Het gaat erom of je bewust je kind weghoudt van groepen/individuen omdat je hen zelf niet 'goed/geschikt' vindt. Ontloopt je bijvoorbeeld stelselmatig hangjongeren? Loop je niet voorbij een terras met dronken bezoekers? Of confronteer je je kind daar juist wel mee?
Ik ben niet van het ontwijken, liever dat ze samen met mij iets meemaakt en leert dat de maatschappij ook zo is, dan dat er ze op latere leeftijd plotsklaps mee te maken krijgt. Wanneer je erbij bent, kun je vragen beantwoorden en erover vertellen. Dat het niet goed is, maar dat het wel bestaat.
Ze is twee weken terug bij een instelling voor mensen met een behoorlijk ernstige handicap geweest. Daar was ze van onder de indruk, maar ze heeft er zeker geen last van gehad. Als ze geluk heeft, mag ze daar ook Sinterklaas gaan vieren.
Ze krijgt nu mee dat deze mensen ook bestaan. Ik weet nog goed dat ik bij een koor zat en dat heel veel 8 jarigen overstuur raakten omdat ze geen idee hadden dat 'zo'n enge mensen' bestonden. En dan was het op een afstand van ongeveer 30 meter. Liever dat ze met mij erbij een keertje schrikt en ik erbij ben, dan dat ze alleen is.Hoe gaan jullie hiermee om?
bij ons willen de buren dolgraag oppassen. die mogen dat van mij dus niet. als je daar om 1 uur 's middags komt staat er al bier op tafel. ze roken en regelmatig hoor ik toch niet-frisse dingen (zo had de vorige bewoner van dit huis ruzie met betreffende buurman wegens de koffieshop-aan-huis). in het kader van goed noaberschap ga ik heus wel eens langs, maar daar blijft het bij!
Eens.
Ik denk ook dat je niet té beschermend moet opvoeden. Ben nieuwsgierig naar reacties op de OP.
Zo zou ik mijn vader nooit op laten passen. En dat terwijl ik d'r zo bij een vriendin afzet als het nodig is. Maar we gaan daar wel naartoe, ze komt er wel mee in aanraking.
Overigens was oma gewoon bij d'r, bij die gehandicapten, dus d'r was wel iemand in staat voor haar te zorgen.
quote:Dat is wat anders.Op dinsdag 18 augustus 2009 16:08 schreef Arnold_fan het volgende:
Ik ga verhuizen naar een andere buurt, ik wil dat mijn kind in een omgeving opgroeit waar wat meer beschaving inzit. Ik heb er zelf geen moeite mee om in een kleiner, goedkoper huis te zitten, maar wil wel graag dat mijn kinderen later met "beschaafdere" mensen omgaat.
Zou je dan ook meteen je oude buurt ontwijken? Of de mensen die daar wonen?quote:Ontwijken niet, maar als er groepen aso's op straat lopen met oud en nieuw (gebeurt hier helaas) dan ga ik daar niet tussenlopen met hen als ze ouder zijn.Op dinsdag 18 augustus 2009 16:09 schreef YPPY het volgende:
[..]
Dat is wat anders.
Kom zelf uit een achterstandsbuurt en heb daar tot op heden ten dage nog veel aan. Liever dat dan dat ik uit een of ander wereldvreemd kakdorp zou komen.
.quote:Ga je het dan wel eens bewust opzoeken? Ik wil dat eigenlijk wel doen. Hier in het dorp is het vrij rustig, maar waar ik hiervoor woonde, in Tilburg en Rotterdam, was het heel anders.Op dinsdag 18 augustus 2009 16:47 schreef k_i_m het volgende:
Ik woon in een wereldvreemd kakdorp, ik hoef dus niks te ontwijken
quote:JuistOp dinsdag 18 augustus 2009 16:48 schreef RockabeIIa het volgende:
En daarbij. als iedereen je ontwijkt hoef je zelf ook niemand te ontwijken! Toch Kim?
.Kennen jullie het liedje "Kijk, Sara lacht" van Het Goede Doel? Dat vormde hier ook een mooi aanknopingspunt om erover te praten. (Vind hem alleen van Circus Custers)
quote:Nee, dat heeft nu nog niet zoveel zin. Overigens is er hier ook genoeg te beleven, met de drugs/drank opvang recht tegenover de grootste dichtbijzijnde speeltuin, zo heb je overal watOp dinsdag 18 augustus 2009 16:48 schreef YPPY het volgende:
[..]
