quote:quote van mij uit het honden centraal topic met foto'sZo angstig had ik ze nog nooit meegemaakt (en ik heb wel wat ervaring met sukkelaartjes). De eerste dagen wilde ze niet eens naar binnen, niet eten of drinken, en richtte voor zichzelf een schuilplaats in de tuin in, lekker veilig onder een dikke struik. Met de ene dag grote en de andere dag heel kleine stapjes ging ze gelukkig wel vooruit, en inmiddels is er met haar samen te leven, wij hebben een verstandhouding, ze doet haar behoefte buiten, of op de krant in de keuken, komt netjes binnen als ik roep, of om te eten, trekt haar lip niet meer op naar de andere hondjes in huis, en sloopt enkel nog dingen als ze gefrustreerd raakt door het vuurwerk buiten. Als ik met haar praat wordt de uitdrukking in haar ogen zachter en ze is toch erg nieuwsgierig naar haar nieuwe bestaan, ik zie aan haar dat ze me wel wil vertrouwen maar al haar slechte ervaringen weerhouden haar daarvan.
Inmiddels is ze hier enkele maanden. Het doet me ongelofelijke deugd te zien hoe ze al is gegroeid. Maar het doet me verdriet dat ze zich nog steeds niet wil aan laten raken (heel soms mag ik haar neus aaien, tot haar eigen grote schrik).
Intussen hebben we nog wat hindernissen moeten nemen die haar weer onzeker hebben gemaakt, een huisgenoot met issues en een verhuizing die nogal hals over kop plaats moest vinden. Ze verblijft vandaag nog in een kennel maar vanmiddag gaan we er dan echt aan geloven: Wij verhuizen gedrieën (Saartje, Herman en ik) naar onze schitterende 19e-eeuwse woning en kunnen daar in alle rust (ik ben sinds vandaag werkloos wat mij in deze niet beter uit had kunnen komen) verder gaan werken aan Saartjes herstel.
Werkelijk álle tips voor de verhuizing zijn welkom! Er zijn vast dingen waar ik nog niet aan heb gedacht. De tuin is veilig, een mand staat klaar op een warm plekje, de geur van het vrouwtje door middel van een oude trui in haar bench, geen bezoek gepland, en ik wil de eerste nachten bij haar in de woonkamer slapen. Lekker eten in huis gehaald en Rescue Remedy in de aanslag.
Ik hoop dat men het leuk vindt mee te lezen en te denken over Saar. Van mijn kant zal er zo vaak mogelijk een update komen en natuurlijk foto's!
En jawel, ik kan en wil mijn eigen nickname weer in gebruik nemen, voor degenen die me nog kennen, ik heb Fok en iedereen die daarbij hoort stiekem toch gemist.
.
, zonde dat zo'n leuk beestje zulke verschrikkelijke dingen heeft moeten meemaken 
quote:Op maandag 2 februari 2009 09:44 schreef beestjuh het volgende:
Zij kwam terecht bij een sadist, die honden opving voor het geld, waarna hij er (om de kooien weer leeg te krijgen) onder het genot van een bak bier zijn vechthonden op los liet.
Maar wat een ellende heeft zij meegemaakt...
goed dat je een eigen topic hebt nu, ben benieuwd naar de vorderingen!
tvp dus even
quote:Helaas hield haar misére daarmee niet op... Zij kwam terecht bij een sadist, die honden opving voor het geld, waarna hij er (om de kooien weer leeg te krijgen) onder het genot van een bak bier zijn vechthonden op los liet.
Hoogste boom. 
Ben geinteresseerd in dierengedragstherapie, dus ik wil graag meelezen hoe dit gaat
zal een lange weg worden voor deze hond weer een beetje rust en vertrouwen in de mens heeft en vraag mij ook af of dat ooit helemaal zal lukken, maar jullie zijn in ieder geval samen op de goede weg.
misschien inderdaad in combi met een dierengedragstherapeut?
Als er iemand is die haar kan helpen....
De verhuizing is boven verwachting goed gegaan! Ze snuffelt al heel nieuwsgierig door 'haar' keuken, loopt zelfs al graag de tuin in, dapper ondanks het steile trapje en het vele verkeer wat er langs raast en ze eet prima! We hebben nog wel wat onenigheid over waar ze nu mag plassen, want ze vindt de hal (de enige plek op de begane grond waar vloerbedekking ligt) een stuk aanlokkelijker dan haar krant in de keuken.
Ze houdt me wel heel goed in de smiezen, en daar ben ik blij om, ik heb haar interesse! Als ik in de woonkamer zit kijkt ze vanuit de gang om het hoekje, ben ik boven dan staat ze onderaan de trap naar me te zoeken en momenteel ligt ze in de gang te soezen zodat ik geen moment uit haar zicht ben.
Deze week laat ik een Bach Bloesem therapie voor haar samenstellen en ga ik ook op zoek naar een goede therapeut. Maar waar haal ik die vandaan?
Als Saar eenmaal gewend is komt er waarschijnlijk ook een lief vriendinnetje voor haar. Het liefst zou ik zien dat ze zich zoveel mogelijk aan mij hecht, maar aan de andere kant zie ik dat ze zich ontzettend optrekt aan een ander teefje en dat ze daar dingen van leert die ze van mij nog niet aanneemt, zoals een voorzichtige poging tot spelen, en lekker samen slapen en kroelen. Ik twijfel er nog wel een beetje over dus ik kijk nog een tijdje aan hoe het gaat.
quote:Onder andere van AlphaOp dinsdag 3 februari 2009 10:59 schreef beestjuh het volgende:
Deze week laat ik een Bach Bloesem therapie voor haar samenstellen en ga ik ook op zoek naar een goede therapeut. Maar waar haal ik die vandaan?
Edit: Ben nu niet thuis, zal ´t later vandaag even aanvullen
Verder geen druk tijdens eventuele training / oefenen en let dus heel goed op de signalen (zie boven dus) die de hond je geeft. Ze moet niks, ze mag. Dus houd het kort. Zorg er ook voor dat ze succesvol is, al is het maar iets heel simpels en kleins. Geef haar bijvoorbeeld een wc-rol, in het begin heel licht dichtgevouwen, met wat snoepjes er in. Zo moet ze gaan nadenken en krijgt ze ook geestelijke stimulans. En als het goed is, is ze ook succesvol want ze krijgt wat lekkers en kan je haar vertellen hoe trots je op haar bent dat ze dat bereikt heeft. Het lekkers kan ook in een bak met bijvoorbeeld tennisballen. Weer moet ze iets doen en nadenken met een beloning als gevolg. Wel weer in de gaten houden hoe haar reactie is. Is deze terughoudend kan je het altijd makkelijker maken (minder ballen, kleinere ballen, wc-rol aan 1 kant dicht, etc).
Speuren is trouwens ook goed voor het zelfvertrouwen. Iedere hond heeft een neus en een klein spoortje zorgt weer voor voldoening en beloning. Het helpt een hond ook voor het omgaan met de omgeving: ze zijn druk bezig met zoeken, hebben ondertussen toch wel door dat die "boze" buitenwereld er is maar kiezen er vaak toch voor om het leuks voorrang te geven. Zo heb ik mijn hond op die manier, en tot op zekere hoogte, kunnen leren dat het helemaal niet erg is dat er af en toe vreemde honden rondliepen. Haar zelfvertrouwen was toegenomen door het speuren en succesvol zijn en ze had geleerd dat ze ook andere dingen kon doen in de nabijheid van, voor haar gevoel althans, vreemde en bedreigende honden.
