In Memoriam

Ik mis mijn Meneer Bo...

Meneer Bo kreeg ik toen ik elf was. Op een zaterdagmiddag moest ik naar een verjaardagsfeestje en net voordat ik ging, gaf mijn moeder me een zak voer. Ik ; Mijn moeder: Verassing!! en in haar jas had ze een klein rood katertje. Meneer Bo kwam uit een nestje van een bevriend stel van mijn moeder en had al een hele reis meegemaakt; moederpoes was per ongeluk ingesloten in de vouwwagen onderweg naar in Italie en ze had tijdens de reis 2 kittens gekregen. Gelukkig was de familie weer terug in Nederland en mocht Meneer Bo bij mij wonen.

16 jaar is hij mijn maatje geweest. Bij 8 jaar ging zijn vacht er wat spieterig uitzien en gingen we naar de dierenarts, hij bleek erg nierfalen te hebben; zijn nieren werkte nog maar 3 a 5% en hij moest op niervoer. Uiteindelijk heeft hij het nog 8 jaar volgehouden

Helaas ging het begin 2007 minder met hem. Hij wilde niet meer eten en drinken.. uiteindelijk is hij 1e paasdag 2007 overleden en heeft hij een mooi plaatsje gekregen onder een struik met bloemen in een hoek van de tuin.

Meneer Bo 1992 -2007 Ik mis je...

Oe, dit topic is precies wat ik zoek.
Ok, sorry. Even wat cynisme als coping mechanisme...


Even serieus nu. Precies 2 weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Kaya. Het was op, het was klaar en het moment was daar en precies goed. Na die mooi middag op het strand heeft ze waarschijnlijk een virusje opgelopen en ging ze aan de diarree (inclusief rode bonus). Een keer of 15 per dag / nacht in de poep-houding, de roofbouw van het strand plus de beroerde fysieke gesteldheid die ze al had en op zondag kon ze niet meer omhoog komen. Als ze eenmaal liep dan leek het mee te vallen maar als deze jongedame niet naar haar etensbak wandelt klopt er toch iets niet helemaal. Maandag in de ochtend gebeld om te kijken wat we nog konden doen (het scheen toch te heersen op dat moment en ze leek bijna geen pijn te hebben), wel alvast "de" afspraak gemaakt maar toch nog even aangekeken. Als snel bleek in de latere middag dat je kon aankijken tot je een ons woog want er zat geen verbetering in...

Op dinsdag nog naar het veld van een kennis met een hondenschool geweest waar ze nog even lekker gescharreld heeft met haar beste vriendinnetje. Tijdens de terug-rit naar huis lag ze half op schoot voor wat minder druk op haar voorpoten, keek ze ineens heel guitig naar boven en bedacht ze dat het wel leuk was om me te zoenen. *Slik* Verder is ze nog even "boos" geworden op de dierenarts toen hij binnenkwam maar, na een lekker wc-rolletje met inhoud (ja, zelfs op het laatst heeft ze moeten "werken" voor haar eten) ter afleiding, is ze zelf op haar kussen, onder de kerstboom en met een huis vol kaarsjes, gaan liggen. En daarna hebben we afscheid genomen en haar laten inslapen. Eindelijk vond ze haar rust en was ze heerlijk warm en ontspannen. Alles klopte die dinsdag en alles viel op zijn plek. Het was nogmaals echt het juiste moment om deze stap te nemen. Hoe enorm verdrietig ook.

Het is wel ernstig vreemd: geen wandelingen meer, nog steeds die split-second dat als de deurbel gaat dat je een blaf verwacht en vooral geen pret-ogen als je de hoek van de kamer omloopt. Af en toe een weg-trek-momentje maar als ik aan alles denk wat we hebben meegemaakt, wat ze voor goeds te weeg heeft gebracht voor mijn gezondheid en wat ik voor fantastische mensen die haar hebben geprobeerd te helpen heb mogen ontmoeten dan kan ik niet anders dan blij zijn met de, zij het korte 4-en-een-halve jaar, die we samen hebben doorgebracht.

Ja, ze heeft me bijvoorbeeld meermaals het bloed onder de nagels vandaan gehaald toen ze de eerste 3 weken van de cursus alles afblafte wat met 4 poten en een staart maar in de buurt kwam. Maar dat weegt absoluut niet meer op tegen alle momenten dat ze me na verloop van tijd steeds meer verraste met wat ze geleerd had en zich wel flexibel opstelde, alle wandelingen in de polder, alle spoortjes die we uitgelopen hebben en geweldige TTouch-sessie die we hebben gehad waarin ze heerlijk ontspande. Zeker de laatste 2 wandelingen op een besneeuwde hei in Blaricum en het strand van Noordwijk zullen altijd extra speciaal blijven.

