Waarom Kinderen #4

Thanks Llewella, anders had ik daar weer gezeten met mijn post:

Faithy, vergeef me de jubelzang.

Wilde je het altijd al?
Ja, ik wilde het altijd al.

Was het wat je verwachtte?
Ja, en nog veel meer dan dat. Ik kan soms nog steeds vol schieten als ik naar hem kijk, zo leuk is het. Zo leuk vind ik het. Je kan hier niks mee, het is niet uit te leggen.

Viel het mee?
Ja, absoluut. Wij hadden de mazzel dat Sasha vanaf de 3e week keurig elke nacht van 11 tot 7 sliep, en dat was toch wel erg prettig. Geen slapeloze nachten voor ons dus.

Wat valt er tegen?
Dat je nog wel alles kan doen, maar dat je er net even iets meer over na moet denken. Kan ik met vriendinnen weg? Even checken of F. dan die avond wel op tijd thuis is. Dus niet meer meteen ja zeggen, maar pas na een minuut of 5. En dat geldt voor veel dingen. Je moet er toch wel gewoon rekening mee houden.
Oh ja, en als ik net mezelf op de bank nestel met boek en kop thee... dat hij dan wakker wordt. Of dat je wel gewoon lekker zit te lezen, maar dat hij dan wakker wordt net zo'n 20blz voor het einde ofzo. Of middenin ER.


Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Die 9 maanden zelf waren gewoon al leuk vond ik. Ik ben niet ziek of supermoe geweest, dus al weer een mazzeltje. Maar ik vond het ook gewoon echt leuk. Het is een heel bijzonder gevoel, dat kindje in je en heel opppervlakkig: iedereen is aardiger tegen je. Echt! Heel veel mensen lachen naar je etc. etc.

En waarom het de moeite waard is?
Tsja... Omdat ik nu hier een lief klein jongetje heb staan die een goed geprek heeft met de kat, terwijl hij zijn soepstengel met haar deelt. Daarom.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Die hoefde van mij niet goed gemaakt te worden. Het was verschrikkelijk, maar het hoort erbij.
En ja, je vergeet het. Maar ik ben ook vergeten hoe zeer het deed toen ik 2 maanden geleden mijn teen brak, dus dat dat kindje dat goed maakt is gelul. Dat is gewoon de tijd die eroverheen gaat.
Scheelt wel dat ik persoonlijk daarna iig zo stikgelukkig was met dat kleine ventje in dat wiegje dat ik het voor lief nam dat ik een week lang amper mijn bed in en uit kwam.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Onwaar is het niet. Je levert zeker een bepaalde mate van vrijheid in. En in welke mate verschilt van mens tot mens en van kind tot kind.
Maar nietig... het wordt zo nietig als dat jij er zelf (nog) waarde aan hecht.
Als je een bewuste keuze voor een kind maakt, dan maak je ook de overweging dat je idd niet meer zomaar even spontaan van alles kan gaan doen. Dat je er net even iets langer over na moet denken.

Maar 's ochtends nog met z'n drietjes in bed luieren en dutjes doen. En dan wakker worden van een warm handje op je wang. Lief gebrabbel tegen een knuffelschaap. Je ogen open doen. Je kindje zien, en op de achtergrond je vent waarmee je dat prachtige kind gemaakt hebt... Tsja, veeg mij maar op dan hoor. En die vrijheid mag je hebben dan.

Sorry, ik kan het niet met hoogdravende en bevlogen woorden, ik kan het alleen met sentiment.

Oh, en ter illustratie:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En ik kan het nog veel sentimenteler zelfs:
Waarom het het waard is?
Omdat er op enig moment een moment komt dat dat kleine kindje van ooit weer met een studie bezig is, nadat ze in talloze kutbaantjes gewerkt heeft. Ze is met die studie bezig omdat je ergens in die opvoeding dat kind de ruimte gegeven heeft zich te ontplooien en ze een bepaalde drive of motivatie meegekregen heeft. Waardoor ze die studie wil doen en bepaalde ambities heeft. En waardoor ze plannen aan het maken is om met de motor de wereld rond te gaan.
En ik kan me zo voorstellen dat je dan apetrots bent, dat dat toch maar mooi jouw kind is. En dat jij haar (of hem) geholpen hebt te worden wie zij (of hij) nu is.

Ik heb een kind, een heel leuk kind. En net was ik met dat leuke kind aan het oppassen bij een ander kind. Waarbij een vriendje kwam spelen. En dat vriendje he, dat vond het leuk, om luchtgitaar te spelen met een open pak hagelslag. Ik haat kinderen. Behalve mijn eigen dan, want die is lief, knap, schattig, en slim.

Die zou dat ook nooooit doen toch Viev?

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:37 schreef Llewella het volgende:

Foto van man met draagdoek

Ik ben overtuigd. In één keer: dit ziet er wel cool uit

Nou Moblo als dat geen veren in je kont zijn doordat BE het helemaal op jou toegespitst heeft dan weet ik het ook niet meer

Ik ben er redelijk van overtuigd dat ik kinderen wil sinds mijn broer en zus kinderen hebben gekregen. Vooral met de oudste, die nu 3 is, heb ik door veel op te passen en vaak langs te gaan, zo'n enorm goede band gekregen dat ik me niet kan voorstellen dat nooit te zullen beleven met een kindje van mezelf. Het is nog maar m'n nichtje, niet eens een kindje van mezelf, maar als ze d'r armpjes om m'n nek slaat en een dikke kus op m'n mond plant, stroomt de liefde in zo'n grote vloed door me heen...

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:40 schreef Brighteyes het volgende:

Verhaal + foto

Oooooh... dit topic begint gevaarlijk op stoom te komen - nog even en ik wil een vierde kind

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:45 schreef Brighteyes het volgende:
Die zou dat ook nooooit doen toch Viev?

Tja, en zelfs dat zou ik schattig vinden van hem. Tis erg he, moederliefde.

Oh en als we gaan fotospammen moet ik natuurlijk ook weer he .



Zo raar, dat IK dat gemaakt heb.. .

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:48 schreef Vivi het volgende:

[..]

Tja, en zelfs dat zou ik schattig vinden van hem. Tis erg he, moederliefde.

Viev was je altijd nou al zo anders dan hier op fok of was je daar ook zo hard en ongeduldig als hier maar is dat veranderd sinds je Dean hebt? Je komt enorm geduldig over in je filmpjes en sue me maar dat had ik nooit verwacht gezien je posthistory.

Nope, ik ook niet van mezelf..ik was tijdens mijn zwangerschap ook echt bang dat ik geen geduld zou kunnen opbrengen en hem ms wel een optater zou geven .
Ik ben nog steeds een ongeduldig standje hoor, maar met die kleine freggle ben ik het geduld zelve...en ik probeer er nu wel wat bewuster mee om te gaan, ook naar anderen .

Edit : Ik ben trouwens helemaal niet hard hoor, ik kan alleen niet tegen gemauw, zeg maar. Van een ander maar ook niet van mezelf. Maar ik ben stiekem een supersoftie.

Och Sasha en Dean Die vind ik toch wel érg leuk, hoor. Ook al zijn het 'andermans kutkinderen' (oeh, die is multi-interpretabel! )

ik kreeg een traan in mn ogen BE (echt waar!)

Dank je voor dit openhartige jubelrelaas (en voor je lieve woorden )

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:53 schreef Sugar het volgende:
Och Sasha en Dean Die vind ik toch wel érg leuk, hoor. Ook al zijn het 'andermans kutkinderen' (oeh, die is multi-interpretabel! )

De OUD-kindjes beschouw ik ook als "eigen" dan he . Al die anderen, dat zijn de kutkinderen

@Vivi:

Jouw verhaal had ik idd al gelezen zowel hier dan nu als in Slank
En ik kan me het heel goed voorstellen dat mocht ik ooit aan de kinderen gaan, dat het een beetje wordt zoals bij jou: de rest van de kinderen blijft stom maar je eigen is dan wel je eigen en dus lief, tof, mooi en geweldig

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:53 schreef Faithy het volgende:
ik kreeg een traan in mn ogen BE (echt waar!)

Dank je voor dit openhartige jubelrelaas (en voor je lieve woorden )

Tut!
Maar zo stel ik me dat dus wel voor he!