Blijf daarnaast ook zelf rustig. Ik weet, er wordt heel veel getraind met de "blije-hiep-hiep-hoera" methode maar dit verhoogt wel het stress-niveau bij honden. En een wel gemeend "goed zo" met troste blik, recht uit je hart, komt net zo goed aan als dat "gegil". Een stress-piek duurt ongeveer 2 dagen eer deze is afgebouwd en honden leren zo verdomd slecht als ze heen en weer stuiteren.
Een stap verder zou TTouch, en dan in het begin alleen het grondwerk aangezien ze moeite heeft met aanraken (ze kan wel aangelijnd?), kunnen zijn maar daar komt wel erg veel bij kijken. Maar goed, het helpt wel bij honden tot rust te krijgen en weer zelfvertrouwen te krijgen. Als je er zelf eenmaal ook een beetje handigheid in hebt is het ook heel goed voor de onderlinge band.
Of een extra hond erbij wat toevoegt weet ik niet. Jij hoopt dat ze zich kan optrekken een ander maar dan moet je wel een hond treffen die dat in zich heeft natuurlijk. Het lijkt mij eigenlijk beter om gewoon haar eerst een hele, hele tijd de rust te gunnen in haar nieuwe omgeving. Ik heb begrepen dat het soms wel een jaar kan duren voor een hond echt gewend is aan een nieuwe situatie. Ga lekker met haar wandelen en doe leuke dingen samen (spreek ook af met de honden die haar wel bij de hand nemen, dat is natuurlijk ook erg goed) en krijg een band. Mocht ze zich naar verloop van tijd op haar gemak voelen dan kan je altijd kijken naar "gezinsuitbreiding".
En natuurlijk veeeeeeeeeeeeel geduld, maar ik vermoed dat dat wel goed zit. Succes!
Ik zou ook zeker binnenkort nog geen 2e hond erbij zetten
Tvp. tof man dat je dit hondje hebt genomen
Hoe gaat het nu met de riem? Wil ze al aan de riem/ketting?
Ik heb een hond met een vergelijkbare achtergrond (d.w.z. mishandeld, moeite met vertrouwen e.d.) en het is lastig om een manier van omgang te vinden die werkt voor jou en je hond.
Toen Anoek hier kwam was ze panisch in de auto, durfde ze het huis ook niet in, schrok zich kapot van de TV etc. Hetzelfde verhaal als bij jullie dus.
Wat hier werkte is grotendeels de oude vertrouwde adviezen over honden opvoeden los te laten. Die adviezen zijn gericht op normale honden maar een hond met een traumatisch verleden is geen normale hond en de standaard aanpak werkt dus waarschijnlijk ook niet. Die hiep-hiep-hoera manier zorgde hier ook alleen maar voor extra onrust en het standaard advies bij angst om een hond te negeren zodat hij kan zien dat er niets aan de hand is werkt leuk bij honden die onnodig bang zijn maar een hond met zo'n verleden heeft wel degelijk reden om angstig te zijn voor mannen, voor andere honden of wat haar pijnpunt dan ook is. En ik vind dat je dat niet moet negeren maar dat je die angst moet wegnemen door te laten zien dat jij er als baas bent, dat je haar beschermt en dat jij haar nooit iets aan zult doen.
Het is een beetje als met kinderen.
Niet ruziën bij de hond, niet met deuren smijten uit boosheid, niet tegen de hond schreeuwen uit frustratie omdat hij niet luistert maar zoek uit waarom hij niet luistert, let op je hond en haal haar uit situaties waar ze angstig voor is als je die situaties aan ziet komen, leer haar lichaamstaal en signalen kennen en dwing haar niet in situaties waar ze angstig voor is. Is ze bang voor mannen met een bierbuik, een zware stem, een bril en een pet? Dan houd je haar weg bij mannen met een dikke buik, een zware stem een bril en een pet.
En als die man toevallig je schoonvader is die je niet kunt ontwijken dan zorg je dat jij ten allen tijde tussen hem en je hond staat, dat hij de hond met rust laat als ze in haar mand ligt, dat hij haar geen commando's gaat geven en dat hij die lelijke pet af zet als hij bij jullie is.
-edit- Bij ons was het overigens inderdaad zo dat zij heel veel leerde en overnam van onze andere hond. Tegenwoordig kijkt ze bij haar klassieke moeilijke momenten eerst naar Bikkel wat hij doet of ze zorgt dat hij eerst gaat kijken en als dat OK is dan durft zij ook wel te gaan kijken. (Het is een uitgekookt kreng.
) Ik ben er van overtuigt dat zij er zonder Bikkel veel langer over had gedaan om de hond te worden die ze nu is. Maar wij hadden Bikkel al toen zij kwam, andersom zou ik het inderdaad ook niet snel doen. Ik denk toch dat zij eerst een soort van basisvertrouwen moet hebben in jullie voor je hier een andere hond bij voegt. Vergeet niet dat zij zich niet alleen op kan trekken aan die andere hond maar dat ze die andere hond ook met zich mee naar beneden kan trekken. En dan heb je twee probleemhonden en ben je nog verder van huis.[ Bericht 16% gewijzigd door MinderMutsig op 03-02-2009 19:23:41 ]
Wat fijn dat Saartje in elk geval een goed huisje heeft gevonden, ik hoop dat ze met veel liefde en geduld (en daarvoor zit ze bij jou goed) toch weer wat plezier in het leven gaat krijgen.
Je bent mijn heldin beestjuh
.quote:
het moet me trouwens even van het hart hoe geweldig ik je vind beest! Je zo inzetten voor beestjes (met name honden) die het niet best hadden. Ik noem een alf o.a. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel je voor zulke beestjes doet. Ik vind het écht geweldig.
Je bent mijn heldin beestjuh
What she said
Ze is nog heel schuw, maar zó nieuwsgierig! Dan loop ik de keuken in (op slofjes, rustig aan in haar domein) en als ik haar richting in loop smeert ze 'm, maar als ik met mijn rug naar haar toe sta komt ze gelijk aan me staan snuffelen. Ik blijf wel zachtjes tegen haar praten maar als ik haar aankijk deinst ze terug. Ook als ik op de wc zit met de deur op een kier komt ze heel dichtbij, met m'n broek op mijn enkels ben ik kennelijk weinig bedreiging voor haar dus misschien moet ik die tactiek aanhouden
Fijn om te lezen dat er zoveel leuke tips zijn gepost, daar kan ik echt wat mee, zeker die spelletjes die ze kan doen zonder direct met mij te maken te hebben. Ik merk dat ze zich al meer op haar gemak voelt en een manier zoekt om haar energie kwijt te kunnen. Ze vindt een riem aan krijgen doodeng en ik wil haar daar zeker niet mee traumatiseren, maar ze loopt wel steeds mee naar de poort en lijkt graag naar buiten te willen dus probeer haar toch een beetje uit haar tent te lokken.
Haar zachtjes aanraken aan haar neus of oren is al niet zo'n probleem meer maar ze vindt het zo eng om zich vast te laten pakken. Eigenlijk denk ik dat ze gewoon bang is om kwetsbaar te zijn want zolang ze zich niet laat aanraken kan ook niemand haar pijn doen? Dus ze heeft nog niet helemaal door dat ze niet bang voor me hoeft te zijn, maar ik merk dat het enorm scheelt dat de sfeer nu goed is in huis. Mijn humeur is erg van invloed op haar, mooi om te zien nu ik goed in mijn vel zit, als ik door het huis dans en zing of leuke dingen die ik meemaak aan haar vertel wordt ze vrolijk en enthousiast en vergeet ze soms bijna haar angst
Met Herman samen gaat het ook steeds beter, maar Herman heeft ook nooit veel rekening hoeven houden met zo'n angstig dier en ik zie dat hij daarin toch heeft geleerd. Veel respect voor haar ligplaats en eet en drinkbak, hij daagt haar niet uit en doet niet meer jaloers als ik haar aandacht geef.
