Rellen in Teheran

quote:

Op maandag 15 juni 2009 00:50 schreef Saphire het volgende:
Op een bevolking van?

quote:

Op maandag 15 juni 2009 00:50 schreef Alulu het volgende: Ik las ook dat 70% (!!!) van de bevolking onder de 30 is.

quote:

Op maandag 15 juni 2009 00:53 schreef Ron.Burgundy het volgende:
Leuk land dat Iran. Ik zag vanmiddag beelden van journalisten die daar flink aangepakt werden.

quote:

Op maandag 15 juni 2009 00:55 schreef El_Matador het volgende:

[..]

Helaas worden in ons land striptekenaars 's nachts van hun bed gelicht en als zware crimineel op een politiebureau gezet...

quote:

Op maandag 15 juni 2009 00:49 schreef popolon het volgende:
100? Da's best veel.

quote:

NBC offices in Tehran raided, cameras confiscated. BBC told to get out Iran immediately.

quote:

Winds of Change?

Thomas L. Friedman

Twenty years ago, I wrote a book about the Middle East, and recently I was thinking of updating it with a new introduction. It was going to be very simple — just one page, indeed just one line: “Nothing has changed.”

It took me two days covering the elections in Beirut to realize that I was dead wrong. No, something is going on in the Middle East today that is very new. Pull up a chair; this is going to be interesting.

What we saw in the Lebanese elections, where the pro-Western March 14 movement won a surprise victory over the pro-Iranian Hezbollah coalition, what we saw in the ferment for change exposed by the election campaign in Iran, and what we saw in the provincial elections in Iraq, where the big pro-Iranian party got trounced, is the product of four historical forces that have come together to crack open this ossified region.

First is the diffusion of technology. The Internet, blogs, YouTube and text messaging via cellphones, particularly among the young — 70 percent of Iranians are under 30 — is giving Middle Easterners cheap tools to communicate horizontally, to mobilize politically and to criticize their leaders acerbically, outside of state control. It is also enabling them to monitor vote-rigging by posting observers with cellphone cameras.

I knew something had changed when I sat down for coffee on Hamra Street in Beirut last week with my 80-year-old friend and mentor, Kemal Salibi, one of Lebanon’s greatest historians, and he told me about his Facebook group!

The evening of Lebanon’s election, I went to the Beirut home of Saad Hariri, the leader of the March 14 coalition, to interview him. In a big living room, he had a gigantic wall-size television broadcasting the results. And alongside the main TV were 16 smaller flat-screen TVs with electronic maps of Lebanon. Hariri’s own election experts were working on laptops and breaking down every vote from every religious community, village by village, and projecting them on the screens.

Second, for real politics to happen you need space. There are a million things to hate about President Bush’s costly and wrenching wars. But the fact is, in ousting Saddam in Iraq in 2003 and mobilizing the U.N. to push Syria out of Lebanon in 2005, he opened space for real democratic politics that had not existed in Iraq or Lebanon for decades. “Bush had a simple idea, that the Arabs could be democratic, and at that particular moment simple ideas were what was needed, even if he was disingenuous,” said Michael Young, the opinion editor of The Beirut Daily Star. “It was bolstered by the presence of a U.S. Army in the center of the Middle East. It created a sense that change was possible, that things did not always have to be as they were.”

When I reported from Beirut in the 1970s and 1980s, I covered coups and wars. I never once stayed up late waiting for an election result. Elections in the Arab world were a joke — literally. They used to tell this story about Syria’s president, Hafez al-Assad. After a Syrian election, an aide came in and told Assad: “Mr. President, you won 99.8 percent of the votes. It means that only two-tenths of one percent of Syrians didn’t vote for you. What more could ask for?”

Assad answered: “Their names!”

Lebanese, by contrast, just waited up all night for their election results — no one knew what they’d be.

Third, the Bush team opened a hole in the wall of Arab autocracy but did a poor job following through. In the vacuum, the parties most organized to seize power were the Islamists — Hezbollah in Lebanon; pro-Al Qaeda forces among Iraqi Sunnis, and the pro-Iranian Islamic Supreme Council of Iraq and Mahdi Army among Iraqi Shiites; the Taliban in Pakistan and Afghanistan; Hamas in Gaza.

