KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Tof onderzoek Lyrebird. Ik vind oogonderzoek altijd een beetje freaky, alhoewel ik aanneem dat je soort ultrasound methode volkomen non-invasive is. Ik vond de gedachte dat je na een seconde al oogbeschadiging zou hebben ook al een beetje vreemd, leek me dat de evolutie dat er toch wel uitgefilterd zou hebben.
De dichte bewolking (en vaak mist, en eigenlijk gewoon uberhaupt de vochtigheid) in Japan is echt reteirritant, hoe vaak ik ook wel niet dat spectaculaire uitzicht over Mount Fuji, of over Hakodate, of over het Toya meer, etc. etc. heb gemist omdat je nauwelijks honderd meter ver kon kijken...
De dichte bewolking (en vaak mist, en eigenlijk gewoon uberhaupt de vochtigheid) in Japan is echt reteirritant, hoe vaak ik ook wel niet dat spectaculaire uitzicht over Mount Fuji, of over Hakodate, of over het Toya meer, etc. etc. heb gemist omdat je nauwelijks honderd meter ver kon kijken...
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Hier (Oita, zuiden van Japan) door de bewolking ook niets van de zonsverduistering gezien. Helaas...
Omdat Japan ten Oosten van China ligt, noemden de Chinezen Japan "het land waar de zon rijst". Daar komt het vandaan. Meer info hierquote:Op woensdag 22 juli 2009 06:29 schreef Lyrebird het volgende:
Vraag me nog steeds af hoe ze aan "het land van de rijzende zon" komen.
Een vraag aan de experts hier: waarom zijn Japanse mannen zo verlegen, met name als je ze vergelijkt met Japanse vrouwen? De weinige keren dat ik met (totaal onbekende) Japanse vrouwen van doen heb, zitten ze bij wijze van spreke bij mij op schoot, terwijl Japanse mannen niet eens mijn kantoor binnen durven te lopen. Beter zo dan andersom, ware het niet dat er op onze afdeling bijna alleen maar mannen werken, en ik 12 uur per dag werk. Het is echt heel lastig om met die lui regelmatig een praatje te maken.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik denk dat ze geïntimideerd zijn omdat Japanse vrouwen westerse mannen leuker vinden.quote:Op donderdag 23 juli 2009 07:42 schreef Lyrebird het volgende:
Een vraag aan de experts hier: waarom zijn Japanse mannen zo verlegen, met name als je ze vergelijkt met Japanse vrouwen? De weinige keren dat ik met (totaal onbekende) Japanse vrouwen van doen heb, zitten ze bij wijze van spreke bij mij op schoot, terwijl Japanse mannen niet eens mijn kantoor binnen durven te lopen. Beter zo dan andersom, ware het niet dat er op onze afdeling bijna alleen maar mannen werken, en ik 12 uur per dag werk. Het is echt heel lastig om met die lui regelmatig een praatje te maken.
En terecht, want de meeste Japanse mannen zijn niet bepaald knap. 
In tegenstelling tot veel Japanse vrouwen.
Ja, daar kun je wel eens gelijk in hebben. Het is wel knap irritant, ik begin er schoon genoeg van te krijgen.quote:Op donderdag 23 juli 2009 07:57 schreef Isegrim het volgende:
[..]
Ik denk dat ze geïntimideerd zijn omdat Japanse vrouwen westerse mannen leuker vinden.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik weet ook nooit zo goed waarom dat is. Ze zeggen ook wel eens dat vrouwen beter Engels kunnen omdat ze vaker meezingen met Engelse liedjes, en daarom wat meer zelfvertrouwen hebben richting buitenlanders. Of omdat ze de hele dag geen reet te doen hebben (omdat de man werkt) en daarom buitenlanders wel spannend vinden. Maar ik weet niet echt waarom dat zo is, toch zeker op je werk zou aanspraak niet zo moeilijk moeten zijn. Maar ook bij ons deed niemand het. We schoten veel op met een Rus in het lab. Pas na drie maanden kwamen we erachter dat een aantal Japanners heus wel Engels konden.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Hey Lyre je schrijfstijl en verhalen blijven prettig om te lezen, misschien idee om een blog aan te maken? Overigens heb ik vroeger eens per ongeluk met een verrekijker in de zon gekeken, maar echt super kort, ik weet nog wel dat je het gelijk merkt! Geen idee of ik er last van heb, maar me ogen zijn opzich ok.
🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️ TikTok next Block
Als je over een half jaar in de buurt bent, dan ben je altijd welkom als proefpersoon. Ik ben nu nog apparatuur aan het opbouwen, maar tzt moet ik toch wel weer plaatjes kunnen maken. Hoe kleiner de beschadiging, hoe groter de uitdaging om het goed in beeld te krijgen.quote:Op donderdag 23 juli 2009 23:14 schreef raptorix het volgende:
Hey Lyre je schrijfstijl en verhalen blijven prettig om te lezen, misschien idee om een blog aan te maken? Overigens heb ik vroeger eens per ongeluk met een verrekijker in de zon gekeken, maar echt super kort, ik weet nog wel dat je het gelijk merkt! Geen idee of ik er last van heb, maar me ogen zijn opzich ok.
Bloggen heb ik al eens geprobeerd, in mijn beginjaren in de VS, maar het aantal lezers daarvam was niet om naar huis te schrijven. Tegelijkertijd heb ik ook nog eens een cover van Rage Against the Machine uit eigen keuken geupload, die uiteindelijk grofweg 100 x meer hits kreeg...
Misschien dat ik tzt nog eens een boekje publiceer. Daarin ook the dark side of Lyrebird's life. Wel zo smeuiig.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Mijn Japanse collega's, deel 2
Na twee weken lang meer dan 12 uur per dag - en dat 7 dagen per week - aan een onderzoeksvoorstel te hebben geschreven, had ik het voorstel zo'n anderhalve week geleden af. Dat succes wilde ik met m'n collega's (studenten) delen, maar die zaten daar niet op te wachten. Nou was ik al behoorlijk over de zeik omdat ik te lang te hard gewerkt had, maar het feit dat zij geen boeh of bah zeiden, maakte het er niet beter op. Toen ben ik als sociaal experiment gewoon blijven zitten. Maar eens zien wat ze zouden doen. Niks. Helemaal niks. Ik heb een uur lang bij hun op de kamer gezeten, terwijl ik gewoon voor me uit staarde. Alle vier de studenten bleven naar hun monitor turen, terwijl ze aan het typen waren, en dat hielden ze een uur vol. Zonder ook maar iets te zeggen, zonder de kamer te verlaten, zonder iets te eten of te drinken. Toen ben ik maar weggelopen. Maar zodra ik weg was, begonnen ze wel op en neer naar het lab te lopen. Ik kan niet zeggen dat het mijn gelukkigste dag hier was.
Afgelopen vrijdag zijn we met z'n allen naar een nationaal park gegaan, om daar te gaan hiken en flink feest te vieren. Op het programma stond namelijk het welkomsfeest voor Lyrebird-sensei (ik zit hier al meer dan 3 maanden, maar dat mag de pret niet drukken). 's Middags zouden we ook nog gaan volleyballen. Dat volleballen was erg leuk, want Japanners hebben de grootste lol als iemand iets verkeerds doet, en natuurlijk ging ook bijna alles fout want bijna niemand kon goed volleyballen.
