De kunst van het loslaten van je ex.. deeltje 78

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 10:41 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:

[..]

Lang, meestal een maand of 2,3

Maar ik zou lekker tegen je ex zeggen dat ze een keer de spullen mag komen halen die ze graag wil hebben en dat als ze geweest is als voor jou is wat over is. Dan flikker je nog alles weg met een herrinering aan haar en ga je wat spullen kopen die je mist


Probleem opgelost

Je hebt in zekere mate gelijk. Maar 10 jaar kàn en wìl ik niet zomaar weg gooien...

Daarnaast heb ik geen zin in een War of the Roses. Ik wil dit tenminste op een nette manier afronden.

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 10:37 schreef Batmobiel het volgende:

[..]

Achteraf zien dat het al veel eerder had gemoeten; been there, done that

Momenteel is het mijn ex die mij niet loslaten kan, omdat ze het in haar hoofd heeft gehaald dat ik iets met haar zusje wil

Die van mij heeft het in haar bol gekregen dat ze zo super is

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 11:13 schreef Het_hupt het volgende:

[..]

Die van mij heeft het in haar bol gekregen dat ze zo super is

Dat is ze ook, toch? Waarom zou zij nu iets verkeerds doen?
Jij daarentegen

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 11:39 schreef Batmobiel het volgende:

[..]

Dat is ze ook, toch? Waarom zou zij nu iets verkeerds doen?
Jij daarentegen

kijk, dat dus
En je overal volgen cq je gangen nagaan, en je er vooral op aan blijven spreken

Of je verbieden van nog om te gaan met vrienden die je via haar hebt leren kennen, maar waar je wel donders goed mee overweg kan. En verbaasd zijn als je daar, ondanks haar verbod, dan toch nog contact mee houdt

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 12:25 schreef Batmobiel het volgende:
Of je verbieden van nog om te gaan met vrienden die je via haar hebt leren kennen, maar waar je wel donders goed mee overweg kan. En verbaasd zijn als je daar, ondanks haar verbod, dan toch nog contact mee houdt

En deze dan: zeggen hoe slecht je in bed was, en dan zelf amper wat van bakken

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 12:28 schreef Het_hupt het volgende:

[..]

En deze dan: zeggen hoe slecht je in bed was, en dan zelf amper wat van bakken

Geen wederzijds klagen op dat vlak

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 12:37 schreef Batmobiel het volgende:

[..]

Geen wederzijds klagen op dat vlak

goed bezig
Dus mijn geluk weer, een stuntel

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 12:40 schreef Het_hupt het volgende:

[..]

goed bezig
Dus mijn geluk weer, een stuntel

Iets in mij zegt dat zij nét hetzelfde denkt

Beetje weer OT: de vorige ex kan ik moeilijker loslaten. Uitleg: beiden een jaar naar het buitenland vertrokken en het bij vertrek van de eerste laten uitgaan (wederzijds) wegens andere toekomstvisies (ik wil geen kinderen, zij wel). Desondanks nooit ruzie gehad op bijna vijf jaar en altijd speciaal gevoeld voor de ander en superverliefd en zo. Moeilijk om iemand te vergeten waar je je reuze mee geamuseerd hebt, en waar je je, buiten dat kindergedoe, nog wel oud mee zag worden...

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 10:34 schreef Barbusse het volgende:
Ik begin net met realiseren dat het over is...
[knip]
Hoe lang gaat dit nog duren?

Neem er maar de tijd voor Barbusse.
Zelf bijna 4 1/2 jaar een relatie gehad ben nu 'n jaartje verder.

Lastig te zeggen hoe lang het duurt

Over het algemeen zijn de eerste3 tot 6 maanden het ergste, en is het verdriet/rauw, je valt in een soort sociaal en emotoneel gat, en daarna volgt herstel, en het is net hoe het uitgaat en hoe lang jij zelf wil vasthouden en herinneringen blijft ophalen.

Ik kan iedereen 'n sport aanraden, het maakt je hoofd leeg en je lichaam sterk, verders gewoon doen wat goed voelt en wat je leuk vind, intresses opzoeken, uitbreiden en aan jezelf werken, tijd zat, en als je een leuk iemand tegenkom gewoon proberen, praten, flirten en contact opzoeken is leuk en zonder (relatie) verplichtingen.

Met mij gaat het nu goed, onvrijwillig vrijgezel worden is achteraf gezien toch goed voor me geweest, en heb ik meer op mezelf leren leven, aan mezelf gewerkt en heb nu wel 't gevoel dat ik nieuwe uitdagingen beter aan kan dan voorheen.

