Het Astronomie Topic #3

Beste Fokkers

Welkom in Het Astronomie Topic #3

We gaan verder met de laatste 2 posts uit het vorige topic:

Het astronomie topic #2


07-09-2008

Radiostelsel Centaurus A in volle omvang getoond



Australische astronomen hebben de enorme omvang van het actieve sterrenstelsel Centaurus A in beeld gebracht. Het was al bekend dat de radiostraling van dit stelsel afkomstig is uit een hemelgebied dat 200 keer zo groot is als de volle maan. Maar wat moet je je daarbij voorstellen?

Om de ware omvang ervan inzichtelijker te maken, is een fotocompositie gemaakt van een zeer gedetailleerde 'radiokaart' van Centaurus A en de maan boven de radioschotels van de Australia Telescope Compact Array. De radiokaart is in de loop van enkele jaren gemaakt en heeft meer dan 1200 waarneemuren gekost. Omdat het stelsel zo'n enorme omvang heeft, moesten meer dan 400 afzonderlijke opnamen worden gemaakt die later aan elkaar zijn 'geplakt'.

Ondank zijn afstand van 14 miljoen lichtjaar is Centaurus A het meest nabije sterrenstelsel in zijn soort. Zijn omvang is niet zo zeer te danken aan het eigenlijke sterrenstelsel, maar aan het 50 miljoen zonsmassa's 'wegende' zwarte gat in zijn centrum. Dat zwarte gat produceert twee enorme jets of straalstromen van radiostraling uitzendende deeltjes die miljoenen lichtjaren de ruimte in worden geblazen.

Met het blote oog is dit verschijnsel helaas niet waarneembaar, en dankzij de Australische opname weten we nu wat we missen!

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)


08-07-2009

Galactische gammastraling is niet afkomstig van donkere materie



Amerikaanse onderzoekers hebben een raadsel opgelost dat tot de speculatie heeft geleid dat een bepaald soort gammastraling in ons Melkwegstelsel, zoals waargenomen met de Europese satelliet INTEGRAL, afkomstig is van (overigens onwaarneembare) donkere materie.

De onderzoekers hebben vastgesteld dat de bron van de gammastraling waarschijnlijk ligt bij de positronen (positief geladen elektronen) die vrijkomen bij supernova-explosies. Als een positron in de ruimte op een gewoon elektron stuit, annihileren de beide deeltjes elkaar. En daarbij komt gammastraling met een specifieke golflengte vrij.

Maar anders dan tot nog toe werd aangenomen, blijken de meeste annihilaties niet in de directe omgeving van de exploderende sterren te gebeuren. Door hun enorme snelheden - dicht in de buurt van de lichtsnelheid - leggen de meeste positronen duizenden lichtjaren af voordat ze een elektron ontmoeten.

De kans op zulke deeltjesbotsingen is het grootst in het kerngebied van het Melkwegstelsel, waar de materiedichtheid het grootst is. Vandaar dat dit type gammastraling juist uit die contreien komt.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 10-07-2009 09:30:35 ]

09-07-2009

Nieuw instrument geeft andere kijk op sterrenstelsels



Een nieuw instrument van de McDonald-sterrenwacht in Texas geeft een bijzondere kijk op sterrenstelsels. Het instrument, VIRUS-P geheten, wordt momenteel gebruikt om de stervormingsactiviteit in 30 nabije sterrenstelsels in kaart te brengen.

VIRUS-P is een spectrograaf waarmee in één keer de spectra van 246 afzonderlijke gebieden kunnen worden vastgelegd. Op die manier kan met één telescoop heel snel een overzicht worden verkregen van de bewegingen en chemische samenstellingen van sterren en gaswolken in een sterrenstelsel.

Als eerste is het bekende Draaikolkstelsel (M51) aan de beurt gekomen. Uit de metingen blijkt onder meer dat de stervorming in dat stelsel een zeer laag rendement heeft: momenteel wordt slechts één procent van het beschikbare gas in sterren omgezet.

VIRUS-P is het prototype van een toekomstige grote spectrograaf, die 36.900 spectra in één keer kan opnemen.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

09-07-2009

Ook in het jonge heelal bestonden dubbelsterren



De eerste sterren in het heelal ontstonden niet uitsluitend individueel, maar soms ook in paren. Dat blijkt uit computersimulaties die zijn uitgevoerd door Amerikaanse onderzoekers (Science Express, 9 juli).

