Depressief door de hormonen, deel 8

Je klinkt in elk geval postitief Yppy

En Sugar, met die twee prachtige kinderen heb je de grootste stimulans die je maar kunt bedenken. Dat het je gaat lukken.... zeker... jij bent een kei van een meid (en moeder)

Je klinkt iig heel 'strijdvaardig' Yppy. Dat klinkt sterker en negatiever dan ik het bedoel hoor, maar ik bedoel dat je heel vastberaden lijkt om hier hoe dan ook uit te komen.

Sugar, sterkte jij ook.
Denk je erover om weer medicijnen te gaan slikken?

Bedankt voor alle sterktewensen.

Het gaat al een tijdje slecht eigenlijk (vanaf half-eind januari, denk ik) en ik heb wel aan medicatie gedacht en het is ook niet helemaal uit mijn hoofd. Nu richt ik me eerst en vooral maar op (weer) haptotherapie. Daar ben ik toen ik net in die ppd zat aan begonnen en mee gestopt omdat ik psychotherapie ging volgen. Twee therapieën voelde toen als te veel. Inmiddels kom ik tot de conclusie dat psychotherapie te zeer een beroep doet op mijn hoofd en dat kan ik al zo moeilijk uitschakelen. Ik sta zo slecht in contact met mijn gevoel en dááraan zou ik juist moeten werken. Dat lukt dus niet in deze therapie, ik kom er niet bij. Gelukkig werkte hapto toen juist erg confronterend, ik werd elke keer hard (maar goed) geconfronteerd met mijn gevoel van angst en onzekerheid. Toen gebeurde er echt wat met me. Ik weet dus dat ik via die weg bij de moeilijke dingen kom en -hoewel ik het eng vind- heb ik juist ook erg de behoefte om van al die narigheid af te komen. Dit weekend heb ik gemaild voor een afspraak en vanmiddag belde ze terug. Ik kan er begin mei terecht. Dat voelt fijn en goed.

Ypsel, sterkte met de bijwerkingen, hopelijk slaat het spul vlot aan.

Sugar, dat klinkt als een grote stap in de goede richting

Ik vind jullie allebei dapper Iedereen kan zeggen dat je deze dingen gewoon "even" moet doen maar het is toch een harde dobber om tegenover jezelf te moeten toegeven dat je het niet red alleen.
Heel knap dames, dat jullie de moed hebben om de strijd naar beter worden weer aan te gaan.

yppy en sugar, sterkte alle 2 meiden

Yppy, je klinkt positief. Knap vind ik om zo vol goede moed vooruit te durven kijken.

Sugar, je dip in januari merkte ik, maar ik dacht dat het juist weer wat beter ging. Echt klote dat dat dus niet zo is. Heel veel succes bij het beginnen aan de therapie. Ik hoop je snel weer 's te zien, dan kan ik tenminste ook echt tegen je zeggen wat ik wil.

En, misschien niet helemaal de bedoeling hier, maar ook petje af voor J. en S. als partner van valt het volgens mij ook niet eltijd mee. Gelukkig zijn jullie wel hun mooiste en liefste en om heel veel van te houden, dus lukt het hen vast ook. Nouja, dat moest ik 's gezegd hebben.

Lishe, terecht hoor, dat je ook aan de partners denkt. Het is ook echt zwaar voor S soms, klopt.

Miss sly, hoe is het nu? En YPPY, valt het mee met de bijwerkingen en hoe gaat het nu met je?

Met mij gaat het momenteel echt heel goed, lief dat je ernaar vraagt Sugar!

Ik loop eigenlijk voor controle bij de gyn, uit eigen keus omdat we ook via het IVF-centrum bezig waren. Het voelde vertrouwd en de gyn raadde het ons ook aan bij de eerste controle. Nu moest ik nog wel een vk regelen voor de kraambed controle, want de gyn komt het ziekenhuis niet uit natuurlijk om me thuis te controleren in de kraamweek. Afgelopen dinsdag ben ik daar geweest, en sindsdien voel ik me zo goed. OK, pas twee dagen, maar zo goed als nu heb ik me de hele zwangerschap nog niet gevoeld.

