PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 11

Mocht je trouwens nog op een LOM-school gezeten hebben (tegenwoordig heet dat speciaal basisonderwijs oftewel SBO) dan kan er tot 5 jaar na het verlaten van de school nog gegevens van je opgevraagd worden door de leerling of ouders van de leerling (tenminste, op mijn school was dat zo). Die gegevens kunnen ook zeer nuttig zijn omdat je als je wat ouder bent, zeker als je op volwassen leeftijd bent, met een normale tot hoge intelligentie weet om te gaan met autisme, tot op zekere hoogte. Door te focussen op je kinderjaren is het voor de onderzoekers wat makkelijker te achterhalen wat er speelt.

Overigens was het bij mij zo dat die gegevens al een tijd geleden vernietigd zijn omdat het inmiddels 17 jaar geleden is dat ik op de LOM-school zat, gelukkig waren er bij mijn ouders nog jaarlijkse rapporten van pschologen bewaard gebleven en die werden dan ook vertoond aan het autismeteam en geloof ik ook helemaal uitgeplozen (zoveel was het ook trouwens niet).

[ Bericht 0% gewijzigd door zakjapannertje op 24-12-2008 17:33:46 ]

quote:

Op woensdag 24 december 2008 15:05 schreef sander-3 het volgende:
"Nummerborden en andere informatiereeksen trekken mijn aandacht." Ik dacht dat dat een raarheid van mij was.. Daar let ik wel op inderdaad.. nummerborden.. waarom weet ik niet

mijn score:

Uw Autismespectrum Quotiënt is 41

Uw score is heel hoog. De meeste mensen met het syndroom van Asperger of hoog functionerend autisme scoren rond de 35.

Nee, anderen hebben die raarheid ook

De test net ingevuld en kom uit op 31. Hier zitten wel antwoorden in die ik ondertussen aangeleerd heb (= sociaal wenselijk), zal dus iets hoger liggen.

(tvp van moeder van 2 aspergerkinderen))

Hebben jullie de film, BenX gezien?
Ik ga 'm zo kijken met mijn, ouders.

quote:

Op woensdag 24 december 2008 16:15 schreef lady-wrb het volgende:
en toen? wat kan je ermee?
bij mij is ondertussen een poging tot reïntegratie mislukt omdat ik me probeerde 'sociaal wenselijk" te gedragen.
werk jij? zo ja, wat doe je?

Ik werk niet. Kan mijn oude werk niet meer aan. Ben mezelf wel aan het voorbereiden op de toekomst. Komend jaar nog meer cursussen volgen en met PGB hulp bezinnen wat ik wil en kan en dan komt het allemaal goed.
Ik heb de afgelopen 3,5 jaar echt nodig gehad om mezelf te vinden en uit te zoeken wie ik werkelijk was (en niet de persoon die de buitenwereld altijd zag), en nu kan ik pas verder met mijn leven.
Ik ben nu eindelijk op een punt in mijn leven belandt dat verder kan met mijn leven.
Ik heb nog zo enorm veel te leren en dat wil ik ook graag, alleen had ik sommige dingen nooit verwacht van mezelf en dat is verwarrend omdat ik mezelf altijd anders heb voorgedaan dan dat ik was (extreem aanpassingsgedrag om maar niet op te vallen), en nu ik weet wie ik ben leer ik mezelf serieus te nemen en mijn gevoel te volgen ipv altijd mijn masker te dragen.

quote:

Op woensdag 24 december 2008 19:01 schreef Oxymoron het volgende:
Hebben jullie de film, BenX gezien?
Ik ga 'm zo kijken met mijn, ouders.

Ik heb hem hier op de server staan maar nog niet gekeken, Mijn vrouw heeft hem gezien en die heeft mij afgeraden om de film te kijken (voorlopig dan) gezien de triggers die de film bij mij op kunnen roepen.
Maar ik wil hem in de nabije toekomst wel gaan kijken.,

quote:

Op woensdag 24 december 2008 17:25 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Nee, anderen hebben die raarheid ook

De test net ingevuld en kom uit op 31. Hier zitten wel antwoorden in die ik ondertussen aangeleerd heb (= sociaal wenselijk), zal dus iets hoger liggen.

Nummerborden, patroon van de straattegels en hoeveel tegels er liggen, hoeveel tegels ik oversla tijdens het lopen en zorgen dat ik telkens dezelfde hoeveelheid tegels oversla etc...
Nu moet ik wel zeggen dat ik dat over het algemeen onderdruk door op andere dingen te letten, omdat ik anders overprikkeld raak door de hoeveelheid tegels e.d..

quote:

Op woensdag 24 december 2008 17:54 schreef lady-wrb het volgende:
ik kan helemaal opgaan in het kijken naar een draaiende windmolen.
is dat herkenbaar?

