LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Daar! Daar heb je het weer, dat geluid! Nu weet ik het zeker, er moet iets zijn. Eerst hier weg zien te komen, welke richting? Die twee schuivende platen moeten uit elkaar. In het midden zou ik doorheen moeten kunnen. Met mijn neus, daar krijg ik ze wel mee uit elkaar. Het lukt! De twee schuivende platen bewegen zich van elkaar, de spleet, net groot genoeg om mijn neus door te steken. Doorduwen! Zo mijn hoofd is er doorheen, nu wringen en ik ben er door. Gelukt! Nu, vlug naar die ander doorgang. Hopelijk is er de doorgang geopend. Verdomme, nee hè! Krabben! Het helpt niet. Wacht! Terug door de spleet tussen de platen. Naar links! Yes! Hier is de doorgang niet gebarricadeerd. Mooi! Vlug! Daar, die plaat, daarachter is de open wereld. Onbeperkte vrijheid! Dicht. Wacht! Ik hoor het geluid weer. Het komt hier achteruit. Het valt niet te zien. Naar de open wereld kan ik niet kijken er hangt iets voor het doorzichtige materiaal. Ik vertrouw het niet! Ik moet erachter zien te komen wat het is. Duw het zachte hangende materiaal opzij, kruip erachter. Daar! Precies achter de plaat die zich tussen mij en de buitenwereld bevindt, iets. Mijn voeder is het niet, die is in zijn territorium. Laat je zien! Boos zijn! Rechts van me, de plaat schuift open. Snel! Naar achteren. Draai! Boos kijken! Weg hier jij! Wacht, die geur. Ineens is er licht. Verdraaid! De brokjesgever! Ik ren naar hem toe. Aai me! De gebarricadeerde plaat wordt open geschoven. Door zijn poten ren ik naar waar de voeders altijd stil zitten. Laat weten dat je blij bent! Schreeuw iets! Ja, hij heeft het begrepen. Richting de voedselplaats gaat de brokjesgever. Snel! Erachteraan! Ja, daar! Daarin bevinden zich de snoepjes. Wat? Hij begint zichzelf te voeden! En ik dan? Krabben, daar waarachter zich mijn snoepjes bevinden. Lief kijken! Hoofd schuin houden, dat begrijpen ze! Yes! Hij heeft begrepen. Roep dat je blij bent! Uit een magisch pakket dat nooit leeg raakt, daaruit komen de snoepjes tevoorschijn. Twee! Ok! Ik raak je aan met mijn poot, maar dan wil ik wel de snoep. Zo! Mijn snoep, nu! Heerlijk! Op, helaas. Rustig zoek ik mijn territorium weer op. Moe van de spanning ga ik liggen. Slapen.
Avontuur
Gizmo glipte naar buiten, toen de voerder thuiskwam en de deur open liet staan. Na de eerste sprint, liep ze langzaam, voorzichtig verder over wat wel grote, rode kattenbakkorrels leken. Haar poten trok ze elke keer snel weer terug. Spannend! Bij elke stap die ze nam, verscheen er een nieuw stukje wereld. De voerder kwam haar maar niet roepen, dus werd ze wat zelfverzekerder en stapte de straat op. Een enorm monster met brandende ogen blèrde naar haar. Haar achterpoten schoten haar de weg over, onder een verstilde soortgenoot van het monster. Grommend reed het ding verder, het miste haar op hooguit een katlengte. Hijgend bleef ze zitten, haar oren plat op haar kop. Haar ademhaling ging snel en raspend en haar ogen prikten, zover had ze ze opengesperd. Het duurde vele dreunen van haar rammelende hart voor ze weer rustig werd en verder durfde te gaan. Maar niet terug naar de straat, dat vond ze te eng. Aan de andere kant van het slapende monster was een veld met groene sprieten er op. Ze trok haar poten hoog op, toen ze eroverheen liep. Uitdagend gegak deed haar verstijven.
