hoe lang deed jij over het verwerken van het verlies van je

Ik baal nog iedere dag dat onze poes inmiddels 7 maanden geleden overleden is, correctie we haar in hebben laten slapen. Nierproblemen hebben haar de das omgedaan, en ze was net 12 geworden, en de liefste van allemaal.
Nu hebben we nog 4 katten, ons hoogste aantal was 7, dus we zijn er al een aantalk kwijtgeraakt.

Wat ook rot is, is dat al onze katten op de oudste na dan, bij ons thuis geboren zijn, en je het dus als kleine poekie hebt gekend, en groot hebt zien worden, haar broertje leeft nog wel en is mijn grote knuffeldier, ik ga kapot als die er niet meer is strax

Wat was het voor huisdier TS? (Gewoon nieuwsgierigheid, het antwoord van je vraag hangt daar verder niet van af natuurlijk ). Ik geloof ook niet dat ik er snel overheen zou zijn, je wordt toch dagelijks geconfronteerd met het gemis als je thuiskomt e.d.

As jullie er niet aan toe zijn, dan zéker niet doen.
Heb je een mooie foto van jullie konijntje? Vast wel, domme vraag
Misschien een mooi idee om een foto op linnen te laten afdrukken en op een mooi plekje op te hangen? Daar krijg je je huisdier helaas niet mee terug, maar zo blijft hij/zij toch op een mooie manier in jullie huis 'aanwezig'.

En net zoveel tijd nemen als jij wilt hoor, voordat je eventueel aan een ander dier begint.
Krijg je wel een beetje begrip in je omgeving? Of vinden ze het gek dat je 'zo lang' om een konijn treurt?

Ik heb in oktober een van mijn twee cavia's onverwachts moeten laten inslapen, en ik kan daar nog steeds soms verdrietig om zijn... Ik ben echt gehecht geraakt aan dat kleine mormeltje Het kan gewoon even duren, en het slijt vast wel maar binnen hoeveel tijd verschilt natuurlijk per persoon.
Toevallig kreeg ik een week later ons poesje, maar dat vult die leegte echt niet op (wel voor Bow, de overgebleven cavia ). Dus neem je tijd en neem eventueel een nieuw beestje als jullie daar aan toe zijn!

Ik mis mijn tweede hond nu nog steeds regelmatig. Die is nu 7 jaar dood. Niet dat de andere dieren die ik heb gehad niet lief waren ofzo, maar ik had gewoon 'iets' met die hond.

Max hebben we in april in laten slapen, mis hem nog elke dag. Konijn is nu 2 maandjes dood en 't is nog elke dag raar om de konijnen te gaan voeren terwijl het er nog maar één is.

Dat kan wel even duren hoor. Ik heb Max ook op canvas aan de muur

Ik mis mijn popje (duitse dog teef van 70 kilo )nog dagelijks. Aankomende 15 februari is het vijf jaar geleden dat ze op 2-jarige leeftijd zo ineens dood neer viel. Er was wel vrij snel weer een dog(je) in huis. Met mijn volle verstand opgehaald en ze ís geweldig, maar niet mijn popje. Ze is ook niet aangeschaft als vervanging maar ze is wel een geweldig kadootje.

_{Nee, ik ben niet van de pot gerukt, de duitse dog in kwestie heette voluit Iggy Pop, vandaar dat popje ;')}

Onze konijnen vielen deze week zowat van het balkon af (het hok stond per ongeluk precies onder een lager deel van de railing, ze sprongen zo via het dak van hun hok op de rand van het balkon om aan de mezenbollen te knagen ), maar ik denk niet dat ik er lang om zal rouwen. Bottom line is dat het maar een konijn is, hoe grappig die beestjes wel niet zijn en hoeveel plezier we er wel niet aan beleven. Ben nou eenmaal niet zo sentimenteel

het hangt er een beetje vanaf vind ik.
een jong dier wat in een paar dagen van je wordt weggerukt vind ik veel moeilijker te verwerken dan een oudje waarvan je de dood al aan ziet komen en waar je rustig afscheid van kan nemen.

