De kunst van het loslaten van je ex! Deel 72 :P

quote:

Op zondag 8 februari 2009 00:27 schreef Edwinuss het volgende:

[..]

Ik wens je echt het beste

Dankje

Ik jou ook.. En dat ook dat laatste beetje denken aan haar ook weg mag gaan
En twijfel nooit aan jezelf! Die andere heeft gewoon dingen die ZIJ leuker vindt.
Een ander meisje vind jou weer helemaal super.

quote:

Op zondag 8 februari 2009 00:28 schreef mstr het volgende:

[..]

Dankje

Ik jou ook.. En dat ook dat laatste beetje denken aan haar ook weg mag gaan
En twijfel nooit aan jezelf! Die andere heeft gewoon dingen die ZIJ leuker vindt.
Een ander meisje vind jou weer helemaal super.

Dankje

Het is ook belachelijk dat ze vergelijking maakt heb ik mezelf bedacht, die vent is 4 jaar ouder dan mij.

Je gaat echt aan jezelf twijfelen als iemand zoiets tegen je zegt, vooral als diegene zolang, zoveel achter je heeft gestaan.
Ze is ook echt iemand die me ontzettend heeft geholpen om te komen waar ik nu ben, dat klinkt misschien heel raar maar daar ben ik haar toch wel dankbaar voor.

Het komt zeker goed, ik ben me daar ook zeer bewust van. Alleen ik heb liever dat het meteen gebeurd dan wanneer dan ook..

quote:

Op zondag 8 februari 2009 00:32 schreef Edwinuss het volgende:

[..]

Dankje

Het is ook belachelijk dat ze vergelijking maakt heb ik mezelf bedacht, die vent is 4 jaar ouder dan mij.

Je gaat echt aan jezelf twijfelen als iemand zoiets tegen je zegt, vooral als diegene zolang, zoveel achter je heeft gestaan.
Ze is ook echt iemand die me ontzettend heeft geholpen om te komen waar ik nu ben, dat klinkt misschien heel raar maar daar ben ik haar toch wel dankbaar voor.

Het komt zeker goed, ik ben me daar ook zeer bewust van. Alleen ik heb liever dat het meteen gebeurd dan wanneer dan ook..

Klopt.
Als iemand waar jij van houdt en alles voor zou willen geven als het zou moeten, zegt dat je niet goed genoeg bent of dat bepaalde dingen irriteren, dan doet dat pijn en ga je aan jezelf twijfelen.
Logisch, diegene staat zo dicht bij je.

Maar het is een soort verwerkingsproces.. Alles heeft tijd nodig om te 'helen' en weer te worden zoals het zou moeten zijn.
En je zou zo graag willen dat dat meteen was, maar dat heeft echt gewoon tijd nodig.

En dat is ook waar ik nu beetje in zit met haar, soms gaat het beter tussen ons en soms slechter.
Dan ben je er net bovenop aan het klimmen en dan komt er iemand die je weer een duw het ravijn in geeft.

quote:

Op zondag 8 februari 2009 00:38 schreef mstr het volgende:
Als iemand waar jij van houdt en alles voor zou willen geven als het zou moeten, zegt dat je niet goed genoeg bent of dat bepaalde dingen irriteren, dan doet dat pijn en ga je aan jezelf twijfelen.
Logisch, diegene staat zo dicht bij je.

Degene waarvan je het meeste houd, kunnen je het meeste pijn doen

En het wel of niet goed doen is een perceptie, hoe je je op dat moment voelt, hoe sterk je schoenen staat (en dat is lastig op zulke momenten) en hoeveel geluk je geeft en ontvangt van die personen.

Als iemand na jaren lang opeens zegt dat 'je opeens niet goed geneog meer bent' dan is er meer aan de hant dan alleen dat. Wat dat is is voor elk persoon anders..

Een ding staat vast, houd van jezelf (en dat kan moeilijk genoeg zijn), en wees zelfstandig als dat nodig is, het continu bang zijn in een relatie om elkaar kwijt te raken is naar mijn idee niet goed

Sterkte vandaag en morgen nieuwe mensen, en wekom op fok..

Interessant om te lezen deze verhalen. Feest der herkenning hier en daar.
Even bijdragen. Wat het is idd een "kunst"...