Ja. Zo vind ik de windmolens die energie opwekken (doen ze allemaal wel, maar ik bedoel de elektra molens) fascinerend om naar te kijken als het hard waait.

5 op een rij

verug pind tost

tvp van een dochter van een ASSmoeder en -man (Juup© )

Tvp. Ik moet zeggen dat dit een van de boeienste topics alhier is.

quote:

Op donderdag 25 december 2008 13:30 schreef Re het volgende:
Tvp. Ik moet zeggen dat dit een van de boeienste topics alhier is.

De topics of de reeks?

quote:

Op donderdag 25 december 2008 13:37 schreef Juup© het volgende:

[..]

De topics of de reeks?

de reeks ...

quote:

Op donderdag 25 december 2008 13:54 schreef Re het volgende:

[..]

de reeks ...

Oké dan

Ik had op die test trouwens 37 geloof ik. Ik was er niet door geschokt en ik vind mezelf helemaal niet zo 'raar'. Eigenlijk vind ik die test maar gewoon raar =P

quote:

Op woensdag 24 december 2008 17:54 schreef lady-wrb het volgende:
ik kan helemaal opgaan in het kijken naar een draaiende windmolen.
is dat herkenbaar?

Ik kan wel een tijdje zoet zijn met een bewegende avatar .

Ik ben vandaag bij mij ouders gegeten. Het voelde echt heel vreemd. Ik voelde mij daar totaal niet meer thuis. Alsof het geen familie van mij is. Ik zie ze ook niet als mijn ouders maar als mijn opvoeders. Toen ik nog bij mijn ouders woonden voelde ik me daar ook niet echt thuis. Ik heb geen echte band met mijn ouders. De band met mij zusjes en broertje is ook slecht.
Verder begin ik er steeds raarder te vinden dat ik nauwelijks iets van mijn ouders weet. Hun verleden is voor een compleet misterie. Mede daarom praat ik ook nauwelijks met andere over mijn gevoelens.
Met mijn ouders praat ik helemaal niet. Echt alleen het hoog nodige.
Dit is misschien niet helemaal het juiste topic voor dit maar toch dacht ik post dit hier even. Het feit dat heel weinig mensen weten wat er echt in mij om gaat is echt heel erg slecht. Ik weet dat als ik om hulp vraag aan mijn ouders dat ze het zullen geven.
Andere om hulp vragen vind ik moeilijk. Mijn ouders weten bijvoorbeeld niet dat ik zonder werk zit. Dat ik bij een psycholoog loop weten zij ook niet. Heel veel dingen weten mij ouders niet van mij. Verder begin ik steeds meer in te zien dat mijn sociale netwerk heel erg klein is.
Er zijn nog zo veel dingen die ik moe veranderen aan mijzelf voordat ik verder kan gaan met mij leven. Ik zit gevangen in een visuele cirkel. Ik weet dat ik hulp nodig heb en moet veranderen. Maar hoe dat weet ik niet. Verder heb ik moeite met aangeven van mijn problemen. Ik loop vast.

TVP

Ik heb, samen met mijn ouders, Ben X gekeken.
Ja Juup, er zitten nogal, harde beelden in, zeker als je zelf (zo) gepest bent.
Maar het einde is toch heel triest, en tegelijk heel, mooi.
Maar 't is allemaal echt gebeurd. Behalve het einde, dat was, IRL, anders.

quote:

Op woensdag 24 december 2008 17:54 schreef lady-wrb het volgende:
ik kan helemaal opgaan in het kijken naar een draaiende windmolen.
is dat herkenbaar?

Van jongs af al bij mij het display op stereotorens, ook hoe je de weergave en muziek kan veranderen, dm.v. al die knopjes die er allemaal opzitten, enorm interessant allemaal .

quote:

Op donderdag 25 december 2008 22:23 schreef tijnbrein het volgende:
Ik ben vandaag bij mij ouders gegeten. Het voelde echt heel vreemd. Ik voelde mij daar totaal niet meer thuis. Alsof het geen familie van mij is. Ik zie ze ook niet als mijn ouders maar als mijn opvoeders. Toen ik nog bij mijn ouders woonden voelde ik me daar ook niet echt thuis. Ik heb geen echte band met mijn ouders. De band met mij zusjes en broertje is ook slecht.
Verder begin ik er steeds raarder te vinden dat ik nauwelijks iets van mijn ouders weet. Hun verleden is voor een compleet misterie. Mede daarom praat ik ook nauwelijks met andere over mijn gevoelens.
Met mijn ouders praat ik helemaal niet. Echt alleen het hoog nodige.
Dit is misschien niet helemaal het juiste topic voor dit maar toch dacht ik post dit hier even. Het feit dat heel weinig mensen weten wat er echt in mij om gaat is echt heel erg slecht. Ik weet dat als ik om hulp vraag aan mijn ouders dat ze het zullen geven.
Andere om hulp vragen vind ik moeilijk. Mijn ouders weten bijvoorbeeld niet dat ik zonder werk zit. Dat ik bij een psycholoog loop weten zij ook niet. Heel veel dingen weten mij ouders niet van mij. Verder begin ik steeds meer in te zien dat mijn sociale netwerk heel erg klein is.
Er zijn nog zo veel dingen die ik moe veranderen aan mijzelf voordat ik verder kan gaan met mij leven. Ik zit gevangen in een visuele cirkel. Ik weet dat ik hulp nodig heb en moet veranderen. Maar hoe dat weet ik niet. Verder heb ik moeite met aangeven van mijn problemen. Ik loop vast.

