Saartje - De angst uit een hondje krijgen.

Zo content is Saartje met alle positieve gedachten _{en haar vrouwtje natuurlijk ook}



Gister was de dierenarts hier, hij heeft haar verdoofd, zodat ik eindelijk die rottige halsband af kon doen. Het wordt steeds warmer en ik kon niet wachten tot het begon te broeien onder het riempje en ze er verwond door zou raken, misschien was dat zelfs al het geval. Gelukkig was er niks aan de hand, behalve dat het best een worsteling was haar te verdoven en ze twee leren riemen van de dierenarts met één vakkundige beet doormidden heeft gescheurd. *stiekem trots op haar kleine vechtertje* Heb haar ontvlooid en in laten enten, als we dan toch bezig zijn hé.

Natuurlijk heb ik uitgebreid van de gelegenheid gebruik genomen haar ein-de-lijk eens fatsoenlijk aan te kunnen raken... Haar oortjes zijn zo zacht als ze eruit zien, ik heb haar eens goed geborsteld, en lekker in haar nek gekroeld. Toen ze wakker werd schrok ze zich een hoedje maar ik merk vandaag al dat ze weer toeschietelijker is.



Oh, Twiet heeft het helaas niet overleefd. De eerste dag zat er nog behoorlijk wat leven in, de tweede dag laat in de middag was het ineens snel voorbij. 's Ochtends had ze nog wat pieren op dus ik had gehoopt dat ze nog een kans had, zij het met een gebroken vleugel, maar blijkbaar was ze inwendig ook te zwaar verwond. Was de poging toch meer dan waard.

Het was ook een beetje Herman zijn missie.

Hara, wat lief dat je aan Saartje dacht.

Dat ze zich nu thuis voelt, daar twijfel ik niet aan, zoals elk dier zich geborgen en geliefd zal voelen op de regenboogbrug.

Helaas, ze is nu al bijna twee jaar niet meer bij ons, en ik mis haar nog elke dag. Vind het dan ook heel moeilijk om dit zwart op wit te zetten. Zal toch één dezer dagen uitgebreider pogen te reageren, want de lieverd heeft haar sporen nagelaten en ik merk nog dagelijks hoe ze me bijstaat nu ik sinds kort weer een angstig hondje in huis heb.

Hey lieverds, sorry voor de schok. Elisa, mea culpa, zo wilde ik je niet laten voelen natuurlijk, ik heb vaak gedacht aan een update voor jullie, maar denk dat het te confronterend was... Ook nu weet ik niet zo goed hoe ik het onder woorden moet brengen, zelfs aan haar denken deed de afgelopen jaren al tranen in mijn ogen prikken, zo heb ik Fok dus ook zoveel mogelijk gemeden, maar goed, here goes.

Het ging eigenlijk heel goed met haar! Haar uiterlijke littekens waren genezen, en zo vervaagden ook haar psychische wonden gestaag. Haar aaien was nog steeds geen optie, maar hoe jammer ik dat ook vond, was ze uiteindelijk een heel lief en prettig dier om mee samen te leven. Ze sliep naast mijn bed en als ze merkte dat ik wakker was kwam ze hoi zeggen, móest ik even zachtjes haar neus aaien, dan samen de trap af. De laatste tijd waren er geen ongelukjes meer binnen, eenmaal beneden dus meteen de deur openzetten zodat ze in de tuin haar ding kon doen, beloond met een lekker koekje. Zoals ze de eerste maanden ook deed, bleef ze elke beweging die ik maakte volgen met haar ogen, maar de uitdrukking in haar ogen was zo veranderd, van pure angst, naar rust en trouw. Duidelijk dat ze eindelijk begreep dat ze van mij geen kwaad hoefde te verwachten... Ze voelde zich ook echt thuis, getuige dat ze waaks werd in plaats van weg te kruipen, en dat ook visite (mits ze haar met gepaste voorzichtigheid benaderden) haar niet meer in angst deed vluchten. Ze luisterde ook al heel goed naar haar naam en zonder veel aanrakingen deed ze dus precies wat er van een braaf huisdier verwacht werd, en was ook duidelijk content als ze mij daar blij mee maakte! Waar ze voorheen liever op zichzelf was, vond ze het nu niet leuk meer als ik van huis ging, en zat ze echt eventjes te janken als ze merkte dat ik weg was, en werd ik hartelijk springend en kwispelend begroet bij thuiskomst...

