‘Katja is gehersenspoeld door moeder’
Door JACQUELIEN NIENHUIS
Giechelend klautert Katja Leendertz over de houten veranda, terwijl ze een robbertje touwtrekt met haar keeshond Dasha.
In haar roze T-shirt met zeesterren en haar lange haren in een paardenstaart ziet ze er uit als een doorsnee meisje van zeven. Het lijkt alsof ze al jaren in plaats van dagen woont in het witte huis met zijn rode luiken aan de rand van een bos in Northampton, Pennsylvania.
Aan tafel serveert vader Paul thee op onderzetters met Hollandse klederdrachten. ,,Ik wou dat Nederlanders even met een verrekijker konden zien hoe goed Katja het hier naar haar zin heeft. En dat ik geen boeman ben, maar gewoon vreselijk veel van mijn kind houd,’’ zegt hij.
Het tweetal is net teruggekomen van een bezoek aan een kinderpsycholoog. ,,Het belangrijkste is dat Katja zich goed voelt,’’ vindt Leendertz, die zijn verhaal doet in aanwezigheid van zijn advocaat. ,,Daarom heb ik direct professionele hulp gezocht en heeft ze ook met haar moeder gesproken aan de telefoon.’’
De piloot is nog steeds beduusd van alle commotie die in Nederland ontstond nadat hij vorige week plotseling zijn dochter meenam van school en vertrok naar de VS. ,,Ik heb niets onrechtmatigs gedaan. Ik ben een Amerikaans staatsburger die van de Amerikaanse rechter de voogdij heeft gekregen over zijn dochter die ook de Amerikaanse nationaliteit heeft,’’ aldus Leendertz. ,,Een Amber alert was nergens voor nodig, een verspilling van geld. Er lag al zes uur voordat alarm werd geslagen een dossier bij de politie Ede waarin stond dat ik het recht had om Katja op te halen.’’
Waarom koos hij er dan toch voor om zijn dochter op deze manier uit haar vertrouwde omgeving weg te rukken? Leendertz pauzeert even. ,,Ik kon niet anders. Dit was mijn enige kans. Als Marina had geweten dat ik Katja zou ophalen, was ze met haar naar Oekraïne gevlucht en dan had ik haar nooit meer teruggevonden. Of ze waren beiden opgepakt. En dat was nog traumatischer geweest voor Katja.’’
Leendertz hoorde op Hemelvaartsdag dat de rechter in Pennsylvania zijn dochter aan hem had toegewezen. ,,Ik dacht: ‘Dit is D-day’.’’ Hij zorgde zo snel mogelijk voor een officiële certificering van de Amerikaanse overheid en vroeg medewerking van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken om zijn dochter naar de VS te halen. Op maandag arriveerde hij in Nederland.
,,Ik heb Katja eerst een paar dagen geobserveerd. Toen we op woensdag bij haar school aankwamen, zag ik haar meteen. Ze stond precies bij een opening in het hek, alsof een engeltje haar daar had neergezet. Ik heb haar opgepakt, in de auto gezet en ben weggereden. Natuurlijk huilde ze eerst van schrik. Maar Olya, mijn vrouw, vertelde haar in het Russisch dat ze niet bang hoefde te zijn, dat ik haar vader was en dat ze snel haar moeder mocht zien. Daarna was ze redelijk snel gekalmeerd. Ze zei dat ze een ijsje met sprinkels wilde, dus dat heb ik direct over de grens met Duitsland voor haar gekocht.’’
Leendertz veranderde een keer van auto en reed naar het Amerikaanse consulaat in Frankfurt, waar personeel klaarstond om de nodige papieren in orde te maken en foto’s te maken van Katja. Vervolgens stapte de familie op het vliegtuig naar ‘een niet Europees land’ om van daar uit verder te reizen. ,,Alles ging vlot. Tegen de tijd dat het Amber-alert was uitgevaardigd, zaten wij al op het vliegveld.’’
Katja laat op verzoek het koffertje zien waarmee ze naar Amerika reisde. Parmantig rolt ze de blauwe Samsonite heen en weer. Het meisje zegt niet veel, maar als haar wordt gevraagd of ze het naar haar zin heeft in Pennsylvania, antwoordt ze volmondig ja. ,,Ik kan niet geloven hoe slim ze is. De laatste keer dat ik haar zag, was ze vijf jaar oud,’’ glundert Leendertz, wiens huiskamer vol staat met portretten en verschoten kindertekeningen van zijn dochter.
Hij wijst de kritiek dat hij Katja psychische schade heeft toegebracht subiet van de hand. ,,Kinderen verhuizen wel vaker. Als iemand haar heeft getraumatiseerd, dan is het haar moeder. Zij heeft mijn dochter de afgelopen jaren volledig van me vervreemd. Toen ik Katja meenam, begon ze meteen op de paniektoets van haar telefoon te duwen. Dat had haar moeder haar geleerd. Ze riep: ‘Nu ga ik dood hè?’ Ze was zo erg gehersenspoeld, dat ze dacht dat ik haar iets zou aandoen.’’ Leendertz bezweert dat hij er op toe zal zien dat Katja een goed contact houdt met haar moeder. ,,Ik ben niet uit op wraak. Ik wil het beste voor mijn dochter. Ik kan me voorstellen dat ze bijvoorbeeld via Skype gaan bellen. Wellicht kunnen ze elkaar in de toekomst ook zien.’’
Een bezoek aan Nederland zit er voorlopig niet in. ,,In Amerika zijn we gewend om paspoorten in te nemen als er een vluchtrisico is,’’ zegt zijn advocaat Linda Shay Gardner. ,,Nederland kan Pauls rechten niet garanderen.’’ Katja gaat waarschijnlijk na de zomer weer naar school.
http://www.ad.nl/binnenla(...)oor_moederrsquo.htmlHet nieuws gaat lekker door zo.