Zwarte Cross 2009

Zwarte Cross 2009

Zuipuh, Tietuhh..Boeruhhh! Dat zijn de eerste dingen die meeste mensen vaak noemen -of schreeuwen met een donken-hoofd-uitdrukking op het gezicht, een onzichtbaar biertje in de lucht houdend- als je het over Het Zwarte Cross Festival hebt. Met als zoveel dingen in het leven kun je echter pas een mening over bepaalde dingen vormen als je ze hebt meegemaakt.

Wat ooit begon als een feest op een grasveldje in Hummelo, is inmiddels niet zomaar meer een feestje. Nee, Het Zwarte Cross Festival is groot! Wat dacht je van 20 podia, 1500 medewerkers, meer dan 100 bands, 300 theaterartiesten, 50 stuntmannen, 1500 crossers en ga zo maar even door. Alsof dat nog niet genoeg is heeft de organisatie ook een uit steigerpijpen opgebouwde toren van 70 meter neergezet, waarvan een, naar mijn mening, complete maniak met een motor vanaf zal gaan springen. 70 meter..geloof me, dat is geen kattenpis.



Vrijdag

De donkere lucht deed het al vermoeden, en het vermoeden was juist. Na het halen van onze perspasjes belanden we direct in de file. Er moeten namelijk nog even een paar auto’s uit de modder worden getrokken. Behalve dat dit inhoudt dat we het begin van de eerste acts missen, blijkt dit helemaal geen straf. Terwijl uw fotografen Taxibabe en Fraubitch met hun poppenoogjes als chantagemiddel nog even een extra parkeerkaart regelen, maakt ongetekende een praatje met één van de medewerkers. “Machtig mooi” vindt ie het allemaal en ik krijg een update van de rare gevallen die de beste man deze dag allemaal al heeft mogen aanschouwen.
Een praatje maken helpt, want als de stoet weer in beweging komt rijden we als één van de eersten de parkeerplaats op.

De hele dag regent het al in het hele land en ook Lichtenvoorde is niet gespaard, zo blijkt wanneer we richting festival terrein lopen en de eerste blubberzombies ons met een glimlach in tegengestelde richting voorbij lopen. “Mooie witte veters”, hoor ik er nog één lachend roepen. Hmm.. Voor een beetje blubber zijn we natuurlijk niet bang en eenmaal op het terrein stappen we dapper door naar de perstent. Het eerste wat opvalt op het festival is dat alles net even iets anders dan op een ander festival is. Waar je op bijvoorbeeld Lowlands ook best een zweefmolen kan tegenkomen, hebben ze er hier iets anders op bedacht. Wat nou stoeltjes om in te zitten? Crossmotoren aan kettingen, zo doen ze dat hier. Ook hangen over het gehele terrein borden en banners met de meest hilarische teksten en zie je overal beeltenissen van Tante Rikie -“festivaldirectrice” en beschermvrouw van het festival- terug.



Nadat we netjes ontvangen zijn door de pers- en genodigdenbegeleiders begint het verkennen. De perstent uit, langs het hoofdpodium naar de Theaterweide. Op het hoofdpodium zien we de Jim Jones Revue. Rock ’n Roll met als inspiratie helden als Little Richard en Chuck Berry. Waar ik het prima trek als de frontman van bijvoorbeeld The Hives quasi arrogante opmerkingen tegen het publiek maak, lukt het me niet deze man leuk te vinden. Muzikaal is het prima in orde maar de irritatie door de zanger is voor mij te groot om me te vermaken. Snel door naar de Theaterweide dan maar.



Leuk opgezet met een theatertent, theatertipi, buitenpodium, massagesalon en relaxweide. Het hele weekend kun je hier terecht voor intieme optredens van onder andere Mr. Methane (Live Fart Show), Roosbeef of Hans Kazan. Als je hier niet van houdt zijn er volop andere mogelijkheden om je te vermaken, zoals het luisteren naar Rock ’n Roll stories van Nederlandse artiesten, een workshop buikdansen volgen of naar de mini-bar -een miniatuurbar met lilliputter als uitbater- gaan.



We vervolgen onze verkenningstocht langs de Undercovertent. Zoals de naam al doet vermoeden spelen er alleen maar coverbands in deze tent. Natuurlijk zet je dat niet in het blokkenschema in je programmaboekje. Hoe stoer is het als je ongegeneerd namen als U2, AC/DC of Rage Against The Machine kan noteren? Een paar passen verder staan we al voor het hek van de Stuntarena. Helaas blijft al snel dat de stunt op vrijdag niet doorgaan. In verband met de weersomstandigheden is dit niet verantwoord. Jammer maar helaas!



