Bij pijn moet je sowieso stoppen, Oeke. Bij pijn zit er iets niet goed en dan maak je alleen maar iets kapot als je door zet. Even afkoppelen en opnieuw beginnen dan.
En voeden op verzoek is ook voeden op jouw verzoek. En dus ook níet voeden op jouw verzoek.

Voeden op verzoek houdt eigenlijk vooral in dat je de behoefte van je baby in de gaten houdt en daar op inspeelt. Regeldagen daargelaten zijn clustermomenten niet perse hongermomenten.
Als je Kobus net hebt gevoed en je weet gewoon dat hij eigenlijk geen voedselhonger kán hebben dan zou je hem gerust op andere manieren kunnen proberen te troosten.
Mijn gevoel is dat loslaten echt de grootste les van het ouderschap is. Want dat soort momenten waarop je het gevoel hebt alleen maar met je kind bezig te zijn en zelf totaal geen regie over je leven te hebben zullen er nog veel volgen. En de meeste zullen helemaal niets met BV te maken hebben
Maar ik kan me voorstellen dat je er chaggo van wordt hoor, het is gewoon ook heel zwaar zo die eerste maanden met een nieuwe baby. Zeker als het je eerste kind is
Helpt het om een knop om te zetten en even volledig te accepteren wat je moet doen en niet te denken aan wat je allemaal voor anderen dingen zou kunnen doen?
Is er hulp die je in kan schakelen. Al was het alleen maar zodat jij je misschien gesteund voelt of minder energie in andere dingen moet steken. Of eventjes weg kan zonder Kobus, al was het maar een uurtje.
Wat ik altijd fijn vond en vind is als mijn zus bij me is. Ik vertrouw haar 100% met de kinderen, ze pakt zelf dingen op en aan en ze gaat haar eigen, fijne, gang. Als ze hier is of als we samen weg gaan dan heeft zij de tijd van haar leven omdat ze lekker veel kan knuffelen, verschonen

en spelen en ik heb mijn handen vrij en een gesprekspartner zonder de stress van weg bij mijn kinderen zijn.
Het gaat wel anders worden hoor. Hij zal effectiever kunnen drinken, jij zal nog handiger worden, hij zal misschien minder willen clusteren.
Komt goed!