Leuke foto's had ik ook nog maar kabeltje van de camera is zoek. Deze is van de nazomer.
PS. Jullie zijn ook liev
En :
quote:Helemaal eynsOp dinsdag 3 februari 2009 19:46 schreef Greys het volgende:
Ik word er letterlijk misselijk van als ik er aan denk wat die arme drommels hebben moeten meemaken daar, bij die sadist. Echt om te kotsen en te janken.
Wat fijn dat Saartje in elk geval een goed huisje heeft gevonden, ik hoop dat ze met veel liefde en geduld (en daarvoor zit ze bij jou goed) toch weer wat plezier in het leven gaat krijgen.
quote:Ik heb nog elk moment van de dag zin om naar Polen af te reizen en mijn verhaal te halen bij die griezelOp dinsdag 3 februari 2009 19:46 schreef Greys het volgende:
Ik word er letterlijk misselijk van als ik er aan denk wat die arme drommels hebben moeten meemaken daar, bij die sadist. Echt om te kotsen en te janken.
Wat fijn dat Saartje in elk geval een goed huisje heeft gevonden, ik hoop dat ze met veel liefde en geduld (en daarvoor zit ze bij jou goed) toch weer wat plezier in het leven gaat krijgen.
Ik besef me terdege dat Saartje nooit zo vertrouwd als de meeste hondjes zal worden. Echter in mijn pogingen haar vertrouwen te winnen maakt ze al dingen mee die ze anders wellicht nooit meer had gekend, lekker gevarieerd eten op vaste tijden, een warme slaapplek, het gevoel geliefd te zijn ondanks dat ze eens wat uitspookt, per ongeluk kwispelen als het vrouwtje na een lange dag thuis komt, die hele simpele basale dingen maken het voor mij al de moeite waard. En van daaruit kijk ik wel hoe ver ze durft te gaan, no pressure
Overigens met vele andere hondjes die uit het asiel komen gaat het inmiddels ontzettend goed, de hondjes die in Nederland en Duitsland zijn herplaatst zijn allemaal fijn terecht gekomen.
Ze is alweer krantzindelijk btw, dat vind ik heel knap na een week in een nieuw huis waar nog veel gewerkt wordt. Poepen doet ze graag buiten en ze houdt het al een paar nachten helemaal droog.
quote:Op zondag 15 februari 2009 10:04 schreef beestjuh het volgende:
Geen voorzichtig kwispeltje meer bij thuiskomst, ik werd echt enthousiast tegemoet gesprongen zojuist!
wat goedquote:SaartjeOp zondag 15 februari 2009 10:04 schreef beestjuh het volgende:
Geen voorzichtig kwispeltje meer bij thuiskomst, ik werd echt enthousiast tegemoet gesprongen zojuist!
Heel tijdje niet meer gefokt. Nu weer es een beetje in F&F rondneuzen en zie dat beestjuh nog steeds haar reddingswerk doet
. Dat ze maar zoveel vertrouwen mag terugwinnen dat haar leven ontspannen en relaxed wordt. En beestjuh is een heldin!
Als ik ooit nog eens hond word, mag ik dan bij jou wonen?
Ik ben een beetje stil van al jullie lieve berichtjes!
Saartje voelt dat ook wel aan. De eerste maanden dat ze bij me was had ik het idee dat ik de enige was die er vertrouwen in had, zelfs met de vrouwen van de stichting heb ik lang gepraat toen bleek hoe getraumatiseerd ze was, die twijfelden ook hardop aan haar kansen. Eerlijk gezegd kwamen er ook wel eens barstjes in mijn vertrouwen, maar inmiddels ben ik onverdeeld trots en blij dat ik het heb gedaan. Nu branden vriendinnen kaarsjes voor mijn hondje en wordt er hier op het forum met haar meegeleefd en gejuicht, de mensen die haar al afgeschreven hadden staan met hun mond vol tanden en ik weet zeker dat dit alles eraan bijdraagt dat ze nu zo snel vooruit gaat.
Het verschil zit 'm inmiddels in de rust die ze heeft. Ze weet een beetje wat er van haar verwacht wordt in het nieuwe huis, in de nieuwe gezinssamenstelling, en begint zich daardoor echt zekerder te voelen. Ze durft diep te slapen in de gang, loopt heel relaxed vlak langs me heen (zolang ik me niet op haar focus), is meer op haar gemak met eten, loopt soms zomaar ontspannen kwispelend rond en wordt socialer naar Herman toe.
P_B en MinderMutsig hebben idd gelijk dat de 'hiep-hiep-hoera'-methode niet werkt. Op een welgemeend woord van prijzen reageert ze zoveel beter! Echter mensen die hier langs komen onderschatten haar angst nog wel eens, of willen het gewoon niet snappen. Daarin moet ik echt harder worden want ze gaan al snel te ver, dus er worden keiharde regels opgesteld in Saartjes keuken: Geen piepstemmetjes of overdreven blij gedrag, niet met de handen in de buurt van de bench, mannen sowieso niet bij de bench in de buurt, rustig lopen en niet stampvoeten in de keuken, maar er zijn ook dingen die ze wel kunnen doen. Zo komt ze de meeste mensen die aan de deur komen toch even begroeten, kan geen kwaad als ze haar in de hal even een snoepje geven. Verder moeten ze haar toch echt zoveel mogelijk met rust laten...
Het kabeltje van mijn camera heb ik gevonden dus wordt vervolgd met foto's.
En wat vreselijk goed dat je dit doet zeg!quote:Woei, mag je de keuken wel uitbouwenOp vrijdag 6 maart 2009 11:11 schreef beestjuh het volgende:
ElisaB, al werd je een ontheemde Indische olifant, dan nog
quote:Saartje had het volgens mij niet beter kunnen treffen. Wat een hele hoop geduld en liefde wel niet kunnen doen. Ik heb bewondering voor jullie. Voor Saartje en voor jou!KNIP
Het kabeltje van mijn camera heb ik gevonden dus wordt vervolgd met foto's.
Go Saartje, Go Saartje
Ow, en de foto's mogen komen hoor
quote:Een dikkeOp zondag 8 maart 2009 22:56 schreef parapono het volgende:
ik heb nog een extra ""voor het geval dat"" cameraatje liggen compleet met snoertjes ev. laat ons (eik gewoon mij) meekijken hoe liefde en vertrouwen Saartje weer heel laten worden, beestjuh je hebt voor en met Saartje alles in huis... ik stuur je graag gereedschap om t vast te leggen, pm me maar even. Xxx parapono
voor jou!quote:Op zondag 8 maart 2009 23:12 schreef ElisaB het volgende:
[..]
Een dikke
Saartje was nogal eens slecht op haar gemak als ze in de keuken moest blijven. Ik had besloten dat het een veilige plek voor haar was en probeerde haar zich thuis te laten voelen en de boel zo rustig mogelijk te houden. Echter al een paar keer heeft ze de hele keuken verbouwd terwijl ik lag te slapen. Zoals kastjes openbreken en alles eruit halen en aan stukken scheuren, en ze heeft mijn 125 jaar oude deurstijlen nogal wat schade toegebracht. De signalen waren duidelijk maar ik kon Saartje op de een of andere manier niet verstaan, dus ik heb een reader ingeschakeld die naar aanleiding van haar foto gevoelens en gedachten overbracht. Saar wil helemaal niet in de keuken zijn, duidelijk eigenlijk. Het stomme is, dat ze dat de eerste dag dat we hier woonden eigenlijk al zei tegen me, door in de kast onder de trap te gaan liggen, en als ik in de woonkamer zit ligt ze tegen de onderste traptree aan, dus de hal is gewoon haar plekje. Dom van mij, Saartje is echt een gevoelshondje en ik moet meer op mijn intuïtie vertrouwen en écht naar háár luisteren en niet naar wat ík verstandig voor haar vind. Gelukkig was dit een absoluut keerpunt!
