ADD/ADHD - deel 13

quote:

Op vrijdag 5 december 2008 17:45 schreef oceanpony het volgende:
heb 10 jaar gerookt, maar ben er een aantal jaar geleden mee gestopt. Is wel moeilijk hoor. Vooral de laatste tijd verlang ik stiekem wel naar een sigaretje

Oja, concerta gaat al beter dan kortwerkende methylfenidaat, maar ik merk nog niet heeeel veel vooruitgang vergeleken met de situatie zonder medicatie....

Dat heb ik ook. Ik merk dat het beter is dan Ritalin, maar het verschil zonder/met is veel minder groot met Concerta dan toen ik Ritalin gebruikte. Misschien ligt dat aan de dosis? Ik heb nu 36, 54 lijkt me wel erg drastisch eigenlijk

quote:

Op vrijdag 5 december 2008 17:54 schreef Walging het volgende:

[..]

Dat heb ik ook. Ik merk dat het beter is dan Ritalin, maar het verschil zonder/met is veel minder groot met Concerta dan toen ik Ritalin gebruikte. Misschien ligt dat aan de dosis? Ik heb nu 36, 54 lijkt me wel erg drastisch eigenlijk

Ik heb ook 36 en ik merk dat het wat subtieler gaat.....Met de kortwerkende merkte ik metéén verschil. Nu eigenlijk niet. Ik kan nu geen 2 dingen tegelijk meer doen en ik ben ongeduldiger dan met de kortwerkende variant. Tot nu toe voel ik me wel beter, want dat geschommel maakte me echt helemaal mental

quote:

Op vrijdag 5 december 2008 13:52 schreef Guncta het volgende:

[..]

Dat had ik dus aan het einde van mijn 'loopbaan' bij de hulpverleners.
Was ook net het punt dat ik ging leren om met een agenda om te gaan (krijg meteen alweer flashbacks naar heel veel jaren terug, studiebegeleiding).

Daarom nu alweer een paar jaar zonder hulp. Maar op de 1 of andere manier gaat dat veel beter.
Houd ervan om op mijn bek te gaan, leert zo makkelijk.

Ik mag hopen dat ik ooit een keer met een agenda om leer gaan. Het is toch eigenlijk belachelijk dat ik al faal in zoiets simpels als een agenda bijhouden.

Ik vergeet ook elke maand welke dag ik de volgende afspraak met de psych had, omdat ik ook inderdaad vergeet om zo'n kaartje mee te nemen, dus dan moet ik weer opbellen. Dat heb ik ook deze keer gedaan en nadat ze mij hadden teruggebeld wist ik eindelijk wanneer ik de afspraak had, maar nu ben ik het alsnog vergeten. Nu moet ik alweer helemaal daar naartoe gaan bellen. Doe ik maandag wel.

Op het moment voel ik me compleet verlept. De afgelopen week heb ik zo'n 2,5 uur per nacht geslapen. Behalve woensdag, want toen heb ik me verslapen, dus dat werd uiteindelijk 4 uur. 's Avonds heb ik altijd het gevoel dat ik nog allemaal dingen moet doen, en dat het te laat is als ik dan morgenochtend wakker word. Bovendien krijg ik altijd energie na het avondeten en dat gaat niet meer weg. 's Nachts heb ik ook vaak ineens zin om muziek te gaan luisteren in de tuin.

Het is hier trouwens wel heel erg druk ineens. En @ Knuffelzacht, ik heb precies hetzelfde met roken.

Ja precies. Ik werd ook gek van dat geschommel, al was bij mij de hoofdreden om naar Concerta over te stappen dat ik gewoon niet kon onthouden dat ik 3 of 4 keer per dag die zooi in moest nemen Ik voelde me ook zooo stom daardoor. Iedereen zeurde ook dat ik gewoon lui was en het niet wilde, maar ik kón er gewoon niet aan denken. Soms ging het goed, maar ik had ook dagen dat ik één pil innam 's ochtends en het de rest van de dag gewoon vergat

@ oceanpony was dat dus.

quote:

Op vrijdag 5 december 2008 18:18 schreef 8. het volgende:

[..]

Ik mag hopen dat ik ooit een keer met een agenda om leer gaan. Het is toch eigenlijk belachelijk dat ik al faal in zoiets simpels als een agenda bijhouden.

Ah joh dat kan ik ook niet hoor. Plannen is echt een hel.
Misschien helpt het om een hele mooie/dure agenda te kopen, zodat je hem niet kwijtraakt en zodat je het zonde vindt om hem niet te gebruiken. Ik heb er zoeen gekocht voor 2009, ik ben benieuwd of het werkt

Ik had het eigenlijk überhaupt al opgegeven om ooit nog een agenda te gebruiken, maar ik moest het per se weer proberen van m'n psych, dus dan maar zo..

quote:

Op vrijdag 5 december 2008 18:25 schreef Walging het volgende:

[..]

Ah joh dat kan ik ook niet hoor. Plannen is echt een hel.
Misschien helpt het om een hele mooie/dure agenda te kopen, zodat je hem niet kwijtraakt en zodat je het zonde vindt om hem niet te gebruiken. Ik heb er zoeen gekocht voor 2009, ik ben benieuwd of het werkt

Ik had het eigenlijk überhaupt al opgegeven om ooit nog een agenda te gebruiken, maar ik moest het per se weer proberen van m'n psych, dus dan maar zo..