De onderzoekers hebben daartoe een gedetailleerd 'virtueel heelal' gecreëerd, zoals dat er kort na de oerknal waarschijnlijk heeft uitgezien. Dat heelal was gevuld met een niet geheel gelijkmatig verdeeld mengsel van waterstof, helium en donkere materie.

Uit de simulaties blijkt dat zich slechts enkele honderden miljoenen jaren na de oerknal al de eerste zware, hete sterren kunnen hebben gevormd. En in één van de vijf simulaties, die elk drie weken rekentijd kostten, ontstond een zware dubbelster.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

10-09-2009

Ontdekte Galileo Neptunus?



Bekend was dat Galileo Galilei bij zijn waarnemingen in 1612 de planeet Neptunus heeft gezien. Dat weten we uit zijn notities. Verondersteld werd altijd dat hij dat op dat moment zelf niet wist en dacht dat het een ster was. Een nieuwe theorie zegt dat Galileo wel degelijk wist dat hij een nieuwe planeet ontdekt had.

Professor David Jamieson van de Universiteit van Melbourne doet onderzoek naar de 400 jaar oude notitieboeken van Galileo. Jamieson denkt bewijs gevonden te hebben dat Galileo echt wist dat hij een nieuwe planeet gevonden had, die we nu kennen als Neptunus. Daarmee zou Galileo Neptunus 234 jaar voor zijn officiële ontdekking gevonden hebben.

We weten dat Galileo de manen van Jupiter in 1609 ontdekte en dat hij deze later vaker waarnam. In 1612 en 1613 legde hij daarvan zijn waarnemingen vast in zijn notities. Op verschillende nachten noteerde hij een nabije ster, die niet in onze moderne sterrencatalogussen staat.

Sinds tientallen jaren weten we dat deze ster eigenlijk Neptunus was. Dit is geverifieerd met computersimulaties, die laten zien dat Neptunus vrijwel exact op die plek stond op dat moment. Galileo had Neptunus makkelijk kunnen aanzien voor een zwakke ster.

Maar, Neptunus zou niet steeds op dezelfde plaats te zien zijn tussen andere sterren. Op 28 januari 1613 noteert Galileo dat een ster verschoven lijkt ten opzichte van een andere ster. En op 6 januari 1613 tekent Galileo een mysterieuze zwarte stip op de juiste plek waar Neptunus zou staan.

"Ik geloof dat deze stip zou kunnen onthullen dat Galileo terugbladerde door zijn eerdere notities, waar hij eerder Neptunus zag, waar de stip dichterbij Jupiter stond", zegt professor Jamieson. Als de mysterieuze stip op 6 januari eigenlijk was neergezet op 28 januari, dan denkt Jamieson, zou dat kunnen bewijzen dat Galileo wist dat hij een nieuwe planeet gevonden had.


Een fragment uit de notities van Galileo. "Vaste ster" schrijft hij over de linker ster, maar het is in werkelijkheid Neptunus.

Door sporenonderzoek door analysten van de Universiteit van Florence, die eerder Galileo's aantekeningen onderzocht hebben, hoopt Jamieson de stip in Galileo's notities te onderzoeken. Die analyse kan in oktober uitgevoerd worden.

"Galileo zou zo de hypothese gevormd kunnen hebben, dat hij een nieuwe planeet gezien had, die over de maand januari 1613 rechts over zijn beeld bewogen was', zegt Jamieson. "Als dat waar is, dan zou Galileo Neptunus ontdekt hebben, 234 jaar voor zijn officiële ontdekking."

Misschien zou Galileo er zelfs een boodschap over hebben achtergelaten in zijn notities en brieven. "Galileo maakte er de gewoonde van om een anagram, een versleutelde zin, te sturen naar zijn collega's om te vertellen over de geweldige ontdekkingen die hij maakte met zijn telescoop. Dat deed hij toen hij de fasen van Venus en de ringen van Saturnus (hij wist niet dat het ringen waren) waarnam. Dus misschien is er een totnogtoe niet-ontsleuteld anagram, dat onthult dat hij een nieuwe planeet heeft gevonden", speculeert Jamieson.

Dat zou wat zijn. In de 19e eeuw was een ware wedloop tussen de Engelsman John Couch Adams en de Fransman Urbain Le Verrier, wie de positie van Neptunus aan de hand van afwijkingen in de baan van Uranus, het best kon voorspellen. In 1846 toonde de Duitse astronoom Johann Gottfried Galle aan dat Le Verrier er het dichtst bij zat, door de planeet met zijn telescoop dicht bij de voorspelde locatie te waarnemen. Maar nu zou Galileo dus wel eens met de prijs weg kunnen lopen.


