Recreatief Wielrennen #26 met zomerse Ritten

quote:

Op zondag 16 augustus 2009 10:08 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Hoe doe je dat met je fiets als je een winkel ingaat ivo? Ik zie geen slot op de foto, en na al die verhalen over gestolen fietsen ...

Ik had een klein slotje in mijn rackpack. Die zit er vol uit maar zat zelden helemaal vol

De laatste groep in de rit moet deze nacht in Coxwold geslapen hebben, 50km verderop. Traquair is 40km van Dalkeith. Ik heb dus maar 10km op deze groep verloren. Desondanks moet ik hen bijhalen als ik nog een kans wil hebben om weer binnen de tijd te komen. Ik heb maar twee mogelijkheden daarvoor, of de wind moet hetzij gaan liggen, of strak uit het noorden zijn, of ik moet erin slagen de komende nacht door te fietsen. Twee kleine kansjes dus. Ik ga gewoon van start en zie wel wat er gebeurt. Tot aan Coxwold draai ik gewoon soepel. Geen enkel probleem, geen enkele nodige extra stop. In Coxwold wordt er al opgeruimd maar krijg ik nog volledige verzorging. Robyn verontschuldigt zich dat ze alleen nog maar een restant warm eten hebben. Maar dat restant is dusdanig lekker dat de verontschuldigingen totaal onnodig zijn. Het enige kleine probleempje is dat de tassen al opgehaald zijn. Ik heb gelukkig nog een reserve broek en een reserve shirt bij me dus een echt probleem is het niet. Ook sportdrankpoeder heb ik nog genoeg. De rest, repen en energiedrank, is gewoon onderweg te koop. Het mooiste komt nog, Paul, een van de vrijwilligers gaat op de fiets naar huis. Daarvoor moet hij langs Thorne rijden. Ook nog eens via de officiële route. Eindelijk heb ik iemand om een hele etappe met me mee te rijden. Vlak voordat we vertrekken komen de twee snelste rijders van Stoke Mandeville langs. Zij hebben in Barnard Castle geslapen, net als hun 3 langzame collega's.
Ik geniet van het samen rijden met Paul. Eindelijk kom ik ook behoorlijk vooruit. Het maakt zowel mentaal als fysiek heel wat uit of je met iemand kunt rijden of dat je het helemaal alleen moet redden. Zeker omdat de wind weer west staat en dus regelmatig in de zij. De hele dag zijn er regelmatig regenbuien, afgewisseld door warme perioden. Ik durf niet te becijferen hoeveel tijd ik verlies met het continu aan en uittrekken van m'n regenjack. Het regenjack aanhouden bij zon is niet mogelijk, dan wordt m'n schouder te warm en gaat opspelen. Een keer moeten we schuilen onder een afdak voor een hoosbui van 5 minuten. Vlak voor Thorn wordt het weer draaien en keren. Gelukkig ken ik dat stuk van de route zowat van buiten. Inclusief de snelle verversingsposten. In de supermarkt van Howden haal ik weer wat te eten en drinken. Ik reken er niet op dat Thorn me zo laat nog veel eten kan serveren.





