Gisteren ben ik weer met Stella naar de KNO-arts geweest, en hoewel ik zelf dacht dat alles nu goed was (geen loopoortje, geen koorts, een heerlijk vrolijk en makkelijk kind) blijkt het toch niet zo te zijn helaas. Ze heeft in beide oortjes vocht achter de trommelvliezen en hoort waarschijnlijk verminderd daardoor (alsof ze dopjes in haar oren heeft, zei de arts). Afspraak voor volgende week, buisjes in de oren. En ik kon de hele terugweg m'n tranen maar amper bedwingen.
Dan moet ze nuchter zijn, hoe ontzeg ik mijn kleine hongerlapje 's ochtends haar pap enzo?

Mijn lieve kleine meisje dat daar nog helemaal niks van snapt, die je dat nog niet kunt uitleggen en die de jongste op de lijst is

.
Dan moet ze een kapje, en met mijn eigen herinnering daaraan, schiet me bij dat idee een brok in de keel

.
Toen ik net thuis was, belde de assistente me op. "Ja mevrouw, ik heb een hele brutale vraag, maar we dachten dat u misschien zwnager was, klopt dat?" Ik: "Ja, bijna 6 maanden nu." Dan kunt u helaas niet zelf mee de narcosekamer in, is er iemand anders die erbij kan blijven?"
Nou, toen was de beslissing voor mij snel gemaakt. Dan sowieso nog maar een maandje of vier uitstellen hoor

. Ik wil koste wat koste zelf bij mijn dochter zijn als ze in slaap wordt gebracht en ook als ze wakker wordt.
Nu ben ik alleen een beetje bang dat het slechte horen haar spraakontwikkeling in de weg staat.
Pfffffff...
Sorry voor het lange verhaal.