quote:
Beste Jurryt,
Een dikke maand geleden, op 10 mei, zag ik op tv de beelden van het afscheid van verzorger, clubicoon, supportersheld en oer-Feyenoorder Gerard Meijer. Ik had met de beste man te doen.
Vijftig jaar trouwe dienst en dan afscheid moeten nemen na een absoluut rampseizoen, dat zojuist in stijl is afgesloten met een 2-3 thuisnederlaag tegen Roda JC, toch niet bepaald één van de hoogvliegers van de voetbaljaargang.
Verdrietig moment
Daar ging Gerard. Het applaus en het gezang klonken oprecht, maar het moet toch een intens verdrietig moment voor hem geweest zijn. Dat is een afscheid sowieso al, maar Meijer moest ook nog eens afscheid nemen van een club waarvoor het er financieel zo mogelijk nog beroerder uitziet dan sportief. Afscheid nemen op het bordes op de Coolsingel, verheven boven een jubelende meute, was Gerard Meijer niet gegeven.
Het was niet Meijers laatste duel. Er moesten nog play-offs gespeeld worden, dus wie weet zat er voor Gerard Meijer alsnóg een mooi afscheid in: Europees voetbal na zo'n seizoen… het zou voor Feyenoord een hoofdprijs zijn geweest. Maar de reprise van Gerard Meijers afscheid, zijn aller-, állerlaatste rondje in De Kuip, vond plaats voor bijna lege tribunes na een 0-4 thuisnederlaag tegen NAC Breda.
Bobby Haarms
Ik moest, als Ajacied, meteen aan het afscheid van Bobby Haarms denken. Het was 7 mei 2000. Ajax - MVV. Het seizoen ervoor was Ajax zesde geworden, nu stonden we vijfde. Trainer Jan Wouters was al ontslagen, interim-trainer Hans Westerhof zat op de bank.
Het seizoen van Ajax' eeuwfeest was een ramp geworden, een nachtmerrie waaraan maar geen einde leek te komen: zes tegengoals in één seizoen van Ruud van Nistelrooij, uit Europa geknikkerd tegen een Spaanse degradatiekandidaat, het grote verjaarsdagsfeest verknald door FC Twente…
In die sfeer moest Bobby Haarms afscheid nemen. Dankzij Cristian Chivu won Ajax met 1-0 van MVV, maar je vóelde Bobby's verdriet, niet eens vanwege dat rotseizoen, maar vooral omdat hij afscheid moest nemen van een club die hij anno 2000 nauwelijks nog herkende als de zijne. Daar stond hij, in dat grote, nieuwe stadion waar letterlijk en figuurlijk maar niets wilde groeien. Afscheid nemen met een prijs, nog één laatste landstiteltje… het was Bobby Haarms niet gegund.
Onderzoeksrapport
Dit seizoen ging het slechter en slechter met Bob Haarms. We vreesden al dat het seizoen 2008-2009 wel eens Bobby's laatste kon worden en alleen al daarom móesten we kampioen worden. Voor hem. We lieten een onderzoeksrapport schrijven, vervingen het hele bestuur, stelden de op één na grootste voetballer uit de clubhistorie aan als hoofdtrainer, spendeerden dertig miljoen euro aan spelers. Het moest en het zou, maar het gebeurde niet. Wéér niet. Voor het vijfde opeenvolgende jaar.
In het laatste seizoen van Bobby Haarms' leven evenaarde Ajax het eigen negatieve clubrecord: minimaal zes jaren zonder landskampioenschap. Wat is het verdrietig dat een oer-Ajacied van het kaliber Bob Haarms afscheid van het leven moet nemen na de verreweg, maar dan ook verreweg slechtste jaren die Ajax meemaakte sinds de geboorte van het profvoetbal.
In de steek laten
Ik weet niet hoe jij het hebt ervaren met Gerard Meijer, maar ik kom niet helemaal van het vage gevoel af dat Ajax Bobby Haarms in de steek heeft gelaten. We hebben van zíjn Ajax een andere club gemaakt en uiteindelijk ook nog verzuimd om hem een prijs mee te geven op zijn laatste reis.
We hadden hem verdomme een glanzende kampioensschaal moeten meegeven op zijn tocht naar de voetbalhemel. We hadden de omstandigheden moeten creëren waarin we hem vol trots een laatste kus op zijn voorhoofd hadden kunnen geven en hem in zijn oor hadden kunnen fluisteren: "We zijn weer de beste. Net als vroeger. U kunt gaan."
Gefaald
Maar we hebben gefaald. We hebben zowel zijn carrière als zijn leven laten eindigen met een seizoen waarvan je Ajax-hart bijkans leegbloedt van ellende. Alles wat we Bobby Haarms nu nog kunnen meegeven, is een zee van wit-rood-witte sjaals en boeketten, en eindeloos veel liefde en eerbied. Dat gaan we dan maar doen, zaterdag aanstaande.
Beste meneer Haarms, lieve, goede Bobby: bedankt dat u er altijd, maar dan ook altijd was. We zullen u verschrikkelijk missen.
Met eindeloze eerbied,
Menno
Nusport.nl, column van Menno Pot.