PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 11

Mocht je trouwens nog op een LOM-school gezeten hebben (tegenwoordig heet dat speciaal basisonderwijs oftewel SBO) dan kan er tot 5 jaar na het verlaten van de school nog gegevens van je opgevraagd worden door de leerling of ouders van de leerling (tenminste, op mijn school was dat zo). Die gegevens kunnen ook zeer nuttig zijn omdat je als je wat ouder bent, zeker als je op volwassen leeftijd bent, met een normale tot hoge intelligentie weet om te gaan met autisme, tot op zekere hoogte. Door te focussen op je kinderjaren is het voor de onderzoekers wat makkelijker te achterhalen wat er speelt.

Overigens was het bij mij zo dat die gegevens al een tijd geleden vernietigd zijn omdat het inmiddels 17 jaar geleden is dat ik op de LOM-school zat, gelukkig waren er bij mijn ouders nog jaarlijkse rapporten van pschologen bewaard gebleven en die werden dan ook vertoond aan het autismeteam en geloof ik ook helemaal uitgeplozen (zoveel was het ook trouwens niet).

[ Bericht 0% gewijzigd door zakjapannertje op 24-12-2008 17:33:46 ]

quote:

Op woensdag 24 december 2008 15:05 schreef sander-3 het volgende:
"Nummerborden en andere informatiereeksen trekken mijn aandacht." Ik dacht dat dat een raarheid van mij was.. Daar let ik wel op inderdaad.. nummerborden.. waarom weet ik niet

mijn score:

Uw Autismespectrum Quotiënt is 41

Uw score is heel hoog. De meeste mensen met het syndroom van Asperger of hoog functionerend autisme scoren rond de 35.

Nee, anderen hebben die raarheid ook

De test net ingevuld en kom uit op 31. Hier zitten wel antwoorden in die ik ondertussen aangeleerd heb (= sociaal wenselijk), zal dus iets hoger liggen.

(tvp van moeder van 2 aspergerkinderen))

Hebben jullie de film, BenX gezien?
Ik ga 'm zo kijken met mijn, ouders.

quote:

Op woensdag 24 december 2008 16:15 schreef lady-wrb het volgende:
en toen? wat kan je ermee?
bij mij is ondertussen een poging tot reïntegratie mislukt omdat ik me probeerde 'sociaal wenselijk" te gedragen.
werk jij? zo ja, wat doe je?

Ik werk niet. Kan mijn oude werk niet meer aan. Ben mezelf wel aan het voorbereiden op de toekomst. Komend jaar nog meer cursussen volgen en met PGB hulp bezinnen wat ik wil en kan en dan komt het allemaal goed.
Ik heb de afgelopen 3,5 jaar echt nodig gehad om mezelf te vinden en uit te zoeken wie ik werkelijk was (en niet de persoon die de buitenwereld altijd zag), en nu kan ik pas verder met mijn leven.
Ik ben nu eindelijk op een punt in mijn leven belandt dat verder kan met mijn leven.
Ik heb nog zo enorm veel te leren en dat wil ik ook graag, alleen had ik sommige dingen nooit verwacht van mezelf en dat is verwarrend omdat ik mezelf altijd anders heb voorgedaan dan dat ik was (extreem aanpassingsgedrag om maar niet op te vallen), en nu ik weet wie ik ben leer ik mezelf serieus te nemen en mijn gevoel te volgen ipv altijd mijn masker te dragen.

quote:

Op woensdag 24 december 2008 19:01 schreef Oxymoron het volgende:
Hebben jullie de film, BenX gezien?
Ik ga 'm zo kijken met mijn, ouders.

Ik heb hem hier op de server staan maar nog niet gekeken, Mijn vrouw heeft hem gezien en die heeft mij afgeraden om de film te kijken (voorlopig dan) gezien de triggers die de film bij mij op kunnen roepen.
Maar ik wil hem in de nabije toekomst wel gaan kijken.,

quote:

Op woensdag 24 december 2008 17:25 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Nee, anderen hebben die raarheid ook

De test net ingevuld en kom uit op 31. Hier zitten wel antwoorden in die ik ondertussen aangeleerd heb (= sociaal wenselijk), zal dus iets hoger liggen.