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:41 schreef Vivi het volgende:
Ik heb een kind, een heel leuk kind. En net was ik met dat leuke kind aan het oppassen bij een ander kind. Waarbij een vriendje kwam spelen. En dat vriendje he, dat vond het leuk, om luchtgitaar te spelen met een open pak hagelslag. Ik haat kinderen. Behalve mijn eigen dan, want die is lief, knap, schattig, en slim.

Ik wilde eigenlijk niet meer posten, maar:

O en over je verhaal op het einde van het vorige topic: ik denk en dacht er hetzelfde over als jij, met dat verschil toen ik op mijn dertigste een beetje twijfelde, dat weer overging en ik niet onverwacht toch zwanger ben geraakt. Als dat wel was gebeurd, dan weet ik ook zeker dat ik er heel veel van had gehouden hoor!!

Oh, en Faithy. Ik vergeet voor het gemak natuurlijk wel even dat je als ouder volgens mij ook je stinkende best kan doen en dat je dan nog steeds je kind op 28 december bij bureau Halt af kan gaan leveren omdat hij met vuurwerk aan het kloten is geweest bijvoorbeeld. En dat zijn dan nog de 'onschuldigere' dingen.

..

[ Bericht 98% gewijzigd door Vivi op 14-11-2008 16:00:35 ]

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:58 schreef conleche het volgende:

[..]

Ik wilde eigenlijk niet meer posten, maar:

O en over je verhaal op het einde van het vorige topic: ik denk en dacht er hetzelfde over als jij, met dat verschil toen ik op mijn dertigste een beetje twijfelde, dat weer overging en ik niet onverwacht toch zwanger ben geraakt. Als dat wel was gebeurd, dan weet ik ook zeker dat ik er heel veel van had gehouden hoor!!

Ik had niet anders van je verwacht hoor Co .

Hihihiiii.



_{Je lijkt me wel een leuke moeder, zo kunstzinnig enzo..}

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:59 schreef Brighteyes het volgende:
Oh, en Faithy. Ik vergeet voor het gemak natuurlijk wel even dat je als ouder volgens mij ook je stinkende best kan doen en dat je dan nog steeds je kind op 28 december bij bureau Halt af kan gaan leveren omdat hij met vuurwerk aan het kloten is geweest bijvoorbeeld. En dat zijn dan nog de 'onschuldigere' dingen.

ja, daar ben ik ook bang voor, dat mn kind totaal 'mislukt'

was zelf ook niet te pruimen (ok, geen bureau halt en heb braaf mn vwo afgemaakt) thuis en heb medelijden met mn ouders bij nader inzien en nou ja, ik denk dat ik daar heel wat minder tactvol en genuanceerd dan mijn ouders mee om zal gaan, mezelf kennende

Wilde je het altijd al? Ja,ik wilde altijd al moeder worden. Had ook 10 oppasadressen. heb zelfs als 16 jarige op 5 kinderen gepast terwijl de moeder met een longembolie in bed lag, zwanger van de 6e. Nu ik zelf kinderen heb vraag ik me af hoe ze dat een goed idee heeft kunnen vinden
Wilde je het maar niet nu en gebeurde het toch? Of ben je ineens omgeslagen? Ik dacht rond mijn 30e aan kinderen te gaan beginnen. Tot ik een griepje kreeg en mijn dacht dat ik zwanger was. toen dit (uiteraard) niet zo bleek te zijn vond hij dat met name heel jammer. En aangezien ik het toch altijd al graag wilde... Bewust gekozen dus. Maar "al " toen ik 25 was.

Was het wat je verwachtte? Viel het mee? Wat valt er tegen? Het is alles wat ik verwachtte en meer. Vooral bij de eerste vond ik het verantwoordelijkheidsgevoel en "waar is de gebruiksaanwijzing?" wel heel zwaar. Borstvoeden, een kind wat overdag niet sliep (7 maanden lang) de onzekerheid, doe ik het wel goed? En dat een half metertje mens álles voor je bepaald.(je hele ritme. dit kind vroeg écht om rust reinheid en regelmaat) Maar dat kindje die maakt toch alles goed. eerste woordjes, stapjes, hapjes.
Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen? Je loopt niet 9 maanden met een toeter. Voordat er iets te zien is ben je al 20 weken op stap En ja, het hoort er nou eenmaal bij. Ik vond het heel bijzonder een kindje onder mijn hart te hebben. DAt getrappel en gedraai. Maar ikw as daarna ook wel weer blij mijn lijf voor mijzelf te hebben. (olifantendracht)
Wat maakt jouw helse pijn weer goed? Endorfine Nog nooit zo lekker stoned geweest als van mijn eigen hormonen. en een energie! Nou had ik ook turbobevallingen. Geen klagen dus.
Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar? Het maakt het niet nietig en onwaar. Het is een feit. Maar ik wíl ook helemaal niet zoveel vrijheid. ik wil mijn jongens. Als zij straks op eigen benen staan ben ik waarschijnlijk nog geen 50. Dus nog een heel leven voor me.

Wilde je het altijd al?
Nee. Nooit over nagedacht, ik was met mezelf en mijn studie bezig. Toen steeds meer mensen om me heen aan kinderen begonnen, dacht ik: 'Wil ik dat uiteindelijk ook?' Het antwoord was 'ja', en toen heb ik er gemakshalve maar meteen werk van gemaakt. Ik ken mezelf: tobben kan ik heel lang volhouden en dit is typisch zo'n onderwerp waarover je rustig twintig jaar kunt twijfelen. En diep in mijn hart wist ik best waar de hele zoektocht uiteindelijk op zou uitdraaien: een kind, namelijk. Dan liever meteen dan pas na jaren wikken en wegen. Ik heb mezelf dus voor het blok gezet.

Was het wat je verwachtte?
Ik verwachtte niet zoveel. Ik was tijdens mijn zwangerschap hard aan het werk en verdrong het hele gebeuren een beetje. Ik had geen wiegje, geen kleertjes, niks. Ik zat op de ochtend van de bevalling nog koppig met drie handdoeken onder mijn kont een deadline te halen en mezelf wijs te maken dat die handdoeken weliswaar doorweekt waren, maar dat er vast niks aan de hand was (De baby kwam 3 en een halve week te vroeg).

Viel het mee?
Die onbevangenheid - geen verwachtingen, dus - was achteraf wel fijn. Ik vond het meteen heel erg leuk, en tot mijn stomme verbijstering bleek ik best een natural mother. Alles liep op rollen: borstvoeding geen probleem, bab lief en relaxed, en na twee weken zat ik weer achter de computer met als enig verschil dat er nu een klein mandje naast mijn bureau stond.

Wat valt er tegen?
Drie kinderen is een ander verhaal dan één baby, en dat valt mij soms tegen, want ook daarin ben ik een beetje onwetend geweest: ze worden groot en op een dag ben je een echt gezin en dat maakt mij dus tot een echte moeder die getrouwd is met een echte vader. Ik geniet ervan, hoor. Maar soms, als ik op zaterdagochtend om 8 uur langs het hockeyveld sta en om 11 uur langs het voetbalveld, en ik daarna met het zweet op mijn rug moet doorsjeezen naar een kinderfeestje, besef ik wel dat het eigenlijk een wonder is dat ik nog wel eens tijd heb voor mezelf. Toch zou ik geen leven zonder kinderen willen. Nooit. Als wij 's avonds met z'n allen aan de keukentafel zitten en we een echt gesprek voeren, en er wordt gelachen, dan is dat het allermooiste dat er is.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
De zwangerschappen zijn mij niet zo zwaar gevallen, gelukkig. Bovendien waren er in diezelfde tijd zoveel vriendinnen zwanger, dat die buik nauwelijks opviel. Ik ben zeker niet het type dat 'geniet' van een zwangerschap, ik vond het ook niet mooi of zo, maar het idee dat er een baby in mijn buik zat vond ik wel heel bijzonder en spannend.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Vanochtend zijn er 2 verstandskiezen bij me getrokken, dat doet ook helse pijn maar er staat niks tegenover. Doe mij dan maar een bevalling. Ik hield me tijdens de weeën op de been met de gedachte aan de grote verrassing die op me wachtte. En stiekem vond ik het ook gewoon echt spannend, ik wilde die strijd wel aangaan, kijken of het me zou lukken.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Ik houd wel hele verhandelingen over die vrijheidsbeperking, maar in de praktijk heb ik een heel leuk leven en ben ik echt gelukkig met wat ik heb. Dat geldt voor de meeste mensen die ik ken; ze hebben het goed geregeld, al heeft het wel vaak lang geduurd voordat ze die balans hadden gevonden. Bij ons was dat ook zo. Ik zie wel dat degenen die er niet samen uitkomen (werken-thuisblijven) echt een probleem hebben, vaak leidt het tot een scheiding. Het is dus wel een heel belangrijk punt waar je echt samen uit moet zien te komen. Maar als dat lukt, heb je ook iets heel moois gewonnen.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 14:54 schreef Nadine26 het volgende:
maar een draagdoek heb ik bij een man nog nooit gezien.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:36 schreef Llewella het volgende:

[..]