Wat later die dag was er een Japanse voordracht en daar hoefde ik gelukkig niet bij te zijn. Ik mocht meehelpen met het koken. Voor 50 man koken is niet eenvoudig, vooral niet als dat op een houtsvuur moet gebeuren. Eerst een gigantische hoeveelheid uien, aardappels en wortelen schoongemaakt (hutspot??), waarna ik me met het vuur ben gaan bemoeien, want dat liep voor geen meter. In de VS had ik een apartement met open haard, en 1 ding dat je dan leert, is hoe je een vuurtje moet stoken. Het hout was echter aan de natte kant (het regent nogal vaak in Japan), en pas na een uur zweten hadden we alle drie de houtvuren aan het branden. Rijst op 1 vuur, een grote ketel met een zoete schotel op vuur nummer 2 en de scherpere schotel op vuur nummer 3. Uiteindelijk was dat eten nog gaar ook, vlak voordat de hele groep terug kwam van de lezing. Hmmm, wat smaakt eten toch goed als je er zelf hard voor gewerkt hebt! Er was helaas niet zo veel bier, dus mijn welkomsfeest was wat aan de zuinig kant. Dacht ik.
Want later die avond begon het feest pas echt! Ze hadden een gigantische hoeveelheid drank meegenomen, en na een half uurtje was het tijd voor een speech. Een van de studenten had het weekend georganiseerd, en hij moest ook de speech geven. Erg moedig, want hij deed dat in het Engels, en dat voor een groep van bijna 50 Japanners. De boodschap was dat ze erg gelukkig waren met het feit dat ik er ook bij was. Ik kon dat niet echt op waarde schatten, vanwege de spreekwoordelijke Japanse beleefdheid. Toen heb ik ook nog een aantal woorden gesproken en toen ging het feest echt van start. Dat bestond uit het drinken van verschillende soorten Soju en Sake, en Japans bier. Kirin is toch lekkerder dan Nederlands bier.
De Japanners werden steeds luidruchtiger, en kregen er steeds meer lol in. Na een uur hadden ze een grote kring gevormd en werd er een drinking game gehouden. Hoe het precies werkte, wist ik niet, maar daar kwam ik al snel achter. Of Lyrebird-san ook mee wilde doen? Onder voorwaarde dat het spel in het Engels zou plaatsvinden, stemde ik - onder luid gejuich van de studenten - toe. Hoe het spel precies werkt, kun je hier lezen. Het is toch wel apart om aan zoiets mee te mogen doen. Gelukkig lukte het me om onder het gemiddelde te blijven, zo nuchter was ik nog wel.
In die toestand is het ook gemakkelijker om je Japanse collega's aan te spreken op hun botte gedrag van anderhalve week eerder. Daar werd heel open en nuchter op gereageerd. Ze vonden het zelf ook erg vreemd en vervelend, maar het feit dat ze daar met z'n vieren zaten en niet goed Engels konden spreken (wat onzin is, hun Engels is niet perfect, maar wel verstaanbaar), maakte het onmogelijk voor ze om spontaan een gesprek te houden. Ergens kan ik het wel begrijpen. Japans spreken is niet eenvoudig, maar het wordt nog veel lastiger als er een andere Nederlander bij is die net iets beter Japans praat. Die kou was gelukkig ook uit de lucht.
Toen het feest op z'n einde liep, hielp iedereen mee met opruimen. Zowel bij het avondeten als bij het feest hoefde daar niemand het voortouw voor te nemen, of orders uit te delen. Zoiets gebeurt gewoon. Iedereen doet iets en voor je het weet is alles netjes opgeruimd. Toch wel indrukwekkend, vooral als je je realiseert in wat voor een staat de meeste mensen waren.
De dag erop kwam ik vroeg in de ochtend per ongeluk in een groep van 30 Japanse 7-jarigen terecht. Toch wel grappig als die je allemaal tegelijk aankijken, en daarbij allemaal een fietsenrek laten zien. Die begonnen meteen allemaal vragen te stellen. Eerst in het Japans. Hoe oud ik was. Nou dat ging nog net. Of ik Amerikaans was. Ook die vraag kon ik in het Japans beantwoorden. Maar toen raakte ik toch snel de draad kwijt. Het hielp ook niet dat ik de avond er voor behoorlijk wat sake naar binnen had gewerkt. Een kind riep in het Engels "I am hungry", en een ander vroeg me in het Engels of ik zwart was. Daar moest ik wel om lachen. Probleem was echter dat onze hike van start ging, en ik zat opgesloten in een zee van kinderen. Uiteindelijk heb ik me daar toch uitgeschuifeld, maar het leerde me wel dat ik echt een bezienswaardigheid hier ben, en dat Japanners heel graag dingen van je willen weten. Vaak durven ze dat niet te vragen, maar kinderen hebben daar wat minder moeite mee. Toen kon ik de speech van de Japanse student ook beter plaatsen. Ik zie het als een voorrecht om deze ervaring te hebben.
De hike was overigens schitterend (het bovenste plaatje in mijn fotoboek is vorig jaar in hetzelfde park gemaakt). Ze hebben er ook van die vliegend herten, hele kleine gifgroene kikkertjes en hele grote slangen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 02-08-2009 16:34:39 ]
Na twee weken lang meer dan 12 uur per dag - en dat 7 dagen per week - aan een onderzoeksvoorstel te hebben geschreven, had ik het voorstel zo'n anderhalve week geleden af. Dat succes wilde ik met m'n collega's (studenten) delen, maar die zaten daar niet op te wachten. Nou was ik al behoorlijk over de zeik omdat ik te lang te hard gewerkt had, maar het feit dat zij geen boeh of bah zeiden, maakte het er niet beter op. Toen ben ik als sociaal experiment gewoon blijven zitten. Maar eens zien wat ze zouden doen. Niks. Helemaal niks. Ik heb een uur lang bij hun op de kamer gezeten, terwijl ik gewoon voor me uit staarde. Alle vier de studenten bleven naar hun monitor turen, terwijl ze aan het typen waren, en dat hielden ze een uur vol. Zonder ook maar iets te zeggen, zonder de kamer te verlaten, zonder iets te eten of te drinken. Toen ben ik maar weggelopen. Maar zodra ik weg was, begonnen ze wel op en neer naar het lab te lopen. Ik kan niet zeggen dat het mijn gelukkigste dag hier was.
Afgelopen vrijdag zijn we met z'n allen naar een nationaal park gegaan, om daar te gaan hiken en flink feest te vieren. Op het programma stond namelijk het welkomsfeest voor Lyrebird-sensei (ik zit hier al meer dan 3 maanden, maar dat mag de pret niet drukken). 's Middags zouden we ook nog gaan volleyballen. Dat volleballen was erg leuk, want Japanners hebben de grootste lol als iemand iets verkeerds doet, en natuurlijk ging ook bijna alles fout want bijna niemand kon goed volleyballen.