Meteen na die reading heb ik de trapkast vrijgemaakt en er een deken en bak water neergezet. De deur naar de keuken staat open en ze kan ook de trap op en dus op de overloop scharrelen. Ik heb mijn angst, dat ze de hal net zo toe zou takelen als de keuken, naast me neer moeten leggen (moeizaam), en het is maar goed dat ik dat gedaan heb. Terwijl ik op stond te ruimen in de hal, keek Saartje me zowaar verbaasd aan. Verhip, ze begrijpt me eindelijk, kon ik in haar ogen lezen. Sindsdien is er in huis niks meer gesloopt! Als ik ga slapen, laat ik mijn slaapkamerdeur open en af en toe word ik wakker omdat ze even boven komt kijken of ik er nog ben, en dan is het goed.
Dat is nog niet alles. Er is een nieuw hondje bijgekomen, in de eerste instantie op proef, een lief shih tzu dametje. Ontzettend vriendelijk en knuffelig hondje. De eerste dag al, begon ze meteen met Herman te spelen, en Saartje zag dat allemaal van een afstandje gebeuren. Verwonderd blaffend omdat het er toch wel leuk uitzag. Inmiddels (kleine week later) doet Saar kwispelende pogingen om een spelletje met de nieuweling te starten, helaas komt het nog niet altijd duidelijk over op de andere hondjes, maar ook daar is dus een beginnetje gemaakt! Shih tzu Nina blijft dus.
Afgelopen week heb ik Saartje ook voor het eerst kunnen aaien, geen voorzichtig neusje, maar een echte aai, zo over haar flank, per ongeluk, maar ze reageerde er niet paniekerig op. Voelde enorm goed! Ze is echt heerlijk zacht.
Wel een praktisch probleem wat ik deze week met de dierenarts ga bespreken, maar ook hier even wil voorleggen. Ik ben namelijk als de dood dat ze nu ziek wordt. Ze zou heel moeilijk te behandelen zijn want de dierenarts kan haar hart niet beluisteren of haar maag voelen. Zelfs een inenting wordt lastig, en dat moet over een paar maanden alweer! Zijn er bijvoorbeeld goede middelen om haar weerstand te verhogen, of hebben jullie bepaald krachtvoer waar je goede ervaringen mee hebt? Ontwormen kun je met een pilletje doen, is voor inentingen ook zo'n alternatief?
En van hondjes weet ik verder niets
Een beetje een dierenarts bdenkt er wel wat op!
quote:Inenten hoeft tegenwoordig toch niet persé meer elk jaar ?Zelfs een inenting wordt lastig, en dat moet over een paar maanden alweer!
quote:Dat is dus inderdaad grote fout nummer 1. Gelukkig dat je nu daar anders over bent gaan denken en het oplost vanuit de optiek van de hond! Dat je alleen een reader nodig hebt om er achter te komen dat ze het niet leuk vindt in de keuken vind ik dan wel vrij apart. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ook niet "vies" van lekker alternatief (TTouch, homeopathie, acupunctuur), maar de signalen dat ze daar niet op haar gemak was leken me nogal duidelijk.Op zondag 29 maart 2009 19:42 schreef beestjuh het volgende:
Het waren een paar heftige weken! Where do I start....
Saartje was nogal eens slecht op haar gemak als ze in de keuken moest blijven. Ik had besloten dat het een veilige plek voor haar was en probeerde haar zich thuis te laten voelen en de boel zo rustig mogelijk te houden. Echter al een paar keer heeft ze de hele keuken verbouwd terwijl ik lag te slapen. Zoals kastjes openbreken en alles eruit halen en aan stukken scheuren, en ze heeft mijn 125 jaar oude deurstijlen nogal wat schade toegebracht. De signalen waren duidelijk maar ik kon Saartje op de een of andere manier niet verstaan, dus ik heb een reader ingeschakeld die naar aanleiding van haar foto gevoelens en gedachten overbracht. Saar wil helemaal niet in de keuken zijn, duidelijk eigenlijk. Het stomme is, dat ze dat de eerste dag dat we hier woonden eigenlijk al zei tegen me, door in de kast onder de trap te gaan liggen, en als ik in de woonkamer zit ligt ze tegen de onderste traptree aan, dus de hal is gewoon haar plekje. Dom van mij, Saartje is echt een gevoelshondje en ik moet meer op mijn intuïtie vertrouwen en écht naar háár luisteren en niet naar wat ík verstandig voor haar vind. Gelukkig was dit een absoluut keerpunt!
quote:Ze blafte dus echt niet omdat ze het er leuk vond uitzien hoor. Een hond blaft als de spanning te groot wordt en dus de situatie niet aan kan. Een uiterste uitlaatklep voor emoties zeg maar. In dit geval vond ze het hoogstwaarschijnlijk veels te druk alleen wist ze niet hoe ze het voor zichzelf moest oplossen (kalmerende signalen of gewoon zelf weglopen). Was het binnen in huis? If so, dan was het voor Saartje nog spannender. Ze vind in huis zijn immers ook al spannend (zie haar gedrag en af en toe slopen) en als er dan ook nog eens 2 wervelwindjes heeeeeeel druk gaan doen wordt het voor haar gewoon echt teveel.Dat is nog niet alles. Er is een nieuw hondje bijgekomen, in de eerste instantie op proef, een lief shih tzu dametje. Ontzettend vriendelijk en knuffelig hondje. De eerste dag al, begon ze meteen met Herman te spelen, en Saartje zag dat allemaal van een afstandje gebeuren. Verwonderd blaffend omdat het er toch wel leuk uitzag.
quote:Om spelletjes te starten gebruiken honden vaak de speelboog. Kwispelen is 1 van de communicatiemiddelen die een hond hopelijk heeft om 2 te dingen toen. De eerste is om, tijdens bijvoorbeeld een ontmoeting, aan de ander te laten zien dat hij / zij geen kwaad in de zin heeft. De ander dus te kalmeren / gerust te stellen of rust in een drukke situatie te brengen (bijvoorbeeld 2 spelende honden of ruziënden baasjes). De tweede is om zichzelf te kalmeren en de spanning die een hond op dat moment ervaart een andere uitlaatklep te geven. Kalmerende signalen werken altijd 2 kanten op: voor de hond zelf en voor de "tegenpartij".Inmiddels (kleine week later) doet Saar kwispelende pogingen om een spelletje met de nieuweling te starten, helaas komt het nog niet altijd duidelijk over op de andere hondjes, maar ook daar is dus een beginnetje gemaakt! Shih tzu Nina blijft dus.
Wat je dus ziet is dat ze eerst het helemaal niet aan kan en gaat blaffen maar inmiddels is het schijnbaar al minder heftig zodat de adrenaline niet zover door haar lijf spuit en dat ze in staat is om te het te houden bij kalmerende signalen (kwispelen) en niet bij afstands-vergrotende signalen (blaffen). Neemt niet weg dat ze het wel erg spannend vind dat er 2 honden in haar nabijheid spelen.
Het is in ieder geval interessant om haar gedrag hierbij in de gaten te houden. Het kan namelijk ook zijn dat ze zich wil opwerpen als stabiele volwassen hond. Diep in haar hart wil ze dan "ingrijpen" met kalmerende signalen en zeggen: rustig jongens. Maar door haar geschiedenis en eigen gemoedstoestand is ze misschien (nog) niet in staat om dat opvoedkundige gedrag te laten zien.