Moeilijk, he...?

Ik maak uit je posting op dat je ouders je wel zouden helpen als je het zou zeggen. Maar er is iets dat je tegen houdt (je PDD?). Weten je ouders dat je PDD hebt? Heb je hier al eens met je psych over gesproken?

Als niet-PDD-er weet ik niet welke tip ik kan geven hoe je er toch met je ouders over kan gaan praten.

Als moeder van twee PDD-ers (die ook niet snel hun mond open doen) zeg ik je dringend om het tóch te proberen. Desnoods met een brief, want wat jij hier schrijft komt helder over.
Uit je posting maak ik op dat je ouders betrokken mensen zijn die om je geven, en dat het (lees ik tussen de regels door) vooral je PDD is die die afstand maakt. Als ik in de schoenen van jouw ouders zou staan, zou ik natuurlijk wel schrikken van je brief, maar ik zou het ook heel moedig vinden dat je het me vertelt.

Misschien is het voor jou beter om eerst met je psych te bespreken hoe je dit gaat aanpakken? Want ik denk dat het heel belangrijk is om het tóch tegen je ouders te vertellen. Dat zal schrikken zijn, maar volgens mij zijn ze van goede wil. Misschien kunnen ze een oudertraining of -voorlichting o.i.d. doen.

Verder zou je meer over hun verleden kunnen vragen. Begin eerst eens bij jezelf af te vragen: wat wil ik van ze weten? Of: wat zou ik aan ze kunnen vragen? Hoe het vroeger was, school, clubs, wat voor muziek ze mooi vonden, whatever.
Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat mijn kinderen mij dat ook nooit vragen, en waarschijnlijk ook niet veel meer over mijn verleden weten dan wat ik ze spontaan heb verteld. Terwijl ik mijn ouders juist de oren van hun hoofd heb gevraagd over "vroeger"

Tvp, mijn vriend heeft Asperger.

quote:

Op zaterdag 27 december 2008 00:20 schreef Pyjama het volgende:
Tvp, mijn vriend heeft Asperger.

quote:

Hobby's:
Borsten opmeten om te kijken of ze nog gegroeid zijn

Vreemde hobby

Hoi

[ Bericht 5% gewijzigd door Juup© op 27-12-2008 00:38:00 ]

quote:

Op vrijdag 26 december 2008 22:08 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Moeilijk, he...?

Ik maak uit je posting op dat je ouders je wel zouden helpen als je het zou zeggen. Maar er is iets dat je tegen houdt (je PDD?). Weten je ouders dat je PDD hebt? Heb je hier al eens met je psych over gesproken?

Als niet-PDD-er weet ik niet welke tip ik kan geven hoe je er toch met je ouders over kan gaan praten.

Als moeder van twee PDD-ers (die ook niet snel hun mond open doen) zeg ik je dringend om het tóch te proberen. Desnoods met een brief, want wat jij hier schrijft komt helder over.
Uit je posting maak ik op dat je ouders betrokken mensen zijn die om je geven, en dat het (lees ik tussen de regels door) vooral je PDD is die die afstand maakt. Als ik in de schoenen van jouw ouders zou staan, zou ik natuurlijk wel schrikken van je brief, maar ik zou het ook heel moedig vinden dat je het me vertelt.

Misschien is het voor jou beter om eerst met je psych te bespreken hoe je dit gaat aanpakken? Want ik denk dat het heel belangrijk is om het tóch tegen je ouders te vertellen. Dat zal schrikken zijn, maar volgens mij zijn ze van goede wil. Misschien kunnen ze een oudertraining of -voorlichting o.i.d. doen.

Verder zou je meer over hun verleden kunnen vragen. Begin eerst eens bij jezelf af te vragen: wat wil ik van ze weten? Of: wat zou ik aan ze kunnen vragen? Hoe het vroeger was, school, clubs, wat voor muziek ze mooi vonden, whatever.
Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat mijn kinderen mij dat ook nooit vragen, en waarschijnlijk ook niet veel meer over mijn verleden weten dan wat ik ze spontaan heb verteld. Terwijl ik mijn ouders juist de oren van hun hoofd heb gevraagd over "vroeger"

Hoe kom je er overigens bij dat ik PDD heb?