Wat later die dag was er een Japanse voordracht en daar hoefde ik gelukkig niet bij te zijn. Ik mocht meehelpen met het koken. Voor 50 man koken is niet eenvoudig, vooral niet als dat op een houtsvuur moet gebeuren. Eerst een gigantische hoeveelheid uien, aardappels en wortelen schoongemaakt (hutspot??), waarna ik me met het vuur ben gaan bemoeien, want dat liep voor geen meter. In de VS had ik een apartement met open haard, en 1 ding dat je dan leert, is hoe je een vuurtje moet stoken. Het hout was echter aan de natte kant (het regent nogal vaak in Japan), en pas na een uur zweten hadden we alle drie de houtvuren aan het branden. Rijst op 1 vuur, een grote ketel met een zoete schotel op vuur nummer 2 en de scherpere schotel op vuur nummer 3. Uiteindelijk was dat eten nog gaar ook, vlak voordat de hele groep terug kwam van de lezing. Hmmm, wat smaakt eten toch goed als je er zelf hard voor gewerkt hebt! Er was helaas niet zo veel bier, dus mijn welkomsfeest was wat aan de zuinig kant. Dacht ik.
Want later die avond begon het feest pas echt! Ze hadden een gigantische hoeveelheid drank meegenomen, en na een half uurtje was het tijd voor een speech. Een van de studenten had het weekend georganiseerd, en hij moest ook de speech geven. Erg moedig, want hij deed dat in het Engels, en dat voor een groep van bijna 50 Japanners. De boodschap was dat ze erg gelukkig waren met het feit dat ik er ook bij was. Ik kon dat niet echt op waarde schatten, vanwege de spreekwoordelijke Japanse beleefdheid. Toen heb ik ook nog een aantal woorden gesproken en toen ging het feest echt van start. Dat bestond uit het drinken van verschillende soorten Soju en Sake, en Japans bier. Kirin is toch lekkerder dan Nederlands bier.
De Japanners werden steeds luidruchtiger, en kregen er steeds meer lol in. Na een uur hadden ze een grote kring gevormd en werd er een drinking game gehouden. Hoe het precies werkte, wist ik niet, maar daar kwam ik al snel achter. Of Lyrebird-san ook mee wilde doen? Onder voorwaarde dat het spel in het Engels zou plaatsvinden, stemde ik - onder luid gejuich van de studenten - toe. Hoe het spel precies werkt, kun je hier lezen. Het is toch wel apart om aan zoiets mee te mogen doen. Gelukkig lukte het me om onder het gemiddelde te blijven, zo nuchter was ik nog wel.
In die toestand is het ook gemakkelijker om je Japanse collega's aan te spreken op hun botte gedrag van anderhalve week eerder. Daar werd heel open en nuchter op gereageerd. Ze vonden het zelf ook erg vreemd en vervelend, maar het feit dat ze daar met z'n vieren zaten en niet goed Engels konden spreken (wat onzin is, hun Engels is niet perfect, maar wel verstaanbaar), maakte het onmogelijk voor ze om spontaan een gesprek te houden. Ergens kan ik het wel begrijpen. Japans spreken is niet eenvoudig, maar het wordt nog veel lastiger als er een andere Nederlander bij is die net iets beter Japans praat. Die kou was gelukkig ook uit de lucht.
Toen het feest op z'n einde liep, hielp iedereen mee met opruimen. Zowel bij het avondeten als bij het feest hoefde daar niemand het voortouw voor te nemen, of orders uit te delen. Zoiets gebeurt gewoon. Iedereen doet iets en voor je het weet is alles netjes opgeruimd. Toch wel indrukwekkend, vooral als je je realiseert in wat voor een staat de meeste mensen waren.
De dag erop kwam ik vroeg in de ochtend per ongeluk in een groep van 30 Japanse 7-jarigen terecht. Toch wel grappig als die je allemaal tegelijk aankijken, en daarbij allemaal een fietsenrek laten zien. Die begonnen meteen allemaal vragen te stellen. Eerst in het Japans. Hoe oud ik was. Nou dat ging nog net. Of ik Amerikaans was. Ook die vraag kon ik in het Japans beantwoorden. Maar toen raakte ik toch snel de draad kwijt. Het hielp ook niet dat ik de avond er voor behoorlijk wat sake naar binnen had gewerkt. Een kind riep in het Engels "I am hungry", en een ander vroeg me in het Engels of ik zwart was. Daar moest ik wel om lachen. Probleem was echter dat onze hike van start ging, en ik zat opgesloten in een zee van kinderen. Uiteindelijk heb ik me daar toch uitgeschuifeld, maar het leerde me wel dat ik echt een bezienswaardigheid hier ben, en dat Japanners heel graag dingen van je willen weten. Vaak durven ze dat niet te vragen, maar kinderen hebben daar wat minder moeite mee. Toen kon ik de speech van de Japanse student ook beter plaatsen. Ik zie het als een voorrecht om deze ervaring te hebben.
De hike was overigens schitterend (het bovenste plaatje in mijn fotoboek is vorig jaar in hetzelfde park gemaakt). Ze hebben er ook van die vliegend herten, hele kleine gifgroene kikkertjes en hele grote slangen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 02-08-2009 16:34:39 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Rollen er ook Nintendo DS spellen uit zo'n machine?quote:Op maandag 4 mei 2009 21:22 schreef maartena het volgende:
In Japan schijn je inderdaad echt ALLES uit automaten te kunnen kopen, tot aan ondergoed/BH's etc aan toe.
Ik blijf dit topic ook volgen
Ik neem aan dat ze ook een Ikea in Japan hebben, en dat die ook wel matrassen verkoopt. Nu kost een goed matras bij de Ikea hier in NL zo'n 200 a 400 euro. Dat kan hooguit het dubbele zijn in Japan. Hoe kan zoiets nu 2000 dollar zijnquote:Op vrijdag 15 mei 2009 16:06 schreef Lyrebird het volgende:
Dus ik had een huis, maar verder helemaal niets. Samen met een van de secretaresses was ik al eerder op zoek gegaan naar spullen, maar dat was nog voordat ik geld had. Dus niets gekocht, maar wel rondgekeken voor een ijskast, wasmachine, kookplaat (zit niet standaard in het appartement) en bed. Tja, bed. Japanse matrassen zijn zo hard als beton, en ik ben in het hotel al twee keer 's nachts wakker geworden met een slapende arm. Gelukkig had een beddenzaak Amerikaanse bedden in de aanbieding. Die moesten $2000 gaan kosten, terwijl ze in de VS voor de helft van de prijs over de toonbank gaan. Leve het internet voor een eerlijke prijsvergelijking. Van de gekke! Nog maar es een nachtje over slapen, op een luchtbed dus. Is wel een stuk goedkoper!
Engels bedoel je neem ik aan?quote:Op zondag 2 augustus 2009 16:25 schreef Lyrebird het volgende:
Ergens kan ik het wel begrijpen. Japans spreken is niet eenvoudig, maar het wordt nog veel lastiger als er een andere Nederlander bij is die net iets beter Japans praat. Die kou was gelukkig ook uit de lucht.
Hoe lastig het ook is als je 7x12 uur werkt, denk ik dat het erg zal helpen als je je Japans verbetert. Ik bedoel het is niet meer dan redelijk dat jij je meer aanpast aan hen dan andersom. Blijkbaar voelen je collega's/studenten zich ongemakkelijk als ze Engels moeten spreken. Als het in het Japans kan is hier geen sprake meer van.
Bij mij in de stad kun je 2x in de week gratis Japanse les krijgen. Ik merk dat dit erg helpt. Je wordt gedwongen 2 uur lang alleen maar in het Japans te communiceren. Ik zou eens kijken of er bij jou ook zoiets mogelijk is.
