taboe? voorkeur voor een geslacht van de baby

Mij maakt het echt echt echt geen zak uit

Eigenlijk vind ik het ook heerlijk dat iedereen vind dat jongens voetballen en meiden met poppen moeten spelen.

Straks zit je jochie op ballet en je meid op voetbal... Dat kan ook gewoon he.

Ik dacht dat ik een ventje zou krigen en zag het al helemaal voor me. Vond het ook wel bij me passen, een jongetje . En toen bleek het met 20 weken een meisje te zijn, en ik was aangenaam verrast .
Geen idee, ik kan alles romantiseren . Ik vind het beide om verschillende redenen geweldig.

Een tweede, dan wil ik een jongen . Omdat ik zo'n coole naam heb voor een jongen en omdat het me zo stoer lijkt, een dochter en een zoon. En omdat ie dan met kaplaarsjes door de regen wandelt en verliefd wordt later op zijn moeder .

En ik wil ook als tweede een meisje . Omdat Stella's kleertjes dan nog eens gedragen kunnen worden. En omdat ik het grappig vind als ik alleen maar meiden krijg, terwijl ik altijd dacht dat ik jongens zou krijgen. En omdat ik een mooie meisjesnaam heb, of twee... En omdat ze dan zo anders kan zijn dan Stella weer...

Of misschien een tweeling. Een jongen en een meisje , of twee jongens of twee meisjes .

Ik vind ze zo leuk . Jongens čn meisjes .

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 14:07 schreef popolon het volgende:
Natuurlijk had ik een voorkeur: Een zoon. En ben dolblij dat het ook zo uitkwam.

Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat bijna niemand een voorkeur had. Dus misschien, zoals in de TT al staat, toch een taboe?

Echt?
Sommige mensen willen gewoon heel graag een kind.
En of daar nou wel of geen piemeltje aan vast zit maakt niet zo gek veel uit dan.

Dus nee ik denk niet dat het direct zo is dat als mensen zeggen dat het ze geen zak uitmaakt dat ze dat doen omdat het een taboe is. Vast mensen die niet voor hun mening durven uit te komen hoor maar ik weet eigenlijk wel zeker dat er ook heel veel mensen die het gewoon écht niet kan schelen of ze nou een zoon of een dochter krijgen.

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 14:41 schreef Ticootje het volgende:
Eigenlijk vind ik het ook heerlijk dat iedereen vind dat jongens voetballen en meiden met poppen moeten spelen.

Straks zit je jochie op ballet en je meid op voetbal... Dat kan ook gewoon he.

Ik denk ook dat de meesten uit ervaring praten. Die van mij vind voetbal ook helemaal te gek. Die gaat bijna elke maandagavond met zijn opa naar de trainig van de voetbalclub van opa. Dat vind ie (opa en Mikael) helemaal super. Mikael heeft ook wel meidenspeelgoed maar dat vind ie helemaal niks. Ja zijn pop vind ie wel leuk maa dan moet ie achteruin zijn grote vrachtwagen enzo

wat huup zegt.

Bij Maria merkte ik pas achteraf dat ik stiekem ook op een meisje had gehoopt. Ik wist het bij beide kinderen niet van tevoren en bij de geboorte van Maria was ik écht toch heel blij dat ik een dochter had gekregen. Voor mijn gevoel was dat dus toch mijn stiekeme voorkeur.

Bij de tweede hoopten we samen op een jongen en dat werd het ook!
Ik heb zelfs expres niet gevraagd wat het was aan de echomevrouw (ergens na week 35 nog), omdat ik me kon voorstellen dat ik toch wel een beetje teleurgesteld zou zijn als het een meisje was. En om met die teleurstelling nog een paar weken zwanger te zijn... Ik denk dat ik bij de geboorte die teleurstelling nauwelijks zou hebben gevoeld, maar juist nog in die wachttijd, leek het me niet zo gunstig om het al te weten.

Guuzewuus precies zoals jij het zegt

Ik wil graag dat de baby een meisje is want dan krijgt Linde een zusje en dat lijkt me zo leuk. Twee van die grietjes in huis die aan tafel zitten te tekenen en plakken.