Vier enorme, witte dieren met lange nekken en oranje poten en snavels kwamen op haar af. Ze begreep niks van wat de beesten zeiden en ze stapte achteruit, haar staart tussen de poten. De wezens torenden boven haar uit en keken dreigend op haar neer. Gizmo siste en draaide half om. Terug naar de deur. Terug naar de voerder, die zou haar wel beschermen! Zo snel als haar trillende poten haar konden dragen stak ze de straat weer over en draafde naar de deur…
Ze bleef stilstaan en de haren van haar staart gingen rechtop staan. De deur was dicht! De voerder had haar buitengesloten. Ze riep hem. Eerst zachtjes, toen harder en dieper uit haar keel. Er gebeurde niks. Hoewel. Ze draaide zich om, toen ze platte, gewebde poten op de straat hoorde. Schichtig zocht ze naar een ontsnappingsroute.
Vanaf een boomtak hield ze de onvriendelijke witte wezens in de gaten, tot ze hun gegak opgaven en verder waggelden. Maar ze durfde de boom niet uit. Het was donker en er kwam koud, nat spul uit de lucht. Als in die ene kamer waar de voerder altijd met alleen zijn roze vel in stapte. Brrr…
“Gizmo!” Ze keek naar beneden, maar de deur was nog steeds dicht. “Gizmo!” Haar voerder stond als een veilig baken in een verlichte deuropening. Maar het was een andere deur! Ze riep terug en zag hem opkijken. “Wat moet je in die boom, rare lap?”
Het duurde eindeloos, voor de voerder eindelijk een ladder had gehaald. Er kwam nogal wat lelijk geschreeuw uit hem, toen Gizmo zich stevig met haar nagels vastgreep. Ze gaf hem een tik toen hij haar droogmaakte met een grote handdoek. Pas toen ze een grote bak vlees in lekkere saus kreeg, spinde ze weer. Toen hij haar op schoot trok en aaide, vergaf ze hem. Beter dan buiten.
Gizmo glipte naar buiten, toen de voerder thuiskwam en de deur open liet staan. Na de eerste sprint, liep ze langzaam, voorzichtig verder over wat wel grote, rode kattenbakkorrels leken. Haar poten trok ze elke keer snel weer terug. Spannend! Bij elke stap die ze nam, verscheen er een nieuw stukje wereld. De voerder kwam haar maar niet roepen, dus werd ze wat zelfverzekerder en stapte de straat op. Een enorm monster met brandende ogen blèrde naar haar. Haar achterpoten schoten haar de weg over, onder een verstilde soortgenoot van het monster. Grommend reed het ding verder, het miste haar op hooguit een katlengte. Hijgend bleef ze zitten, haar oren plat op haar kop. Haar ademhaling ging snel en raspend en haar ogen prikten, zover had ze ze opengesperd. Het duurde vele dreunen van haar rammelende hart voor ze weer rustig werd en verder durfde te gaan. Maar niet terug naar de straat, dat vond ze te eng. Aan de andere kant van het slapende monster was een veld met groene sprieten er op. Ze trok haar poten hoog op, toen ze eroverheen liep. Uitdagend gegak deed haar verstijven.
Vier enorme, witte dieren met lange nekken en oranje poten en snavels kwamen op haar af. Ze begreep niks van wat de beesten zeiden en ze stapte achteruit, haar staart tussen de poten. De wezens torenden boven haar uit en keken dreigend op haar neer. Gizmo siste en draaide half om. Terug naar de deur. Terug naar de voerder, die zou haar wel beschermen! Zo snel als haar trillende poten haar konden dragen stak ze de straat weer over en draafde naar de deur…
Ze bleef stilstaan en de haren van haar staart gingen rechtop staan. De deur was dicht! De voerder had haar buitengesloten. Ze riep hem. Eerst zachtjes, toen harder en dieper uit haar keel. Er gebeurde niks. Hoewel. Ze draaide zich om, toen ze platte, gewebde poten op de straat hoorde. Schichtig zocht ze naar een ontsnappingsroute.