Nummerborden, patroon van de straattegels en hoeveel tegels er liggen, hoeveel tegels ik oversla tijdens het lopen en zorgen dat ik telkens dezelfde hoeveelheid tegels oversla etc...
Nu moet ik wel zeggen dat ik dat over het algemeen onderdruk door op andere dingen te letten, omdat ik anders overprikkeld raak door de hoeveelheid tegels e.d..

quote:

Op woensdag 24 december 2008 17:54 schreef lady-wrb het volgende:
ik kan helemaal opgaan in het kijken naar een draaiende windmolen.
is dat herkenbaar?

Ja. Zo vind ik de windmolens die energie opwekken (doen ze allemaal wel, maar ik bedoel de elektra molens) fascinerend om naar te kijken als het hard waait.

5 op een rij

verug pind tost

tvp van een dochter van een ASSmoeder en -man (Juup© )

Tvp. Ik moet zeggen dat dit een van de boeienste topics alhier is.

quote:

Op donderdag 25 december 2008 13:30 schreef Re het volgende:
Tvp. Ik moet zeggen dat dit een van de boeienste topics alhier is.

De topics of de reeks?

quote:

Op donderdag 25 december 2008 13:37 schreef Juup© het volgende:

[..]

De topics of de reeks?

de reeks ...

quote:

Op donderdag 25 december 2008 13:54 schreef Re het volgende:

[..]

de reeks ...

Oké dan

Ik had op die test trouwens 37 geloof ik. Ik was er niet door geschokt en ik vind mezelf helemaal niet zo 'raar'. Eigenlijk vind ik die test maar gewoon raar =P

quote:

Op woensdag 24 december 2008 17:54 schreef lady-wrb het volgende:
ik kan helemaal opgaan in het kijken naar een draaiende windmolen.
is dat herkenbaar?

Ik kan wel een tijdje zoet zijn met een bewegende avatar .

Ik ben vandaag bij mij ouders gegeten. Het voelde echt heel vreemd. Ik voelde mij daar totaal niet meer thuis. Alsof het geen familie van mij is. Ik zie ze ook niet als mijn ouders maar als mijn opvoeders. Toen ik nog bij mijn ouders woonden voelde ik me daar ook niet echt thuis. Ik heb geen echte band met mijn ouders. De band met mij zusjes en broertje is ook slecht.
Verder begin ik er steeds raarder te vinden dat ik nauwelijks iets van mijn ouders weet. Hun verleden is voor een compleet misterie. Mede daarom praat ik ook nauwelijks met andere over mijn gevoelens.
Met mijn ouders praat ik helemaal niet. Echt alleen het hoog nodige.
Dit is misschien niet helemaal het juiste topic voor dit maar toch dacht ik post dit hier even. Het feit dat heel weinig mensen weten wat er echt in mij om gaat is echt heel erg slecht. Ik weet dat als ik om hulp vraag aan mijn ouders dat ze het zullen geven.
Andere om hulp vragen vind ik moeilijk. Mijn ouders weten bijvoorbeeld niet dat ik zonder werk zit. Dat ik bij een psycholoog loop weten zij ook niet. Heel veel dingen weten mij ouders niet van mij. Verder begin ik steeds meer in te zien dat mijn sociale netwerk heel erg klein is.
Er zijn nog zo veel dingen die ik moe veranderen aan mijzelf voordat ik verder kan gaan met mij leven. Ik zit gevangen in een visuele cirkel. Ik weet dat ik hulp nodig heb en moet veranderen. Maar hoe dat weet ik niet. Verder heb ik moeite met aangeven van mijn problemen. Ik loop vast.

TVP

Ik heb, samen met mijn ouders, Ben X gekeken.
Ja Juup, er zitten nogal, harde beelden in, zeker als je zelf (zo) gepest bent.
Maar het einde is toch heel triest, en tegelijk heel, mooi.
Maar 't is allemaal echt gebeurd. Behalve het einde, dat was, IRL, anders.

quote:

Op woensdag 24 december 2008 17:54 schreef lady-wrb het volgende:
ik kan helemaal opgaan in het kijken naar een draaiende windmolen.
is dat herkenbaar?