Jaar geleden al weer maar toch
Na een relatie van 8 jaar was het ineens over. Bedrog, allebei vreemd gaan, sleur. Een grote ATWT/GTST voltrok zich in rap tempo vlak voor kerst. Ze twijfelde en was dronken vreemdgegaan, ik was boos maar kon eindelijk opbiechten dat ik een hele tijd daarvoor ook fout had gezeten, iets wat ik toendertijd besloten had naar mn graf te nemen(en dat knaagt, dus vertel het ATLIJD), kortom the works. Uiteindelijk besloten dat we elkaar niet meer konden vertrouwen en ik heb er een punt achter gezet toen ik haar op een smsje betrapte terwijl we nog aan het overleggen waren(dat dacht ik teminste) wat we gingen doen.
Goed, dit topic tuurlijk gezien toendertijd. Contact verbroken, niet meer bellen, van hyves afgegooid. Klaar toch? Niet dus, 8 jaar betekent dat ik ook een hele familie in een klap kwijt was(haar ouders etc) en vice versa. Ik ben daar als een kind aan huis geweest dus dat was pittig om af te sluiten. Dat soort dingen en de onuitputtelijke drang om te weten hoe het met haar gaat maken break ups een hell

Enfin, vrijgezel na 8 jaar- > drinken,los feest, etc. Ondertussen alles en iedereen met haar vergelijken en eigenlijk niet echt over haar heen zijn. Maar het is waar, doe veel leuke dingen en het gaat echt beter voelen.
Meisje ontmoet dat echt leuk was een relatie gekregen met haar.
Mezelf in de spiegel aangekeken om zeker te weten dat dit niet de befaamde rebound relatie ging zijn, maar helaas, dat was hem wel. Tijdens die relatie weer contact gekregen met de ex. Rustig gepraat en het gevoel van maagomdraaien was weg. Eindelijk het idee dat ik idd zonder haar ook gelukkig kon worden met een meisje.

Maar goed, steeds meer contact en dat vond het nieuwe vriendinnetje niet leuk natuurlijk. Uiteindelijk kom je er dan achter dat je een relatie hebt om de relatie, het samen filmpje kijken, leuke dingen doen, koken voor haar etc etc en niet omdat je echt van dit meisje houdt. En omdat je merkt dat je ex het mega kut vindt.... En dat vond ik wel zo triest van mezelf, bizar. Een relatie aanhouden omdat je het wel leuk vindt, en omdat het je ex ongelukkig maakt.... Zucht, hoe kinderachtig en niet een goed teken. Ik was er toch echt van overtuigd dat ik over mn ex heen was.

Lang casual contact gehad daarna en zo nu en dan een lunch. Geen boosheid meer als we over onze scharrels praten en ik kon ook weer blij voor haar zijn als ze op een huisdiner ging met iemand anders.
Rust in de tent, top!

En dan ineens, na een jaar geen gevoelens meer te hebben die in de buurt van verliefdheid komen gaat het een week geleden mis. En beland je op een avondje stappen bij haar in bed, hardcore passie die in onze laatste jaar sowieso bijna niet meer was voorgekomen.
Word je wakker naast haar en wil je altijd weer naast haar wakker worden.
Haar terug en zeggen dat je van haar houdt. En zeggen dat je haar gemist hebt...

En dat dan niet doen... omdat... ja waarom eigenlijk niet? Ben ik bang om mn bek te gaan?
Kortom, de kunst van het loslaten van je ex, ik heb hem nog niet onder de knie geloof ik.

[ Bericht 3% gewijzigd door IceNine op 08-02-2009 04:18:06 ]

bier maakt meer kapot dan ...

[ Bericht 44% gewijzigd door thestoryofus2009 op 08-02-2009 09:31:27 ]

bah, waar ik vooraf aan de avond bang voor was, is uitgekomen...

We zouden met een paar maten gaan stappen in een andere stad dan waar ik en mijn ex wonen, maar op het laatste moment ging dat niet door omdat het te laat werd. We hebben dus besloten om gewoon in ons eigen stad te stappen. Ik ging de kroeg binnen waar ik altijd kom en ja hoor, mijn ex die stond daar met enkele vriendinnen gelijk na de ingang... Ik heb haar even begroet, ben toen verdergelopen om mijn jas op te hangen. Vervolgens ben ik toch maar naar haar toe gelopen, gezellig staan praten en we waren allebei heel close... Ze hield me stevig vast en we zoenden enkele keren 'net niet'. Toen ben ik weggegaan naar een andere kroeg, ik zei dat ik terug zou keren omdat mijn jas hier hing. We hebben afscheid genomen en gezoend (niet zo heftig als eerst, maar wel een gemeende zoen op de mond).

