
 abbadon!!!  (okej dat was dus voor ik jullie pijpsmilie discussie las 

  ik bedoelde "ohooooo! abbadon, wat ben je streng voor lieve clau!)
@ claudia: ik herken het heel erg.... vooral die interne strijd met wat je eigenlijk vindt/voelt dat moet (mijn schreeuwende peuter is op vele velden actief)
ik heb serieus echt 10 minuten tot een half uurtje nodig om een plotslinge verandering van plannen of van situatie te kunnen verwerken. ik noem dat altijd mijn autistisch neurotische neiginkje 

voorbeeldje: mn trein rijdt neit, daardoor kom ik te laat voor een leuke afspraak s avonds. het ziet er naar uit dat ik misschien nog een nachtje ter plekke moet blijven (brussel)
een "normaal" mens denk dan "<insert krachtterm> nou ja, jammer, afwachten wanneer de volgende komt, je kunt er toch niks aan doen"
kwak 
denkt: niet zegt.... "<insert krachtterm> NEEEEEEEE NEEEEEEEEEEEEEEEEEEE NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE" en is volledig van slag omdat "het plan" niet meer klopt.  probeert uit alle macht erachter te komen of de trein niet toch rijdt, en hoe ik nog op tijd een aanslutiing kan versieren, of ii niet via luik en maastricht kan reizen, etc. etc. etc.
ik word boos, en verdreitig, en dan na een dik kwartier heb ik een nieuw plan geinternaliseerd, namelijk "of er komt een trein en dan ga ik later naar het feestje, of ik slaap hier een extra nachtje" en vervolgens kan t me dan allemaal worst wezen. het plan klopt immers weer.
mijn eigen plan aanpassen aan veranderende omstandigheden doe ik namelijk wél en váák. mn moeder wordt er gek van als ik wel drie keer opnieuw de volgorde waarin ik dingen ga doen die dag verander, of toch maar zo ga reizen, of toch maar na t eten kom. voor mij is dat altijd volstrekt logisch, want: het beste plan met de huidige omstandigheden. ik vind dat dynamisch 

ik denk dat wij in ons soort werk ook wel een beetje zo moeten zijn... mijn collega's zijn namelijk ook allemaal een beetje zo...
											
 
			
						Ich erschlag meinen Goldfisch, vergrab ihn im Hof.
Ich jag meine Bude hoch, alles was ich hab lass ich los.
Mein altes Leben, schmeckt wie ‘n labriger Toast.