verder over de Boretti...de pasta was niet slecht, aleen de naam 'pasta party' was wel wat te hoog gegrepen
Maar even goed lekker na zo'n ritje. Die ambulance heb ik ook gezien ja, eerst kwam een politieauto van achter ons inhalen, en even later stond die bij een ambulance, lag iemand op de brancard al, iemand om me heen zei iets van een arm uit de kom. Maar die eerste kilometers waren inderdaad nogal warrig en onrustig.
Maar chronologisch...na die koortsaanval van vrijdag, had ik iets van, ik maak mezelf om de 1 of andere reden veel te druk over die afstand, alle lol gaat er zo uit. Dus vanochtend had ik eindelijk iets van, fuck it, ik ga dit precies zo doen als ik wil. Dus lekker op tijd naar het Olympisch stadion, en daar genieten van het feit dat ik ga starten en finishen op zo'n plek. Koffie lurken op de middenstip, rustig het startnummer opspelden enzo.
Bettini was om familiereden niet aanwezig, dus hadden ze Frank de Boer gevraagd voor het startschot. Whatever...Toen we wegmochten, dacht ik, met dit weer kun je jezelf heel erg de vernieling in rijden als je te hard begint, en te weinig drinkt. Dus tot de eerste bevoorrading mocht ik niet naar het buitenblad schakelen. Als het niet op souplesse kon, dan maar niet. Veel belangrijker om te leren m'n beentempo zo constant mogelijk te houden. Uiteindelijk kwam ik in de staart terecht van een groepje, en voor ik het wist, was ik al bij de bevoorading. Vanaf daar, zolang het soepel bleef, ook buitenblad erbij. Maar super streng, zodra ik begon te harken, terug naar het middenblad. Hoog beentempo houden over lange stukken.
Tweede bevoorading bij de fietsemakers langs, ik kreeg een slapende linkerbil en een zere rechterknie, dus m'n zadel moest een milimeter of twee naar links.
Bij de splitsing voor 100 en 130 zat ik te twijfelen, toch niet de 130, het ging zo lekker...maar ik had vanmiddag nog afspraken dus toch maar niet. Nieuw groepje gevonden, groupje kwijt...grappig als je echt in je eigen tempo rijdt, mensen gaan weg, je komt weer terug...er is een flow. En tien minuten, ergens op een dijkje...flow. Zen. Een perfecte mix van pijn en voldoening. Benen die exact doen wat ik wil, zonnetje op m'n rug, wind die in je oren fluistert...
Waarna het begon te regenen. maar aangezien we iets van 10 km van de finish waren, heb ik me maar gewoon laten natregenen. Droge kleren in de auto, wat geeft het.
En dan rij je het Olympisch stadion binnen....en met de meest idiote grijns van voldoening(waarschijnlijk) over de lijn. Gemiddelde...niet dat het me zo interesseert...maar van te voren had ik gezegd, 25 p/u is leuk voor de eerste keer. Na 4 uur en 10 minuten binnen, 10 minuten bij de fietsenmaker onderweg...lijkt me gelukt.
Zou fijn zijn als ik de volgende tocht dichter tegen de dertig ga rijden. Maar nog liever zo snel mogelijk een 200 km rijden met hetzelfde gemiddelde.
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)