Verhaal klopt, maar is al zóóó oud. In 1923 zijn de eerste experimenten al gestart, in het Siberische poolgebied, om af te dalen naar het middelpunt van de aarde. Dat is toen niet gelukt omdat de toenmalige techniek het niet toeliet om heel diep en groot te boren. Wel zijn er toen bij toeval een aantal olievelden ontdekt.
In 1958 is het experiment weer opgepakt door de Russen, en ditmaal hadden ze meer succes. Na meer dan anderhalf jaar (!) boorwerk is er een lichtmetalen capsule met daarin drie man en opname-apparatuur naar beneden gegaan. Flink diep, waarschijnlijk een kilometer of tweehonderd. Toen de capsule weer naar boven werd getakeld, bleken alle inzittenden buiten bewustzijn. Op een na zijn ze allemaal binnen het uur gestorven. Die ene is in allerijl naar het noodhospitaal gebracht, waar hij drie dagen aaneen heeft liggen ijlen over onderaardse werelden en mensen met drakekoppen en grote vuren die heter en giftiger waren dan de zon.
Op dag vier is de man aan hevige koortsen bezweken.
Men heeft het opname-apparaat naar een ruimtewetenschappelijk instituut gestuurd. Daar vond men, naast een hoop dode ruis en de stemmen van de capsule-inzittenden, na drie uur het geluid van wat een wetenschapper tamelijk plastisch omschreef als "een kudde wolven op klompen, een ondermenselijke fabriekshal waar het gehamer en geratel maar nauwelijks overstemd wordt door een aanhoudend jammerend gehuil."
Ik weet nog steeds niet wat ik van dit verhaal moet denken maar volgens mij houdt "men" een heel groot en belangrijk geheim voor ons verborgen.