Ik ben namelijk nog nooit getest voor Autisme of iets dergelijks. Mijn psycholoog gaat er voornamelijk van uit dat mijn moeite met sociale interactie komt doordat ik dit nooit goed zou hebben geleerd van mijn ouders.
Mijn moeder heeft Bordeline en heeft mij en mijn broertje en zusjes mishandeld zowel fysiek als mentaal. De een wat meer dan de ander. Dit speelde van ongeveer mijn 8ste tot mijn 18de. Er zijn hele periodes geweest waar er niks aan de hand was. Maar ook dat het heel erg was. Het ergste voor mij was toen ik 8 jaar was. Toen is mijn moeder meerdere keren opgenomen. Later was ik vooral boos op mijn ouders en begon in mijn pubertijd mij af te zetten van mijn ouders wat in constante ruzie ontaarde. Eerst ruzie met mijn moeder en later nog een keer met mij vader. Overigens ben ik nog steeds boos op mijn ouders over alles wat er gebeurt is.

Ik snap dat ik met mijn ouders moeten praten. Over mijn problemen en over het verleden. Ik heb alleen geen idee hoe ik dit ga aanpakken. Daar ben ik ook mee bezig met mijn psycholoog. Maar toch twijfel ik nog. Zeker na gisteren. Mijn moeder zij over mijn oudste zusje ik ben blij als weg is en een ander vindt waarbij ze kan uit huilen. Verder ziet mijn moeder de problemen van clienten wel maar van haar eigen kinderen niet. De zorg voor haar moeder mijn oma is belangrijker dan het welzijn van haar eigen kinderen. (Dit is misschien wat overdreven maar zo ervaar ik dit.)

Het gaat niet zo zeer over dat ik of mijn broertje en zusjes iets willen specifieks uit mijn ouders verleden willen weten. Het is meer de manier waarop zij reageren als wij daar vragen overstellen. Mijn ouders hebben mijn hele leven de mentaliteit gehad van: Don't ask we won't tell. Dus zij ontweken de vraag of zij zeiden vraag dat maar aan je oom of tante. Eigenlijk geldt die geslotenheid voor alles niet alleen hun verleden.
Dus daarom ben ik ook maar gestopt met vragen. Daarom was ik ook eigenlijk wel geschokt dat mijn jongste zusje niet wist dat mijn moeder voordat ze trouwde al ziek was.
Als mensen nu dingen aan mijn vragen moeten ze dit bijna uit mijn slaan. Ik ben heel erg gesloten. Ik heb weinig vrienden die mij echt kennen maar wel veel kennisen.
Ik weet dat als ik mensen om hulp zou vragen die ook zal krijgen maar ik durf het niet te vragen. Enerzijds door angst anderzijds uit schaamte voor mijzelf. Ik zou willen dat ik opener was en makkelijker over mijn problemen kon praten.

quote:

Op zaterdag 27 december 2008 00:31 schreef Juup© het volgende:

[..]


[..]

Vreemde hobby

Hoi

Ook hoi

Tja, kan niet ontkennen dat ik zelf ook wat vreemde trekjes heb

Wat serieus wel van nut kan zijn in mijn relatie. Inleven enzo.

tvp; later meer.

quote:

Op zaterdag 27 december 2008 16:15 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Hoe kom je er overigens bij dat ik PDD heb?

Hoe kom je er bij dat je het niet hebt?
Zonder diagnose weet je het niet zeker, ook al lijkt het er zo veel op. Een diagnose maakt het stellen van vragen ook stukken gemakkelijker voor je, het geeft je een reden om die vragen te stellen (want ik vermoed dat je nu niet weet waarom je die vragen hebt) En ook met solliciteren kan een diagnose meer perspectief bieden, want, afhankelijk van je diagnose, kan je gerichte hulp aanvragen.

Succes!

quote:

Op zondag 28 december 2008 15:40 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Hoe kom je er bij dat je het niet hebt?
Zonder diagnose weet je het niet zeker, ook al lijkt het er zo veel op. Een diagnose maakt het stellen van vragen ook stukken gemakkelijker voor je, het geeft je een reden om die vragen te stellen (want ik vermoed dat je nu niet weet waarom je die vragen hebt) En ook met solliciteren kan een diagnose meer perspectief bieden, want, afhankelijk van je diagnose, kan je gerichte hulp aanvragen.

Succes!

