Wat als je vriendje je steeds 'vergeet'?

Ik heb nu bijna anderhalf jaar een vriend en ik heb nog nooit zo'n lange relatie gehad, een relatie waar in ik zo gelukkig was ook. Alleen de laatste tijd begin in steeds meer het gevoel te krijgen dat de relatie niet helemaal in evenwicht is en dat ik een beetje achter hem aan blijf lopen. Het begon een paar maanden geleden toen ik me realiseerde dat ik altijd bij hem was en hij (bijna) nooit bij mij. ergens is dat logistiek ook wel handiger (zo is het waarschijnlijk ook zo gekomen) maar ik merkte ook dat ik me van mijn eigen huis begon te vervreemden en me daar steeds meer alleen voelde. Ik heb aan de bel getrokken en hij beloofde beterschap. Op is hij nu wel iets vaker bij mij thuis, maar ook alleen als hij veel tijd heeft. Heeft hij weinig tijd, dan moet ik 's avonds maar bij hem komen. Ik heb me er een beetje overheen gezet. Het is nu eenmaal handiger als ik bij hem slaap (hij woont dichter bij ons werk) en ik heb geaccepteerd dat mijn huis dan een beetje het weekend huis is.

We zien elkaar in principe elke dag. Als we niet bij elkaar slapen (misschien 1 of 2 keer in de week), dan zien we elkaar op het werk wel even tussendoor. (we werken bij hetzelfde bedrij, andere afdeling). Over het algemeen zien we elkaar dus zo'n vijf avonden in de week. Laatst bleek echter dat hij plotseling vier dagen achter elkaar andere plannen had gemaakt 's avonds. Toen ik vroeg of hij mij dan nog wilde zien (en wanneer dan) was het antwoord dat hij daar niet aan gedacht had, maar dat ik best 's avonds laat mocht komen. Ik legde uit dat ik hem wel graag wilde zien, maar dat ik niet zo'n zin had om ergens op mijn werk of in de stad te wachten tot hij 's avonds tijd voor me had, en dat ik een beetje het gevoel kreeg dat hij van me verwachtte dat ik me wel in zijn bochten zou wringen. Hij antwoordde dat dat niet hjet geval was. Hij had de plannen niet gemaakt met het idee dat ik me toch wel aan hem aan zou passen. Hij was me gewoon vergeten.... Ik heb wel gezegd dat ik het heel jammer vond, en gevraagd waarom hij me zomaar vergeten was, maar wilde verder niet heel lang er over zeuren. Dus ik zette me er overheen.

Toen kwam Valentijnsdag. We konden het dat weekend niet samen vieren dus planden een andere datum, maar natuurlijk stuurde ik hem wel een lief kaartje. De maandag daarop bedankte hij me voor het kaartje en excuseerde zich dat hij mij niets had gestuurd. hij had er wel aan gedacht zei hij, maar geen tijd.... Ik zette me er nogmaals overheen. Met onze alternatieve Valentijnsdag mag hij het goedmaken.

Omdat ik het momenteel even heel druk heb op mijn werk en hij dus al zijn andere afspraken heeft, zien we elkaar deze week niet zo veel. 'Maar ik zie je morgen wel even op kantoor' zei hij gisteren aan de telefoon. 's Avonds nog een lief smsje: "welterusten lief, hoe van je, tot morgen".
Vandaag op kantoor de hele dag niets van hem gehoord, geen telefoontje, geen kopje koffie samen. Niets... Natuurlijk had ik ook zelf initiatief kunnen nemen en even bij hém langs gaan, maar ik geloof dat ik even een kleine aandachtsinvestering van hém nodig had. Dat ik even wist dat hij me niet zomaar vergat. Wel dus.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:19 schreef Hakkyy het volgende:
Jullie leven uiteindelijk beide een eigen leven, jullie leven niet samen 1 leven.