Ik kan trots op haar zijn op alles wat ze geleerd heeft en ook op hoe kranig ze zich heeft geweerd en geprobeerd heeft zich goed te gedragen ondanks zo'n beroerde gezondheid. Het is gewoon eeuwig jammer, en stiekem en beetje frustrerend, dat waar we samen 2 jaar geleden aan zijn begonnen niet hebben kunnen afmaken. En dan vooral in de zin van dat het haar gezondheid zou verbeteren. Maar het is voor haar beter zo. Zo'n levendig, vrolijk en eigenwijs hondje moet je op een gegeven moment niet meer lastig vallen met een beroerd lichaam waardoor ze alleen maar gefrustreerd raakt. Ik weet zeker dat dit weer een begin is van een nieuwe en een net zo mooie periode.


Zo, als dat geen In Memoriam is dan weet ik het ook niet meer. Lucht wel weer op, dat wel. Rest mij niks anders dan nog wat laatste foto's van Kaya te laten zien. Een paar van dinsdag en een paar van hoe ik me haar herinner: vrolijk, karaktervol, met humor en het is altijd een Spaans hondje gebleven dus ook nog zonnig. En ik denk dat ik af en toe nog wel wat foto's van andere honden waar een ik foto-shoot mee heb gedaan zal laten zien in het centrale foto-topic.

Wat een mooi topic

Oh Kaya
Ik wist niet dat ze er niet meer is
Wat zal je haar missen, dat markante ding.

quote:

Op dinsdag 30 december 2008 21:54 schreef P_B het volgende:

Even serieus nu. Precies 2 weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Kaya.
[ afbeelding ]

Oh mooie Kaya
Wel fijn dat ze nu haar rust heeft. Mooie karakteristieke Kaya zal niet snel vergeten worden Sterkte P_B!

mijn parkiet is dood
hij was al een hele tijd ziek, een soort van epilepsie, maar volgens de DA kon dat verder lichamelijk geen kwaad

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 11:16 schreef Schunckelstar het volgende:
mijn parkiet is dood
hij was al een hele tijd ziek, een soort van epilepsie, maar volgens de DA kon dat verder lichamelijk geen kwaad

[ afbeelding ]

Wat zielig
Maar is hij echt dood gegaan aan de epilepsie?

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 18:20 schreef senesta het volgende:

[..]

Wat zielig
Maar is hij echt dood gegaan aan de epilepsie?

tja, weet het natuurlijk niet zeker, maar verder was er weinig aan te zien/merken....
het ging de laatste dagen juist weer wat beter dacht ik

Crockett, 18 jaar heb ik van hem mogen genieten. Hij was zeer eenkennig, alleen ik mocht 'm eigenlijk aaien. Ik gaf hem altijd kusjes op zijn kop en dan kopte hij terug.

In 2004 moest ik hem laten inslapen nadat bleek dat hij maagkanker had. Ik mis hem nog steeds, hoewel ik nu ook alweer bijna 4 jaar erg blij ben met Harry en Loes. Crockett zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.





Tv gids moest altijd dood




een van de laatste foto's die ik van hem gemaakt heb


Rust zacht lieve Crockett

Mijn lieve Igor.... may he rest in peace

quote:

Op zondag 4 januari 2009 14:13 schreef BarraCupraCuda het volgende:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Mijn lieve Igor.... may he rest in peace

wat een mooi beest

Mijn lieve Bas,het is al weer 5 jaar geleden dat we hem hebben laten inslapen,hij was 18 jaar en echt helemaal op.Maar soms kan ik em nog heeeeel erg missen,dat hondje was alles voor me,mijn beste vriendje en was er altijd voor me,ook toen m'n ouders uit elkaar gingen,hij heeft me zo vaak getroost.Wat heb ik een verdriet gehad toen ie was overleden,ben er echt ziek van geweest.Nu heb ik ook 2 schatjes die ik absoluut niet zou willen missen,ik hoop dat ze net zo gezond door het leven gaan als Bas en ook zo oud worden.Maar Bas was wel echt een heel speciaal hondje...

quote:

