quote:
Op vrijdag 30 januari 2009 19:47 schreef Dr.Campbell het volgende:[..]
Nou, bij deze dan nog 'n keertje
:
Ik heb weer rust gevonden dmv mezelf aan te leren om te focussen op de dingen die allemaal nog goed mogelijk zijn ondanks 'n ''piep in 't oor'' ... met ''voorlopig'' ondersteuning van medicatie (SSRI).
Op die manier vind ik nu weer m'n rust terug. (zie ook m'n vorige post naar jou)
Dus met behulp van medicatie die 'n hele hoop angst/stress/doemgedachtes ed omlaag brengt, waardoor er weer rust en overzicht ontstaat in m'n dagelijks leven.
En deze rustgevende medicijnen werken dus niet zo kortstondig als die benzo's.
Maar wat ik er ook nog ff over kwijt wil...ik had/heb dezelfde angst als jij voor die medicijnen, en idd de bijwerking OORSUIZEN gelezen. Nou, ik kan je vertellen dat het in mijn geval zeker niet verergerd is, maar juist veel meer naar de achtergrond verdwenen (dus MEER RUST!). Evenals het gepieker en de nare gedachtes erover, en dus ook geen reden meer tot janken en al die (overigens begrijpelijke) gevolgen die jij nu ervaart. Zoals ik al eerder aangaf zie ik veel overeenkomsten tussen onze ervaringen met dit probleem, maar zoals je kan lezen is er dus grote kans dat er ook voor jouw probleem 'n oplossing is, als ik jou was zou ik die medicatie gewoon proberen, je kunt altijd weer stoppen dus slechter zul je er niet van worden toch?! Wie weet is deze manier voor jou ook wel de oplossing, niet geschoten is altijd mis.
Ik vind het trouwens (even los van dit) wel 'n beetje gelul als men meteen zegt : ''dit gaat NOOIT MEER OVER!!!''. Dat kan toch niemand met zekerheid zeggen, iedereen is verschillend. Het is ineens komen opzetten nou wie weet dat 't op 'n dag ook gewoon weer verdwijnt, who knows!
Ik wens je er in ieder geval heel veel sterkte mee, het is echt mogelijk om dit te overwinnen en je oude leventje weer op te pakken!!
Dank je weer voor je post, idd veel overeenkomsten tussen onze ervaringen met dit probleem.
Ik moet straks om 4 uur bij de dokter van PsyQ zijn en die gaat me dus waarschijnlijk die SSRI voorschrijven.
Ik zal het zeker weten moeten nemen, want ik ben een totale wrak op dit moment.
En weet je dat dat heel erg moeilijk om te geloven is, echt heel erg moeilijk.
Ik was meestal degene die iedereen aan het lachen maakte. Op feestjes of op het werk. Het maakt eigenlijk niet uit waar. Altijd was ik degene met de leukste opmerkingen.
Dat is nu compleet verdwenen, echt compleet. Ik kan nergens meer om lachen en al helemaal niet iemand anders laten lachen.
Ik ben nog nooit met tegenzin naar mijn werg gegaan, ik vond het echt heel erg leuk werk.
En nu zie ik mezelf echt nooit meer gaan, ik loop in de ziektewet en heb een aantal keer geprobeerd om halve dagen te werken, maar ik kon me totaal niet concentreren.
Er sluipen zoveel gedachtes door mijn hoofd heen.
Kan ik ooit nog normaal werken.
Kan ik ooit nog genieten van het leven.
Kan ik mijn vriendin nog de aandacht geven die ze verdient, of moet ik haar loslaten zodat zij wel gelukkig kan worden.
Kan ik ooit nog opstaan en dan niet gelijk te gaan janken door het geluid het wat ik hoor.
Kan ik ooit nog normaal gaan slapen zonder heel erg lang wakker te liggen.
KAn ik ooit nog op vakantie gaan en daar echt van genieten. Dus lekker van alle rust genieten op het strand.
ZOVEEL VRAGEN!!!!!
En elk momet van de dag komen die in mijn hoofd en het doet me zoveel pijn.
2 maanden en een week geleden was ik echt 1 van de gelukkigste personen op de wereld. Ik had alles, leuk werk, leuke vriendin een leuk huisje. Alles was goed geregeld en in 1 dag staat heel mijn leven op losse schroeven.
