ADD & ADHD - Deel 17

quote:

Op zaterdag 25 april 2009 22:00 schreef Rikketik het volgende:
Vraagje voor de mensen die ook medicatie gebruiken: Hebben jullie hier ook last van? Ik heb namelijk dat ik aan de ene kant rustig wordt (zeker in mijn hoofd), maar dat ik aan de andere kant last krijg van een soort sluimerende zenuwachtigheid. Soms steekt die even de kop op en ben ik een minuut of vijf à tien vrij gespannen (alsof je bijvoorbeeld over een uur je rijexamen hebt) en dan gaat hij weer liggen. Waarbij ik het toch op een bepaalde manier blijf voelen, zolang als de medicatie werkt.

Heb je dit sinds de verhoging naar 60mg?

Nee, dit had ik ook al met de minimale dosering (40 mg). Toen was ik me er wel minder bewust van en had ik alleen last van die uitbarstingen.

Ben nu vooral in de gaten aan het houden wanneer ik die uitbarstingen krijg. Ik heb namelijk altijd al gehad dat ik een paniekaanval kan krijgen als ik een teveel aan prikkels binnenkrijg. Bijvoorbeeld als ik muziek luister, televisie kijk en ook nog eens heel moe ben. Op een gegeven moment wordt de chaos teveel in mijn hoofd. Nu is met de medicatie de chaos een stuk minder, maar die plotselinge zenuwachtigheid heeft gevoelsmatig veel weg van een paniekaanval.

Ik vind het wel moeilijk om uit te leggen. Het is bijvoorbeeld niet alsof ik constant onder hoogspanning sta. Verre van zelfs, ik voel me over het algemeen erg ontspannen als ik de medicatie heb gebruikt. Laat ik het zo stellen: Als mijn lichaam een kasteel is dan heeft de medicatie de onrust tot buiten de muren weten te dringen. Ik voel dat die onrust echter nog wel steeds de muren probeert te beklimmen en het ze soms lukt om door de poort te komen. _{Toch een heel aardige metafoor dacht ik zo.}

Voordat ik er een apart topic over open check ik toch eens even of dit voor jullie herkenbaar is:

ik heb, denk ik, een soort van verklaring voor mijn onrust gevonden (hoewel 't ook kan dat ik gewoon een cognitieve verklaring zoek voor klachten die geen cognitieve oorzaak hebben):
In ieder geval in werk en school is de voornaamste oorzaak van onrust mijn drang naar vrijheid.. ik kan op één-of-andere manier nooit accepteren dat ik iets 'moet'.. zolang ik het gevoel heb dat ik in principe elke minuut weg kan lopen is er al een stuk minder aan de hand, maar wanneer ik weet dat ik gewoon nog 7 uur (en tig weken) op m'n werk door moet brengen, of nog 2 uur in de les moet blijven zitten, benauwt en frustreert me dat enorm. Het is vaak als ik 's avonds mijn werk uitloop ook bijna letterlijk alsof ik eindelijk weer rustig adem kan halen.

Ook als ik wat met vrienden afspreek in mijn weekend voelt dat altijd als 'zonde van mijn vrije tijd' en een beperking in mijn vrijheid om gewoon te doen wat ik wil. Tijdens gezellige middagen/avonden met vrienden kijk ik ook vrijwel altijd uit naar wanneer ik weer naar huis 'mag', alsof alleen thuis zitten en niets hoeven het hoogste goed is. (als ik dat een hele dag kan verveel ik me overigens binnen een uur kapot)
Het voelt allemaal ergens heel puberaal, alsof ik me gewoon altijd wil verzetten tegen wat er van me verwacht wordt, en dat is t eigenlijk ook.. het is alsof ik altijd op zoek ben naar manieren/excuses om er onder uit te komen, omdat ik gewoon niet kan accepteren dat elke minuut van de dag uit 'moeten' bestaat.
Ergens denk ik wel "stel je niet aan, en doe gewoon wat je moet doen, zo is 't leven", en da's ook de reden dat ik me nog steeds door m'n leven/werk heenworstel, en niet, zoals een paar jaar geleden, toegeef aan impulsen om abrupt te stoppen met werk/studie, omdat ik onrustig word en weg moet... maar het gaat zeg maar niet op een manier waarop ik zelf enige voldoening uit m'n leven haal, en het is een constant gevecht tussen mijn verstand en gevoel..