Maar ik wil ook graag dat de baby een jongetje is want dat lijkt me ook zo geweldig Zo'n lekker druk mannetje in huis dat rent en klimt.

Op mijn gevoel ga ik maar niet meer af. We wisten 100% zeker dat Linde een jongetje was en hadden dan ook alleen een blauw pakje mee naar het ziekenhuis. We hebben de eerste 5 minuten nadat ze geboren was ook helemaal niet gekeken of het een zoon of dochter was omdat we zo zeker wisten dat we een zoon kregen

Ik had bij de eerste geen voorkeur en geen voorgevoel.

Bij nummer twee een lichte voorkeur voor een meisje (ja, want een jongen hadden we al wat een onzin blijkt dan later )

Bij de 20 weken echo bleek het weer een jongen en we waren al na 1 minuut aan het idee gewend (en zucht: David ; ik moet er niet aan denken dat hij niet zou zijn geboren).

We hebben een echt jongensgezin en dit blijkt nu echt bij ons te passen.
Ik voel me er heerlijk in thuis en zou zo een derde zoon willen (ik ben nu altijd jaloers op gezinnen met drie jongens).

Het maakt volgens mij gewoon geen donder uit (maar een voorkeur hebben de meesten en dat is niet erg)

hihi Stiemie

even voor de nuance, mijn zusje en ik sloegen elkaar de hersens in vroeger al vanaf heel erg jong. We zijn allebei echt heel erg verschillend en konden het absoluut niet met elkaar vinden. Ik bedoel er verder niets mee maar het is toch gewoon een soort ideaal wat mensen in hun hoofd hebben, een soort beeld van hoe het zal zijn. Daar is niets mis mee, maar de werkelijkheid kan ook heel anders zijn natuurlijk. Oh en nu gaat het wel beter hoor tussen zusje en mij

Bij Sara had ik totaal geen voorkeur. Het maakte me echt geen donder uit. Wel had ik het gevoel dat ze een meisje was (we wisten het bij beiden niet van tevoren).
Bij Merel maakte me het wederom niets uit, al leek een meidengezin me heel erg leuk. Maar was ze een jongetje geweest dan was ik echt niet teleurgesteld geweest. Ik denk dat er niets mis is met een lichte voorkeur, maar ik vind het wel raar dat er echt mensen zijn die diep teleurgesteld zijn omdat ze niet het geslacht kregen wat ze wouden. Dat vind ik gewoon echt absurd.

Tijdens de zwangerschap van Michelle hoopte ik echt dat ze een meisje zou zijn. Ik wist het ook zeker ondanks dat we "niks" zagen op de echo. Bij dennis had ik zo iets van een jongetje zal wel heel geweldig zijn, een meisje had ik ook leuk gevonden(al die mooie lieve jurkjes nog een keer gebruiken ) maar de voorkeur ging toch uit naar een jongetje, was dan ook door het dolle heen toen we het op de echo zagen.

Wat andere mensen betreft heb ik eigenlijk geen nare opmerkingen gehad. Wel tijdens de zwangerschap van dennis mensen die tegen me zeiden, je hoopt nu natuurlijk op een jongetje.
Dat sommige mensen teleurgesteld zijn kan ik wel een beetje begrijpen, als je zwanger bent heb je een droombeeld van hoe het allemaal zal zijn en daar hoort ook het beeld van een jongetje of meisje bij, als dat niet zo is kan dat denk ik wel even slikken zijn.

Hahaha Huup ja dat kan natuurlijk ook nog: 2 zusjes die de hele dag bekvechten

Ondanks dat ik zo zeker wist dat het een jongetje was, was ik helemaal niet teleurgesteld toen het een meisje bleek te zijn.

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 15:11 schreef huuphuup het volgende:
hihi Stiemie

even voor de nuance, mijn zusje en ik sloegen elkaar de hersens in vroeger al vanaf heel erg jong. We zijn allebei echt heel erg verschillend en konden het absoluut niet met elkaar vinden. Ik bedoel er verder niets mee maar het is toch gewoon een soort ideaal wat mensen in hun hoofd hebben, een soort beeld van hoe het zal zijn. Daar is niets mis mee, maar de werkelijkheid kan ook heel anders zijn natuurlijk. Oh en nu gaat het wel beter hoor tussen zusje en mij

tja, en mijn broer en ik hebben sinds kort weer enigszins contact, daarvoor hebben we altijd maar heel weinig contact gehad en veel ruzie gehad.