[ Bericht 12% gewijzigd door captaintokyo op 04-08-2009 04:01:34 ]
Ik bedoelde dat ik begrijp in wat voor een positie ze zitten. Als ik Japans moet praten, wat voor mij geen gemakkelijke taal is, dan wordt het nog veel moeilijker als er een Nederlander luistert die wel goed Japans spreekt.quote:Op dinsdag 4 augustus 2009 03:55 schreef captaintokyo het volgende:
[..]
Engels bedoel je neem ik aan?
Hoe lastig het ook is als je 7x12 uur werkt, denk ik dat het erg zal helpen als je je Japans verbetert. Ik bedoel het is niet meer dan redelijk dat jij je meer aanpast aan hen dan andersom. Blijkbaar voelen je collega's/studenten zich ongemakkelijk als ze Engels moeten spreken. Als het in het Japans kan is hier geen sprake meer van.
Bij mij in de stad kun je 2x in de week gratis Japanse les krijgen. Ik merk dat dit erg helpt. Je wordt gedwongen 2 uur lang alleen maar in het Japans te communiceren. Ik zou eens kijken of er bij jou ook zoiets mogelijk is.
Maar je hebt helemaal gelijk. Mijn Japans moet gewoon beter worden, en snel ook. Ik heb vanaf nu iedere avond minstens 1 uur ingepland staan. Ik kan hier op de universiteit ook een Japanse curus volgen, maar ik heb het niet zo op huiswerk en overhoringen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Merkte je echt niks anders van de verduistering dan dat het iets minder licht werd? Ik kan mij nog goed de zonsverduistering in Nederland herinneren, wij zaten met de zeilboot op het IJsselmeer, en toen de verduistering zijn maximum naderde viel de wind weg en werd het ineens gevoelig kouder. Hoewel ik nog erg jong was, was dat een ervaring om nooit te vergeten, ik had mij destijds al behoorlijk verdiept in de meteorologie (en was mij dus bewust van de effecten van de zon op de troposfeer), maar dat het wegvallen van ook maar een fractie van de energie van de zon die de aarde bereikt zo'n groot effect kon hebben had ik niet verwacht.quote:Op woensdag 22 juli 2009 06:29 schreef Lyrebird het volgende:
Geen zonsverduistering
Helaas, de zonsverduistering is aan ons voorbij gegaan. Het zou toch geen complete zonsverduistering geweest zijn, want daarvoor moesten we in China of een stel eilandjes ten zuiden van het Japanse vasteland zijn, voor zover er zoiets bestaat als Japans vaste land. Het zat vanochtend potdicht. Kon wel merken dat het iets minder licht werd, maar het wolkendek was zo dik dat we geen zon gezien hebben. Geen geen zon dus.
Hoeveel procent verduistering was er in het gebied waar je op dat moment was?
Grappig allemaal om te lezen, toevallig is familie van de kant van mijn stiefvader ook allemaal de medische kant op gegaan. Bv. een hartchirug en directeur (ook al was ie al 70+ 
) van een Japans vrouwenziekenhuis, en ik kan mij ook herinneren dat er een oogarts in de familie zat. Ik denk het wel een ervaring is zeker om daar te zijn als "leidinggevende", zeker met de machtsverhoudingen in de japanse cultuur.
) van een Japans vrouwenziekenhuis, en ik kan mij ook herinneren dat er een oogarts in de familie zat. Ik denk het wel een ervaring is zeker om daar te zijn als "leidinggevende", zeker met de machtsverhoudingen in de japanse cultuur.
Hmmm, goede vraag. Dat antwoord moet ik schuldig blijven. Maar het maximum lag iets van 4-500 km ten Zuiden van ons.quote:Op dinsdag 4 augustus 2009 04:46 schreef Bolkesteijn het volgende:
[..]
Merkte je echt niks anders van de verduistering dan dat het iets minder licht werd? Ik kan mij nog goed de zonsverduistering in Nederland herinneren, wij zaten met de zeilboot op het IJsselmeer, en toen de verduistering zijn maximum naderde viel de wind weg en werd het ineens gevoelig kouder. Hoewel ik nog erg jong was, was dat een ervaring om nooit te vergeten, ik had mij destijds al behoorlijk verdiept in de meteorologie (en was mij dus bewust van de effecten van de zon op de troposfeer), maar dat het wegvallen van ook maar een fractie van de energie van de zon die de aarde bereikt zo'n groot effect kon hebben had ik niet verwacht.
Hoeveel procent verduistering was er in het gebied waar je op dat moment was?
Het zat echt potdicht. Het werd wel ietsje donkerder, maar dat was te vergelijken met een tikkeltje meer bewolking.
Ik kan die Nederlandse zonsverduistering nog herinneren, en toen hadden wij in Eindhoven wat sluierbewolking. Eigenlijk ideaal, want je kon bijna zonder zonnefilter naar de hlave verduisering kijken.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Wie zegt dat ik op zoek was naar een goed matras.quote:Op dinsdag 4 augustus 2009 03:24 schreef slashdotter3 het volgende:
[..]
Ik neem aan dat ze ook een Ikea in Japan hebben, en dat die ook wel matrassen verkoopt. Nu kost een goed matras bij de Ikea hier in NL zo'n 200 a 400 euro. Dat kan hooguit het dubbele zijn in Japan. Hoe kan zoiets nu 2000 dollar zijn
Ik wilde een zacht bed hebben, American style. Als je daar wel eens op geslapen hebt, dan wil je niet anders. Die bedden zijn een stuk zachter dan wat je in Nederland kunt krijgen. Het bed wat ik nu heb is een stuk zachter dan Japanse bedden, maar is nog steeds harder dan wat ik in de VS had.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Interessant topic 
Zelf heb ik nooit in Japan gewoond maar ik ben er voor het werk wel een aantal keren geweest, soms voor een paar weken achter elkaar. Daarnaast heb ik veel met Japanners en Japanse bedrijven gewerkt op andere plaatsen (China, Taiwan,...). Ik moet zeggen dat ik niet alles herken wat hier geschreven is. Maar waarschijnlijk is een bedrijfsomgeving ook anders dan een universiteits omgeving.
Het meest karakteristieke van de Japanse (bedrijfs)cultuur vind ik het belang en harmonie van de groep boven het belang van het individu. Dat zie je goed als er een beslissing moet worden genomen. Er wordt dan altijd gestreefd naar een concensus; de beslissing moet door de hele groep worden gedragen en begrepen. Dit leidt tot een eindeloos proces van vergaderen en opnieuw vergaderen totdat iedereen op één lijn zit.
Dit heeft voordelen en nadelen. Om met de nadelen te beginnen: het duurt eindeloos lang voordat er een beslissing wordt genomen. Japanners zijn daarom ook notoir slecht in crisismanagement. Als iets niet volgens plan gaat dan komt de boel vaak dagenlang tot stilstand totdat er een nieuwe concensus is wat er moet gebeuren. Het voordeel is echter wel dat de gekozen richting de buy-in heeft van de hele groep en dat iedereen er ook precies dezelfde uitleg aan geeft. In westerse landen wordt een beslissing vaak snel genomen als dat nodig is, maar vervolgens geeft iedereen er z'n eigen uitleg aan en zijn acties minder gefocusseerd. Dit is een van de redenen imo waarom Japanse bedrijven er in een samenwerking met een westers bedrijf strategisch gezien meestal beter uitkomen (dat heb ik iig gezien in de electronica sector).