Bij de vk ging het over zwanger zijn, over genieten, over hoe bijzonder het allemaal is. Zo heel anders dan het klinische in het ziekenhuis. Ik ben ervan overtuigd dat ik bij de vk, als ik daar op controle was geweest toen ik me zo ontzettend rot voelde, wel daarover gesproken zou hebben!

Ik besef wel dat het pas 2 dagen is, hoor, en dat het niet waarschijnlijk is dat ik me zo de resterende 15 weken ga voelen, maar dat hoeft ook niet. Ik voel me lichter, gelukkiger en zelfs 2 dagen echt roze

Met mijn zusje ging het ook beter, hoorde ik vorige week. Haar grootste angst, weer een te vroege geboorte, is nu in ieder geval uit de weg, want ze is vandaag 37 weken!

En Lishe, wat je zegt oer de partners is zo waar. Voor schaap is het redelijk beperkt gebleven tot nu toe, gelukkig, maar dat vond ik ook al erg naar. Ik vond het ook zoo jammer dat hij er dinsdag niet was om mijn goede stemming helemaal mee te maken. Gelukkig komt hij vanavond weer thuis en ik voel me nog steeds goed, dus krijgt hij het wel mee.

YPPY, ik vroeg me ook af hoe het nu met je gaat!

En maffe?

Yppy en Sugar, toevallig lurk ik hier even, en ik wil jullie even een hart onder de riem steken. Sterkte, hopelijk ziet de wereld er snel wat zonniger uit voor jullie.

Jaaaa, Miss-Sly, wat superfijn voor je .

En Yppy, ik kan me voorstellen dat je daar gefrustreerd van raakt, van al die mensen die blijkbaar wat te zeggen over zulk een grote en persoonlijke zaak. Misschien denken ze dat ze je tegen jezelf, of eigenlijk tegen je depressie moeten beschermen ofzo. Dat je 'nog zo jong' bent en straks wellicht uit je depressie komt en dan het dan misschien toch nog een keertje aan zou willen gaan? Zoiets? Ik hoop dat je ze kunt duidelijk maken inderdaad dat het een weloverwogen beslissing is en heus niet één die vanuit een soort wanhoops- of angstgevoel voortkomt.

_{Moeilijk om de juiste woorden te vinden.}

Wat ontzettend naar dat dat proves zo moeizaam verloopt, YPPY. Kan me voorstellen dat het je zou verlichten als je iig zou weten dat je over een overzienbare tijd die sterilisatie kunt krijgen. Als ik je zo lees, klinkt het me zo duideiljk, helder, overdacht en logisch in de oren, dat ik me gewoonweg niet kan voorstellen dat de arts(en) er anders over denken.

Vervelend dat de bijwerkingen zo naar zijn van de medicatie. Merk je wel al verschil, voel je je wel al beter?

quote:

Op donderdag 16 april 2009 19:56 schreef YPPY het volgende:

Dank je Phaidra. Vooral omdat je normaal lurkt. Ik denk daar wel eens aan, al die mensen die hier vast meelezen waarvan ik het niet weet. Je stelt je dan best kwetsbaar op. Dan vraag ik me af waarom ik het allemaal hier post. Maar ik vertel niet meer dan wat anderen irl te horen krijgen wanneer ze erom vragen. En ik hoop dat anderen, die hier niet kunnen/durven/willen posten er steun uit kunnen halen. Of herkenning, of moed om zelf door te gaan.

Ik weet zeker dat veel anderen, die niet posten, het net zo dapper vinden dat je zo open over je ziekte kan zijn als de mensen die dat wel expliciet zeggen. En dat je anderen kan helpen.