Zo had ik het nog niet bekeken. Maar ik heb mijn vermoedens omtrent het wel of niet hebben van Autisme allang uit gesproken bij mijn psycholoog. Alleen wat ik al eerder zei hij vindt het niet nodig om mij te laten testen. Hij vindt namelijk dat al mijn problemen zijn terug te leiden naar het gebrek aan een stabiele gezinssituatie. Ik zou volgens hem nooit geleerd hebben normaal met mensen om te gaan.
Dat mijn jeugd een grootte rol speelt is duidelijk maar het verklaard lang niet alles. Ik heb hem dit al verschillende keren geprobeerd duidelijk te maken. Maar hij blijft gewoon bij zijn mening. Het is als of wij twee verschillende talen praten. We verstaan elkaar wel maar begrijpen elkaar niet. Of zoals Bassie altijd zei: Ik snap het wel maar begrijp het niet.

second opinion bij een psychiater?

quote:

Op zondag 28 december 2008 16:47 schreef Re het volgende:
second opinion bij een psychiater?

Misschien moet ik dat maar eens gaan vragen.

Tja, voor zover ik heb begrepen zijn zeker de minder heftige vormen van autisme soms moeilijk te herkennen en moet dat toch echt door een ervaren specialist gebeuren en niet door een huisarts of psycholoog.

quote:

Op zondag 28 december 2008 16:03 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Zo had ik het nog niet bekeken. Maar ik heb mijn vermoedens omtrent het wel of niet hebben van Autisme allang uit gesproken bij mijn psycholoog. Alleen wat ik al eerder zei hij vindt het niet nodig om mij te laten testen. Hij vindt namelijk dat al mijn problemen zijn terug te leiden naar het gebrek aan een stabiele gezinssituatie. Ik zou volgens hem nooit geleerd hebben normaal met mensen om te gaan.
Dat mijn jeugd een grootte rol speelt is duidelijk maar het verklaard lang niet alles. Ik heb hem dit al verschillende keren geprobeerd duidelijk te maken. Maar hij blijft gewoon bij zijn mening. Het is als of wij twee verschillende talen praten. We verstaan elkaar wel maar begrijpen elkaar niet. Of zoals Bassie altijd zei: Ik snap het wel maar begrijp het niet.

Heb je al eens een andere psych geprobeerd?

Mijn kinderen (en ik) zijn ook slachtoffer geworden van dat soort verhalen...
Ik wist zo zeker dat er iets was met mijn oudste, al toen hij een jaar of 2 was. Pas op zijn 12e kreeg hij eindelijk een diagnose. Tot die tijd lag het aan mij . Na de diagnoses van beide kinderen riepen ze in koor "mevrouw, wat bent u sterk, wat bent u een vechter" (alleen BJZ, van wie ik afhankelijk ben voor een PGB-indicatie, is in die oude rapportages blijven hangen... Maar dat is een probleem apart waar ik jullie maar niet mee lastig val).

Niet luisteren naar iemand (of in mijn geval: naar mij als moeder) is helaas nog steeds een veel voorkomend probleem. Met alle gevolgen van dien. Blijf vechten!!! Er zijn echt mensen die je serieus nemen!

En sterkte met alles!

quote:

Op maandag 29 december 2008 01:27 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Heb je al eens een andere psych geprobeerd?

Mijn kinderen (en ik) zijn ook slachtoffer geworden van dat soort verhalen...
Ik wist zo zeker dat er iets was met mijn oudste, al toen hij een jaar of 2 was. Pas op zijn 12e kreeg hij eindelijk een diagnose. Tot die tijd lag het aan mij .

was jij zo'n refrigerator mom?


http://www.autism-watch.org/causes/rm.shtml

quote:

Op zondag 28 december 2008 16:03 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Zo had ik het nog niet bekeken. Maar ik heb mijn vermoedens omtrent het wel of niet hebben van Autisme allang uit gesproken bij mijn psycholoog. Alleen wat ik al eerder zei hij vindt het niet nodig om mij te laten testen. Hij vindt namelijk dat al mijn problemen zijn terug te leiden naar het gebrek aan een stabiele gezinssituatie. Ik zou volgens hem nooit geleerd hebben normaal met mensen om te gaan.

Dat mijn jeugd een grote rol speelt is duidelijk maar het verklaart lang niet alles.

Ik heb hem dit al verschillende keren geprobeerd duidelijk te maken. Maar hij blijft gewoon bij zijn mening. Het is als of wij twee verschillende talen praten. We verstaan elkaar wel maar begrijpen elkaar niet. Of zoals Bassie altijd zei: Ik snap het wel maar begrijp het niet.

Ik volg dit topic al een tijd en ik moet zeggen dat dit ook voor mij geldt. Ik heb een tijd geleden met een psycholoog enkele gesprekken gevoerd omdat ik toen (en nog steeds) bij mijzelf vermoedde dat ik wellicht een ASS- gerelateerde stoornis zou kunnen hebben.