Als ze wat zelfverzekerder zou worden zou het zo maar kunnen zijn dat ze op een gegeven moment tussen beide hondjes in zou komen en juist het spel beëindigen. Niet omdat ze nou zo flauw wil doen maar omdat het allemaal te druk in huis wordt. Een goede "opvoedhond" kalmeert actief (splitsen) tijdens spel van anderen (vaak puppy's / pubers) veel eerder dan dat wij mensen denken: nu worden ze toch wel te druk. En vanuit te druk spel ontstaan dikwijls conflicten.
Kans bestaat trouwens dat de andere hondjes wel doorhebben dat Saartje kwispelt en waarom ze dat doet alleen dat jij dat niet ziet. Hondentaal is namelijk erg subtiel en als iemand die het een beetje doorheeft kalmerende signalen ziet, dan is de kans erg groot dat ze er in de afgelopen minuten ook al waren maar te klein en subtiel om door ons opgemerkt te worden.
Of, in het ongunstige geval, zijn de andere honden niet communicatief vaardig en snappen ze het niet. En dan zou het wel eens erg frustrerend kunnen worden voor Saartje. Zij probeert rust te krijgen en te communiceren maar krijgt geen reactie waardoor zij weer extra onzeker wordt. Bedenk maar eens hoe vervelend het kan zijn als je in een ander land bent en de taal niet begrijpt...en zij de jouwe niet.
Net als in mijn eerste stuk blijf ik er wel bij dat het niet echt verstandig is om haar bloot te stellen aan nog meer prikkels, in dit geval een extra hond. Ze heeft het er duidelijk moeilijk mee (blaffen, valt het sloop-gedrag samen met de komst van de nieuweling?). Naar aanleiding van wat je schrijft dan, 100% zeker weet je het pas zeker als iemand die echt gespecialiseerd is hierin komt observeren. Het kan zijn dat ze het snel oppikt en accepteert, het kan zijn dat het haar frustratie oplevert. Dat is koffiedik kijken.
Het zou in ieder geval erg raadzaam zijn om je dus te verdiepen in de kalmerende signalen. Kijken wat de reactie is van Saartje op bepaalde gebeurtenissen maar ook de reactie van de andere honden.
quote:Dat zijn natuurlijk de momenten om te koesteren! Niet zelf gaan uitproberen maar laat haar maar komen. Zij bepaalt.Afgelopen week heb ik Saartje ook voor het eerst kunnen aaien, geen voorzichtig neusje, maar een echte aai, zo over haar flank, per ongeluk, maar ze reageerde er niet paniekerig op. Voelde enorm goed! Ze is echt heerlijk zacht.
quote:Geen idee. Zal eens vragen aan iemand. Misschien bestaat zoiets, misschien heeft zij tips om fysiek contact wat makkelijker te maken.Wel een praktisch probleem wat ik deze week met de dierenarts ga bespreken, maar ook hier even wil voorleggen. Ik ben namelijk als de dood dat ze nu ziek wordt. Ze zou heel moeilijk te behandelen zijn want de dierenarts kan haar hart niet beluisteren of haar maag voelen. Zelfs een inenting wordt lastig, en dat moet over een paar maanden alweer! Zijn er bijvoorbeeld goede middelen om haar weerstand te verhogen, of hebben jullie bepaald krachtvoer waar je goede ervaringen mee hebt? Ontwormen kun je met een pilletje doen, is voor inentingen ook zo'n alternatief?
quote:Ik zag mezelf altijd als een redelijk intuïtief persoon, echter een jaar samenwonen met iemand die je psychisch sloopt is nogal funest voor zulke gevoelens, merk ik nu ik sinds een paar maandjes weer op mezelf woon. Soms heb ik ff een duwtje nodig in de goede richting, en die reader vertelde me ook vooral dingen die ik diep van binnen al wel wist, maar in Saar's geval ben ik niet te trots om hulp te vragen. Dat was echt wel confronterend, tranen met tuiten omdat ik zo blind en rationeel was, maar het heeft me duidelijk geholpen en doen inzien dat ik ook niet moet vergeten keihard aan mezelf te werken, op mijn eerste ingevingen te vertrouwen, en soms gewoon het diepe in duiken 'omdat het gewoon goed voelt'. Saartje zei ook dat ze echt wel weet dat ik van alles op haar projecteer en dat ik net zo goed aan mijn vertrouwensissues moet blijven werken als zij.Op zondag 29 maart 2009 21:49 schreef P_B het volgende:
Dat is dus inderdaad grote fout nummer 1. Gelukkig dat je nu daar anders over bent gaan denken en het oplost vanuit de optiek van de hond! Dat je alleen een reader nodig hebt om er achter te komen dat ze het niet leuk vindt in de keuken vind ik dan wel vrij apart. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ook niet "vies" van lekker alternatief (TTouch, homeopathie, acupunctuur), maar de signalen dat ze daar niet op haar gemak was leken me nogal duidelijk.
quote:Ik verdiep me sowieso meer in honden lichaamstaal, want dat is natuurlijk de enige taal die ze goed beheerst. De speelboog zoals je het noemt had ze dus nog niet eerder gedaan en ik heb al een aantal klungelige pogingen daartoe gezien!Om spelletjes te starten gebruiken honden vaak de speelboog. Kwispelen is 1 van de communicatiemiddelen die een hond hopelijk heeft om 2 te dingen toen. De eerste is om, tijdens bijvoorbeeld een ontmoeting, aan de ander te laten zien dat hij / zij geen kwaad in de zin heeft. De ander dus te kalmeren / gerust te stellen of rust in een drukke situatie te brengen (bijvoorbeeld 2 spelende honden of ruziënden baasjes). De tweede is om zichzelf te kalmeren en de spanning die een hond op dat moment ervaart een andere uitlaatklep te geven. Kalmerende signalen werken altijd 2 kanten op: voor de hond zelf en voor de "tegenpartij".
quote:Wat oneerbiedig geknip in je post maar het was ook zo'n lap tekstHet is in ieder geval interessant om haar gedrag hierbij in de gaten te houden. Het kan namelijk ook zijn dat ze zich wil opwerpen als stabiele volwassen hond. Diep in haar hart wil ze dan "ingrijpen" met kalmerende signalen en zeggen: rustig jongens. Maar door haar geschiedenis en eigen gemoedstoestand is ze misschien (nog) niet in staat om dat opvoedkundige gedrag te laten zien.
Als ze wat zelfverzekerder zou worden zou het zo maar kunnen zijn dat ze op een gegeven moment tussen beide hondjes in zou komen en juist het spel beëindigen. Niet omdat ze nou zo flauw wil doen maar omdat het allemaal te druk in huis wordt. Een goede "opvoedhond" kalmeert actief (splitsen) tijdens spel van anderen (vaak puppy's / pubers) veel eerder dan dat wij mensen denken: nu worden ze toch wel te druk. En vanuit te druk spel ontstaan dikwijls conflicten.
Kans bestaat trouwens dat de andere hondjes wel doorhebben dat Saartje kwispelt en waarom ze dat doet alleen dat jij dat niet ziet. Hondentaal is namelijk erg subtiel en als iemand die het een beetje doorheeft kalmerende signalen ziet, dan is de kans erg groot dat ze er in de afgelopen minuten ook al waren maar te klein en subtiel om door ons opgemerkt te worden.
Of, in het ongunstige geval, zijn de andere honden niet communicatief vaardig en snappen ze het niet. En dan zou het wel eens erg frustrerend kunnen worden voor Saartje. Zij probeert rust te krijgen en te communiceren maar krijgt geen reactie waardoor zij weer extra onzeker wordt. Bedenk maar eens hoe vervelend het kan zijn als je in een ander land bent en de taal niet begrijpt...en zij de jouwe niet.