Betekend niet dat ik nooit meer terugdenk aan haar, het was een mooie tijd met veel leuke dingen, maar het is niet zo dat zou willen dat het was zoals vroeger, maar ik ben er 10x wijzer (zelfkennis) en sterker uitgekomen

Alleen nog geen zin in een nieuwe relatie, maar je weet nooit elke dag geeft nieuwe kansen

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 14:26 schreef Chev het volgende:

[..]

Neem er maar de tijd voor Barbusse.
Zelf bijna 4 1/2 jaar een relatie gehad ben nu 'n jaartje verder.

Lastig te zeggen hoe lang het duurt

Over het algemeen zijn de eerste3 tot 6 maanden het ergste, en is het verdriet/rauw, je valt in een soort sociaal en emotoneel gat, en daarna volgt herstel, en het is net hoe het uitgaat en hoe lang jij zelf wil vasthouden en herinneringen blijft ophalen.

Ik kan iedereen 'n sport aanraden, het maakt je hoofd leeg en je lichaam sterk, verders gewoon doen wat goed voelt en wat je leuk vind, intresses opzoeken, uitbreiden en aan jezelf werken, tijd zat, en als je een leuk iemand tegenkom gewoon proberen, praten, flirten en contact opzoeken is leuk en zonder (relatie) verplichtingen.

Met mij gaat het nu goed, onvrijwillig vrijgezel worden is achteraf gezien toch goed voor me geweest, en heb ik meer op mezelf leren leven, aan mezelf gewerkt en heb nu wel 't gevoel dat ik nieuwe uitdagingen beter aan kan dan voorheen.

Betekend niet dat ik nooit meer terugdenk aan haar, het was een mooie tijd met veel leuke dingen, maar het is niet zo dat zou willen dat het was zoals vroeger, maar ik ben er 10x wijzer (zelfkennis) en sterker uitgekomen

Alleen nog geen zin in een nieuwe relatie, maar je weet nooit elke dag geeft nieuwe kansen

Dank voor de tips Chev. En inderdaad zal er ooit wel een eind aan komen, alleen kan ik dat nu nog absoluut niet zien....

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 14:34 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Dank voor de tips Chev. En inderdaad zal er ooit wel een eind aan komen, alleen kan ik dat nu nog absoluut niet zien....

Snap ik, ik dacht ook de eerste maanden dat ik dood gegaan was, maar na een maand of 3-4 toen ik alles écht had afgesloten (met al de onnodige trappen na die ik kreeg) ben ik in fases me beter gaan voelen toen ik begon met koken,d aarna m'n eigen huisje volledig had ingericht, ik meer omging met m'n beste vriend en zijn vriendin en sinds of 3 1/2 maand ben ik begonnen met sporten wat me gigangisch heeft geholpen

Gewoon overleven en zó min mogelijk stres en laat alles z'n beloop gaan, probeer het af te sluiten, schrijf voor jezelf, op fok of een goed doordachte brief (ook gedaan 3 weken over gedaan toen 't 4 maanden uit was) en probeer overal 's ja op te zeggen, ook als je geen zin heb en ga iets doen anders zit je alleen maar thuis.

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 14:41 schreef Chev het volgende:

[..]

Snap ik, ik dacht ook de eerste maanden dat ik dood gegaan was, maar na een maand of 3-4 toen ik alles écht had afgesloten (met al de onnodige trappen na die ik kreeg) ben ik in fases me beter gaan voelen toen ik begon met koken,d aarna m'n eigen huisje volledig had ingericht, ik meer omging met m'n beste vriend en zijn vriendin en sinds of 3 1/2 maand ben ik begonnen met sporten wat me gigangisch heeft geholpen

Gewoon overleven en zó min mogelijk stres en laat alles z'n beloop gaan, probeer het af te sluiten, schrijf voor jezelf, op fok of een goed doordachte brief (ook gedaan 3 weken over gedaan toen 't 4 maanden uit was) en probeer overal 's ja op te zeggen, ook als je geen zin heb en ga iets doen anders zit je alleen maar thuis.

Idd vooral niet niks blijven doen, mij heeft het heel erg geholpen om met vrienden te blijven afspreken. Haalt je hoofd van alles weg en kan je je hart uitstorten. Uit eigen ervaring weet ik dat alcohol tijdelijk werkt, dus ga niet zoals mij 4 weken lang nonstop zuipen om alles te vergeten, voel je je alleen maar kutter aan het einde...