Mede omdat mijn vader mij vroeger, om (voor mij toen) onbegrijpelijke redenen altijd liep af te branden, heb ik naast een ongelooflijke hekel aan de man, ook veel pijn en verdriet aan mijn jeugd overgehouden.
Dat ik tijdens het laatste gesprek ook zeer boos en verdrietig werd was voor de psych reden genoeg om aan te nemen dat de oorzaak bij hem lag en niet een eventueel aanwezige ASS.

Probleem alleen is dat de beste man nooit zo tekeer ging tegen mijn jongere zusje: ik deed het nooit goed, ik was een zonderling, ik was niet sociaal enzovoorts. Hij wilde zelfs mij laten onderzoeken, maar mijn moeder wilde dat niet. Mijn moeder is trouwens diepgelovig en wil niets weten van dat soort zaken. Stel je eens voor dat God je eigen kind op een iets andere wijze heeft geschapen, ondenkbaar!

M.a.w.; het zou zo kunnen zijn dat naast een ongunstige gezinssituatie, je ook nog iets anders zou kunnen hebben maar dat dat door die andere omstandigheid, niet of onvoldoende wordt onderkend. Bij mij was het in ieder geval zo dat door mijn 'afwijkende gedrag' ik een minder leuke jeugd heb gehad.

Zeg maar:
actie(ASS?) -> reactie(ouders die je niet snappen) -> actie(ASS? + negatief denken/ ongelukkig) -> reactie (van psych: komt door je thuissituatie).

Kan je je niet laten doorverwijzen naar een erkende instantie (GGZ, Psyq etc.) met specialisten? Ik weet niet of je dat al gedaan hebt (ik lees niet alles door) maar je zou zoiets kunnen overwegen.

Psychologen kunnen ook niet alles weten, bezoek je weleens het autsider forum? Daar stikt het van de verhalen van falende hulpverleners.

Kies voor jezelf.

tvp

quote:

Op maandag 29 december 2008 09:18 schreef Re het volgende:

[..]

was jij zo'n refrigerator mom?


http://www.autism-watch.org/causes/rm.shtml

Ik heb de mooiste verhalen over mezelf gehoord, maar deze nog niet. De theorie is me overigens bekend.

Ik herken me er totaal niet in, en gelukkig hebben de huidige begeleiders van de kinderen gezegd dat ik het nog niet eens zo slecht doe... ;-)

Ik wil wel om een second opinion vragen. Maar ik ben door de huisarts doorverwezen naar de Groten Rivieren(Een instelling voor gesteenlijke gezondheidszorg). Bij het intakegesprek werd verteld hoe ze te werk gaan. Bij het intakegesprek worden vragen aan de cliënt gesteld ik in dit geval. Daarna wordt de situatie van de cliënt besproken in het team waarna een behandelplan wordt opgesteld. Vervolgens ga je naar de therapeut die je gaat behandelen. Dat deze sessies tot nu toe weinig tot geen resultaat hebben gehad moge duidelijk zijn. Het is alsof we langs elkaar heen praten. Verder kan ik weinig met de opdrachten die hij mij geeft. Sommige opdrachten zijn gewoon te ingewikkeld andere opdrachten heb ik gewoon de energie en het lef niet voor om aan te beginnen.
Maar zowel de therapeut als de psycholoog die ik gesprokken heb vinden het niet nodig om te laten testen op autisme. Hun argumenten daarvoor vind ik behoorlijk slap.
Als ik hier om een second opinion zal vragen zou ik die waarschijnlijk niet krijgen denk ik. Hoe ga ik dit aanpakken?

quote:

Op dinsdag 30 december 2008 13:43 schreef tijnbrein het volgende:
Ik wil wel om een second opinion vragen. Maar ik ben door de huisarts doorverwezen naar de Groten Rivieren(Een instelling voor gesteenlijke gezondheidszorg). Bij het intakegesprek werd verteld hoe ze te werk gaan. Bij het intakegesprek worden vragen aan de cliënt gesteld ik in dit geval. Daarna wordt de situatie van de cliënt besproken in het team waarna een behandelplan wordt opgesteld. Vervolgens ga je naar de therapeut die je gaat behandelen. Dat deze sessies tot nu toe weinig tot geen resultaat hebben gehad moge duidelijk zijn. Het is alsof we langs elkaar heen praten. Verder kan ik weinig met de opdrachten die hij mij geeft. Sommige opdrachten zijn gewoon te ingewikkeld andere opdrachten heb ik gewoon de energie en het lef niet voor om aan te beginnen.
Maar zowel de therapeut als de psycholoog die ik gesprokken heb vinden het niet nodig om te laten testen op autisme. Hun argumenten daarvoor vind ik behoorlijk slap.
Als ik hier om een second opinion zal vragen zou ik die waarschijnlijk niet krijgen denk ik. Hoe ga ik dit aanpakken?

je hebt altijd recht op een second opinion. Waarom zou je die niet krijgen? Je moet het iig eens navragen bij je zorgverzekeraar.. die kunnen je helpen.

