Vanuit de gedachte dat je het voor jezelf niet moeilijker moet maken dan nodig, rijd ik sedert enige tijd op een mooie Spartamet. Weliswaar betreft het een tweedehands exemplaar, maar hij ziet er nog uit als nieuw. En glanzen dat het stalen frame doet. Woei, het deed mij vandaag pijn aan de ogen, toen de felle zon erdoor werd weerkaatst in mijn ogen. Daardoor reed ik nog bijna een oud omaatje van de sokken.
Ik ben erg blij met mijn gemotoriseerde stalen ros. Ik hoef niet meer te trappen en kan daardoor veel meer genieten van al het moois om mij heen. Het is mij echter niet ontgaan dat mensen mij nogal wat afkeurende blikken toewerpen wanneer ik het ros berijdt als de nobele eigentijdse ridder die ik altijd al heb willen zijn. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat die blikken gerelateerd zijn aan de algemene opinie dat een jong persoon niet op een Spartamet behoort te zitten. Maar waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
Klacht: mensen die je raar aankijken omdat je op een Spartamet rijdt.