Even verder is de Metalweide. Ook hier is een imposant podium uit de grond gestampt. Compleet in stijl met enorme opblaasbare vleermuis. Inzage in het programmaboekje leert dat de organisatie ook voor de liefhebbers van dit genre een paar grote namen gestrikt hebben. Wat mij echter op de vrijdag het meest verrast is de jonge Britse Screamo-Metalcore band Architects. Belachelijke maatsoorten en tekeer gaan als een malle…maar dan heeeel strak. Wow! Toch lijkt het erop dat meeste mensen op de vrijdag voor afsluiter Arch Enemy zijn gekomen. De Zweedse deathmetal band, onder leiding van de Duitse frontvrouw Angela Gossow (Ja, ook vrouwen kunnen heel laag grunten), maakt haar status ruimschoots waar en geeft het publiek waar het op heeft gewacht. Prima en vooral goed uitgedachte show.



Wat opvalt, is dat het qua bezoekers best rustig lijkt op de vrijdag. Bij de meeste podia is het vrij rustig, met als voordeel dat alles makkelijk bereikbaar is. Dit veranderd echter compleet wanneer we de Metalweide verlaten en na 50 meter blubberen bij de Megatent komen. Ah! Daar is iedereen..ik zocht jullie al!



Logisch eigenlijk, want de Megatent is waar de meeste optredens van acts plaatsvinden die vooral in deze contreien van het land erg populair zijn. Normaal, Fragment en de Band Zonder Banaan zijn een aantal namen van de bands die op vrijdag in de tent spelen. En je kan er lang of kort over zijn, maar dat is feest. Hoewel de teksten in voor mij vaak onverstaanbare streektaal worden gebracht, is het eigenlijk onmogelijk dit niet leuk te vinden. Íéder woord wordt met enorm enthousiasme door het dansende publiek meegezongen. Dan kun je nog zo’n zuurpruim zijn en misschien helemaal niet van de muziek houden, maar het tovert een lach op je gezicht.



Mala Vita is verplaatst naar het Hoofdpodium en hierdoor mogen The Pedro Delgado’s de avond hier afsluiten. De voor mij onbekende Amsterdamse bluegrass-streetgrass formatie blijkt prima vermaak. Toch lijkt het niet het feestje waar het overgrote deel van de tentgangers voor zijn gekomen.



Hop! Langs het reuzenrad, de festivalmarkt, het nog gesloten hek van de crossbaan en de volgende weide is daar. Op de Fijnproeversweide staat een wat kleine tent waar de potentiële nieuwe grote namen van de muziekscène optreden. Gedurende het weekend blijkt dat dit niet de meest populaire plek onder de bezoekers is, wat in betekent dat veel bands voor een nagenoeg lege tent staan te spelen. Aan de andere kant, je kan wel zeggen dat het op het Zwarte Cross Festival hebt gespeeld. Niet alleen is dit voor veel van de bands een eerste optreden op een groot festival, maar het staat ook nog eens erg leuk in je biografie. Wanneer we de Fijnproeversweide verlaten is het “rondje” compleet.



Met de balkan-ska-rock van Mala Vita dansen de aanwezigen op het veld voor het hoofdpodium zich de nacht in en eindigt de vrijdag ook voor ons. Vrijdag was een dag met blubber, een dag van kennismaking en een dag van verkenning. De eerste indruk is goed. De sfeer is relaxt en je hoeft je werkelijkwaar geen moment te vervelen. Kapot het bedje in.



Voor meer foto's van vrijdag zie: Sfeerimpressie Zwarte Cross vrijdag


Zaterdag

De zaterdag begint goed wanneer ik mijn ogen open en met samengeknepen ogen recht in de zon kijk. Hopen dat het festivalterrein er iets beter bij ligt dan maar. Voor de zekerheid een paar boterhamzakjes voor in de schoenen en op naar Lichtenvoorde.
Feest! De organisatie blijkt ’s nachts met man en macht te hebben doorgewerkt en het resultaat mag er zijn. De blubber is zo goed als verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor fikse laag stro. Goed bezig! Wanneer we op onze rendez-vous plaats in de perstent arriveren, blijken we net op tijd voor de persconferentie van tante Rikie. Na een potje stevig opletten en een bak koffie struinen we de hele dag het terrein af. Het is eigenlijk jammer dat je als verslaggever maar op één punt tegelijk kan zijn. Er gebeurt gewoon teveel om alles mee te maken. Daarbij is het vandaag ook een stuk drukker dan gisteren. Dit heeft alles te maken met de Cross die vandaag ook begint. Voor veel bezoekers is dit toch het hoogtepunt van het festival en vaak zelfs de enige reden waarom bezoekers komen. Hoog tijd om een kijkje bij het fenomeen te gaan nemen.