Dure agenda kopen heb ik ook geprobeerd, en helpt idd wel. Maar uiteindelijk komt er altijd weer een punt waarop het niet meer lukt.

quote:

Op vrijdag 5 december 2008 18:25 schreef Walging het volgende:

[..]

Ah joh dat kan ik ook niet hoor. Plannen is echt een hel.
Misschien helpt het om een hele mooie/dure agenda te kopen, zodat je hem niet kwijtraakt en zodat je het zonde vindt om hem niet te gebruiken. Ik heb er zoeen gekocht voor 2009, ik ben benieuwd of het werkt

Ik had het eigenlijk überhaupt al opgegeven om ooit nog een agenda te gebruiken, maar ik moest het per se weer proberen van m'n psych, dus dan maar zo..

ik heb nu 3 agenda's die ik door elkaar gebruik en dan schrijf ik nog steeds alles op losse briefjes die ik dan tussen de rest van mijn rommel leg Niet te vinden dus!

Ik ben normaal gesproken met dingen als medicatie niet heel vergeetachtig, maar door dat rebound effect werd ik dat wel. Ik moest er steeds aan herinnerd worden door mensen om me heen en daar werd ik erg recalcitrant van....Ik was gewoon pissed op die pillen

Merk dat nu mijn dag niet meer de hele dag in het teken van de ADD staat, na 1 dag concerta al...... zo kun je ook een beetje "vergeten" dat je het hebt........als je 4 keer per dag moet innemen, dan word je er ook steeds aan herinnerd......

Veel beter dit

Ik doe het ook anders... agenda's werken niet.. dan noteer ik het wel maar ik kijk er niet in... Ik gebruik agenda functie van telefoon en zet het er gelijk in als ik de afspraak maak samen met een alarm ruim van te voren...

Ik vergeet altijd wel mijn afspraken (tenzij ze leuk zijn als een date ofzo....) maar wordt er ruim van te voren aan herrinerd

Nu de verjaardagen onthouden... ik krijg al geen kaartjes meer omdat ik die van alles en iedereen vergeet

[ Bericht 0% gewijzigd door Knuffelzacht op 06-12-2008 06:09:54 (typo (vast 1 van de vele lol)) ]

ik ben altijd nogal sceptisch over zelfdiagnoses over internet maar ik zou toch wel eens willen weten of en hoe ADD-medicatie bij mij zou uitpakken, ik herken me er namelijk wel heel erg in

het probleem wat ik ermee zie is dat de hersenen gewoon een bepaalde permutatie hebben die bij iedereen waarschijnlijk net weer even anders is en ik, ware het niet voor de eis van de samenleving dat ik me op 1 levenswandel concentreer en langdurig activiteiten moet volhouden, nergens last van zou hebben

Ik gebruik inmiddels wel een agenda omdat ik het anders niet meer kan bijbenen. Elke week andere werktijden, tentamen, opdrachten, concerten, afspraken met de psych en coach en nog gewone afspraken Al heb ik wel de gewoonte om afspraken uit mijn hoofd te maken en als ik ze dan in mijn agenda ga zetten blijkt dat ik al een andere afspraak heb

quote:

Op zaterdag 6 december 2008 06:19 schreef DrPwn het volgende:
ik ben altijd nogal sceptisch over zelfdiagnoses over internet maar ik zou toch wel eens willen weten of en hoe ADD-medicatie bij mij zou uitpakken, ik herken me er namelijk wel heel erg in

Het probleem wat ik ermee zie is dat de hersenen gewoon een bepaalde permutatie hebben die bij iedereen waarschijnlijk net weer even anders is en ik, ware het niet voor de eis van de samenleving dat ik me op 1 levenswandel concentreer en langdurig activiteiten moet volhouden, nergens last van zou hebben

Zo, weer een gezellige, prettig leesbare ' tirade' van mij, voor de eventuele 'liefhebbers' , in het kader van: "Gebruik je compenserende vermogens om je zwaktes te compenseren, niet het omgekeerde..Je sterke maskeren om maar niet teveel op te vallen...