Vervolgens ben ik anderhalf uur later teruggekomen naar die kroeg. Een half uur later zag ik haar weer, stonden weer gezellig te praten. Ze vertelde mij dat haar eerdere ex contact met haar had opgezocht nadat hij had gehoord dat het uit was tussen ons, dat hij haar miste en dat hij nog steeds gevoelens voor haar had. Ze moest echter niets van hem hebben, ze vond hem zielig. Ze vroeg aan mij of ze in mijn telefoon mocht kijken. Ik stemde daarmee in, had toch niets te verbergen. Ze kwam een smsje tegen die een vriend van mij eerder op de avond naar een meisje had gestuurd, omdat hij zelf geen beltegoed had vroeg hij of hij met mijn telefoon kon smsen. Ik vond dit gee probleem. Het smsje begon met 'hey lekkertje'. Mijn ex had dit dus gelezen en was gelijk heel woest... Ik probeerde haar uit te leggen dat het een smsje was die een maat van mij had gestuurd, zijn naam stond er zelfs onder. Ze wilde in eerste instantie niet luisteren en zei 'al zou je het zelf gestuurd hebben, dan nog, we hebben toch niets meer'. Ze zei ook dat ik het niet had hoeven accepteren dat ze in mijn tel ging kijken. Uiteindelijk was ze toch overtuigd, maar de rest van de avond deed ze wat afstandelijker tegen mij. Ik had het gevoel dat ze jaloers was, ook omdat er smsjes van een goede vriendin van mij er tussen zaten. Ik vroeg of ze een date had met valentijn, ze zei van niet, en vroeg of ik er wel een had... Toen ik zei van nee, maakte ze een opmerking dat ik wel kon afspreken met die goede vriendin

Na sluitingstijd hebben we buiten nog afscheid van elkaar genomen, wederom enkele keren op de mond gezoend en toen ben ik vertrokken... Ze vertelde mij trouwens dat ze was geschrokken toen ze mij zag, zo van 'hij is hier...'. Ik heb het idee dat ze nog steeds van mij houd, maar ik wil haar uit mijn hoofd zetten, ik wil geen hoop hebben dat het nog goed komt. Aan de ene kant vond ik het fijn om haar na een weekje weer te zien, aan de andere kant had ik haar liever niet gezien omdat dit heel het proces nog ingewikkelder maakt en moeilijker om mezelf er overheen te zetten

misschien dat ze echt spijt heeft?
als je ergens nog heel gek op der bent waarom niet proberen?

ik kan mijn ex trouwens niet zomaar tegen het lijf lopen. wonen beiden in andere steden op grote afstand
dus elkaar willen zien=afspreken.

gisternacht gewoon kut, ik heb echt een bloedhekel aan vrouwenbehalve mijn ex. word ook steeds erger. loop door de disco en dan is ze gewoon bij je als het ware.

slapeloosheid begint ook weer. slechts 4 uur geslapen terwijl ik genoeg alcohol heb gehad, kan ook niet dronken worden. ook 2 "vrienden" helemaal zat. van die kneusjes die mee gaan met uitgaan die te kansloos voor woorden zijn. de een vergelijkt een relatie met de werkrelatie met collega's (ja die is zo kansloos dat hij nog nooit een meisje heeft gehad) en de ander zat de hele tijd te zeiken of ik al weer wat "gepakt" had en lekker weer sexen met meiden

en ik baal uiteraard van mezelf, ik was ff slap en dan verlies je weer alles...

heel apart maar het verlies van mijn vriendin vind ik zwaarder dan dat van mijn moeder.
de een was iets dat ik niet kon voorkomen en het ander wel, dat vreet zo extreem aan mij en mijn moeder is nog wel om me heen.