Tussen Howden en Thorn moeten we een heel stuk pal west rijden. De tegenwind is nu heel duidelijk te voelen. Alleen was ik hier erg langzaam geweest. Vlak voordat we de lampen van de rugbyclub zien bemerkt Paul een slag in zijn achterwiel. Hij stapt af om te controleren en merkt dat twee spaken uit de naaf getrokken zijn. Gelukkig vlakbij Thorn. We rijden door naar Thorn en hij wil daar kijken wat er aan te doen is. In Thorn is bij de controle nog wat volk. De soepketel staat zelfs nog op het vuur. Paul gaat in overleg met de mecanicien terwijl ik me tegoed doe aan een lekkere kop soep. Net op dat moment komt er een Canadees koppel binnen. Dik ingepakt in regenkleren terwijl de laatste regenbui meer dan een uur oud is. Zij blijken deze ochtend in Coxwold vertrokken te zijn en hebben meerdere keren verkeerd gereden. Eigenlijk willen ze hier opgeven. Ik slaag erin hen te motiveren om in ieder geval door te rijden naar Londen. Tot laat in de avond zal er volk in de jeugdherberg zijn. Zij besluiten uiteindelijk door te rijden en onderweg ergens te stoppen om te overnachten. Ze blijken 6 uur voor mij gestart te zijn. Iedere keer weer verbaas ik me er over dat er toch nog mensen achter me zitten. Paul is inmiddels klaar met zijn overleg. De naafflens is kapot, hij kan niet meer op dit wiel rijden. Maar een van de vrijwilligers van Thorn woont in de buurt van hem en gaat hem thuis afzetten. Zijn probleem is voor vandaag opgelost. De rest wordt een garantieclaim.
Ik vertrek weer solo vanuit Thorn. Het eerste stuk is bekend, daarna is het oppassen waar in de GPS een splitsing is. Het laatste wat ik wil is de langere route naar Washingborough nemen die in de heen weg zat. De afslag komt in zicht en ik sla rechts af, over de route die ik normaal bij LEL in de ochtend nam. Vlak voor Gainsborough zie ik de welkbekende energiecentrale. Maar dit keer voert de route niet langs de voet hiervan maar dwars door Gainsborough. Toch een stuk minder aantrekkelijk. Ik had gepland in Rosy's café nog wat te eten maar hier komen we niet voorbij. Een afhaalchinees in Gainsborough is echter een goed alternatief. Na Gainsborough heb ik eventjes wind in de rug, dan een forse klim en over een hoge weg door naar Lincoln. In Lincoln doe ik de inkopen voor de nacht en trek wat geld uit de muur. Volgens de controleurs in Thorn zijn de volgende twee posten gewoon open, ik blijf me verbazen. Lincoln zelf is een probleem voor de GPS. Garmin weet kennelijk niet dat de brug in Lincoln toegestaan is voor fietsers. Later hoor ik dat een aantal minder oplettende GPS gebruikers hier forse problemen had. Ik rij deels op GPS, deels op routebeschrijving en deels op zichtpeiling door naar de brug. Van daaruit is het zo gepiept om in Washingborough aan te komen. Ik kom er om 21 uur aan, ik heb de tijd die ik geslapen heb weer ingehaald. De controleurs hebben bijna alles al opgeruimd en zitten gezellig bij elkaar. Ik kan direct aanschuiven.
Ik probeer niet al te lang te blijven alhoewel dat soms moeilijk is met alle goede zorgen. Na Washingborough volgt er eerst een redelijke klim. Het pure vlakke rijden is nu zowat voorbij. Rustig rij ik door. Maar ik bemerk ook dat ik nu al te vermoeid ben om de nacht door te rijden. In Sleaford heb ik even een dieptepunt. Veel eenrichtingsverkeer hier, de GPS track is volgens de heenweg. Ik rij voorzichtig volgens de track tegen het verkeer in. Natuurlijk kom ik nu een politiepatrouille tegen. Een gebruikelijk 'wat zijn wij aan het doen' volgt. Ik antwoord met 'verdwalen'. Dat blijkt het juiste antwoord te zijn en de agenten wijzen me de weg. Een paar honderd meter verder stop ik even in een kroeg voor een colatje. Snoeiharde house en veel jong uitdagend volk. Dit lijkt verdacht veel op de plaatselijke oppikplek. Ik praat even wat met de beveiliging, ga naar de WC en hijs me weer in m'n nachtuitrusting. Het is inmiddels al middernacht geweest. Na een tijdje volgt de kruising met de A15. Ik besluit de Britse regels te volgen en rij verder over de A15 naar Thurlby. Overdag is het hier stervensdruk, nu kan ik er prima fietsen, beter dan op de smalle binnenweggetjes. Ik kom zo snel aan in Thurlby. Tot mijn verbazing is er nog een andere rijder, een Japanner die er slecht aan toe was toen hij aankwam. Hij ligt te slapen. De controleurs vragen of ik ook nog moet slapen, een aanbod dat als geroepen komt.

quote:

Op zondag 16 augustus 2009 18:02 schreef jakkop het volgende:
Binnenkort naar de UK voor langere tijd, kan fiets helaas niet meenemen. Heb al wel een paar fietsen op ebay zien staan, voor aardige prijzen

Waar in de UK? Je kunt mischien via een plaatselijke club aan een leuke fiets komen daar. Let wel op dat er af en toe andere regels zijn voor fietsen voor clubgebruik daar, zeker in de winter.