Ik vind het vaak lastig om in dit soort situaties te posten juist omdát het zo persoonlijk is. Ik ben verder geen bekende in OUD en posten voelt dan een beetje als me met iemand bemoeien die ik niet ken. En vaak omschrijven anderen al (soms zelfs beter) wat ik ook denk. Maar jou en Sugar 'ken' ik ook al een beetje uit de slank-topics, dus vind ik dat toch anders. Fijn dat het jou toch steun geeft!

Wel raar hoor, dat de artsen (nog) geen sterilisatie willen doen. Zeker als je ze uitgebreid hebt geïnformeerd over je situatie. Dan krijg je toch het gevoel dat je niet serieus genomen wordt! Dat jij je door de ingreep, of iig het uitzicht op een ingreep, je beter kan richten op je herstel vinden ze blijkbaar minder belangrijk dan een kinderwens die zij je menen op te moeten leggen. Ik hoop voor je dat ze toch nog op andere gedachten gebracht kunnen worden.

quote:

Op donderdag 16 april 2009 20:14 schreef YPPY het volgende:
Ik snap je post wel Guuzewuus en dat mag je best zeggen.
Deze 'beslissing' heb ik genomen juist toen het goed met me ging (de hoge dosis medicijnen). Toen wist ik pas hoe slecht het was geweest en daardoor kon ik inzien dat ik echt heel ziek was. Anders had ik gedacht dat het normaal was. Het risico op herhaling is heel groot. Echt heel groot. En dan gaat het alleen maar erger zijn. Zoals ik me nu voel (in een dip dus) kan het me haast niks schelen, boeit het me weinig. Terwijl ik juist als het goed gaat, me realiseer dat het slecht is voor mezelf, voor J, voor een baby en vooral voor Anna, die haar moeder dan zo meemaakt. Met de psycholoog heb ik dit al heel wat keren besproken, ik hoop dat zij het duidelijk uit kan leggen.

Dat hoop ik ook echt Yppy . En ik twijfel ook helemaal niet aan wat je zegt of beslist hoor. Je klinkt juist heel dapper en eerlijk in wat je allemaal denkt en voelt. Inderdaad juist heel doordacht en het beste willend.

YPPY, ik vind ook dat je heel duidelijk bent met je verhaal.
Hopelijk gaat het snel zoals je zelf wil

Yppy je bent,voor ons in ieder geval, heel erg duidelijk maar mogelijk wil de dokter gewoon nog wat meer overtuigd worden. Stapje voor stapje, het is erg jammer dat het niet gelijk een positief bericht is maar het is ook niet gelijk afwijzend gelukkig.
Gaan ze nu ook contact opnemen met de psycholoog?
Droge mond is een klote bijwerking, ik hoop dat je dat redelijk snel kwijt raakt. Zo niet, denk goed om je gebit!
_{1 van de oorzaken van mijn gebitsproblemen is dus de droge mond die ik van de seroxat krijg.}

Slybeeb, wat fijn te lezen dat je iig al twee roze-wolk-dagen hebt gehad!

Ypsel, vrouwke toch. Sterkte met de bijwerkingn, even doorbijten. welllicht kun je de verhogingen in kleinere stapjes doen? Heb ik ook gedaan.
En de sterilisatie, ik snap de artsen eerlijk gezegd ook wel hoor. Hoe lullig het voor jou nu ook is, ze hebben natuurlijk niet voor niets dat protocol. Maar dat weet jij ook wel.
Hopelijk verloopt eea snel zoals jij graag zou willen.

En even een voor mevrouw Suiker.

MIss_sly, heel heel heel erg fijn dat het *nu* zoveel beter voelt!