Hi,Dr./All
Dat "herkennen" had ik dus ook, maar dan vanuit mijn bipolairiteit/permutatie.
(Die zeker net even anders is als die van jou, i.v.m. de uniciteit..)
Vandaar mijn aanwezigheid hier, uniformiteit in (relatieve) uniciteit.
Ik begin er ook steeds meer (eigenlijk ben ik het al..) van overtuigd te raken dat de voornaamste verschillen tussen al die 'ziektes ' zitten in de amplitude, frequentie, en golflengte van de fluctuaties t.o.v. 'normaal, c.q. overheersing van neg., dan wel positieve gevolgen van die uitschieters.
Het is geen kwestie van "eerst het zoet, dan het zuur", maar zoet&zuur, tegelijk..
Voor hypergevoeligen een 'marteling', en emotionele achtbaan, die een 'normaal' iemand, die de 'botsauto'tjes' al héél wat vindt, niet 'inleefbaar' is, en DUS ook niet 'werkbaar', zowel niet als fam., collega, baas, vriend(in) etc..
Helaas maar al te vaak ook niet als behandelaar...
Ik heb er b.v. 23jr. over gedaan het 'geluk' te hebben een psychiater te treffen die (binnen 1 1/2 u..) begreep dat ik 'begrijpelijk ben', niet 'gestoord', de overheersende opvatting van "disorder", en dat het probleem de onbegrepenheid zelve is...
Hij hief mijn I.B.S. op, stelde mij in vrijheid, en gaf mij daarmee een stuk van mijn "gevoel van eigenwaarde" terug, dat ik heel lang kwijt was, voor zover ik het ooit al had...
Ook ik heb mij altijd anders gevoeld, en dus geuit, als de 'gewone' volwassenen/kinderen, en kreeg/krijg daarop, terecht ook, een abnormale, maar natuurlijk niet altijd passende/gepaste, reactie.
'Precies' wat ik nodig heb, i.i.g. beter dan het omgekeerde, wat nou 1maal té afwijkend is van mijn 'standaard'.
Ik vind , persoonlijk, het gemakkelijker te leven met de consequenties van mijn onaangepastheid, dan met die van het aanpassen. Helaas moet je de (leef)ruimte daarvoor némen, want kado krijgen doe je hem niet.
Om daarmee te kunnen beginnen zullen eerst jij, dan je fam.& vriend(inn)en etc. moeten geloven/weten dat die ruimte er überhaupt is, iets waarover de 'Hollandse hokjesgeest' je voortdurend influistert dat die er niet zou zijn.. En dat is ook waar.( "Advantages are taken, not handed out" J.Hetfield.)
En als ik het hier zo lees heeft het abnormaal zijn ook duidelijke voordelen..Je bent bovengemiddeld goed in iets , maar helaas vaak ook bovengemiddeld slecht . Het is i.i.g., (raar dus waar("paralogisch"), 'duidelijk' wát abnormaal is dankij het vage begrip 'normaal', wat abnormaal op zijn beurt 'duidelijk', weer niet is.
Een onontkoombare cirkel, waarbij jij er 'alleen maar' (zoveel mogelijk) moet zorgen dat jij degene bent die in het midden staat om hem te (kunnen) trekken. Zoniet, dan ben je zowel de stok waarmee hij getrokken wordt, als het zand waarin hij gekerfd wordt. En in verkeerde handen nooit meer dan een werktuig/instrument voor kwalijke zaken..De helft van alle 'wetenschappers' werkt voor het militair/industrieel complex, om vooral maar zeker te stellen, voor nu en een 'veilige' toekomst, dat we elkaar op zoveel mogelijk "strategisch verantwoorde" manieren kunnen "neutraliseren". Zonde van de tijd.. Daar zijn we al lang(zaam) mee bezig, maar dan "economisch verantwoord", en 'we' stellen daarmee zeker dat de ecologie geneutraliseerd wordt.
Deze absoluut, niet relatieve(!), waanzinnige situatie drijft iedereen die daar oog/hart voor heeft, en volkomen (psycho)logisch, tot respectievelijk waanzin, razernij, opstand, depressie, manie, etc. Een heftige reactie op een situatie die als heftig ervaren wordt, is normaal, ook als andere mensen die situatie niet als zodanig ervaren, sterker, je dwingen een 'niks a/d hand'-verklaring (RM) te tekenen.
Dat ik dus rook, blow, drink, snuif en slik, maar ook praat, lees/schrijf (a.k.a. zelfmedicatie), is, i.v.m. de dagelijkse stress van het 'normaal doen', de enigste manier dat ik dit 'spelletje' een beetje vol kan houden, samen met de wetenschap dat een gewoon Mens nog nooit iets bijzonders ontworpen of geschreven heeft...
In/door een zieke Wereld 'beter' gemaakt worden....En als het idee alleen al je ongelukkig maakt, ben je, op zijn best, een watje...Oorzaak en gevolg worden hier naar willekeur omgedraaid, jij 'verziekt' het voor jezelf, '100%', en niet andersom, ondanks alle 'hulp' van buitenaf. Maar het is die hulp die je maar al te vaak berooft van je betrouwbaarste bondgenoot, het vertrouwen in je eigen capaciteit jezelf te doorgronden en te 'behandelen'. Je eigen psychiater zijn, met eventueel een hulp-psych.
Het verwerven, en behouden vooral, van dat vertrouwen staat bij mij centraal in mijn strijd tegen de buitenwereld. Een onvermijdelijke strijd, uit puur zelfbehoud, psychologisch en,uiteindelijk, fysiek overleven. Op school is het dan ook nooit iets geworden, ondanks zeer goede CITO-toets. Ben op de maatschappelijke ladder nooit verder gekomen dan eenvoudige 'hand& span'-diensten leveren. Maar dat maakte mij nooit ongelukkig, mijn geest was vrij om te zwerven..
Meelezende ouders moeten zich dan ook bij voorkeur("alsof je kiezen kan") maar niet teveel zorgen (van het verkeerde type..) maken. Daar wordt het voor niemand beter op, behalve de 'industrie'...
If it does'nt kill us, it makes us stronger. And we are strong to begin with...


[ Bericht 0% gewijzigd door Marsyas op 07-12-2008 03:47:08 (beetje dronken..) ]

quote:

Op zaterdag 6 december 2008 19:13 schreef Marsyas het volgende:

[..]