Vanaf een boomtak hield ze de onvriendelijke witte wezens in de gaten, tot ze hun gegak opgaven en verder waggelden. Maar ze durfde de boom niet uit. Het was donker en er kwam koud, nat spul uit de lucht. Als in die ene kamer waar de voerder altijd met alleen zijn roze vel in stapte. Brrr…
“Gizmo!” Ze keek naar beneden, maar de deur was nog steeds dicht. “Gizmo!” Haar voerder stond als een veilig baken in een verlichte deuropening. Maar het was een andere deur! Ze riep terug en zag hem opkijken. “Wat moet je in die boom, rare lap?”
Het duurde eindeloos, voor de voerder eindelijk een ladder had gehaald. Er kwam nogal wat lelijk geschreeuw uit hem, toen Gizmo zich stevig met haar nagels vastgreep. Ze gaf hem een tik toen hij haar droogmaakte met een grote handdoek. Pas toen ze een grote bak vlees in lekkere saus kreeg, spinde ze weer. Toen hij haar op schoot trok en aaide, vergaf ze hem. Beter dan buiten.
Tevreden
Het moet wel meer dan honderdvijftig jaar geleden zijn dat ze voor goed afscheid nam van haar geboortegrond. Veel dacht ze er echter niet aan, ze was er niet de schildpad naar om snel nostalgisch te worden. Ze was zelfs van mening dat een schildpad per definitie niet hoort terug te kijken op zijn of haar bestaan. Deze theorie verleende ze aan het feit dat haar enorme schild ervoor zorgde dat ze maar moeilijk kon zien wat er achter haar gebeurde, en dus gedwongen werd om altijd vooruit te kijken. Als dit voor het alledaagse leven gold, waarom dan niet voor haar gedachten en dromen? Maar nu ze de afgelopen weken steeds meer besefte dat de dood niet veel langer op haar zou wachten, kon het grote terugkijken dan toch beginnen.
Vijf jaar was ze toen ze van het voor haar toen zo vertrouwde eiland werd meegenomen. Maandenlang zat ze op zee, veel eten was er niet. Ze miste haar modderpoel en de duizenden diverse vogels die normaal gesproken op het eiland het ontwaken van haar dag inluidde. Het zou niet haar laatste reis over zee zijn. Om de zoveel jaar werd ze weer verplaatst, maar veel veranderde er eigenlijk niet. Ze was altijd alleen, er was een klein grasveldje waar ze niet vanaf mocht en ze kreeg op vaste tijden te eten.
Hoe moest ze de afgelopen anderhalve eeuw nu evalueren? Op haar eerste levensjaren na was ze nooit vrij geweest. Altijd moest ze zich houden aan de regels van degenen die voor haar voedsel zorgden. Nooit had ze er gewoon zomaar eens op uit kunnen trekken, wanneer zij dat zelf wilde, voorbij de hekken die haar domein afbakenden. Nooit had ze het onverwachte kunnen opzoeken, of het toeval kunnen uitdagen.
Maar als ze eerlijk tegen zichzelf was, dan moest ze eigenlijk helemaal niets hebben van het onbekende. Haar bestaan was misschien eentonig, maar ze was toch niet zo van de abrupte veranderingen. En wat had je eigenlijk nu helemaal aan vrijheid, als je niets te eten had of zelfs niet meer leefde? Vrijheid is eigenlijk helemaal niet de mogelijkheid om te doen wat je maar wilt, maar de zekerheid dat je niet zal omkomen van de honger of een onnatuurlijke dood zal sterven. Als ze niets meer te eten zou krijgen, dan zou ze heus wel naar een andere plek vertrekken, daar was ze van overtuigd. En de eenzaamheid? Ze was er eigenlijk wel aan gewend geraakt. Een gemis was het al lang niet meer. Nee, het was wel goed zo.
