pogingen, al dacht ik voorheen dat ik meerdere keren wel verliefd was, maar het bleek niets in vergelijking met haar.

Maar toen kwam de dag, die pijnlijke 3e maart van 2008 waarop ze in de nacht uiteindelijk overleed.
Aan een longbloeding, niets met haar hartproblemen te maken en echt vanuit het niets, dat maakt nogal een impact op je en laat me tot de dag van vandaag niet los.
Mijn grote liefde, de meid waar ik oud mee zou worden bleek niets minder dan een kortstondige liefde, blijkbaar moest het zo zijn.

Heb bewust het mooie eerste deel uitgebreid geplaatst en het mindere moment wat korter, juist die mooie momenten samen maken het zo dat ik nu met het gevoel achter de computer zit dat wat gezamenlijke vlindertjes weer enige voeding hebben gekregen en leven.
Zo voelt het als ik aan haar terugdenk, niet de pijn, niet het verdriet maar het fijne gevoel wat toch weer even herleefd.

Ik ben nu gelukkig met m'n huidige vriendin, zou zomaar kunnen dat ik met haar oud ga worden maar ik had haar nooit meer laten gaan als ik daar de kans voor gekregen had.

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:14 schreef Dein_Gesicht het volgende:

[..]

Mja ik heb het opzich best wel druk. En dat maakt het alleen maar lastiger voor me atm

Ik zit echt in zo'n "eet-werk-slaap-eet-leer-slaap"-ritme, met weinig ruimte voor sociale contacten. Als je dr dan ook nog es niet zo heul goed in bent

Als je het druk hebt wordt het wel lastig ja. En die combi helemaal.

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:19 schreef Barbusse het volgende:

[..]

In Den Bosch? Zin om dan bier in mij te gieten in Utrecht? Ligt lekker er tussenin. Neutrale grond, jeweets.

_{Damn, dude, de brutaliteit!}

Waar tussenin? Tussen Den Bosch en.....?? Maar Utrecht is niet zo ver.

_ghehe

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:18 schreef Dein_Gesicht het volgende:

[..]

Had ik dus met een meid, die ik echt heul leuk vind
Nooit t lef gehad om dat te laten tonen (wel een aantal hele leuke sociale situaties gehad met dr, maar nooit laten blijken dat ik dr echt leuk vond)

En dan verontwaardigd zijn als ze n vriend krijgt he Ik vind dat dat mag.

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:25 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Whehehe, dat hoor je dan wel oké?
Serieus, ik heb nu nog het lef. PM maar als je wilt. Gewoon een biertje doen langs de grachten.

_{En ja, ghehe}

Done.

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:28 schreef Dein_Gesicht het volgende:

[..]

Ja wat! Ik heb nooit gezegd dat ik redelijk was

_{Al heb ik die verontwaarding nooit aan haar laten blijken, want ik wil wel lief voor dr doen. Misschien ben ik een hopeloos geval}

Nee joh, je bent geen hopeloos geval. Als iemand dat is ben ik het wel.

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:23 schreef Barbusse het volgende:
@Lastpost: Een echt sprookjesdrama hoor. Iedereen zou helemaal aan de grond zitten in zo'n situatie.

Ik was daarop geen uitzondering logischerwijs, ben de laatste uren nog bij haar geweest op de IC en uiteindelijk niet naar huis gegaan maar richting mijn beste vriendin, tevens ex om het simpel te houden.
Daar de nacht nog moeten wachten op het definitieve telefoontje en dan duren minuten lang, krijg je anderzijds ieder uur meer hoop dat het misschien toch weer beter ging, tegen beter weten in natuurlijk.

Was zo van de kaart toen ik die deur achter me dichttrok, heb eerst een paar gipsplaten in het ziekenhuis door midden geschopt, toen nog een stellage buiten en al strompelend (scheurtjes in het bot, zware kneuzingen) de metro ingestapt, nog een controleteam en ik had niets bij me en gelukkig had een van de vrouwen in het gezelschap door dat er iets serieus mis was en die liet me door en wenste me sterkte.
Niet geslapen natuurlijk, mentaal en fysiek op en dan het zwaarste, de mensen onder ogen moeten zien en het vertellen terwijl je er geen trek in hebt.

Stond op dat moment serieus op het punt om mijn gehele medicatielijst in te nemen en te zeggen, de groeten.
Waarom ik het uiteindelijk niet gedaan heb, ik zou het niet eens weten, waarschijnlijk teveel van de kaart, uiteindelijk blij mee natuurlijk.
De dagen erna alleen maar in Den Haag geweest, in de stad, op het strand enz. en alles op gevoel gedaan, 21 kilo (!) verloren in een maand of 2 en zat alleen nog maar aan de sterke drank, zelfs een kies verloren door dat geintje maar who gives a fuck op dat moment.
Heel veel geschreven, alle emoties, gedachten en gebeurtenissen zoals ik ze zag, heel de wereld had iets tegen me voor me gevoel en inmiddels zit ik in de afrondingsfase voor publicatie met een uitgever trouwens.

Maar nu, zoveel maanden verder gaan de dingen nog steeds niet lekker.

Flinke stemmingswisselingen.

Geheugen laat me flink in de steek.

Allerlei gezondheidsklachten erbij.

Kan geen prioriteiten meer stellen en nergens zin in.

Kortom, het gaat nog steeds niet geweldig maar we komen er wel, zoals met zoveel dingen in het leven kom ik ook hier wel weer sterker uit en maken we er het beste van.

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:34 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Oh jee.

Niet verwacht?

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:36 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Volgens mij mag vrijwel iedereen in dit topic daar aanspraak op maken.
_{Voelt goed toch? Hopeloos misschien, maar niet alleen.}

Ja idd.

_{Ook dat!}

@Dein_Gesicht : Ik ging van IT (32 gasten, 1 'chick') naar een SPH variant en kwam ineens tussen 24 meiden en maar 1 gast, dat is pas aanpassen.
Van sociaal onder het vriespunt naar geouwehoer over make-up, Brad Pit en de nieuwe layout van de Cosmo.

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 01:46 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Het is een prettige verrassing!

[..]

Ach, zo helpen we elkaar toch?