Fortunately, each one of these Islamist groups overplayed their hand by imposing religious lifestyles or by dragging their societies into confrontations the people didn’t want. This alienated and frightened more secular, mainstream Arabs and Muslims and has triggered an “awakening” backlash among moderates from Lebanon to Pakistan to Iran. The Times’s Robert Mackey reported that in Tehran “chants of ‘Death to America’ ” at rallies for Mahmoud Ahmadinejad last week were answered by chants of “Death to the Taliban — in Kabul and Tehran” at a rally for his opponent, Mir Hussein Moussavi.

Finally, along came President Barack Hussein Obama. Arab and Muslim regimes found it very useful to run against George Bush. The Bush team demonized them, and they demonized the Bush team. Autocratic regimes, like Iran’s, drew energy and legitimacy from that confrontation, and it made it very easy for them to discredit anyone associated with America. Mr. Obama’s soft power has defused a lot of that. As result, “pro-American” is not such an insult anymore.

I don’t know how all this shakes out; the forces against change in this region are very powerful — see Iran — and ruthless. But for the first time in a long time, the forces for decency, democracy and pluralism have a little wind at their backs. Good for them.

The President's Message to the Iranian People

quote:

America does not presume to know what is best for everyone, just as we would not presume to pick the outcome of a peaceful election. But I do have an unyielding belief that all people yearn for certain things: the ability to speak your mind and have a say in how you are governed; confidence in the rule of law and the equal administration of justice; government that is transparent and doesn't steal from the people; the freedom to live as you choose. Those are not just American ideas, they are human rights, and that is why we will support them everywhere.

There is no straight line to realize this promise. But this much is clear: governments that protect these rights are ultimately more stable, successful and secure. Suppressing ideas never succeeds in making them go away. America respects the right of all peaceful and law-abiding voices to be heard around the world, even if we disagree with them. And we will welcome all elected, peaceful governments - provided they govern with respect for all their people.

This last point is important because there are some who advocate for democracy only when they are out of power; once in power, they are ruthless in suppressing the rights of others. No matter where it takes hold, government of the people and by the people sets a single standard for all who hold power: you must maintain your power through consent, not coercion; you must respect the rights of minorities, and participate with a spirit of tolerance and compromise; you must place the interests of your people and the legitimate workings of the political process above your party. Without these ingredients, elections alone do not make true democracy.

quote:

Op maandag 15 juni 2009 00:58 schreef speknek het volgende:

[..]

Ik vind het cru gezegd nog meevallen, had een tweede Tiananmen verwacht, ik denk dat de religieuze politie geen enkele moeite heeft de machinegeweren te bedienen. Dus wat dat betreft is het mooi dat ze zo redelijk vrij lijken te kunnen protesteren. Ben wel bang dat het veel erger gaat worden:
[..]

quote:

Op maandag 15 juni 2009 01:08 schreef Elfletterig het volgende:
Een kind van 6 jaar kan nog snappen dat er geknoeid is met de uitslagen van deze verkiezingen. De conservatieve geestelijken en hun stroman Ahmadinejad moeten koste wat het kost aan de macht blijven. Van hervormingen moeten ze niks hebben. Dus is er massaal gefraudeerd met stemmen. Kiezers zijn geïntimideerd, waarnemers geweerd, internet afgesloten, enzovoort. Wie protesteert of kritisch is, wordt opgepakt of het land uitgezet.