YPPY, dat lijkt me inderdaad een flinke tegenvaller voor je, maar gelukkig kan het toch nog (snel!) goedkomen met die medewerking en het begrip van artsen. Ik hoop het voor je en blijf het dapper vinden hoe je juist die beslissing zo kunt maken en erachter kunt blijven staan. Ook nu je er eigenlijk minder stellig over bent, vanuit het slechte gevoel nu.
Ik duim dat de noodzaak die het voor jullie heeft, goed wordt opegpikt en serieus genomen wordt.
Én ik duim dat je vlug baat hebt bij de medicatie.

Phaidra en Moonah: dankjulliewel. Lief.

miss sly, wat fijn dat je je zomaar zo goed voelde (ik hoop nog steeds) dat een bezoek aan de vk die invloed kan hebben zeg!

yppy, ik vind het zo vreemd dat je die beslissing niet zelf mag nemen...het is toch jouw keuze...
ik hoop dat het ze alsnog duidelijk wordt...

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 06:54 schreef Belana het volgende:
yppy, ik vind het zo vreemd dat je die beslissing niet zelf mag nemen...het is toch jouw keuze...
ik hoop dat het ze alsnog duidelijk wordt...

Nou ja, dit dus... Tot zover 'baas in eigen buik'
Dames, een hele dikke

Yppy, ik kan me je keuze goed voorstellen. Jammer dat er zo moeilijk over gedaan wordt!

Er was hier al eerder een moeder die graag een sterilisatie wou maar niet kreeg. Ik heb me daar toen al zo enorm over opgewonden (Angel geloof ik, met haar zoon Damian).

Nu wind ik me weer op. Yppy

En Sugar, ook veel sterkte gewenst in je eeuwigdurende strijd. En andere moeders die het om wat voor een reden ook moeilijk hebben. Ik denk aan jullie.

Dankjewel, Livelink.

YPPY, in de Viva van deze week staat een artikel over iemand die op haar 26e een sterilisatie heeft laten doen. Na jaren weggestuurd te zijn door artsen die het weigerden, werd ze geholpen bij CASA (Centra voor Anticonceptie, Seksualiteit en Abortus, de voormalige Rutgersstichting). Misschien heb je er iets aan? Ik hoop gewoon dat je snel een begripvolle arts treft.

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 19:51 schreef YPPY het volgende:
Alleen vind ik dat moeilijk als het om mezelf gaat en dat het zo lang duurt.

Ja, als het je zelf betreft is het natuurlijk veel lastiger.

quote:

Ook met deze medicijnen flinke bijwerkingen, maar ik begin wel voorzichtig te denken dat het beter gaat. Ik kan weer meer hebben, heb meer geduld. Ook meer energie om iets te doen. Dat is goed. Nu hopen dat het zo blijft. De dosis moet nog verdubbeld worden.

Fijn. ben blij voor je. Sterkte met de bijwerkingen.
_{Ik was van de week een dosis vergeten. Manman, wat voelde ik me beroerd.
Idioot, hoeveel effect zo'n ding heeft...}

Vervelend van de bijwerkingen Yppy, kon je deze weken maar even overslaan Ik kan rustig een dag vergeten maar moet dat geen 2 dagen achter elkaar doen, dan merk ik ineens dat mijn schouders weer ergens bij mijn oren komen te zitten

Hmm, na weer een nacht niet slapen.. toch maar hier.
Ik heb geen last van depressie maar wel van angst.
Sorry, ik heb geen puf om op iedereen te reageren nu, maar ik wil jullie allemaal sterkte wensen
Het verhaal is een beetje warrig misschien, ik ben niet helemaal helder.