Als je een meeting hebt met Japanners of je geeft een business presentatie ofzo, dan is het volkomen normaal dat de Japanners plotseling met elkaar beginnen te praten en hun eigen sub-meeting beginnen om een concensus te vormen over wat er wordt gepresenteerd. Ik heb meegemaakt dat zo'n onderbreking >2 uur duurde voordat je weer verder kon, om dan na 15 minuten opnieuw zo'n onderbreking te krijgen. Heel irritant voor ons, maar zo werken die mensen nu eenmaal. Ik heb er mee leren leven en maak van de gelegenheid gebruik om even koffie te gaan halen of even buiten een frisse neus te gaan halen. Je kunt je voorstellen dat zo'n meeting makkelijk 12 uur kan duren. Wat nog veel irritanter is, is dat wanneer je tegen middernacht eindelijk een conclusie hebt bereikt het dan de volgende morgen blijkt dat alles weer van voor af aan begint omdat er iemand van mening is veranderd.
Het belang dat wordt gehecht aan harmonie van de groep zie je ook terug in de layout van de werkomgeving. Waar in het westen mensen vaak zitten afgesloten in cubicles en met management in aparte kantoortjes (status symbool) zag je in de Japanse bedrijven waar ik kwam dat de buro's waren opgesteld in een rechthoek (een rechthoek per project) en de projectmanager zat gewoon aan één van de bureaus in de rechthoek. Waar in het westen het management een andere dresscode heeft (pak + das) dragen ze in Japan allemaal hetzelfde bedrijfsuniform.
En dan die typische kamikaze houding als er een probleem is. Wij hadden bijvoorbeeld een product dat zowel mechanische als electronische onderdelen had. Mechanisch was het klaar, maar electronisch zat het nog vast. Toch bleven alle mechanische engineers (die niets konden bijdragen) tot even laat doorwerken, uit solidariteit.
Ik heb ervaren dat in een samenwerking met een Japans bedrijf waarbij je beiden hetzelfde directe belang hebt (co-development, beiden wil je het product op tijd op de markt hebben) Japanners veel minder bereid zijn om informatie te delen dan wij, uit angst om 'teveel weg te geven'. Ook zullen ze jou niks vertellen over problemen in 'hun' gedeelte tenzij ze geen keus hebben, ook niet als jij technisch kunt bijdragen aan de oplossing.
Zelf heb ik niets gemerkt van genegeerd worden enzo (wat Lyrebird schreef). In tegendeel zelfs. Maar dat is wellicht het verschil tussen een universitaire omgeving en een bedrijfsomgeving waar je voor hetzelfde doel werkt.
Wat ik wel herken van wat er hierboven werd genoemd is het feit dat alles wat je doet als je dronken bent niet meetelt en de volgende dag niet meer over wordt gesproken. Aardig voorbeeld is een ontmoeting die ik had in Tokyo met een groepje van een groot Japans camera bedrijf in Tokyo die aan het eten/drinken waren in een of ander fastfood restaurant: 5 mannen en 2 (zeer knappe) vrouwen. Ik had overigens niets met dat bedrijf te maken. Ik was alleen, en één van de dames van dat groepje kwam spontaan naar mij toe om te vragen of ik bij hun wou zitten. Het bleek dat de twee dames vloeiend Engels spraken en de mannen helemaal niet. Beide dames waren overigens getrouwd. Om een lang verhaal kort te maken, ik eindigde met de twee dames en één van de mannen in zo'n privé karaoke-kamertje en de het topje van 'mijn' dame ging in elk geval uit. Iets dergelijks lijkt me in het westen redelijk ondenkbaar want collegas lullen alles door, maar toen ik het verhaal de volgende dag aan één van mijn Japanse collegas vertelde zei hij dat dit typisch Japans was en dat de volgende dag in dat andere bedrijf iedereen zou doen alsof zijn neus bloedde.
Anyway, Japan is tof en ik zou er best meer tijd willen doorbrengen. Ik vind Japan meer anders dan bijvoorbeeld de Chinese cultuur waar ik veel meer ervaring mee hebt. De Chinese manier van denken ligt dichter bij de westerse manier van denken (bijv Chinezen werken hard en lang als ze daarmee veel geld verdienen, Japanners doen het uit een soort van 'loyaliteit').
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 05-08-2009 15:42:16 ]
Zelf heb ik nooit in Japan gewoond maar ik ben er voor het werk wel een aantal keren geweest, soms voor een paar weken achter elkaar. Daarnaast heb ik veel met Japanners en Japanse bedrijven gewerkt op andere plaatsen (China, Taiwan,...). Ik moet zeggen dat ik niet alles herken wat hier geschreven is. Maar waarschijnlijk is een bedrijfsomgeving ook anders dan een universiteits omgeving.
Het meest karakteristieke van de Japanse (bedrijfs)cultuur vind ik het belang en harmonie van de groep boven het belang van het individu. Dat zie je goed als er een beslissing moet worden genomen. Er wordt dan altijd gestreefd naar een concensus; de beslissing moet door de hele groep worden gedragen en begrepen. Dit leidt tot een eindeloos proces van vergaderen en opnieuw vergaderen totdat iedereen op één lijn zit.
Dit heeft voordelen en nadelen. Om met de nadelen te beginnen: het duurt eindeloos lang voordat er een beslissing wordt genomen. Japanners zijn daarom ook notoir slecht in crisismanagement. Als iets niet volgens plan gaat dan komt de boel vaak dagenlang tot stilstand totdat er een nieuwe concensus is wat er moet gebeuren. Het voordeel is echter wel dat de gekozen richting de buy-in heeft van de hele groep en dat iedereen er ook precies dezelfde uitleg aan geeft. In westerse landen wordt een beslissing vaak snel genomen als dat nodig is, maar vervolgens geeft iedereen er z'n eigen uitleg aan en zijn acties minder gefocusseerd. Dit is een van de redenen imo waarom Japanse bedrijven er in een samenwerking met een westers bedrijf strategisch gezien meestal beter uitkomen (dat heb ik iig gezien in de electronica sector).
Als je een meeting hebt met Japanners of je geeft een business presentatie ofzo, dan is het volkomen normaal dat de Japanners plotseling met elkaar beginnen te praten en hun eigen sub-meeting beginnen om een concensus te vormen over wat er wordt gepresenteerd. Ik heb meegemaakt dat zo'n onderbreking >2 uur duurde voordat je weer verder kon, om dan na 15 minuten opnieuw zo'n onderbreking te krijgen. Heel irritant voor ons, maar zo werken die mensen nu eenmaal. Ik heb er mee leren leven en maak van de gelegenheid gebruik om even koffie te gaan halen of even buiten een frisse neus te gaan halen. Je kunt je voorstellen dat zo'n meeting makkelijk 12 uur kan duren. Wat nog veel irritanter is, is dat wanneer je tegen middernacht eindelijk een conclusie hebt bereikt het dan de volgende morgen blijkt dat alles weer van voor af aan begint omdat er iemand van mening is veranderd
. Het belang dat wordt gehecht aan harmonie van de groep zie je ook terug in de layout van de werkomgeving. Waar in het westen mensen vaak zitten afgesloten in cubicles en met management in aparte kantoortjes (status symbool) zag je in de Japanse bedrijven waar ik kwam dat de buro's waren opgesteld in een rechthoek (een rechthoek per project) en de projectmanager zat gewoon aan één van de bureaus in de rechthoek. Waar in het westen het management een andere dresscode heeft (pak + das) dragen ze in Japan allemaal hetzelfde bedrijfsuniform.