Ga je het dan wel eens bewust opzoeken? Ik wil dat eigenlijk wel doen. Hier in het dorp is het vrij rustig, maar waar ik hiervoor woonde, in Tilburg en Rotterdam, was het heel anders.
.Wat jij zei in dat andere topic Yppy, dat ik als geen ander weet dat eens verslaafd niet altijd verslaafd hoeft te betekenen ben ik redelijk met je eens. ik ben er zelf tenslotte het bewijs van. Ik ben echter gezond teruggekeerd naar de maatschappij. ik werk dan wel niet, maar heb wel een sociaal leven, met vrienden en familie, ik heb mijn zoon om voor te zorgen en mijn gezin om van te houden. Wat heeft een ex-verslaafde in een instelling? alleen zijn mede-exverslaafden. En van wat ik in de boumankliniek heb gezien... Daar werden door de (vaste) bewoners op de vaste telefoon van de kliniek, dealers gebeld als ze weer eens te lang in de instelling zaten, en een week naar buiten moesten voordat ze terug mochten komen. Ze hebben gewoon niets en niemand om echt voor af te kicken. met dat soort mensen (ik hád er ook eentje kunnen worden als ik mijn gezin en familie + vrienden niet gehad had) wil ik mijn kind idd liever niet in aanraking brengen. ik kan hem namelijk uit persoonlijke ervaring wel vertellen wat het is ..
en dat is ook precies het kernpunt waarom ik weg wil uit deze buurt... het enige wat ik echt zal missen is de zeer korte afstand naar mijn schoonvader, die woont echt maar zeven deuren hiervandaan en dat is zó makkelijk...
sorry dat ik niet in dat topic zo uitgebreid op je vraag inging yppy maar goed, je hebt me antwoord nu.
Ook is het zo dat zij bepaalde dingen als waarheid zien, omdat iemand ze dat verteld heeft, dus ik probeer bij "dat soort" mensen weeg te blijven.
Wel vertel ik ze dat iedereen anders is en dat niet iedereen hetzelfde leeft en dat dat hun goed recht is.
Met dat soort mensen, bedoel ik, mensen die erg opscheppen/ vloeken/ onwaarheden vertellen ed. Ik heb er helaas een paar van in de familie en ga daar dus alleen heen.
Ik ben er niks slechter van geworden. Ik ben zelfs van mening dat het me goed gedaan heeft. Ik ben nu niet bang als ik in de avond over straat moet, ben niet op mijn mondje gevallen bij opmerkingen.
Ben ook vroeger met mijn vader meegeweest naar zijn werk, hij werkte in de verstandelijk gehandicapten zorg, en later in de psychiatirie. Vond het allemaal machtig interessant. Nu werk ik zelf in dezelfde sector.
. Van die mensen die je in het kader van vriendschap 10 keer hebt helpen verhuizen, die je maandenlang te eten hebt gehad omdat er geen geld meer was voor eten (behalve voor bier en andere verdovende middelen) die wel 100 kansen op een beter leven aan zich voorbij hebben laten gaan omdat ze liever wat te janken hebben. Daar heb ik niks meer mee, en mijn kind al helemaal niet, als ik het even kan voorkomen!
quote:Is dit niet heul erg offtopic?
Ik loop niet om voor een groep zwervers, zuiplappen, antillianen die op de hoek van de straat zitten te gokken of wat ook met mijn kinderen, ik leer ze wel door te lopen en verder niet te gaan wijzen, opmerkingen maken enz enz, omdat je niet weet hoe deze mensen zullen reageren. En voor de rest hou ik ze wel vér weg bij mensen die kim omschrijft.
Wij werken beide in de gehandicaptenzorg, Pepijn gaat regelmatig mee. Rolstoelen, ernstig meervoudig gehandicapten vind Pepijn dus niet eng. Gelukkig maar.
Een broertje van 1 van de kinderen die op mijn werk woont schopt altijd stennis als hij mee moet naar zijn zusje, want hij wil niet naar die zieke kindjes... En dat is echt puur opvoedingstechnisch omdat moeder het ook niet normaal kan hebben over de kinderen bij ons op de woning.
We wonen midden in den haag en hier omzeil ik ook niets. Tsja hier lopen zwervers, junks en weet ik veel wat allemaal nog meer rond. Die mensen betaan ook. En dat kan Pepijn maar beter gecontroleerd leren.
Ik ga echt geen dingen opzoeken op ongure tijdstippen, maar onder normale omstandigheden ga ik niets uit de weg.