ook alsof een wereld ophoud te bestaan. mijn vriendin, haar woonplaats, haar huisje, straat, familie, supermarkt, de geur in huis, de omgeving, familie, haar vrienden, etc. dat lijkt langzaam te verdwijnen, soort atlantis... je staat er bij en weet dat het niet goed is en je kunt niks doen.
en toch blijft die wereld als een vage herinnering bestaan.
7 jaar geleden toen ik haar leerde kennen voelde ik al dat er iets bijzonders was, dat zij het meisje was...
altijd zo'n zwak voor haar gehad en toen ik eindelijk met haar kreeg was alles zo perfect, zowel voor haar als voor mij.
ook al die jaren waren we gek op elkaar en was zij degene die tegen me zij dat ik niet moest opgeven, me opbeurde. en nu wil ik haar slechts eenmaal helpen en ze vergeet alles wat ze me ooit zelf heeft geleerd.

bah, bah, bah

en waarom gaat iedereen opeens trouwen/samenwonen of heeft x aantal maanden met de vriendin de laatste tijd

TSOU, wat maak je het jezelf moeilijk! Zij is niet de wereld, jij bent het middelpunt hoor. En je kan niet voorkomen dat iemand doet wat ie doet, stop met jezelf verwijten maken! Accepteer dat het over is en vind jezelf terug, want je klinkt niet goed...

quote:

Op zondag 8 februari 2009 02:37 schreef IceNine het volgende:
[...]maar kon eindelijk opbiechten dat ik een hele tijd daarvoor ook fout had gezeten, iets wat ik toendertijd besloten had naar mn graf te nemen(en dat knaagt, dus vertel het ATLIJD)[...]

JIJ gaat vreemd en dat knaagt ja. Moet je het daarom vertellen? Dan doe je de ander pijn met jouw stommiteit. Nee hoor, niet vertellen en keihard je best doen te zorgen dat de ander er niet achter komt!

Verder - bijzonder verhaal. Hoe voelt het nu? Gaan jullie toch samen kijken wat er nog is?

quote:

Op zondag 8 februari 2009 11:05 schreef thestoryofus2009 het volgende:
misschien dat ze echt spijt heeft?
als je ergens nog heel gek op der bent waarom niet proberen?

Als ze spijt heeft, moet ze het maar laten blijken. Ik kan niet voor haar kiezen om het nog een keer te proberen. Ik heb reeds gedaan wat ik kon doen, nu is het haar beurt. De vraag is, moet ik daarop wachten of haar uit mijn hoofd zetten en verdergaan met mijn leven? Ik denk dat optie 2 op dit moment het beste is...

quote:

Op zondag 8 februari 2009 11:05 schreef thestoryofus2009 het volgende:
gisternacht gewoon kut, ik heb echt een bloedhekel aan vrouwenbehalve mijn ex. word ook steeds erger. loop door de disco en dan is ze gewoon bij je als het ware.

en ik baal uiteraard van mezelf, ik was ff slap en dan verlies je weer alles...

de een was iets dat ik niet kon voorkomen en het ander wel, dat vreet zo extreem aan mij

ook alsof een wereld ophoud te bestaan. je staat er bij en weet dat het niet goed is en je kunt niks doen.
en toch blijft die wereld als een vage herinnering bestaan.

toen ik eindelijk met haar kreeg was alles zo perfect, zowel voor haar als voor mij.

en nu wil ik haar slechts eenmaal helpen en ze vergeet alles wat ze me ooit zelf heeft geleerd.

TSOU, bovenstaande zinnetjes klinken echt alsof je aan de ene kant jezelf nodeloos de schuld geeft en aan de andere kant jezelf als een slachtoffer van omstandigheden neerzet. Constant dat "wat als" en "had ik maar"

Doe eens even iets meer realistisch. De wereld is geen sprookjestuin en de liefde al helemaal niet. Niets is perfect en dat kan jullie relatie ook niet geweest zijn. Ik heb het gevoel dat je het of achteraf idealiseerd of jezelf voor de gek hebt zitten houden en in een droomwereldje hebt geleefd.

Jullie zijn gewoon twee mensen met je eigen persoonlijkheid en achtergrond. Voor een tijd was het leuk om samen op te trekken in het leven, nu niet meer. Misschien omdat jullie allebei veranderd zijn, omdat jullie andere behoeftes kregen die de ander niet kon vervullen. Dat kan. En als dan 1 van de 2 besluit dat dit zover uiteen is gelopen dat ze er ook niet meer voor wil vechten dan zul je dat moeten accepteren.