En dan die typische kamikaze houding als er een probleem is. Wij hadden bijvoorbeeld een product dat zowel mechanische als electronische onderdelen had. Mechanisch was het klaar, maar electronisch zat het nog vast. Toch bleven alle mechanische engineers (die niets konden bijdragen) tot even laat doorwerken, uit solidariteit.
Ik heb ervaren dat in een samenwerking met een Japans bedrijf waarbij je beiden hetzelfde directe belang hebt (co-development, beiden wil je het product op tijd op de markt hebben) Japanners veel minder bereid zijn om informatie te delen dan wij, uit angst om 'teveel weg te geven'. Ook zullen ze jou niks vertellen over problemen in 'hun' gedeelte tenzij ze geen keus hebben, ook niet als jij technisch kunt bijdragen aan de oplossing.
Zelf heb ik niets gemerkt van genegeerd worden enzo (wat Lyrebird schreef). In tegendeel zelfs. Maar dat is wellicht het verschil tussen een universitaire omgeving en een bedrijfsomgeving waar je voor hetzelfde doel werkt.
Wat ik wel herken van wat er hierboven werd genoemd is het feit dat alles wat je doet als je dronken bent niet meetelt en de volgende dag niet meer over wordt gesproken. Aardig voorbeeld is een ontmoeting die ik had in Tokyo met een groepje van een groot Japans camera bedrijf in Tokyo die aan het eten/drinken waren in een of ander fastfood restaurant: 5 mannen en 2 (zeer knappe) vrouwen. Ik had overigens niets met dat bedrijf te maken. Ik was alleen, en één van de dames van dat groepje kwam spontaan naar mij toe om te vragen of ik bij hun wou zitten. Het bleek dat de twee dames vloeiend Engels spraken en de mannen helemaal niet. Beide dames waren overigens getrouwd. Om een lang verhaal kort te maken, ik eindigde met de twee dames en één van de mannen in zo'n privé karaoke-kamertje en de het topje van 'mijn' dame ging in elk geval uit. Iets dergelijks lijkt me in het westen redelijk ondenkbaar want collegas lullen alles door, maar toen ik het verhaal de volgende dag aan één van mijn Japanse collegas vertelde zei hij dat dit typisch Japans was en dat de volgende dag in dat andere bedrijf iedereen zou doen alsof zijn neus bloedde.
Anyway, Japan is tof en ik zou er best meer tijd willen doorbrengen. Ik vind Japan meer anders dan bijvoorbeeld de Chinese cultuur waar ik veel meer ervaring mee hebt. De Chinese manier van denken ligt dichter bij de westerse manier van denken (bijv Chinezen werken hard en lang als ze daarmee veel geld verdienen, Japanners doen het uit een soort van 'loyaliteit').
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 05-08-2009 15:42:16 ]
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Tijdens de zonsverduistering van 1999 was ik aan de kust in Dieppe, waar de verduistering totaal was. Helaas was het op het moment van de totaliteit volledig bewolkt, maar het blijft onvergetelijk hoe de zeemeeuwen totaal in paniek raakten en meteen weer rustig werden toen de totaliteit voorbij was.quote:Op dinsdag 4 augustus 2009 04:46 schreef Bolkesteijn het volgende:
[..]
Merkte je echt niks anders van de verduistering dan dat het iets minder licht werd? Ik kan mij nog goed de zonsverduistering in Nederland herinneren, wij zaten met de zeilboot op het IJsselmeer, en toen de verduistering zijn maximum naderde viel de wind weg en werd het ineens gevoelig kouder. Hoewel ik nog erg jong was, was dat een ervaring om nooit te vergeten, ik had mij destijds al behoorlijk verdiept in de meteorologie (en was mij dus bewust van de effecten van de zon op de troposfeer), maar dat het wegvallen van ook maar een fractie van de energie van de zon die de aarde bereikt zo'n groot effect kon hebben had ik niet verwacht.
Wat ik minstens zo interessant vond was het feit dat 99% van de mensen dit fenomeen volledig misten omdat ze alleen maar met elkaar bezig waren: klappen, gillen, etc,... Een interessant sociologisch verschijnsel.
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Ik heb gedurende m'n hele verblijf in Japan geworsteld met 'tot ziens' zeggen. Dat kennen ze daar niet. Als je Sayonara zegt lacht iedereen je uit (dat betekent 'vaarwel'), iets als Ja Ne is dan weer veel te informeel en betekent zoiets als 'laterzz'.quote:Op woensdag 5 augustus 2009 15:23 schreef SeLang het volgende:
En dan die typische kamikaze houding als er een probleem is. Wij hadden bijvoorbeeld een product dat zowel mechanische als electronische onderdelen had. Mechanisch was het klaar, maar electronisch zat het nog vast. Toch bleven alle mechanische engineers (die niets konden bijdragen) tot even laat doorwerken, uit solidariteit.
Wat je eigenlijk hoort te zeggen als je weggaat bij je kantoor is Osaki ni shitsurei shimasu, wat letterlijk betekent "sorry, ik ben onbeleefd omdat ik eerder wegga dan jullie", waarna de werkvloer hoort terug te roepen Otsukare sama deshita ("je bent vast moe"). Maar dat deed ik zo min mogelijk, in de eerste plaats natuurlijk omdat ik het helemaal niet erg vond dat ik wegging, in de tweede plaats omdat shitsurei een echte tongbreker is (de i en u zijn allebei stil) die ik er nooit goed hoorbaar uitkreeg. Gelukkig vonden de Japanners dat schijnbaar ook, want bij binnenkomst en weggang zeiden ze alleen maar "ssssssssssss", alsof woorden vormen eigenlijk ook al te onbeleefd is.
quote:Om een lang verhaal kort te maken, ik eindigde met de twee dames en één van de mannen in zo'n privé karaoke-kamertje en de het topje van 'mijn' dame ging in elk geval uit. Iets dergelijks lijkt me in het westen redelijk ondenkbaar want collegas lullen alles door, maar toen ik het verhaal de volgende dag aan één van mijn Japanse collegas vertelde zei hij dat dit typisch Japans was en dat de volgende dag in dat andere bedrijf iedereen zou doen alsof zijn neus bloedde.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Mooie post SeLang. Wat je zegt herken ik overigens wel. Het project dat ik heb opgestart, is een samenwerking tussen mijn universiteit en een Japans bedrijf. Voor dat project ben ik een paar keer in Tokyo geweest, en ik kan me geen betere samenwerking voorstellen. Daar ben ik gewoon een deel van het team. Wat me wel verbaasde, was dat bij mijn eerste bezoek de manager van de afdeling (n-3), zijn baas (n-2) en de baas daarboven (n-1) aanwezig waren. Alleen de allerhoogste baas (n) van het bedrijf heb ik niet ontmoet. Toen ik nog bij Philips werkte, heb ik wel eens met n-5 of zo gesproken, maar dat was het wel. Niet dat dit bedrijf met Philips is te vergelijken, maar ik vond het toch apart dat de bazen voor mijn kleine project langskwamen.quote:Op woensdag 5 augustus 2009 15:23 schreef SeLang het volgende:
Zelf heb ik niets gemerkt van genegeerd worden enzo (wat Lyrebird schreef). In tegendeel zelfs. Maar dat is wellicht het verschil tussen een universitaire omgeving en een bedrijfsomgeving waar je voor hetzelfde doel werkt.