Zo, weer een gezellige, prettig leesbare ' tirade' van mij, voor de eventuele 'liefhebbers' , in het kader van: "Gebruik je compenserende vermogens om je zwaktes te compenseren, niet het omgekeerde..Je sterke maskeren om maar niet teveel op te vallen...

Hi,Dr./All
Dat "herkennen" had ik dus ook, maar dan vanuit mijn bipolairiteit/permutatie.
(Die zeker net even anders is als die van jou, i.v.m. de uniciteit..)
Vandaar mijn aanwezigheid hier, uniformiteit in (relatieve) uniciteit.
Ik begin er ook steeds meer (eigenlijk ben ik het al..) van overtuigd te raken dat de voornaamste verschillen tussen al die 'ziektes ' zitten in de amplitude, frequentie, en golflengte van de fluctuaties t.o.v. 'normaal, c.q. overheersing van neg., dan wel positieve gevolgen van die uitschieters.
Het is geen kwestie van "eerst het zoet, dan het zuur", maar zoet&zuur, tegelijk..
Voor hypergevoeligen een 'marteling', en emotionele achtbaan, die een 'normaal' iemand, die de 'botsauto'tjes' al héél wat vindt, niet 'inleefbaar' is, en DUS ook niet 'werkbaar', zowel niet als fam., collega, baas, vriend(in) etc..
Helaas maar al te vaak ook niet als behandelaar...
Ik heb er b.v. 23jr. over gedaan het 'geluk' te hebben een psychiater te treffen die (binnen 1 1/2 u..) begreep dat ik 'begrijpelijk ben', niet 'gestoord', de overheersende opvatting van "disorder", en dat het probleem de onbegrepenheid zelve is...
Hij hief mijn I.B.S. op, stelde mij in vrijheid, en gaf mij daarmee een stuk van mijn "gevoel van eigenwaarde" terug, dat ik heel lang kwijt was, voor zover ik het ooit al had...
Ook ik heb mij altijd anders gevoeld, en dus geuit, als de 'gewone' volwassenen/kinderen, en kreeg/krijg daarop, terecht ook, een abnormale, maar natuurlijk niet altijd passende/gepaste, reactie.
'Precies' wat ik nodig heb, i.i.g. beter dan het omgekeerde, wat nou 1maal té afwijkend is van mijn 'standaard'.
Ik vind , persoonlijk, het gemakkelijker te leven met de consequenties van mijn onaangepastheid, dan met die van het aanpassen. Helaas moet je de (leef)ruimte daarvoor némen, want kado krijgen doe je hem niet.
Om daarmee te kunnen beginnen zullen eerst jij, dan je fam.& vriend(inn)en etc. moeten geloven/weten dat die ruimte er überhaupt is, iets waarover de 'Hollandse hokjesgeest' je voortdurend influistert dat die er niet zou zijn.. En dat is ook waar.( "Advantages are taken, not handed out" J.Hetfield.)
En als ik het hier zo lees heeft het abnormaal zijn ook duidelijke voordelen..Je bent bovengemiddeld goed in iets , maar helaas vaak ook bovengemiddeld slecht . Het is i.i.g., (raar dus waar("paralogisch"), 'duidelijk' wát abnormaal is dankij het vage begrip 'normaal', wat abnormaal op zijn beurt 'duidelijk', weer niet is.
Een onontkoombare cirkel, waarbij jij er 'alleen maar' (zoveel mogelijk) moet zorgen dat jij degene bent die in het midden staat om hem te (kunnen) trekken. Zoniet, dan ben je zowel de stok waarmee hij getrokken wordt, als het zand waarin hij gekerfd wordt. En in verkeerde handen nooit meer dan een werktuig/instrument voor kwalijke zaken..De helft van alle 'wetenschappers' werkt voor het militair/industrieel complex, om vooral maar zeker te stellen, voor nu en een 'veilige' toekomst, dat we elkaar op zoveel mogelijk "strategisch verantwoorde" manieren kunnen "neutraliseren". Zonde van de tijd.. Daar zijn we al lang(zaam) mee bezig, maar dan "economisch verantwoord", en 'we' stellen daarmee zeker dat de ecologie geneutraliseerd wordt.
Deze absoluut, niet relatieve(!), waanzinnige situatie drijft iedereen die daar oog/hart voor heeft, en volkomen (psycho)logisch, tot respectievelijk waanzin, razernij, opstand, depressie, manie, etc. Een heftige reactie op een situatie die als heftig ervaren wordt, is normaal, ook als andere mensen die situatie niet als zodanig ervaren, sterker, je dwingen een 'niks a/d hand'-verklaring (RM) te tekenen.
Dat ik dus rook, blow, drink, snuif en slik, maar ook praat, lees/schrijf (a.k.a. zelfmedicatie), is, i.v.m. de dagelijkse stress van het 'normaal doen', de enigste manier dat ik dit 'spelletje' een beetje vol kan houden, samen met de wetenschap dat een gewoon Mens nog nooit iets bijzonders ontworpen of geschreven heeft...
In/door een zieke Wereld 'beter' gemaakt worden....En als het idee alleen al je ongelukkig maakt, ben je, op zijn best, een watje...Oorzaak en gevolg worden hier naar willekeur omgedraaid, jij 'verziekt' het voor jezelf, '100%', en niet andersom, ondanks alle 'hulp' van buitenaf. Maar het is die hulp die je maar al te vaak berooft van je betrouwbaarste bondgenoot, het vertrouwen in je eigen capaciteit jezelf te doorgronden en te 'behandelen'. Je eigen psychiater zijn, met eventueel een hulp-psych.
Het verwerven, en behouden vooral, van dat vertrouwen staat bij mij centraal in mijn strijd tegen de buitenwereld. Een onvermijdelijke strijd, uit puur zelfbehoud, psychologisch en,uiteindelijk, fysiek overleven. Op school is het dan ook nooit iets geworden, ondanks zeer goede CITO-toets. Ben op de maatschappelijke ladder nooit verder gekomen dan eenvoudige 'hand& span'-diensten leveren. Maar dat maakte mij nooit ongelukkig, mijn geest was vrij om te zwerven..
Meelezende ouders moeten zich dan ook bij voorkeur("alsof je kiezen kan") maar niet teveel zorgen (van het verkeerde type..) maken. Daar wordt het voor niemand beter op, behalve de 'industrie'...
If it does'nt kill us, it makes us stronger. And we are strong to begin with...

