Zijn er ook nog mensen hier die op nog vrij jonge leeftijd ontdekken dat de muziek van hun ouders zo gek nog niet is, terwijl ze van origine een heel ánder muzikaal verleden hebben?
Ik ben slechts 27, heb een verleden vol dancemuziek in zowat alle soorten en maten (van begin jaren 90 tot nog vrij kort geleden) en daardoor ook een volle cd-kast met dat soort muziek, maar heb gemerkt dat ik het laatste jaar verdacht graag luister naar... Radio 2. Aangename popliedjes, rustig pratende dj's.
De twee laatste cd's die ik voor mezelf gekocht heb zijn beiden verzamelcd's met muziek uit de jaren 80. Eerder dit jaar kwamen er al cd's van Miles Davis en Herbie Hancock in huis, en een verzamelaar van een begin jaren 80-ska-bandje 'The Beat'.
Verder: Een half jaar terug werd BZN's 'The Singles Collection' aangeschaft voor m'n vader, die ook ikzelf te horen kreeg, en ik betrapte mezelf erop dat ik er op sommige momenten van zat te genieten.
Pas geleden speelde hetzelfde scenario zich af met een verzamelaar van André Hazes. In beide gevallen: Nooit gedacht dat ik er ook maar iets in zou kunnen horen.
Vijf jaar terug postte ik fanatiek op Nederland's bekendste danceforum. Lange, soms behoorlijk verhitte discussies over oude en nieuwe favorieten (of juist niet), alle hippe stromingen van het moment, enzovoort. Favoriete track aller tijden, destijds: The Prodigy - Out of space. Bij het teruglezen van al die oude berichtjes (het zijn er nogal wat...) is de enige reactie 'ben ik dat?'
Gewoon een veranderde smaak of een vervroegde midlife-crisis? De waarheid zal ergens in het midden liggen.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 29-12-2008 08:48:40 ]