Iedereen een heel gelukkig en gezond 2009 toegewenst!
quote:
Op donderdag 1 januari 2009 10:46 schreef miss_sly het volgende:Carmella, toch de kerstdagen in het ziekenhuis gelegen? Hoe is het nu met je; iets beter? Was het erg eenzaam of heb je wel gezelschap gehad?
Lief dat je het vraagt

Ik ben de hele week alleen geweest helaas. Gisterochtend mocht ik weer naar huis. Ik heb aan het infuus gelegen en nu willen ze kijken hoe ik zonder functioneer. Moedeloos om van te worden, want de pijn komt toch in alle hevigheid terug. Gisteravond zat ik alweer krom in bed van de pijn en dat blijft nu hetzelfde...
Ik denk dat ze hierna nog een infuus willen proberen en dan een operatie als het niet anders kan. Ook maken ze volgende week misschien weer een nieuwe echo van de nieren. Lijkt mij ook wel zo verstandig.
Ik ben nu wat schone was aan het uitzoeken om m'n tas opnieuw in te pakken met schone kleding, want dit hou ik toch geen dagen meer uit.
Ik moet zeggen dat ik best een grote angst heb om PND te krijgen na de bevalling. Misschien komt het puur door het lezen, dat me gek maakt. Je leest er vaak genoeg over... Ik ben zelf hartstikke nuchter en heb nog nooit last van hormonen gehad, ook deze zwangerschap niet, maar omdat ik me nu al maanden zo rot voel door alle fysieke problemen gekoppeld aan het bijna continu alleen zijn, dat valt me zo zwaar. Ik ben gewoon bang dat ik na de bevalling helemaal instort omdat het zo'n heftige "reis" is geweest, 9 maanden vol problemen, zonder ook maar even "gewoon" te kunnen zijn, zonder alle complicaties. Ik ben bijna altijd alleen, ik denk ook dat dat het zo zwaar maakt.
Ik probeer positief te blijven, maar het blijft moeilijk. (Ik zit alweer met de tranen in m'n ogen nu ik dit schrijf).
Ergens denk ik dat m'n stemming gewoon erbij hoort, dat iemand anders in mijn schoenen zich ook niet veel vrolijker zou (kunnen) voelen, dus dat het gewoon normaal is...
Ik slaap ook zelden, elke dag zie ik het 08:00 worden, dus ik voel me gewoon steeds meer een zombie. Maar een pilletje om te slapen werkt bij mij ook amper en de dag erna begint het probleem dan weer van voor af aan. Je moet toch zélf kunnen slapen.
Hoe dan ook, ik ga het bij de gyn ook aankaarten en even bespreken. (Misschien is het ook extra angst omdat ik zoveel alleen ben en weet dat ik het voornamelijk alleen moet rooien straks... daarom wil je alles "goed voor elkaar hebben" en dus pieker je over eventuele dingen die anders kunnen gaan).
Ik zit ook onwijs met een knoop in m'n maag dat er nu al herhaaldelijk is gezegd dat er nooit eerder ingeleid zal worden. En dat terwijl ik dat ook helemaal niet wil, ik hoop en wil het liefste dat ik die 40 a 42 weken kan halen, maar wat als ik de pijn niet meer in m'n nieren trek... Wat heb ik eraan als ik zelf straks na de bevalling nog zieker ben. (Ik bedoel dus ook niet eerder dan 40 weken ingeleid worden, maar dat er na die tijd wel op me gelet wordt).
Meerdere gyn's geven er geen reactie op als ik het aankaart en geven een uitdrukkingsloos gezicht dat het gewoon nooit gebeurd. Ik ben gewoon bang dat ze me tot die 42 weken met zoveel pijn laten lopen.
En het moeilijke is, is dat ik zelf ook begrijp dat inleiden niet zomaar gebeurd, maar ik geloof toch niet dat ik gewoon een zwangere ben die overtijd loopt en met wat pijn en moeheid kampt tijdens de laatste loodjes. Dat heeft iedereen, maar daar gaat het dus echt niet om. Het gaat puur om m'n nieren en daarbij heb ik reuma, waar ik zoveel last van heb, omdat ik al maanden in/op bed lig de hele dag.
Nou ja we zullen het zien, ik neem aan dat als meerdere gynaecologen hetzelfde zeggen het ook wel het beste zal zijn. Ik heb zo'n gevoel dat hun zoveel gezeur van zwangere vrouwen krijgen dat ze daardoor gek worden van al dat gezeur over eerder ingeleid willen worden. Dat kan ik me dan wel heel goed voorstellen dat ze er daardoor gewoon nauwelijks meer op reageren.
-edit-
Sorry voor het hele lange verhaal...
[ Bericht 0% gewijzigd door Carmella op 01-01-2009 15:28:06 ]