Vriendlief heeft zijn eigen doek; omdat hij pertinent weigert met de roze doek te lopen

Foto

Met een beetje fantasie is het net of je vriend probeert het roze sokje weg te moffelen.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 16:35 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Als je dat ding wil promoten, zou ik wel een foto nemen, waar je kind iets gelukkiger kijkt!!

(ik heb overigens geen enkele mening over draagdoeken whatsoever)

Wilde je het altijd al?
Ik ben man, dus niet specifiek. Maar het leek me wel leuk.

Was het wat je verwachtte?
Nee, de onvoorwaardelijke liefde die ik direct voelde voor dat hoopie mens op 21 februari 2004 was veel overweldigender dan ooit gedacht. En dat datzelfde gevoel op 5 Januari 2007 en 26 Maart 2008 even heftig was was eigenlijk ook best een verrassing

Viel het mee?
Viel wat mee?

Wat valt er tegen?
Niets ECHT, alles was wel redelijk ingecalculeerd. Maar het is niet iets wat je even aan de kant kan zetten omdat je moe, ziek, geirriteerd ofzo bent. Het gaat 24/7 door zeg maar


Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Negen maanden?!?? Ik loop al 4 jaar met ene toeter van het meezwangeren

En waarom het de moeite waard is?
Zoals ik geloof ik topic 1 al schreef. De verwondering! Dat die kinderen zich op hun eigen manier ontwikkelen! Autonoom! je stopt er wat melk in en wat aandacht en vervolgens gaan ze van alles doen. En redeneren en bouwen ze een vocabulair op, en een gevol voor humor en en....

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Dat mijn vrouw die onderging. Tot 3 keer toe. (14.gif)

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Niets. Je levert simpelweg vrijheid in. De vraag is of je dat nog erg vind.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 16:42 schreef conleche het volgende:

[..]

Als je dat ding wil promoten, zou ik wel een foto nemen, waar je kind iets gelukkiger kijkt!!

(ik heb overigens geen enkele mening over draagdoeken whatsoever)

Ik wil niks promoten.

Wilde je het altijd al?
Nee. En hoe meer ik richting 30 leek te gaan, des te harder riep ik 'nee' . Ik wilde het echt, absoluut niet.
Tot ik Swets tegenkwam.

Was het wat je verwachtte?
Je kunt je van te voren echt bij lange na niet voorstellen dat het nog zo veel leuker is dan je van te voren had bedacht.
Over de praktische dingen heb ik me van te voren heel blanco opgesteld en liet zo veel mogelijk over me heen komen. Ik denk dat dat wel mee gespeeld heeft met het 'relaxte' moeder zijn. Ik had geen dingen bedacht die zus of zo moesten gaan.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Ik vond die 9 maanden al leuk. Na alle moeite en ellende om zwanger te worden, was de zwangerschap an sich al een feestje. Moe, bloedverlies, bekkenklachten.. deed daar allemaal niets aan af.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Of het aan de endorfine ligt of dat het echt zo was.. ik heb geen helse pijnen gehad. Ik heb drie keer een redelijk simpele bevalling gehad.
Maar om een voorbeeldje te noemen.. gister was Saskia (4,5) aan het knutselen en een het oefenen met letters.. Komt ze met een uitgeknipt hart met daarin 'mama' geschreven "Mama, jij bent de allerliefste". Zomaar een onverwacht smeltmomentje. Een van de velen..

Wilde je het altijd al?
Nee, pas vanaf een jaar of 22 bedacht ik dat ik 'later' wel kinderen zou willen. En pas vanaf m'n 28e wilde ik ze écht.


Was het wat je verwachtte?
Ja en meer dan dat.

Viel het mee?
Het valt mee, het is gewoon leuk en natuurlijk zijn er ook mindere momenten, maar dat is met alles.

Wat valt er tegen?
Dat je je 'eigen tijd' aan moet passen aan het kind. Dat geeft niet, maar is soms wel eens jammer. Vooral als je je bijvoorbeeld niet zo lekker voelt.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Ik heb niet echt een toeter gehad en er ook weinig last van gehad.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
DIe was veel minder dan ik had verwacht. Ik was bang voor de bevalling, dacht dat het zo'n pijn zou doen dat je minstens denkt dat je doodgaat. Of graag dood wil. Maar dat viel enorm mee.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Het is wel waar, maar je hebt het zelf wel in de hand. Als je nog graag ieder weekend wil stappen bijvoorbeeld, moet je niet aan kinderen beginnen. Ik was al 30 toen mijn dochter geboren werd en heb voor mijn gevoel lang genoeg van alle vrijheid kunnen profiteren. Nu nog steeds gaan we samen weg, bijvoorbeeld uit eten of naar concerten, dat kan alleen er moet iets meer geregeld worden. En alleen weg kan ook, alleen niet allebei tegelijk.

Wilde je het altijd al? Wilde je het maar niet nu en gebeurde het toch? Of ben je ineens omgeslagen?
Nooit heel erg over nagedacht, dat was iets voor later als ik groot ben. Op een gegeven moment voelde het nog steeds niet als later as ik groot ben, maar kregen mensen om ons heen kinderen en viel bij ons het kwartje dat we dat ook wilden.

Was het wat je verwachtte? Viel het mee? Wat valt er tegen?
Ja en nee. Het is wat ik verwachtte, maar dan veeeeel heftiger. Vantevoren kan je gewoon niet bedenken hoe ontzetten goed een kind je het bloed onder de nagels vandaan kan halen, of hoe moe je soms kan zijn. Maar je kan ook niet eens beginnen te verzinnen hoe ontzettend je kan overstromen van geluk als je 's ochtend wakker wordt van een kind dat bij je kruipt en "ikouvanjou" zegt. Hoe mooi het is om dat hulploze babietje van de eerste dag te zien veranderen in een eigenzinnig jochie dat houdt van liedjes zingen en buiten spelen.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Wat maakt jouw helse pijn weer goed? Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Die 9 maanden buik boeide me niet, ik ben niet zo van de uiterlijkheden, en het viel me ook niet heel zwaar. Helse pijn heb ik niet gehad: de eerste bevalling was een natuurlijke en ging makkelijk. De tweede was een keizersnede en ook het herstel daarvan is me erg meegevallen.
En het inleveren van vrijheid daar heb ik het wel moeilijk mee gehad. Niet dat ik nou een wild leven had voordat ik zwanger werd, maar meer het altijd beschikbaar moeten zijn. Maar dat is een kwestie van balans zoeken en dat kostte gewoon even tijd.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 17:01 schreef E.T. het volgende:
Was het wat je verwachtte?
Over de praktische dingen heb ik me van te voren heel blanco opgesteld en liet zo veel mogelijk over me heen komen. Ik denk dat dat wel mee gespeeld heeft met het 'relaxte' moeder zijn. Ik had geen dingen bedacht die zus of zo moesten gaan.

Herkenbaar

Ik denk dat het onbewust een manier is om teleurstelling in te perken: als je niks verwacht, kan het alleen maar meevallen. Ik herinner me bijvoorbeeld van mijn toenmalige zwangerschapsyoga ( wat een éénmalige ervaring was ) dat alle vrouwen zich nogal hardnekkig vastbeten in een zogenaamde 'thuisbevalling'. Dat was blijkbaar het absolute summum, met kaarsjes en klassieke muziek erbij, ze hadden het al helemaal ingepland. Ik was de enige die voor een ziekenuisbevalling koos, en wat bleek achteraf? Bijna allemaal waren ze na complicaties toch in het ziekenuis beland en de teleurstelling daarover was ENORM, compleet met schuldgevoelens en tranen.