te lang

quote:

Op zaterdag 6 december 2008 19:13 schreef Marsyas het volgende:

[..]

Zo, weer een gezellige, prettig leesbare ' tirade' van mij, voor de eventuele 'liefhebbers' , in het kader van: "Gebruik je compenserende vermogens om je zwaktes te compenseren, niet het omgekeerde..Je sterke maskeren om maar niet teveel op te vallen...

volgans mij begreep ik de essentie wel van je stuk, maar hoe zit het met de mensen die slechts een kant op een amplitude hebben, dus bijvoorbeeld alleen maar negatieve dalen beleeft...die heeft geen stok om aan te trekken...

Hi, KZ,Re/All

(in het kader van:"Makkelijk gezegt......")

Zal het 'kort' houden. . Uiteindelijk is het een kwestie van:
"Wie de schoen past, trekke hem aan" , en dan maar "roeien met de riemen die je (dan) hebt".
Een optimist is een slecht geinformeerde pessimist/realist/depressieveling..
Helaas pieken zij tot/op de base-line, normaal, niet up-niet down, en is je 'goed' voelen voor hen hetzelfde als 'tenminste niet gedeprimeerd zijn'. Geluk is relatief..
Daarbij komt ook nog het probleem dat de scheidslijn tussen pessimisme en realisme met de dag dunner wordt. Depressie is realistischer dan manie, en je uit een depressie redeneren met mooie toekomstplannen is geen optie zolang de waanzin nog regeert en je plannen torpedeert.
Ook hier draagt het 'Systeem' veel bij aan de 'besmetting' en symptomen dus, en weinig aan de 'genezing', integendeel zelfs, goede intenties ten spijt..
Depressieven zijn nuchtere realisten ("blij zijn, waarom?"), vandaar dat de 'happy pills' alleen niet genoeg zijn.
Ook de Wereld zal een 'happier place' moeten worden, daar hebben we allemaal recht op, en dus ook de plicht te zorgen dat ie dat wordt..
Probeer je frustratie, een goede 'depressie-Pokon', in woede om te zetten.
Wees boos op de Wereld, niet op/om jezelf omdat je er niet 'in leven kan'...
Dat kan niemand, in de huidige staat..Of je moet met oogkleppen op geboren zijn, a.k.a. 'normaal'.
Maar alles (ADD, ADHD, BL, BP, normaliteit, etc ) heeft nou 1maal zijn plus en min-kanten, dat hou je toch.
Maak er, ondanks eventuele tegenwerking, dus wat van. Je leeft maar 1 keer, tenslotte.

quote:

Op vrijdag 5 december 2008 14:20 schreef oceanpony het volgende:

[..]

Ik vergeet niet gauw de afspraak zelf, maar wel het afsprakenkaartje mee te nemen en ik zie télkens mensen over het hoofd. Iedere keer als er bijv een stagiaire of co-assistent bijzit dan vergeet ik dat die persoon aanwezig is en dan loop ik gewoon naar buiten zonder op of om te kijken als die mensen hun hand naar mij uitstrekken. Ik vergat het gisteren zelfs weer bij de psych. Moet ik toch écht op letten, dat mensen me na afloop een hand willen geven en dat ik dan niet zo maar naar buiten moet marcheren zonder daar op te letten

Ik vind het einde van het gesprek ook altijd irritant. Al heb ik het meer met 'doei' zeggen.
Zeg dat altijd wanneer de afscheids-mars al is ingezet. Dus ik praat dan altijd met de rug naar iemand toe. Heel vaak ben ik ook al de deur uit/de hoek om,voordat ik het laatste afscheidswoordje heb gezegd.
Geen idee he dat komt. Het zal wel komen doordat het ongemakkelijkonwennig voelt.
Zal er nog eens goed over nadenken, schrijf het echter niet aan AD(H)D toe.
Ben voor de rest erg sociaal, krijg alleen dit er niet uit.

quote:

Op vrijdag 5 december 2008 18:18 schreef 8. het volgende:

[..]

Ik mag hopen dat ik ooit een keer met een agenda om leer gaan. Het is toch eigenlijk belachelijk dat ik al faal in zoiets simpels als een agenda bijhouden.