Van jongs af al bij mij het display op stereotorens, ook hoe je de weergave en muziek kan veranderen, dm.v. al die knopjes die er allemaal opzitten, enorm interessant allemaal .

quote:

Op donderdag 25 december 2008 22:23 schreef tijnbrein het volgende:
Ik ben vandaag bij mij ouders gegeten. Het voelde echt heel vreemd. Ik voelde mij daar totaal niet meer thuis. Alsof het geen familie van mij is. Ik zie ze ook niet als mijn ouders maar als mijn opvoeders. Toen ik nog bij mijn ouders woonden voelde ik me daar ook niet echt thuis. Ik heb geen echte band met mijn ouders. De band met mij zusjes en broertje is ook slecht.
Verder begin ik er steeds raarder te vinden dat ik nauwelijks iets van mijn ouders weet. Hun verleden is voor een compleet misterie. Mede daarom praat ik ook nauwelijks met andere over mijn gevoelens.
Met mijn ouders praat ik helemaal niet. Echt alleen het hoog nodige.
Dit is misschien niet helemaal het juiste topic voor dit maar toch dacht ik post dit hier even. Het feit dat heel weinig mensen weten wat er echt in mij om gaat is echt heel erg slecht. Ik weet dat als ik om hulp vraag aan mijn ouders dat ze het zullen geven.
Andere om hulp vragen vind ik moeilijk. Mijn ouders weten bijvoorbeeld niet dat ik zonder werk zit. Dat ik bij een psycholoog loop weten zij ook niet. Heel veel dingen weten mij ouders niet van mij. Verder begin ik steeds meer in te zien dat mijn sociale netwerk heel erg klein is.
Er zijn nog zo veel dingen die ik moe veranderen aan mijzelf voordat ik verder kan gaan met mij leven. Ik zit gevangen in een visuele cirkel. Ik weet dat ik hulp nodig heb en moet veranderen. Maar hoe dat weet ik niet. Verder heb ik moeite met aangeven van mijn problemen. Ik loop vast.

Moeilijk, he...?

Ik maak uit je posting op dat je ouders je wel zouden helpen als je het zou zeggen. Maar er is iets dat je tegen houdt (je PDD?). Weten je ouders dat je PDD hebt? Heb je hier al eens met je psych over gesproken?

Als niet-PDD-er weet ik niet welke tip ik kan geven hoe je er toch met je ouders over kan gaan praten.

Als moeder van twee PDD-ers (die ook niet snel hun mond open doen) zeg ik je dringend om het tóch te proberen. Desnoods met een brief, want wat jij hier schrijft komt helder over.
Uit je posting maak ik op dat je ouders betrokken mensen zijn die om je geven, en dat het (lees ik tussen de regels door) vooral je PDD is die die afstand maakt. Als ik in de schoenen van jouw ouders zou staan, zou ik natuurlijk wel schrikken van je brief, maar ik zou het ook heel moedig vinden dat je het me vertelt.

Misschien is het voor jou beter om eerst met je psych te bespreken hoe je dit gaat aanpakken? Want ik denk dat het heel belangrijk is om het tóch tegen je ouders te vertellen. Dat zal schrikken zijn, maar volgens mij zijn ze van goede wil. Misschien kunnen ze een oudertraining of -voorlichting o.i.d. doen.

Verder zou je meer over hun verleden kunnen vragen. Begin eerst eens bij jezelf af te vragen: wat wil ik van ze weten? Of: wat zou ik aan ze kunnen vragen? Hoe het vroeger was, school, clubs, wat voor muziek ze mooi vonden, whatever.
Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat mijn kinderen mij dat ook nooit vragen, en waarschijnlijk ook niet veel meer over mijn verleden weten dan wat ik ze spontaan heb verteld. Terwijl ik mijn ouders juist de oren van hun hoofd heb gevraagd over "vroeger"

Tvp, mijn vriend heeft Asperger.