Een van onze twee honden hebben we in juni moeten laten inslapen, vanwege epilepsie, hij had zo vaak aanvallen en wist het allemaal niet meer zo goed. We hebben hem van kleins af aan gehad, hij was 8,5 jaar.

We hebben eind augustus al een nieuwe hond in huis genomen (die is 4 jaar oud en we hebben hem een soort van 'geadopteerd'), dit deed niet alleen ons goed, maar ook de andere hond. Die werd weer helemaal vrolijk toen ze eenmaal aan elkaar gewend waren.

In het begin waren we er wel heel rouwig om hem, maar sinds we de nieuwe hond hebben is de aandacht toch weer wat afgeleid van het verdrietig en jankerig zijn. Dit betekent natuurlijk niet dat we het niet erg vinden dat hij er niet meer is, of dat de nieuwe een vervanging voor hem is.

Het maakte voor mij veel uit dat er nog een andere kat rondliep toen één van mijn katten overleed. Dan heb je toch nog wat in huis lopen en nog steeds de routine van voeren en bak verschonen. Maar zij is een totaal ander persoontje dan mijn overleden kat, dus er was zeker een gemis.

En ook al wist ik al heel snel na zijn overlijden dat er weer een tweede kat ging komen, toch heb ik er bewust een aantal maanden mee gewacht. Om voor mezelf ook zeker te weten dat ik een andere kat wilde om de goede redenen. Het moest geen vervanging zijn van mijn overleden kat, want dat lukt toch nooit en raak je alleen maar teleurgesteld. Maar voor mijn andere kat wilde ik een maatje, ik wilde nog een kat een goed leven geven en een schootkat in huis is gewoon erg gezellig.

Inmiddels is kat2 er al bijna vier jaar. Schatje, scheetje, hartstikke gek ben ik ermee. Maar ik mis mijn eerste overleden kat nog steeds. Niet dat het mijn leven zwaar beïnvloedt, maat toch... En dat zal ook wel altijd zo blijven. En als mijn huidige katten overlijden en er weer nieuwe komen zullen zij ieder op hun tijd aan dat lijstje worden toegevoegd.

Ik wilde eerst eigenlijk ook geen nieuwe hond meer, om t schuldig voelen en dat ie Max' zijn plaats zou proberen in te nemen. Maar zo werkt dat niet, nu lijken Max en Charlie toevallig wel wat op elkaar maar ze zijn ook zo totaal verschillend dat het helemaal niet als vervanging oid voelt

zit er nog midden in.
op 18 december 1 van mijn katjes thuis moeten laten inslapen en heb soms nog een spontane huilbui.
diezelfde dag hebben we hem naar het dierencrematorium gebracht, daar afscheid genomen en de volgende middag opgehaald.
hij staat nu in een doosje in de vensterbank te wachten tot we (hopelijk eind van het jaar) de tuin gaan aanleggen en dan begraven we hem onder zijn eigen nieuwe boompje.
komt een laantje in de tuin met boompjes waar alle katjes hun eigen plekje krijgen.

we hebben de avond ervoor een mooie afscheidsavond gehad dat hij op schoot lag, veel gerookte zalm te eten gegeven, foto's gemaakt en geknuffeld.
de volgende dag foto's gemaakt terwijl hij op zijn kleedje op de kachel lag en ook nog nadat hij ingeslapen was.
je zag alleen aan zijn oogjes dat hij al vertrokken was, maar het was nog steeds ons prachtige lieve dotje en zo hebben we zo bewust mogelijk afscheid genomen.

maar het is nooit tijd genoeg en toen hij al in het crematorium lag wilde ik hem weer meenemen omdat het afscheid te snel ging, tot ik mij realiseerde dat hij er niet meer was, alleen zijn mooie vachtje en ik wilde gewoon weer mijn levende katje terug.
ik ben nog lang niet uitgehuild en ik mis hem geregeld. ik hoor hem soms ook snachts, dan wordt ik wakker omdat ik denk dat ik hem hoorde mauwen, ook al weet ik dat dat niet kan.
hoe lang het nog duurt? geen idee, maar ik neem er de tijd voor, dat verdient hij.

en een nieuw katje, ja maar niet nu. er zijn er nu nog 2 van bijna 16 jaar oud, als deze er niet meer zijn komen er weer een paar, weer van die oudjes, de lelijkste oude knarren die er in het asiel zitten dan en ik zal net zoveel van houden en net zoveel verdriet van hebben als ze er niet meer zijn.

