hoe lang deed jij over het verwerken van het verlies van je

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 07:14 schreef WRH het volgende:
tijd nemen vond ik ook belangrijk en nog terwijl we samen ons katje aan het aaien waren en bezig waren hem op te pakken en naar het crematorium te brengen wisten we al dat we achteraf zouden denken dat het te snel was gegaan.
gevoelsmatig wilde ik hem gewoon lekker op de kachel laten liggen, de hele nacht nog bij ons tot je je realiseert dat dat niet echt is wat je wilt, je wilt nl gewoon je katje weer levend hebben en dat wordt het nooit.
ik wilde hem niet zien veranderen in een echt dood katje zeg maar, daarom hebben we hem ongeveer anderhalf uur na het inslapen naar het crematorium gebracht.
later stond op het kaartje van het crematorium dat hij ongeveer een krap half uur na ons vertrek is gecremeerd en dat vond ik wel heel fijn om te horen, dat hij niet heel lang daar alleen gelegen heeft.

en niet elke dierenarts komt thuis om een beestje te laten inslapen, ik kan het wel enorm aanraden omdat je het zo niet alleen voor je huisdier makkelijker maakt maar ook voor jezelf, heel bewust een afscheidsdag of avond was op dat moment wel heel naar eigenlijk, maar erna voelde dat heel goed.

Het gaat altijd te snel denk ik, wat je ook doet. Ik weet nu al dat het drama gaat worden als die van mij ingeslapen moet worden. Ik kan nu al niet stoppen met huilen af en toe, en wie weet gaat mijn kat nog wel een maand mee.

Ik wil hem alleen niet zien als hij dood is, ik heb al teveel dode dieren gezien denk ik (als dierenartsassistente). Ik ben van plan erbij te zijn als hij gaat slapen, maar als de prik met de roze dood komt wil ik er niet bij zijn. Daarom zijn we ook van plan naar de dierenarts te gaan, dan hoef ik hem daarna niet meer te zien.

Ik ga ook doen wat Greys aanraadt: mooie foto op canvas oid en dan ophangen. Lijkt me een mooi aandenken, en nu heb ik nog de tijd om wat mooie foto's te maken.

Ik heb een kat gehad, die minstens 10 jaar terug overleden is. Aangereden door een taxi. Ik heb af en toe nog steeds dat ik hem heel erg mis.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 11:20 schreef S1nn3rz het volgende:

[..]

inderdaad, en omdat we een ruggengraat hebben zijn er ook verschillen in emoties en hoe buigbaar die ruggengraat is. die dien je dan ook te respecteren.

Het gaat hier niet om respect. Het is belangrijk om zoiets zo snel mogelijk te relativeren. Stel je voor dat je kinderen hebt, je moet er toch niet aan denken dat papa of mama gedurende weken of zelfs maanden in een zenuwdepressie geraakt alleen omdat Cor de cavia om 't hoekie is. Dat is nogal een voorbeeld dat je je kinderen geeft.

Een snik en een traan en huppetee, zand erover. Een dier is uiteindelijk maar een dier.

Mensen maken hun problemen graag zo groot mogelijk en de dood van een huisdier is daar een goed voorbeeld van.

Ik wil absoluut niet dat mijn kindje leert dat een 'dier maar een dier is'.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:24 schreef DolleMina het volgende:
Ik wil absoluut niet dat mijn kindje leert dat een 'dier maar een dier is'.

Toch is dat zo. Niet dat het daarmee meteen gereduceerd is tot noppes maar je moet je kinderen wel durven leren dat van gelijkwaardigheid tussen mens en dier geen sprake is. Dieren zijn ons tot praktisch nut of dienen ter vermaak. Ze zijn in essentie ondergeschikt aan de mens, die de kroon op de schepping is.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:34 schreef Ringo het volgende:

[..]

Toch is dat zo. Niet dat het daarmee meteen gereduceerd is tot noppes maar je moet je kinderen wel durven leren dat van gelijkwaardigheid tussen mens en dier geen sprake is. Dieren zijn ons tot praktisch nut of dienen ter vermaak. Ze zijn in essentie ondergeschikt aan de mens, die de kroon op de schepping is.

Gelukkig geloof ik niet in de schepping, maar in de Big Bang enzo...