Op zondag 4 januari 2009 19:19 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

wat een mooi beest

ja he hij was een schatje... ik mis hem na 1.5 jaar nog steeds

Wat een mooie foto's allemaal! Zit altijd met tranen in mijn ogen als ik de verhalen lees en foto's zie..
Zelf heb ik bijna 2 jaar terug in Maart mijn grote liefde in moeten laten slapen. (Siberische husky)
Had haar als cadeau (mooier en waardevoller kan niet voor mij) gekregen van mijn ouders toen ik 5 jaar werd, was dus echt samen met haar opgegroeid en we waren samen ook echt 1. Verschrikkelijk toen dat moment er aan kwam, was toen echt ff radeloos zeg maar. Heb het er nu nog steeds super moeilijk mee.
Rust zacht mooie beestjes en sterkte voor de baasjes!

Ik was 10 en we gingen eindelijk in een huis wonen dat groot genoeg was voor een poes. Eindelijk mocht ik een poes uitzoeken in het asiel. Eindelijk!! We kwamen binnen en daar lag ze, in een hokje lag ze heerlijk te slapen. Haar vacht kwam door het deurtje heen en dapper als ik was durfde ik haar heus wel te aaien gedurende een halve seconde. Maar ik wist het meteen, dat was MIJN poes! Toen er een verzorgster binnen kwam stond er ineens een ander stel voor ons wat MIJN kat ook wel wou. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik mijn mama voor zag dringen, wij moesten en zouden deze poes krijgen! En zo gebeurde het.

Thuis werd poes Sara snel omgedoopt in poes Mopsie en ze leek al snel helemaal op haar plek. Binnen een half uur zat ze op schoot te spinnen alsof haar leven er van af hing. Vanaf dat moment waren wij onafscheidelijk. Als ik thuis kwam uit school werd ik begroet door een harde knal (poes die van de trap sprong) en een snoetje aan de bovenkant van de andere trap. Pas wanneer we elkaar een neusje hadden gegeven mocht ik verder lopen. Wij waren twee handen op een buik, we spande samen tegen mijn moeder en waar ik ging, ging poes. Uren heeft poes zich vermaakt op de rommel zolder; als ze weer beneden kwam zaten de spinnenwebben in haar oren en staart. Mijn allerliefste avonturier
Ik verhuisde naar Deventer om te gaan studeren en het duurde een week voordat poes ook hierheen kwam. Wat een verschrikkelijk lege week was dat! Geen poes op mijn bed, geen poes onder mijn deken, geen poes. Waardeloos! Ik was dolgelukkig toen we genoeg hadden uitgepakt en we poes konden ophalen van mijn mama.

Gister kwamen we thuis en was poes zo verschrikkelijk duf. We gingen naar bed en poes wou niet bij ons op bed. Best een beetje vreemd. Vanochtend was poes ook nog duf, ze kreeg ineens een soort aanval. Stond te trillen op haar pootjes en haar ogen leken wel uit hun kassen te knallen. Verschrikkelijk gezicht. We zijn net terug van de dierenarts en die heeft mijn aller liefste Mopsie in laten slapen. Er was beginnen meer aan, alles wat kapot kon was kapot.

Na 11 prachtige lange jaren, waarin we samen zoveel deden en waarin zij zoveel voor mij heeft betekend neem ik vanavond afscheid. Dag allerliefste schat van me Je blijft voor altijd de liefste poes op de hele wereld. Over 3 dagen zou je 15 zijn geworden. Het is goed zo, Ik hou van je.

Fha , wat een mooi verhaal, wat een mooie foto, heel veel sterkte!

Wat een mooi verhaal, en dan zo'n verdrietig einde. Tot ziens lieve mooie bananendoospoes.

vreselijk voor je Fha.
gelukkig heeft mopsie een heel fijn leven bij jou gehad!
sterkte de komende tijd!
en wat een lieve foto

wat sneu en wat mooi en

sterkte Fha

wat een mooie verhalen hier

quote:

Op maandag 23 maart 2009 22:16 schreef motorbloempje het volgende:
wat sneu en wat mooi en

sterkte Fha

quote:

Op maandag 23 maart 2009 22:12 schreef BarraCupraCuda het volgende:
vreselijk voor je Fha.
gelukkig heeft mopsie een heel fijn leven bij jou gehad!
sterkte de komende tijd!
en wat een lieve foto

quote:

Op maandag 23 maart 2009 21:47 schreef Cat22 het volgende:
Wat een mooi verhaal, en dan zo'n verdrietig einde. Tot ziens lieve mooie bananendoospoes.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 21:20 schreef oh-oh het volgende:
Fha , wat een mooi verhaal, wat een mooie foto, heel veel sterkte!