Toch zonde van zo'n bijzonder moment. Alsof het iets uitmaakt waar je bevalt , en bovendien (maar dat konden we van tevoren natuurlijk niet weten) staat je hoofd tijdens een bevalling naar een heleboel, maar NIET naar kaarsjes en muziek

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:50 schreef Vivi het volgende:
Oh en als we gaan fotospammen moet ik natuurlijk ook weer he .

[ afbeelding ]

Zo raar, dat IK dat gemaakt heb.. .

Ow, wat een leuk stoer ventje!!!
BE, je schrijft het erg mooi op. Volgens mij ben jij een soort oermoeder. Complimenten.

Kijk, in deel 4 wordt het zowaar een topic waar het wat mij betreft echt interessant wordt!

Dank voor de eerlijke en uitgebreide antwoorden dames!
Zal SHE even roepen dat ze weer snel moet komen meelezen

Ik word helemaal week van dit geleuter.

Maar HE wil sowieso wachten tot volgend jaar Dus ik put ff een sock in it ofzo.
Greysie, als we aan de bak gaan, dan gaan we ze hier in OUD wel he-le-maal gek maken met dramatische taferelen, onredelijk gejammer en hysterische teksten.
Een beetje zoals we al doen, maar dan echt

Ik benijd de ouders wel een beetje. Naja, stiekem ben ik stront jaloers als ik die ervaringen zo lees.

Volgend jaar; das toch iets van 45 nachtjes slapen (en één opblijven)?

Naja, sowieso wil ik wachten tot het najaar volgend jaar, want ik wil een lente/zomer kindje
En dan moet ik ook nog maar durven
En nog een relatie hebben
En mazzel hebben
En nog even vruchtbaar blijken

Zoals jullie het omschrijven was het hatseflats en klaar, maar ik denk dat het allemaal niet zo'n vaart loopt.
Maar ik vind jullie ontboezemingen, en vooral de antwoorden op de vragen heel ontroerend.
Vooral de redenen, die eigenlijk allemaal gelijk blijken en zo allesomvattend zijn, maken mijn knietjes helemaal week!

*sniff*

En Swets, ouwe relteef, je lijkt me een geboren papa. En ik snap helemaal waarom ET die helse pijnen zonder schroom heeft doorstaan...tot 3 keer toe.

*stil*

*mooi*

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 19:12 schreef SHE het volgende:
Ik word helemaal week van dit geleuter.

Maar HE wil sowieso wachten tot volgend jaar Dus ik put ff een sock in it ofzo.
Greysie, als we aan de bak gaan, dan gaan we ze hier in OUD wel he-le-maal gek maken met dramatische taferelen, onredelijk gejammer en hysterische teksten.
Een beetje zoals we al doen, maar dan echt

Ik benijd de ouders wel een beetje. Naja, stiekem ben ik stront jaloers als ik die ervaringen zo lees.

Ik denk dat ze ons op een gegeven moment van ellende maar een eigen 'Wachten op het 2e streepje' topic geven. Omdat wij om de vijf minuten naar elkaar gillen:

Voel je al wat????
Nee? Jij???
Heb je wel geneuktgeklust?
Euh...
Jouw tieten, doen die ook zo'n pijn?
Zou dat nou horen, dat we al misselijk zijn nog voordat we ook maar zwanger zijn?
En nu?
Wat, en nu?
Nou, voel je nu al wat?????
Greys?
Ja?
Bij nader inzien ga ik mijn kind, als het een meisje wordt, naar mij noemen. Mijn tweede naam.
Nee! Dat kan niet! Die had ik al!
En als ik nou die *insert duur merk* babyschoentjes voor je koop?
Nou vooruit, dan mag jij de naam ook. _{Maar die van mij wordt toch de mooiste.}


Ik zie het voor me

Raap me oohhhoooppppppppppp!!! !!

Nou hier was er in eerste instantie weinig te hatseflatsen natuurlijk. Die eerste 2 hebben wat spuiten gekost. E.T. met de naald en ik in een potje .

wat leuk dat jullie allemaal mijn Faithy's vragenlijstje doen

erg leuk om te lezen in ieder geval

Wat ook leuk is aan kinderen; je kan ze keihard uitlachen!

Wilde je het altijd al?
We hadden het weleens over kinderen gehad maar dat nog ver voor ons uitgeschoven. Nou ben ik niemand die makkelijk lange termijn beslissingen kan nemen, en we zagen ook wel steeds beren op de weg dus het werd net zo snel weer van tafel geveegd.
Tot ik ineens, zeer onverwacht zwanger bleek te zijn. Helemaal zenuwachtig verliefd werd ik gelijk, gelukkig was de beslissing uit mijn handen genomen, wij kregen een kindje.

Was het wat je verwachtte?
Nou... naief misschien was ik niet zo zeer bezig met de tijd na de bevalling maar meer met de zwangerschap an sich. Ik vond het super die dikke buik, en het geschop en gedraai binnen in me.
Toen ik eenmaal bevallen was heb ik dan ook redelijk perplex tegen Jeroen gezegd "oooo een echte baby" want ik kon me gewoon moeilijk een voorstelling maken van hoe het zou zijn, zo'n kindje van jezelf.
Wat ik nooit had verwacht was die intense liefde die je gelijk voor dat hoopje mens voelt, en ook hoe het de band tussen jou en je partner verdiept. Dit hebben wij gemaakt! Wow!

Viel het mee?
De bevalling? Nee.
De babytijd? Bij de 1e niet, dat was een huilbaby waar veel later nog meer mis mee bleek te zijn. Ze is nu 7 en heeft de diagnose klassiek autist met verstandelijke beperking.
De babytijd van nr. 2 was daarna juist een soort roze wolk. Zo'n lief tevreden frummeltje, die op je borst in slaap valt

Wat valt er tegen?
Het inleveren van een stuk persoonlijke vrijheid. Niet meer zelf kunnen beslissen wanneer je wilt opstaan, niet meer zelf kunnen beslissen wanneer je naar bed gaat (want kind is net weer wakker), voel je je ziek? Pech! Kind heeft toch verzorging nodig.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Ik vond zwanger zijn echt geweldig leuk. Ondanks de misselijkheid, ondanks de kwalen, het is een onvoorstelbaar gevoel om zo'n kindje in je buik te voelen schoppen. Het is een langdurend binnenpretje, en ik was ook heel trots op mijn dikke buik.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?

In het begin niet veel, maar zoals alle pijn vergeet je dit uiteindelijk toch. Niet de gevoelens die ik erbij had, die machteloosheid, die kwetsbaarheid, die vergeet je niet, maar hoe pijnlijk het nu precies was dat raak je wel kwijt.
Wat ik wel heel sterk heb gevoeld is hoe trots ik op mezelf was dat ik het had gered, dat ik zelf dat kindje ter wereld heb gebracht. Ik keek naar andere vrouwen en kon dan echt een stukje groeien "kijk eens? zie je mij? Ik heb het ook gedaan, goed he?"
Het is absoluut de grootste prestatie die ik ooit heb geleverd, die bevalling.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Dat vind ik dus niet onwaar. Ik heb en had daar soms heel erg veel moeite mee. Scheelt waarschijnlijk ook dat mijn oudste gehandicapt is, en dus nog enorm veel beslag legt op mijn eigen vrijheid en tijd. Mijn jongste van 5, die wel gezond is, kan zichzelf al veel beter redden.

Na een dag werken is het heerlijk om thuis te komen waar 2 stralende koppies op je wachten en je tegemoet rennen met de woorden "mama ik heb je zo gemist".

SHE, waarom wil je persé een zomerkind? Volgens mij zit jij in een soort romantische dagdroom waarin je gehuld in ragfijne sluiers voortschrijdt met je zwangere buikje over het strand.. in slomo uiteraard .

Realiteit: 30 kilo and then some verder is het echt niet zo fijn om rond te waggelen in de smoorhitte hoor...al die smetplekken die ontstaan en benen die vanaf de knie een model naar beneden hebben (a la een bescheiden boomstam) door het vocht vasthouden doen de roze wolk geen goed hoor .