Ik heb al zolang ik mij kan herinneren last van faalangst. Op de basisschool uitte zich dit in "niet kunnen" rekenen waardoor ik op speciaal middelbaar onderwijs terecht kwam. Hier ben ik een jaar vreselijk gepest waardoor ik heel erg onzeker werd en sociale angst ontwikkeld heb. Maar ik haalde hele hoge cijfers en ben doorgestroomd naar de tweede klas MAVO/HAVO van normaal onderwijs. Na de HAVO ben ik VWO gaan doen en daar bloeide ik op, kreeg vriendinnen. Op de middelbare school uitte de faalangst zich in perfectionisme, veel te lang over proefwerken doen en ze niet afkrijgen, maar ik haalde wel goede cijfers.
Na het VWO ben ik biologie gaan studeren, de eerste jaren waren fantastisch! Mensen met dezelfde interesses als ik, zo fijn! Maar toen moest ik voor mijn afstudeervakken stages gaan lopen en verslagen schrijven. Ik kreeg het gevoel dat de hele universitaire wereld kon zien hoe slecht ik wel niet presteerde, hoe slecht ik wel niet kon schrijven, ze zouden het aan iedereen doorvertellen! Terwijl ik niet eens slecht presteerde, ja, ik deed te lang over de afstudeervakken omdat ik het mezelf zo moeilijk maakte Na mijn eerste afstudeervak raakte ik in een diepe put, heb anderhalf jaar overspannen en depressief thuis gezeten, ik durfde niets meer, niet eens de huisarts bellen. Ik had toendertijd al jaren psychologische hulp voor mijn onzekerheid maar nu zocht ik ook specifieke hulp voor faalangst, zowel in groepsverband als individueel. Jammer genoeg werkte dit niet voldoende, ik kan heel goed beredeneren dat mijn gedachten en gevoelens onrealistisch zijn maar mijn gevoel gelooft mij niet. Tijdens mijn tweede afstudeervak trof ik een begeleidster die zich niet goed in anderen in kon leven. Bij haar ontwikkelde ik paniekaanvallen wanneer ze op mij lette of ik iets wel goed deed (ze was erg goed in op de vingers kijken) en wanneer ik kritiek kreeg. Ik besloot dat ik nog een derde afstudeervak wilde doen, om te leren niet zo heftig te reageren op situaties waarin er op me gelet word en wanneer ik kritiek krijg. Ook besloot ik Paroxetine te slikken. Dit hielp redelijk, alhoewel ook andere emoties afzwakten. Mijn afstudeervak ging beter dan het tweede afstudeervak en ik had geen last meer van paniekaanvallen, maar de onzekerheid en overgevoeligheid bleef. Wat wel heel fijn was, was dat ik niet meer wakker lag van dingen.
In januari ben ik begonnen met mijn eerste baan, het is een baan onder mijn niveau als analist op een onderwerp wat ik eigenlijk niet zo leuk vind (omdat ik weer denk dat ik op mijn niveau toch niets kan vinden, wie wil mij nou..). Maar het gaat heel slecht. Het is een baan bij de overheid en er moet voldaan worden aan allemaal eisen voordat iemand bevoegd is tot het zelfstandig uitvoeren van testen. De testen zijn makkelijk en zeer recht-toe-recht-aan, maar ik haal mijn bevoegdheden maar niet. Het labhoofd vertrouwt mij niet. De uitkomsten van de testen waren altijd goed maar ik heb een aantal keer tijdens de uitvoering fouten gemaakt die ik wel direct opgelost heb. Wanneer ik alleen werk of samenwerk met iemand die vertrouwen heeft in dat ik het kan dan voer ik alles perfect uit. Maar wanneer personen die duidelijk hebben laten blijken antipathie tegen mij en geen vertrouwen in mij te hebben op mijn uitvoering letten dan ga ik totaal de mist in en maak domme fouten, kan niet meer denken. Het begin van paniekaanvallen...
Ik ben nu 13 weken zwanger en heb versneld af moeten bouwen met Paroxetine, en de zwangerschapshormonen zullen ook wel meespelen. Helaas kan het labhoofd zich niet inleven en roept dreigende dingen als: "als ze dit hadden geweten hadden ze je nooit aangenomen", "waarom ben je zwanger geworden", "dit is een zeer ernstige zaak", etc. Dit weet ik zelf ook allemaal wel, ik lig er 's nachts wakker van, heb hartkloppingen, kan helemaal niet genieten van mijn zwangerschap.
Gelukkig was mijn teamleidster positiever en zocht het juist in de oplossingen. Het labhoofd wil mij nu echter helemaal niets meer laten doen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik maak me enorm zorgen over ons kindje, over niet al te lange tijd zijn de receptoren aangelegd die stresshormonen opvangen, en stresshormonen van de moeder hebben invloed op de ontwikkeling van het kind. Ik wil niet dat mijn kind later ook last van angsten krijgt door mij
Nou ja, dat was het...