Dankjulliewel allemaal erg stil hier in huis, gelukkig mag ik zo naar school (dat ik dat ooit zou zeggen )

Helaas moet dit topic weer een kick krijgen.

Sietske: 4-4-'96 / 16-6-'09


Ik heb mijn jeugd doorgebracht in een dorp en de katten van de boerderij tegenover ons brachten ons graag een bezoekje. Zo ook een inmiddels hoogzwangere poes die regelmatig langskwam voor een hapje. Op 3 april 1996 mocht ze s’avonds even binnenkomen voor wat extra verwennerij en toen braken PLOEP de vliezen. Ik heb net zolang bij mijn ouders gebedeld totdat ze binnen bij ons mocht bevallen.
Poes werd met mandje, water en lekker voer ondergebracht in een kamer voor de nacht. De volgende ochtend ging ik vol verwachting kijken in het mandje. Geen poes! Al snel bleek ze in de muurkast te liggen en daar, bovenop de oude schoenen, bevallen te zijn van 3 kittens, een rode, een cyperse en een lapje. Het lapje had precies dezelfde witte streep op haar dij als haar moeder.

Het jonge gezin werd ondergebracht in een schuurtje in onze tuin en flink verwend met lekkere hapjes en knuffels. Het lapje bleef wat achter in de groei, dus werd regelmatig mee naar binnen genomen voor extra eten. De rode kater en cyperse poes vonden een nieuw huisje, maar niemand kwam voor het lapje. Omdat één van onze andere katten inmiddels verdwenen was, mocht ze na veel gebedel van mijn kant bij ons komen wonen. En we noemden haar Sietske.

Een jaar later kwam er nog een kat bij, van een nestje van dezelfde moeder. Samen hebben ze verschillende jaren de omgeving onveilig gemaakt en menige muis en zelfs konijnen gevangen. Sietske was een echte buitenkat en kwam zelden binnen. Maar als het winter was, was een plekje bij de verwarming en een warm bedje toch wel erg fijn.

Kleine meisjes studeren af en gaan de wijde wereld in. Al snel vond ik een baan en ging 60 kilometer verderop wonen. Zonder discussie verhuisden Siepke en Sietske met me mee.
Met de voorwaarde dat ze terug mochten naar mijn ouders, als ze het buitenleven echt gingen missen. Maar ze pasten zich wonderwel aan en zijn mee verhuisd van mijn eerste een-slaapkamerwoning naar een groter appartement waar ze een eigen kamer hadden. Helaas werd Siepke ziek en op 10 jarige leeftijd overleed hij aan darmkanker.
Inmiddels was Sietske een echte binnenkat geworden en werd ook veel aanhankelijker. Zo af en toe kwam ze zelfs op schoot zitten en regelmatig meldde ze zich voor krabbeltjes. Haar favoriete plek was haar buik(je), ze kon hele tijden liggen rollen en spinnen, en maar kneden met die pootjes!
Een kat alleen vond ik ook zo eenzaam en ik miste mijn schootkat Siepke, dus Naartjie (8 weken oud) deed zijn intreden. Dat was even wennen voor Siets, zo’n klein druk mormel! Maar toen de puberstreken er vanaf waren tolereerde ze hem wel.
Inmiddels was ik verhuisd naar een woning met een tuin, dus ze konden lekker buiten wandelen en zo af en toe werd ik getrakteerd op een muisje.

Siets werd wat magerder en zat niet lekker in haar vel. In augustus 2008 nam ik haar mee naar de dierenarts: nierfalen. De bloedwaarden waren erg slecht, hij gaf haar niet veel tijd meer. Met medicijnen en een dieet knapte ze wonderwel op, maar echt lekker vond ze al dat stomme eten niet. Doe mij maar wat in Naartjies bakje zit! Ik heb menig maal katten uit een verkeerde bak eten moeten plukken en moeten wisselen van dieetvoer. Maar in deze periode ontdekte ze pas echt dat op schoot zitten niet zo eng is als gedacht en dat je dan nog meer kriebeltjes krijgt.
In het voorjaar van 2009 weigerde ze weer eens een dieet en zag er slechter uit. Na wat pogingen om dan maar gedwongen wat eten naar binnen te krijgen ging ik terug naar de dierenarts die mijn bange vermoeden bevestigde. Siets was er slecht aan toe en zij gaf haar weinig kans. Vocht en medicijnen hielpen haar niet over de drempel heen, ze at nog steeds niets.
Ze had haar keuze gemaakt en ik respecteerde die. In de dagen erna werd ze elke dag wat zwakker en kon ze minder, maar spinnen kon ze nog steeds en kriebeltjes waren nog erg fijn.

