De dag dat ik weer colleges moet volgen komt steeds dichterbij en daarmee ook de dag dat Avalon drie dagen in de week naar het KDV gaat en ze twee aansluitende avonden bij M. is terwijl ik les heb.
En dat voelt zó niet goed... Het is te veel. Te veel voor mij maar vooral te veel voor haar. Ik kan het niet goed benoemen maar mijn gevoel zegt dat het voor A valon (nog) heel belangrijk is om de rust en regelmaat van het thuisblijven te hebben.
En ik ben al het geregel zo zat. Het brengen en halen van het KDV, het aanhoren hoe chaotisch en moeilijk het voor M. is om twee spitsuuravonden alleen te doen, het indienen van facturen voor vergoedingen en het ploeteren door een fulltimestudie waar ik niet de energie ik kan steken die ik er in zou willen steken.
Het is het gewoon niet waard op dit moment, op elk gebied kost het veel meer dan het oplevert. Vooral voor de kinderen die meer rust enregelmaat en minder gestresste ouders nodig hebben dan we ze met studie kunnen bieden.
Maar toch voelt het als een verlies om mijn studie een jaar of twee te pauzeren. Alsof ik stil blijf staan terwijl de rest van mijn omgeving doorgaat met carriere maken. Wéér een keer gestopt. Terwijl je zou denken dat je er ook wel kan komen als je gewoon steeds een stukje doet. Ergens voor mijn 65 zal het toch wel lukken
Affijn, het is denk ik meer een stukje loslaten. Je kan niet alles tegelijk hebben en op dit moment gaan de kinderen gewoon even voor. Heel dubbel allemaal en ik had voor ik kinderen kreeg nooit kunnen denken dat je soms van die duivelse dilemma's zou hebben