In de verte hoorde ze de vertrouwde voetstappen. Zoals altijd stak ze haar kop toch nog redelijk voorzichtig en onderzoekend onder haar schild vandaan, ook al wist ze precies wat er komen ging. Ze sloop alvast richting haar modderpoel. Dat had ze wel verdiend, na al die nutteloze gedachten over het verleden. Het heden beloofde veiligheid, vertrouwdheid, een warm bad en vooral een heerlijk maal. En zo leefde ze nog kort en tevreden.
[ Bericht 0% gewijzigd door JelleS op 16-03-2009 18:06:11 ]
Het moet wel meer dan honderdvijftig jaar geleden zijn dat ze voor goed afscheid nam van haar geboortegrond. Veel dacht ze er echter niet aan, ze was er niet de schildpad naar om snel nostalgisch te worden. Ze was zelfs van mening dat een schildpad per definitie niet hoort terug te kijken op zijn of haar bestaan. Deze theorie verleende ze aan het feit dat haar enorme schild ervoor zorgde dat ze maar moeilijk kon zien wat er achter haar gebeurde, en dus gedwongen werd om altijd vooruit te kijken. Als dit voor het alledaagse leven gold, waarom dan niet voor haar gedachten en dromen? Maar nu ze de afgelopen weken steeds meer besefte dat de dood niet veel langer op haar zou wachten, kon het grote terugkijken dan toch beginnen.
Vijf jaar was ze toen ze van het voor haar toen zo vertrouwde eiland werd meegenomen. Maandenlang zat ze op zee, veel eten was er niet. Ze miste haar modderpoel en de duizenden diverse vogels die normaal gesproken op het eiland het ontwaken van haar dag inluidde. Het zou niet haar laatste reis over zee zijn. Om de zoveel jaar werd ze weer verplaatst, maar veel veranderde er eigenlijk niet. Ze was altijd alleen, er was een klein grasveldje waar ze niet vanaf mocht en ze kreeg op vaste tijden te eten.
Hoe moest ze de afgelopen anderhalve eeuw nu evalueren? Op haar eerste levensjaren na was ze nooit vrij geweest. Altijd moest ze zich houden aan de regels van degenen die voor haar voedsel zorgden. Nooit had ze er gewoon zomaar eens op uit kunnen trekken, wanneer zij dat zelf wilde, voorbij de hekken die haar domein afbakenden. Nooit had ze het onverwachte kunnen opzoeken, of het toeval kunnen uitdagen.
Maar als ze eerlijk tegen zichzelf was, dan moest ze eigenlijk helemaal niets hebben van het onbekende. Haar bestaan was misschien eentonig, maar ze was toch niet zo van de abrupte veranderingen. En wat had je eigenlijk nu helemaal aan vrijheid, als je niets te eten had of zelfs niet meer leefde? Vrijheid is eigenlijk helemaal niet de mogelijkheid om te doen wat je maar wilt, maar de zekerheid dat je niet zal omkomen van de honger of een onnatuurlijke dood zal sterven. Als ze niets meer te eten zou krijgen, dan zou ze heus wel naar een andere plek vertrekken, daar was ze van overtuigd. En de eenzaamheid? Ze was er eigenlijk wel aan gewend geraakt. Een gemis was het al lang niet meer. Nee, het was wel goed zo.
In de verte hoorde ze de vertrouwde voetstappen. Zoals altijd stak ze haar kop toch nog redelijk voorzichtig en onderzoekend onder haar schild vandaan, ook al wist ze precies wat er komen ging. Ze sloop alvast richting haar modderpoel. Dat had ze wel verdiend, na al die nutteloze gedachten over het verleden. Het heden beloofde veiligheid, vertrouwdheid, een warm bad en vooral een heerlijk maal. En zo leefde ze nog kort en tevreden.
[ Bericht 0% gewijzigd door JelleS op 16-03-2009 18:06:11 ]
Inzendtermijn is voorbij. Ik voeg hier straks alleen nog een paar verhalen toe die op tijd elders zijn gepost, maar wel als inzending worden geteld.