Malen malen malen. Huilen huilen huilen. Mijn gevoelens zijn een achtbaan. Hij is nu vast bij haar. Hij heeft d'r vast al geneukt en is mij vergeten. Ik kan niet zonder hem. Dit is onzin, ik kan heus wel zonder hem. Ik ga mijn leven toch zeker niet door hem laten lijden. Ik gooi het roer om, zo kan het niet langer. Ik ga wat DOEN wat MIJ gelukkig maakt. Maar hoe moet ik gelukkig worden zonder hem? Ik weet niet eens meer wie ik zelf ben, wat ik zelf wil. Ik wil hem. Ik wil hem niet, het is onzin. Het is klaar, het is goed. Beter. Niet beter. Het is beter. Nee shit, ik kan niet zonder hem. JAWEL je kan het best. Het is goed, klaar. Beter. En als we echt bij elkaar horen dan komen we dat wel een keer, niet nu. Nu is het niet goed, we zijn niet goed voor elkaar. Als hij gelijk met een ander wijf naar bed gaat, doe ik dat ook. Fuck dit. Fuck hem, ik kan alle jongens krijgen die ik wil. Maar ik wil helemaal geen andere jongen, ik wil hem. MAAR HIJ IS NIET GOED VOOR ME.

Shit, ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.

Pff heftige verhalen allemaal joh.. Ik mag mazzel hebben dat ik m'n ex al 7 maanden niet toevallig ben tegen gekomen

@Merziyas Zo te horen waren jullie het er beide over eens dat het uit MOEST en missen jullie de aandacht en genegenheid van elkaar (knuffelen, zoenen, sex, lieve woordjes) maar is dat het belangrijkste?
Zelf miste ik dat ook héél er lang (en nog steeds wel ) maar het gaat om de persoonlijkheid en of de relatie in evenwicht is, liefde geven en ontvangen en niet elk weekend over hetzelfde discuseren/ruziën (sorry da's even een relflectie van mijn verleden ).

Dus als alles goed was waarom is het dan gegaan zoals het gegaan is? Even goed nadenken voordat je opnieuw een fout maakt. Maar als het goed voelt en beide ermee kunnen leven dan kan je 't altijd nog een keer proberen...

quote:

Op zondag 8 februari 2009 11:05 schreef thestoryofus2009 het volgende:
jaar geleden toen ik haar leerde kennen voelde ik al dat er iets bijzonders was, dat zij het meisje was...
altijd zo'n zwak voor haar gehad en toen ik eindelijk met haar kreeg was alles zo perfect, zowel voor haar als voor mij.
ook al die jaren waren we gek op elkaar en was zij degene die tegen me zij dat ik niet moest opgeven, me opbeurde. en nu wil ik haar slechts eenmaal helpen en ze vergeet alles wat ze me ooit zelf heeft geleerd.

Dude.. geef jezelf nu niet de schult!!!!!!@! Als je moeder overleid vind je het gek dat je dan compleet instort?? Man ik zou hetzelfde hebben, dan moet je partner je JUIST steunen, als zij dit niet kon doen omdat het haar te veel werd dan is ze niet sterk genoeg voor jou, terwijl jij dat andersom (als ik me niet vergis) wel had will doen.

Logisch dat je anderen vergelijk nu met je ex, maar probeer het uit je hoofd te zetten ga iets doen waarmee je je energie en verdriet in kwijt kan, dat kan fokken zijn, dat kan sport zijn, dat kan familie zijn alles. Juist nu kan je veranderen, er is geen beter moment in het leven dan nu.

Het is bijna valentijn misschien triggerde er iets je verdriet opnieuw denk na en zie waarom dat zo is, dan kan je het herkennen en dan weet je ook hoe je dat om kan zetten naar iets anders.

Het verdriet zal nog wel even blijven, maar de pijn kan je alleen zelf naast je neer zetten en er nar loeren zodat het niet dichterbij komt.

quote:

Op zondag 8 februari 2009 13:17 schreef Vandaag... het volgende:
Jullie zijn gewoon twee mensen met je eigen persoonlijkheid en achtergrond. Voor een tijd was het leuk om samen op te trekken in het leven, nu niet meer. Misschien omdat jullie allebei veranderd zijn, omdat jullie andere behoeftes kregen die de ander niet kon vervullen. Dat kan. En als dan 1 van de 2 besluit dat dit zover uiteen is gelopen dat ze er ook niet meer voor wil vechten dan zul je dat moeten accepteren.