Hehe dreamzk drank maakt meer kapot dan je lief is maar het kan wel erg verhelderende dingen naar boven brengen, maar ook heel stomme dingen

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 15:03 schreef Chev het volgende:
Hehe dreamzk drank maakt meer kapot dan je lief is maar het kan wel erg verhelderende dingen naar boven brengen, maar ook heel stomme dingen

Jep dat heb ik geleerd 2 weken geleden was ik heel erg dronken, heb mn halve telefoon lijst gesmst dat ik haar zo mis en dat ik gek werd enz. Gelukkig heb ik toen niet mn ex gesmst, daar ben ik nog heel blij om

Gaat nu wel redekijk goed met me, ik denk eigenlijk niet meer aan haar. En ik heb een nieuwe meisje ontmoet op vakantie waar ik mee aan het sms'en ben Altijd goed om te zien dat er ook andere leuke vrouwen zijn dan je ex.

Nou na een aantal maanden dat het al niet meer zo vlot loopt, is het toch echt over nu. Voel me kut, vooral vanwege het feit dat ik er zoveel energie in had gestopt de afgelopen maand en uiteindelijk ik de enige was die in de relatie zat. Het is echt over.. Voelt heel erg leeg zo...

Maar vrijdag op vakantie, das dan weer wel goed nieuws he

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 04:43 schreef Wolk het volgende:
In een keer nooit meer contact hebben met je ex. Is dat wel goed voor jezelf?

Ik wil eigenlijk nooit meer contact met haar, maar ik denk ook dat ik die relatie nooit kan verwerken als ik 'doe alsof ik dood ben' tegenover haar?

Mijn vriendin had het dus uitgemaakt via sms deze week. Terwijl ze nu al 2 weken op vakantie is....
Echt klote....zomaar ineens is er "niks" meer....

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 18:37 schreef DurQ het volgende:

[..]

Mijn vriendin had het dus uitgemaakt via sms deze week. Terwijl ze nu al 2 weken op vakantie is....
Echt klote....zomaar ineens is er "niks" meer....

Waarschijnlijk heeft ze dus een ander onmoet op vakantie . Vervelend zeg! Triest dat ze het zo opeens uitmaakt ja. En ja..dat is moeilijk voor te stellen, opeens is er niets meer. Sterkte.

@dreamzk & chev:
Nee, zuipen zie ik niet zo zitten. Dat heb ik al genoeg gedaan en daarnaast ben ik bang dat met deze emoties drank het slechtste in mij naar boven brengt.

Heb bij familie gegeten vanavond. Schatten van nichtjes die iedere keer vragen "waar tante was"....mijn reactie: Toen wilde ik toch wel een beetje van een brug afspringen....

Gelukkig lees ik ook jullie verhalen waaruit blijkt dat het ooit over gaat. Ik ben zelf verbaasd over de therapeutische werking die ervan uit gaat. Dank daarvoor.

Ik moet hier even reageren, dit ziet er allemaal zo enorm bekend uit.

Paar weken geleden heeft mijn vriendin het uit gemaakt, ik was er niet genoeg voor haar, ze heeft (in 2 jaar tijd) 2 keer Pfeiffer achter de rug en is nu overspannen.

Ik hielp haar daar niet genoeg in. Ze deed het gros van het werk en ik profiteerde daarvan. Verder heb ik een erg lui karakter wat daar niet in hielp.
We hebben in de 1,5 jaar dat we wat hadden veel geruzied en uiteindelijk was zij altijd degene die zich er bij neerlegde, op de een of andere reden drong het nooit tot me door wat ze zei.
Toen maakte ze het uit. Ze ging minder voor me voelen en besefte hoe slecht ik voor haar geweest was.

Mijn wereld storte in en was een week lang een hel.
Vooral omdat ik vanaf dat ze me duidelijk maakte waarom het niet meer ging nu wél snapte wat haar dwars zat.
Vanaf dat moment had ik dus ook echt het idee dat ik dat kon veranderen, dat ik er voor haar kan zijn en haar kan helpen beter worden.
Het is erg zuur als je je realiseert dat het geen zin meer heeft, dat je niet meer voor haar zult kunnen veranderen, dat het daar inmiddels te laat voor is.
Ik had het gewoon verkloot.

Van haar kreeg ik die week vooral signalen dat ze het fijn vond van de last af te zijn, weer haar eigen ding kunnen doen. Maar vooral dat het nooit weer wat zou worden tussen ons, dat kon ze zichzelf niet aan doen en over een tijdje haar best zou doen iemand beters te vinden.

Ik zit op kamers en ben naar mijn ouderlijk huis gegaan omdat ik mensen om me heen nodig had.