Edit: leuke spelfout trouwens "gesteenlijke"

[ Bericht 4% gewijzigd door sander-3 op 30-12-2008 14:16:16 ]

quote:

Op dinsdag 30 december 2008 14:09 schreef sander-3 het volgende:

[..]

je hebt altijd recht op een second opinion. Waarom zou je die niet krijgen? Je moet het iig eens navragen bij je zorgverzekeraar.. die kunnen je helpen.

Edit: leuke spelfout trouwens "gesteenlijke"

Oh nu je het zegt ja. Oeps Nederlands moeilijke taal is.

Ik twijfel nog. Zou ik doorgaan met die gespreken bij die therapeut. En proberen mij leven verder op te bouwen. Of zou ik ergens anders om een second opinion vragen en over nu beginnen. Het is allemaal zo lastig. Ik wou dat ik meer mensen vetrouwde en om hulp kon vragen. Want ik weet nu eigenlijk niet goed wat ik moet doen. Te lang heb ik geprobeerd om mijn problemen zelf op te lossen en geprobeerd mijn problemen weg te stoppen. Maar dat kan niet. Ik kan niet alleen mijn problemen oplossen. Dus moet ik om hulp vragen aan familie en vrienden naast de professionele hulp die ik krijg of ga krijgen. Alleen dat is heel erg moelijk voor mij. Ik ben heel erg gesloten. En laat bijna niemand toe in mijn leven. Dat is niet goed want ik wil helemaal geen kluizenaar zijn. Ik wil vrienden en relaties hebben net zoals iedereen op deze wereld. Maar ik snap heel veel dingen op sociaal gebied niet en vertrouw andere mensen moeilijk.

quote:

Op dinsdag 30 december 2008 16:19 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Oh nu je het zegt ja. Oeps Nederlands moeilijke taal is.

Ik twijfel nog. Zou ik doorgaan met die gespreken bij die therapeut. En proberen mij leven verder op te bouwen. Of zou ik ergens anders om een second opinion vragen en over nu beginnen. Het is allemaal zo lastig. Ik wou dat ik meer mensen vetrouwde en om hulp kon vragen. Want ik weet nu eigenlijk niet goed wat ik moet doen. Te lang heb ik geprobeerd om mijn problemen zelf op te lossen en geprobeerd mijn problemen weg te stoppen. Maar dat kan niet. Ik kan niet alleen mijn problemen oplossen. Dus moet ik om hulp vragen aan familie en vrienden naast de professionele hulp die ik krijg of ga krijgen. Alleen dat is heel erg moelijk voor mij. Ik ben heel erg gesloten. En laat bijna niemand toe in mijn leven. Dat is niet goed want ik wil helemaal geen kluizenaar zijn. Ik wil vrienden en relaties hebben net zoals iedereen op deze wereld. Maar ik snap heel veel dingen op sociaal gebied niet en vertrouw andere mensen moeilijk.

Als je je huisarts wel vertrouwt, stap naar hem/haar toe. Geef aan waarom je een second opinion wil (namelijk: je hebt een moeilijke jeugd gehad, maar je vermoed dat er meer speelt dan enkel dat) Daarnaast: autisme/o.i.d. is erfbaar, kans is aanwezig dat jij daar last van hebt.) en zeg ook dat de huidige therapiën voor jouw gevoel vrij nutteloos zijn (je ziet/begrijpt het doel niet, de therapiën zijn (te?) simpel, ze zijn vermoedelijk niet voor jou bedoelt, etc.)

Ongeacht naar wie je toestapt: zorg voor een duidelijk en samenhangend verhaal. Bestens zet je eerst voor jezelf een overzicht op papier (met jaartallen, maakt het gelijk duidelijker) met wat er tot nu toe allemaal gedaan is. Let op: hou het kort, beperk je per keer tot een paar zinnen/regels! Het overzicht kost je wel een uurtje, alles zo kort mogelijk houden misschien wel meer , maar hierdoor zie je zelf waarschijnlijk wat je allemaal gedaan hebt, of het effect heeft gehad (en het gewenste), etc.