Wellicht/waarschijnlijk heeft dit in de verste verte niks met ADD te maken, maar ik post t toch maar eerst hier, voordat ik in een apart topic juist weer te horen krijg dat t misschien wel ADD is

quote:

Op zaterdag 25 april 2009 21:04 schreef Rikketik het volgende:
Ah, hier waren we gebleven. Weekje op weg nu met een verhoogde dosering (60 mg per dag) en ik voel het veel beter werken dan de vorige dosis. De grenzen zijn vooral minder vaag, ik voel wanneer het begint te werken en wanneer het uit begint te werken.

Voel me ook zelfverzekerder nu. Misschien omdat veel dingen nu beter werken, fijn gevoel.

Wat voor nut heeft het om er iets aan te doen als je er geen last van hebt? Waarom zou je het dan willen weten?

quote:

Op zondag 26 april 2009 12:24 schreef Maartel het volgende:
Voordat ik er een apart topic over open check ik toch eens even of dit voor jullie herkenbaar is:

Ook als ik wat met vrienden afspreek in mijn weekend voelt dat altijd als 'zonde van mijn vrije tijd' en een beperking in mijn vrijheid om gewoon te doen wat ik wil. Tijdens gezellige middagen/avonden met vrienden kijk ik ook vrijwel altijd uit naar wanneer ik weer naar huis 'mag', alsof alleen thuis zitten en niets hoeven het hoogste goed is. (als ik dat een hele dag kan verveel ik me overigens binnen een uur kapot)
Het voelt allemaal ergens heel puberaal, alsof ik me gewoon altijd wil verzetten tegen wat er van me verwacht wordt, en dat is t eigenlijk ook.. het is alsof ik altijd op zoek ben naar manieren/excuses om er onder uit te komen, omdat ik gewoon niet kan accepteren dat elke minuut van de dag uit 'moeten' bestaat.
Ergens denk ik wel "stel je niet aan, en doe gewoon wat je moet doen, zo is 't leven", en da's ook de reden dat ik me nog steeds door m'n leven/werk heenworstel, en niet, zoals een paar jaar geleden, toegeef aan impulsen om abrupt te stoppen met werk/studie, omdat ik onrustig word en weg moet... maar het gaat zeg maar niet op een manier waarop ik zelf enige voldoening uit m'n leven haal, en het is een constant gevecht tussen mijn verstand en gevoel..

Wellicht/waarschijnlijk heeft dit in de verste verte niks met ADD te maken, maar ik post t toch maar eerst hier, voordat ik in een apart topic juist weer te horen krijg dat t misschien wel ADD is

Geen idee of dat hier mee te maken heeft, of het uberhaubt een AD(H)D ding zou moeten zijn, maar vooral dat laatste stukje herken ik wel. De drang om naar huis te gaan, om niets meer te moeten. Om alleen te zijn.

Ik moest ineens erg denken aan het gevoel wat ik vaak had als ik in de kroeg of op een feest stond. Niet dat ik het niet leuk had, maar ik kijk vooral uit naar het naar huis gaan, van een gezellige avond achter de rug hebben. Ik wil hier niet zeggen dat ik niet geniet van de avond zelf, maar ergens in mijn achterhoofd verlang ik al naar het einde, naar het naar huis mogen.

Wat je er mee moet of wat je er tegen kan doen? Geen idee.

quote:

Op zondag 26 april 2009 13:12 schreef TumTum het volgende:

[..]

Geen idee of dat hier mee te maken heeft, of het uberhaubt een AD(H)D ding zou moeten zijn, maar vooral dat laatste stukje herken ik wel. De drang om naar huis te gaan, om niets meer te moeten. Om alleen te zijn.

Ik moest ineens erg denken aan het gevoel wat ik vaak had als ik in de kroeg of op een feest stond. Niet dat ik het niet leuk had, maar ik kijk vooral uit naar het naar huis gaan, van een gezellige avond achter de rug hebben. Ik wil hier niet zeggen dat ik niet geniet van de avond zelf, maar ergens in mijn achterhoofd verlang ik al naar het einde, naar het naar huis mogen.