Een van mijn katten (en ook van mijn ouders) is nu 5 jaar dood en mis 'm nog steeds. Ik heb nog niet zo lang geleden nog over 'm gedroomd. Het was ook echt een lieve kat. Knuffelen, spelen, kwam vaak bij je liggen (ook als je een vreemde voor 'm was )
Hij had tumoren en veel pijn, dus we hebben 'm moeten inslapen. Hij is wel oud geworden: 19 jaar.

@ WRH

Mooi afscheid, zo iets ben ik ook van plan. Goed afscheid kunnen nemen is in mijn ogen heel belangrijk. Anders wordt het nog veel moeilijker...

tijd nemen vond ik ook belangrijk en nog terwijl we samen ons katje aan het aaien waren en bezig waren hem op te pakken en naar het crematorium te brengen wisten we al dat we achteraf zouden denken dat het te snel was gegaan.
gevoelsmatig wilde ik hem gewoon lekker op de kachel laten liggen, de hele nacht nog bij ons tot je je realiseert dat dat niet echt is wat je wilt, je wilt nl gewoon je katje weer levend hebben en dat wordt het nooit.
ik wilde hem niet zien veranderen in een echt dood katje zeg maar, daarom hebben we hem ongeveer anderhalf uur na het inslapen naar het crematorium gebracht.
later stond op het kaartje van het crematorium dat hij ongeveer een krap half uur na ons vertrek is gecremeerd en dat vond ik wel heel fijn om te horen, dat hij niet heel lang daar alleen gelegen heeft.

en niet elke dierenarts komt thuis om een beestje te laten inslapen, ik kan het wel enorm aanraden omdat je het zo niet alleen voor je huisdier makkelijker maakt maar ook voor jezelf, heel bewust een afscheidsdag of avond was op dat moment wel heel naar eigenlijk, maar erna voelde dat heel goed.

Als ik aan mijn lieve poes denk dan mis ik m nog steeds. Dat is nu zeker een half jaar geleden dat we hebben moeten vechten voor zn leven, maar dat het gewoon niet ging. Als ik eraan terug denk springen de tranen nog steeds in mn ogen. Mijn lieve lieve poes. Ik heb nu weer 3 katten. Maar poes mis ik nog steeds.

Is het wel gezond om je zo aan een dier te hechten? Ik snap best dat je je hond/kat/konijn/goudvis/wandelende tak mist, die eerste periode, maar al dat gedoe met rouwverwerking, knuffelsessies, teraardebestellingen en plotselinge nachtelijke huilbuien, dat lijkt me toch iets overdreven.

Kwestie van de knop omzetten en doorgaan met je leven. We zijn mensen, met een ruggegraat enzo.

Hond een paar maanden, maar die was dan ook 18. De kat? Pff ik heb dezelfde avond twee nieuwe gehaald. Ik vind katten heel erg leuk en lief maar ik heb er niks mee.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 07:14 schreef WRH het volgende:
tijd nemen vond ik ook belangrijk en nog terwijl we samen ons katje aan het aaien waren en bezig waren hem op te pakken en naar het crematorium te brengen wisten we al dat we achteraf zouden denken dat het te snel was gegaan.
gevoelsmatig wilde ik hem gewoon lekker op de kachel laten liggen, de hele nacht nog bij ons tot je je realiseert dat dat niet echt is wat je wilt, je wilt nl gewoon je katje weer levend hebben en dat wordt het nooit.
ik wilde hem niet zien veranderen in een echt dood katje zeg maar, daarom hebben we hem ongeveer anderhalf uur na het inslapen naar het crematorium gebracht.
later stond op het kaartje van het crematorium dat hij ongeveer een krap half uur na ons vertrek is gecremeerd en dat vond ik wel heel fijn om te horen, dat hij niet heel lang daar alleen gelegen heeft.

en niet elke dierenarts komt thuis om een beestje te laten inslapen, ik kan het wel enorm aanraden omdat je het zo niet alleen voor je huisdier makkelijker maakt maar ook voor jezelf, heel bewust een afscheidsdag of avond was op dat moment wel heel naar eigenlijk, maar erna voelde dat heel goed.