klopt. Zeg ik ook niet. Ik ben ook blij dat hij nog een eigen leven heeft en met vrienden afspreekt. Ik dacht alleen dat ik ook deel van zijn leven ben en dat hij misschien een beetje rekening met me kon houden, dat hij misschien af en toe aan me denkt. Daar lijkt het dus niet op als hij zich niet realiseert dat hij me vier avonden niet kan zien (dat is één keer eerder voorgekomen, toen ik in het buitenland was). Of dat hij er aan denkt me op te zoeken als hij vrolijk tot morgen zegt. Het punt is juist dat het er op liojkt dat hij tot morgen zegt omdat hij er van uit gaat dat ik toch wel ergens in de buurt ben. dat hij me vanzelfsprekend vind dus, maar intussen niet echt moeite toont om te zorgen dat hij me ook daadwerkelijk ziet. Dat vind ik het lastige eraan, dat ik me steeds maar aan hem mloet aanpassen.

Het gaat niet om die paar afspraken die hij gemaakt heeft, niet om de Valentijnskaart die er niet was, niet om een dagje waarop hij me niet heeft opgezocht. Het gaat om alles samen. Ik kan me er steeds wel over heen zetten maar het begint zich wel een beetje op te stapelen. En het gevoel dat hij me voor lief neemt maar niet echt belangrijk vind groeit daarmee dus ook...

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:21 schreef Rosbief het volgende:
Ideaal toch lijkt me? Niet het gezeik van een rulasie maar wel altijd een sexbuddy achter de hand.

Precies. dat idee krijg ik ook een beetje. Maar dan dat ik dat voor hem ben. Geen gezeik, maar wel seks bij de hand. (want als het hem wel een keer uitkomt neem ik wel de moeite om naar hem toe te komen.)

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:27 schreef Maanvis het volgende:
Ik vind het in relaties juist altijd wel ff lekker als je elkaar even niet hoeft te zien. Misschien zit hij zo ook in elkaar?

Dat kan best inderdaad. vind ik af en toe ook wel fijn. Alleen als je zegt 'tot morgen' ga ik er (misschien gek) vanuit dat ik je morgen ook zie). Elkaar even niet zien vind ik geen probleem, en je hoeft je hele leven ook niet aan mij aan te passen, liever niet zelfs. Maar ik krijg een beetje het gevoel alsof hij dat 'ik mijn leven, jij jouw leven' op dit moment een stuk sterker heeft dan ik. Hij vetrgeet me gewoon. En dat betekent dus dat je in een ongelijke relatie terecht ben gekomen. Ik wil geen relatie waarin ik achter de ander aan moet lopen.

ik moet wel zeggen dat hij altijd degene is die belt om te vragen hoe mijn fag was, als we elkaar een avond niet zien, of die vraagt of ik tijd heb voor koffie op het werk. Dus misschien zit ik ook in een bepaald verwachtingspatroon jegens hem. Maar de vraag is wel waarom dat patroon dan plotseling verandert.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:32 schreef elcastel het volgende:
Zorg dat je zelf ook wat te doen hebt, of neem het hem niet kwalijk. Je hangt teveel aan hem kennelijk, want hij heeft wél andere dingen dan jij. Of bespreek het gewoon, zodat je weet waar hij zit met zijn ideëen over jullie invulling.

Verder kun je toch een sleutel vragen zodat je thuis op hem kan wachten of daar kunt slapen ?

-edit- Dat hij je 'vergeet' is wel een signaal. Voor jou i.i.g.

ja, dat kan ik doen inderdaad. maar ik wil dus niet het vrouwtje zijn dat klaarligt als hij uitgespeeld is met zijn vriendjes.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:35 schreef EggsTC het volgende:
Ga samenwonen?