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 20:17 schreef Vivi het volgende:
Wat ook leuk is aan kinderen; je kan ze keihard uitlachen!

[ link | afbeelding ]

Oh Vivi . Heerlijk . Arm kind .

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 20:21 schreef Vivi het volgende:
SHE, waarom wil je persé een zomerkind? Volgens mij zit jij in een soort romantische dagdroom waarin je gehuld in ragfijne sluiers voortschrijdt met je zwangere buikje over het strand.. in slomo uiteraard .

Realiteit: 30 kilo and then some verder is het echt niet zo fijn om rond te waggelen in de smoorhitte hoor...al die smetplekken die ontstaan en benen die vanaf de knie een model naar beneden hebben (a la een bescheiden boomstam) door het vocht vasthouden doen de roze wolk geen goed hoor .

Dát... en dan moet ik veel te lang wachten

Baby met warmteuitslag is ook niet ideaal . Toen Freek net geboren was (is van mei) durfde ik tijdens een hittegolf niet eens met hem naar buiten, uit angst dat mijn verse kind geroosterd werd.
En slapen deed ie ook al niet vanwege heet.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 20:25 schreef Guuzewuus het volgende:

[..]

Oh Vivi . Heerlijk . Arm kind .

Stiekem is het natuurlijk enorm ontroerend dat zo'n kleine freggle instinctief naar zijn veilige haventje vlucht..wat jij dan bent als moeder

_{En ik mot ff zieltjes winnen voor het grappigste filmpje...}

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 20:26 schreef Greys het volgende:

[..]

Dát... en dan moet ik veel te lang wachten

Simultaan abspritzen FTW!

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 20:32 schreef Vivi het volgende:

[..]

Stiekem is het natuurlijk enorm ontroerend dat zo'n kleine freggle instinctief naar zijn veilige haventje vlucht..wat jij dan bent als moeder

_{En ik mot ff zieltjes winnen voor het grappigste filmpje...}

Zie mijn stemmen, ik heb je net toegevoegd bij grappigste moeder .

En voor een vroege leerling hoeft het ook niet meer want de grens is in '85 opgeschoven van 1 oktober naar 1 januari

_{zelf van november en heb omdat ik dat erg vond toch gemikt op zomerkinderen. zal ik de foto's posten. hangend in de schaduw dik en gezwollen}

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 20:37 schreef debuurvrouw het volgende:
En voor een vroege leerling hoeft het ook niet meer want de grens is in '85 opgeschoven van 1 oktober naar 1 januari

_{zelf van november en heb omdat ik dat erg vond toch gemikt op zomerkinderen. zal ik de foto's posten. hangend in de schaduw dik en gezwollen}

Ff iets anders hoor; wat voor uitwerpsel schuifelt er daar zo stiekem door je avatar?!

Zie je..toch!


Ik denk ook steeds zo'n frubbel te zien bij de buuv , maar ik wist het niet zeker en dacht dat ik door alle babypraat voorgoed mijn verstand verloren had!

Die ga je nog leren kennen Vivi . Volgens mij is het Moffel in Sintverpakking.

Ik dacht gewoon een Sinterklaas met een verrekijker?

Toch eens ff checken bij NZ

Wilde je het altijd al?

Ja. Maar toen ik op mijn 18e te horen kreeg dat kinderen krijgen moeilijker zou gaan, werd het een issue. Dus toen lief en ik 'gesetteld' waren zijn we er vrij vlot voor gagaan. Met resultaat gelukkig.

Was het wat je verwachtte?
Het houden van was overweldigend. Alles was mooi en lief en ontroerend. Het zorgen vond ik heftig, nog steeds kan ik huilen om die hulpeloosheid van zo'n kleintje, die totale afhankelijkheid. Dat was boven verwachting.

Viel het mee?
Wat valt er tegen?
Het kinderen krijgen viel mee. Het moeder worden viel een beetje tegen. Daar heb ik echt de meeste moeite mee gehad. Alle, alle tijd gaat naar je kindje. Een weekendje weg? Heerlijk, maar ook; ik mis ze. Eigenlijk is het gewoon nooit meer helemaal goed. Gelukkig merkte ik na een jaar dat het helemaal vanzelf ging. Ik denk voor mezelf en automatisch ook voor de kinderen. Even naar de winkel voelt ook als even naar de winkel nu. Het gedoe zit in mijn systeem.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Omdat ik die tijd ook echt nodig had om aan het idee te wennen dat er dus echt een kindje van ons aankwam. En ook; het gevoel wat je krijgt van dat kleine miniding wat in jou groeit.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Die helse pijn duurde hooguit 5 minuten. Toen het echt niet meer ging hingen ze er al bijna uit. En daarbij de kick die het geeft, een kant en klare baby werpen, wat een onvoorstelbare prestatie.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Nou, ik vind het niet onwaar. Maar al doende leert men. En gaandeweg vond ik het steeds minder een opgave worden. Want het is ook heel gezellig. En fijn. De momenten dat lief en ik samen uit eten gaan, of een weekend weg zijn zijn kostbaarder. En avonden voor mezelf kunnen makkelijk, ik plan alleen iets later zodat ik ze zelf mee naar bed kan brengen. Het nooit ongeneerd een hele dag lekker niks kan alleen niet zo makkelijk, dat blijf ik best lastig vinden. Voor de rest vind ik het gewoon meer, veel meer dan de moeite waard.

En tot slot: Die liefde, die liefde. Van mijn hoofd tot aan mijn tenen en weer terug. Knotsknettergek ben ik op ze. Ons product, helemaal zelfgemaakt, een mix van mij en mijn lief. Te gek toch?

En, ter illustratie, het blijft OUD he?

En weg. Herkansingen in fototopic.

[ Bericht 27% gewijzigd door Lishe op 14-11-2008 22:00:26 ]

Dit is een zwijmel topic geworden.
Ik zocht net een foto van mijn dikke enkels om te illustreren waarom je niet in de zomer wilt bevallen maar kan 'm niet bewerken. Hersenverweking, komt door 2 zwangerschappen. De bevallingen zal ik het niet over hebben. En het resultaat:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Niet aan beginnen dus

Hahahaha, ja ik was ook al op zoek naar mijn "walvis-op-het-droge-enkels-als-boomstronken-foto"
Maar die moet ik scannen enzo. Want in 2001 was ik nog niet zo digitaal

wat een heerlijke sadisten.
dat kind op van de tranen en moedertje ziet het wel als een puik kodakmomentje.

Whahahahahahahaah

She, zie je ook hoe ze op die onderste foto mij probeert aan te vallen.
Die bewaar ik voor haar trouwdag

deze is ook geweldig...


Saskia doet na.

Sowieso waren verplichte portret foto's niet echt haar ding

Die foto's en dat filmpje
Ik vind Saskia stoer! Die bovenste foto!

Waarom kinderen?

Daarom

Haha, ik heb nu ook zo'n enorme neiging om een leuke en lieve foto van Jetske te plaatsen. Maar ik doe het lekker niet.

Ah, ik ben niet de enige die op zijn handen zit dus.

Ik zal de mijne ook weer editten. Stel je voor dat die iemand over de streep trekt. En dat het tegenvalt.

Overigens nietitg of onwaar... eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik de afgelopen dagen (oiv zelf niet helemaal fit zijn) idd wel af en toe moeite heb met niet gewoon lekker mijn eigen gang te kunnen gaan.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 21:47 schreef Swetsenegger het volgende:
deze is ook geweldig...
[ afbeelding ]

Saskia doet na.

Sowieso waren verplichte portret foto's niet echt haar ding

[ afbeelding ]

*poeffffffffff*

[ Bericht 14% gewijzigd door SHE op 14-11-2008 22:10:15 ]

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 22:03 schreef SHE het volgende:

[..]

Zij vind het ook geweldig Swets

16 pas.... godzijdank.
_{overigens vind ik de photoshop ietwat ongepast, maar ik weet niet of mijn beoordelingsvermogen wellicht niet objectief is in dit geval}

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 21:53 schreef Swetsenegger het volgende:
Waarom kinderen?