En wat je schrijft over het delen van informatie, klopt met mijn observatie. Pas toen ik door ging vragen, kwamen ze met belangrijke informatie over de brug, en ik kon wel merken dat ze niet stonden te springen om er nog meer over te vertellen. Maar ik mocht op de eerste dag wel in de fabriek rondkijken, en daar heb ik heel wat van opgestoken.
Qua besluitvorming heb ik niet te klagen. Dat loopt als een speer. Nu helpt het wel dat het bedrijf er niet veel geld in hoeft te steken (het gaat om onderzoeksgeld van het Japanse ministerie van wetenschap en techniek), dus dat de belangen niet erg groot zijn.
Enne, wat betreft het negeren door de studenten: na het feest zijn ze plotseling een stuk gemakkelijker geworden. Het gaat hier de goede kant op. Nu het weer nog.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 05-08-2009 16:13:27 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
quote:Op woensdag 5 augustus 2009 15:53 schreef speknek het volgende:
[..]
Ik heb gedurende m'n hele verblijf in Japan geworsteld met 'tot ziens' zeggen. Dat kennen ze daar niet. Als je Sayonara zegt lacht iedereen je uit (dat betekent 'vaarwel'), iets als Ja Ne is dan weer veel te informeel en betekent zoiets als 'laterzz'.
Ik begon netjes met Ittekimas, maar dan kwam ik niet terug, dus dat vonden ze erg raar. Mijn secretaresse begreep ook niet zo goed waarom ik perse zoiets als "bye" wilde zeggen. Ze adviseerde me om domo te zeggen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Domo? Dat gebruik je toch meer voor bedankt. Apart. Mooi trouwens dat ze je minder vermijden. Bai Bai kennen ze overigens ook.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Ik moet zeggen dat ik met japans leren ook met moeite een goed woord voor dag kan vinden. Ik heb hier bij de plaatselijke japanse winkel keer sayonara gezegd, en gelijk zat ik van 'maar dat is alsof ik er nooit meer zal zien!?'.
Bye bye vind ik zelf wat voor jongeren toepasselijk. Domo kan ik me wel voorstellen dat het toepasselijk is.
Dat ittekimasu is letterlijk (ik) ga en kom (terug) want komt gewoon van itte (van iku, gaan) en kimasu (van kuru, komen). Het is dus geen wonder dat ze dat raar vinden
. Stel je maar voor als je tegen een Nederlandse collega zou zeggen "ik kom later terug" en vervolgens niet terugkomt.
Wat ik wel leuk vind is dat je met zo'n taal als Japans ook gewoon kunt zeggen waar het op slaat (terwijl je in Nederlands ervan afwijkt) of juist dat je iets anders zegt dat ook van toepassing kan zijn. Zoals 'mata ashita' ipv 'bye bye'.
Het grootste probleem met zulke dingen als dag zeggen en paar andere is dat vertalingen en uitleggen soms erg moeilijk zijn of gewoon worden geskipt in het algeheel als je het leert. En het gebeurt nog vaker bij Japans helaas. Ik vind het verder ook dubieus dat mensen meestal eerst de -masu vorm leren en dan pas de stem, terwijl je vanuit de stem elke vorm juist kunt maken.
Bye bye vind ik zelf wat voor jongeren toepasselijk. Domo kan ik me wel voorstellen dat het toepasselijk is.
Dat ittekimasu is letterlijk (ik) ga en kom (terug) want komt gewoon van itte (van iku, gaan) en kimasu (van kuru, komen). Het is dus geen wonder dat ze dat raar vinden
. Stel je maar voor als je tegen een Nederlandse collega zou zeggen "ik kom later terug" en vervolgens niet terugkomt.Wat ik wel leuk vind is dat je met zo'n taal als Japans ook gewoon kunt zeggen waar het op slaat (terwijl je in Nederlands ervan afwijkt) of juist dat je iets anders zegt dat ook van toepassing kan zijn. Zoals 'mata ashita' ipv 'bye bye'.
Het grootste probleem met zulke dingen als dag zeggen en paar andere is dat vertalingen en uitleggen soms erg moeilijk zijn of gewoon worden geskipt in het algeheel als je het leert. En het gebeurt nog vaker bij Japans helaas. Ik vind het verder ook dubieus dat mensen meestal eerst de -masu vorm leren en dan pas de stem, terwijl je vanuit de stem elke vorm juist kunt maken.
nu lost in translation op canvas
(weet iemand trouwens van welke film all i need de soundtrack van was)
(weet iemand trouwens van welke film all i need de soundtrack van was)
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Erg leuk om te lezen, op dit moment lees ik een blog op een ander forum en jullie verhalen komen grotendeels overeen. Erg grappig.
Heb je overigens nog enig sociaal leven (buiten de studenten van je onderzoek) daar of valt dat tegen?
Heb je overigens nog enig sociaal leven (buiten de studenten van je onderzoek) daar of valt dat tegen?
I killed. But I didn't just kill fifty, I didn't kill a hundred. I killed TEN thousand! And I was good at it. It wasn't for vengeance, it wasn't for greed. It was because...I liked it
Let us leave, no trace of tears upon our dead faces
Let us leave, no trace of tears upon our dead faces
Dat sociaal leven begint langzaam op gang te komen. Ik heb nu een vriendengroep van met name Chinezen en Indiers en dat is erg gezellig. Er is wel sprake van een Babylonische spraakverwarring, omdat er Chinezen tussen zitten die geen Engels spreken, en alleen mondjesmaat Japans. Daar moet ik dan in het Japans mee communiceren.quote:Op donderdag 6 augustus 2009 10:22 schreef ArcticBlizzard het volgende:
Heb je overigens nog enig sociaal leven (buiten de studenten van je onderzoek) daar of valt dat tegen?
Ik was vandaag voor het eerst met de Shinkansen geweest, voor het werk, en raakte bijna verdwaald op het station van Ueno. Maar ik heb me daar toch een hoop mooie vrouwen gezien... Maar vaker in Tokyo op stap gaan.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Net m'n eerste aardbeving in deze stad meegemaakt:
Aardbevingen #7
Afgelopen jaar heb ik bij een bezoek aan Tsukuba tijdens mijn eerste nacht in Japan ook een aardbeving meegemaakt. Die was een stuk heftiger dan deze. Het blijft toch een vreemde en grappige ervaring. Toen ik m'n camera gevonden had, waren de bevingen al weer over.