[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 30-04-2009 07:00:26 ]

Twinkly
Goed dat je het opschrijft, het klinkt ook als een moeilijke tijd. Zeker omdat het je op het werk ook letterlijk niet makkelijk wordt gemaakt door je labhoofdzwans.

Ik zou als ik jou was in elk geval bij de verloskundige aankaarten dat je veel stress en angst ervaart, gevoed door de negatieve druk op je werk. Misschien kan er iets geregeld worden op je werk of misschien kun je zelf hulp krijgen die je wat meer laat ontspannen. Zeker als er slapeloze nachten van komen en je paniekerig bent, lijkt het me voor jouzelf en voor je kindje goed om die hulp te gaan zoeken. Maar dus ook echt voor jouzélf, he?

Veel sterkte.

Heftig Twinkly... .

Twinky, dit klinkt te heftig om alleen aan te kunnen. Zorg inderdaad dat je je zorgen bespreekt met je VK. Wellicht dat er toch een middel is dat je tijdens de zwangerschap kunt slikken. Liever kiezen tussen twee kwaade (stress van jou naar de baby vs. medicijnen naar de baby), dan jezelf de grond in helpen en je baby daarin meenemen. Heel, heel veel sterkte

Bedankt voor de antwoorden allemaal
Ik had er inderdaad nog niet over nagedacht dat ik dit ook met de verloskundige zou kunnen bespreken, goede tip, toevallig heb ik maandag een afspraak. Ik heb ook een afspraak gemaakt voor een intakegesprek bij de psycholoog.
Hopelijk kan ik het de komende weken toch beter van me af zetten en me ontspannen, want ik zou me ook heel schuldig voelen als ik medicijnen zou gebruiken.. en ik zou na de geboorte zo graag borstvoeding willen geven

Twinkly, misschien toch goed om te kijken of er eventueel medicatie is waarmee je wel bv zou kunnen geven... Want volgens mij bestaat het wel...
Ze hebben in Amsterdam de poppoli waar ze veel verstand hebben van medicatie icm zwangerschap en bv. Misschien kan je daar wat mee.
Wees niet te streng voor jezelf... "ik zou me heel schuldig voelen als ik medicijnen zou gebruiken...", want ik denk dat je het jezelf daar niet makkelijker mee maakt...

Ik heb bij mn eerste zwangerschap en nu ook, ook medicatie geslikt... ben nu wel aan het proberen heel rustig af te bouwen. Omdat ik eigenlijk het liefst tegen het eind van de zwangerschap niks meer slik ook ivm bv (ik slik fluoxetine). Maar als het niet lukt, dan lukt het niet... een mama die lekker in haar vel zit is ook belangrijk.
Wat ik wil zeggen... sluit niet gelijk alle deuren, kijk of je ergens misschien een middenweg in kan vinden, sterkte en heel goed dat je een afspraak hebt voor intake bij de psycholoog

Twinkly, heel veel sterkte.
Misschien heb je nog iets aan dit topic? Zwanger worden en antidepressiva

Nijna heel erg bedankt voor die link, ik kende de Poppoli nog niet, wat ontzettend fijn dat dat bestaat (ik word er gewoon emo van zo fijn). Hopelijk kunnen ook mensen uit Gelderland daar terecht. Maandag zal ik de optie om daar naar toe te worden verwezen aan de verloskundige voorleggen.

