Ik ben al jaren erg onsuccesvol in het vinden van een langdurige relatie, omdat ik al na hoogstens een maand een vrouw afschrik omdat ik "teveel verwacht", "te intens ben", "teveel lijk te willen", terwijl ik helemaal niet zoveel verwacht.
Ik spring niet meteen om kinderen, ik hoef niet iedere dag contact, ik hoef niet alles samen te doen, en toch geef ik dat af iedere keer opnieuw..
Nu heb ik dat zelf de afgelopen maanden geanaliseerd, en ik denk dat het misschien komt omdat mijn emoties en sociaal inzicht erg aanwezig zijn, en ik het niet stil kan houden.
Vaak leidde dit tot ruzies en discussies die de relatie om zeep hielpen.
Ik vraag me dan toch af, vindt een vrouw het vervelend als je als man emotioneel te aanwezig bent. Moet ik echt veranderen in een "Zeur niet, wijf, ik wil voetbal kijken", "Zit niet zo te janken, het is maar een film", "Geef mij die kaart maar, vrouwen kunnen toch geen kaartlezen"-achtige hork?
Ik denk van wel, maar heb er stiekem meer moeite mee dan ik durf toe te geven, omdat ik dan mezelf verloochen. Ik kan het wel, en het werkt altijd wel even, maar uiteindelijk word ik toch weer mezelf, en gaat het weer mis...
Ik merk dat vrouwen er nooit zoveel problemen mee hebben als je iets slimmer bent, maar zodra je emotioneel meer diepgang lijkt te hebben, of probeert te hebben, dan gaat het vreselijk mis, omdat ze in mijn ervaringen het emotionele gelijk aan hun kant willen hebben.
Heb ik nou gewoon pech gehad, of is dat echt een eigenschap die bijna iedere vrouw heeft, en nodig heeft om een relatie in stand te houden?
Eerlijke antwoorden aub.