Net als in mijn eerste stuk blijf ik er wel bij dat het niet echt verstandig is om haar bloot te stellen aan nog meer prikkels, in dit geval een extra hond. Ze heeft het er duidelijk moeilijk mee (blaffen, valt het sloop-gedrag samen met de komst van de nieuweling?). Naar aanleiding van wat je schrijft dan, 100% zeker weet je het pas zeker als iemand die echt gespecialiseerd is hierin komt observeren. Het kan zijn dat ze het snel oppikt en accepteert, het kan zijn dat het haar frustratie oplevert. Dat is koffiedik kijken.
Al je kritieken worden op prijs gesteld!Het slopen was vóór Nina erbij kwam op het ergst. Sinds Nina er is, maar ook sinds ik haar meer vrijheid gaf, is er niks noemenswaardigs meer gesneuveld. Behalve dat lijkt de rangorde ook wel duidelijk. De kleintjes zijn namelijk heel kalm als ze bij Saar in de buurt zijn, niet op een onderdanige manier, maar gewoon, gemoedelijk. En idd beide kalm kwispelend. Behalve rond etenstijd, dan krioelt het allemaal blij door elkaar, ook dan is er geen nijd of onbegrip te bemerken. Wat dat betreft blijken ze toch redelijk open te staan voor Saar d'r subtiele signalen, allicht een stuk beter dan ik op het moment.
Ik weet dat het vast niet het slimste idee van mij was om er een ander hondje bij te nemen, aan de andere kant voelt het wel alsof mijn gezinnetje nu helemaal compleet is, de afgelopen dagen waren heel relaxed met veel kleine en grote stappen in de goede richting. Met verschillende hondenpsychologen heb ik inmiddels een eerste contact gehad maar het is zo moeilijk om de juiste te kiezen...
Vanochtend kwam Saartje vragend mijn slaapkamer opzoeken... Ik vond het nog wat vroeg maar ben toch met haar mee naar beneden gegaan, goed idee geweest want ze wilde gewoon even de tuin in om te poepen!
Zoals ik al schreef is ze aan het ontdekken hoe ze moet spelen. Hier komt Nina goed van pas want die is niet bang aangelegd en stond op een gegeven moment zelfs aan Saartjes oren te trekken om haar te enthousiasmeren. Ze zijn echt lief samen.
Saartje loopt me al een tijdje overal achterna, zo ook de trap op naar mijn slaapkamer, of als ik maar even mijn tanden ga poetsen of wat dan ook, ik hoor gelijk getrippel achter me. Had dus al een paar dekens boven gelegd op strategische plaatsen omdat ik graag heb dat ze alledrie bij me slapen, en sinds drie nachten slaapt ze daadwerkelijk naast mijn bed. Alhoewel, slapen... Ze ploft neer, doet een dutje tot iedereen slaapt en gaat dan nog even kijken of ze nog kattenkwaad uit kan halen, waarna ze onschuldig weer naast me komt liggen.
Dat blijft er dus wel inzitten, oude gewoonte natuurlijk: Ze probeert overal eten vandaan te halen. Vuilnisbakken keilt ze om, ze scheurt elke plastic zak open die ze tegenkomt. Kastjes wrikt ze met grof geweld open als ze iets eetbaars ruikt. Laatst had ik de deur van de wc niet goed afgesloten en had ze zelfs dat vuilnisbakje binnenste buiten gekeerd. Dat is niet erg (wel vies, maar niet erg) want ze zorgt er wel voor dat ik veel beter opruim en bewuster met de veiligheid van mijn hondjes bezig ben, ik wil natuurlijk niet dat ze iets ziekmakends binnen krijgen.
Wat het ziek worden betreft, ik heb het met twee dierenartsen besproken en mocht ze ziek worden kan er gewoon een visite afgelegd worden. Afhankelijk van haar conditie op dat moment zouden ze haar zelfs met een pijltje kunnen verdoven om het niet traumatisch te laten worden. Echter wat iemand eerder al zei, Sara is inderdaad ijzersterk! Ik heb nog geen kuchje of niesje van haar gehoord. Door haar gewroet in vuilnis zal ze echt wel wat binnen gekregen hebben wat niet gezond is en door mijn vergeetachtigheid heeft ze al eens het één en ander aan mensenvoedsel opgeschrokt maar ze blijft kerngezond.
Haar aaien blijft moeilijk maar ze schrikt niet meer als ze bijvoorbeeld mijn been raakt in het voorbijgaan. Sowieso is ze niet bang meer voor mij, maar het is zo'n fragiele band die we hebben, dat ik mijn handen voorlopig nog thuis hou.
Ze was laatst wel buiten de poort gekomen doordat het slot kapot was... Een beetje overdonderd kwam ze toch weer snel de tuin in gelopen.
Eerste foto die ik van Saartje heb gemaakt:
Inmiddels een iets vrolijker hondje:
Als ik in de tuin ga zitten is ze er altijd bij, ze ligt graag uren in het zonnetje:
Ik ga snel weer updaten maar moet echt met mijn andere zorgenkind aan de slag.
'Twiet'
twietje Fijn dat Saar 't zo goed doet
tevens tvp
Mens, wat ben je toch lekker bezig!
en haar vrouwtje natuurlijk ook 
Gister was de dierenarts hier, hij heeft haar verdoofd, zodat ik eindelijk die rottige halsband af kon doen. Het wordt steeds warmer en ik kon niet wachten tot het begon te broeien onder het riempje en ze er verwond door zou raken, misschien was dat zelfs al het geval. Gelukkig was er niks aan de hand, behalve dat het best een worsteling was haar te verdoven en ze twee leren riemen van de dierenarts met één vakkundige beet doormidden heeft gescheurd. *stiekem trots op haar kleine vechtertje* Heb haar ontvlooid en in laten enten, als we dan toch bezig zijn hé.
Natuurlijk heb ik uitgebreid van de gelegenheid gebruik genomen haar ein-de-lijk eens fatsoenlijk aan te kunnen raken... Haar oortjes zijn zo zacht als ze eruit zien, ik heb haar eens goed geborsteld, en lekker in haar nek gekroeld. Toen ze wakker werd schrok ze zich een hoedje maar ik merk vandaag al dat ze weer toeschietelijker is.
Oh, Twiet heeft het helaas niet overleefd. De eerste dag zat er nog behoorlijk wat leven in, de tweede dag laat in de middag was het ineens snel voorbij. 's Ochtends had ze nog wat pieren op dus ik had gehoopt dat ze nog een kans had, zij het met een gebroken vleugel, maar blijkbaar was ze inwendig ook te zwaar verwond. Was de poging toch meer dan waard.
Het was ook een beetje Herman zijn missie.
Gelukkkig gaat het met Saar wel beter !
Jammer dat Twiet het niet gehaald heeft
Maar je hebt je best gedaan Ik herken wel echt heel veel van dit verhaal, het is net of ik Anoeks geschiedenis lees. Al die verschillende stadia van vertrouwen winnen, eerst niet bij je in de buurt willen komen, nu niet meer bij je weg te slaan, het slopen (
) etc. etc. Bij Anoek is dat op een gegeven moment ook nog wel gestabiliseerd overigens, die loopt ons nu niet meer continue achterna maar is een relatief normale hond geworden. Al moeten we nog wel de vuilnisbak wegzetten als we weggaan want anders ligt de troep door het hele huis.Ik was zo trots op haar afgelopen week! We liepen in het bos en ineens kwam daar om de hoek het prototype man waar zij normaal bang voor is; middelbare leeftijd, bolle buik, norse kop, pet, donkere zonnebril op, het hele pakket. Dus wij bereidden ons al voor dat ze het wellicht op een lopen zou zetten omdat de situatie zo onverwacht voor haar was maar in plaats daarvan liep ze naar die man toe en begon aan zijn been te snuffelen. En toen hij chagrijnig hallo tegen ons bromde schrok ze niet eens maar bleef kwispelend snuffelen. Zomaar totaal vol vertrouwen en zonder enig spoortje van spanning!
