Japan, maar dan niet in Tokyo

quote:

Op woensdag 11 november 2009 00:14 schreef LintuxCx het volgende:
* LintuxCx zit nu in Japan, maar dan niet in Tokyo

Gaaf land, en leuke mensen!

Heb je dezelfde ervaring als ik, of zit je voor korte tijd in Japan?

quote:

Op woensdag 11 november 2009 09:03 schreef speknek het volgende:

[..]

Je blijft toch wel dus? Ik dacht dat je het alweer een beetje zat was?

Het leven is behoorlijk frustrerend, maar als het gemakkelijk was, dan deed iedereen het. Het is een kwestie van doordouwen. Zo had ik vandaag problemen met een aanvraag voor een credit card. Die was afgekeurd, "vanwege de regels". Welke regels zijn dat dan? Alsof je tegen een hele lieve vriendelijke muur aan het praten bent! Binnenkort maar eens met mijn bank gaan praten.

Ook leuk: mijn universiteit heeft me bevolen om een nieuwe mileage account te openen bij JAL, omdat ik mijn vliegmiles niet voor privegebruik mag gebruiken. Ergens snap ik dat wel, maar andersom kraait er niemand naar als ik onbetaald overuren draai.

Het werk bevalt echter prima, en over mijn sociale leven mag ik ook niet klagen. In het begin was dat wel anders, maar zoals gezegd: kwestie van doordouwen.

Ik zie dit avontuur als een flinke springplank. Waar in Nederland of de VS krijg je nu de kans om tenured 100% van je tijd aan onderzoek te besteden, terwijl je de beschikking hebt over goede promovendi?

quote:

Op woensdag 11 november 2009 10:05 schreef speknek het volgende:
Althans, zo was het drie jaar geleden, weet niet of dat nog steeds kan.

Yep, nog steeds zo. Was van de zomer twee weken in Europa en heb toen een flink aantal landen bezocht. Het was allemaal voor het werk en ik heb er veel van opgestoken. Het grootste deel van de trip was betaald door de instituten/universiteiten die ik bezocht, maar na terugkomst vond ik een flinke som geld in mijn bankrekenening. Bleek dat ik voor iedere dag dat ik op reis was geweest een onkostenvergoeding had gekregen. Bij m'n laatste trip naar de VS was ik een maand weg. Toen heb ik maar aangegeven dat ik geen onkostenvergoeding wilde hebben. Het geld komt allemaal uit m'n eigen budget, en ik kan het wel beter gebruiken in het lab.

Heb jij in Japan een credit card aangevraagd?

quote:

Op woensdag 11 november 2009 10:18 schreef captaintokyo het volgende:

[..]

Je vroeg het niet aan mij, maar... ik heb gewoon zonder problemen een credit card gekregen in Japan. Bij welke bank zit je? Ik heb bij SMBC een rekening geopend en kreeg een pasje dat zowel cash-card is (om gewoon te pinnen) als credit card.

Ik zit bij Ashigin bank. Ik heb een pinpas met chip voor ATMs, en een spaarbankboekje, maar geen creditcard.

quote:

Op woensdag 11 november 2009 10:16 schreef RipCore het volgende:

[..]

Hihi, multi-interpretabel.

Hehe, wat betreft de dames hier: dat gaat bijna automatisch. Heel anders dan in de VS.

quote:

Op woensdag 11 november 2009 10:29 schreef RipCore het volgende:
SMBC bood zelfs mij, een student voor een jaar hier, een credit card aan toen ik mijn rekening opende een maand terug.

Ik zal eens bij SMBC gaan informeren. Ben soieso niet echt te spreken over mijn bank; de tarieven zijn veel te hoog.

Mannen met helmen

Als klein jongetje heb ik de James Bond film You only live twice gezien. Die film had het allemaal: geweldige gadgets, een echte snodaard, Blofeld, en een exotische omgeving, Japan. De film heeft zijn eigen parodie in de vorm van Austin Powers gekregen.

Wat ik indertijd wel apart vond aan de slechterikken, was dat ze allemaal hetzelfde gekleed waren, op dezeflde manier liepen, en helmen droegen. Die helmen kun je in de laatste paar seconden (rond 2:57) zien in deze trailer:



Tijdens de verhuizing van ons instituut, afgelopen week, moest ik aan deze film denken. Als er in Japan namelijk iets gedaan moet worden, dan wordt er een blik met mannen met helmen opengetrokken, die dan aan de weg gaan werken, takken van bomen afknippen of helpen verhuizen.

In de optika maken we gebruik van hele zware optische tafels, omdat onze opstellingen stabiel moeten zijn. Die tafels die verhuis je niet zo maar. In Massachusetts heb ik wel eens een verhuizing van vijf van die tafels gemanaged, en daar kwamen toen drie stevige kerels voor opdagen. Zwaar Massachusetts accent, broeken die bij het buigen afzakken tot bedenkelijke diepte, je kent het wel. Lui die elkaar constant af lopen te zeiken, en die je echt op hun vingers moet kijken, want anders zetten ze de tafels verkeerd in elkaar.

Zo niet in Japan. Daar hebben ze soieso geen opzichter nodig, dat gebeurt allemaal vanzelf. 's morgens vroeg kwam er een grote kraanwagen aangereden, met wel tien mannen met helmen, en allemaal dezelfde grijze pakken. Geen stevige mannen, maar dunne pezige kereltjes. Eerst netjes overal de vloerbedekking afgedekt met een dik blauw zeil, en daarna werden de tafels verplaatst van drie oude gebouwen naar een nieuw gebouw. Die tafels werden uit de oude gebouwen getakeld, en weer in het nieuwe gebouw getakeld. Echt indrukwekkend, hoe vlotjes dat allemaal verliep. Kortom: lof voor de mannen met helmen!