Daarom
[ afbeelding ]

_{SHE, ik vond die age 16 nowadays ook niet erg shocking eigenlijk}

Doen jullie eens ff HELEMAAL normaal!!!

16 is jong!! 16 is apfelcorn drinken in de tienerdisco. 16 is eerste keer make up. 16 is eerste keer bellen met jongens.

Er wordt NIET, ik herhaal NIET geneukt tot 18jr !

Niet grappig Swets?



Ik zie nu pas je edit. Vooruit, ik pas 'm wel aan.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 22:09 schreef SHE het volgende:
Niet grappig Swets?



Ik zie nu pas je edit. Vooruit, ik pas 'm wel aan.

Nou, op zich kan ik er wel om lachen maar wellicht zij niet
Thnx

Mijn poepie Een kloterige zwangerschap, een superbevalling en een kind waar ik er wel 100 van zou willen
Zo'n kindje gun ik iedereen

Wilde je het altijd al?
Ik denk het wel, ik heb altijd geroepen op jonge leeftijd kinderen te willen maar toen ik eenmaal samenwoonde (was 19) toen was ik er niet meer zeker van, manlief wilde toen nog niet en dat vond ik prima, we wilden eerst verhuizen trouwen enz. De huwelijksnacht was D-day toen is de pil in de prullenbak verdwenen, na jaren van twijfelen door ons beiden.

Was het wat je verwachtte?
Ja, ik had verwacht dat mijn kind altijd belangrijker voor mij zou zijn dan wie dan ook en dat gevoel klopt.
De liefde die ik voor haar voel heb ik nog nooit voor iemand anders gevoeld je kan het ook niet beschrijven het zit heel diep.

Viel het mee?
Ja hoor ik heb de mazzel gehad dat Isa erg handig was als baby slapen,drinken enz alles ging perfect, nu is ze nog steeds enorm handig en lief, ze kan heel goed alleen spelen bijvoorbeeld.
En ik had ik echt nooit een handig kindje verwacht als ik van mijn moeder hoor hoe ik als baby/kind was

Wat valt er tegen?
Ik vond de babyperiode minder leuk, nu Isa wat ouder word is het veel leuker je kan samen dingen doen en toen was het vooral veel voor haar doen. Ik vond het saai

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Ik zal eerlijk toegeven als ik een kindje van ons zelf kon krijgen zonder zwanger te hoeven zijn deed ik dat meteen
ik vond het vaker niet leuk als wel, ik wijt dat aan een slechte start met mijn gezondheid en dat werkte door in de hele zwangerschap/kraamtijd en dat maakte het soms wel erg vervelend allemaal.
Ik hoopte dat een 2de zwangerschap beter zou verlopen maar inmiddels hebben we wederom beren op de weg, ik zal het dus nooit ervaren hoe het is om op de roze wolk te mogen klimmen en dat vind ik wel jammer in heb nu soms bijna angst om de kleine te voelen, en dat maakt het emotioneel nu zwaar ipv lichamelijk zwaar.
Als dit allemaal goed mag aflopen dan is dit ook meteen de laatste keer, ik heb mijn portie denk ik dan wel gehad, en dan moet deze freggel er nog uit ook

Maar mijn dochter is het echt dubbel en dwars waard voor haar zou ik alles zo weer doen daar is geen twijfel over mogelijk. Ze is de kers op de taart.


Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Midden in de nacht met je verse baby tegen je aan zitten en een slaapliedje zingen in een doodstil ziekenhuis, ik moest er toen zelf van huilen, beginnende kraamtranen
En helse pijn heb ik bij de bevalling niet gehad ik had het geluk dat het zo snel ging dat ik pijn niet kon waarnemen ofzo daar had ik de tijd niet voor, en toen het echt moeilijk werd kreeg ik een ruggenprik en ging ik de ok in.
Ik had helse jeuk en daar kon ik minder goed mee overweg.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Ik ervaar het niet zo als inleveren van vrijheid, ik werkte eerst altijd ruim 50 uur in de week, nu werk ik 2 dagen en de andere dagen ben ik bij Isa. Isa stelt alleen hogere eisen aan me als mijn baas

In de babytijd vond ik het wel saai maar ik heb wel veel tijd gekregen voor hobby's enz
het is dus een andere indeling van de tijd waar ik echt aan heb moet wennen.
En dan ineens ging ze kruipen en nu lopen en dan ben ik de hele dag aan het rennen en dan word het leuk (voor mij dan) ze gaat woordjes zeggen en ze kruipt bij me op schoot om gewoon ff lekker te knuffelen.
Echt daar kan niets tegenop Isa's vingertjes achter door mijn nekhaar en zien dat ze totaal op haar gemak is bij mij En soms word ik bijna blij als ze 's nachts wakker schrikt omdat ze dan gezellig tegen me aan kan komen liggen kroelen weer net zoals de eerste nacht in het ziekenhuis een liedje zingen en samen wakker zijn.
Dat is wel het mooiste denk ik, je bent nooit meer alleen.

Dat is ook super ja, die intimiteit, en die "eigen" humor die je al met ze hebt, zo klein als ze zijn .

ik zie net dat we een leuke foto van dikke benen en enkels zoeken... laat ik er een doneren



hier zat ongeveer 13 liter vocht in en het bloed stroomde nog zei de echo-man.... ja ben je zwanger krijg je echo foto's van je benen in je dossier
En toen moest ik nog ongeveer 15 weken zwangeren *auw* dit was na 1 dag warm weer in april 2007

Lefwijf hoor!!

Mijn god...die arme pootjes Deed dat niet vreselijk zeer?

oh god dat heb ik ook gehad, ja. ik voelde er niks van, maar schrok me rot als ik naar beneden keek. en schoenen die niet meer passen, ook erg prettig. leuk joh, hoogzwanger zijn in de zomer!

quote:

Op zaterdag 15 november 2008 00:33 schreef SHE het volgende:
Lefwijf hoor!!

Mijn god...die arme pootjes Deed dat niet vreselijk zeer?

Jawel, en erger nog ik kon alleen van die oerlelijke slippers aan of erger nog sloffen van de scapino.... en echt normaal zijn alle schoenen me te breed en ik heb maatje 36 en ben slank (53kg)..... ik zwelde letterlijk op
Dit was trouwens een foto van toen ik 's ochtends net uit bed kwam dus niet na 1 dagje werken ofzo.
En het was april het ijs stond in de ochtend nog op je auto ruiten (beetje overdreven maar warm was anders)

Praktisch geen foto's van de tijd dat ik zwanger ben want ik voelde me monsterlijk, en dat rode vlekje op mijn linkervoet... daar begon de jeuk en dat was veul erger als die dikke poten, uiteindelijk na de bevalling werd duidelijk dat mijn lijf aan het vechten was tegen de zwangerschap (auto-immuunziekte)en dat verklaarde dit allemaal, het is dit niet zo dat iedereen dit "zomaar" zo extreem krijgt, het is eerder uitzondering als regel.
Uiteindelijk heeft het er toe geleid dat Isa 3 weken te vroeg kwam omdat mijn lichaam het niet meer trok zo verklaarde de gyn het later, jammer dat ik dat al 3 weken riep en ze me toen niet serieus nam.
Inmiddels dus nieuwe gyn en ander ziekenhuis die beter gericht zijn op aparte gevallen zoals ik
dus nieuwe ronde nieuwe kansen.

laat je hierdoor niet afschrikken he SHE, dit is een uitzondering hé!
maar ik kan dus echt jaloers zijn op dames die op die roze wolk zitten en zichtbaar kunnen genieten van het zwanger zijn.

Wilde je het altijd al?
Ja, van kleins af aan wist ik al dat ik ooit mama wilde worden


Was het wat je verwachtte?
Nee, ik verwachte slapeloze nachten en heel veel gehuil, maar heb het geluk 2 baby's te krijgen waarvan de oudste na 3 dagen doorsliep en de jongste na 4 weken.
Ook huilen ze beide weinig, alleen als ze honger hebben.
Nu de oudste een peuter is valt het me ook mee, ze is een lieve meid waarvan de driftbuien op 1 hand zijn te tellen.
Ze is ontzettend ondeugend en een echte clown, lach me gek met dat kind.


Viel het mee?
Ja dus!