Dus helemaal niets 'toch is dat zo' Dat is slechts een mening, die lang niet door iedereen gedeeld wordt.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:39 schreef DolleMina het volgende:
Gelukkig geloof ik niet in de schepping, maar in de Big Bang enzo...

Dus helemaal niets 'toch is dat zo' Dat is slechts een mening, die lang niet door iedereen gedeeld wordt.

Schepping, big bang, what's in a name. De mens is vooralsnog de laatste stap in het evolutionaire proces.

Ik heb er niks tegen dat mensen op een goede manier met hun huisdier omgaan en daar ook een zekere liefde voor voelen. Maar het is gewoon belangrijk om er je grenzen in te kennen. Doen alsof de dood van je kat of je konijn het einde van de wereld is, zwelgen in je oneindige verdriet, jezelf een trauma toedichten, een rouwperiode van maanden in acht nemen -- voor sommige mensen hoort het er blijkbaar allemaal bij en is het heel normaal, maar ik vind het een teken van karakterzwakte. Het neigt nogal eens naar hysterie.

Je mag best verdrietig zijn, eventjes, en je mag dat beest best bij tijd en wijle hevig missen, ook jaren nadien, maar maak er alsjeblieft geen emotioneel circus van, dat is nergens voor nodig.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:51 schreef Ringo het volgende:

[..]

Schepping, big bang, what's in a name. De mens is vooralsnog de laatste stap in het evolutionaire proces.

Ik heb er niks tegen dat mensen op een goede manier met hun huisdier omgaan en daar ook een zekere liefde voor voelen. Maar het is gewoon belangrijk om er je grenzen in te kennen. Doen alsof de dood van je kat of je konijn het einde van de wereld is, zwelgen in je oneindige verdriet, jezelf een trauma toedichten, een rouwperiode van maanden in acht nemen -- voor sommige mensen hoort het er blijkbaar allemaal bij en is het heel normaal, maar ik vind het een teken van karakterzwakte. Het neigt nogal eens naar hysterie.

Je mag best verdrietig zijn, eventjes, en je mag dat beest best bij tijd en wijle hevig missen, ook jaren nadien, maar maak er alsjeblieft geen emotioneel circus van, dat is nergens voor nodig.

Ik denk dat mensen vooral zelf willen uitmaken hoe ze hun verdriet willen verwerken.

ik vind het prima als iemand zo makkelijk over het overlijden van zijn dier heen kan stappen.
prachtig als je dat kan en ik zal diegene nooit vertellen dat ze dat niet zouden moeten doen.

persoonlijk ben ik erg blij met hoe ik mij wel hecht aan 'dingen' zoals mijn huisdieren.
ik deel lief en leed met ze en als ze weg zijn mis ik hen, niet de aanwezigheid van EEN dier, maar echt het beestje zelf, de persoonlijkheid, het karakter.
ik zie mijn huisdieren niet als een schakel in de evolutie of de voedselketen maar als een persoonlijkheid waar ik om geef. daar ligt mijn grens, de mijne dus, niet die van een ander.

en van een overlijden van een huisdier ben ik dan best een tijd flink van slag van en weet je; ik koester mijn gevoelens, ik ben blij dat ik die gevoelens heb, dat maakt mij tot de mens die ik ben.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:05 schreef WRH het volgende:
-knip-

Eensch.

De reden dat ik mijn kat zo ga missen, is omdat ik zo intens van hem gehouden heb. En dat heeft ook meerwaarde denk ik zo, hij kan me heel gelukkig maken door de capriolen die hij soms uithaalt.

Dat dat als consequentie heeft dat ik van slag ben als zo'n beestje overlijd, neem ik op de koop toe.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:51 schreef Ringo het volgende:
Schepping, big bang, what's in a name. De mens is vooralsnog de laatste stap in het evolutionaire proces.