Wat je er mee moet of wat je er tegen kan doen? Geen idee.

dat herken ik ook wel ja

quote:

Op zondag 26 april 2009 13:04 schreef TumTum het volgende:

[..]

Wat voor nut heeft het om er iets aan te doen als je er geen last van hebt? Waarom zou je het dan willen weten?

Waar heb je het over?

quote:

Op zondag 26 april 2009 12:24 schreef Maartel het volgende:
-Knip-

Zeer herkenbaar.

quote:

Op zondag 26 april 2009 14:25 schreef Rikketik het volgende:

[..]

Waar heb je het over?

Sorry,
Ik wilde eigenlijk DrD00m quoten.

Ik heb dit weekend naar de kickoff van de bunker zitten kijken, ook naar de lange gesprekken van Terror Jaap met de andere bewoners. Zou Terror Jaap ADHD hebben? Het lijkt er wel in ernstige mate op...

quote:

Op zondag 26 april 2009 12:24 schreef Maartel het volgende:
Voordat ik er een apart topic over open check ik toch eens even of dit voor jullie herkenbaar is:

ik heb, denk ik, een soort van verklaring voor mijn onrust gevonden (hoewel 't ook kan dat ik gewoon een cognitieve verklaring zoek voor klachten die geen cognitieve oorzaak hebben):
In ieder geval in werk en school is de voornaamste oorzaak van onrust mijn drang naar vrijheid.. ik kan op één-of-andere manier nooit accepteren dat ik iets 'moet'.. zolang ik het gevoel heb dat ik in principe elke minuut weg kan lopen is er al een stuk minder aan de hand, maar wanneer ik weet dat ik gewoon nog 7 uur (en tig weken) op m'n werk door moet brengen, of nog 2 uur in de les moet blijven zitten, benauwt en frustreert me dat enorm. Het is vaak als ik 's avonds mijn werk uitloop ook bijna letterlijk alsof ik eindelijk weer rustig adem kan halen.

Ook als ik wat met vrienden afspreek in mijn weekend voelt dat altijd als 'zonde van mijn vrije tijd' en een beperking in mijn vrijheid om gewoon te doen wat ik wil. Tijdens gezellige middagen/avonden met vrienden kijk ik ook vrijwel altijd uit naar wanneer ik weer naar huis 'mag', alsof alleen thuis zitten en niets hoeven het hoogste goed is. (als ik dat een hele dag kan verveel ik me overigens binnen een uur kapot)
Het voelt allemaal ergens heel puberaal, alsof ik me gewoon altijd wil verzetten tegen wat er van me verwacht wordt, en dat is t eigenlijk ook.. het is alsof ik altijd op zoek ben naar manieren/excuses om er onder uit te komen, omdat ik gewoon niet kan accepteren dat elke minuut van de dag uit 'moeten' bestaat.
Ergens denk ik wel "stel je niet aan, en doe gewoon wat je moet doen, zo is 't leven", en da's ook de reden dat ik me nog steeds door m'n leven/werk heenworstel, en niet, zoals een paar jaar geleden, toegeef aan impulsen om abrupt te stoppen met werk/studie, omdat ik onrustig word en weg moet... maar het gaat zeg maar niet op een manier waarop ik zelf enige voldoening uit m'n leven haal, en het is een constant gevecht tussen mijn verstand en gevoel..

Wellicht/waarschijnlijk heeft dit in de verste verte niks met ADD te maken, maar ik post t toch maar eerst hier, voordat ik in een apart topic juist weer te horen krijg dat t misschien wel ADD is

Ik herken dit wel, maar ik heb geen AD(H)D . Zodra iets 'moet' vind ik het in 1 keer veel minder leuk. Ik heb geen respect voor autoriteit en kan opdrachten pas accepteren als ik begrijp waarom ze moeten gebeuren. Aan de andere kant moet ik wel zeggen dat dit vroeger (toen ik 16 tot 18 was) veel erger was dan nu (ik ben nu 28). Nu heb ik vaker de capaciteit om van de dingen die 'moeten' gewoon iets leuks te kunnen maken .

quote:

Op zondag 26 april 2009 12:24 schreef Maartel het volgende:
Voordat ik er een apart topic over open check ik toch eens even of dit voor jullie herkenbaar is:

<>

Dit herken ik heel erg, ik zie het als vechten tegen de verandering en soms kan ik er heel gestresst van raken als zoiets eraan zit te komen, ook al is het een concert van een band die ik te gek vind. Altijd proberen dingen te verzinnen om er onderuit te komen, maar als ik er eenmaal toch ben dan is het meestal ook best leuk.

quote:

Op maandag 27 april 2009 12:29 schreef Krentenbol. het volgende:

[..]

