Nou, na weken in spanning geleefd te hebben, was het op dinsdag 26 februari 2008 eindelijk zover. Het Plus bedrijfsuitje.
Wekenlang gonsden er al geruchten door de wandelgangen over wat we precies zouden doen. In de kantine hing al enkele weken een brief met daarop de tekst ‘’Trek warme kleren aan en doe stevige schoenen aan’’. Nou, toen kwam de geruchtentrein pas echt op gang hoor. Niemand wist het, op een paar mensen na, die geen enkele moeite leken te hebben met het feit dat ze het er met niemand over mochten hebben.
Afin, op dinsdagmiddag om 16:15 verzamelden de eerste zieltjes zich al in de kantine van ons prachtige filiaal van Plus Dee. Naarmate de tijd vorderde werd het ook steeds drukker, tot er op een gegeven moment maar liefst 50 part-time medewerkers in de kantine zaten (hoe meer zielen, hoe meer vreugd zeg ik maar altijd).
Nadat iedereen zijn of haar sociale contacten weer een beetje op peil had gebracht, was het dan eindelijk zover. We gingen naar de voorkant van de plus, waar we moesten wachten op de touringcar, althans dat dachten iedereen. Toen er drie ouderwetse militaire voertuigen de parkeerplaats van de Plus op kwamen rijden, keek iedereen alsof ze Sjaak Polak een hattrick zagen maken tegen Ajax. Toen de ronkende motoren van de voertuigen eindelijk uitgingen, stapten er 3 stoere ‘’militairen’’ uit.
Iedereen moest dit moment natuurlijk op de gevoelige plaat vastleggen. Nou, zelfs Japanners in Amsterdam maken nog niet eens zoveel foto’s. Nadat iedereen zijn (digitale)fotorolletje had volgeschoten konden we instappen. Nadat iedereen zijn of haar plekje in een van de drie voertuigen gevonden had, konden we eindelijk vertrekken, Putten achter ons latend. Wat een prachtig lawaai maakten die rijdende stukken antiek. Onderweg kregen we van de chauffeur te horen dat we richting Garderen gingen. ‘’Garderen, wat moeten we daar nou weer’’ dachten een paar mensen. Nou, daar komen jullie straks wel achter, nieuwsgierige aagjes. Zoals je al had verwacht, kunnen 50 jaar oude voertuigen soms wel iets mankeren, zo ook het voertuig waar o.a. (Henriko, Arjen en ik inzaten). Hij kreeg pech op weg naar Garderen. Het andere militaire voertuig stopte en verhielp het mankement in een oogopslag. Zodoende konden we onze reis naar Garderen vervolgen. Het was een gezelligheid van jewelste in ons voertuig. Henriko zong uit volle borst het welbekende nummer ‘’PLUS DEE PUTTEN, PLUS DEE PUTTEN’’. Het halve voertuig begon gezellig mee te zingen. Nou, de stemming zat er al goed in kan ik je vertellen.
Toen we aankwamen in Garderen, zagen we dat we stopten bij Bilderberg hotel ’t Speulderbos. Iedereen keek vol bewondering naar dit prachtige stukje architectuur. ‘’Wat gaan we hier doen dan? Chillen in de sauna’’ hoorde ik al om mij heen. Nou, toen iedereen zich uit de voertuigen had geholpen, liepen we richting de zaal van het hotel. Toen we daar zaten, konden we ons tegoed doen aan koffie, thee en cake. Nadat iedereen uitgekletst was, kregen we te horen wat we allemaal konden verwachten. Een van de ‘’militairen’’ gaf een briefing. We gingen een oefening doen. Ja, het is heus, een oefening. We moesten iets oplossen doormiddel van vragen waar je punten voor kon krijgen. Ook moesten we coördinaten lopen door middel van GPS. Verder moesten we ook onopvallend te werk gaan, want als de ‘’vijand’’ ons zag, waren we het spreekwoordelijke haasje. We werden in 6 groepen gedeeld: Alpha, Bravo, Charlie, Delta, Echo en Foxtrot. Ik zat samen met Sabine, Martijn, Peter, Marina, Xanne, Yvette en Caspar in team Bravo. Om de beurt kregen de teams een waar legerpakje aangemeten. Natuurlijk moest elk team ook een teamleider hebben om alles goed te laten verlopen. Bij team Bravo was dat Martijn, een geboren leider, dus die keuze was makkelijk gemaakt. De 6 teamleiders kregen ook nog even een instructie over de dingen die we meekregen zoals een GPS, vragenlijst, ed. Elk team kreeg ook een radio mee. En nee, het was geen klein radiootje die je zomaar even in je broekzak kon stoppen. Nee, het was een 10 kilo wegend monster.
