Mijn naam is Linda, ik ben 37 jaar geleden geboren in Amsterdam, maar woon al sinds mijn 10e in Almere. Een stad, die in 1980 net uit de klei getrokken was. Ik ben sinds april 2000 lid van Fok. Dat is nu alweer bijna 9 jaar geleden

In het begin heb ik voornamelijk meegelezen op Big Brother, maar ik durfde me, als velen nog niet te registreren. Het was in die tijd toch wel een nieuw fenomeen, zo’n forum. Ik had thuis niet eens internet en zat dan vanaf mijn werk te Fok!ken. In het weekend kreeg ik afkickverschijnselen en wist ik niet hoe gauw ik op maandag weer naar kantoor moest

Mijn nickname is ooit door mijn man verzonnen. Omdat ik in onze begintijd nogal eens op vrijdagavond in slaap viel tijdens een spannende film en dan ook nog het lef had om te vragen hoe de film was afgelopen. Ik vind het heerlijk om te slapen en kan dan ook op elk moment van de dag een tukkie doen. Tenminste, als de gelegenheid het toestaat en dat komt tegenwoordig wat minder vaak voor

Op dit moment werk ik als marketing secretaresse, maar ik heb 12 ambachten en 13 ongelukken gehad. Als Account Manager vloog ik een paar keer per jaar de wereld over om ons bedrijf op congressen te vertegenwoordigen. Een leuke en spannende tijd, maar op een gegeven moment heb ik besloten dat mijn privéleven me meer waard was dan aanzien en veel geld. Vanaf dat moment heb ik mijn heil en voldoening gezocht in minder intensieve banen en dat bevalt me eigenlijk wel prima.
Als rechtgeaarde tweeling heb ik veel hobbies. Ik vind het vooral heerlijk om creatief bezig te zijn en daarom schilder ik graag intuitief. Met een leeg doek voor mijn neus, mijn hoofd vrijmaken van iedere gedachte en de penselen en de verf hun werk laten doen. Verder acteer ik graag en vind ik zingen heerlijk. Mijn man, hier ook bekend als KlaasVaker/Slaapvriendje, heb ik leren kennen bij een muziektheatergezelschap. Hij componeerde, zong en speelde gitaar in de live band op het podium. Ik acteerde en zong in diverse rollen. Muziek speelt een belangrijke rol in ons leven, mede omdat we elkaar via die weg hebben leren kennen. Ik had altijd het naieve idee dat het liefde op het eerste gezicht zou zijn met de man van mijn dromen. Niets bleek minder waar, we konden elkaar in het begin niet uitstaan. Pas toen we echt met elkaar in gesprek kwamen, sprong de vonk over. Vanaf dat moment zijn we geen dag meer zonder elkaar geweest.
Mijn grootste passie is Tarotkaarten leggen en kennismaken met alles tussen hemel en aarde. Dit is bij mij met de paplepel ingegoten door mijn oma die 35 jaar lang lid is geweest van een spiritistische vereniging in Amsterdam. Ik heb mij altijd enorm aangetrokken gevoeld door het spirituele, maar me tevens erg ertegen afgezet op jongere leeftijd omdat ik er toch ook wel erg bang voor was. Op mijn 26e kreeg ik, tijdens een chill sessie op een kleedje in het Vondelpark, een pakje Tarotkaarten van een vriendin van mij. Ik kreeg de rillingen over mijn lijf en kippenvel. Dit is het! Vanaf dat moment heeft geen enkele hobby mij zo gegrepen als Tarotkaarten leggen. Dit doe ik inmiddels meer dan 10 jaar en ik heb afgelopen november zelfs besloten om het professioneler aan te pakken en sindsdien organiseer ik Tarotavonden bij mensen thuis in Almere e.o. Superleuk om te doen. Op Tarot raak ik nooit uitgekeken en ik leer iedere keer weer.
Een van mijn favoriete boeken is De verborgen geschiedenis van Donna Tartt. Verder ben ik gek op Stephen King boeken (en films) en hou ik van Fantasy boeken. Ook de Nevelen van Avalon staat hoog in mijn top 10. Met favoriete films ben ik ook in bijna alle genres te vinden. Ik hou van een goede keiharde actiefilm, Science fiction, Chinese vechtfilms (a la crouching tiger, hidden dragon), horror, kostuumdrama’s als Pride and Prejudice en eigenlijk al die BBC minseries, De Sissy reeks, De Angelique reeks (voor de oudjes onder ons) en muziekfilms/musicals. Ik heb Grease 1 en 2 allebei al meer dan 40 keer gezien en ken zelfs alle gesproken teksten uit mijn hoofd

Eten ... eigenlijk vind ik de P-serie het lekkerste. Pizza, pasta, patat, pannekoeken en poffertjes. Ik ben absoluut geen groentemens en dat heb ik waarschijnlijk van mijn moeder geerfd. Zij krijgt altijd rugpijn van sla