Wie weet ontdekken we ooit nog, hoe Galileo zijn nieuwe planeet genoemd zou hebben.

Bronnen: SpaceDaily.com, LettherebeNight.com.

(Astrostart)

14-07-2009

Onderzoek naar botsen van zwarte gaten

LEIDEN - Sterrenkundige Simon Portegies Zwart gaat onderzoeken of zwarte gaten ook botsen als sterrenstelsels in elkaar schuiven.

Superzware zwarte gaten komen voor in de kernen van sterrenstelsels. Uit dit bijzondere hemellichaam kan geen licht of stof ontsnappen door de enorme zwaartekracht.

Portegies Zwart doet het onderzoek met een beurs van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO). Hij is verbonden aan de Sterrewacht Leiden van de Universiteit Leiden

Sterrenstelsels wo.rden steeds groter, doordat ze in elkaar schuiven. Wetenschappers veronderstellen dat de zwarte gaten in de kern ook samengaan.

Dat is echter niet zo eenvoudig. Het onderzoek moet uitwijzen wat er echt gebeurt.


Missen

Portegies Zwart zei dinsdagavond dat de zwarte gaten in de kern elkaar bij het ineenschuiven van de sterrenstelsels gemakkelijk kunnen missen. Ze blijven om elkaar heen draaien. Af en toe slingeren ze een ster met heel hoge snelheid weg.

Op dat moment kunnen ze iets dichter bij elkaar komen, doordat energie wordt ontnomen. Om in elkaar op te gaan, moeten ze zo dichtbij komen als de afstand van de aarde tot de zon.


Einstein

In dat geval is het snel gebeurd, aldus Portegies Zwart. Dat is onder meer berekend door de geleerde Albert Einstein. Zwarte gaten hebben een enorme zwaartekracht, ze zijn veel en veel zwaarder dan de zon.

Sommige hebben een miljard keer meer massa. Het zwarte gat in de kern van ons melkwegstelsel is vier miljoen keer zo zwaar als de zon.


Massa

Het is niet bekend hoe de superzware zwarte gaten in de kern zich vormen, wel dat die in grote sterrenstelsels zwaarder zijn dan die in kleinere. Dat betekent dat de massa van het zwarte gat in verhouding staat tot die van het sterrenstelsel.

Van de 'gewone' zwarte gaten in de sterrenstelsels is wel bekend hoe ze ontstaan. Het zijn in feite de stoffelijke overschotten van sterren. Hun massa is 'slechts' tussen de drie en twintig keer groter dan die van de zon.


Beurs

Met de beurs kunnen sterrenkundige en informaticus Portegies Zwart en zijn medewerkers vijf jaar onderzoek doen.

Dat bestaat vooral uit berekeningen met de computer, waarvan sommige maanden in beslag zullen nemen. De wetenschappers werken nauw samen met collega's in het buitenland, vooral in de Verenigde Staten en Japan.

© ANP

(nu.nl)

14-07-2009

NASA vindt verloren Apollo 11 tapes terug



Wie de beelden van de maanlanding heeft gezien, zag beelden vol ruis en met weinig contrast. De beelden waren genomen vanaf het scherm van Mission Control. Deze oorspronkelijke beelden waren van betere kwaliteit en een radio telescoop in Australië zou deze signalen hebben opgevangen. NASA zal 16 juli een persconferentie houden, waarin men zal vertellen dat de oorspronkelijke beelden na 40 jaar eindelijk gevonden zijn.

Er zijn wel betere beelden geweest, zogenaamde slow-scan televisiebeelden. Deze beelden zijn door radiostations in o.a. Australië ontvangen, doorgestuurd en ook op tape gezet. Vrij snel na het succes van de dure maanlandingen, besloot toenmalig president Richard Nixon het mes te zetten in het budget van NASA. Er moest flink bezuinigd worden en dat betekende dat hele data-verwerkende afdelingen ineens ontslagen werden. Ergens rond die tijd moeten de tapes, in het heetst van de strijd, kwijt geraakt zijn. In 2006 pas werd de zoektocht ingezet.