Nee, daar geloof ik niet in. Je moet gaan samenwonen omdat je bij elkaar wilt zijn, niet om dit soort dingen op te lossen.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:32 schreef As_33 het volgende:
Ik zou even gaan zitten als ik jou was, want dit kan als een schok komen . . . . . ik ben heel erg bang dat hieruit duidelijk blijkt dat hij, ik durf het bijna niet te zeggen, een MAN is.
Hij maakt plannen, maar wil dan vervolgens nog best samen slapen, heerlijk toch, waarschijnlijk had hij er niet zo over nagedacht juist omdat hij er van uit ging dat jij wel weet dat je altijd welkom bent.
Hij stuurt je niets met valentijnsdag en je krijgt daar nog een excuus voor ook? Wow, ik krijg gewoon niets, klaar, want 'hij heeft een hekel aan valentijn' Nou, dat mag, tis ook commercieel gezeik eigenlijk en zolang ik op mijn verjaardag wel in de watten wordt gelegd heeft het ook niets met wel of niet attent zijn te maken.
Weet je ook waarom hij je vandaag op het werk vergeten is? Ik geloof zelf niet zo in het 'als jij niets laat horen dan ik ook niet', dat levert me meer onzekerheid op dan goeds, dus over het algemeen vraag ik in zo'n geval gewoon hoe de dag was. Het antwoord is dan altijd 'gekkenhuis', wat dan ook gelijk de reden was dat ik niets hoorde.
Natuurlijk kan het zijn dat er wel meer achter zit hoor, maar ik herken in jouw manier van verontwaardigd zijn veel van mezelf een paar jaar geleden, en dat lag gewoon aan wat man/vrouw verschilletjes, mijn behoefte aan romantiek vs zijn praktisch denken.

Ik denk dat je voor een groot deel gelijk hebt. Alleen ik vrees dat het niet zo zeer mijn behoefte aan romantiek is, alswel dat ik blijkbaar verwacht dat hij rekening met me houdt, dat hij me beschouwt als een deel van zijn leven, en dan dus niet een vanzelfsprekend deel wat er wel is als het je uitkomt.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:38 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Jij wilt 5 avonden in de week echt samen zijn... hij wil dat duidelijk niet.... en aangezien jullie allebei nog apart wonen is dat voor een man als ik, of een man als hij heel vervelend. Als je ergens te gast bent of een gast hebt doe je niet je eigen dingen, zoals gamen en horrorfilms kijken die je leuk vindt, nee dan pas je je aan aan je vriendinnetje. En altijd aan moeten passen is echt vreselijk. Als je dan ook nog eens op het werk aan elkaar vast zit is het helemaal klote want dan heb je ook nog van die verplichte kopjes koffie terwijl je eigenlijk gewoon met je collega's samen wilt zitten (die zie je immers geen 5 dagen in de week in een informele sfeer). En sowieso.. 't is WERK, dan heb je ook wel eens geen TIJD voor een bakkie koffie.

Nee. Ik wil geen vijf avonden in de week bij hem zijn (ja, ik heb ook nog een leven). Maar ik wil ook geen vijf avonden in de week níet bij hem zijn. Hij had er toch minstens één voor me vrij kunnen houden, en dan als het kan even in overleg met mij, dus niet met de verwachting dat ik toch wel kan als het hem uitkomt. Er moet wel bij gezegd worden dat we elkaar dus bijna nooit meer dan één nacht achter elkaar niet zien, dan is vijf dus plotseling wel veel. En over dat altijd aan moeten passen en dat dat vreselijk is moet ik je helemaal gelijk geven. Maar nu ben ik dus degene met het gevoel dat ik me altijd aan moet passen.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:42 schreef Adfundum het volgende:
Is hij altijd zo "vergeetachtig"?

nee.
nooit.
daarom

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 20:05 schreef elcastel het volgende:

[..]

Dan moet je niet zeuren.