Dat wil niet zeggen dat de mens 'het hoogste' of het beste is, alleen dat ie het meest complex is. Eencelligen zijn tot nu toe het meest succesvol, dus de mens boven dieren plaatsen is een kwestie van mening, niet van objectieve feiten.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog steeds denk aan onze Yorkshire terrier. Is in 1991 gestorven op 14 jarige leeftijd (wat voor een York weer uitzonderlijk hoog is)

vind het persoonlijk juist heel erg mooi als mensen ook na jaren nog steeds ontroerd kunnen raken bij de gedachte aan een overleden dier, dan zat het met de liefde voor je huisdier wel goed en dat is in mijn ogen alleen maar een mooi iets.

hoeveel je van een beestje gehouden hebt verandert toch niet met het aantal jaren dat het overleden is?
huisdieren zelf kunnen onderling enorm rouwen bij het wegvallen van een mede huisdier, ik kan eigenlijk wel de schoonheid zien in het rouwen en het verdriet, het zijn vind ik zelf mooie gevoelens en zo vreemd vind ik het niet om daar echt even bij stil te staan.
en hoe lang even is, is verschillend voor elk persoon, dat soort gevoelens kunnen niet afgedwongen worden van buitenaf.
omstandigheden zijn ook altijd verschillend.
het katje dat ik met kerst heb moeten laten inslapen had ik uit het asiel en nog lang niet lang genoeg, wat ik daar vooral heel moeilijk aan vond was dat ik niet echt kon geloven in 'hij is heel oud, het is goed zo, hij heeft een mooi leven gehad' want dat weet ik nl niet, misschien was het wel 1 grote ellende voor ik hem uit het asiel haalde.
daarentegen 1 van de andere draakjes begint nu ook echt oud te worden (net gister uitslag van de dierenarts, hij begint wat last van artrose te krijgen en heeft nu een niet goed functionerende schildklier, dus het begint al beetje af te lopen) en ondanks dat ik hem al 15 jaar heb kan ik van hem wel met recht zeggen; hij heeft een prachtig leven bij ons gehad, misschien dat ik het met hem dus minder moeilijk heb, of juist weer meer, ik weet het niet, dat merk ik dan wel en ook hij krijgt wat ons betreft een kat-waardig afscheid, met thuis inslapen, heel veel liefde en aandacht, zelf naar het crematorium brengen en een eigen plekje in de tuin.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:54 schreef Dipkip het volgende:

[..]

Dat wil niet zeggen dat de mens 'het hoogste' of het beste is, alleen dat ie het meest complex is. Eencelligen zijn tot nu toe het meest succesvol, dus de mens boven dieren plaatsen is een kwestie van mening, niet van objectieve feiten.

Alle dieren zijn analfabeet. Punt.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 14:48 schreef Ringo het volgende:
Alle dieren zijn analfabeet. Punt.

Nou en? Volgens mij zit je hier alleen maar wat te trollen om mensen die treuren om een huisdier te jennen, als je met zulke bullshit argumenten komt...

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 15:07 schreef Dipkip het volgende:

[..]

Nou en? Volgens mij zit je hier alleen maar wat te trollen om mensen die treuren om een huisdier te jennen, als je met zulke bullshit argumenten komt...

Dus...

Op zich heeft Ringo best een punt, maar misschien beter dat hij daar lekker een eigen topic over opent

Verder denk ik dat er een verschil is in 'treuren en treuren'. Als Cor de Cavia dood is, om even met Ringo te spreken, dan is het inderdaad een tikkie gek als je je ziek zou melden op je werk en in een maanden durende vreselijke rouwperiode gaat zitten. Over the top, wat mij betreft. Máár, je kunt er wel verdriet om hebben, gewoon op je eigen manier.
Als er met mijn hondje of kat iets zou gebeuren zou ik denk ik wel een dagje thuis zijn van het werk zelfs Maar geen week of meerdere dagen. Maar het verdriet en het gemis zou héél lang duren, alleen zouden niet zoveel mensen daar 'last' van hebben. En wat is daar dan erg aan?

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 15:07 schreef Dipkip het volgende:

[..]

Nou en? Volgens mij zit je hier alleen maar wat te trollen om mensen die treuren om een huisdier te jennen, als je met zulke bullshit argumenten komt...

Nee hoor. Ik denk sowieso dat de discussie of de mens nu wel of niet het summum der schepping is, niet in dit topic thuishoort. Maar op elke reactie ben ik graag bereid een antwoord te geven.

Ik troll niet, ik mopper alleen op het hysterische drama dat ik proef uit sommige posts hier. Ik ben niet zo emotioneel begaan met dieren en begrijp niet waar sommige mensen de lust vandaan halen zich volledig in de liefde voor een dier te verliezen. That's it.

Ik heb mijn woordje hier wel weer gezegd.