Daarna was ik door het eerste zware deel heen. Het zwarte gat, het huilen zonder dat het je boeit dat je een vent bent, het je helemaal alleen voelen en het gevoel dat je de liefde van je leven kwijt raakt.

Ik stond op het punt de volgende stap te maken. Het afsluiten en doorgaan ook al zou het lastig worden. Iets anders vinden om mijn leven aan te wijden.

De volgende middag wordt ik gebeld, of ik even naar buiten kon komen. Met ongeloof loop ik naar de deur en daar staat mijn ex, en ze valt huilend in mijn armen. Ze heeft net een uur in de auto gezeten (ook zij zat bij haar ouders thuis) en kwam me vertellen dat ze echt niet zonder me kon, dat ze de grootste fout in haar leven gemaakt heeft en zich enorm kut voelde.

Na de rest van de aanwezige familie even uitgelegd te hebben wie er stond te snikken in de hal heb ik haar binnen gelaten en zijn we gaan praten.

Eindoordeel: ze gaat ons me die laatste kans geven, vooral om er achter te komen of ze hier mee niet de liefde van haar leven laat gaan.

We beginnen rustig en hopen het weer op te bouwen naar een relatie op het niveau van hiervoor. Die rustige opbouw is erg belangrijk omdat we het beiden niet meer willen zoals het was.

Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo gemotiveerd ben geweest om wat te gaan doen met mijn leven.

Conclusie: het is mogelijk..

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 01:21 schreef VASND het volgende:
Ik moet hier even reageren, dit ziet er allemaal zo enorm bekend uit.

Paar weken geleden heeft mijn vriendin het uit gemaakt, ik was er niet genoeg voor haar, ze heeft (in 2 jaar tijd) 2 keer Pfeiffer achter de rug en is nu overspannen.

Ik hielp haar daar niet genoeg in. Ze deed het gros van het werk en ik profiteerde daarvan. Verder heb ik een erg lui karakter wat daar niet in hielp.
We hebben in de 1,5 jaar dat we wat hadden veel geruzied en uiteindelijk was zij altijd degene die zich er bij neerlegde, op de een of andere reden drong het nooit tot me door wat ze zei.
Toen maakte ze het uit. Ze ging minder voor me voelen en besefte hoe slecht ik voor haar geweest was.

Mijn wereld storte in en was een week lang een hel.
Vooral omdat ik vanaf dat ze me duidelijk maakte waarom het niet meer ging nu wél snapte wat haar dwars zat.
Vanaf dat moment had ik dus ook echt het idee dat ik dat kon veranderen, dat ik er voor haar kan zijn en haar kan helpen beter worden.
Het is erg zuur als je je realiseert dat het geen zin meer heeft, dat je niet meer voor haar zult kunnen veranderen, dat het daar inmiddels te laat voor is.
Ik had het gewoon verkloot.

Van haar kreeg ik die week vooral signalen dat ze het fijn vond van de last af te zijn, weer haar eigen ding kunnen doen. Maar vooral dat het nooit weer wat zou worden tussen ons, dat kon ze zichzelf niet aan doen en over een tijdje haar best zou doen iemand beters te vinden.

Ik zit op kamers en ben naar mijn ouderlijk huis gegaan omdat ik mensen om me heen nodig had.

Daarna was ik door het eerste zware deel heen. Het zwarte gat, het huilen zonder dat het je boeit dat je een vent bent, het je helemaal alleen voelen en het gevoel dat je de liefde van je leven kwijt raakt.

Ik stond op het punt de volgende stap te maken. Het afsluiten en doorgaan ook al zou het lastig worden. Iets anders vinden om mijn leven aan te wijden.

De volgende middag wordt ik gebeld, of ik even naar buiten kon komen. Met ongeloof loop ik naar de deur en daar staat mijn ex, en ze valt huilend in mijn armen. Ze heeft net een uur in de auto gezeten (ook zij zat bij haar ouders thuis) en kwam me vertellen dat ze echt niet zonder me kon, dat ze de grootste fout in haar leven gemaakt heeft en zich enorm kut voelde.

Na de rest van de aanwezige familie even uitgelegd te hebben wie er stond te snikken in de hal heb ik haar binnen gelaten en zijn we gaan praten.

Eindoordeel: ze gaat ons me die laatste kans geven, vooral om er achter te komen of ze hier mee niet de liefde van haar leven laat gaan.

We beginnen rustig en hopen het weer op te bouwen naar een relatie op het niveau van hiervoor. Die rustige opbouw is erg belangrijk omdat we het beiden niet meer willen zoals het was.

Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo gemotiveerd ben geweest om wat te gaan doen met mijn leven.

Conclusie: het is mogelijk..

Tering, das wel geluk hebben.

Je krijgt een tweede kans, nadat je het aan je verhaal af te leiden, hard hebt verkloot. Ik hoop echt dat het tussen jullie weer goedkomt. Hoeveel heb ik hier niet opgehoopt, dat ze huilend op mijn stoep zou staan en dat alles weer goed kwam. Nu heb ik het gevoel dat het niet meer echt hoeft, ik verlang niet meer naar haar zoals vroeger. Er is dus licht aan het einde van de tunnel . Succes voor alle andere gebroken harten, time will heal all wounds!

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 01:21 schreef VASND het volgende:
Ik moet hier even reageren, dit ziet er allemaal zo enorm bekend uit.

Paar weken geleden heeft mijn vriendin het uit gemaakt, ik was er niet genoeg voor haar, ze heeft (in 2 jaar tijd) 2 keer Pfeiffer achter de rug en is nu overspannen.

Ik hielp haar daar niet genoeg in. Ze deed het gros van het werk en ik profiteerde daarvan. Verder heb ik een erg lui karakter wat daar niet in hielp.
We hebben in de 1,5 jaar dat we wat hadden veel geruzied en uiteindelijk was zij altijd degene die zich er bij neerlegde, op de een of andere reden drong het nooit tot me door wat ze zei.
Toen maakte ze het uit. Ze ging minder voor me voelen en besefte hoe slecht ik voor haar geweest was.

Mijn wereld storte in en was een week lang een hel.
Vooral omdat ik vanaf dat ze me duidelijk maakte waarom het niet meer ging nu wél snapte wat haar dwars zat.
Vanaf dat moment had ik dus ook echt het idee dat ik dat kon veranderen, dat ik er voor haar kan zijn en haar kan helpen beter worden.
Het is erg zuur als je je realiseert dat het geen zin meer heeft, dat je niet meer voor haar zult kunnen veranderen, dat het daar inmiddels te laat voor is.
Ik had het gewoon verkloot.

Van haar kreeg ik die week vooral signalen dat ze het fijn vond van de last af te zijn, weer haar eigen ding kunnen doen. Maar vooral dat het nooit weer wat zou worden tussen ons, dat kon ze zichzelf niet aan doen en over een tijdje haar best zou doen iemand beters te vinden.

Ik zit op kamers en ben naar mijn ouderlijk huis gegaan omdat ik mensen om me heen nodig had.

Daarna was ik door het eerste zware deel heen. Het zwarte gat, het huilen zonder dat het je boeit dat je een vent bent, het je helemaal alleen voelen en het gevoel dat je de liefde van je leven kwijt raakt.

Ik stond op het punt de volgende stap te maken. Het afsluiten en doorgaan ook al zou het lastig worden. Iets anders vinden om mijn leven aan te wijden.

De volgende middag wordt ik gebeld, of ik even naar buiten kon komen. Met ongeloof loop ik naar de deur en daar staat mijn ex, en ze valt huilend in mijn armen. Ze heeft net een uur in de auto gezeten (ook zij zat bij haar ouders thuis) en kwam me vertellen dat ze echt niet zonder me kon, dat ze de grootste fout in haar leven gemaakt heeft en zich enorm kut voelde.

Na de rest van de aanwezige familie even uitgelegd te hebben wie er stond te snikken in de hal heb ik haar binnen gelaten en zijn we gaan praten.

Eindoordeel: ze gaat ons me die laatste kans geven, vooral om er achter te komen of ze hier mee niet de liefde van haar leven laat gaan.

We beginnen rustig en hopen het weer op te bouwen naar een relatie op het niveau van hiervoor. Die rustige opbouw is erg belangrijk omdat we het beiden niet meer willen zoals het was.

Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo gemotiveerd ben geweest om wat te gaan doen met mijn leven.

Conclusie: het is mogelijk..

En nou dr niet teleurstellen he?

Succes met je relatie

Zolang het geen ultimatum is dan kan het werken VASND, je bent wie je bent je hebt een eigen karakter, en sommige dingen kan je veranderen als je het zelf wilt, zolang je het maar voor jezelf doet en niet voor een ander (omdat die het eist)

Als ze terugkomt, is de kans op acceptatie van je karakter wel groter.. Want ze weet hoe je bent. Als je daarnaast ook nog je best gaat doen om haar tegemoet te komen, dan zie ik het best zonnig in..

Da's waar