quote:

Op vrijdag 1 mei 2009 09:28 schreef Nijna het volgende:Maar als het niet lukt, dan lukt het niet... een mama die lekker in haar vel zit is ook belangrijk.
Wat ik wil zeggen... sluit niet gelijk alle deuren, kijk of je ergens misschien een middenweg in kan vinden,

Heb je ook helemaal gelijk in

Ik zal dat andere topic ook eens doorlezen Lois, dankjewel

[ Bericht 39% gewijzigd door Twinkly op 01-05-2009 16:10:55 ]

Vandaag gesprek gehad met het adjuncthoofd en het labhoofd (de vrouw waar ik niet mee op kan schieten) en ze willen me kwijt. Ze willen dus helemaal geen moeite voor me doen, laten me gewoon vallen. Nadat ik open ben geweest tegen het labhoofd over de faalangst zijn er nog maar 4 werkdagen verstreken, openheid heeft dus geen goed gedaan. Heel naief van mij, maar ik vind het heel erg dat mensen anderen zo kunnen behandelen. Iedereen is anders...heeft andere kwaliteiten. Ik weet ook gewoon dat ik dit werk kan, maar ik moet wel de ruimte krijgen het te laten zien. Nu wordt mijn werk gewoon genegeerd (letterlijk, het labhoofd wilde mijn werk niet eens bekijken).
Het adjuncthoofd is van mening dat ze dit had moeten weten toen ze mij aannam, zodat ze me niet had aangenomen. Maar onder controle van medicijnen is er niets aan de hand, net als iemand met depressie, die zegt toch ook niet bij een sollicitatie dat hij depressief zou zijn als hij geen medicijnen zou gebruiken.
Het is volgens mij en familie ook zo'n situatie waarin iedereen zenuwachtig en gestrest zou raken, als je vanaf het begin af aan niet serieus genomen wordt en duidelijk wordt gemaakt dat je niet gewenst bent. Ik weet niet of ik het al verteld had maar het labhoofd is ook nog eens stikjaloers op mijn zwangerschap omdat ze zelf onvruchtbaar is. En dit laat ze erg goed merken door hele gemene opmerkingen. Ook heeft ze vanaf het begin af aan al aangegeven dat mensen met een WO opleiding slechter presteren dan mensen met een HBO of MBO opleiding, dus ze ging er ook al van uit. De vrouw die tegenover het labhoofd zit en erg goed met haar overweg kan heeft mij vanaf het begin af aan niet aangekeken en negeerde me wanneer ik haar wat vroeg. Dus ik denk echt dat er meer aan de hand is dan alleen faalangst bij mij.
Ze willen nu dat ik een andere baan zoek, via Start. Maar ik ben zwanger, wat ook al echt wel te zien is. Eind september moet ik uiterlijk met verlof. Wie neemt mij nou aan, en via een uitzendburo ben ik de baan ook zo weer kwijt. En ze hadden het over de w.w. in gaan, maar ik heb het uitgezocht, daar heb ik nog geen recht op omdat ik er nog geen half jaar werk en dan zou ik nog maar recht hebben op drie maanden. Ze proberen me dus uit en op een zo makkelijke manier kwijt te raken. Mijn contract loopt officieel af op 31 december.
Mijn inkomsten, ook al werk ik maar 16 uur, zijn erg belangrijk, zonder dat hebben we iedere maand een flink tekort. Als ik maar tot het eind van mijn verlof inkomsten heb.
Morgen heb ik een afspraak met een psycholoog, gelukkig is er een gaatje gevallen door ziekte want de wachtlijst is 6-8 weken. Ik denk eerlijk gezegd dat wanneer dit allemaal achter de rug is medicijnen niet eens nodig zijn. De stress komt echt van het werk en hoe ik behandeld word en minder van binnenuit.