Haar lievelingsplekje bleef in de hal, lekker overzichtelijk, maar ze kwam vaak even in de woonkamer rondwandelen, met haar pootjes op de vensterbank als er iemand langs het raam liep, of gewoon even aan mij, Herman of Nina snuffelen. Spelen met de kleine Nina deed ze ook steeds vaker, een prachtig gezicht. Nina is een heel gevoelig hondje en ze voelde precies aan hoe ze het schuwe diertje moest benaderen, eerst heel voorzichtig, later steeds ontstuimiger, dan vergaten ze beide even alles wat er om ze heen gebeurde. Zo waren we dus eigenlijk heel blij met zijn viertjes.

_{hier wordt het misschien wat grafisch voor tere zieltjes, maar ik moet het nu toch echt even opschrijven, ben ik het ook eens kwijt}
Tot een dag in juli, ik kan me niet eens exact herinneren welke dag. Ze was even buiten geweest, ze lag daar zo graag in het zonnetje, maar kwam plots binnenlopen, op mij af, wankelend en met dezelfde angst in haar ogen als die eerste dagen dat ze bij me was. Dat was eigenlijk de laatste keer dat ik haar écht zag... Ze braakte voor mijn voeten en vluchtte naar de keuken, daar kroop ze in haar bench, die er de laatste weken eigenlijk enkel nog voor de vorm stond, en kreeg een soort epileptische aanval, zo heftig dat de bench er bijna van kantelde, ze verkrampte zo erg dat ze de hele kooi door vloog. Ik was even verstijfd van afgrijzen, het soort waarbij een seconde minstens een half uur lijkt te duren, vervolgens natuurlijk meteen de dierenarts gebeld. Dikke pech, de dichtstbijzijnde had een volle wachtkamer en niet de mogelijkheid (of geen zin in het gedoe) van een huisbezoek, al is het hemelsbreed geen kilometer. De tweede dierenarts, mijn eigen dierenarts, ook al spreekuur, maar had wel langs willen komen, mits zijn auto niet stuk was geweest. Zelf heb ik geen auto dus mijn ouders gebeld en die zijn ons meteen komen halen. Haar stuipen werden niet minder, ik heb geprobeerd haar zoveel mogelijk stil te houden maar er zat behoorlijk wat kracht achter haar krampen en mijn kalmerende woorden kwamen ook niet bij haar aan. Snel de bench in de auto gezet en naar de dokter (voor mijn vader op een behóórlijk tempo), de arts had de behandelkamer al vrijgehouden voor Saar. Ik hoorde een kindje in de wachtkamer huilen van schrik... Sara kreeg gelijk spierverslappers, het stuipen en trekken hield daarmee gelukkig snel op, maar na wat nader onderzoek bleek ze meer dan 43 graden koorts te hebben. Koelen dus, voor zover dat nog wat uithaalde, de tuinslang erop gezet. Zo heb ik een half uur met haar bij de DA in de achtertuin gezeten. Door een injectie en het koude water zakte de koorts wel iets, maar ze lag daar maar, met een matte uitdrukking in haar ogen. De dierenarts vond het al een klein wonder dat ze nog leefde, ze was ook zo sterk, zeker met alles wat ze al had meegemaakt in ogenschouw... Ik mocht haar mee naar huis nemen, de komende dag zou uitwijzen of ze er nog bovenop zou komen.