Ik vergeet ook elke maand welke dag ik de volgende afspraak met de psych had, omdat ik ook inderdaad vergeet om zo'n kaartje mee te nemen, dus dan moet ik weer opbellen. Dat heb ik ook deze keer gedaan en nadat ze mij hadden teruggebeld wist ik eindelijk wanneer ik de afspraak had, maar nu ben ik het alsnog vergeten. Nu moet ik alweer helemaal daar naartoe gaan bellen. Doe ik maandag wel.

Op het moment voel ik me compleet verlept. De afgelopen week heb ik zo'n 2,5 uur per nacht geslapen. Behalve woensdag, want toen heb ik me verslapen, dus dat werd uiteindelijk 4 uur. 's Avonds heb ik altijd het gevoel dat ik nog allemaal dingen moet doen, en dat het te laat is als ik dan morgenochtend wakker word. Bovendien krijg ik altijd energie na het avondeten en dat gaat niet meer weg. 's Nachts heb ik ook vaak ineens zin om muziek te gaan luisteren in de tuin.

Het is hier trouwens wel heel erg druk ineens. En @ Knuffelzacht, ik heb precies hetzelfde met roken.

Belangrijke afspraken onthoud ik 9 van de 10 keren wel.
Voor de rest maak ik 2 do lijstjes.
Deze combi zorgt ervoor dat ik alles wel onthoud/na kom. De onbelangrijke afspraken wil ik nog wel eens vergeten,

Ook plan ik niet te veel en al helemaal niet weken vooruit.

Schrijf ook op alles wat los en vast zit. Vooral kauwgomverpakkingen en stukken krant zijn populair. Al wil ik ook wel eens op de ramen van de auto schrijven (en dan hjgen zodat er condens op de ramen komt), als ik niks anders bij de hand heb.

De buurman heeft wel eens gedacht dat ik de auto op dezelfde manier schoonmaak als mensen die hun appel poetsen. Heb gevraagd of hij dacht dat ik gek was en dat ik dat natuurlijk alleen deed bij de ramen. Beste manier om de ramen zo schoon te maken. Week later zag ik hem het zelfs proberen, piste bijna in mijn broek van het lachen. Zo leuk altijd, serieus overkomen maar dan alles behalve serieus zijn.

Vooral voor het slapen gaan moeten alle goede ideeen mijn hoofd uit, anders val ik niet in slaap.

ik plan ook niet te ver vooruit, om meerdere redenen. Sowieso ben ik vrij vergeetachtig, maar dat is niet de voornaamste reden. Ik word helemaal gestresst als er nog van alles aan zit te komen van afspraken enzo. Kan geen rust vinden als ik weet dat er nog van alles moet gebeuren. Dan zit ik tegen dat moment aan te hikken totdat het voorbij is. Daarom wil ik liever op het moment zelf besluiten , wil ik gaan ja of nee? Meestal is het antwoord dan toch ja, maar zodra mensen me gaan dwingen of me een half jaar van te voren proberen vast te pinnen op een afspraak, dan word ik helemaal gestresst. Dus doe ik dat niet meer en daar zijn mensen over het algemeen niet bij mee

Als ze me in mijn waarde zouden laten en me dat zelf zouden laten doen is de kans groter dan ik aanwezig ben wanneer ze dat willen, dan wanneer ze me gaan forceren

quote:

Op maandag 8 december 2008 13:12 schreef oceanpony het volgende:
ik plan ook niet te ver vooruit, om meerdere redenen. Sowieso ben ik vrij vergeetachtig, maar dat is niet de voornaamste reden. Ik word helemaal gestresst als er nog van alles aan zit te komen van afspraken enzo. Kan geen rust vinden als ik weet dat er nog van alles moet gebeuren. Dan zit ik tegen dat moment aan te hikken totdat het voorbij is. Daarom wil ik liever op het moment zelf besluiten , wil ik gaan ja of nee? Meestal is het antwoord dan toch ja, maar zodra mensen me gaan dwingen of me een half jaar van te voren proberen vast te pinnen op een afspraak, dan word ik helemaal gestresst. Dus doe ik dat niet meer en daar zijn mensen over het algemeen niet bij mee

Als ze me in mijn waarde zouden laten en me dat zelf zouden laten doen is de kans groter dan ik aanwezig ben wanneer ze dat willen, dan wanneer ze me gaan forceren

Hi,oceanpony/All
Correct me if i'm wrong..
Klinkt mij in de oren of jij last hebt van een bepaalde angst mensen teleur te stellen door iets te vergeten, waardoor je het je vastleggen haat, en zij bang zijn dat je weer eens iets vergeet, omdat je je niet vastlegt..
Dat jij hun bevoogding niet waardeert, zien zij als eigenwijsheid, en daarom laten zij je niet in je waarde en bevoogden je..
Tricky....

Ik heb nu dus weer het gevoel alsof ik nog allemaal dingen moet doen, waar het morgenochtend te laat voor is. Als ik nu in bed ga liggen weet ik ook zeker dat ik daardoor niet kan slapen.
Ik word doodziek van mijn slaapproblemen. Volgens mij heb ik DSPS. De "eeuwige jetlag". En dan ook nog eens dit soort gedachten die mijn slaap blokkeren.

quote:

Op dinsdag 9 december 2008 19:01 schreef Marsyas het volgende:

[..]