Wat valt er tegen?
Dat ik niet zomaar even spontaan weg kan of van een film/serie kan genieten.
Dat ik zo ontzettend veel van die meiden hou dat de gedachte dat er iets met ze zou gebeuren ondragelijk is.
Soms heb ik te veel angst over wat zou kunnen gebeuren.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
De 1ste zwangerschap vond ik heerlijk, de 2de viel zwaar tegen maar ja, wat is 9 maanden op een mensenleven?

En waarom het de moeite waard is?
Dat is zo moeilijk uit te leggen, gewoon het gevoel wat je krijgt als je naar je kindje kijkt of als ik zie hoe mijn man heerlijk met een van zijn meiden aan het stoeien, knuffelen of spelen is.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
De pijn was de 1ste keer hels (30 uur rugweeën, 2.5 uur persweeeën), bij de 2de viel het enorm mee (5 uur buikweeën, 10 min. persweeën) maar bij beide voelde ik hetzelfde toen ze eenmaal geboren waren, intense liefde en verwonderlijkheid.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Het is een feit dat je zaken moet inleveren, maar voor mij is het dat waard.
Het leven bestaat uit keuzes en haast iedere keuze heeft voor en nadelen.
dat is voor iedereen anders.

en hier zijn ze dan, mijn meiden!

(b)engeltje Demi



Nika



en dit vind ik het mooiste wat er is, vooral hoe demi het handje van nika vasthoud.

Wilde je het altijd al
Ja, als klein meisje deed mijn moeder met en trouwring boven je hand kijken of je kinderen zou krijgen, bij mij bewoog dat ding nooit, dat heeft heel wat tranen met tuiten gekost

was het wat je verwachte
Alleen maar nog leuker eigenlijk.

viel het tegen
Nee, het valt reuze mee allemaal, meestal dan
Het is vooral heel erg gezellig en leuk, maar het was dan ook wel echt gepland.

toetervragen
Geweldig zo'n toeter, nee serieus, is best fasinerend zo'n leventje in je, vond ik ook al erg leuk.

waarom het echt de moeite waard is
Het is gewoon ontzettend gezellig, prachtig zo'n kleintje groot te zien worden, heerlijk om die liefde te voelen en ok soms kan je hem wel achter het behang plakken, maar dan zegt hij weer iets innigs liefs en ben je alles weer vergeten.

wat maakte je helse pijn weer goed
Tja, om eerlijk te zijn viel het wel mee, na de horrorverhalen enzo viel het gewoon echt mee, lekker gaat het niet worden, maar een ramp was het ook echt niet, heb dan ook een zeer vlotte bevalling gehad.
Daarna, dat deed pijn, een fikse bloeduitstroting door het prikken op je daarbeneden, niet fijn, echt niet fijn, maarja, dat was de straf dat de rest zo makkelijk ging

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Het ligt er gewoon aan hoe je leven is en wat je eruit wilt halen, hoe je dat ziet.
Ben je van het spintaan weekendjes weg, echt van vrijdagmiddag beslissen dan lever je wel wat in ja, vooral als je dat echt zou missen.
Bij ons heeft het niet zo belachelijk veel veranderd op dat gebied, ik had al huisdieren en kon al niet zomaar wegblijven, hou van naar het bos gaan, dierentuinen gaan, zwembaden gaan, dat soort dingen, dus de leuke dingen die je met een kind kan doen zijn dingen die ik leuk vind om te doen.

Je leven veranderd wel, daar niet van, maar dat hoeft niet vervelend te zijn, te betekenen dat je wat in moet leveren wat je gaat missen, kijk goed naar wat jij van je leven vindt, wat je leuk vindt, wat je wilt houden, wat weg mag en of daar een kind inpast.
Past dat kind daar gewoon in, is het geen inlvering van vrijheid.

Oeps verekeerde knopje...

[ Bericht 71% gewijzigd door t_igger op 15-11-2008 14:11:12 (Oeps verekeerde knopje...) ]

Wilde je het altijd al?
Jah, ik wilde altijd al vader worden! Tenminste al heel lang! Vond & vind baby's altijd errug lief!

Was het wat je verwachtte?
Het overtreft alles van wat je hebt meegemaakt!

Viel het mee?
Jah, hoor! Nikx geen planning, gewoon dwars door de pil heen!
_{Heb gewoon sterk zaad!}

Wat valt er tegen?
Het geregel, om alles voor elkaar te krijgen! Opvang, werk, studie...
Omdat we allebei onregelmatig werken & p_iglet ook nog een pittige studie doet!
Gelukkig kan p_iglet dat prima organiseren!
Mijn baan, omdat ik nu niet de meest uitdagende baan heb...
Maar dat maken we wel weer goed als ze uitgestudeerd is!

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Welke buik?!

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Ach, die blauwe plekken op mijn handen van het knijpen van p_iglet, daar ben ik wel overheen...

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Je krijgt er veel voor terug, waardoor het inleveren van vrijheid niet zo errug is!
Het zien opgroeien van je bloedeigen kindje is een mooi proces!

Brighteyes: Het is al eerder gezegd, maar wat heb je dat schítterend opgeschreven . Ik wil ook een kind. Nu! .

quote:

En waarom het de moeite waard is?
Tsja... Omdat ik nu hier een lief klein jongetje heb staan die een goed geprek heeft met de kat, terwijl hij zijn soepstengel met haar deelt. Daarom.

.

Een jaar of 2 geleden riep ik altijd dat ik absolúút geen kinderen wilde, maar nu sta ik er al wat minder afwijzend tegenover. Ik ben bijna 25, dus ik heb nog wel even. Bovendien moet ik eerst maar eens een vaste partner zien te vinden, want ik wil geen single mom worden. Een ander punt waar ik van tijd tot tijd over zit te dubben: "Wil ik een kindje adopteren of wil ik een spermadonor?". En als ik kies voor een donor, moet dat dan een bekende zijn of juist een onbekende? En kan ik het wel maken om mijn kind het recht te ontnemen zijn vader te leren kennen? Want die 'vader', dat is dan mijn vriendin / vrouw (of ikzelf natuurlijk, als zij het kind baart). Eigenlijk wil ik het liefst gewoon een kindje met mijn partner, maar dat is (vooralsnog?) niet mogelijk . Nou ja, het is allemaal nog toekomstmuziek, dus daar denk ik tzt wel over na, als ik een jaartje of 30 ben .

quote:

Op zaterdag 15 november 2008 07:58 schreef Llewella het volgende:

[..]

Het is wel praktischer; want in de zomer kun je nog slippers aan en ballerina's voor de dagen dat je voeten 2x zo groot worden als normaal (wat dan ook weer mede door de warmte veroorzaakt wordt).

Nou... geef mij maar mijn herfst-winterzwangerschap! Bij Ronja kon ik uiteindelijk alleen maar als een opgezwollen walvis op bed liggen. Deze keer heb ik geen last van opgezwollen voeten en handen en het is heerlijk knus om binnen te kunnen blijven nestelen als het buiten toch koud is

Wilde je het altijd al?
Ik heb het nooi níet gewild. Maar de wens was ook niet altijd heel sterk.

Was het wat je verwachtte?
Nee. Het is vreselijk veel mooier dan ik verwachtte en ook vreselijk veel moeilijker. Ik ging altijd uit van een kind dat zich bij je leven voegt waarna je gewoon door kan gaan met leven terwijl dat kind zich voegt. Dat bleek dus niet te kloppen
De eerste paar maanden vond ik het moeilijk om dat te accepteren. Pas toen ik heel bewust ging werken aan het accepteren van mijn veranderde leven en ik niet meer wanhopig probeerde te doen wat niet meer kon ging het beter.
Inmiddels merk ik (bijna) niet meer dat er dingen zijn die ik ingeleverd heb. Mijn leven draait om het zorgen voor mijn kind. Niet dat ik er door geobsedeerd ben, maar het is nou eenmaal niet iets dat je zo maar opzij kan zetten. De rest van mijn leven plooi in er om heen, naar volle tevredenheid. Helemaal álles naar volle vrijheid kunnen doen komt vanzelf wel weer, en dan zijn er hopelijk nog heeeeel veel jaren voor M. en mij samen.