[ Bericht 7% gewijzigd door Twinkly op 12-05-2009 08:07:45 ]

Twinkly, ik wens je veel sterkte.

[ Bericht 89% gewijzigd door livelink op 13-05-2009 19:40:23 ]

Twinkly wat een nare situatie. Het zal zeker niet gemakkelijk zijn om dan door te blijven werken. Ik zou echter toch ook naar het advies van psycholoog of huisarts luisteren, ipv naar familie. Hun mening is natuurlijk ook nog gekleurd door hun band met jou.

Veel sterkte!

Ik zou idd niet op het advies van familie af gaan, die hebben allemaal makkelijk praten.

Het zal niet fijn zijn, maar zolang jij elke dag gewoon naar je werk gaat en je werk doet kunnen ze jou tot 16 december iig niks maken. In de tussentijd kan je gewoon solliciteren naar iets anders natuurlijk. Het zal niet supermakkelijk zijn, maar dat je zwanger bent hoeft niet per sé te betekenen dat je geen werk kan vinden.

Ga in gesprek met de psych en ga op zijn advies af. Als hij zegt dat je beter even niet meer kan werken heb je tenminste iets om mee aan te komen bij de bedrijfsarts.

En als ze jou echt weg willen hebben zullen zij daar de stappen voor moeten ondernemen, zelf niks doen.
Zij zijn in principe verplicht om jou het hele jaar nog te laten werken en te betalen tenzij ze aan kunnen tonen dat jij bijv. werk weigert oid.

Twinkly, heel vervelend dat hun houding zo is tegenover je. Daar zou ik ook flink over in zitten, hoor.
De adviezen van de anderen vind ik inderdaad ook slim: praten met een psycholoog en proberen te bekijken wat voor jou én voor je werk haalbaar is nu.
Sowieso: praat er eens goed over, want dit zijn nare dingen en uit je post (en het tijdstip) maak ik op dat het je nu gewoon echt heel erg hoog zit (begrijpelijk ook!). Sterkte hiermee!

Twinkly, ik zou willen dat ik je kon helpen, maar het enige wat ik kan doen is je een virtuele knuffel geven

ik werk voor een uitzendbureau.
nadeel is dat ik nergens voor vast kom.
voordeel is dat als ik op een vervelende werkplek kom, ik ook zo weer vertrokken ben.
en ik doe enorm veel ervaring op op verschillende werkplekken.
ik zou voor voorlopig echt niets anders meer willen. ik heb het meer naar mijn zin dan toen ik nog op een werkplek voor vast zat.
(en dat had ik van mezelf echt niet verwacht. ik dacht er hetzelfde over als jij, maar ik vind het heerlijk zoals het nu gaat, wie weet geldt dat in de toekomst ook voor jou)

Dankjewel voor jullie lieve en nuttige berichtjes, ze helpen mij heel goed want ik weet echt niets van dit soort dingen af. Het zit me inderdaad heel hoog, ik slaap niet meer.
Ladywbr ik ben op zich niet tegen werken via het uitzendburo maar als ik daar nu voor zou kiezen zou ik tijdens mijn zwangerschapsverlof minstens 16 weken geen inkomen hebben. En dat is best wel een groot probleem. We proberen op dit moment zo zuinig mogelijk te leven zodat we kunnen sparen voor wanneer ik eventueel geen inkomen meer heb.
Zometeen heb ik een afspraak met mijn huisarts en vanmiddag met een psycholoog, hopelijk kunnen zij mij advies geven.

Twinkly Wat een vervelende dingen, zo tijdens je zwangerschap. Ik kan me voorstellen dat alles dan nog extra zwaar lijkt. Niet dat ik vind dat je je aanstelt, het lijkt me juist dat een zwangerschap en depressie een van de naarste combinaties is. Hopelijk kunnen je huisarts, psycholoog en verloskundige helpen. Sterkte