Denk dat het meer karakters zijn die botsen dan een geslacht.

Hoewel in mijn omgeving ik wel merk dat in gezinnen de kinderen met hetzelfde geslacht meer naar elkaar toetrekken, ook in volwassenheid.
Maar dat kan ook toeval zijn.

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 17:45 schreef snakelady het volgende:

[..]

tja, en mijn broer en ik hebben sinds kort weer enigszins contact, daarvoor hebben we altijd maar heel weinig contact gehad en veel ruzie gehad.

Denk dat het meer karakters zijn die botsen dan een geslacht.

Hoewel in mijn omgeving ik wel merk dat in gezinnen de kinderen met hetzelfde geslacht meer naar elkaar toetrekken, ook in volwassenheid.
Maar dat kan ook toeval zijn.

oh ja maar zo bedoelde ik het ook juist! (mn broertje en ik hebben ook weinig met elkaar.)
het is wat mij betreft gewoon precies zoals Macka zo mooi omschreef, dat ze nu twee hele andere kindjes heeft om op te voeden met een heel eigen karakter. Twee van hetzelfde hoeft niet per se geweldig te zijn en te verschillende ook niet. Het is gewoon een bepaald beeld wat we (of de meeste mensen iig) in hun hoofd hebben zitten een voorstelling van hoe het zal zijn. En ach, het kan alle kanten op

Ik heb juist een hele goede band met mijn (geadopteerde) broer. Ik spreek hem elke dag, hij slaapt hier regelmatig een weekend of komt gewoon even langs. Mijn biologische zusje en ik daarintegen zijn echt 2 uitersten, we zien elkaar amper en zijn het eigenlijk nooit eens over iets.

Op woensdag 11 maart 2009 11:06 schreef Vicky het volgende:

[..]

er is geen taboe.. ik vind een meisje net zo leuk als een zoon maar aangezien ik een dochter heb leek mij een zoon erbij ook leuk omdat ik dat nog niet "ervaren" heb.

Dat lijkt mij een heel gezonde en normale gedachte

Ireth, die foto van suus geweldig, heerlijk al die Teigetjuhs!

Toen ik zwanger was (16 jaar geleden) wilde ik heel graag een jongetje.
Want een meisje leek me eng, die grote boze wereld, meisjes zijn kwetsbaar, gedoe omtrent ongesteldheid, vriendjesss! enz enz.... (waar je al niet aan denkt dan )
Ik was ook echt ingesteld op een jongetje, meisje zou ook leuk zijn, (en ja, ik dacht ook, als het maar gezond is maar toch.... de 20 weken echo's waren er toen niet, dus we wisten van niks toen de bevalling begon.

Het werd een keizersnede, en toen de kleine uit mijn buik werd gehaald zei de gyn...
"Zo, dat is een mooie meid!"
En ik lag echt verbluft en gelijk tranen met tuiten te janken.... "Het is een meissie, we hebben een meissie!
(In onvervalst Amsterdams, terwijl ik al een paar jaar in Zwolle woonde )
Zo blij, echt, het gevoel van ik wou een jongen was abrupt weg!
Ik had een meissie , het mooiste op aarde. En gezond!

Dat mensen een voorkeur hebben kan ik me best voorstellen, dat sommige mensen een tijdje teleurgesteld zijn als het wat anders word dan gehoopt, kan ik me ook nog voorstellen, maar sommige mensen (zoals ik heb meegemaakt bij een collega) die echt in een depressie raken omdat ze alweerrrrr een zoon krijgen, na de tweede zoon, kan ik me niet echt voorstellen .