En de wereld? Die kijkt toe en doet niks. Terwijl Iran nodig bevrijd moet worden van deze geschifte geestelijken, die van het voormalige Perzië - bakermat van onze beschaving - een barbaars, middeleeuws land hebben gemaakt.

quote:

Op maandag 15 juni 2009 01:13 schreef Elfletterig het volgende:
Ahmadinejad, maar vooral de conservatieve geestelijken die Iran in een wurggreep houden, moeten SNEL uit de weg worden geruimd. Als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks.

quote:

Op maandag 15 juni 2009 01:16 schreef Andromache het volgende:
Revolutie lijkt me het stabielst als dat vanuit de bevolking zelf komt. Ingrijpen in een soeverein land als Iran door een buitenlandse mogendheid is sowieso nu totaal niet aan de orde, laat staan dat het rechtmatig zou zijn. Bij grove schendingen van de mensenrechten en humanitaire nood, a là, maar laat de bevolking het eerst zelf maar doen.

quote:

Op maandag 15 juni 2009 01:17 schreef Alulu het volgende:
http://www.flickr.com/photos/fhashemi/

Aardig wat fotos te vinden van gister, Zondag.

quote:

Op maandag 15 juni 2009 01:22 schreef Elfletterig het volgende:
Hetzelfde zie je bijvoorbeeld in Zimbabwe

quote:

Regime in Iran pleegt staatsgreep
zondag 14 juni 2009 16:46

Na de verkiezingsuitslag braken rellen uit in Teheran
In deze blog en andere teksten wil ik u informeren over de gebeurtenissen in Iran van de afgelopen dagen. Ik baseer me op open bronnen en gesprekken met inwoners uit Teheran. Vrijdag 12 juni 2009 zal niet snel worden vergeten in het Midden-Oosten!

Debatten
Voorafgaand aan de verkiezingen worden voor het eerst in het islamitische Midden-Oosten live op televisie gedebatteerd tussen verschillende politici. De toon tijdens die debatten is kritisch. Miljoenen jongeren ( 70 procent van de Iraanse bevolking is jonger dan dertig) gaan vervolgens de straat op om hun kandidaat Mir-Hossein Mousavi te ondersteunen. Het gaat vooral om jongeren tussen 15 en 20 jaar. Ze hopen dat de verkiezingen tot meer democratie en openheid zullen leiden.

Maar de jongeren worden voor het eerst ook bijgestaan door ouderen. Zij eisen meer vrijheid, rechtsstatelijkheid en respect voor de mensenrechten. Ook willen ze een redelijke opstelling van de regering in contacten met het westen en dus indirect ook met Israël. Azadi, vrijheid, is diep verbonden met een beschaafde en coöperatieve internationale houding.

Verkiezingsdag
Vrijdag 12 juni, de dag van de verkiezingen, gaan miljoenen kiesgerechtigden naar de stembus. De opkomst ligt rond de tachtig procent. Het is de tweede keer in de afgelopen decennia dat zo veel mensen gaan stemmen. De eerste keer was dertig jaar geleden, toen bij een referendum de islamitische republiek in het leven werd geroepen. Maar de verkiezingen van nu zijn een referendum over het voortbestaan van het fascistische regime van Teheran.

Vrijdag om 22.00 uur worden de laatste stemlokalen gesloten. Kort na middernacht kwamen de persbureau’s IRNA (Islamic Republic News Agency) en Fars (ook een News Agency, vertolker van de opvattingen van de Revolutionaire Garde en de Iraanse Hizbollah) met het bericht dat Ahmadinejdad herkozen is tot president. Rond drie uur ’s ochtends waren 15 miljoen stemmen ten gunste van Ahmadinedjad geteld. Een fysiek onmogelijke missie: er wordt in Iran niet met computers gestemd!

Khamenei
Zaterdagmiddag 13 juni wordt rond 16.00 uur op radio en tv een nationale boodschap van de Iraanse leider Khamenei voorgelezen. Nog voordat de kiescommissie met de uitslag komt feliciteert Khamenei Ahmadindjad met de verkiezingsoverwinning.

Het is duidelijk dat dit niet de uitslag van de verkiezingen is. De EU zou er goed aan doen te protesteren tegen de gang van zaken. Terecht sprak Mousavi van verkiezingen-ingenieur. Omdat ze de uitslag letterlijk hebben moeten bouwen.