Hoezo niet? Ik wil dat niet maar hij lijkt dat van me te verwachten. En ik verwacht van hem dat hij af en toe laat merken dat hij aan me denkt. Wat wie nou terecht verwacht of niet maakt niet uit. het gaat er om dat onze verwachtingen, plotseling na anderhalf jaar, plotseling anders lijken te zijn. En dat is dus een probleem als je een gelijkwaardige relatie wilt onderhouden. En dat wil ik. Of wil ik nou te veel?

Het probleem is, dat ik niet gekwetst wil worden doordat hij me af en toe vergeet. Dan ga ik dus afstand van hem nemen. En dan verandert onze relatie. En eigenlijk was hij mooi zoals hij was.
Maar ik merk dat ik afstand van hem begin te nemen. 'Oke, je hebt vandaag geen tijd? Nou ja, misschien moeten we morgen dan ook niet samen gaan lunchen (kan ik in die tijd nog even een vergadering doornemen) en dan zien we wel of we elkaar morgenavond zien. Kijk maar of het je uitkomt. En kom maar een keertje bij mij als je me echt wilt zien. ik heb wel vrienden te eten maar je mag er best bij. En anders zie ik je overmorgen wel ofzo.'
Ik wordt er onverschillig van. En ik wil niet onverschillig zijn tegenover mijn vriend. Maar ik krijg wel het gevoel dat hij dat een beetje tegen mij doet. En ik wil geen onverschillige relatie.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 20:16 schreef elcastel het volgende:

[..]

Nou je geeft het zelf al aan, je wilt wat anders dan hij. En met alle respect, ik denk dat dat 'vergeten' een signaal is dat het hem ook dwarszit. Kortom, praat er eens over en dan zie je snel genoeg hoe groot de irritatie inmiddels is, kom je er uit, dan is je relatie gewoon sterk genoeg. Maar hij vergeet je niet zomaar.

dat dacht ik ook. je vergeet je vriendin niet zo maar. hij zegt van wel. hij had er gewoon niet aan gedacht. vergeten dus...

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 20:28 schreef Logician het volgende:
Denk trouwens dat het helemaal niet gaat om hoe vaak dit hoe vaak dat en wat iedereen hier normaal vindt.

Maar juist om de plotselinge verandering, ik bedoel als je 1,5jr lang hetzelfde ritme hebt samen en dat ineens anders gaat dan normaal zonder benoemde reden kan ik me wel voorstellen dat je gaat twijfelen hoor

Dankje. dat is het probleem inderdaad. Natuurlijk mag hij best 5 avonden achter elkaar met vrienden afspreken. Maar als hij me normaal altijd minstens om de dag wil zien, vraag ik me gewoon af waarom dat plotseling niet meer belangrijk voor hem is. Nu is dit toevallig één keer, deze week, voorgekomen. Dat kan ik wel aan. Valentijn vergeten kan ik ook wel aan. En als hij me een dagje vergeet te bellen/op te zoeken overleef ik dat ook wel. Maar allemaal in één keer vind ik toch wat veel

Thanks. Ik ga ook zeker met hem praten natuurlijk. maar ik wilde even een avondje wachten zodat de eerste veropntwaardiging/onzekerheid/twijfel/schok/woede/whatever bij mij eerst ook even kan zakken. Dat ik er even rustig over na kan denken en uitzoeken wat het probleem bij mij is. Zo kan ik ook met een duidelijk probleem bij hem komen in plaats van met een schreeuw om aandacht.
En misschien wil ik hem stiekem ook de kans geven om zelf een keer te laten merken dat hij wel aan me denkt...

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 22:35 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Je moet wel opletten dat je hem niets gaat verwijten. Hij is zoals ie is. Dus gewoon zeggen dat je er mee zit zonder hem te willen 'veranderen'.. want dat lukt je toch niet .

Precies. Daarom laat ik het even zakken en bel ik hem morgen wel. Dat lijkt me beter.
Ik wil hem ook niet veranderen. hij lijkt alleen zelf ineens te veranderen. dat is het punt.