Het stemtopic wordt later vanavond geopend.
Het stemtopic wordt later vanavond geopend.
quote:Op maandag 9 maart 2009 17:27 schreef PetraZebra het volgende:
(beste lezer, de aanhalingstekens moet je erbij denken, die komen namelijk niet door... Petra)
De vliegende schildpad.
Er was eens een prachtige schildpad, met heel veel kleuren. Als de schildpad blij was, kleurde z’n schild vrolijk geel. Was hij echt gelukkig werd dat zelfs oranje. Maar was hij bedroefd, dan werd z’n schild bruin. Hij kon de kleuren alleen zelf niet zien, omdat hij eronder zat. Z’n schild was zwaar, steeds zwaarder geworden in de loop der jaren.
Op een ochtend sprak hij vriend konijn.
‘Schildpad, wat voer toch je in je schild? Het lijkt alsof hij groeit.’
‘Ja,’ zei de schildpad, ‘het voelt elke dag zwaarder.’
‘Maar wat zit er dan onder?’
‘Problemen, konijntje, problemen.’
‘Wat voor problemen dan schildpad?’
‘Teveel om op te noemen, lieve Nijn.’
‘Weet je, schildpad, gooi je schild af en laat je problemen eruit vliegen!’
‘Dat kan toch niet, gek konijn. Hoe verzin je het? Dat schild, dat hoort bij mij.’
‘Maar je bent niet blij’, zei het konijn.
‘Maar ik kan me onder mijn schild verbergen. Dat kan jij niet!’
‘Als ik me wil verstoppen, kruip ik toch in mijn hol?’ zei het konijn.
Er kwam een miertje langs.
‘Zeg mier, wat sjouw jij toch allemaal mee?’
‘Brood voor de hele familie’, zei de mier.
‘Maar het is veel groter dan jij zelf bent, ben jij zo sterk?’
‘Dat moet jij zeggen, wat heb jij dan op je rug?’
‘Dat is mijn schild.’
De mier kon het schild niet goed zien.
‘Kan je wat hoger gaan staan, dan kan ik eronderdoor’, vroeg de mier.
‘Nee’, zei de schildpad, ‘Je kunt er alleen overheen.’
‘Dat lukt me nooit!’ riep de mier uit.
‘Als je maar wil,’ zei de schildpad.
‘Nee’, zei de mier, ‘dan loop ik maar met een boog om je heen.’
De schildpad wist niet dat hij nog bruiner kleurde.
Vriend Konijn had ondertussen een duif erbij geroepen.
‘Onze schildpad wil leren vliegen!’
‘Ja, vertel me duif, hoe doe je dat?’ vroeg de schildpad.
De duif lachte: ‘Jij hebt echt teveel bagage om te vliegen!’
‘Toch wil ik het leren. Het is mijn droom!’
‘Okee, doe dan je ogen dicht en verstop je onder je schild. Dan fluister ik jou toe wat ik zie.’
De schildpad kroop diep weg. De duif vloog een rondje en landde toen weer op z’n rug. ‘Een blauwe lucht, een stralende zon, prachtige bossen, een waterplas en... ik zie een heel mooi schild van een hele bijzondere schildpad. Het heeft alle kleuren van de regenboog. Ik zal je vertellen: Dat ben jij!’
Dromerig kwam de schildpad weer tevoorschijn. ‘Heb ik zulke mooie kleuren? Waarom kan ik ze dan niet zien?’
‘Dat is je lot, schildpad. Maar wij zien je wel!’
De duif vloog verder en beloofde de schildpad dat hij terug zou komen met al z’n verhalen en avonturen. Terwijl de zon z’n schild verwarmde, kleurde de schildpad langzaam diep oranje.
Nu kon de schildpad voortaan dromen van alles wat hij zou zien als hij kon vliegen. Z’n schild verlichtte het bos als een ondergaande zon. Tevreden huppelde het konijntje weg.
quote:
Zonder huis, door Apekop, 11 jaar
Hij was verdrietig. Hij had het koud. Hij wilde graag een huis. Helemaal voor hem alleen. Maar dat had hij niet.