Het gaat altijd te snel denk ik, wat je ook doet. Ik weet nu al dat het drama gaat worden als die van mij ingeslapen moet worden. Ik kan nu al niet stoppen met huilen af en toe, en wie weet gaat mijn kat nog wel een maand mee.

Ik wil hem alleen niet zien als hij dood is, ik heb al teveel dode dieren gezien denk ik (als dierenartsassistente). Ik ben van plan erbij te zijn als hij gaat slapen, maar als de prik met de roze dood komt wil ik er niet bij zijn. Daarom zijn we ook van plan naar de dierenarts te gaan, dan hoef ik hem daarna niet meer te zien.

Ik ga ook doen wat Greys aanraadt: mooie foto op canvas oid en dan ophangen. Lijkt me een mooi aandenken, en nu heb ik nog de tijd om wat mooie foto's te maken.

Ik heb een kat gehad, die minstens 10 jaar terug overleden is. Aangereden door een taxi. Ik heb af en toe nog steeds dat ik hem heel erg mis.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 11:20 schreef S1nn3rz het volgende:

[..]

inderdaad, en omdat we een ruggengraat hebben zijn er ook verschillen in emoties en hoe buigbaar die ruggengraat is. die dien je dan ook te respecteren.

Het gaat hier niet om respect. Het is belangrijk om zoiets zo snel mogelijk te relativeren. Stel je voor dat je kinderen hebt, je moet er toch niet aan denken dat papa of mama gedurende weken of zelfs maanden in een zenuwdepressie geraakt alleen omdat Cor de cavia om 't hoekie is. Dat is nogal een voorbeeld dat je je kinderen geeft.

Een snik en een traan en huppetee, zand erover. Een dier is uiteindelijk maar een dier.

Mensen maken hun problemen graag zo groot mogelijk en de dood van een huisdier is daar een goed voorbeeld van.

Ik wil absoluut niet dat mijn kindje leert dat een 'dier maar een dier is'.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:24 schreef DolleMina het volgende:
Ik wil absoluut niet dat mijn kindje leert dat een 'dier maar een dier is'.

Toch is dat zo. Niet dat het daarmee meteen gereduceerd is tot noppes maar je moet je kinderen wel durven leren dat van gelijkwaardigheid tussen mens en dier geen sprake is. Dieren zijn ons tot praktisch nut of dienen ter vermaak. Ze zijn in essentie ondergeschikt aan de mens, die de kroon op de schepping is.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:34 schreef Ringo het volgende:

[..]

Toch is dat zo. Niet dat het daarmee meteen gereduceerd is tot noppes maar je moet je kinderen wel durven leren dat van gelijkwaardigheid tussen mens en dier geen sprake is. Dieren zijn ons tot praktisch nut of dienen ter vermaak. Ze zijn in essentie ondergeschikt aan de mens, die de kroon op de schepping is.

Gelukkig geloof ik niet in de schepping, maar in de Big Bang enzo...

Dus helemaal niets 'toch is dat zo' Dat is slechts een mening, die lang niet door iedereen gedeeld wordt.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:39 schreef DolleMina het volgende:
Gelukkig geloof ik niet in de schepping, maar in de Big Bang enzo...

Dus helemaal niets 'toch is dat zo' Dat is slechts een mening, die lang niet door iedereen gedeeld wordt.

Schepping, big bang, what's in a name. De mens is vooralsnog de laatste stap in het evolutionaire proces.

