Wat als je vriendje je steeds 'vergeet'?

Ik heb nu bijna anderhalf jaar een vriend en ik heb nog nooit zo'n lange relatie gehad, een relatie waar in ik zo gelukkig was ook. Alleen de laatste tijd begin in steeds meer het gevoel te krijgen dat de relatie niet helemaal in evenwicht is en dat ik een beetje achter hem aan blijf lopen. Het begon een paar maanden geleden toen ik me realiseerde dat ik altijd bij hem was en hij (bijna) nooit bij mij. ergens is dat logistiek ook wel handiger (zo is het waarschijnlijk ook zo gekomen) maar ik merkte ook dat ik me van mijn eigen huis begon te vervreemden en me daar steeds meer alleen voelde. Ik heb aan de bel getrokken en hij beloofde beterschap. Op is hij nu wel iets vaker bij mij thuis, maar ook alleen als hij veel tijd heeft. Heeft hij weinig tijd, dan moet ik 's avonds maar bij hem komen. Ik heb me er een beetje overheen gezet. Het is nu eenmaal handiger als ik bij hem slaap (hij woont dichter bij ons werk) en ik heb geaccepteerd dat mijn huis dan een beetje het weekend huis is.

We zien elkaar in principe elke dag. Als we niet bij elkaar slapen (misschien 1 of 2 keer in de week), dan zien we elkaar op het werk wel even tussendoor. (we werken bij hetzelfde bedrij, andere afdeling). Over het algemeen zien we elkaar dus zo'n vijf avonden in de week. Laatst bleek echter dat hij plotseling vier dagen achter elkaar andere plannen had gemaakt 's avonds. Toen ik vroeg of hij mij dan nog wilde zien (en wanneer dan) was het antwoord dat hij daar niet aan gedacht had, maar dat ik best 's avonds laat mocht komen. Ik legde uit dat ik hem wel graag wilde zien, maar dat ik niet zo'n zin had om ergens op mijn werk of in de stad te wachten tot hij 's avonds tijd voor me had, en dat ik een beetje het gevoel kreeg dat hij van me verwachtte dat ik me wel in zijn bochten zou wringen. Hij antwoordde dat dat niet hjet geval was. Hij had de plannen niet gemaakt met het idee dat ik me toch wel aan hem aan zou passen. Hij was me gewoon vergeten.... Ik heb wel gezegd dat ik het heel jammer vond, en gevraagd waarom hij me zomaar vergeten was, maar wilde verder niet heel lang er over zeuren. Dus ik zette me er overheen.

Toen kwam Valentijnsdag. We konden het dat weekend niet samen vieren dus planden een andere datum, maar natuurlijk stuurde ik hem wel een lief kaartje. De maandag daarop bedankte hij me voor het kaartje en excuseerde zich dat hij mij niets had gestuurd. hij had er wel aan gedacht zei hij, maar geen tijd.... Ik zette me er nogmaals overheen. Met onze alternatieve Valentijnsdag mag hij het goedmaken.

Omdat ik het momenteel even heel druk heb op mijn werk en hij dus al zijn andere afspraken heeft, zien we elkaar deze week niet zo veel. 'Maar ik zie je morgen wel even op kantoor' zei hij gisteren aan de telefoon. 's Avonds nog een lief smsje: "welterusten lief, hoe van je, tot morgen".
Vandaag op kantoor de hele dag niets van hem gehoord, geen telefoontje, geen kopje koffie samen. Niets... Natuurlijk had ik ook zelf initiatief kunnen nemen en even bij hém langs gaan, maar ik geloof dat ik even een kleine aandachtsinvestering van hém nodig had. Dat ik even wist dat hij me niet zomaar vergat. Wel dus.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:19 schreef Hakkyy het volgende:
Jullie leven uiteindelijk beide een eigen leven, jullie leven niet samen 1 leven.

klopt. Zeg ik ook niet. Ik ben ook blij dat hij nog een eigen leven heeft en met vrienden afspreekt. Ik dacht alleen dat ik ook deel van zijn leven ben en dat hij misschien een beetje rekening met me kon houden, dat hij misschien af en toe aan me denkt. Daar lijkt het dus niet op als hij zich niet realiseert dat hij me vier avonden niet kan zien (dat is één keer eerder voorgekomen, toen ik in het buitenland was). Of dat hij er aan denkt me op te zoeken als hij vrolijk tot morgen zegt. Het punt is juist dat het er op liojkt dat hij tot morgen zegt omdat hij er van uit gaat dat ik toch wel ergens in de buurt ben. dat hij me vanzelfsprekend vind dus, maar intussen niet echt moeite toont om te zorgen dat hij me ook daadwerkelijk ziet. Dat vind ik het lastige eraan, dat ik me steeds maar aan hem mloet aanpassen.

Het gaat niet om die paar afspraken die hij gemaakt heeft, niet om de Valentijnskaart die er niet was, niet om een dagje waarop hij me niet heeft opgezocht. Het gaat om alles samen. Ik kan me er steeds wel over heen zetten maar het begint zich wel een beetje op te stapelen. En het gevoel dat hij me voor lief neemt maar niet echt belangrijk vind groeit daarmee dus ook...

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:21 schreef Rosbief het volgende:
Ideaal toch lijkt me? Niet het gezeik van een rulasie maar wel altijd een sexbuddy achter de hand.

Precies. dat idee krijg ik ook een beetje. Maar dan dat ik dat voor hem ben. Geen gezeik, maar wel seks bij de hand. (want als het hem wel een keer uitkomt neem ik wel de moeite om naar hem toe te komen.)

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:27 schreef Maanvis het volgende:
Ik vind het in relaties juist altijd wel ff lekker als je elkaar even niet hoeft te zien. Misschien zit hij zo ook in elkaar?

Dat kan best inderdaad. vind ik af en toe ook wel fijn. Alleen als je zegt 'tot morgen' ga ik er (misschien gek) vanuit dat ik je morgen ook zie). Elkaar even niet zien vind ik geen probleem, en je hoeft je hele leven ook niet aan mij aan te passen, liever niet zelfs. Maar ik krijg een beetje het gevoel alsof hij dat 'ik mijn leven, jij jouw leven' op dit moment een stuk sterker heeft dan ik. Hij vetrgeet me gewoon. En dat betekent dus dat je in een ongelijke relatie terecht ben gekomen. Ik wil geen relatie waarin ik achter de ander aan moet lopen.

ik moet wel zeggen dat hij altijd degene is die belt om te vragen hoe mijn fag was, als we elkaar een avond niet zien, of die vraagt of ik tijd heb voor koffie op het werk. Dus misschien zit ik ook in een bepaald verwachtingspatroon jegens hem. Maar de vraag is wel waarom dat patroon dan plotseling verandert.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:32 schreef elcastel het volgende:
Zorg dat je zelf ook wat te doen hebt, of neem het hem niet kwalijk. Je hangt teveel aan hem kennelijk, want hij heeft wél andere dingen dan jij. Of bespreek het gewoon, zodat je weet waar hij zit met zijn ideëen over jullie invulling.

Verder kun je toch een sleutel vragen zodat je thuis op hem kan wachten of daar kunt slapen ?

-edit- Dat hij je 'vergeet' is wel een signaal. Voor jou i.i.g.

ja, dat kan ik doen inderdaad. maar ik wil dus niet het vrouwtje zijn dat klaarligt als hij uitgespeeld is met zijn vriendjes.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 19:35 schreef EggsTC het volgende:
Ga samenwonen?

Nee, daar geloof ik niet in. Je moet gaan samenwonen omdat je bij elkaar wilt zijn, niet om dit soort dingen op te lossen.