Verder gaat Pepijn ook zondag weer een dag mee naar lowlands, ook daar lopen genoeg aparte mensen rond.
). Maar zoals Piglet zegt, ik ga ook niet expres groepen die ik liever niet tegenkom opzoeken om mijn menneke weerbaar te maken.Dus nee ik ontwijk niets, alleen agressie of gevaar uiteraard. Ik vind ook dat iedereen gelijk behandeld moet worden, hoe moeilijk ook, en ik hoop dat we haar dat bij kunnen brengen, ook de verschillen tussen mensen en omstandigheden enzo.
Ik ben het verder eens met het gros van de meningen hier; niet uit de weg gaan.
quote:Toen het kind d'r helm nog had, stond ik een keer in de lift naar de parkeergarage met achter mij nog wat mensen. Waaronder ook een vrouw met een kind. Dat kind vroeg heel zachtjes aan haar moeder waar die helm nou voor was (hoorde ik) waarop haar moeder op luide toon door de lift schalde; "JIJ MAG BEST WEL EVEN AAN DIE MEVROUW VRAGEN WAAROM DAT KINDJE EEN HELM OP HEEFT!"Op dinsdag 18 augustus 2009 23:05 schreef Smirre het volgende:
Maar eens is de eerste keer dat je kindje mensen ziet die 'anders' zijn, hoe ga je dan om met verbazing of opmerkingen uit een peuter- of kleutermondje?
Ik ben het verder eens met het gros van de meningen hier; niet uit de weg gaan.
Zo zou ik er dus niet mee omgaan
.Ik ben overigens zo de lift uitgelopen, dikke lul voor het schreeuwmens. Laat d'r zelf maar opzoeken waar die helm voor was.
quote:Face life !Op dinsdag 18 augustus 2009 16:00 schreef YPPY het volgende:
Er loopt een ander topic, maar deze insteek vond ik wel interessant.
Het gaat erom of je bewust je kind weghoudt van groepen/individuen omdat je hen zelf niet 'goed/geschikt' vindt. Ontloopt je bijvoorbeeld stelselmatig hangjongeren? Loop je niet voorbij een terras met dronken bezoekers? Of confronteer je je kind daar juist wel mee?
Ik ben niet van het ontwijken, liever dat ze samen met mij iets meemaakt en leert dat de maatschappij ook zo is, dan dat er ze op latere leeftijd plotsklaps mee te maken krijgt. Wanneer je erbij bent, kun je vragen beantwoorden en erover vertellen. Dat het niet goed is, maar dat het wel bestaat.
Ze is twee weken terug bij een instelling voor mensen met een behoorlijk ernstige handicap geweest. Daar was ze van onder de indruk, maar ze heeft er zeker geen last van gehad. Als ze geluk heeft, mag ze daar ook Sinterklaas gaan vieren.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Weghouden en afschermen creeert louter wereldvreemde kinderen!
Bewust opzoeken, nee.
Maar ik denk als je familie hebt die bijv. in een instelling zitten je ze niet weg moet houden om het kind te beschermen.
Als je je kind leert dat als ze iets niet weten ze het aan mama en of papa mogen vragen en je het op hun niveau uitlegt ze zelf wel kunnen aangeven wat ze ervan vinden en je daar op kan inspringen.
Maar het zal wellicht ook deels aan het kind liggen hoe je er mee omgaat denk ik?
Zoonliefs beste vriendje woont in de grootste sloppenwijk van Bangkok. Zijn ouders zijn gespecialiseerd in kleinschalige, 'community based' ontwikkelingsprojecten en geloven er heilig in dat je dan ook tussen de mensen moet wonen die je probeert te helpen. Ze wonen in een ieniemini huisje en de overeenkomst tussen de meeste van hun buren is dat ze continu in aanraking komen met drugs, drank, mishandeling, prositutie en criminaliteit.
En daar gaan mijn kinderen spelen. Maar wel met mij, en met de moeder van het vriendje erbij, zodat we de boel in de gaten kunnen houden (dochter rende een keer op blote voeten de straat op. Aaaahhhh.... naalden!) en zodat we vragen kunnen beantwoorden. Ik help soms ook mee bij projecten, en vooral m'n dochter vindt dat heel erg interessant. Mijn zoon eigenlijk niet: die heeft het geaccepteerd als iets wat gewoon zo is, een ander stukje van de werkelijkheid.