!Vorig jaar waren we nog blij dat ze in dergelijke gevallen er doorgaans niet meer vandoor ging maar gewoon met een grote boog om die mensen heen liep of bij ons veiligheid zocht. We gingen er eigenlijk al vanuit dat dit op haar leeftijd ook niet meer beter zou worden maar we vonden dat ook wel acceptabel. En nu ineens dit.
Hoe reageert Saartje nu op bezoek en op mannen in het algemeen? Zie je daar al enige verbetering in? Vraag dat ook eens aan je bezoek want die vallen soms andere dingen op dan jou.
Zelfs nu nog wijzen vrienden ons er soms op dat Anoek ineens iets bij hen probeert nu dat ze eerder nooit durfde en daar zitten best dingen bij die ons nog niet eens opgevallen waren. En soms ligt het er heel dik bovenop, zoals twee weken geleden toen ze ineens bij een vriend van ons op schoot sprong. Nu is dat ook de vriend waar ze al vrij snel toenadering toe zocht en zich ook het meest bij op haar gemak voelt maar het was alsnog een flinke stap voor haar. Ze wordt volgende week negen en wij hebben haar nu alweer vijf jaar en er zit gewoon nog steeds vooruitgang in. Hoe wel het nu nog maar heel langzaam gaat is dat toch veel meer dan we verwacht hadden op haar leeftijd.Een nadeel is wel dat we inmiddels beginnen te merken dat de tropenjaren bij die broodfokker wel hun tol geëist hebben. Ze begint wat dementig te worden waardoor ze soms weer terugvalt in haar angstige gedrag. Dan durft ze ineens het gras niet meer op, schrikt ze zich weer kapot van de TV of snapt ze commando's die ze normaal zonder problemen kan ineens niet meer en raakt ze in paniek omdat ze weet dat je iets van haar wil maar ze snapt niet wat. Als je haar dan lief aanhaalt zoekt ze nog wel bescherming bij ons en ze voelt zich over het algemeen gelukkig nog steeds wel veilig bij ons maar in die vergeetachtige periodes heeft ze dus flinke terugvallen. Gelukkig duren die periodes niet zo lang, soms is het een enkel momentje op een dag en soms duurt het wat langer en als je haar op die momenten/dagen een beetje met rust laat en haar eigen gang laat gaan valt het qua stress nog reuze mee. Bovendien is die angst ook totaal weer verdwenen als ze weer helder is maar ik houd mijn hart vast als die dementie doorzet. Ze heeft nu een paar fijne jaren achter de rug en ik hoop dat het nog heel lang zo blijft maar we hebben inmiddels wel afspraken gemaakt dat als zij weer zo angstig wordt als eerst dat we haar in laten slapen. Na hoe zij de eerste jaren van haar leven heeft moeten doorbrengen verdient ze het om die rust te krijgen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om haar weer in die angst te laten leven.
Dat ze zich nu thuis voelt, daar twijfel ik niet aan, zoals elk dier zich geborgen en geliefd zal voelen op de regenboogbrug.
Helaas, ze is nu al bijna twee jaar niet meer bij ons, en ik mis haar nog elke dag. Vind het dan ook heel moeilijk om dit zwart op wit te zetten. Zal toch één dezer dagen uitgebreider pogen te reageren, want de lieverd heeft haar sporen nagelaten en ik merk nog dagelijks hoe ze me bijstaat nu ik sinds kort weer een angstig hondje in huis heb.
Saartje overleden
Ik voel me heel erg dom nu, want misschien ben ik het wel gewoon vergeten
Wat is er gebeurd?quote:Op donderdag 16 juni 2011 14:24 schreef beestjuh het volgende:
Hara, wat lief dat je aan Saartje dacht.
Dat ze zich nu thuis voelt, daar twijfel ik niet aan, zoals elk dier zich geborgen en geliefd zal voelen op de regenboogbrug.
Helaas, ze is nu al bijna twee jaar niet meer bij ons, en ik mis haar nog elke dag. Vind het dan ook heel moeilijk om dit zwart op wit te zetten. Zal toch één dezer dagen uitgebreider pogen te reageren, want de lieverd heeft haar sporen nagelaten en ik merk nog dagelijks hoe ze me bijstaat nu ik sinds kort weer een angstig hondje in huis heb.
Nou zeg. Ik zag voor me hoe ze daar nu helemaal op haar plek was, een leuk en blij hondje. Krijgt de nieuwe ook weer een topic?
Pretty please!Ze vertelt het zojuist, we wisten het nog niet. En de uitleg komt een dezer dagen.quote:Op donderdag 16 juni 2011 14:40 schreef ElisaB het volgende:
Huh? Wat heb ik gemist
Saartje overleden
Ik voel me heel erg dom nu, want misschien ben ik het wel gewoon vergeten
Wauwquote:
Helaas, ze is nu al bijna twee jaar niet meer bij ons, en ik mis haar nog elke dag. Vind het dan ook heel moeilijk om dit zwart op wit te zetten. Zal toch één dezer dagen uitgebreider pogen te reageren, want de lieverd heeft haar sporen nagelaten en ik merk nog dagelijks hoe ze me bijstaat nu ik sinds kort weer een angstig hondje in huis heb.
Jij blijft echt doorgaan heh? Het ging eigenlijk heel goed met haar! Haar uiterlijke littekens waren genezen, en zo vervaagden ook haar psychische wonden gestaag. Haar aaien was nog steeds geen optie, maar hoe jammer ik dat ook vond, was ze uiteindelijk een heel lief en prettig dier om mee samen te leven. Ze sliep naast mijn bed en als ze merkte dat ik wakker was kwam ze hoi zeggen, móest ik even zachtjes haar neus aaien, dan samen de trap af. De laatste tijd waren er geen ongelukjes meer binnen, eenmaal beneden dus meteen de deur openzetten zodat ze in de tuin haar ding kon doen, beloond met een lekker koekje. Zoals ze de eerste maanden ook deed, bleef ze elke beweging die ik maakte volgen met haar ogen, maar de uitdrukking in haar ogen was zo veranderd, van pure angst, naar rust en trouw. Duidelijk dat ze eindelijk begreep dat ze van mij geen kwaad hoefde te verwachten... Ze voelde zich ook echt thuis, getuige dat ze waaks werd in plaats van weg te kruipen, en dat ook visite (mits ze haar met gepaste voorzichtigheid benaderden) haar niet meer in angst deed vluchten. Ze luisterde ook al heel goed naar haar naam en zonder veel aanrakingen deed ze dus precies wat er van een braaf huisdier verwacht werd, en was ook duidelijk content als ze mij daar blij mee maakte! Waar ze voorheen liever op zichzelf was, vond ze het nu niet leuk meer als ik van huis ging, en zat ze echt eventjes te janken als ze merkte dat ik weg was, en werd ik hartelijk springend en kwispelend begroet bij thuiskomst...