Ruimtevaarthistorici zijn geïnteresseerd in de slow-scan televisiebeelden. Met huidige technologie kunnen de beelden in veel hogere kwaliteit verkregen worden, omdat de tapes per frame meer data bevatten dan men toen kon tonen. Zo wordt dat ook momenteel gedaan met oude beelden van de Lunar Orbiter satellieten door hobbyisten. Zij hebben oude AMPEX tape drives tot leven geroepen en Lunar Orbiter beelden gedigitaliseerd.


Links de versie van de slow-scan televisiebeelden, rechts wat er van overbleef op televisie in de huiskamers.

Op dergelijke wijze zouden de beelden van Apollo 11 beelden drie keer beter gemaakt kunnen worden.

NASA heeft nu aangekondigd dat zij de oude tapes, na 40 jaar teruggevonden te hebben. Dat zal op 16 juli (exact 40 jaar na de lancering van Apollo 11) een persconferentie gehouden worden. Ook al heeft men de tapes, men zal nog maanden bezig zijn om de beelden te restaureren en digitaliseren.

En dan zouden we eindelijk de hangende microfoons en naden in de filmset kunnen zien .

Bronnen: NASA, Computerworld.com, Wikipedia .

(Astrostart)

14-07-2009

Venus had wellicht ooit oceanen en vulkanen



Venus was vroeger een natte planeet, met veel vulkanische activiteit. Dat blijkt uit infraroodmetingen van het oppervlak, verricht door de Europese planeetverkenner Venus Express.

Hoewel de VIRTIS-infraroodcamera van Venus Express geen precisiemetingen kan verrichten aan de samenstelling van het oppervlak, is wel duidelijk dat de hooglanden van Venus een lichtere kleur en een andere samenstelling hebben dan de laagvlaktes. Die laatste bestaan uit bazalt (dat werd vastgesteld door Russische landers); de hooglanden zouden uit graniet opgebouwd kunnen zijn.

Graniet ontstaat door de inwerking van water op bazalt dat via plaattektoniek in de mantel van een planeet terecht komt. Via vulkanische activiteit komt het lichtere graniet vervolgens weer aan het oppervlak.

De Venus Express-metingen zijn gepubliceerd in Journal of Geophysical Research.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

15-07-2009

Planetoïden zijn deels afkomstig uit buitendelen zonnestelsel



In de planetoïdengordel, tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter, bevinden zich ijzige hemellichamen die afkomstig zijn uit de koude buitendelen van het zonnestelsel, voorbij de baan van Neptunus. Dat blijkt uit gedetailleerde computersimulaties, uitgevoerd door een team van astronomen van het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado.

Uit onderzoek aan de leeftijden van maankraters bleek eerder al dat het zonnestelsel ca. 3,9 miljard jaar geleden een catastrofale periode doormaakte, waarbij kleine hemellichamen in chaotische banen bewogen en in botsing kwamen met de planeten. Hal Levison en zijn collega's kwamen eerder al met een verklaring voor dit 'oerbombardement': de banen van Jupiter en Saturnus waren aan trage veranderingen onderhevig, en als gevolg van die planeetmigratie trad er ca. 700 miljoen jaar na de vorming van het zonnestelsel een zogeheten baanresonantie op tussen de twee reuzenplaneten, waarbij de omlooptijd van Saturnus exact twee keer zo groot was als die van Jupiter.

Als gevolg van die resonantie ontstonden er grote periodieke zwaartekrachtstoringen, kwamen Uranus en Neptunus in chaotische banen terecht, en werden er kleine hemellichamen kriskras door het zonnestelsel geslingerd. Recente computersimulaties tonen nu aan dat daarbij ook komeetachtige ijsdwergen uit de buitendelen van het planetenstelsel in de veel meer naar binnen gelegen planetoïdengordel terecht moeten zijn gekomen.

Levison en zijn collega's publiceren hun conclusies deze week in Nature . De resultaten van de nieuwe computersimulaties vormen een mooie verklaring voor het feit dat sommige micrometeorieten - afkomstig uit de planetoïdengordel - qua samenstelling veel overeenkomsten vertonen met komeetdeeltjes die door onbemande ruimtesondes in de buitendelen van het zonnestelsel zijn opgepikt.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

16-07-2009

Supernova uit het jaar 185 is nu een super-deeltjesversneller

Röntgenopname van de nevel RCW 86, die in het jaar 185 door de explosie van een ster is ontstaan.