Ik ga er dus ook vanuit dat het het beste is ze te leren omgaan met alle groepen mensen. Ik denk alleen dat je grenzen stellen en die uitleggen aan je kind daar ook een deel van is. Die immer-behoeftige vriend kan best vriendelijk gegroet worden, maar hoeft nou ook niet dagelijks te over de vloer te komen. Niet direct vanwege je kind, maar omdat dat een deel is van jouw normen en waarden. Toch?
Maar op straat ed mensen ontwijken is nog makkelijk. Dat is af en toe.
Wat nou met de basisschool, waar kindjes dagelijks heen gaan. Ontwijken jullie dan (misschien onbewust) specifieke groepen ook niet?
Hier heeft de wijkschool realtief veel kindjes met taalachterstand, gedragsproblemen etc. En daar moet dus aandacht aan gegeven worden. Waarschijnlijk voor ons een reden om Chris toch op een andere school te doen, waar de aandacht netjes verdeeld worden, ook voor de doorsnee kindjes. Maar dat betekend wel dat we een groep uit de maatschappij ontwijken..
Die groep zijn dat wel de kindjes en moeders waar ik nu wekelijks mee naar een ouder-kind-ontmoetingsgroep ga. Dus ik heb persoonlijk niet echt iets tegen ze.. Maar praktisch gezien. (je kind thuis alleen turks leren, omdat ze op de peuterspeelzaal wel nederlands leren, en ook nog eens gesubsidieerd dubbele uren mogen
)Iig niet bewust.
Ik denk dat mijn ouders dat redelijk bewust hebben gedaan, omdat dat soort toestanden gewoon niet in onze buurt voorkwamen. Da's fijn om in op te groeien, maar het is ook fijn om te weten wat er nog meer speelt in de wereld, en hoe je daar mee om moet gaan.
Wie ik wel letterlijk afstand wil houden van mijn kinderen later, zijn rokers. Er wordt niet nooit never gerookt waar mijn kind bij is. Daar ben ik heel stellig in, rond mij en mijn kinderen wordt niet gerookt. Goddank is mijn vriend er ook zoeen
Gelukkig rookt er niemand van mijn familie en vrienden, dus voorlopig zit ik safe quote:Hoe zou je er dan wel mee om gaan? Wat was de gepaste reactie geweest van die moeder?Op dinsdag 18 augustus 2009 23:32 schreef k_i_m het volgende:
[..]
Toen het kind d'r helm nog had, stond ik een keer in de lift naar de parkeergarage met achter mij nog wat mensen. Waaronder ook een vrouw met een kind. Dat kind vroeg heel zachtjes aan haar moeder waar die helm nou voor was (hoorde ik) waarop haar moeder op luide toon door de lift schalde; "JIJ MAG BEST WEL EVEN AAN DIE MEVROUW VRAGEN WAAROM DAT KINDJE EEN HELM OP HEEFT!"
Zo zou ik er dus niet mee omgaan
Ik ben overigens zo de lift uitgelopen, dikke lul voor het schreeuwmens. Laat d'r zelf maar opzoeken waar die helm voor was.
Serieuze vraag van mij hoor, ik ben altijd van mening dat kinderen zulke dingen wel gewoon mogen vragen. Ik zie het bv al vaak zat als ik met mn honden buiten ben, kleine kindjes die heel blij dr naar toe lopen en ze willen aaien. Hoe verschillend ouders daarop kunnen reageren en hoe vormend dat kan zijn voor die kinderen.
Echt van hysterisch gillend de kids naar achteren trekken tot niet eens kijkend terwijl die kinderen mn honden proberen te meppen ( maar dan grijp ik zelf wel in ).
quote:Ruben is ook een kind wat op een hond zou afrennen. Maar dan bij de hond stopt hij en dan kijkt hij eerst vragend en ik heb dan ook geprobeerd uit te leggen dat hij aan de baas moet vragen of de hond geaaid mag worden, zeker bij honden die hij niet kent. Geen idee of hij dat al begrijpt, maar hopelijk leert hij het door veel herhalen. De hondjes van de buren kennen hem inmiddels en hij kent die hondjes en dat is geen probleem, maar zelfs daar zie je even de aarzeling en een vragende blik naar de buurvrouw.Op woensdag 19 augustus 2009 10:11 schreef oh-oh het volgende:
[..]
Hoe zou je er dan wel mee om gaan? Wat was de gepaste reactie geweest van die moeder?