In team Bravo was ik degene die zich vrijwillig opofferde om dat ding mee te sjouwen. Allemachtig, een volle container Heineken is er niks bij, zeg ik je.
Toen iedereen gereed was, konden we vertrekken en beginnen aan onze spannende oefening. Team Bravo zat samen met team Alpha in een van de voertuigen. Na ongeveer 10 minuten rijden, kwamen we aan bij de eindbestemming. Midden in het bos! Nadat iedereen was uitgestapt, werden de laatste puntjes nog even snel op de i gezet en toen kon de oefening beginnen. Samen met de rest van team Bravo liepen we de richting op die op onze GPS werd aangegeven. Al na een paar minuten zagen we een auto. We aarzelden geen moment en gingen met z’n allen de greppel in om te zorgen dat we niet gezien werden door de ‘’vijand’’. Achteraf bleek dat het een gewone pesonenauto was die helemaal niks van doen had met onze oefening. Ach, zo konden we tenminste al een beetje in de stemming komen. Nadat iedereen de greppel weer uit was, vervolgden we ons avontuur. De zon ging al onder en maakte plaats voor de maan, die als een groot oog over ons waakte. Dat het donker werd, kon je ook wel zien aan de mensen in het team. Sommigen knepen hem al een beetje (ik noem geen namen, Sabine).
Op een gegeven moment hoorden we een hond blaffen. ‘’Shit, dit is de vijand’’ hoorde ik 1 van mijn teamgenoten roepen. Als een haas zijn holletje inkroop, zo snel sprongen wij in de bosjes om maar niet gezien te worden door de ‘’vijand’’. Iedereen was muis en muisstil. Sommigen konden het niet laten om toch even te giechelen van spanning. Het mocht niet baten en we werden gesnapt door de vijand. We moesten onze teamnaam zeggen en toen konden we ons avontuur verder vervolgen. Ondertussen werden er al enkele vragen gemaakt. De vragen varieërden van ‘’wat betekent een cady’’ tot het herkennen van verschillende militaire rangen. Nou, dat waren wel wat andere en moeilijkere vragen dan de vragen die je voorbij ziet komen tijdens een interland van Nederland op sbs6. Na een paar minuten kwam er weer een ‘’vijand’’ voorbij rijden. We doken snel de bosjes in en hadden dit keer het geluk dat de vijand ons niet heeft gespot. Nadat we waar uit de bosjes waren gekomen, droeg ik mijn radio af aan Caspar, aangezien ik last van mijn rug kreeg. Toen Caspar dat ding eindelijk op z’n rug had, gingen we verder. Op een gegeven moment keek ik schuin naar links en dacht dat ik daar wat zag staan. Op het moment dat ik zei ‘’Volgens mij staat daar wat jongens’’ keken 2 felle koplampen ons aan en reden op ons af. We schrokken ons een hoedje en sprongen de bosjes in. Het bleek natuurlijk zinloos, gezien het feit dat de ‘’vijand’’ ons al lang en breed had gezien. In alle haast was Sabine door haar enkel gegaan, waardoor ze een beetje pijn had. Ze vermande zich als een echte militair en stond al gauw weer op. Als bewijs dat we waren gesnapt, moesten we op de foto met ons team. Balen, want dit was verdikkeme al de 2de keer dat we waren gesnapt door de ‘vijand’’ ‘’Winnen zit er niet meer in jongens’’ zei ik. Ach meedoen is belangrijker als winnen, dacht ik zo.