Tja of iemand heeft z'n eigen persoonlijkheid nog niet gevonden en is door die tijd samen met je erg onzeker geworden over wat hij/zij zelf wil ik het leven ofwel bindings angst en/of overgave


Even wat anders:
Ik was van de week met de auto op de weg voor m'n werk, en dacht heel even de jongen te zien waarmee m'n ex de dag na het uitmaken naar toe was gegaan omdat ze verlieft was geworden..
En dat was even.. werd pissig moest wel 4x kijken of 't hem was en kan best wel 2 flitspalen met 10 km te hard voorbij gegaan zijn maar dat zie ik vanzelf...

Vreemd hoe de menselijke emotie werkt, ik heb mezelf goed genoeg onder controle om niet met m'n bus er vol in te rammen maar word wel erg boos van binnen.. de laatste keer dat ik hem zag was 2 weken erna teon was ik in tranen, nu ben ik blij dat ik hem niet ben tegen gekomen... ook al interesseerd het me weinig meer toch word ik boos vreemde bedoening

Dompertje, ben je er nog?

[ Bericht 22% gewijzigd door Chev op 08-02-2009 14:34:57 ]

quote:

Op zondag 8 februari 2009 14:21 schreef Chev het volgende:
Pff heftige verhalen allemaal joh.. Ik mag mazzel hebben dat ik m'n ex al 7 maanden niet toevallig ben tegen gekomen
[..]

Tja of iemand heeft z'n eigen persoonlijkheid nog niet gevonden en is door die tijd samen met je erg onzeker geworden over wat hij/zij zelf wil ik het leven ofwel bindings angst en/of overgave

Of iemand weet niet wat hij wil en kan en moet en doet en denkt dat dat opgelost wordt door samen te zijn met iemand en raakt als dat samenzijn er niet meer is volkomen stuurloos en meot echt onder zijn billen geschopt!

quote:

Op zondag 8 februari 2009 14:21 schreef Chev het volgende:

Tja of iemand heeft z'n eigen persoonlijkheid nog niet gevonden en is door die tijd samen met je erg onzeker geworden over wat hij/zij zelf wil ik het leven ofwel bindings angst en/of overgave

Als iemand zijn eigen persoonlijkheid nog niet heeft gevonden voor hij een relatie instapt waar is die relatie dan op gebaseerd? Je moet toch eerst jezelf kennen voordat je dat kan delen met een ander lijkt me.

En onzeker worden en jezelf verliezen door een relatie? Dan was het dus geen goede relatie. Voor mij is het in ieder geval de bedoeling dat je elkaar in een relatie kan helpen ontwikkelen om het beste uit jezelf te halen. Dus ook wie je bent en wat je wilt in het leven afzonderlijk van die ander. Je helpt elkaar toch ook in ieders persoonlijke dromen en niet alleen gezamelijke vind ik. En dat verdwijnt dan niet ineens op het moment dat de relatie over is.

quote:

Op zondag 8 februari 2009 14:34 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

Als iemand zijn eigen persoonlijkheid nog niet heeft gevonden voor hij een relatie instapt waar is die relatie dan op gebaseerd? Je moet toch eerst jezelf kennen voordat je dat kan delen met een ander lijkt me.

En onzeker worden en jezelf verliezen door een relatie? Dan was het dus geen goede relatie. Voor mij is het in ieder geval de bedoeling dat je elkaar in een relatie kan helpen ontwikkelen om het beste uit jezelf te halen. Dus ook wie je bent en wat je wilt in het leven afzonderlijk van die ander. Je helpt elkaar toch ook in ieders persoonlijke dromen en niet alleen gezamelijke vind ik. En dat verdwijnt dan niet ineens op het moment dat de relatie over is.