Serieuze vraag van mij hoor, ik ben altijd van mening dat kinderen zulke dingen wel gewoon mogen vragen. Ik zie het bv al vaak zat als ik met mn honden buiten ben, kleine kindjes die heel blij dr naar toe lopen en ze willen aaien. Hoe verschillend ouders daarop kunnen reageren en hoe vormend dat kan zijn voor die kinderen.
Echt van hysterisch gillend de kids naar achteren trekken tot niet eens kijkend terwijl die kinderen mn honden proberen te meppen ( maar dan grijp ik zelf wel in ).
quote:Ja precies, zo hoort het ook, je leert je kind dat het eerst altijd even moet vragen of hij mag aaien.Op woensdag 19 augustus 2009 10:13 schreef Troel het volgende:
[..]
Ruben is ook een kind wat op een hond zou afrennen. Maar dan bij de hond stopt hij en dan kijkt hij eerst vragend en ik heb dan ook geprobeerd uit te leggen dat hij aan de baas moet vragen of de hond geaaid mag worden, zeker bij honden die hij niet kent. Geen idee of hij dat al begrijpt, maar hopelijk leert hij het door veel herhalen. De hondjes van de buren kennen hem inmiddels en hij kent die hondjes en dat is geen probleem, maar zelfs daar zie je even de aarzeling en een vragende blik naar de buurvrouw.
Maar ik zie bv echt heel vaak mensen echt een kind wegzwiepen, vaak moslims , die zijn bang voor honden, honden zijn onrein. Maar ook mensen die er zelf bang voor zijn en zo hun angst meteen op hun kinderen projecteren, dat is toch doodzonde?
Ik snap ook wel dat die moeder mss niet heel subtiel was omdat ze wat te hard praatte in het geval van het kindje met de helm, maar heel verkeerd vond ik dr antwoord niet, om het maar te vragen. Of zie ik dat verkeerd?
Ik snap dat dat zo was in dit geval, toch vraag ik me af wat wel wenselijk gevonden wordt in zo een specifieke situatie. Dat het kind zo iets vraagt vind ik normaal, hoe "moet" je dan als volwassene reageren?Zachtjes antwoord geven wordt mss ook als onbeschoft gezien ( staat ze achter mn rug te smiespelen ) , zeggen dat je later antwoord geeft is vast ook niet goed, en mss wist die moeder het ook wel echt niet? Als ze gewoon netjes gezegd had vraag dat maar aan die mama, was het dan wel goed geweest?
quote:Dat lijkt mij dus inderdaad het moeilijkste... Dat je het (nog) niet kunt uitleggen.Op woensdag 19 augustus 2009 01:32 schreef Troel het volgende:
Ik heb Ruben nog niet zozeer ergens weggehouden, ik heb soms wel moeite om hem mee te nemen naar bepaalde mensen omdat ik het niet eens ben met hun doen en laten en hij nog niet de leeftijd heeft waarop ik hem duidelijk kan maken dat ik liever niet heb dat hij ook dat soort dingen zou doen.
quote:Ik heb daar ook jaren gewoond, mis het nog steeds. Ik ben daar weggegaan ivm de kinderen die toen in de planning zaten (overigens is de buurt echt al enorm opgeknapt). Ik ben in een dorp gaan wonen, heel rustig enzo , ze kunnen op straat spelen en nog meer geweldige voordelen, maar ik verpieter hier.Op dinsdag 18 augustus 2009 17:59 schreef kaatjejannie het volgende:
ik ben geboren en opgegroeid in het spijkerkwartier in Arnhem. Dit was de hoerenbuurt met de daarbijhorende problematiek. Ik wist op mijn vijfde al wat ik moest doen als ik een spuit vond, ik wist wat te doen als ik junks tegenkwam. Mijn basisschool vriendinnetjes mochten van hun ouders niet bij mij spelen. Maar toen dr eentje toch was, had ze al bijna een spuit opgepakt.
Ik ben er niks slechter van geworden. Ik ben zelfs van mening dat het me goed gedaan heeft. Ik ben nu niet bang als ik in de avond over straat moet, ben niet op mijn mondje gevallen bij opmerkingen.
Ben ook vroeger met mijn vader meegeweest naar zijn werk, hij werkte in de verstandelijk gehandicapten zorg, en later in de psychiatirie. Vond het allemaal machtig interessant. Nu werk ik zelf in dezelfde sector.
De stad uitgaan was de grootste fout die ik ooit gemaakt heb, ik zou kruipend teruggaan als ik kon (wordt ook aan gewerkt, alleen wil manlief nog niet zo).