Maar het allerliefst eet ik lauwwarme bitterballen. Die kun je zo lekker achter elkaar naar binnen proppen. Dit stamt nog uit mijn kindertijd. Als klein meisje viel ik vaak tijdens familiefeestjes in slaap onder de salontafel. Ik wilde eigenlijk niets missen, maar op een gegeven moment hield ik mijn ogen gewoon niet meer open. Tegen de tijd dat de bitterballen op tafel kwamen werd ik altijd wakker en kon ik toch lekker meesmikkelen met de rest.
En nu de vraag van Vivi: is het moederschap alles wat je je ervan hebt voorgesteld en zijn er ook dingen waar je achteraf heel anders over bent gaan denken nu je écht mama bent. En zou je het hele traject weer doorgaan als je had geweten wat je nu weet ? Het moederschap is mij niet aan komen waaien en ik ben er tijdens het lange traject bijna aan onderdoor gegaan. Meer dan 4 jaar lang heb ik mezelf hormonen toegediend en blootgesteld aan een medisch traject waardoor ik lichamelijk, geestelijk/mentaal en relationeel gezien behoorlijk beschadigd ben. De impact van het hele traject heb ik pas achteraf kunnen evalueren en de medische molen maakt helaas meer kapot dan je lief is. Ik wil deze gelegenheid graag aangrijpen om iedereen, maar dan ook echt iedereen te bedanken die mij al die jaren heeft gesteund en mij op cruciale momenten erdoorheen heeft gesleept. Dit heeft zoveel voor mij betekend, dat kan ik gewoon niet uitleggen. Ook alle felicitaties met de zwangerschap en de bevalling. Als ik eraan terugdenk dan word ik nog emotioneel van al jullie reacties
Toen ik eenmaal zwanger was, was ik zo in de ontkennende fase dat ik het eigenlijk niet kon geloven. Dit wondertje, dat kon toch niet van ons zijn? Ik was in de volle overtuiging dat het ons elk moment kon worden afgepakt. Ook na de bevalling kon ik het maar moeilijk vatten dat dat prachtige, gezonde en bijzondere ventje van ons was. De eerste paar maanden heb ik in een postnatale depressie gezeten. Mede door alle hormonen (die van de 4 jaar behandeling en die van de zwangerschap) was ik al zo lang mezelf niet meer geweest dat ik eigenlijk niet meer wist wie ik dan wel was. Iedereen zei wel tegen mij hoe mooi en hoe lief Milo was, maar ik voelde niets, kon niets en leefde in mijn eigen wereld. Daarbovenop kwam nog de dwanggedachte dat ik, juist omdat het bij ons langer heeft geduurd dan gemiddeld, een extra goede moeder moest zijn. Een moeder der moeders en daarnaast ook nog eens een perfecte echtgenote, werkneemster, dochter en goede vriendin. Tja, niet verwonderlijk dat ik toen compleet de weg kwijt was. Toen Milo zo’n half jaar was, kwam ik op mijn werk iemand tegen die tot 2 x toe een kind was kwijtgeraakt vlak na de bevalling en nu bezig was om weer zwanger te worden. Ineens kreeg ik een schok en zag ik het licht. Na mijn werkdag reed ik zo snel als ik kon naar huis en daar was Milo. Een heerlijk, prachtig, rustig en mooi ventje. Helemaal gezond en ik mag zijn mama zijn! Vanaf dat moment is alles omgeslagen en kan ik elke dag genieten van zijn aanwezigheid. Zelfs tijdens zijn driftbuitjes (hij is nu net 2 jaar geworden) kan ik alleen maar innerlijk glimlachen en ben ik zo godsgruwelijk blij dat hij ons gezinnetje compleet heeft gemaakt. Het hele traject zou ik zo weer meemaken als ik weet wat ik nu weet. Het traject (mét garantie) voor Milo dan. Toch zou ik nooit meer de medische molen ingaan voor een 2e. Geen haar op mijn hoofd. Ik ben zo blij dat ik mezelf nu eindelijk terugheb en dat ik mama mag zijn van het mooiste ventje van de wereld!

Wat een enorme lap tekst kun je wegtikken in korte tijd zeg

Maar even snel mijn vraag naar de volgende estafettedeelnemer, Rockabella. Ik heb niet echt een specifieke vraag, ik vind jou gewoon zo’n leuk, lief, grappig mens waar ik meer van wil weten. En hoe is het nou om zwanger te zijn van een tweede kindje? Zoiets dus

O ja, ik wil ook heel graag weten waar je dat ongelovelijke talent vandaan hebt dat je zo mooi kan tekenen en of je daar op professioneel vlak nog iets mee doet / gaat doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Slaapmeisje op 20-02-2009 22:21:10 ]
We moeten bereid zijn het leven dat we gepland hebben op te geven om het leven te vinden dat op ons wacht.