De energierijke deeltjes waarmee de aarde dag in dag uit wordt bestookt, krijgen hun hoge energie in schokgolven van geëxplodeerde oude sterren. Zo’n schokgolf werkt als een deeltjesversneller die veel krachtiger is dan de nieuwe Large Hadron Collider van CERN in Genève, als die eindelijk is opgestart. Het bestaan van die astronomische deeltjesversneller verklaart waarom het gas in die schokgolf veel kouder is dan op theoretische gronden was te verwachten. Dat hebben onder andere Utrechtse astronomen nu laten zien (Science Express, 25 juni).Die op aarde inslaande deeltjes, de ‘kosmische straling’, bestaat vooral uit protonen (waterstofkernen) die met bijna de lichtsnelheid op ons afkomen. Naar de oorsprong van deze supersnelle deeltjes wordt al lange tijd gezocht.

Eveline Helder en haar collega’s bestudeerden het gasvormige overblijfsel van een ster die in het jaar 185 in het zuidelijke sterrenbeeld Circinus (Kompas) explodeerde. Chinese astronomen zagen toen een ‘nieuwe’ ster die acht maanden later weer was verdwenen. De door deze supernova uitgestoten gasmassa’s zijn sindsdien als een bolvormige schokgolf voortgesneld door het ijle gas van de interstellaire ruimte, waarin ze uiteindelijk zullen oplossen. De nevel, RCW 86 geheten, is nu aan de hemel ongeveer anderhalf maal zo groot als de volle maan. Hij staat op een afstand van 8000 lichtjaar.

Uit een vergelijking van opnamen die in 2004 en 2007 met de röntgentelescoop Chandra werden gemaakt, hebben de astronomen afgeleid dat de schokgolf zich met een snelheid van circa 6000 kilometer per seconde uitbreidt. Bij deze snelheid zou het omringende gas (of beter gezegd: plasma) volgens de gangbare theorie tot een temperatuur van minstens 500 miljoen graden moeten worden verhit. Uit metingen met de Europese Very Large Telescope in Chili blijkt echter dat dit gas een temperatuur van ‘slechts’ 30 miljoen graden heeft.

Een groot deel van de energie ‘verdwijnt’ in het versnellen van de deeltjes. De deeltjes doorlopen, vanwege heersende magneetvelden, grillige banen en doorkruisen keer op keer de chaotisch turbulente fronten van de schokgolf. Ze worden hierdoor net zo lang worden versneld tot ze voorgoed kunnen ontsnappen en in alle richtingen het heelal in vliegen.

(nrc)

16-07-2009

Historische reis naar de maan begon 40 jaar geleden



Het is de komende dagen een beetje feest in de Amerikaanse ruimtevaart, want het is precies 40 jaar geleden dat een mens voor het eerst voet zette op de maan. Vandaag herdenken we de veertigste verjaardag van de lancering van de missie.



Kleine stap
Vanaf de ruimtebasis Cape Canaveral in Florida werd een raket met de astronauten Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins gelanceerd. Vier dagen later zou Armstrong als eerste mens een voet op de maan zetten met de beroemde woorden: "Een kleine stap voor een mens, een enorme sprong voor de mensheid".



Race in space
Apollo 11 deed een oude droom in werkelijkheid veranderen. Al in de negentiende eeuw fantaseerden schrijvers over bemande reizen naar de maan. De reis naar de maan was eigenlijk ook een race naar de maan. De Verenigde Staten wilden met de missie hun superioriteit over de toenmalige Sovjet-Unie bewijzen. In 1961 had de Amerikaanse president John F. Kennedy de maan al genoemd als doel van zijn ruimteprogramma. (anp/gb)

(HLN)

20-07-2009

'Astronauten in toekomst permanent op de maan'

De volgende generatie astronauten van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA moet mogelijk tientallen jaren buiten de planeet aarde verblijven om onderzoek te doen naar de ruimte.


In de toekomst gaan astronauten in de ruimte 'wonen'

Dat zegt dr. John Olson van Nasa vandaag tegen de Britse krant The Guardian.

Het is vandaag precies veertig jaar geleden dat Neil Armstrong als eerste mens op de maan rondliep, maar in de toekomst krijgen astrounauten misschien wel een enkeltje naar de maan.

'We gaan terug naar de maan, maar niet voor vlaggen en voetstappen, maar voor langere tijd.'

Afschrikken
Volgens Olson schrikken mensen niet terug van een leven in de ruimte. Hij verwacht dan ook genoeg vrijwillgers te vinden voor de toekomstplannen van Nasa.