Ik heb een licht verstandelijk gehandicapte zoon die ook autistisch is, dus mn andere 2 kinderen worden daar iedere dag al mee geconfronteerd. Al is t bij ons eerder zorgen dat het niet teveel wordt ivm dingen nog eens extra gaan opzoeken (mijn middelste moest bijv op de psz echt leren dat niet alle kinderen je zonder reden in je gezicht proberen te bijten, hij was eerst erg afstandelijk of begon juist al bij voorbaat te meppen)
En manlief kom van Curaçao, dus ook voldoende contact met allochtonen
Ik vind dat je je kinderen niet snel hoeft weg te houden ergens (kleine kinderen horen niet om 23 uur nog op straat ofzo, maar ik bedoel binnen het normale leefpatroon), je kan ze best veel uitleggen. Maar je moet ook letten op de leeftijd en het kind. Ik zou een gevoelig kind van 3 niet tussen een groep ernstig gehandicapten zetten. Ik kan me voorstellen dat dit heel eng is voor een kind, dan bereik je mss eerder het tegenovergestelde. Maar als we op straat iemand zien met een beperking dan loop ik niet om ofzo uiteraard, wat ik wél doe bij bijv de drugsboot. Daar loop ik met mijn zeer jonge kinderen niet langs, ik ga dat niet opzoeken.
Mensen op straat weet je niet wat ze gaan doen, ook normaal ogende mensen kunnen raar uit de hoek komen.
Je hebt leuke dronken mensen, en rare dronken mensen maar ik ga met haar wel op een terrasje zitten.
Ook parkpop is een voorbeeld alle soorten mensen maar wij zitten er tussen op een kleedje.
Soms zijn de mensen waar je het niet van verwacht de liefste die je tegenkomt op een dag.
Ik wil dat ze zelf leert om dingen/mensen te beoordelen, als ze oud genoeg is zal ik er na afloop van de dag over praten.
Maar ik vind het onzin om bijvoorbeeld een blokje om te lopen als er 2 zoenende mannen staan.
Dat hoort bij het leven en is imo ook totaal niets mis mee. Liefde is liefde
quote:Door haar geviswijf had ik ineens 10 paar ogen in mijn nek van de rest van de mensen die ook in de lift stonden. Nou raak je daar wel aan gewend dat je de hele dag nagewezen en gestaard word, maar als iemand op zo'n expliciete manier mijn aandacht probeert te krijgen vind ik dat gewoon ronduit onbeschoft, en zal ik net zo onbeschoft terug reageren.Op woensdag 19 augustus 2009 10:13 schreef _evenstar_ het volgende:
Ik denk dat het al een hele hoop scheelt als de moeder op een rustige manier tegen het kindje zou zeggen, misschien kun je dat die mevrouw zelf even netjes vragen ipv keihard te kwekken.
Het is al erg genoeg dat mensen zich zo raar gaan gedragen als ze iets zien wat ze niet kennen en ik ben helemaal niet de beroerdste om uit te leggen wat er aan de hand is. Maar als je een verklaring van me eist kan je hem lekker in je reet stoppen.
Zo zag ze in het ziekenhuis pas iemand in een rolstoel. Haar eerste opmerking was "Dat is een gekke fiets". Waarop ik wel heb uitgelegd dat het geen fiets was, maar dat die mevrouw niet kon lopen en daarom een rolstoel had bijvoorbeeld.
Dat was trouwens de eerste keer dat ik bewust besefte dat mijn vader "anders" is
Maar ik denk niet, echt bang. Het is meer zoals bij spinnen; ik ben banger voor hen, dan zij voor mij.
(Dat heeft met (on)voorspelbaarheid te maken. Sommige mensen denken dat ik onvoorspelbaar ben, maar dat is juist níet zo!)Verder weet ik het niet zo goed, omdat ik andermans reacties, moeilijk kan begrijpen of opvangen.
Maar Jolie was denk ik niet bang voor mij op, de Meeting, toch LB?
Als ik tóch aan mensen merk dat ze bang zijn voor me, dan vraag ik soms wel eens, aan mijn moeder hoe dat komt. Maar zij weet het ook niet, zo goed.