Hij was namelijk een slak, een slak zonder huis. Gemene mensen noemden hem een naaktslak. Maar hij was niet bloot! Hij had alleen geen huis en dat was al erg genoeg.
En toen begon het ook nog te regenen!
“Ik ben het zat,”mopperde Slijmper, “ik ga nu een huis zoeken!” En hij ging met een slakkengang op weg.
De regen was opgehouden, maar de natte herfstbladeren voelden koud aan. Plotseling viel er iets met een plof uit de lucht. De bladeren vlogen over Slijmper heen. Moeizaam kroop hij langs de dennenappel en bereikte de stam van een grote dennenboom. Bovenuit de boom klonk kabaal.
“Dit moet de boom van Doris en Boris zijn!” dacht hij.
“Deze boom is van mij!”
“Nee! Hij is van mij!”
“Nee, van mij!”
“Van mij!”
“Nietes!”
“Welles!”
“Hé, jongens ik ben het, Slijmper! Kom eens naar beneden!”, riep hij naar boven.
“Doris, ik geloof dat we bezoek hebben.”
“Ik geloof het ook Boris, laten we naar beneden gaan.”
Snel gleden de eekhoorns naar beneden.
“Hoi Slijmper, wat kom jij hier doen?” zei Boris.
“Ja vertel snel!” riep Doris.
“Ik zoek een huis”, zei Slijper langzaam.
“Maar wat kom je dan bij ons doen?” vroeg Boris.
“Ja vertel snel!” riep Doris weer.
“Ik vroeg me af of ik bij jullie kon wonen?”, aarzelde Slijmper.
“O ja hoor, je mag wel in mijn boom komen wonen!” zei Boris enthousiast.
“Wat bedoel je? Jouw boom?” riep Doris verontwaardigd. “Het is mijn boom!”
“Nee! Hij is van mij!”
“Nee, van mij!”
“Van mij!”
“Nietes!”
“Welles!”
Langzaam draaide Slijmper zich om en kroop verder het bos in.
Hij wilde vandaag echt een huis vinden. En na een poos kwam hij bij het holletje van Tina Muis.
“Hallo, Tina, ben je thuis?” riep Slijmper.
Meteen kwam Tina uit haar holletje en trippelde om Slijmper heen.
“O, Slijmper, waar kom jij vandaan? Je zit helemaal onder de modder! Kom maar, dan zal ik je schoonmaken. Dit kan niet hoor!”
Tina ging meteen aan slag. Slijmper werd gewassen, gepoetst en opgewreven tot hij glom.
“Maar Tina…”probeerde hij.
“Nee, niet praten!” protesteerde Tina, “ik ben bijna klaar!”
Ze haalde een roze lintje tevoorschijn en bond het met een strik om zijn voelsprieten.
“Zo!” riep ze tevreden, “dat ziet er véél beter uit! Kom nu maar binnen dan zal ik thee voor je maken. Wel je voeten vegen hoor!”
”Nou, Tina”, aarzelde Slijmper, “ik denk dat ik maar ga, tot ziens.” En hij kroop weer verder.
De dag was al bijna voorbij toen Slijmper bij de beverdam van Karel aankwam.
“Karel, wil jij mij helpen alsjeblieft?” vroeg Slijmper wanhopig.
“Maar natuurlijk! Wat kan ik voor je doen?” zei Karel vriendelijk.
“Ik wil zo graag een huis!” zuchtte hij.
“Kom maar mee, dan zal ik kijken wat ik kan doen.”
Even later stond Slijmper dolgelukkig weer buiten. Hij had een eigen huis!
[ afbeelding ]
quote:
Dorst
Het is warm hier in Manuel Antonio. Ik heb dorst. Eigenlijk zou ik op pad moeten om te gaan drinken. Maar ik heb geen zin, ik wil nog even wat hangen hier. Met een beetje geluk komt het drinken vanzelf naar me toe. Een beetje geluk en een beetje geduld.