Hi,oceanpony/All
Correct me if i'm wrong..
Klinkt mij in de oren of jij last hebt van een bepaalde angst mensen teleur te stellen door iets te vergeten, waardoor je het je vastleggen haat, en zij bang zijn dat je weer eens iets vergeet, omdat je je niet vastlegt..
Dat jij hun bevoogding niet waardeert, zien zij als eigenwijsheid, en daarom laten zij je niet in je waarde en bevoogden je..
Tricky....

In zekere zin heb je wel gelijk ja. Het is niet per se zo dat ik bang ben mensen teleur te stellen, ik wéét dat ze vaak teleurgesteld zijn, omdat ze meer van me verwachten dan ik kan opbrengen. Dat is erg vervelend, omdat ik mijn best doe, maar het is nooit goed, begrijp je?

Dat vastleggen heeft niet zo zeer met vergeten te maken, want afspraken vergeten doe ik eigenlijk nooit. Ik kan gewoon niet veel plannen in één week of maand en ik weet nooit van te voren hoe ik me voel. De ene keer ben ik fit en rustig genoeg, de andere keer is het me echt teveel. Dan ga ik gewoon liever niet en ik vind het lullig om gemaakte afspraken af te moeten zeggen, want ik ben wel iemand die zich aan zijn woord houdt. Daarom spreek ik maar niet af of laat ik het op het moment zelf aankomen en dat kan men niet zo waarderen. Ik vind het dan jammer dat ze nog steeds blijven drammen om hun zin te krijgen zelfs als je ze alles uitlegt. Dan hebben ze nog steeds het idee dat het iets persoonlijks is ofzo.

Ik kan mijn gedachten gewoon nooit stopzetten en tegen dat doort dingen (bijv feestjes ed) zie ik altijd heel erg op en dan blijft dat vanaf de dag van de afspraak door mijn hoofd spoken totdat het moment voorbij is. Tegen de tijd dat het feest dan is ben ik helemaal ellendig van de stress. Daar heeft ook niemand wat aan en als je mij gewoon mijn gang laat gaan en me zelf laat beslissen zonder me te gaan dwingen is de kans groot dat ik er gewoon ben.....

Hi,OP/All
(Ik ga ervan uit dat je dit al weet /aanvoelt, maar dan weet je dat ik het ook weet..)

Ben bang dat ik het maar al te goed begrijp..Maar dat is dan wel puur de schuld van hun onrealistische verwachtingen, en hun oordeel of iets "goed" genoeg (normaal genoeg?) is, is dan ook 'nergens' op gebaseerd. Aan jou de taak ze ervan te overtuigen dat dit aan de orde is, een weinig benijdenswaardige, maar het is te doen..Want anders hou je de eeuwige stress van de 'onbegrepenheid' .c.q. weigering jouw afwijkendheid te accepteren, de keerzijde van de medaille die 'normaal doen' is...
Men zal moeten inzien dat de diagnose in feite een dooddoener is, een 'verzekering' dat zij 'niets' fout doen, een sussertje voor een knagend geweten, in combinatie met te weinig inlevings/aanpassings-vermogen...
Want, in het kader van:"Nobody's perfect", onschuldig aan de 'problematiek' zijn 'ze' niet...
Je zou de 'ziekte' dus, voor een deel tenminste, ook moeten zien als gevolg van puur externe factoren, die dus deel van de 'ziekte' zijn. Dit aspect is natuurlijk algemeen bekend als: "Het is de schuld van de maatschappij", en wordt algemeen gezien als een cliché, en als zodanig behandeldt, dus kennis waar men niets mee doet, althans, niet betrekt bij de uitgangspunten van een beleid, dat dan ook gericht is op symptoombestrijding.
Dat men je 'onconstantheid'/ 'onbetrouwbaarheid', in hun ogen, niet weet te plaatsen is dan ook te wijten aan hun misinterpretatie van consequent zijn..Men moet er maar aan wennen dat je niet 'normaal' bent,en leeft bij de dag, zonder daarin door te slaan, en je dus ook niet proberen te interpreteren als een 'normaal' Mens.
Zij vinden het toch ook 'heel normaal' dat jij je in hen inleeft? Laat de Mensen die die moeite niet willen nemen, en hardnekkig op het standpunt blijven staan dat jij moet 'buigen' of omgekeerd, want zo zien ze dat over het algemeen, maar links liggen, voor zover moreel mogelijk. Zij kosten je meer 'energie' dan ze ooit zullen opleveren..
Wees selectief, omdat dat niet arrogant is, maar bittere noodzaak. In principe begrijpen Mensen je meteen, of nooit (de drammers), en daarop zijn weinig uitzonderingen.. Dat persoonlijke opvatten is hun manier jou een schuldgevoel te geven, je doet immers niet 'normaal', en komt opdraven, dus stel je teleur..
Niets van aantrekken, is een verkapt compliment..En , zoals je al zei" :"Het is toch nooit goed"..
Je bent een 'free spirit', een onbegrijpelijk en dus ongrijpbaar 'fenomeen' in hun ogen.
En een Oceanpony die teveel 'splasht' dient getemd te worden, "Orde boven recht "(Goethe)
Hou je roer recht...