Dit herken ik heel erg, ik zie het als vechten tegen de verandering en soms kan ik er heel gestresst van raken als zoiets eraan zit te komen, ook al is het een concert van een band die ik te gek vind. Altijd proberen dingen te verzinnen om er onderuit te komen, maar als ik er eenmaal toch ben dan is het meestal ook best leuk.

Nja, da's dus mijn probleem: als ik er ben kan ik ook nooit lang genieten.. t is altijd een worsteling, en pas als ik er op terugkijk kan ik t waarderen

Rij ik net op de snelweg, bedenk ik me dat ik mn pilletje nog niet gehad heb... Zal een leuke dag gaan worden

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 08:34 schreef rvlaak_werk2 het volgende:
Rij ik net op de snelweg, bedenk ik me dat ik mn pilletje nog niet gehad heb... Zal een leuke dag gaan worden

oeps!!

OH... ik heb trouwens volgende week donderdag een afspraak bij de psychiater. sowieso om het weer over mn ADtjes te hebben, maar als het goed is ook over ADHD
Intussen is het trouwens crisis hier op het werk, ruzie met mn baas (hij vooral met mij denk ik), dus ik moet nu zsm naar een andere afdeling zien te verkassen

quote:

Op maandag 27 april 2009 19:03 schreef Maartel het volgende:

[..]

Nja, da's dus mijn probleem: als ik er ben kan ik ook nooit lang genieten.. t is altijd een worsteling, en pas als ik er op terugkijk kan ik t waarderen

Toch raar. Waar komt dat toch vandaan? Waarom kunnen 'we' niet genieten van het moment zelf?

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 11:25 schreef TumTum het volgende:

[..]

Toch raar. Waar komt dat toch vandaan? Waarom kunnen 'we' niet genieten van het moment zelf?

ik kan dat soms wel hoor. maar alleen als ik niet teveel denk. als ik ga denken is het over het algemeen afgelopen met mn blije gevoel.
Maar dat adhd-ers soms niet kunnen genieten kan dan misschien komen omdat die teveel nadenken???
is het trouwens wel een adhd kenmerk?

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 11:32 schreef Murmeli het volgende:

[..]

ik kan dat soms wel hoor. maar alleen als ik niet teveel denk. als ik ga denken is het over het algemeen afgelopen met mn blije gevoel.
Maar dat adhd-ers soms niet kunnen genieten kan dan misschien komen omdat die teveel nadenken???
is het trouwens wel een adhd kenmerk?

Heb ik ook, als ik te lang nadenk word het vanzelf een negatieve gedachtenspiraal. Dit ga ik voornamelijk doen net voordat iets belangrijks of ongewoons staat te gebeuren. De hele motivatie gaat in rook op, waardoor ik er eigenlijk geen zin meer in heb.

Zo gaat m'n stage onderzoek op z'n einde, zonder het beoogde resultaat behaald te hebben. Aangezien ik m'n resultaten moet presenteren, gaat het me steeds meer tegenstaan.

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 11:25 schreef TumTum het volgende:

[..]

Toch raar. Waar komt dat toch vandaan? Waarom kunnen 'we' niet genieten van het moment zelf?

Tja, ik weet niet of het een 'we'-ding is (ik weet nog niet eens of ik wel bij 'we' hoor ), maar het is ws inderdaad een kwestie van teveel nadenken oid.. Al kan ik nou niet zeggen dat ik tijdens een concert of film nou echt concreet ergens over nadenk/negatieve gedachten heb ofzo... écht genieten kan ik eigenlijk alleen maar als ik volledig ergens in opga, en op één of andere manier houd ik dat nooit lang vol, en slaat al snel verveling/onrust toe, zelfs bij leuke dingen.