Ik hoor stemmen. De grote rugzak en hoge wandelschoenen beloven niet veel goeds.
‘Schau dort, da verschiebt etwas.’ roept iemand opgewonden. ‘Ist dass wirklich ein Affe?’ Ja hoor, wat had je hierboven anders verwacht.
Bij de kreet ‘Pas mal auf, ja’ weet ik helemaal zeker dat hier niets te halen is. Ik ben de beroerste niet en doe mijn ding. Ik slinger wat en rek me flink uit. Kunnen die degelijke Duitsers een paar leuke foto’s maken voor thuis. Alles op gepaste afstand. Veiligheid voor alles.
De volgende mensen worden begeleid door een gids, weer niets te halen. Met die gidsen haal ik geen geintjes meer uit. Ik blijf liggen waar ik lig, geduldig.
Dan zie ik mijn kans aan komen lopen. Een jong stelletje, vrolijk en verliefd. Allebei op teenslippers. Zij draagt een kort jurkje. Ik zie haar armen en benen, lang, bruin en vooral bloot. In haar hand een fles, goed voor toch wel een half litertje.
‘Look there, the monkey! He’s so cute.’ Ze heeft een lief stemmetje. Ik houd me rustig, klim wat omhoog en omlaag, doe alsof ik verlegen ben. Ze zijn verrukt.
Voorzichtig komen ze dichterbij, bang om mij te verjagen. Ik geef ze telkens een paar meter en kom langzaam naar beneden. Netjes blijf ik op het pad poseren totdat ik er genoeg van heb. Het is tijd om van mijn dorst af te komen.
In twee passen ben ik bij het meisje en met beide handen grijp ik haar fles. Zij schrikt.
‘John, look at this! What can I do?’
John vindt het alleen maar leuk en maakt nog meer foto’s. Het meisje wil haar fles niet loslaten. Toch jammer van zo’n lief ding, van zo’n gave armen. Misschien zal ze altijd angst voor ons houden en zelfs een hekel aan ons krijgen. De kans dat zij hier terug komt is niet groot.
Ik grijp met mijn linkerhand haar zachte bovenarm. Ik wil haar gave huid echt niet beschadigen, maar nog steeds laat ze niet los. Als zij zo eigenwijs is, dan moet ik wel.
Ik laat me tijdens het drinken niet storen door de hoge snikjes.
En dan nu de uitslag! 
Hieronder de top 10 na de stemronde. De prijswinnaars zijn inmiddels benaderd. Allemaal van harte gefeliciteerd.
De top 10:
1 Sokken (auteur: SCH)
2 De vliegende schildpad (auteur: Petrazebra)
3 Trouw (auteur: Samsonneke)
4 van vis tot… (auteur: Days-Of-Wild)
5 Tevreden (auteur: JelleS)
6 Het konijn en de wolf (auteur: Morninghasbroken)
7 De Das en het erotische verhaal (auteur: Katerwater)
8 Van burcht naar knollenveld (auteur: Intxaurraga)
9 Avontuur (auteur: Storymonger)
10 Kruisverhoor (auteur: Spiekerjozef)
Hieronder de top 10 na de stemronde. De prijswinnaars zijn inmiddels benaderd. Allemaal van harte gefeliciteerd
. De top 10:
1 Sokken (auteur: SCH)
2 De vliegende schildpad (auteur: Petrazebra)
3 Trouw (auteur: Samsonneke)
4 van vis tot… (auteur: Days-Of-Wild)
5 Tevreden (auteur: JelleS)
6 Het konijn en de wolf (auteur: Morninghasbroken)
7 De Das en het erotische verhaal (auteur: Katerwater)
8 Van burcht naar knollenveld (auteur: Intxaurraga)
9 Avontuur (auteur: Storymonger)
10 Kruisverhoor (auteur: Spiekerjozef)