Klopt helemaal vandaag.
Toch groei je na een tijd zo dicht tegen elkaar aan dat sommige dngen iets anders worden, en en in mijn geval was ik tot ongeveer 'n half jaar voordat het uit ging nog mezelf en daarna begonnen de dingen in dusverre te veranderen dat ik een soort minderwaardigheids complex begon te ontwikkelen tegenover haar omdat ze het het niet zag zitten om samen te wonen en niks dat wat ik deed goed meer was

Als je voor elkaar gaat dan wil je elkaar helpen in zijn/haar dromen en helpen groeien zowel als persoon als in de relatie, en als dat niet lukt dan ontstaat er een soort tweestrijd.

Tegen de tijd dat ik weer sterk genoeg was om enige weerstand te bieden (3 maanden later) was het al weer einde oefening en was ze verlieft op een ander zonder dat ik dat wist, en dan is er geen redden meer aan 3 maanden later maakte ze 't uit.

Ofwel ze brak me op de punten waar ik het meest kwetsbaar was op dat moment, en dat is ook niet eerlijk.
Maar je komt er als persoon en karakter in iedergeval 2x zo sterker uit een relatie dan dat je erin stapt.

Ohja beetje comedie maar wel erg goed
http://hansteeuwen.tv/html/post/168.html

[ Bericht 19% gewijzigd door Chev op 08-02-2009 14:48:27 ]

quote:

Op zondag 8 februari 2009 14:21 schreef Chev het volgende:
Pff heftige verhalen allemaal joh.. Ik mag mazzel hebben dat ik m'n ex al 7 maanden niet toevallig ben tegen gekomen

@Merziyas Zo te horen waren jullie het er beide over eens dat het uit MOEST en missen jullie de aandacht en genegenheid van elkaar (knuffelen, zoenen, sex, lieve woordjes) maar is dat het belangrijkste?
Zelf miste ik dat ook héél er lang (en nog steeds wel ) maar het gaat om de persoonlijkheid en of de relatie in evenwicht is, liefde geven en ontvangen en niet elk weekend over hetzelfde discuseren/ruziën (sorry da's even een relflectie van mijn verleden ).

Dus als alles goed was waarom is het dan gegaan zoals het gegaan is? Even goed nadenken voordat je opnieuw een fout maakt. Maar als het goed voelt en beide ermee kunnen leven dan kan je 't altijd nog een keer proberen...

We waren het er beide over eens dat er iets moest veranderen, maar de oplossing was in ieder geval voor mij niet het beeindigen van de relatie. Ik heb er vaak over nagedacht om het uit te maken, puur omdat ik er op een bepaald punt ook genoeg van had. Vandaar dat ik 2 dagen voordat het uit ging boos bij haar was weggelopen en haar de tijd had gegund om eens goed na te denken hoe ze verder wilde. Zij koos ervoor om er een punt achter te zetten, zij wilde er niet meer voor vechten, ik nog wel. Uiteindelijk na enkele dagen zonder haar ging ik goed nadenken wat er mis was gegaan en hoe we het beter hadden kunnen aanpakken. Ik ben zelf absoluut niet de enige die schuld heeft dat het zo is gelopen, dat geeft zij zelf ook toe. Maar ik stelde voor om te werken aan de relatie, de punten waar zij zich aan ergerde weg te werken, alleen zij had er geen vertrouwen meer in. Aan de ene kant begrijpelijk, de afgelopen weken was het bijna elke keer weer raak en maakten we ruzie over hele kleine dingen. Dingen die voor een groot deel op misverstanden berustten. Grotendeels maakte we het aan het einde van de dag weer goed, in enkele gevallen liep het uit en spraken we elkaar even niet meer. Dat waren de tijden dat zij zich kut heeft gevoeld en het ook afreageerde op haar omgeving. Dit wilde ze niet meer meemaken, dit was voor haar ook de reden om er een punt achter te zetten.