En ik praat soms ook wel eens met mijn meissie over dat zij kids wil, ze wil graag kinders later, en het zal me echt geen donder uitmaken of dat nou een meid of jongen zou worden.
Ik zou mij als "oma" gewoon puur trots voelen met een kleinkind

En zo is het Fannie, als je kleintje er 1 keer is, is niets anders belangrijk, behalve dat mooie kleine mensje. Wat eronder hangt (of niet ) zal echt niet boeien denk ik dan

Dat vind ik dus ook Fuente

Ik heb af en toe voorkeuren voor beide.
Ik vind het heerlijk om meisjesprulletjes en roze te bekijken, maar zie soms ook de 'buien' die meiden hebben en die ik bij jongens nog niet heb gezien.
Van jongens vind ik het 'makkelijke', geen gemiep etc wel fijn en tis leuk om stoere kleren te kijken en lekker ravotten en autootjes en modder enzo.
Kan ook wel met meiden...maar toch.

Waarom ben ik toch niet goed in het verwoorden van zulke dingen. Grmbl.

-Edit. Wat Fannie zegt over de 'angst' heb ik nu ook al. T idee dat een toekomstige dochter ooit in het studentenleven komt waar ik in zat, of sommige dingen doet die ik heb gedaan...Dat maakt me een beetje angstig.
_{Gelukkig maakt de familie van mn lief alleen mannetjes..}

ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die een voorkeur hebben bij bv familieziektes ofzo. Maar ik vind niet dat ik het recht zou mogen hebben om iemand te veroordelen als ze niet meteen blij zijn met het geslacht, of en voorkeur hebben.

We hebben jongetjes en meisjes nodig

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 14:07 schreef popolon het volgende:
Natuurlijk had ik een voorkeur: Een zoon. En ben dolblij dat het ook zo uitkwam.

Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat bijna niemand een voorkeur had. Dus misschien, zoals in de TT al staat, toch een taboe?

Zeker geen taboe bij mij, maar ik heb écht totaal geen voorkeur. Ik wil zo graag een kind, maar of dat nu een meisje of een jongen is, dat maakt me helemaal niets uit.
Ik heb het er soms wel moeilijk mee dat mensen er zo'n gedoe kunnen van maken mensen die teleurgesteld zijn omdat het net het andere geslacht is, kunnen bij mij eigenlijk niet op veel medeleven rekenen (ook mijn zus niet ).

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 14:27 schreef RockabeIIa het volgende:
Mij maakt het echt echt echt geen zak uit

Ah, voorkeur voor een jongetje dus

Stiemie, om je droombeeld van twee zusjes nog wat verder overhoop te gooien... Ik heb een keer de haren van de pop van mijn zus afgeknipt, omdat zij mijn autootjes had stukgemaakt...

bij eli had ik wel een gevoel dat het een jongetje was, en dat kwam ook uit. ik had ergens wel een beetje ee voorkeur voor een meisje, omdat we die directer konden vernoemen naar mn moeder, nu is het wat indirecter.

En idd, wat ynske zegt, bij genetische ziektes (zoals bij maffe) is het een heel ander verhaal.

ik kan me ook echt niet indenken dat iemand werkelijk teleurgesteld tot aan het depressieve aan toe zou zijn (ook na de geboorte) dat het van het "verkeerde" geslacht is...

Ik zag mezelf voordat ik zwanger was echt als jongensmama en verwachtte ook echt dat ik een jongetje zou krijgen. Maar toen ik zwanger was betrappte ik mezelf erop dat ik steeds naar meisjesbabykleertjes enzo aan t kijken was en ik stiekem toch een voorkeur voor een meisje had.

MIjn vriend zei geen voorkeur te hebben, maar zichzelf wel als meisjespapa te zien en riep ook vanaf t eerste moment dat we een meisje zouden krijgen.

Ik had altijd heel graag een dochtertje gehad. Als ik mezelf een voorstelling maakte van mezelf als moeder, dan was dat altijd van een meisje. Ook toen ik net zwanger was, was ik ervan overtuigd een meisje te krijgen. Ik kon toch geen mama worden van een zoontje? Toen op de echo bleek dat we een zoontje zouden krijgen, was ik helemaal in shock en ik heb echt aan het idee moeten wennen. Nu ik Milo eenmaal ken, kan ik me dat niet meer voorstellen en ben ik dolblij met mijn kereltje. Maar inderdaad, wat Moonah zegt, eigenlijk wilde ik dolgraag een meisje