De enige échte geniet/rust momentjes die ik ken zijn vaak als ik op m'n fiets ergens naartoe rijd met m'n ipod op.. kan dan echt enorm van de muziek genieten. Als ik stil zit op m'n kamer lukt dat nooit zo (tenzij ik wat gedronken heb).. en als ik ondertussen andere dingen doe ook weer niet omdat ik dan niet meer zo bewust naar de muziek luister.. Maar veel gaan fietsen dus (alleen als ik dat doe zonder dat ik daadwerkelijk ergens naartoe moet werkt t ook weer niet en denk ik na 100 meter al 'waarom zit ik eigenlijk op m'n fiets?' )

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 13:36 schreef Maartel het volgende:

[..]

Tja, ik weet niet of het een 'we'-ding is (ik weet nog niet eens of ik wel bij 'we' hoor ), maar het is ws inderdaad een kwestie van teveel nadenken oid.. Al kan ik nou niet zeggen dat ik tijdens een concert of film nou echt concreet ergens over nadenk/negatieve gedachten heb ofzo... écht genieten kan ik eigenlijk alleen maar als ik volledig ergens in opga, en op één of andere manier houd ik dat nooit lang vol, en slaat al snel verveling/onrust toe, zelfs bij leuke dingen.

De enige échte geniet/rust momentjes die ik ken zijn vaak als ik op m'n fiets ergens naartoe rijd met m'n ipod op.. kan dan echt enorm van de muziek genieten. Als ik stil zit op m'n kamer lukt dat nooit zo (tenzij ik wat gedronken heb).. en als ik ondertussen andere dingen doe ook weer niet omdat ik dan niet meer zo bewust naar de muziek luister.. Maar veel gaan fietsen dus (alleen als ik dat doe zonder dat ik daadwerkelijk ergens naartoe moet werkt t ook weer niet en denk ik na 100 meter al 'waarom zit ik eigenlijk op m'n fiets?' )

hier net zo. muziek werkt erg goed om rustig te worden.
ik ga mijn ipod weer eens opzetten ja

In het begin word ik altijd heel rustig van muziek, maar als ik het te lang op laat staan of als ik erg moe ben, dan word ik er juist heel chaotisch van. Overdaad aan prikkels I guess, omdat ik er meestal nog wat anders naast doe. Tv kijken, computeren...

Maar het is wel fijn als ik dan net de muziek aan heb staan en ik doe mijn ogen even dicht. Dan wordt het helemaal zwart in mijn hoofd, compleet gedachteloos ben ik dan.

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 11:32 schreef Murmeli het volgende:

[..]

ik kan dat soms wel hoor. maar alleen als ik niet teveel denk. als ik ga denken is het over het algemeen afgelopen met mn blije gevoel.
Maar dat adhd-ers soms niet kunnen genieten kan dan misschien komen omdat die teveel nadenken???
is het trouwens wel een adhd kenmerk?

Ik merk dat idd ook wel bij mijn vriend
Kan het ermee te maken hebben dat je in je jeugd vaak veel dingen moet (en niet moet) doen, dat je dat vervelend vindt, en dat daardoor je gedachten ook negatiever worden/zijn?
Of is dat te ver gezocht?

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 14:10 schreef Enfermera het volgende:

[..]

Ik merk dat idd ook wel bij mijn vriend
Kan het ermee te maken hebben dat je in je jeugd vaak veel dingen moet (en niet moet) doen, dat je dat vervelend vindt, en dat daardoor je gedachten ook negatiever worden/zijn?
Of is dat te ver gezocht?

Ik denk dat het gewoon komt doordat chaos en stress in iemands hoofd maar zelden iets positiefs voort kunnen brengen.

Mijn moods gaan echt alle kanten op de laatste tijd .
.
En dat is best irritant.
Irritantttttt......

ik wil gewoon even rustig kunnen leren, ja

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 14:47 schreef Waag-hals het volgende:

[..]

Ik denk dat het gewoon komt doordat chaos en stress in iemands hoofd maar zelden iets positiefs voort kunnen brengen.

Dus door die vele/snelle gedachten en de stress die je ervaart van je omgeving en dingen die je moet doen, je gedachten meer naar de negatieve kant neigen.
Makes sense.