Ik mis niet alleen de aandacht die ik van haar krijg, want die aandacht krijg ik ook van andere mensen in mijn omgeving. Gisteren bijvoorbeeld kwam een bloedmooi meisje voor mij dansen en draaide zich de hele tijd om en keek mij ondeugend aan. Ze was echt mooi, maar ik had gewoon geen behoefte om er op af te stappen. Ik mis haar persoonlijkheid, de leuke tijden die we samen hadden, de leuke gesprekken die we voerden, de klik die we hadden, we pastten gewoon zo goed bij elkaar.. en iedereen was het daarmee eens. We hadden gevoelens voor elkaar die we nooit eerder bij anderen hadden gevoeld, dit gaven we ook keer op keer toe aan elkaar. Daarom wil ik graag voor die tweede kans gaan, we houden nog allebei zoveel van elkaar en we weten allebei waar het fout is gegaan. Ik wil haar bewijzen dat we die fouten nooit meer zullen maken. Maar misschien denk ik dit allemaal omdat ik haar mis en door het idee dat we nooit meer samen zullen zijn. Misschien pakt de tweede kans helemaal niet goed uit en komen de ergernissen van vroeger weer terug... Dat weet ik niet, maar daar kom ik ook niet achter als die herkansing er niet komt. Het liefst vergeet ik haar nu en kom ik haar over een maand of 6 tegen, dat opeens het gevoel weer van beide kanten terug komt, en dat we het vandaaruit opnieuw aanpakken...

-dubbel-

quote:

Op zondag 8 februari 2009 13:31 schreef surrogaat12344 het volgende:
Malen malen malen. Huilen huilen huilen. Mijn gevoelens zijn een achtbaan. Hij is nu vast bij haar. Hij heeft d'r vast al geneukt en is mij vergeten. Ik kan niet zonder hem. Dit is onzin, ik kan heus wel zonder hem. Ik ga mijn leven toch zeker niet door hem laten lijden. Ik gooi het roer om, zo kan het niet langer. Ik ga wat DOEN wat MIJ gelukkig maakt. Maar hoe moet ik gelukkig worden zonder hem? Ik weet niet eens meer wie ik zelf ben, wat ik zelf wil. Ik wil hem. Ik wil hem niet, het is onzin. Het is klaar, het is goed. Beter. Niet beter. Het is beter. Nee shit, ik kan niet zonder hem. JAWEL je kan het best. Het is goed, klaar. Beter. En als we echt bij elkaar horen dan komen we dat wel een keer, niet nu. Nu is het niet goed, we zijn niet goed voor elkaar. Als hij gelijk met een ander wijf naar bed gaat, doe ik dat ook. Fuck dit. Fuck hem, ik kan alle jongens krijgen die ik wil. Maar ik wil helemaal geen andere jongen, ik wil hem. MAAR HIJ IS NIET GOED VOOR ME.

Shit, ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.

Je bent niet de enige die met deze gevoelens zit hier.
Heb er zelf ook veel last van, nog steeds.

Gisteren wezen stappen met vrienden.
Wel raar voor de eerste keer weer als vrijgezel te gaan stappen.

Zat net in het stadion een meisje die onwijs op mijn ex lijkt.
Dat kwam wel ff hard binnen.
Ben gelijk ergens anders gaan zitten want daar wordt je toch wel naar van.

Die vent opgezocht, lesje geleerd. Ze was er bij, helemaal in tranen en paniek. Mijn haat en verdriet is over, ik heb van het moment genoten. Geen spijt van.

quote:

Op zondag 8 februari 2009 23:23 schreef Edwinuss het volgende:
Die vent opgezocht, lesje geleerd. Ze was er bij, helemaal in tranen en paniek. Mijn haat en verdriet is over, ik heb van het moment genoten. Geen spijt van.

Wat heb je met 'm gedaan?

quote:

Op zondag 8 februari 2009 16:00 schreef 2PaCaVeLi het volgende:

[..]

Je bent niet de enige die met deze gevoelens zit hier.
Heb er zelf ook veel last van, nog steeds.

Gisteren wezen stappen met vrienden.
Wel raar voor de eerste keer weer als vrijgezel te gaan stappen.

Zat net in het stadion een meisje die onwijs op mijn ex lijkt.
Dat kwam wel ff hard binnen.
Ben gelijk ergens anders gaan zitten want daar wordt je toch wel naar van.

Het is toch een soort van 'sprong' die je hart (of maag) maakt als je diegene ziet..
Dat is lastig..

quote:

Op zondag 8 februari 2009 23:31 schreef mstr het volgende:

[..]

Wat heb je met 'm gedaan?

iets waardoor hij beseft dat hij dit in de toekomst niet snel weer zal doen.

quote:

Op zondag 8 februari 2009 23:42 schreef Edwinuss het volgende:

[..]

iets waardoor hij beseft dat hij dit in de toekomst niet snel weer zal doen.

Dat kan veel zijn
Ik gok dat je hem even stevig aangepakt hebt