Opgevoerde combines, grasmaaiers, brommers en ga zo maar door. Opgeleukt door hilarische speakers en aangemoedigd door een uitzinnig publiek, doet de ene deelnemer nog meer zijn best dan de ander. Dit alles onder oorverdovend lawaai. Dempers doen ze niet echt aan. Omdat het weer vandaag goed is gaan ook de stunts beginnen. Salto´s met motoren en crossfietsen, Burn outs, Freerunning en nog veel meer. Het één nog knapper dan het andere.



Toch zit iedereen op te wachten op hét moment. Het moment dat de levensmoeie motorrijder zich van de 70 meter hoge toren zal storten. En ja hoor, het moment is daar. De spanning wordt opgebouwd, het publiek telt af. Bij `nul` rijdt de arme ziel de diepte in…en opent zijn parachute, waarna hij veilig landt terwijl de motor ter aarde stort. Sja..je kan het natuurlijk verwachten. En ook al is de stunt er helemaal niet minder spectaculair op, toch hoor je een teleurgesteld geroezemoes door het massaal toegestroomde publiek gaan. Dan lijkt het publiek zich te realiseren dat het toch wel heel wat is met een luid applaus als logisch vervolg.



Op zaterdag is ook voor het eerst dit weekend het Blagenparadijs geopend. Want het Zwarte Cross Festival is niet alleen voor de reguliere festivalganger, het is ook voor vele gezinnen een weekendje weg. In het blagenparadijs vind je geen bier en sigaretten. Dat mag niet. Wel zie je met een beetje geluk een wachtende, beschonken pappa heel erg twijfelen of ie in slaap zal vallen of niet. Dat hij daarbij meerde keren met zijn hoofd op een blok beton landt, lijkt ie niet heel erg te vinden. Het Blagenparadijs is het, met speeltoestellen volgebouwde, domein van de kinderen. Erg leuk zijn de speciale kinderoptredens van bands als Jovink en Mooi Wark. De kinderen kennen de teksten gelukkig net zo goed als pappa en mamma en dansend en klappende vermaken de blagen zich uitstekend!



Natuurlijk is er ook weer muziek. Op het hoofdpodium windt Sanne Hans, beter bekend als Miss Montreal, het publiek om haar vinger alsof ze nog nooit anders heeft gedaan, om zich daarna nog eens bij de, onder leiding van Bennie Jolink staande, Motorband te voegen. Dit keer niet om te zingen, maar om gas te geven. Op het podium staat een crossmotor. Microfoon bij de uitlaat en gas geven. Dit alles onder luid gelach van Miss Montreal zelf.



Het Fijnproeverspodium staat de hele middag in het teken van 3FM Serious Talent. Een aantal bands strijdt hier om een korte show op het hoofdpodium, met als terechte winnaar de Eindhovense driemans-formatie LEFT.



Andere hoogtepunten op muzikaal gebied van deze dag zijn Peter Pan Speedrock die het zeil als vanouds van de tent speelt en zeker ook Beef!. Ze zijn er een tijdje tussenuit geweest maar dat blijkt hooguit uit het enthousiasme waarmee de band op het podium staat.



Een speciale vermelding verdient Drive Like Maria. Als er één band dit jaar als een trein gaat is deze het wel. En dan sta je ineens op het hoofdpodium van het Zwarte Cross Festival en dan mag je je bewijzen. Ja, het doet soms wel erg aan de Queens of the Stoneage denken maar who cares? Keihard en strakker dan het gezicht van Marijke Helwegen..Drive Like Maria weet zeker te overtuigen.