Ik denk dat het wel goed is om kinderen, al jong met verschillende ''soorten'' mensen te, laten kennismaken.
quote:Een buurvrouw en vriendin van ons is Antilliaans, dus vanaf haar geboorte weet ze dat er donkere mensen zijn. Maar twee jaar geleden ofzo liepen we ergens en zag ze een donker meisje. Toen zei ze "Hee, dat meisje heeft een chocoladegezichtje"Op woensdag 19 augustus 2009 13:34 schreef oh-oh het volgende:
Mijn vader is buitenlands en bij ons op school zaten vroeger dus echt kinderen die nog nooit een "bruine" gezien hadden. We hebben es een meisje thuis gehad die helemaal hysterisch werd toen mn vader uit zn werk kwam , die had echt nog nooit een donker iemand van dichtbij gezien. Kind moest gelijk naar huis en is nooit meer komen spelen
Dat was trouwens de eerste keer dat ik bewust besefte dat mijn vader "anders" is
Ik vond het wel lief klinken en vond het ook niet gek. Ik vond het wel apart dat haar aan dat meisje wel opviel dat ze 'anders' was, en ze dit bij de donkere mensen in onze omgeving blijkbaar niet had.
quote:Oxy, merk jij dat mensen wel eens over je praten? Dat kinderen bijvoorbeeld aan hun ouders vragen of er 'iets' met je is? Hoe heb jij het liefst dat ze zich gedragen? Vind je het bijvoorbeeld erg als ze het aan je vragen?Op donderdag 20 augustus 2009 13:57 schreef Oxymoron het volgende:
Soms he, als kinderen of volwassenen mij zien, denken ze niks. Maar als ik dan ga praten, of iets doe, wat opvalt, dan zijn ze terughoudender.
Maar ik denk niet, echt bang. Het is meer zoals bij spinnen; ik ben banger voor hen, dan zij voor mij.
Verder weet ik het niet zo goed, omdat ik andermans reacties, moeilijk kan begrijpen of opvangen.
Maar Jolie was denk ik niet bang voor mij op, de Meeting, toch LB?
Als ik tóch aan mensen merk dat ze bang zijn voor me, dan vraag ik soms wel eens, aan mijn moeder hoe dat komt. Maar zij weet het ook niet, zo goed.
Ik denk dat het wel goed is om kinderen, al jong met verschillende ''soorten'' mensen te, laten kennismaken.
Ik heb dan het liefst dat ze dat aan mijn ouders vragen. Of aan degene met wie ik dan ben (begeleiding, ofzo). Maar het is wel eens voorgekomen dat ik in de trein zat, alleen, en dat er toen een jongetje van 6 ong. kwam, en die vroeg: wat heb jij? En toen zei ik: ik heb honger.
En toen ik door kreeg, dat hij dat niet bedoelde
, toen moesten de andere mensen, in de trein, lachen, en toen zei ik: ok, ik heb autisme. quote:Op donderdag 20 augustus 2009 14:51 schreef Oxymoron het volgende:
En toen ik door kreeg, dat hij dat niet bedoelde
Die is ook wel erg grappig Dank je wel voor het uitleggen
quote:Precies! Dat is het juiste antwoord!Op donderdag 20 augustus 2009 14:51 schreef Oxymoron het volgende:Maar het is wel eens voorgekomen dat ik in de trein zat, alleen, en dat er toen een jongetje van 6 ong. kwam, en die vroeg: wat heb jij? En toen zei ik: ik heb honger.
Ik zou het ook gezegd hebben hoor.
Tenzij ik er eerst over zou hebben nagedacht, wat ik me dus inmiddels maar heb aangeleerd om niet al te veel op te vallen.
(Aspie hier)
' Mijn zwager en schoonzus wonen daar en willen ook heel snel weg, vooral jongere kinderen daar op te voeden is niet echt verstandig.
Maar Demi heeft ook een allochtoons meisje in haar klas en die komt regelmatig hier spelen en Demi gaat daar ook spelen.
Maar ik schat het eigenlijk per situatie in, voor hangjongeren loop ik niet om, de meeste reageren juist leuk op de kinderen.
Met gehandicapten kunnen ze al omgaan aangezien mijn man zijn nichtje ernstig meervoudig gehandicapt( door zuurstofgebrek, heeft ook vergroeingen in haar lichaam) is, mijn neefje is gehandicapt en de kleine van een vriendin heeft down.
Daar groeien ze dus mee op.
Laatst lag de opa van mijn man op sterven, hij was 88 jaar en hij wilde heel graag zijn achterkleinkinderen zien, sommige reageerde wel raar dat we de meiden mee naar 'grote opa' namen.
nika had niks door maar Demi ging naast opa zitten en hield zijn hand vast, zei gedag tegen hem en gaf hem een kus, was heel lief allemaal en Demi heeft er niks aan overgehouden.