Het enge aan tien mannen met helmen is wel dat ze er allemaal hetzelfde uitzien, en allemaal hetzelfde werk doen, net zoals in de James Bond film. Vroeger werd wel eens gezegd dat Japanners heel goed zijn in het copieren van producten, maar het valt me op dat ze ook heel goed in het copieren van elkaar zijn.

Een Koreaanse vriendin van me geeft les aan Japanse kinderen, en vertelde me dat alle kinderen op precies dezelfde manier hardop lezen, als ze tijdens de les samen een boek lezen. Een eigen stijl, dat kennen ze hier blijkbaar niet. In het zwembad waar ik wel eens baantjes trek, was een klas van dertig lage schoolkinderen ook aan het oefenen. Die kinderen zwommen alle dertig op precies dezelfde manier vrije slag! Wat me namelijk opviel, was dat ze dat alle dertig met de verkeerde techniek deden. Nu maar hopen dat ze in hun vrije uurtjes een beetje aan hun techniek werken, maar ik vrees het ergste.

Een duur dinee zegt alles, blijkbaar...

Een paar maanden geleden heb ik samen met een industriele partner een onderzoeksvoorstel geschreven voor een nieuw product. Dat onderzoek is toen ingediend bij het Japanse ministerie van onderwijs en wetenschappen, of zo, en heeft het uiteindelijk niet gehaald. Slechts 4% van de voorstellen kregen subsidie toegewezen, dus in zo'n geval heb je meer nodig dan alleen een goed voorstel. Althans, dat is wat ik mezelf blijf vertellen. Niet getreurd, de industriele partner was behoorlijk in zijn nopjes met het onafhankelijke reviewrapport voor mijn voorstel, en gaf aan wel interesse te hebben om het onderzoek te financieren.

Dus ik ging zo'n twee maanden geleden vol goede moed bij hen op bezoek, maar daar kwam niet zo veel uit. Een maand geleden nog maar eens op bezoek gegaan, nu met een ander voorstel, en gedreigd om naar de concurrent te gaan als er niets met het voorstel gedaan werd. Daar werd geschokt op gereageerd, want men zag echt wel wat in het voorstel, maar ze wilden eerst intern overleggen.

Uiteindelijk kreeg ik via via te horen dat ze mijn onderzoek zouden gaan financieren. Vorige week zou het dan zo ver zijn: niet alleen de CTO, maar ook de vice president en misschien zelfs de president van het bedrijf (toch 5000 man groot) zouden aanwezig zijn bij een vergadering waar van onze kant het hoofd van ons instituut, onze industriele coordinator en ik aanwezig zouden zijn. Na de vergadering zouden we dan ergens gaan eten. Ik had m'n beste pak aangetrokken en een nieuwe stropdas gekocht. Toch best spannend, zo'n meeting. De vergadering begon wel raar. Er werden een aantal details besproken, wel belangrijk, maar nou niet echt wereldschokkend, en ik gaf aan dat ik een Amerikaans patentvoorstel had, dat ik graag naar Japan zou halen. Daar moesten ze even over nadenken en daar zouden ze dan na twee weken op terugkomen. Maar ergens had ik verwacht over een contract te praten, of een contract te zien, of een contract te tekenen. Of dat we ten minste over geld zouden praten. 10 miljoen yen, 20 miljoen yen, 30 miljoen yen? Niets van dat alles. Na een uur vergaderen werd aangegeven dat de taxi stond te wachten, want we moesten naar het restaurant.

WTF...

Of zoals ze dat hier dan zeggen, nan de??...

Ik kan niet zeggen dat ik met een tevreden gevoel in de taxi stapte. Afijn, het was een hele rit naar het centrum van Tokyo, waar we samen met de CTO en vice president (de president had het te druk) in een peper, maar dan ook peperduur restaurant gingen eten. Ik wilde niet weten hoe hoog de rekening was, maar moest onwillekeurig wel denken aan hoe veel lenzen en lasers ik ipv dit etentje had kunnen kopen, als ze mijn onderzoek gefinancierd hadden (bij nader inzien slaat die vergelijking nergens op, want lenzen en lasers zijn absurd duur, daar kun je echt heeeel erg goed voor eten en drinken). Het eten (en drinken) was uitmuntend, echt genieten. Maar ja, geen contract. Ze zouden over een week of twee dan bij ons langs komen, om de details mbt het Amerikaanse patent uit te werken.

Vandaag toch nog maar eens met de industriele coordinator overlegd: wat willen ze nou precies, waarom werd er niet over een contract gesproken? Welnu Lyrebird, zo legde hij uit, het feit dat ze met jou naar een heeel erg duur restaurant zijn gegaan, en daarvoor betaald hebben, betekent dat ze verder met je willen, daar is geen contract voor nodig. Dat geld voor je onderzoek komt er wel, er zal tzt ook een contract getekend worden, maar maak je verder geen zorgen. Het zit wel goed.

Moraal van dit verhaal: verwacht als je naar Japan gaat niet met Amerikanen of Europeanen van doen te hebben. Accepteer hun manier van zaken doen. Of zoals ik het al eens in een ander topic verwoord heb: als je voor de eerste keer American Football kijkt, kijk daar dan niet naar alsof je naar voetbal zit te kijken, waarbij je corners en buitenspel verwacht, ipv interference en touchdowns. Het zijn twee verschillende sporten, die allebei hun eigen charmes hebben. Het duurt even om dat te herkennen en te erkennen, maar dan ben je wel een ervaring rijker.