Ah! Ziekenhuisverhalen! Ik heb er ook nog eentje

.
Gisteren ben ik namelijk met gillende sirenes en blauw zwaailicht naar het ziekenhuis gebracht. En drie uur later stond ik weer buiten. Bont-en-blauw geprikt en met stickertjes over mijn hele romp. Schijnbaar kerngezond.
Wat er was gebeurd: Tijdens een wandeling kreeg ik opeens een ontzettende pijn onder mijn borst. Alsof mijn borstkas werd aangesnoerd met een spijkerriem ofzo. De pijn was zo heftig dat het zwart voor mijn ogen werd en ik flauw viel. Op straat ja. Gelukkig kon mijn man me opvangen en waren de kinderen bij oma
Nadat ik weer bijkwam ben ik naar een bankje gesleept in de hoop dat ik bij zou komen. En het werd maar niet beter. Sterker nog, ik viel steeds weer weg.
Tussen het flauwvallen hebben we 112 kunnen bellen,µaar die begrepen me niet. Zo onsamenhangend sprak ik. Gelukkig kwam er net politie voorbij die een ambulance opriepen.
In de ambulance werd ik direct aan de hartmachine gelegd, mijn bloedruk en zuurstofgehalte gemeten. Omdat ik steeds wegviel weet ik niet meer precies wat de waarden waren, maar zowel bloeddruk als zuurstofgehalte waren veel te laag (bovendruk van 80 of nog lager en zuurstofgehalte van 60 ofzo, als ik het me goed herinner). Ondertussen leek ik ook wel wat van onderkoeld te zijn, zag ik er letterlijk uit als een lijk én bleken mijn pupillen van grootte te verschillen. De zuurstof sloeg niet aan en ook mijn bloeddruk kwam niet op gang.
De ambulancemedewerkers maakten zich schijnbaar veel zorgen om me, want mijn man werd naar de auto gebracht en ik met gillende sirenes naar het ziekenhuis gereden.
In het ziekenhuis ben ik vollledig onderzocht, maar ze konden niets vinden. Omdat na 2 uur aan het zuurstof te hebben gehangen mijn zuurstofgehalte weer op pijl was en mijn bloeddruk ook weer was genormaliseerd, mocht (moest) ik weer naar huis.
Diagnose: hyperventilatie

. Waar het verschil in pupilgrootte vandaan kwam wisten zij ook niet.
Overigens geloof ik best dat ik in het ziekenhuis hyperventileerde van de stress, maar dat op straat was zeker weten geen hyperventilatie, wat ook nog bevestigd is door de ambulancemedewerkers. Ik had ze in de ziekenauto namelijk al gevraagd of het geen hyperventilatie was, maar ze verzekerden me de dat niet zo was.
Nouja, in ieder geval ben ik blij weer thuis te zijn en dat er schijnbaar niets ernstigs aan de hand was. Ook het rijden in een ambulance met gillende sirenes was een boeiende ervaring

. En wat er nu echt aan de hand was hoop ik deze week uit te vinden. Misschien dat de duitse artsen wel wat vinden.