Ik draai de laatste tijd weer veel klassieke muziek. Heb ook weer een stapeltje cd's gekocht, mooie hobby toch.
Ik ben zeker geen kenner, daarvoor weet ik er te weinig van, en ik ben ook redelijk selectief in mijn voorkeur; ik houd vooral van piano (solo). Orkestrale muziek vind ik al snel te zwaar, te overheersend. En strijkinstrumenten kan ik lang niet altijd verdragen, hoewel ik ze op momenten prachtig vind.
Maar goed, los van instrumentale voorkeuren: wat is nu eigenlijk de beste componist?
Is dat Bach? Ik heb bij Bach vaak het idee dat ik naar een geniaal wetenschapper zit te luisteren. Zijn werken zijn volmaakt uitgedachte systemen. Ik vind het moeilijk om mij in zijn wereld te verplaatsen.
Mozart? Die ouwe glamrocker? De Freddie Mercury van de achttiende eeuw?
Beethoven? Zijn pianosonates zijn een genot om te horen, zoveel woede en wispeltuur, alsof ie in gevecht was met de muziek. Ik raak echt geëmotioneerd van Beethoven, ik
voel zijn muziek.
Chopin? Aan Chopin lijkt álles te kloppen. Iemand die met een superieure arrogantie zijn melodieën de wereld in stuurt. Het is eigenlijk haast vervelend, zoveel briljante gemakzucht, zoveel virtuositeit.
Schubert? Die kende ik eigenlijk helemaal niet goed. Maar vorige week een cd gekocht met liederen van hem, Schwanengesang. Mijn god, dat is toch ook wel hemeltergend mooi.
Ik was helemaal niet gewend om naar klassieke zang te luisteren (Fischer-Dieskau, bariton) maar in combinatie met die sobere pianobegeleiding... oef.
. En nu heb ik zijn Impromptus opstaan. Woeste romantiek, aards, rafelrandiger dan Chopin maar minder bezeten dan Beethoven.
Tja, dat zijn eigenlijk de enige componisten van wie ik meer ken dan alleen hun naam en wat verdwaalde melodieën.
Er zijn er natuurlijk véél meer, en ook over genoemde componisten valt nog van alles te zeggen. Maar dat laat ik graag aan jullie over.