Die nacht en daaropvolgende dag ben ik bij haar gebleven, haar gestreeld, tegen haar gepraat, wat gevoederd, maar de doffe blik in haar ogen trok niet bij, ze reageerde nauwelijks op mijn aanrakingen en nam slechts heel af en toe een klein hapje en dan was kauwen al haast te moeizaam. Ze kwam niet meer overeind terwijl de spierverslappers al lang uitgewerkt waren, de aanval had iets in haar kapot gemaakt en dat zou niet meer goed komen. Haar vechtlust was er nog wel degelijk, ze probeerde het wel, maar haar lichaam wilde niet meer. Die middag heb ik haar in laten slapen.

Daarna heb ik weken als in een roes rondgelopen. Maanden niet naar de lucht kunnen kijken zonder te huilen, want zij was daar ergens, weer ontheemd, terwijl ik ervan overtuigd was dat ze nog lang niet genoeg van het leven had kunnen genieten. Ik denk ook niet dat ik het nummer Child in Time ooit nog kan luisteren zonder rillingen te krijgen, dat deed me altijd al zo aan haar denken, nu nog veel meer. Ze bleef me zo dus achtervolgen, hoezeer ik ook probeerde het een plaatsje te geven. Toen ik op een dag in de bus zat, iets meer dan een jaar geleden, en de chauffeur had de radio aanstaan waarop háár liedje voorbij kwam, werd ik door mijn tranen heen bijna boos en vroeg me af; "Wat wil je me nou in hemelsnaam duidelijk maken?!" Een flinterdun streepje zon brak door het dikke wolkendek, in mijn gezicht, en ik voelde het haar gewoon denken... "Ík ben goed terecht gekomen hoor, en ik wacht hier op je, wanneer ga jíj nou weer je ding doen?"

Zodoende. Niet lang hierna kwam Bowie bij me wonen. Hij was door zijn gezin niet meer te handhaven, omdat de eigenaresse hem voor de kinderen had gekocht en zij zelf niet zoveel zin had in de verantwoordelijkheid, en de kinderen het ook niet zo leuk meer vonden. Bowie is dan ook erg onbesuisd en luisterde nergens naar, geen wonder als niemand hem op wil voeden. Nu is hij nog steeds een idiote wildebras, maar dan wel een heel lieve idioot. Niet geheel verwonderlijk, lijkt hij qua uiterlijk érg op Saartje, zeker zijn snoet, en zo had hij mijn hart al gestolen voor ik hem überhaupt had ontmoet.

Kort hierna heb ik Keetje geadopteerd, een dame uit een kennel. De eigenaresse van de kennel wilde minder gaan fokken, dus Keet moest als eerste het veld ruimen omdat ze toch niet zindelijk was en vieze dingen deed met haar poepjes. Heb nog nooit zo'n vriendelijk en koddig dier meegemaakt. Hobbies: Slapen, dromen en lieve geluidjes uitstoten. Is alweer bijna zindelijk en voelt zich hier enorm thuis.

Een maandje geleden kwam ik via-via in contact met een stichting die honden uit Spanje een kans biedt op adoptie, en zij vroegen me of ik tijdelijk op een Border Collie-kruising wilde passen, en zo kwam Sproet mijn leven binnen gekwispeld. Een dróóm van een hondje, iets anders kan ik er niet over zeggen. Ze is al definitief geadopteerd, en zondag gaat ze verhuizen, de rest van haar leven doorbrengen met welverdiende liefde en luxe.

Weekje later werd ik gevraagd of er nog ruimte was voor een chihuahua. Het adoptiegezin was afgehaakt toen bleek hoe bang hij werkelijk was... Sja, hoeveel ruimte neemt zo'n prul nou in beslag? Hmm, dat heb ik geweten. George weet, hoe klein hij ook is, heel het huis op stelten te zetten. Mag hij een eigen topic?