Tot het moment kwam dat ook de kriebeltjes niet meer lekker waren. Ze trok zich steeds meer terug in zichzelf en ging op de vreemdste plaatsen liggen. Langzaam zag ik mijn meisje Sietske verdwijnen. Ze was op. Op maandag zijn een paar vrienden gekomen om afscheid van haar te nemen, ze stond het genadig toe, prinses die ze was. Ik had haar wel dood willen knuffelen (dat zou een prachtige dood zijn!) maar dat vond ze niet prettig. Die avond ben ik dus maar regelmatig heel dicht bij haar op de grond gaan liggen en heb haar kopje gekrabbeld. En werd soms zowaar beloond met wat gespin. Die nacht wilde ze graag nog in de tuin wandelen waar ze die ochtend haar laatste zonsopgang heeft gezien.

Op dinsdagochtend 16 juni werd ik wakker met het liedje van Blof in mijn hoofd: Ik ben met haar naar de dierenarts gegaan die haar zachtjes heeft in laten slapen.
Thuis heb ik haar in een doos gelegd, lekker opgekruld met haar staart over haar neus, zoals zij het liefste lag. En uiteraard op een tv gids, mevrouw was altijd gek op papier.

Ze heeft een mooi plekje in de tuin gekregen, in een hoekje, waar ze zo graag vogeltjes zet te kijken en vlakbij de schutting, die ze met haar nageltjes al gemarkeerd had. Hoe kun je zo'n verzoek weigeren?

Dag lieve, mooie, eigenwijze, statige prinses. Dag zusje! Ik heb 13 prachtige jaren met je gehad. Geef je je broertje Siepke een kopje van mij als je hem ziet?
Ik mis hem nog steeds en ik zal jou ook ontzettend missen! Tienduizend op je kopje!

Hartverscheurend..

Cat, wat een mooi leven heeft ze gehad bij jullie / jou.
Ik vind het niet hartverscheurend, ik vind het prachtig, je vertelt het zo mooi.
( Toch zit ik hier op mn werk stiekem een traantje weg te pinken hoor )

wat een mooi beest en wat een mooi verhaal

sterkte

Mooi verhaal...Siets heeft een heerlijk leven en een katwaardig einde gehad.

Sterkte

Wat heb je het leven van Sietske mooi verteld, Cat. Ze heeft het fijn gehad.

Veel sterkte, meissie.

Sterkte.

Wat een mooi stukje, sterkte Cat!

Wat een prachtig verhaal over Sietske Sterkte met het verlies, Cat...

Cat

Cat, Siets haar verhaal is zo prachtig en vol liefde, je hebt het goed gedaan

Ah cat veel sterkte. Je hebt er goed aan gedaan.

Dank jullie wel.
Nu ik het zo terug lees is het wel een lel tekst geworden. Ik moet nog een paar spulletjes (vooral voer) opruimen die echt van haar waren. Maar daar wacht ik nog even mee. Niet alles hoeft in een dag.

Ow Es, wat erg voor je..

Maar fijn dat ze zo'n superleventje bij je heeft gehad, heel veel sterkte de komende tijd..

quote:

Op dinsdag 16 juni 2009 12:54 schreef Cat22 het volgende:
Dank jullie wel.
Nu ik het zo terug lees is het wel een lel tekst geworden. Ik moet nog een paar spulletjes (vooral voer) opruimen die echt van haar waren. Maar daar wacht ik nog even mee. Niet alles hoeft in een dag.

Niet alles hoeft meteen inderdaad Zo ruimde ik de kattenbak pas op toen hij toch wel echt heel erg begon te stinken..

Heel veel sterkte!

quote:

Op zondag 4 januari 2009 19:17 schreef TheDenialTwist het volgende:
[ afbeelding ]

Ook mijn grote probleem met ratjes helaas...
Ze zijn zo pienter en leuk dat ze eigenlijk 20 zouden moeten kunnen worden...
Maar helaas is de koek meestal wel op als ze 2 zijn...

Heb er nu 5, waarvan 1 van 25 maand en die zit nog vol energie.
Moet ook wel want Beer jaagt hem het hele hok door soms

Pfff...wat een mooi en verschrikkelijk verdrietig verhaal. Sterkte Cat22!