Klinkt allemaal heel positief maar tuurlijk valt er ook wat te zeuren. Hoe is een band als Enslaved bijvoorbeeld ooit groot geworden? Het zullen ongetwijfeld culthelden zijn maar wat een triest optreden! Ook de jongedames en heren van INFA wisten dit keer helaas niet te overtuigen. Je mag best proberen een rockster te zijn maar probeer niet te hard.



De zaterdag zit erop. De gezichten beginnen de eerste verschijnselen van vermoeidheid te vertonen maar de sfeer is nog steeds opperbest. Geen gezeur, geen vechtpartijen. Nee, gewoon met elkaar een biertje of wat achterover gooien en lachen, vooral veel en hard lachen.



Voor meer foto's van Zaterdag zie: Sfeerimpressie Zwarte Cross zaterdag

Zondag

Langs de weg naar het festivalterrein staan grote borden met “Zwarte Coss uitverkocht. Draai om en kies een nieuwe bestemming.” 65.000 mensen dus en dat is te merken. Het is mooi weer en het veld staat bomvol, wat het een ware uitdaging maakt om je van het ene naar het andere podium te bewegen. Zo ook bij het hoofdpodium waar vandaag een aantal grote namen zullen spelen. Normaal, de Australische schone Gabriëlla Cilmi, Mothers Finest, Ziggi en als afsluiter van de dag (en het festival) de heren van Jovink moeten het vandaag gaan doen. Stuk voor stuk doen zij dit met verve. Hoewel de muziekstijlen mijlenver uit elkaar liggen, vermaakt het publiek zich prima bij ieder van deze acts.



Of het nu de dialectrock van Normaal, de popmuziek van Cilmi, de relaxte reggae van Ziggi of de funkrock van Mothers Finest is, men neemt het tot zich als zoete koek. Veel te veel te zien vandaag, want op het crossterrein gaat straks ook nog de prominentenklasse, waar vele bekende Nederlanders (Oa: Hans Kazan, Bennie Jolink, Jan Bos....) zich in een motorpak zullen hullen, beginnen.



De prijs voor de “zwartste Zwarte Crosser” ging naar Havertong. Daarna volgen de echte waaghalzen van de superklasse, waar de vaak nog jonge coureurs huizenhoge sprongen maken. Natuurlijk met zoveel mogelijk flair. Vandaag gaat het niet allemaal om winnen namelijk.



Gelukkig is er tussendoor nog tijd om een stukje van de altijd tot de laatste zweetdruppel doorbeukende Death Letters, The Datsuns en Delain mee te pikken. De opperbeste stemming op het gehele festival lijkt ook zijn weerga te hebben op de bands. Niemand verzaakt. Sterker nog, allemaal lijken ze net een stapje extra te doen. En dat is mooi.





Al ruim voor het optreden van Jovink begint het grasveld voor het Hoofdpodium vol te lopen en wanneer het optreden begint kan er geen kip meer bij. Dit is blijkbaar wat de mensen willen zien, dit is waar het om gaat. Onder luid gejuich betreden de heren het podium en bij de eerste klanken spuwen de confettikanonnen hun wit-gele papieren inhoud over het publiek. Droog papier lijken ze hier niet van te houden, want direct hierop vliegen de volle bierbekers door de lucht en veranderd de menigte in een hossende, kolkende massa die tot niet meer tot stilstand komt tot het einde van het optreden. Ondergetekende is er dan al tussenuit geknepen.



Het Zwarte Cross Festival 2009 was er één die de boeken ingaat als de meest succesvolle editie tot nu toe. Wij hebben ons, mede door de zeer behulpzame medewerkers, prima vermaakt. Dat wil niet zeggen dat er nog steeds mensen zullen zijn die “nooit op dat boeren schuurfeest gezien willen worden”, en dat mag. Sterker nog, ik denk dat dat moet. Mensen die een “image”of “reputatie” hoog te houden hebben moeten lekker thuis blijven. Op deze manier blijft het Zwarte Cross Festival, ondanks de enorme groei, zoals zij is. Een plek waar bijna alles kan. Een plek waar alles net iets anders is.



Voor meer foto's van zondag zie: Sfeerimpressie Zwarte Cross zondag

Tekst door: Harry Dupa
Foto's door: Taxibabe en Fraubitch

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 20:17 schreef jortkeldert het volgende:
Die kapotte crosser op de foto, is dat degene waarmee van de meters hoge schans is gesprongen?

ja inderdaad!!

En ja er is geneukt.

En Itjeer: Dankje En dat voor een freelance reviewer van buiten de vaste fok groep!!!