Over de scheiding van Marc Klein Essink:
quote:
Carolien van den Berg voelt geen wrok jegens Marc Klein Essink door Wilma Nanninga
AMSTERDAM - Eenentwintig jaar waren ze samen. Actrice Carolien van den Berg en collega Marc Klein Essink. Samen kregen ze een dochter, Romy, van nu 15, en een zoon, Elja, van 20. Afgelopen februari verliet Marc de echtelijke woning en heeft inmiddels een relatie met collega Ella van Drumpt. Maar Carolien koestert geen wrok. De stoere, sprankelende 56-jarige zegt: „Ik verzet me niet tegen de feiten.”
Natuurlijk heeft ze vreselijk veel verdriet gehad, en moest ze heel diep gaan om zichzelf terug te vinden. „Marc en ik hebben twee jaar van alles geprobeerd. Ook elkaar losser laten, in de hoop dat we dan elkaar zouden terugvinden. Ik wilde zó graag het gezin samen houden. Maar toen werd Marc verliefd op een ander. Dat gevecht kon ik niet winnen.”
Carolien krijgt ondanks haar dapperheid tranen in haar ogen. „We waren voor de derde keer toe aan de seven year itch. Dan moet je je losrukken uit de vastliggende patronen, hadden we gemerkt. Proberen de ander opnieuw uit te vinden, de relatie nieuw leven in blazen. We hadden al twee van die periodes overleefd, maar nu ging het moeilijker. We hadden woorden over wie welke rol moest hebben. Marc en ik vonden het alle twee zwaar, en in die tijd viel Marc voor Ella. Toen hij dat eerlijk opbiechtte, ben ik heel verdrietig geweest. Maar uiteindelijk heb ik het geaccepteerd. Je kunt en mag iemand niet tegen zijn wil vasthouden. Ik moest loslaten, zonder wrok ook. Want ik wil beslist niet in de slachtofferrol, mij niet voelen als iemand die na vervulde plichten een schop onder haar achterste krijgt. Of cynisch worden. Ik geloof in de liefde en de verbinding. Nog steeds.”
Wijs zegt Carolien dat ze nu slechts zeven maanden later, ook niet meer boos is of jaloers. De vrouw die jaren haar gezin op de eerste plaats zette, en haar bestaan als actrice na de geboorte van haar oudste kind op een lager pitje liet sudderen: „Van wrok of kwaadheid heb je alleen maar zelf last. Degene die je ermee wilt treffen voelt het niet. Maar zélf word je er wel een minder leuk persoon van. Ik heb dat vrij snel beseft. Ik wil een gezellige moeder zijn, en ik heb besloten het positief te zien. Ik hoef me nu niet meer aan te passen. Ik ben weer terug bij mijn eigen kern. Ik ga met al mijn krachten en talenten die ik heb herontdekt een nieuwe fase binnen. Wat ze ook zeggen, voor ieder verlies krijg je een groot geschenk terug.”
Met zachte stem: „Ik moet toegeven dat het niet gemakkelijk was de kinderen uit te zwaaien toen ze voor het eerst bij papa gingen logeren. Maar ik ben een mens van harmonie, dus hup maar. Ik ga ook niet beweren dat Marc en ik binnenkort al weer de beste vrienden zijn, maar dat kan zich wel zo ontwikkelen. Over een paar jaar of zo zal alles wel weer gewoon zijn. Ik voel me intussen completer en verstandiger geworden door deze toch ontwrichtende ervaring in het leven. Maar ik ben er ook van overtuigd dat het niet voor niets is geweest.”
Huisvrouw
Marc begint straks met repeteren voor het stuk De gelukkige huisvrouw, dat in december in première gaat. Carolien was afgelopen weekend voor het eerst weer in het openbaar bezig. In Hotel Merlet in Schoorl opende haar jeugdvriend Robert ten Brink – hij was als 13-jarige bevriend met haar broer – een expositie van haar schilderijen. Vrolijke, kleurrijke en brutale vrouwen uit de prostitutie spatten van de doeken af. „Ik heb vroeger veertien jaar in de rosse buurt gewoond, recht tegenover een bordeel. Het fascineerde me hoe deze vrouwen, ondanks hun beroep, in staat waren hun humor en trots te bewaren. Hoe ze overeind bleven terwijl je wel de worsteling in hun ogen zag. Het inspireerde me toen zo dat ik ben gaan tekenen. En dat ben ik blijven doen. Mijn vriendinnen van Ladies in Art hebben me dit keer gestimuleerd. ’Joh, ga werken aan een expositie’ adviseerden ze toen ik op het dieptepunt van de ellende zat. Dat gaf druk en dus afleiding. Ik moest 45 doeken af hebben, en kon daardoor allerlei nare gedachtes wegduwen. Ik beweer niet dat je zo’n hele echtscheiding als probleem moet verstoppen. Natuurlijk moet je de pijn toelaten, maar je moet wel beseffen dat je daarna gewoon weer kunt opstaan. Want je hebt tenslotte jezelf nog.”
De pittige vijftiger bladert glimlachend door de catalogus: „Ik vind het nog steeds heerlijk als er uit mijn hand zo’n brutale, opzichtige vrouw op papier verschijnt. Dan ben ik dankbaar voor het talent dat ik heb gekregen… Ik heb al jaren de gewoonte om af en toe met zo’n bakje bloemen een dankbaarheidsritueeltje uit te voeren, zoals ze op Bali doen.”
Ze somt op: „Ik ben mijn vrienden heel dankbaar die me hebben opgevangen toen het het zwaarste was, ik ben mijn yogaleraar dankbaar omdat ik door hem evenwichtig kon blijven en ik ben de situatie dankbaar omdat ik kon terugkeren naar wie ik in de basis ben.” Ze concludeert: „En misschien werkt mijn verhaal wel inspirerend voor andere vrouwen die zoiets meemaken. Bij de opening van de expositie kwam er een pas gescheiden vrouw naar me toe. Ze vertelde me dat ze van mijn schilderijen weer vrolijk werd. Zo kunnen vrouwen zich laven aan elkaars kracht. Het leven heeft mij een belangrijke les geleerd: ik moet er durven zijn zoals ik ben. En verdriet waaraan je niet onderdoor gaat, maakt je alleen maar sterker.”
Komt er weer ruimte voor een nieuwe man in jouw leven?
„Daar heb ik best zin in. Maar bij mij duurt het langer dan zeven maanden om 21 jaar huwelijk te verwerken.