Merijn die is goed zeg!

Ik ben dan een volwassen vrouw, maar ik heb nog nachtmerries van de plaaggeest. Brrr.
Bix, hoe durft die Luna zeg!

Maar ik kan daar ook slecht tegen hoor. Je moederinstinct wordt wel heel erg aangesproken dan.
Zo is Léon zijn toekomstige vrouw al weer kwijt. Ze wil niet meer. Hij was er echt verdrietig van. Kreng...
(wat ze natuurlijk niet is, maar hoe durft ze MIJN ventje zijn hart te breken)
E.T., kan je niet beter wachten met die luier af te doen als ze 's nachts droog blijft in haar luier? Dat heb ik met Léon wel gedaan. Af en toe heeft hij nog wel eens een nat bed, maar verder gaat dat goed.
Léon is maandag voor het eerst op zwemles geweest.
Hij had er helemaal zin in. Als hij zo opgewonden is, gaat hij echt de clown uithangen en gelukkig hadden meer kinderen daar last van. Ook kinderen gezien met vuurrode wangen van de zenuwen. Ze waren allemaal voor het eerst.
De ouders mochten meezwemmen (leuk... klappertand

).
Toen hij de kurkjes en de zwembandjes om moest doen, werd hij al iets stiller.
En op het bankje zei hij eigenlijk al helemaal niets meer. Ik heb gewoon gedaan alsof mijn neus bloedde, ja je moet wat als moeder van een licht faalangstig kind.
Op de rand moesten ze kikkervoeten proberen en hij moest ineens naar de w.c. Daar was hij nog geen 10 minuten geleden ook al geweest, maar goed.
Daarna moesten de ouders in het water op een afstandje van de rand gaan staan. De kinderen stonden op de rand.
Ik zie hem nog zo staan...
Hoofd naar beneden, armen slap langs zijn lijf. Ze moesten allemaal het water in springen en naar ons toe komen.
Léon keek op en daar zag ik zijn lip en kin beginnen te trillen. Ik probeerde nog: "Leuk hè schat?"
Wat beantwoord werd met een diepe snik en een boel tranen. Dan sta je daar als moeder en weet je even niet meer wat te doen, ernaar toe of toch blijven staan en aanmoedigen?
Ik zag dat er meer kinderen bleven staan en dat de juf ze hielp, dus daar heb ik maar op gewacht. En jawel hoor, hij sprong!
Bij mij aangekomen klemde hij zich vast aan mij en moest vreselijk huilen.
Toch is hij door gegaan en is daarna zelf van de kant af gesprongen.
Naarmate de les vorderde kwam hij wat losser en op het laatst was hij gewoon weer zijn blije ik.
Maar ik vind dat zo moeilijk om hem zo te staan zo in strijd met zichzelf. Hij legt zo'n druk op zichzelf, terwijl wij benadrukt hebben dat hij vooral plezier moest hebben en van proberen kan je leren.
Er is ook niks wat je als ouder dan kan doen, je bent echt gewoon toeschouwer dan. Het is zijn 'gevecht'.
Ik hoop van harte dat hij hier overheen groeit, naarmate hij vaker in nieuwe situaties terecht komt. Hij was bang dat hij het niet zou kunnen en de rest wel. Duidelijk benadrukt nogmaals dat van proberen kan je leren en alle kinderen waren voor het eerst en moeten het ook nog leren.
Dat stelde hem wel een beetje gerust.
Gelukkig liep het dus wel goed af en heeft hij alweer zin in maandag.
Maar ja, dat had hij deze maandag ook.