Deze week mocht ik mijn eerste Japanse patent begroeten. We zullen er niet veel geld mee verdienen, maar het was een voorwaarde om een onderzoeksvoorstel, beter het onderzoeksvoorstel, in te mogen dienen. Dat voorstel is nu dus ingediend. Helemaal in het Japans. Die gekkigheid moet echt snel afgelopen zijn. Hoe kun je jezelf als Japanse wetenschap serieus nemen, als je onderzoeksvoorstellen in het Japans laat schrijven? Daar kleven namelijk een aantal grote nadelen aan:
Het Engels van wetenschappers verbetert niet, als ze hun onderzoeksvoorstellen in het Japans mogen schrijven. Maar diezelfde mensen moeten wel hun artikelen in internationale tijdschriften gepubliceerd krijgen. Als reviewer probeer je er een beetje overheen te lezen en op de inhoud te letten, maar het staat verschrikkelijk slordig als er op willekeurige plaatsen a's en the's ontbreken of staan.
Een Japans onderzoeksvoorstel kan alleen door Japanse wetenschappers beoordeeld worden. Nou is Japan een groot land, maar in de meeste vakgebieden zal het aanbod aan Japanse reviewers minimaal zijn. Bij een Engels voorstel kan gekozen worden uit een wereld aan onderzoekers. Verder bestaat het gevaar dat de Japanse wetenschappers elkaar zo goed kennen, dat er een voor wat hoort wat cultuur ontstaat, waarbij de belastingbetaler weinig waar voor z'n geld krijgt.
Als ik het goed heb, worden daarom alle Nederlandse voorstellen in het Engels geschreven. Deze week maar eens informeren bij wie ik moet gaan klagen om dit veranderd te krijgen.
Aardbevingen #7
Afgelopen jaar heb ik bij een bezoek aan Tsukuba tijdens mijn eerste nacht in Japan ook een aardbeving meegemaakt. Die was een stuk heftiger dan deze. Het blijft toch een vreemde en grappige ervaring. Toen ik m'n camera gevonden had, waren de bevingen al weer over.
Deze week mocht ik mijn eerste Japanse patent begroeten. We zullen er niet veel geld mee verdienen, maar het was een voorwaarde om een onderzoeksvoorstel, beter het onderzoeksvoorstel, in te mogen dienen. Dat voorstel is nu dus ingediend. Helemaal in het Japans. Die gekkigheid moet echt snel afgelopen zijn. Hoe kun je jezelf als Japanse wetenschap serieus nemen, als je onderzoeksvoorstellen in het Japans laat schrijven? Daar kleven namelijk een aantal grote nadelen aan:
Als ik het goed heb, worden daarom alle Nederlandse voorstellen in het Engels geschreven. Deze week maar eens informeren bij wie ik moet gaan klagen om dit veranderd te krijgen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ha! Aardbevingen die hadden we ook wekelijks in Taiwan. Eén keer kwam het plamuur van de muren. Dat was toch enigzins scary
Maar Japan dus. Ik was een keer in Tokyo met een paar collegas en onze kamers waren op de 20-ste verdieping. S'avonds laat was ik iets eerder naar boven gegaan dan de rest en toen kwam er dus een aardbeving. Vlak daarna riepen ze om dat er niks aan de hand was maar dat ze voor de zekerheid de lift hadden uitgeschakeld. pwned
Maar Japan dus. Ik was een keer in Tokyo met een paar collegas en onze kamers waren op de 20-ste verdieping. S'avonds laat was ik iets eerder naar boven gegaan dan de rest en toen kwam er dus een aardbeving. Vlak daarna riepen ze om dat er niks aan de hand was maar dat ze voor de zekerheid de lift hadden uitgeschakeld. pwned
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Fietsen!
Bekijk deze YouTube-video
Ik heb nog geen auto, maar kan heel veel op de fiets doen. De straatjes bij mij in de buurt zijn wel aan de nauwe kant.
[ Bericht 32% gewijzigd door Lyrebird op 14-08-2009 13:26:51 ]
Bekijk deze YouTube-video
Ik heb nog geen auto, maar kan heel veel op de fiets doen. De straatjes bij mij in de buurt zijn wel aan de nauwe kant.
[ Bericht 32% gewijzigd door Lyrebird op 14-08-2009 13:26:51 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Vet filmpje, ben zelf vanuit Nagasaki naar Nara gefietst. Echt een hele ervaring, en je ziet echt dingen die je met andere vervoersmiddelen niet gauw zult zien...quote:Op vrijdag 14 augustus 2009 05:58 schreef Lyrebird het volgende:
Fietsen!
Bekijk deze YouTube-video
Ik heb nog geen auto, maar kan heel veel op de fiets doen. De straatjes bij mij in de buurt zijn wel aan de nauwe kant.
verdXmd ! hullie rijden links : nooit gerealiseerd !
en scary: int donker fietsen.
dank je voor je boeiende verhalen. Keep them coming.
* terug in lurkstand.
en scary: int donker fietsen.
dank je voor je boeiende verhalen. Keep them coming.
* terug in lurkstand.
Ugh cicades, wat een pleurisbeesten, en binnenkort vallen ze allemaal uit de lucht en ligt de grond dus bezaaid met insecten ter grootte van je handpalm. Wel leuke buurt waar je woont zo te zien. Ik zag zelfs een vrijstaand huis hier en daar.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Ze maken wel een tof geluid.quote:Op vrijdag 14 augustus 2009 09:19 schreef speknek het volgende:
Ugh cicades, wat een pleurisbeesten, en binnenkort vallen ze allemaal uit de lucht en ligt de grond dus bezaaid met insecten ter grootte van je handpalm. Wel leuke buurt waar je woont zo te zien. Ik zag zelfs een vrijstaand huis hier en daar.
Je kunt ze eten, lees ik net op Wikipedia.
.
quote:Op woensdag 5 augustus 2009 17:40 schreef koffiegast het volgende:
Ik moet zeggen dat ik met japans leren ook met moeite een goed woord voor dag kan vinden. Ik heb hier bij de plaatselijke japanse winkel keer sayonara gezegd, en gelijk zat ik van 'maar dat is alsof ik er nooit meer zal zien!?'.
Bye bye vind ik zelf wat voor jongeren toepasselijk. Domo kan ik me wel voorstellen dat het toepasselijk is.
Dat ittekimasu is letterlijk (ik) ga en kom (terug) want komt gewoon van itte (van iku, gaan) en kimasu (van kuru, komen). Het is dus geen wonder dat ze dat raar vinden
Wat ik wel leuk vind is dat je met zo'n taal als Japans ook gewoon kunt zeggen waar het op slaat (terwijl je in Nederlands ervan afwijkt) of juist dat je iets anders zegt dat ook van toepassing kan zijn. Zoals 'mata ashita' ipv 'bye bye'.
Het grootste probleem met zulke dingen als dag zeggen en paar andere is dat vertalingen en uitleggen soms erg moeilijk zijn of gewoon worden geskipt in het algeheel als je het leert. En het gebeurt nog vaker bij Japans helaas. Ik vind het verder ook dubieus dat mensen meestal eerst de -masu vorm leren en dan pas de stem, terwijl je vanuit de stem elke vorm juist kunt maken.
Als Europeaan en nederlander: Heb je nou niet het gevoel dat je in Japan erg op je tenen moet lopen om grammaticaal geen fouten te maken als je mensen aanspreekt in jet Japans? Of vergeven ze je het en vinden ze het eigenlijk wel grappig dat zo een blonde God hun taal probeert te leren..
75 topics = FIN