Telefoonverkeer stilgelegd
Terug naar vrijdag 12 juni. Die dag heeft een staatsgreep plaats tegen de uitslag van de verkiezingen. In de vroege ochtend kondigde de staat aan dat het voor alle aanhangers van presidentskandidaten verboden is om zich op politieke wijze te manifesteren. Zo is het bijvoorbeeld verboden om groene kleding te dragen, de kleur van Mousavi. Al het sms-verkeer wordt geblokkeerd en in de loop van de dag werd ook het mobiele telefoonverkeer geblokkeerd.

’s Middags komt de politie met de mededeling dat in Teheran vanaf 17.00 uur een grootschalige manoeuvre zal plaatsvinden. Kort daarna wemelt Teheran van agenten. Deze operatie heet Eghtedar: vermogen, macht, kracht of gezag. Een passende naam voor een staatsgreep: kracht. De operatie ‘kracht’ had tot doel om de protesten tegen de uitslag in de kiem te smoren.

Mousavi
Ondertussen worden bijna alle websites van belangrijke oppositiepartijen geblokkeerd door internet-aanvallen van de inlichtingendiensten. De Perzische BBC ziet zich genoodzaakt zijn frequentie te wijzigen vanwege de sabotage.

Rond 01.00 uur werden alle partijkantoren van Mousavi in Iran omsingeld door veiligheidstroepen: zichtbaar en onzichtbaar. In de loop van zaterdag bericht het ministerie van Energie dat de elektriciteit in Teheran en omgeving kon uitvallen door ‘een tropische storm’. Zaterdagavond valt de stroom uit. Ondertussen werden in Teheran meer dan honderd bekende en minder bekende politieke personen gearresteerd. Mousavi en oud-president Khatami hebben huisarrest.

Zoon
Modjtaba Khamenei, de zoon van de Iraanse leider, is waarschijnlijk de coördinator van de staatsgreep. De Revolutionaire Garde, Militie (Basidj), Teheraanse politie en Inlichtingendiensten helpen hem daarbij. Het Iraanse leger is niet bij de staatsgreep betrokken.

De Iraanse regisseur Mohsen Makhmalbaf fungeerde gisteren in Parijs als de internationale woordvoerder van Mousavi. In een interview met de Franse radio en Roozonline reconstrueerde hij de gebeurtenissen als volgt: ‘Mousavi en de leider Khamenei werden na de sluiting van stembussen op basis van prognoses geïnformeerd dat Mousavi de onbetwistbare winnaar is. Naar aanleiding daarvan riep Mousavi zich als winnaar uit.

Nederlaag Ahmedinejad
Terwijl Mousawi bezig is met het schrijven van zijn overwinningsspeech komt een aantal opperbevelhebbers van de Revolutionaire Garde bij hem met een brief van de Iraanse leider Khamenei. In de die brief van Khamenei staat: ‘Ik laat niet toe dat uw groene revolutie overwint. De nederlaag van Ahmadinedjad zal ook mijn nederlaag zijn.’ Een van die opperbevelhebbers zegt tegen Mousavi dat hij zich rustig moet houden. Daar hoort Mousavi dat over een paar uur een staatsgreep zouden worden gepleegd.’

Op de vraag wat hij van de gebeurtenissen vindt, antwoort de Iraanse regisseur: ‘Dit is meer dan stemfraude. Ons volk is nu verbijsterd en ze verkeren in dezelfde toestand als één dag na de staatgreep van de sjah in 1953 tegen Mosadeq. (…) Wij alleen dienen te schreeuwen dat er een staatsgreep heeft plaatsgevonden. Deze staatsgreep zal geen voordeel opleveren voor de tirannie, omdat onze volk heeft gewonnen en is het gelukt om de muur van de tirannie te vernielen. (…) Nu zijn we terug naar de absolute tirannie van 1953.’

Wereldvrede
De Europese Unie moet handelen voordat het te laat is. Europa moet aan de kant van de Iraanse bevolking gaan staan. Een democratische verandering in Iran zal goed zijn voor Europa, Amerika en Israël. De wereldvrede is in het geding.

Afshin Ellian