Na een korte rust sta ik weer op. Kort na mij word de Japanner ook wakker. Hij was ver voor mij bij de controle aangekomen in een zeer slechte staat. De controleurs wilden hem niet verder laten rijden, dat zou onverantwoord zijn geweest. Na goed eten, drinken en wat slaap is hij weer in staat om verder te rijden. Ik geef hem de tip om als Gamlinggay gesloten is gewoon ergens in een winkel een stempel te halen. We vertrekken vanuit Gamlinggay. Ik besluit een laatste poging te doen om tijd terug te winnen. De Japanner is een stuk sneller, die hoef ik niet proberen bij te houden. Het snel rijden lukt me op de eerste 30-40km. Daarna raak ik weer in een diep dal. Ik ploeter voort tot Gamlinggay. Ik zoek de controle zonder hoop dat ie nog open is. Maar tot mijn verbazing zitten ze klaar voor me. Thee en eten is er ook voorhanden. Mel wordt gebeld over mijn aankomst. Veel hoop op snel doorrijden kan ik niet geven, de laatste etappe is een van de zwaardere met veel korte, nijdige hellingen. Ook wordt het verkeer steeds problematischer. Kun je meer naar het noorden nog respect afdwingen, richting Londen wordt dat steeds meer een probleem. De anderhalve kilomeer A weg vlak voor Herford is een voorbeeld van onbeschoft weggedrag. Meerdere keren halen automobilisten in met gevaar voor hun eigen leven.
Even later komt me een rijder tegemoet. Hij is gisteren gefinisht en nu op weg naar huis. Warm is het inmiddels ook weer geworden. Halverwege de etappe stop ik om zoutjes te kopen. Geen risico nemen is nu m'n devies, uitrijden is belangrijk, met niet teveel achterstand op de tijdslimiet. Vlak voor de finish wordt het nog drukker op de weg. Ik zit zowat in de middagspits. Maar ook bekend terrein, ik rij zonder omwegen door naar Windmill Lane en finish. Er staan nog veel mensen op me te wachten. De sfeer zit er nog goed in. Diverse Nederlandse deelnemers en vaste deelnemers aan mijn brevetten. Mel neemt mijn kaart in ontvangst en geeft me de LEL medaille. Ik ga eerst maar eens ziten om uit te rusten. Of mijn tijd genoeg is voor homologatie valt nog te bezien, dat zal zeker een discussiepunt worden voor degenen die hier een beslissing over moeten vellen. Voor mezelf heb ik het gehaald. Deze LEL was veel zwaarder dan vorige edities, vanwege het weer en voor mij vanwege de werkzaamheden voor de start.

Ik heb deze LEL vooral verloren op slaap. De 1e nacht kan ik normaal doorrijden, vanwege de weersomstandigheden moest ik in de 3e nacht 2 uur meer slapen dan noodzakelijk. Daardoor raakte ik zo ver achterop dat ik met niemand meer kon meerijden. Regelmatig iemand om mee op te rijden is zowel mentaal als fysiek erg belangrijk.
Al op de 1e dag nam ik de beslissing om volgende keer niet meer het volledig meehelpen bij de start te combineren met het zelf rijden van LEL. Daarvoor is LEL te groot geworden. Volgende keer ga ik 'm gewoon 2 weken van tevoren voorrijden. Er zullen zeker vrijwilligers van de controles geïnteresseerd zijn om dit ook te doen.

quote:

Op zondag 16 augustus 2009 20:10 schreef jakkop het volgende:

[..]

Birmingham. Zodra ik er ben ga ik wel op onderzoek uit. Wat bedoel je met regels?

Zeker in de winter hebben veel Britse vereniging als regel dat je alleen aan clubritten mag deelnemen als je spatborden op je fiets hebt.
Je kunt je het beste hier melden, www.yacf.co.uk Dat is een vrij groot Brits fietsforum.

quote:

Op maandag 17 augustus 2009 09:05 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Wat is de logica achter spatborden verplicht? Om te voorkomen dat je elkaar in een groep nat rijdt door de spray van de achterband?

Klopt. En vooral de troep die bij het water zit. Voor groepen is het anders ook moeilijk om een kroeg binnen te mogen voor een pauze. De kroegbazen zijn nogal precies op hun stoelen.