We vervolgden ons avontuur voor de zoveelste keer. Nadat we een weg waren overgestoken, hielden we even pauze zodat we even wat konden eten. Er zaten namelijk heerlijke chocoladereepjes in de tas met info die we hadden meegekregen. Dus die hebben we even lekker soldaat gemaakt. Nadat we klaar waren, gingen we verder. Even verder staken we de weg weer over en gingen we even zitten bij een oude huifkar om de resterende vragen de maken. Daar hield voornamelijk Marina zich mee bezig. In de verte zagen we een andere groep aankomen. Ik ging op de weg staan, en hield de groep even staande. Het was de groep van kornuit Jasper (of zoals ik hem noem, The Jasmanian Devil). Na elkaar even onze inmiddels welbekende begroeting te hebben gegeven hebben onze teams wat informatie en ervaringen uitgewisseld. Het groepje van Jasper ging weer verder, wij bleven nog even om de vragen af te maken. Daarna gingen wij ook weer. We namen een binnendoorweggetje over het weiland achter de bomen langs, zodat we niet betrapt werden door mogelijke ‘’vijanden’’. Opeens hoorden we gegil en geroep van een andere groep. We besloten om muisstil te zijn. Toen de andere groep voorbij was, gingen we verder. Natuurlijk wel heel stil om niet gepakt te worden. Even later kwamen we het groepje van Muin tegen. Toen we daar ook even informatie en ervaringen mee uitgewisseld hadden kwam er ineens een ‘’vijand’’ voorbij in een van de wagens. Wij doken snel weg achter een berg zand. We hadden het geluk dat de ‘’vijand’’ op dat moment niet erg alert was. Toen de ‘’vijand’’ verdween in de verte ging ieder team zijn eigen weg weer.
We wilden door de bosjes lopen, wat niet echt een supergoed idee was, aangezien er allemaal prikkelbosjes waren. Dat kun je natuurlijk niet goed zien omdat het pikkedonker was. Maargoed, als echte Plus vakkenvullers lieten we ons niet zomaar uit het veld slaan. Op een gegeven moment kwamen we aan bij het laatste punt. Daar kon je ook eten.
Voor de meesten was het een grote verrassing toen ze te horen kregen dat er hutspot en macaroni geserveerd werd. Nee, geen luxe rotzooi, maar echt legervoedsel. Ik had een heerlijk bord vol macaroni. Ook had ik nog een lekkere rookworst. Nou, dat smaakte zeer appeteitelijk. Samen met een paar anderen gingen we in een voertuig zitten om daar lekker warm ons voedsel te verorberen. Nadat iedereen van groep Bravo zijn buikje rond had gegeten, vertrokken we weer om het resterende stuk van ons avontuur af te leggen. Langzamerhand kregen sommigen best wel een beetje last van hun voeten. Ach, best begrijpelijk als je de halve avond al aan het lopen bent.
De rest van de tocht was meer vermoeiend dan dat het spannend was. Na daarna nog een half uurtje gelopen te hebben, gingen we naar het eindpunt. Toen we bijna bij het eindpunt waren, werd er gebeld met de grote telefoon. We werden opgehaald. Gelukkig, want we waren best wel moe. Toen de oude voertuigen stopten, konden we instappen.
We reden terug naar het hotel en daar werd na een hoop geklets en verhalen uitwisselen de balans opgemaakt. Welk team had gewonnen? Welk team had verloren? Spanning alom dus. Uiteindelijk bleek dat team Bravo gewonnen had met 114 punten in totaal. Wat was dit een gigantische verrassing voor het team. We hadden echt totaal niet verwacht dat we zouden gaan winnen. We mochten naar voren komen om de prijs in ontvangst te nemen. Martijn hield het Heineken tapvat boven zijn hoofd zoals Marco van Basten de beker van het EK ’88 boven zijn hoofd hield.
Nadat iedereen wat had gedronken was de gezellige avond helaas alweer ten einde. Iedereen pakte zijn of haar spullen en ging weer zijn of haar plekje zoeken in een van de antiek voertuigen. Net als op de heenweg, had ook op de terugweg dezelfde wagen weer pech. En weer zat ik erin (enig verband? Who knows). Na ongeveer 10 minuten in de kou te hebben gezeten werd het voertuig eindelijk gemaakt en konden we onze reis voortzetten naar het mooiste dorp op de veluwe: Putten. Om ongeveer 23:00 kwam we aan in Putten. Sommige mensen gingen naar huis, anderen (Jan-Erik, Martijn, Marjolein, Kim, Diederik H, Elvira, Jasper, Arjen, Marloes, Peter, Gerwin, Aline, Mariëlle en ik) gingen eerst nog even naar de Sphinx om daar de gezellige dag af te sluiten onder het genot van een lekkere versnapering.
Wat een prachtige dag was dat. Het was beregezellig en was zeker goed voor de teambuilding. Wat mag ik toch van geluk spreken dat ik zulke leuke collega’s heb.
Mensen, bedankt voor de gezellige dag en laten we er met z’n allen nog een mooie tijd van maken bij Plus Dee Putten.
hihi, vorig jaar geschreven voor het bedrijfsuitje