[ Bericht 1% gewijzigd door Marsyas op 11-12-2008 10:02:46 (correcties & addities) ]

Hallo mede-ADD'ers,

Ik ben zelf sinds deze week gediagnosticeerd, en ik heb Concerta voorgeschreven gekregen en dit werkt wel aardig.
Alleen vroeg ik me af welke verzekeraar dit vergoed voor een redelijke maandpremie.

Bij CZ krijg je bijvoorbeeld bij de Top verzekering een eigen bijdrage GVS vergoed van 250 euro, maar deze verzekering kost 22,20 per maand, dus daar schiet je niet veel mee op.
Ik zag dat je bij Aegon 4500 vergoed kreeg voor GVS Eigen bijdrage voor 10 euro per maand, maar dat lijkt me dan weer te goed om waar te zijn. Waarschijnlijk dat ze je daar dan alleen ritalin vergoeden, zoals het uit de hoofdverzekering komt...

Heeft er iemand ervaring met Concerta inclusief met Aegon of ONVZ verzekering?

Hoihoi,

Ben dan wel geen ADHD'er, maar ik leef samen met 1tje. Mn man is op zijn 7e gediagnosticeerd met ADHD. Lastige jeugd gehad met vooral veel negatieve aandacht van zijn moeder waar ie nu nog steeds moeite mee heeft. Ik verdenk zijn moeder ook van het hebben van PDD-NOS, wat ook zijn ADHD weer verklaart (aanverwante stoornissen). Met zijn vader heeft hij wel een goeie band.

We zijn inmiddels ruim 6 jaar samen (waarvan 1,5 jaar samenwonend en inmiddels een paar maanden getrouwd), maar ik heb nog steeds om de zoveel maanden even een breekpunt waarbij het me allemaal even teveel wordt. Soms zit er meer tijd tussen dat ik het ff zat ben. Meestal wegen de positieve zaken iig op tegen de negatieve.
Maar nu even niet. Ik baal er zo van dat hij zoveel dingen vergeet. Praktisch gezien ben ik gewoon verantwoordelijk voor het huishouden, hij vergeet bijna alles. Was afhalen, was vouwen, strijken, bed opmaken, hij ziet het gewoon allemaal niet. Ik snap dat dat onderdeel is van zijn ADHD, maar ik kan er soms ZO enorm gefrusteerd van raken. Dan begrijp ik het gewoon niet meer en wil ik alleen maar boos zijn op 'm. Hij probeert er al zoveel aan te doen voor mij en dat vind ik juist het moeilijke. Hij is zo lief, maar soms komt dat gewoon raar over als hij al die dingen vergeet lijkt het alsof hij op dat moment niks voor me over heeft en geen fuck doet aan onze relatie, of gewoon attent zijn met dingen.
Ik heb het er altijd wel over met 'm als ik zoiets voel, maar toch vind ik het heel lastig. Aan de ene kant moet ik gewoon accepteren dat hij dingen vergeet, dat ik dingen zal moeten oppakken die in een relatie zonder ADHD misschien anders lopen. Aan de andere kant hoop ik toch dat hij zal veranderen en dingen zal verbeteren, maar ik heb geen idee in hoeverre dat voor hem lukt en wanneer dat stopt, waar de grens ligt.

Het lijkt nu misschien alsof onze relatie alleen maar kommer en kwel is, maar dat is het echt niet Het grootste gedeelte gaat het gewoon supergoed, hebben we lol en ik hou ontzettend veel van hem. Ik zou niet zonder hem kunnen. Maar soms zit ik gewoon ff in een dipje.

Wat een lap tekst trouwens

Mijn vraag is dan wel voor jullie ADHD'ers; hoe kunnen wij jullie nou helpen om hiermee om te gaan? Met die vergeetachtigheid en dingen 'zien' zeg maar? Wat helpt jullie het beste? En in hoeverre denken jullie zelf te veranderen voor een partner, of voor jezelf?

Mja, ieder mens is natuurlijk uniek, maar ik heb zelf ook problemen met een hele hoop dingen die toch echt een hoop voor me betekenen. Ik vergeet alles, ik stel alles uit, ik raak alles kwijt. Het huishouden is een hel voor mij en ik leef altijd in de rommel. Ik ben ook een heel rommelig persoon. Dat wil niet zeggen dat het me niks kan schelen. Ik wil eigenlijk wel gewoon in een nette omgeving leven, en ik wil helemaal geen dingen vergeten, maar toch lukt het allemaal niet. En het zal nooit lukken. Over 30 jaar ben ik nog zo, en dan hoop ik niet dat mijn vrouw boos wordt als ik haar verjaardag vergeet.
Dus mja, ik denk dat je je beter moet realiseren dat het echt gewoon in hem zit en dat het niets te maken heeft met wat hij voor jou voelt.

Hi, Enfermera
IDD, wat 8 zegt..."Hét zit 'gewoon' in hem.."
Een 'normale' relatie heb je met een dito Man...
Rozen zijn, en blijven, alleen écht mét doornen..
"Het zoet én het zuur, tegelijk"...
"Elk voordeel heb ze nadeel"- J.Cruijff(BN&BP)


[ Bericht 17% gewijzigd door Marsyas op 13-12-2008 12:02:11 (PDA toetsenbord-afwijking) ]