Ik heb er niks tegen dat mensen op een goede manier met hun huisdier omgaan en daar ook een zekere liefde voor voelen. Maar het is gewoon belangrijk om er je grenzen in te kennen. Doen alsof de dood van je kat of je konijn het einde van de wereld is, zwelgen in je oneindige verdriet, jezelf een trauma toedichten, een rouwperiode van maanden in acht nemen -- voor sommige mensen hoort het er blijkbaar allemaal bij en is het heel normaal, maar ik vind het een teken van karakterzwakte. Het neigt nogal eens naar hysterie.

Je mag best verdrietig zijn, eventjes, en je mag dat beest best bij tijd en wijle hevig missen, ook jaren nadien, maar maak er alsjeblieft geen emotioneel circus van, dat is nergens voor nodig.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:51 schreef Ringo het volgende:

[..]

Schepping, big bang, what's in a name. De mens is vooralsnog de laatste stap in het evolutionaire proces.

Ik heb er niks tegen dat mensen op een goede manier met hun huisdier omgaan en daar ook een zekere liefde voor voelen. Maar het is gewoon belangrijk om er je grenzen in te kennen. Doen alsof de dood van je kat of je konijn het einde van de wereld is, zwelgen in je oneindige verdriet, jezelf een trauma toedichten, een rouwperiode van maanden in acht nemen -- voor sommige mensen hoort het er blijkbaar allemaal bij en is het heel normaal, maar ik vind het een teken van karakterzwakte. Het neigt nogal eens naar hysterie.

Je mag best verdrietig zijn, eventjes, en je mag dat beest best bij tijd en wijle hevig missen, ook jaren nadien, maar maak er alsjeblieft geen emotioneel circus van, dat is nergens voor nodig.

Ik denk dat mensen vooral zelf willen uitmaken hoe ze hun verdriet willen verwerken.

ik vind het prima als iemand zo makkelijk over het overlijden van zijn dier heen kan stappen.
prachtig als je dat kan en ik zal diegene nooit vertellen dat ze dat niet zouden moeten doen.

persoonlijk ben ik erg blij met hoe ik mij wel hecht aan 'dingen' zoals mijn huisdieren.
ik deel lief en leed met ze en als ze weg zijn mis ik hen, niet de aanwezigheid van EEN dier, maar echt het beestje zelf, de persoonlijkheid, het karakter.
ik zie mijn huisdieren niet als een schakel in de evolutie of de voedselketen maar als een persoonlijkheid waar ik om geef. daar ligt mijn grens, de mijne dus, niet die van een ander.

en van een overlijden van een huisdier ben ik dan best een tijd flink van slag van en weet je; ik koester mijn gevoelens, ik ben blij dat ik die gevoelens heb, dat maakt mij tot de mens die ik ben.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:05 schreef WRH het volgende:
-knip-

Eensch.

De reden dat ik mijn kat zo ga missen, is omdat ik zo intens van hem gehouden heb. En dat heeft ook meerwaarde denk ik zo, hij kan me heel gelukkig maken door de capriolen die hij soms uithaalt.

Dat dat als consequentie heeft dat ik van slag ben als zo'n beestje overlijd, neem ik op de koop toe.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:51 schreef Ringo het volgende:
Schepping, big bang, what's in a name. De mens is vooralsnog de laatste stap in het evolutionaire proces.

Dat wil niet zeggen dat de mens 'het hoogste' of het beste is, alleen dat ie het meest complex is. Eencelligen zijn tot nu toe het meest succesvol, dus de mens boven dieren plaatsen is een kwestie van mening, niet van objectieve feiten.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog steeds denk aan onze Yorkshire terrier. Is in 1991 gestorven op 14 jarige leeftijd (wat voor een York weer uitzonderlijk hoog is)

vind het persoonlijk juist heel erg mooi als mensen ook na jaren nog steeds ontroerd kunnen raken bij de gedachte aan een overleden dier, dan zat het met de liefde voor je huisdier wel goed en dat is in mijn ogen alleen maar een mooi iets.