Viel het mee?
Zwanger zijn viel de eerste keer niet mee, de tweede keer wel. De eerste keer was ik (te) veel bezig met wat er allemaal veranderde aan mijn lichaam. Ik vond het vervelend om steeds in onzekerheid te zitten over wat er met me gebeurde en hoe de toekomst zou gaan zijn.
Nu bij de tweede voelt het als een heerlijke verademing om te genieten van de zwangerschap en uit te kijken naar de komende babyperiode. Het zal vast en zeker heel anders gaan dan de eerste keer, maar ik heb nu het voornemen om maar heel hard te gaan genieten want het gaat voorbij voor je het weet. En al die dingen die zo heel belangrijk lijken in boekjes, op het consultatiebureau en in adviezen van anderen vallen eigenlijk best wel mee.

Inmiddels ben ik ook wel handig geworden in het nemen van tijd voor mezelf op momenten dat het kan, in plaats van het vervelend vinden als die tijd voor mezelf niet kan op de momenten dat ik het wil.

Wat valt er tegen?
Zie bovenstaande antwoorden. Het viel me tegen hoe groot de invloed van een kind op je leven is. Hoe je soms kan snakken naar een uur voor jezelf terwijl dat op dat moment nou net echt niet kan.
Het valt me nu soms nog tegen hoe ik onzeker kan worden van al die "regeltjes" en hoe ik steeds maar weer lijk te vergeten dat het eigenlijk heel goed en ontspannen gaat als we al die regeltjes lekker links laten liggen en ons kind opvoeden op de manier die past bij ons. Hoe we dan zelf het meest ontspannen zijn en hoe ons kind dat het meest ontspannen is. Accepteren en loslaten is volgens mij de sleutel bij het hebben van kinderen maar ik vind het soms moeilijk om dat niet te vergeten

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Ik vind zwanger zijn geen hobby. Mij zul je niet zo snel zien pronken met mijn dikke buik of dromerig met pufclubvriendinnen zien praten over de nieuwste luieropberginstallaties.
Maar ik vind het een prettige periode om te wennen aan het idee dat er een kind gaat komen. Om je daar een beetje op voor te kunnen bereiden en om er naar uit te kijken.
Zeker bij een eerste zwangerschap kan ik me goed voorstellen dat het best moeilijk zou zijn als je van de ene op de andere dag een kind hebt!

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Het feit dat het leven met een kind tot nu toe nog steeds leuker is dan het leven zonder kind.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Alweer: dat het leven met kind zo veel leuker is dan het leven zonder. Maar het heeft wel wat moeite gekost om die "verloren vrijheid" los te kunnen laten.

Wilde je het altijd al?
Nee. En ik had voornamelijk partners die het absoluut niet wilden. Maar toen kwam ik mijn huidige partner tegen, en toen ik op een dinsdagmiddag zag hoe hij in het zonlicht stond was het oergevoel daar. Het moest. Een kind met die man. Hij keek terug, en het was duidelijk. Wat er ook allemaal te bedenken was aan bezwaren, het haalde niks uit. Wij gingen kinderen krijgen.


Was het wat je verwachtte?
Ja. Ik zit met hart en ziel en huid en haar vast aan mijn kinderen, en aan mijn partner. Wat ik niet verwacht heb is dat je ook met hele kleintjes enorm veel lol kunt trappen.

Viel het mee?
Bij de eerste dochter niet, omdat mijn lichaam niet meewerkte. Bij de tweede ging het wat beter, en kon ik er relaxter mee omgaan.

Wat valt er tegen?
Dat je er minstens een uur over doet om weg te komen als je met de kinders op pad gaat, vanwege het inpakken van de benodigde zaken, zoeken van verloren sokken en schoentjes, meisjes die niet in hun jasje willen, en luiers die altijd net verschoond moeten worden als je op het punt staat de deur uit te gaan.
En dat het zo waar is dat moeders niet ziek kunnen zijn.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Die 9 maanden zijn een goede tijd om je voor te bereiden op de band met je kind en de impact die het op je leven gaat hebben. Je zult hoe dan ook iets in je leven moeten veranderen als er een kind komt, en daar maak je in die negen maanden al een start mee.
Die toeter is handig, kunnen anderen rekening houden met het proces waar je in zit.
Na die negen maanden begon het voor mij dan echt, een leven met het liefste en verschrikkelijkste en leukste en moeilijkste en mooiste dat me ooit overkomen is. En dat later nog eens verdubbeld.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Ik wist dat ik het kon, hoe erg de pijn ook zou zijn. Bij de eerste was er helaas niks natuurlijks aan de geboorte, bij de tweede alles. Het is een enorme kick als dat lijfje dat eerst nog in je zat op je borst ligt, en als je voor de eerste keer het gezichtje ziet. Alles overspoelende liefde en trots.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Het is niet onwaar en niet nietig. Je levert in, daar moet je je van bewust zijn als je aan kinderen begint. Maar mijn levensvreugde is veel groter sinds ik moeder ben. Met m'n kinderen meekijken, zien hoe ze spelen en ontdekken, met ze lachen en zingen en spelen en knutselen en van alles wat leuk is maar waar ik als volwassene weinig of geen tijd voor nam. Het zo intens kunnen zorgen voor en houden van mijn kinderen is mij meer waard dan weg kunnen gaan als het in mijn hoofd opkomt.

[Wilde je het altijd al?
nee, niet echt, ik wist het nooit zeker. Tot ik mijn huidige partner leerde kennen, met hem wilde ik wel een gezin starten.


Was het wat je verwachtte?
het leek me best zwaar en dat is ook wel uit gekomen. Zo dol was ik nooit op kinderen van anderen en ik was wel bang dat ik daar met een eigen kind misschien ook last van zou hebben. Nou, dat is dus echt heel anders.

Viel het mee?
Ja, want van je eigen kind(eren) hou je dus echt zielsveel en dat maakt alles anders.

Wat valt er tegen?
het vroege wakker worden van ze
de energie die kinderen kosten, het hebben van weinig tijd voor mezelf

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
zwanger zijn vond ik niet leuk, echt niet, maar zo cliche als het is, de liefde die ik voor mijn kinderen voel maakt alles goed.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
pijn is tijdelijk en snel vergeten (hoewel ik bevallen echt gruwelijk vond, zeker de eerste keer)
En daarnaast is je eigen baby in je armen echt iets wonderlijks

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
niets. dat is zo. je bent er wel zelf bij hoe je ermee om gaat. Ik spreek regelmatig af met vriendinnen om lekker te gaan eten o.i.d. en plan met mijn man ook regelmatig dingen met zijn tweeën, omdat het hebben van een leven naast de kinderen heel belangrijk voor me is. Maar je kunt weinig spontaan doen, alles moet gepland.

Je moet je leven wat aanpassen. Da's toch wel een groot nadeel.

quote:

Op zondag 16 november 2008 07:17 schreef popolon het volgende:
Je moet je leven wat aanpassen. Da's toch wel een groot nadeel.

Ik heb dat niet echt als een nadeel ervaring, er zijn ook zoveel leuke dingen bijgekomen.

Zoals nu met sinterklaas, kan het weer helemaal opnieuw beleven door de ogen van mijn kinderen, daar geniet ik echt van.
Voor kinderen zaten we ons regelmatig te vervelen op een zondag, nu is er altijd wel iets te doen.

ik had 't zelf vroeger al niet op sinterklaas en had in groep 2 al door dat 't een grote nepzooi was en toen was ik nóg banger voor die man en vond ik die pieten nóg stommer

Ik heb vroeger ontzettend genoten van sinterklaas, geloofde er heilig in, en toen ik niet meer geloofde vond ik het maar wat interessant om bij dat grote complot betrokken te worden
Tegenwoordig is het net wat Snakelady zegt, ik heb dan wel zelf geen kinderen maar ik kan er zó enorm van genieten als ik het spul allemaal zie staan met hun pietenpetjes op, helemaal op van de zenuwen. Fantastisch, zó leuk. _{ik kijk er zelfs speciaal het sinterklaasjournaal voor}

Laatst vroeg ik me af wat ik in hemelsnaam toch met die bergen vrije tijd deed die ik had toen ik nog geen kinderen had... Ik geloof dus niet dat ik het nog mis eigenlijk. (excl. Uitzonderingen;))