Ik weet het gewoon echt niet meer, ik ben echt kapot van binnen. In die 2 maanden heb ik me alleen een beetje normaal gevoeld als ik een benzo ingenomen had. Dan gaf ik mijn vriendin weer een beetje aandacht en eiste ik niet zelf alle aandacht op.
Het doet echt verschrikkelijk veel pijn om mijn omgeving ook zo te zien en ik ben echt echt echt enorm jaloers om mijn leven van 2 maanden terug en op mensen die stilte ervaren en die dat niet als 1 van de mooiste dingen van het leven zien.
quote:
Op vrijdag 30 januari 2009 23:23 schreef childintime het volgende:Henk-B, wat bij mij weleens wil helpen, is om een tijdje flink harde muziek via een MP3 speler te luisteren (pas op voor je gehoor). Als ik dat heb gedaan, dan hoor ik de piepen nauwelijks de eerste tijd daarna.
Eigenlijk is het idd zo dat je er geen aandacht aan moet schenken. Makkelijk gezegd, vooral als je het nog niet zo lang hebt. Eigenlijk merk ik het al niet eens meer maar ik heb het dan ook al zo lang. Bij mij verergerd het door oa vermoeidheid, alcoholgebruik en o ja, in de bergen rijden, dus als ik op vakantie ben in een land met bergen (gelukkig hebben we die hier niet
).
Ik weet ook niet hoe je het weg kunt krijgen, ik weet alleen dat ik er een jaar of 10 geleden veel meer last van had, maar dat kwam dus ook omdat ik er meer op lette. Ik heb nu een druk leven, werk en kind ed en heb eigenlijk geen tijd om naar de piepen te luisteren.
Muziek luisteren doe ik eigenlijk ook niet meer, maar bedankt voor de tip. Terwijl muziek(reggae) 1 van mijn grootste liefdes waren.
Ik ben er een beetje bang voor geworden, ik heb eigenlijk helemaal geen interesses meer.
Mijn grootste hobby's zijn computerspelletjes spelen, als ik er nu achter ga zitten heb ik er echt totaal geen plezier meer van. Echt helemaal niks, behalve als ik zo'n Benzo heb genomen kan ik er een half uurtje achter zitten.
Je zegt dat je geen tijd hebt om naar het piepen te luisteren.
Maar ik bedoel als ik op de bank zit naar de tv te kijken hoef ik er niet naar te luisteren, het komt vanzelf wel naar de voorgrond. En ben dan totaal van slag. Ik ga lopen ijsberen door de kamer en alle gedachtes die ik erboven heb beschreven schieten door mijn hoofd dan barst ik echt in tranen uit tot overgeven aan toe.
Toen ik probeerde te werken of ergens anders naar toe ga en dus een tijd in de auto zit, hoor ik het ook constant. (ik hoor het eigenlijk overal) Dan begin ik gewoon in de auto te janken. Ik kan er echt niks aan doen en dacht ook nooit dat mij dit zou overkomen.
quote:
Op zondag 1 februari 2009 04:01 schreef eleusis het volgende:Daar zou je best gelijk in kunnen hebben. Een groot deel van de perceptie is hoe we er zelf mee omgaan. Daarom heb ik ook wel hoop voor Henk-B
Ik weet nog wel dat ik echt gek werd, zo hard was dat piepgeluid. Precies hetzelfde geluid vandaag though, maar het komt veel minder hard over. Gewenning en vooral niet meer continu er tegen vechten. Alleen soms
Ik heb het al zo vaak gezegd, ik vind het erg knap hoe je er mee omgaat.
Hoe lang heb jij het eigenlijk al?
Ik vind het gewoon zo rot dat het niet constant dezelfde toon is en dus dat je niet weet waar je aan toe bent per dag.
Elke keer die schelle toontjes er doorheen.
Ik weet het gewoon echt niet meer!
Bedankt iedereen voor het meedenken en doen, maar ik zal het toch zelf moeten doen en daar heb ik echt een hard hoofd in. Ik bedoel het is nu 2 maanden en een week verder en ben in dezelfde staat als in het begin.
Ik schrijf dit bericht weer jankend. En zit nog steeds thuis, terwijl ik nooit ziek van thuis ben, maar ben echt compleet overstuur. Ik wil zo niet leven.
Ik weet het gewoon echt niet meer, echt niet meer.