Overigens: natuurlijk moet je vertrouwen hebben in de persoon naar wie je toe gaat, maar besef wel dat je voor een heel groot deel ook vertrouwen in jezelf moet hebben. Iedereen heeft tekortkomingen, maar veel mensen beseffen niet dat dat wat zij bij zichzelf als tekortkoming zien, door anderen stiekem als positief wordt ervaren. Voorbeeld > autisten zijn perfectionisten, iets dat hen danig opbreekt omdat ze te lang bij de details blijven hangen. Aan de andere kant: als ze iets doen, doen ze het goed en dat is iets wat veel andere mensen vaak waarderen omdat ze het zelf nooit zo goed zouden (kunnen) doen > elke medaille heeft 3 kanten

quote:

Op dinsdag 30 december 2008 20:39 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Als je je huisarts wel vertrouwt, stap naar hem/haar toe. Geef aan waarom je een second opinion wil (namelijk: je hebt een moeilijke jeugd gehad, maar je vermoed dat er meer speelt dan enkel dat) Daarnaast: autisme/o.i.d. is erfbaar, kans is aanwezig dat jij daar last van hebt.) en zeg ook dat de huidige therapiën voor jouw gevoel vrij nutteloos zijn (je ziet/begrijpt het doel niet, de therapiën zijn (te?) simpel, ze zijn vermoedelijk niet voor jou bedoelt, etc.)

Ongeacht naar wie je toestapt: zorg voor een duidelijk en samenhangend verhaal. Bestens zet je eerst voor jezelf een overzicht op papier (met jaartallen, maakt het gelijk duidelijker) met wat er tot nu toe allemaal gedaan is. Let op: hou het kort, beperk je per keer tot een paar zinnen/regels! Het overzicht kost je wel een uurtje, alles zo kort mogelijk houden misschien wel meer , maar hierdoor zie je zelf waarschijnlijk wat je allemaal gedaan hebt, of het effect heeft gehad (en het gewenste), etc.

Overigens: natuurlijk moet je vertrouwen hebben in de persoon naar wie je toe gaat, maar besef wel dat je voor een heel groot deel ook vertrouwen in jezelf moet hebben. Iedereen heeft tekortkomingen, maar veel mensen beseffen niet dat dat wat zij bij zichzelf als tekortkoming zien, door anderen stiekem als positief wordt ervaren. Voorbeeld > autisten zijn perfectionisten, iets dat hen danig opbreekt omdat ze te lang bij de details blijven hangen. Aan de andere kant: als ze iets doen, doen ze het goed en dat is iets wat veel andere mensen vaak waarderen omdat ze het zelf nooit zo goed zouden (kunnen) doen > elke medaille heeft 3 kanten

Dank je voor de tips.
Het zou mijn inderdaad niet verbazen als er meer mensen met autisme in welke voor dan ook in mijn familie zitten. Ik heb een zeer strek vermoeden dat een oom van mijn autisme heeft. Alleen zeker weten doe ik diet niet omdat hier gewoon weg niet over gepraat wordt.
Daarom is het ook buiten gewoon pijnlijk voor mij als ik PDD-nos of iets dergelijks heb. Waarom hebben mij ouders dat nooit gezien en waarom hebben zij daar nooit iets aan gedaan? Helemaal omdat mij moeder dit bij andere wel ziet en met autistisch kinderen werkt.

Zo net even al mijn posts uit deze topic reeks in een word document gezet. Nu ga ik uit deze posts de belangrijkste stukjes opzoeken en daar mee naar mij therapeut toe.

tvp, heb een broer met Asperger en heb een meisje leren kennen met PDD-NOS

tvp

quote:

Op dinsdag 25 november 2008 22:26 schreef sempron2400 het volgende:
Vrijwel niets is zo frustrerend als keer op keer afgewezen worden. Mijn ervaring is dat als je sociaal niet zo sterk aangelegd bent, de kans veel kleiner is om aangenomen te worden. Een tweede gesprek is wel mogelijk. Heel vervelend, want om je te kunnen bewijzen moet je wel een kans geboden worden. Ervaring opdoen in de vorm van een stage is niet altijd haalbaar. De huur moet tenslotte wel betaald worden.

Een diagnose heeft bij mij wel geholpen om een en ander beter te leren accepteren, maar dan nog blijft veel buiten bereik wat wel vrij gangbaar is in onze maatschappij (bijvoorbeeld een auto of vliegvakantie). Uiteindelijk zal het in financiele zin vaak neerkomen op roeien met de riemen die je hebt. Mensen die bij mij op visite komen kunnen niet hetzelfde comfort verwachten als ze thuis gewend zijn. In ieder geval heb ik nog het geluk dat ik geen schulden heb en er in slaag om rond te komen.

Ik kots dan ook van een markteconomie als deze. Het zet mensen als deze op achterstand. Het systeem is gewoon niet eerlijk.

Vanochtend intake gesprek gehad in de/het GGZ en ik word onderzocht. 2 maanden wachttijd valt mee in vergelijking met HCvA