hoeveel je van een beestje gehouden hebt verandert toch niet met het aantal jaren dat het overleden is?
huisdieren zelf kunnen onderling enorm rouwen bij het wegvallen van een mede huisdier, ik kan eigenlijk wel de schoonheid zien in het rouwen en het verdriet, het zijn vind ik zelf mooie gevoelens en zo vreemd vind ik het niet om daar echt even bij stil te staan.
en hoe lang even is, is verschillend voor elk persoon, dat soort gevoelens kunnen niet afgedwongen worden van buitenaf.
omstandigheden zijn ook altijd verschillend.
het katje dat ik met kerst heb moeten laten inslapen had ik uit het asiel en nog lang niet lang genoeg, wat ik daar vooral heel moeilijk aan vond was dat ik niet echt kon geloven in 'hij is heel oud, het is goed zo, hij heeft een mooi leven gehad' want dat weet ik nl niet, misschien was het wel 1 grote ellende voor ik hem uit het asiel haalde.
daarentegen 1 van de andere draakjes begint nu ook echt oud te worden (net gister uitslag van de dierenarts, hij begint wat last van artrose te krijgen en heeft nu een niet goed functionerende schildklier, dus het begint al beetje af te lopen) en ondanks dat ik hem al 15 jaar heb kan ik van hem wel met recht zeggen; hij heeft een prachtig leven bij ons gehad, misschien dat ik het met hem dus minder moeilijk heb, of juist weer meer, ik weet het niet, dat merk ik dan wel en ook hij krijgt wat ons betreft een kat-waardig afscheid, met thuis inslapen, heel veel liefde en aandacht, zelf naar het crematorium brengen en een eigen plekje in de tuin.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:54 schreef Dipkip het volgende:

[..]

Dat wil niet zeggen dat de mens 'het hoogste' of het beste is, alleen dat ie het meest complex is. Eencelligen zijn tot nu toe het meest succesvol, dus de mens boven dieren plaatsen is een kwestie van mening, niet van objectieve feiten.

Alle dieren zijn analfabeet. Punt.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 14:48 schreef Ringo het volgende:
Alle dieren zijn analfabeet. Punt.

Nou en? Volgens mij zit je hier alleen maar wat te trollen om mensen die treuren om een huisdier te jennen, als je met zulke bullshit argumenten komt...

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 15:07 schreef Dipkip het volgende:

[..]

Nou en? Volgens mij zit je hier alleen maar wat te trollen om mensen die treuren om een huisdier te jennen, als je met zulke bullshit argumenten komt...

Dus...

Op zich heeft Ringo best een punt, maar misschien beter dat hij daar lekker een eigen topic over opent

Verder denk ik dat er een verschil is in 'treuren en treuren'. Als Cor de Cavia dood is, om even met Ringo te spreken, dan is het inderdaad een tikkie gek als je je ziek zou melden op je werk en in een maanden durende vreselijke rouwperiode gaat zitten. Over the top, wat mij betreft. Máár, je kunt er wel verdriet om hebben, gewoon op je eigen manier.
Als er met mijn hondje of kat iets zou gebeuren zou ik denk ik wel een dagje thuis zijn van het werk zelfs Maar geen week of meerdere dagen. Maar het verdriet en het gemis zou héél lang duren, alleen zouden niet zoveel mensen daar 'last' van hebben. En wat is daar dan erg aan?

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 15:07 schreef Dipkip het volgende:

[..]

Nou en? Volgens mij zit je hier alleen maar wat te trollen om mensen die treuren om een huisdier te jennen, als je met zulke bullshit argumenten komt...

Nee hoor. Ik denk sowieso dat de discussie of de mens nu wel of niet het summum der schepping is, niet in dit topic thuishoort. Maar op elke reactie ben ik graag bereid een antwoord te geven.

Ik troll niet, ik mopper alleen op het hysterische drama dat ik proef uit sommige posts hier. Ik ben niet zo emotioneel begaan met dieren en begrijp niet waar sommige mensen de lust vandaan halen zich volledig in de liefde voor een dier te verliezen. That's it.

Ik heb mijn woordje hier wel weer gezegd.