Hij vergelijkt de reis met Europeanen die de oceaan overstaken om een nieuw leven op te bouwen. 'Die mensen waren ook niet van plan terug te keren.'

Mars
De maan wordt overigens ook gebruikt als opstapje voor een reis naar Mars 'en andere interessante plekken'.

Binnen twee tot drie jaar moet het volgens Nasa mogelijk zijn astronauten vanaf de maan naar Mars te sturen.

Door Maartje Willems

(Elsevier)

22-07-2009

Gigantische inslag maakt litteken zo groot als aarde op Jupiter



Een inslag van een object op Jupiter heeft een krater zo groot als de aarde achtergelaten. Mogelijk zorgde een gigantisch ijsblok of een verdwaalde komeet voor de inslag, die vorige donderdag plaatshad. Dat meldden wetenschappers van het Amerikaanse ruimtevaartcentrum NASA.



De ontstane krater is zo groot als de aarde, ook al had het object zelf een doorsnee van 80 tot 160 kilometer. Het mysterieuze object verplaatste zich waarschijnlijk met een snelheid van 50 tot 100 kilometer per seconde, toen het in de buurt van Jupiters zuidpool crashte.

Hemelse stofzuiger
Het is pas de tweede keer dat wetenschappers de gevolgen van een inslag bij Jupiter hebben kunnen zien. Vijftien jaar geleden brak een komeet in 21 stukken voordat het littekens veroorzaakte die twee tot drie weken bleven zitten. De krater zal ditmaal één tot twee weken zichtbaar zijn, aldus experts. Jupiter bestaat voornamelijk uit gassen, waardoor het geen vast oppervlak heeft.

De grootste planeet van ons zonnestelsel is elfmaal groter dan de aarde. Volgens een van de wetenschappers functioneert Jupiter als een soort "hemelse stofzuiger", die rondvliegende objecten aanzuigt die een gevaar vormen voor de aarde en andere nabijgelegen planeten. (anp/mvl)

(HLN)

22-07-2009

Op Hawaï verrijst grootste telescoop ter wereld



Zo zou de telescoop er moeten gaan uitzien.
Op de vulkaan Manua Kea op Hawaï zal de grootste telescoop ter wereld verrijzen, zo heeft de TMT Observatory Corporation bekendgemaakt. Het betreft een dertig meter hoge telescoop die de standplaats met andere reuzenobservatoria zal delen.

De 4.000 meter hoge en uitgedoofde Mauna Kea kreeg de voorkeur op de berg Cerro Armazones in Chili omdat de weersomstandigheden er gunstiger en stabieler zijn. Dankzij een spiegel van dertig meter beschikt de nieuwe telescoop over negen keer meer oppervlak om gegevens te verzamelen dan de huidige grootste optische telescopen. Bedoeling is licht van de oudste sterren en sterrenstelsels op te vangen, planeten buiten ons zonnestelsel te bestuderen en wetten van de fysica na te trekken. Bovendien moet een speciale filtertechniek ervoor zorgen dat het storende, onscherpe, effect van de aardse atmosfeer geen rol zal spelen.

Het TMT-project kost meerdere honderden miljoenen euro. Het verenigt het California Institute of Techology, de Universiteit van Californië en de Organisatie van Canadese Universiteiten. (belga/sps)

(HLN)

29-07-2009

Vreemde heldere vlek verschenen op Venus



Het is vlekkentijd in het zonnestelsel. Verraste vorige week de planeet Jupiter ons met een donkere vlek, ditmaal is het de beurt aan Venus.

Anders dan de vlek in de atmosfeer van Jupiter is die in de Venusatmosfeer heel helder. Zo helder zelfs, dat de ontdekking ervan opnieuw op naam van een amateursterrenkundige is komen te staan. Opmerkelijk genoeg blijkt het verschijnsel vier dagen eerder al te zijn vastgelegd door de Europese ruimtesonde Venus Express, die om de planeet cirkelt.

Over het ontstaan van de heldere vlek tasten astronomen nog in het duister. Mogelijke veroorzakers zijn een vulkaanuitbarsting, atmosferische turbulentie en geladen deeltjes van de zon. Ook de ontploffing, hoog in de Venusatmosfeer, van een brokstuk van een komeet behoort tot de mogelijkheden.

Verder onderzoek met de Venus Express kan mogelijk uitsluitsel geven.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)