Haar lievelingsplekje bleef in de hal, lekker overzichtelijk, maar ze kwam vaak even in de woonkamer rondwandelen, met haar pootjes op de vensterbank als er iemand langs het raam liep, of gewoon even aan mij, Herman of Nina snuffelen. Spelen met de kleine Nina deed ze ook steeds vaker, een prachtig gezicht. Nina is een heel gevoelig hondje en ze voelde precies aan hoe ze het schuwe diertje moest benaderen, eerst heel voorzichtig, later steeds ontstuimiger, dan vergaten ze beide even alles wat er om ze heen gebeurde. Zo waren we dus eigenlijk heel blij met zijn viertjes.
hier wordt het misschien wat grafisch voor tere zieltjes, maar ik moet het nu toch echt even opschrijven, ben ik het ook eens kwijt
Tot een dag in juli, ik kan me niet eens exact herinneren welke dag. Ze was even buiten geweest, ze lag daar zo graag in het zonnetje, maar kwam plots binnenlopen, op mij af, wankelend en met dezelfde angst in haar ogen als die eerste dagen dat ze bij me was. Dat was eigenlijk de laatste keer dat ik haar écht zag... Ze braakte voor mijn voeten en vluchtte naar de keuken, daar kroop ze in haar bench, die er de laatste weken eigenlijk enkel nog voor de vorm stond, en kreeg een soort epileptische aanval, zo heftig dat de bench er bijna van kantelde, ze verkrampte zo erg dat ze de hele kooi door vloog. Ik was even verstijfd van afgrijzen, het soort waarbij een seconde minstens een half uur lijkt te duren, vervolgens natuurlijk meteen de dierenarts gebeld. Dikke pech, de dichtstbijzijnde had een volle wachtkamer en niet de mogelijkheid (of geen zin in het gedoe) van een huisbezoek, al is het hemelsbreed geen kilometer. De tweede dierenarts, mijn eigen dierenarts, ook al spreekuur, maar had wel langs willen komen, mits zijn auto niet stuk was geweest. Zelf heb ik geen auto dus mijn ouders gebeld en die zijn ons meteen komen halen. Haar stuipen werden niet minder, ik heb geprobeerd haar zoveel mogelijk stil te houden maar er zat behoorlijk wat kracht achter haar krampen en mijn kalmerende woorden kwamen ook niet bij haar aan. Snel de bench in de auto gezet en naar de dokter (voor mijn vader op een behóórlijk tempo), de arts had de behandelkamer al vrijgehouden voor Saar. Ik hoorde een kindje in de wachtkamer huilen van schrik... Sara kreeg gelijk spierverslappers, het stuipen en trekken hield daarmee gelukkig snel op, maar na wat nader onderzoek bleek ze meer dan 43 graden koorts te hebben. Koelen dus, voor zover dat nog wat uithaalde, de tuinslang erop gezet. Zo heb ik een half uur met haar bij de DA in de achtertuin gezeten. Door een injectie en het koude water zakte de koorts wel iets, maar ze lag daar maar, met een matte uitdrukking in haar ogen. De dierenarts vond het al een klein wonder dat ze nog leefde, ze was ook zo sterk, zeker met alles wat ze al had meegemaakt in ogenschouw... Ik mocht haar mee naar huis nemen, de komende dag zou uitwijzen of ze er nog bovenop zou komen.
Die nacht en daaropvolgende dag ben ik bij haar gebleven, haar gestreeld, tegen haar gepraat, wat gevoederd, maar de doffe blik in haar ogen trok niet bij, ze reageerde nauwelijks op mijn aanrakingen en nam slechts heel af en toe een klein hapje en dan was kauwen al haast te moeizaam. Ze kwam niet meer overeind terwijl de spierverslappers al lang uitgewerkt waren, de aanval had iets in haar kapot gemaakt en dat zou niet meer goed komen. Haar vechtlust was er nog wel degelijk, ze probeerde het wel, maar haar lichaam wilde niet meer. Die middag heb ik haar in laten slapen.
Daarna heb ik weken als in een roes rondgelopen. Maanden niet naar de lucht kunnen kijken zonder te huilen, want zij was daar ergens, weer ontheemd, terwijl ik ervan overtuigd was dat ze nog lang niet genoeg van het leven had kunnen genieten. Ik denk ook niet dat ik het nummer Child in Time ooit nog kan luisteren zonder rillingen te krijgen, dat deed me altijd al zo aan haar denken, nu nog veel meer. Ze bleef me zo dus achtervolgen, hoezeer ik ook probeerde het een plaatsje te geven. Toen ik op een dag in de bus zat, iets meer dan een jaar geleden, en de chauffeur had de radio aanstaan waarop háár liedje voorbij kwam, werd ik door mijn tranen heen bijna boos en vroeg me af; "Wat wil je me nou in hemelsnaam duidelijk maken?!" Een flinterdun streepje zon brak door het dikke wolkendek, in mijn gezicht, en ik voelde het haar gewoon denken... "Ík ben goed terecht gekomen hoor, en ik wacht hier op je, wanneer ga jíj nou weer je ding doen?"
Zodoende. Niet lang hierna kwam Bowie bij me wonen. Hij was door zijn gezin niet meer te handhaven, omdat de eigenaresse hem voor de kinderen had gekocht en zij zelf niet zoveel zin had in de verantwoordelijkheid, en de kinderen het ook niet zo leuk meer vonden. Bowie is dan ook erg onbesuisd en luisterde nergens naar, geen wonder als niemand hem op wil voeden. Nu is hij nog steeds een idiote wildebras, maar dan wel een heel lieve idioot.
Niet geheel verwonderlijk, lijkt hij qua uiterlijk érg op Saartje, zeker zijn snoet, en zo had hij mijn hart al gestolen voor ik hem überhaupt had ontmoet.Kort hierna heb ik Keetje geadopteerd, een dame uit een kennel. De eigenaresse van de kennel wilde minder gaan fokken, dus Keet moest als eerste het veld ruimen omdat ze toch niet zindelijk was en vieze dingen deed met haar poepjes. Heb nog nooit zo'n vriendelijk en koddig dier meegemaakt. Hobbies: Slapen, dromen en lieve geluidjes uitstoten. Is alweer bijna zindelijk en voelt zich hier enorm thuis.
Een maandje geleden kwam ik via-via in contact met een stichting die honden uit Spanje een kans biedt op adoptie, en zij vroegen me of ik tijdelijk op een Border Collie-kruising wilde passen, en zo kwam Sproet mijn leven binnen gekwispeld. Een dróóm van een hondje, iets anders kan ik er niet over zeggen.
Ze is al definitief geadopteerd, en zondag gaat ze verhuizen, de rest van haar leven doorbrengen met welverdiende liefde en luxe.Weekje later werd ik gevraagd of er nog ruimte was voor een chihuahua. Het adoptiegezin was afgehaakt toen bleek hoe bang hij werkelijk was... Sja, hoeveel ruimte neemt zo'n prul nou in beslag? Hmm, dat heb ik geweten. George weet, hoe klein hij ook is, heel het huis op stelten te zetten. Mag hij een eigen topic?
Ik schrok echt, vond (en vind) het zo mooi wat je deed. Je hebt inmiddels een hele beestenboel erbij lees ik, ik ben benieuwd naar hun eigen topics!En nu dan alle nieuwe zieltjes die bij jou een plekje vinden
En het George-topic? Natuurlijk!!
Jee...quote:
Wat ontzettend droevig, maar wat ook eigenlijk weer een mooi een typisch beestjuh-verhaal. Als je begrijpt wat ik bedoel...
Hell yeah!quote:Mag hij een eigen topic?
Dat inderdaad. Ik lees je topics graag, ook al zijn er niet altijd even leuke berichten te lezen..quote:
[..]
Jee...
Wat ontzettend droevig, maar wat ook eigenlijk weer een mooi een typisch beestjuh-verhaal. Als je begrijpt wat ik bedoel...
.