Mijn Oom heeft ze ook nog vlak voor zijn sterven gezien overigens.
[ Bericht 2% gewijzigd door snakelady op 20-08-2009 20:41:37 ]
quote:Op donderdag 20 augustus 2009 20:34 schreef snakelady het volgende:
Ja en nee, wij zijn op zoek naar een huis maar willen bewust niet in een wijk wonen hier waar veel allochtonen wonen.
Mijn zwager en schoonzus wonen daar en willen ook heel snel weg, vooral jongere kinderen daar op te voeden is niet echt verstandig.
Maar Demi heeft ook een allochtoons meisje in haar klas en die komt regelmatig hier spelen en Demi gaat daar ook spelen.
ik woon ook in een wijk waar best veel allochtonen wonen. vooral de straat achter me is net klein ankara.
's zomers zitten ze allemaal buiten en er wordt van alles georganiseerd zoals feesten en er staat een groot zwembad op de parkeerplaats.
iedereen is altijd vriendelijk en iedereen groet elkaar en hebben altijd een praatje als je voorbijkomt of als ze voorbij komen en ze staan altijd voor elkaar klaar.
mensen die de buurt niet kennen halen hun neus op voor ons buurtje vanwege de allochtonen, maar het is juist erg gezellig bij ons in de wijk.
De kindjes speelden veel buiten, en er was altijd wel een mama op een balkon of galerij de boel in de gaten aan het houden. Deze vrouwen waren zeer beleefd en netjes trouwens, en de kindjes ook.
De mannen daarentegen waren helaas wat minder sociaal... Veel dronkenschap en lawaai.
Het viel echt op dat het bij bijna al die gezinnen wel zo was. Jammer...
Ik ben zelf overigens iemand die altijd probeert om iemand open en netjes tegemoet te treden. Maar ik kan echt (door nare ervaringen uit het verleden) bang worden van dronken mensen. Daar ben ik banger voor dan voor hangjongeren of zo. Maar goed, hier hebben we op zich ook weinig echt lastige groepen (ongeacht afkomst) hoor. Dus misschien heb ik gewoon geluk gehad.
quote:Ben blij voor je dat het bij jullie zo is, hier helaas niet, het is ook echt een probleemwijk waar minimaal 1x in de maand een inval is van de politie.Op donderdag 20 augustus 2009 21:47 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
ik woon ook in een wijk waar best veel allochtonen wonen. vooral de straat achter me is net klein ankara.
's zomers zitten ze allemaal buiten en er wordt van alles georganiseerd zoals feesten en er staat een groot zwembad op de parkeerplaats.
iedereen is altijd vriendelijk en iedereen groet elkaar en hebben altijd een praatje als je voorbijkomt of als ze voorbij komen en ze staan altijd voor elkaar klaar.
mensen die de buurt niet kennen halen hun neus op voor ons buurtje vanwege de allochtonen, maar het is juist erg gezellig bij ons in de wijk.
Ik ken er meerdere die er wonen en allemaal ervaren ze het zo en ik heb daar zelf ook wel wat gezien.
Dus het is niet dat ik me er te goed voor voel en mijn neus op haal, het is gewoon een feit dat het geen prettige buurt is daar.
Er is veel geluidsoverlast, er is veel criminaliteit, de mensen zijn er niet vriendelijk en dus voor ons de keuze om daar niet te gaan wonen erg simpel.
quote:In dat geval heb je inderdaad meer dan groot gelijk Snakelady!Op donderdag 20 augustus 2009 23:18 schreef snakelady het volgende:
Ben blij voor je dat het bij jullie zo is, hier helaas niet, het is ook echt een probleemwijk waar minimaal 1x in de maand een inval is van de politie.
Ik ken er meerdere die er wonen en allemaal ervaren ze het zo en ik heb daar zelf ook wel wat gezien.
Dus het is niet dat ik me er te goed voor voel en mijn neus op haal, het is gewoon een feit dat het geen prettige buurt is daar.
Er is veel geluidsoverlast, er is veel criminaliteit, de mensen zijn er niet vriendelijk en dus voor ons de keuze om daar niet te gaan wonen erg simpel.
Ongeacht of het nou allochtonen, junkies, pubers of hangbejaarden zijn, tegen dit soort dingen moet je inderdaad proberen je kinderen te beschermen.